ไม่อยากซิ่วหมอ #dek588

[AIPMONAK]

เราเป็น #dek58 ค่ะ

ต้องบอกก่อนว่า เรา "โดน" ใส่ความคิดให้เป็นหมอมาตั้งแต่เด็ก

ตอนเราเด็กๆ อยากเป็นอาชีพอื่นเยอะแยะ สุดท้าย ก็โดนที่บ้านไซโคให้เป็นหมอค่ะ

ด้วยการที่ว่า ที่บ้านมีกิจการคลินิก คุณพ่อเองก็เป็นหมอ เราก็ยังเด็ก ก็คล้อยตามง่ายๆ

เพราะคิดว่า เราเก่ง เราเรียนได้อยู่แล้ว เราเป็นคนหัวไวค่ะ เรียนได้ทุกวิชา แต่เรียนไม่โดดเด่นเลยซักวิชา

มีภาษาอังกฤษค่ะ ที่เราทำได้ดี เพราะมีพื้นฐานมาตั้งแต่เด็ก

ทีนี้ พอยิ่งเรียนสูงๆเข้า ระดับม.ปลาย เราก็ยิ่งรู้สึกว่า หมอมันใช่ทางเราแน่เหรอ เราจะไหวเหรอ

เราพยายามบอกตัวเองว่าเราชอบชีวะ แต่เราก็เคยตกชีวะ และพยายามบอกว่าตัวเองชอบเคมี แต่เราก็เคยตกเคมี

ส่วนฟิสิกส์และคณิตศาสตร์เป็นวิชาที่เราไม่ชอบเลย แบบแอนตี้มาก แต่เรากลับทำมันได้ดีกว่า2วิชานั่น

จากเด็กที่เคยเกลียดฟิสิกส์และคณิตศาสตร์แบบสุดๆ กลายเป็นเด็กที่ได้คะแนน2วิชานี้ค่อนข้างสูงในการสอบต่างๆ

แต่เราก็ไม่ได้คะแนนโดดเด่นกว่าคนอื่นอยู่ดีค่ะ

ม.6เราไปเรียน2วิชานี้มากๆ เพราะเราคิดว่าเราอ่อน2วิชานี้ เราเสริมจนเราได้วิชานี้ค่อนข้างดีที่ร.ร.

ตอนสอบความถนัดแพทย์ เราก็ได้คะแนน 20.4 จาก 30 คะแนน (สูงสุดของปีนี้ประมาณ 24)

พ่อเราเริ่มมีความหวังกับเราค่ะ เพราะเห็นว่าคะแนนความถนัดแพทย์ได้สูงอยู่

แต่เราเริ่มทบทวนตัวเอง ว่าตกลงแล้ว เราอยากเป็นหมอรึเปล่า และ เราจะเข้าไปรับสังคมแบบนั้นไหวไหม?

เรารับมือกับความกดดันได้ค่อนข้างแย่ค่ะ

สุดท้าย เราก็ไปสอบ7วิชาค่ะ ผลคะแนนชี้ให้เห็นชัดว่า เราได้คะแนนฟิสิกส์ เลข อังกฤษ ไทย สูงกว่า สังคม เคมี ชีวะ

ยิ่งชีวะนี่ห่วยที่สุดเลยค่ะ ต่ำมากๆ

พ่อผิดหวังในตัวเรามาก ถึงขั้นไม่ยอมคุยกับเราไป2สัปดาห์ หน้ายังแทบจะไม่มองเลยค่ะ พ่อบอกว่าผิดหวังมากๆ

แต่พอเราติดรับตรงของมหาวิทยาลัยที่นึง พ่อก็เริ่มกลับมาคุยด้วยค่ะ เริ่มแนะนำการสอบสัมภาษณ์ต่างๆ

ตอนเราไปสอบสัมภาษณ์ เราชอบบรรยากาศมากๆค่ะ เรารู้สึกดีกับมหา'ลัยนี้มาก และอยากอยู่ตลอด4ปี

คณะที่เราได้ มันก็ถือว่ามีงานทำ รายได้ค่อนข้างดี แล้วเราก็สนใจด้วยค่ะ

เราตั้งใจว่า จะอยู่ที่นี่แหละ 4ปี เราเริ่มศึกษาเกี่ยวกับมหา'ลัย ประวัติ กิจกรรม เรื่องราวน่าสนใจต่างๆ

จนวันนึง พ่อบอกว่า ให้ซิ่วหมอ

ให้เริ่มอ่านหนังสือ ให้ท่องชีวะ ซึ่งเราบอกเลยว่า เราเป็นคนไม่ชอบท่องค่ะ เรารู้ว่าชีวะต้องท่อง แต่เราก็ไม่ชอบท่องค่ะ

แรกๆเราก็อ่าน แต่หลังๆเราก็ไม่อยากแล้ว เราอ่านหนังสือไปร้องไห้ไป เราไม่อยากซิ่วหมอแล้วค่ะ

ยิ่งวิธีการของพ่อ เรายิ่งไม่ชอบ เรารู้สึกว่าการอ่านหนังสือมันน่าเบื่อ(ปกติเราชอบอ่านหนังสือมากๆค่ะ)

เราเคยคิดว่า ถ้ารอบนี้เราติดหมอจริงๆ เราอยากจะขอพ่อสละสิทธิ์ เพราะเราคิดว่าเราอาจจะไม่มีความสุขกับการเรียน

จริงๆแล้ว เราอยากบอกพ่อแต่แรกตอนนี้เลยว่า เราไม่อยากเป็นหมอแล้ว แต่เราไม่กล้า เพราะเราเคยบอกไปแล้วตอนผล7วิชาออก พ่อปฏิเสธคำพูดของเรา บอกว่าเราคิดไปเองว่าไม่อยากเป็นหมอแล้ว เพราะคะแนนที่ได้ เพราะไปเรียนอย่างอื่นมาเยอะ สารพัดสารเพที่จะขนมากลบความคิดของเรา

เราคิดเรื่องนี้มานานแล้วค่ะ แต่เราไม่กล้าบอกพ่อแม่ กลัวพวกท่านจะเสียใจ กลัวจะโดนเมินอีก

เราเครียดเรื่องนี้มากค่ะ ควรทำยังไงดี

ปล.เราปรึกษาเรื่องนี้กับญาติๆก็ไม่ได้ค่ะ พวกญาติก็เชียร์ให้เราเป็นหมอ พยายามกล่อมความคิดเราแบบสุดๆค่ะ
ส่วนเพื่อน เราปรึกษาบ่อยมากๆแล้ว แต่ก็เป็นแค่การเล่าให้ฟัง ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหา เหมือนแชร์ๆความทุกข์อะค่ะ

Comments

[อุ๋งอิ๋ง]

สู้ๆนะ เราว่าเรื่องแบบนี้มันก็ต้องใช้เวลาค่อยๆหาวิธีทางพูดกับพ่อแม่ว่าเราไม่ชอบจริงๆนะ ถ้าเรียนไปเราก็ไม่มีความสุข เราก็เคยเหมือนกันแม่อยากให้เรียนแพทย์มาก เพราะจบมาแม่อยากให้เป็นหมอผิวหนังเพราะเงินดี แต่เรากลัวเลือดกลัวการผ่าตัด เราก็หาวิธีพูดดีๆไม่ใช้อารมณ์คุยกันว่าทำไมเราไม่อยากเรียน

[บังเอิญผ่านมา]

ผมว่าของอย่างนี้ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปครับ เช่น หาเหตุผลดีๆที่ควรเรียนที่นี่ต่อไปหรือไม่ควรซิ่ว ที่เป็นรูปธรรม เข้าใจง่าย เห็นได้ชัดเจน (ประมาณว่าเงงินรายได้ของอาชีพที่อยากทำ ความก้าวหน้าของงาน) แล้วนำมาให้ผ่านหูผ่านตาคนในบ้าน(อยากจะทำให้เหมือนไม่ตั้งใจแสดงให้เห็นเพื่อความเนียน)
เมื่อทำแบบนี้ไปซักพักผมว่าสถานการณ์น่าจะดีขึ้นบ้าง พอจะมีช่องทางให้คุยกันดีๆได้ต่อไปนะครับ ถึงตอนนั้นก็ต้องเตรียมเหตุผลที่มาสนับสนุนความคิดเราให้มากๆครับ

[มะม่วง]

เห้ยๆ เราก้เป็นนะ แต่ที่บ้านไม่ใช่หมอ แต่ญาติฝั่งพ่อทั้งบ้าน(สิบๆคน)ไซโคให้สอบหมอตั้งแต่ประถมอะคิดดู ตอนนั้นก้เฉยๆนะ พอโตมาเรื่อยๆก้ชอบวาดรูปแต่โดนแม่สะกัดดาวไว้ บอกจะไปทำอะไรกิน พอม.ปลายก้คิดๆอยากเป็นครู คะแนนpat5 ดีงาม รวมคะแนนแล้วเข้ารั้วชมพูได้แน่นอนแต่พ่อแม่ ครู อาจารย์ที่เราเคารพไม่มีใครสนับสนุนเลย บอกไปเรียนอย่างอื่นดีกว่าก้พังไปอีก เคยเอาอาชีพเหมาๆไปถามแม่ แม่ก้ไม่ชอบซักอย่าง ก้สรุปแหละว่ายากให้เป็นหมอ ณ จุดนี้เราก้เหมืนคนหม่มีความฝันแล้วอะ เพราะเราตามพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กๆ อยากให้ทำอะไรก้ทำ อยากเรียนญี่ปุ่นตอนประถมพ่อไม่ให้ก็ไม่เรียน ซิ่วหมอตามใจที่บ้านพอสอบรอบสองไม่ได้(ม.6+ปี1) พ่อเลยปลงๆเพราะถ้าให้ซิ่วอีกแล้วไม่ติดอีกจะจบช้ากว่าเพื่อนไปถึงสองปี ตอนนั้นพ่อเลยให้เราได้เลือกเองซะที ยอมให้เรียนญี่ปุ่นด้วยถ้าอยากเรียน(พอดีสาขาที่เรียนถ้าไปต่อที่ญี่ปุ่นก้ดูสอดคล้องพอประมาณ)เรียนไปน่าจะมีประโยชน์


ยาวเวอร์ สรุปคือ ทำใจๆแล้วบอกพ่อเถอะ แม่ก็ได้ช่วยๆกันบอก บอกว่าไม่ชอบจริงๆ แม่เราเคยบอกว่าคนที่ไม่มีความฝันคือคนที่ตายไปแล้ว ทำไมพ่อถึงอยากให้เราเรียนหมอ พ่ออยากให้เป็น แล้วถ้าเรามีสิ่งที่อยากเป็นทำไมเราถึงเลือกบ้างไม่ได้ แล้วพ่อละมาเป็นหมอพ่อเลือกเองรึป่าว พ่อชอบรึป่าว ถ้าให้พ่อไปเป็นอย่างอื่นอาชีพอื่นพ่อจะชอบมั้ย เตรียมคำพูดดักไว้ค่ะ เตรียมคำที่จะพยายามพลักดันให้พ่อนึกถึงได้ว่าถ้าพ่อเป็นเราจะรู้สึกเหมือนกันรึป่าว พยายามเข้านะ