เมลนะคะ ยังไงก็ติดต่อมาด้วยค่ะ Jinn0012@hotmail.com

ระวังบ้างนะคะ ต้องดูก่อนว่าเป็นมิจฉาชีพมั้ยที่รับหนุไปเลี้ยง ในโซเชี่ยลมันอันตรายนะคะ ทางที่ดีลองปรึกษาญาติก่อนดูมั้ย หรือไปที่สถานีตำรวจ หรือสถานที่ที่คุ้มครองเด็กก่อนก็ได้นะคะ

ลองปรึกษาญาติ คุณครูที่สนิทและไว้ใจ อะไรอย่างนี้ก่อนดีมั้ยคะ ถ้าเจอมิจฉาชีพมันจะแย่นะคะ ยังไงก็สู้ๆนะ

ไม่มีแม่คนไม่รักลูกหรอก นอนหน้าบ้านละ ยังไงเขาก็เป็นแม่เรา เขาเห็นเราอยู่หน้าบ้านเดียวเขาก็ใจอ่อนให้เราเข้าไปเอง เชื่อสิ

ลองหางานพิเศษทำค่ะ งานเสิฟไรงี้ที่พอได้เงิน พยายามเก็บเงิน แล้วหาที่อยู่ใหม่ถ้าไม่ไหวจริงๆ

ลองปรึกษาญาติที่ไว้ใจก่อนไหมไม่งั้นก็ลองไปคุยกับมูลนิธิหรือสถานที่คุ้มครองเด็กดูนะคะระวังตัวไว้ด้วยนะคะขอให้เรื่องร้ายๆที่เจอมาดีขึ้นเรื่อยๆนะคะเป็นกำลังใจและเอาใจช่วยค่ะ

ลองติดต่ออาจารย์ที่ไว้ใจได้ดูครับ (ถ้าเป็นไปได้ก็อาจารย์ผู้หญิง) ไม่ก็ให้อาจารย์ช่วยติดต่อหน่วยงานที่เกี่ยวข้องดู

มาโพสตามหาคนรับไปดูแลในอินเตอร์เน็ตแบบนี้ อาจจะอันตรายกว่าการโดนคนในครอบครัวทำร้ายร่างกายก็ได้ครับ

เป็นกำลังใจให้เน้อ

ต้องถามก่อนว่าอายุเท่าไหร่เเล้วถ้ายังไม่ถึง 15 หรือ 18 ผมว่าทางมูลนิธิปวีณาอาจจะช่วยได้ยะครับลองติดต่อดูเเต่ถ้าถึง 18 เเล้วก็น่าจะหางานทำได้นะครับ

ปรึกษาปัญหากับคุณครูที่ไว้ใจ ติดต่อตำรวจหรือติดต่อศูนย์ช่วยเหลือสังคมไหมคะ โทรเบอร์ 1300 ได้ตลอด 24 ชม.
หรือคลิ๊กลิ๊งนี้ค่ะ http://www.osccthailand.go.th/Front/

ถ้ายังไงลองทำเหมือนในละครนะครับ ลองตั้งกล้องไว้ อัดไว้เป็นหลักฐาน ตอนแม่ทำร้ายร่างกายแล้วนำไปแจ้งความกับตำรวจ ในความคิดผม แบบนี้มันแรงไปนะครับ แม่ดีๆเขาไม่ทำแบบนี้หรอก เป็นกำลังใจให้เจ้าขอกระทู้นะครับ ตอนนี้อายุเท่าไหร่แล้ว  แจ้งศูนย์ที่ปกป้องเด็กได้ไหมครับ

แอดเฟสมาหาเราก่อนก็ได้นะมาคุยกันก่อน เราอายุ 17 แล้วปรึกษาได้เ็นผญ https://www.facebook.com/fildfong

หนูอายุเท่าไหร่แล้วคะ? เรียนชั้นไหนแล้ว?
หนู ลอง ปรึกษา กับ คุณครูประจำชั้น หรือ ครูแนะแนว ก่อนดีกว่ามั้ยคะ?
คุณครู ท่านช่วยหนูได้แน่นอนค่ะ
อย่าไว้ใจคนในอินเตอร์เน็ตนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

หาญาติที่พอจะพึ่งได้อ่ะค่ะ คือถ้าอยู่กับญาติมันยังดีกว่าอ่ะค่ะ อย่างน้อยก้ได้ปรึกษา เลี้ยงเราได้ ยังไงก้เปนกำลังใจให้นะคะ^^ สู้ๆค่ะ

ผมว่าน่ะ ต่อให้ท้านทำร้ายเรามากเเค่ไหน หรือเเสดงออกว่าไม่เคยรักเราเลย ถึงเเม้การกระทำของเเม่น้อง อาจจะโหดร้ายสำหรับตัวน้องเอง เเต่พี่เชื่อว่าความจริงเเล้วเเม่น้องนะท่านรักน้องมาก เเต่ท่านอาจจะมีปัญหาอยู่ในใจเเล้วบอกใครไม่ได้หรือป่าวเลยทำให้ท่านต้องเเสดงออกอย่าวนั่น ไม่มีเเม่คนไหนหรอดน่ะที่จะไม่รักลูกตัวเอง  น้องเคยเข้าไปกอดเเม่น้องหรือป่าวเวลาที่เหนท่านเหนื่อยอ่ะ ลองทำดูนะ

ดูแล้วทางบ้านน่าจะมีปัญหาทางบ้านพอสมควร เรื่องครอบครัวเนี้ยเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากๆ หัวหน้าครอบครัวก็เป็นสิ่งสำคัญในเรื่องเสาหลักของบ้าน พ่อของคุณเปป็นนักดื่มนั่นแสดงถึงปัญหาหลักด้วย มันมีผลกระทบในการงาน การเงิน ชีวิตคู่ ลามไปถึงครอบครัว ดูๆไปพ่อของคุณเป็นคนที่ตามใจคุณพ่อสมควร มาดูที่แม่ของคุณ แม่คุณดูเหมือนจะมีอำนาจทั้งในบ้านและนอกบ้าน (ผมเดา) แม่คุณเป็นคนที่ตั้งความหวังไว้สูงและมักจะผิดหวังบ่อยๆด้วย ผมคิดว่าทางบ้านคุณต้องมีปัญหาปลีกย่อยมากกว่านี้และมันสะสมมานานแล้วด้วย ทำให้ส่งผลทั้งสภาพจิต ถ้าผมเดาดู ที่บ้านคุณตอนนี้มีปัญหาเรื่องการเงิน และดูเหมือนว่าญาติพี่น้องจะชอบมาขอความช่วยเหลือบ่อยๆและพ่อคุณก็ชอบให้ความช่วยเหลืออีกต่างหาก นั่นเป็นสิ่งที่แม่คุณไม่ชอบใจนัก ส่วนเรื่องที่ออกจากบ้าน ผมไม่แนะนำให้ออก แต่ถ้าจะออกคุณควรขออยู่กับเพื่อน หรือไม่คุณลองทำงานช่วยที่บ้าน งานบ้านงานเรือนก็ยังดี สร้างความสบายใจโลกข้างนอกมันอยู่ลำบากเพราะไม่มีใครมาคอยช่วย คุณรอให้แม่คุณเย็นลงซักหน่อยๆ แน่นอนคุณพูดอะไรไม่ได้ แต่คุณเลือกปฏิบัติได้ ผมยินดีให้คำปรึกษานะครับ แต่ผมเป็นผู้ชายต้องบอกก่อน คุณอาจมีเรื่องที่อยากระบาย ผมเองก็พอเข้าใจในปัญหาของคุณ ถ้าอยากได้ที่ระบาย คำปรึกษาลองเข้ามาคุยนะครัับ ให้เอาไปคิด ไม่ต้องเชื่อก็ได้ เพราะเราไม่รู้จักกัน
line yahoosmile
FB Nantawat Taweepongthongngao

ไปค้างบ้านเพื่อนหรือไปขอคำปรึกษาจากคุณครูค่ะแนะนำหอบเสื้อผ้าไปด้วยนอนบ้านเพื่อนเลยค่ะ แม่ยังไงก็คือแม่ลูกหายไปหลายๆวันก็มาตามกลับเองค่ะ แต่ปัญหามันอยู่ที่พอตามกลับเค้ายิ่งจะทำร้ายเรากว่าเดิมรึป่าวหรือจะทำดีกว่าเรากว่าเดิม..ลองขอคำปรึกษาจากคนสนิทดูนะคะ

สงสารจริงๆครับ เเม่ก้พึ่งไม่ได้ พ่อก้พึ่งไม่ได้ ถ้าอยากมีชีวิตวิตใหม่จริงศูนย์เเจ้งร้องทุกข์ครับครับ หรือร้องเรียนปวีณา อย่าไปอยู่บ้านคนเปลกหน้านะครับ ผมขอเเล้วกัน
หรือไปอยู่บ้านญาติที่ไว้ใจครับ เเต่อย่าไปอยู่กับคนเเปลกหน้าเลยมิหนำซ้ำอาจเยอะกว่าเดิมอีก สงสารพี่มากๆครับ

การกอดการพูดดีๆ ในบางคนอาจจะไม่ได้ช่วยอะไร คิดดูแม่ทำกับเราขนาดนั้น เธอนั่งเฉยๆ แม่ยังหาเรื่องเลยถูกมั้ย เราให้คำปรึกษาอะไรมากไม่ได้หรอก แต่เราเชื่อว่าชีวิตคนมีขึ้นมีลง เธอต้องตัดสินใจเอง พยายามทำทุกอย่างด้วยตัวเอง จริงๆ เราจะเขียนยาวกว่านี้ แต่ขอโทษด้วยแล้วกันนะ เราพิมพ์แล้วลบ เราก็เคยถูกไล่ออกจากบ้านเหมือนกัน แต่เราโชคดีตรงพ่อเราไม่กินเหล้าเป็นคนมีเหตุผล เราเลยหลบไปบ้านเพื่อนก่อน รอพ่อกลับบ้านค่อยเข้าไปด้วย แต่ถ้าเราเจอเคสแบบเธอนะ เราว่าเราว่าเราแจ้งกรมอะไรสักอย่างดีกว่า ถ้าหากอายุของเธอไม่เกินละก็ แจ้งไปเถอะ ตอนพ่อแม่เราตีกันเราก็แจ้งตำรวจ
ปล. ตอนที่เราแจ้งตำรวจเรายังเด็กอายุยังไม่เกินสิบขวบด้วยซ้ำ

ใจเย็นน้ะ จะตัดสินอะไรคิดให้มันเยอะๆ บางทีมันพลาดแล้วแก้ไขยาก ปัญหาครอบครัวมันเป็นเรื่องยากที่แก้ไข บางทีแม่เขาอาจพูดเพราะอารมณ์โกรธ เราเองก็ควรใจเย็นลองปรึกษาคนที่ไว้ใจและคิดว่าให้คำแนะนำทางทีดี.

มีสติ ใจเย็นๆนะ ทุกปัญหาต้องมีทางออก แต่เธอต้องระมัดระวังตัว ช่วยเหลือตัวเอง ดูแลตัวเองให้ดี อย่างที่กระทู้อื่นๆบอกแหละระวังมิจฉาชีพด้วยและก็ปรึกษาและขอความช่วยเหลือจากคนที่ไว้ใจได้ เราเป็นกำลังใจนะ สู้ๆ เดี๋ยวทุกๆอย่างจะต้องดีขึ้น บางคนที่แย่กว่าเธอก็ยังมี สู้ๆนะ เธอต้องผ่านมันไปให้ด้วยดี

แม่มีอาการป่วยทางจิตป่ะค่ะ หรือ อยู่ในวัยทองรึเปล่า
สารเสพติดก็เกี่ยวนะค่ะ #แม่เราก็เป็น แต่ตอนนี้รักษาหายแล้วค่ะ ตอนนี้เราอยู่กับญาติ พ่อแม่แยกกันอยู่ คือจะไม่อาศัยด้วยกันค่ะ เพราะเราก็เจอกรณีเดียวกะคุณ สู้ๆค่ะ เราไม่ต่างกัน

ใจเย็นๆน้า ลองปรึกษาญาติกับครูที่ไว้ใจดู ถ้าไม่สบายใจยินดีให้คำปรึกษาหลังไมค์นะ

ในนี้น้องทำอย่างมากก็ได้เพียงขอคำปรึกษานะคะ
จะหวังพึ่งคนจากโลกออนไลน์มันยากที่จะไว้ใจค่ะ
เผลอๆ อาจจะมีคนเนียนมาพาเข้าวงการไซต์ไลน์ได้ง่ายๆ
ระวังนะ

สำหรับพี่ พี่จะไม่แนะนำให้ง้อคุณแม่นะคะ

เท่าที่อ่านดูท่าทางแม่ของน้องจะเป็นคนใจร้อนและควบคุมอารมณ์ยากเอามากๆ แน่ๆ แม้ว่าท่านอาจจะเหนื่อยเพราะท่านอาจจะทำงานคนเดียว (สังเกตจากที่เล่าว่าพ่อเป็นนักดื่ม) แต่ท่านดูเหมือนจะไม่ยอมฟังคนอื่นง่ายๆ ซักเท่าไหร่

(ต่อจากนี้คือความเห็นพี่จากมุมมองของตัวเอง
อาจจะจริงหรือไม่ มีแต่น้องเท่านั้นที่รู้)

เพราะท่านอาจจะมองแค่ว่า เพราะท่านเหนื่อยและทำงานอยู่คนเดียว คนอื่นไม่ช่วย เพราะฉะนั้นท่านก็มีสิทธิเหวี่ยง แล้วก็เหวี่ยง ที่น้องบอกว่าต่อหน้าคนอื่นแสนดี อาจจะเพราะต้องการรักษาภาพลักษณ์ก็เป็นได้

พี่จะแนะนำเท่าที่พี่สามารถนึกได้นะคะ

- ปรึกษาญาติผู้หญิงของเราเอง อาจจะขออาศัยกับญาติใกล้ชิดไปก่อน คนในครอบครัวยังไงก็ปลอดภัยที่สุด
- ปรึกษาครูบาอาจารย์ที่เราอยู่กับท่านแล้วสบายใจที่สุด พี่เชื่อว่าเซนส์เราบอกได้ว่าคนไหนปลอดภัยหรือไม่จากความสบายใจ ไม่ใช่จากการมองเห็น
- ไม่แนะนำให้ไปค้างบ้านเพื่อน เราไม่สามารถวางใจคนของครอบครัวอื่นได้ ยิ่งเป็นผู้ชายเรายิ่งวางใจไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเราไม่รักหรือไม่ไว้ใจเพื่อนนะคะ แต่เพื่อความปลอดภัยของเราเองค่ะ
- หางานพิเศษทำ ถ้าน้องมองเห็นว่าเป็นไปได้ยากที่จะกลับไปอยู่กับแม่แน่ๆ ให้พยายามหาทางยืนด้วยลำแข้งตัวเองให้ได้ แต่งานที่หาทำน้องต้องดูด้วยว่าปลอดภัย เช่น ไปเป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านก๋วยเตี๋ยว ถ้าภาษาอังกฤษน้องแข็งก็ไปเป็นพนักงานสเวนเซนส์ก็ได้ ฯลฯ ที่ไม่เสี่ยง ร้านที่เปิดตอนกลางคืนก็มีหลายประเภท เลือกทำได้ถ้าน้องไม่สามารถหางานตอนกลางวันทำได้จริงๆ หรือถ้าดีที่สุด น้องก็ดูว่าตัวเองทำงานฝีมืออะไรได้บ้าง ให้เอาฝีมือตัวเองหากินก็ทำได้

ผู้ใหญ่บางคนก็ยังมีนิสัยแบบเด็กๆ ถ้าไม่เสียอะไรไปก็ไม่รู้สึก การที่น้องออกมาอยู่เองอาจจะทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงหรือความคิดในครอบครัวบางอย่างที่เปลี่ยนไปก็ได้ แต่ถ้าไม่ น้องก็ได้ประสบการณ์ชีวิตที่น้อยคนนักยากที่จะเจอ และได้รับบททดสอบจิตใจตัวเองที่สำคัญที่สุดในชีวิตบทหนึ่ง

ยังไงก็พยายามเข้านะคะ โลกแห่งความเป็นจริงรอน้องอยู่
รักษาตัวเองดีๆ นะคะ สู้ๆ ค่ะ
สุดท้ายแล้วการเป็นลูกผู้หญิงก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าคนอื่นหรอกค่ะ
แต่เราต้องเหนื่อยกว่าเท่านั้นเอง

อายุเท่าไหร่อ่ะ แนะนำให้ปรึกษาครู แล้วก็ลองขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ถ้าอายุมากกว่า15ก็หางานพวกพาร์ทธามดีๆทำ วางแผนชีวิต ถ้ายังอยู่ในบ้านต่อไปอาจจะเป็นอุปสรรคการเรียนแล้วก็อนาคตข้างหน้า ออกมาอยู่เองอาจจะดีกว่านะ

เราก้อยากเก็บเทอมาอยุ่บ้านเรานะ ไม่รุ้นะว่าเทอเป็นพี่สาวหรือน้องสาวเรา แต่เราอายุ 12 ครอบครัวเราอบอุ่น พ่อแม่รักลูก ตอนนี้เรามีน้องชาย 2 คน อีกคนคือน้องแท้ๆ อีกคนเป็นลูกของเพื่อนหนิดแม่แล้วเค้าทะเลาะกับแฟนเลยมาขออยู่ด้วย มีความสุขมากเลยค่ะ ถ้ารับพี่สาวหรือน้องสาวได้อีกสักคนก้คงดี แต่แม่คงไม่ให้อ่ะ

จริงๆโลกโซเชี่ยวมันอันตรายนะ น่ากลัว ถ้าสมมุตมีคนเอาเราไปเลี้ยงแต่เป็นพวกโรคจิต เอาไปฆ่า เอาไปทำอะไรสารพัด แต่เราไว้ใจได้นะ ถึงจะให้มาอยุ่ไม่ได้ก้เหอะ เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ

ค่ะ เป็นอีกหนึ่งงคนนะคะ ตอนนั้นเราอายุเเค่13-14ด้วยเเหละ เรากะกลัวท่านมาก แม่เราตีเราตลอดหยิกทุบสาระพัดคะ5555

เคยน้อยใจเดินออกจากบ้านไปดื้อแบบไม่มีอะไรติดตัวไปเลลยด้วยคะ #บอกก่อนว่าไม่ดี
เดินเท้าเปล่าออกจากซอยบ้านประมานหลายโลเลยไปนอนบ้านเพื่อน

เช้ามาเพื่อนมาส่งที่บ้านค่ะ เรากะกลัวจะโดนตีเเน่เลยเเต่ไงกะต้องเข้าบ้าน

พอเข้าเเม่ถามหิวข้าวไหม ???

สู้ๆนะคะเราเป็นกำลังใจให้ เรื่องแบบนี้แก้ปัญหาคนเดียวไม่ได้ง่ายๆเลย อย่างที่คห.บนๆบอก ลองปรึกษาคนใกล้ตัวที่เชื่อใจ ญาติ ไม่ก็คุณครูเลยค่ะ  ไปนอนบ้านครูที่สนิทๆก็ได้  ปล่อยให้แม่เค้าเคลียร์ปัญหาตัวเองให้จบสิ้นก่อน เดี๋ยวเค้าคงไปตามเอง สู้ๆนะคะ

ถ้าเป้นหนูนะ....หนูจะหาโอกาสเข้าไปกอดแม่แน่นๆแล้วรีบพูดออกไปว่าแม่อย่าทำหนูอีกเลยนะ แม่มีปันหาอะไรที่หนูรับฟังได้แม่ก้อเล่ามาเถอะ....
คือครอบครัวของหนูเนี่ยมีญาติเหมือนกัน(ญาติที่ไม่ได้อยู่ในสายเลือดประมานเป้นญาติของตาแต่ตากะยายเลิกกันนานแล้ว) แล้วญาติเป้นพวกที่แบบไม่มีการศึกษาค่ะ จบม.3ไม่ก้อป.6. พอมีลูกหลานเรียนจบก้อคิดแค่ว่าเอามาฝากงานไว้กับครอบครัวหนูก้อได้ เพราะครอบครัวหนูกับญาติที่อยุ่ในสายเลือดเป้นเจ้าคนนายคนค่ะ แล้วแม่เครียดมากเลยแต่หนูก้อบอกแม่นะว่าุ้ามีอะไรที่หนูพอรับฟังและช่วยได้แม่ระบายมาเลย ช่วงนี้แม่ก้อดูอารมดีขึ้นเลยค่ะะ ยังไงก้อติดต่อมุลนิทิจะดีกว่าเนอะถ้าไม่ได้ผล เป้นกำลังใจให้ค่ะะ

ลองมาปรึกษาพวกพี่ๆ ไหมครับ พวกพี่ๆ ยินดีให้คำปรึกษาเสมอ

เรื่องหนีออกจากบ้าน ลองถามตัวเองก่อนนะครับ ออกจาบ้านแล้วจะทำอะไรต่อ พ่อที่บอกให้หนีออกจากบ้าน พ่อจะทำยังไงต่อ เลี้ยงดูหมายถึงอะไร

ถ้ายังไง ลองเมล์มาหาข้อมูลตามเมล์ที่อยู่หลังชื่อพี่ก็ได้ครับ เด่วพี่จะลองช่วยเท่าที่ทำได้เอง

แม่พี่ก็เคยไล่ออกจากบ้าน เพราะเราไปขัดความคิด(ที่เป็นใหญ่และมั่นใจ) แต่เราก็ไม่เคยได้ออกจริงๆ(มีครั้งนึงวิ่งไปเก็บกระเป๋าจริงๆ แล้วดันไม่ให้ไป) สุดท้ายก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม ครั้งล่าสุด ด้วยความที่เราโตขึ้นเราจึงกล้าด่าแม่[ห้ามทำตามนะ] แม่ก็เลยเลิกว่าเราแล้วไปนั่งร้องไห้(นี่แหละห้ามทำ ตัวอย่างที่ไม่ดี)

อ่านเรื่องของน้องแล้วพี่พอจะจินตนาการออกถึงครอบครัวน้องนะ 
ระหว่างที่น้องอยู่นอกบ้านขอให้ระวังตัว ทำอะไรมีสติ อย่าไปทำอะไรที่ทำลายอนาคตตัวเองนะ คิดจะปรับปรุงตัวก็รีบปรับ

ตั้งใจเรียนนะน้อง อยู่ในครอบครัวที่เละเทะแค่ไหนก็ไม่มีวันตายน้อง สู้ๆ
ถ้าน้องจะหางานทำก็ขอเป็นงานที่ดีๆนะ 

สำหรับเราเเล้ว เราว่าที่คุณเล่ามันเหมือนยังไม่หมดยังไงไม่รู้

คุณไม่ได้บอกรายละเอียดของปัญหาอย่างชัดเจนพอค่ะ

-คุณแม่ของคุณมีปัญหาลึกๆอะไรที่คุณพบเห็น เช่น ปัญหาทางการเงิน หรือ ทางสภาพจิตใจ คุณต้องเล่าถึงภูมิหลังของคุณแม่คุณให้พอวิเคราะห์ปัญหาได้มากกว่านี้
-คนอื่นๆภายในครอบครัวนอกจากพ่อและเเม่ของคุณ คุณลองไปปรึกษาหรือยังว่าที่คุณแม่คุณเป็นแบบนี้อาจเกิดจากสาเหตุอะไร?
-คุณแม่ไล่คุณทุกครั้งที่มีเรื่องทะเลาะกันมั้ย? หรือไล่แบบจริงๆจังๆครั้งเดียว
-เเล้วถ้าคุณเเม่ไล่คุณเเล้วคุณยังนอนอยู่ในบ้าน คุณแม่ทำร้ายร่างกายคุณหรือไม่?
-นิสัยของคุณจริงๆน่ะเป็นอย่างไร? คุณประพฤติดีมั้ย? มีนิสัยบางอย่างที่ไม่เข้าตาคุณพ่อคุณแม่รึเแล่าเขาถึงดูเกลียดเเละทำร้ายคุณ
-ประเด็นอื่นๆ etc.

แต่ถ้าถามถึงการแก้ไขปัญหาเอาตอนนี้จริงๆ คือ
รอให้คุณแม่ของคุณและคุณพ่อของคุณไม่เมาและสติการคิดการพูดมากพอ จากนั้นคุณตั้งวงเปิดประเด็นคุยกันอย่างจริงจังว่า
-ที่ไล่หนูเนี่ยจะเอาจริงๆใช่หรือไม่ หรือทำเพราะโกรธ?
-คุณพ่อคุณเเม่มีปัญหาที่อยากระบายให้หนูฟังเเล้วมีอะไรที่หนูพอช่วยได้มั้ยคะ?
ต่อจากนั้นดูปฏิกิริยาของคุณพ่อและคุณแม่คุณว่าตอบอย่างไร?

หากกลัวว่าจะโดนทำร้าย เอาคุณครูหรือญาติที่สนิทมาเป็นตัวกลางการช่วยเหลือเเละพูดคุยถึงสาเหตุและการแก้ไขปัญหา

แต่ถ้าสุดท้ายพูดคุยอย่างไรเเล้วไม่ได้เรื่อง แม่คุณยังทำร้ายร่างกายคุณและไล่คุณอยู่ ให้คุณย้ายออกจากบ้านไปบ้านญาติของทางฝั่งคุณพ่อหรือคุณแม่คุณที่ไว้ใจได้และปลอดภภัย จากนั้นให้ญาติหลายๆคนมาเคลียกับพ่อและแม่คุณ ถ้าถึงขนาดที่คุณต้องย้ายออกจากบ้านแสดงว่าลำพังคุณไม่สามารถพูดเเละเคลียกับครอบครัวในบ้านคุณได้

ถ้ามีข้อสงสัยหรืออยากให้ช่วยเหลืออะไรเพิ่มเติมรบกวนแอดเฟส

ข้าน้อยมินมินจิ ริอาจฝืนกฎมาร์ค ลากชื่อซะยาวเหยียด

จากนั้นระบุว่าเป็นคนในกระทู้นี้ เราจะช่วยเเนะเเนวทางที่พอทำได้ให้คุณค่ะ

ลองปรึกษาอาจารย์หรือติดต่อมูลนิธิต่างๆนะคะน้อง มาโพสท์แบบนี้อันตรายจะตาย ถ้าโดนหลอกไปขายจะทำไง?

ติดต่อ1300 ศูนย์ประชาบดี ช่วยได้คับ

ตอนนี้ จขกท. เป็นยังไงบ้าง ใจเย็นๆนะ ตั้งสติไว้ เดี๋ยวนี้ภัยนอกบ้านก็น่ากลัวไม่ต่างกัน ตัดสินใจอะไรตั้งสติไว้เสมอนะ เราว่าเรื่องแบบนี้ลองปรึกษาผู้ใหญ่ที่ไว้ใจดูก่อนนะ เราไม่ร้ว่า จขกท. อายุเท่าไรแล้ว แต่จะเป็นกำลังใจให้นะ เรื่องครอบครัวมันพูดกันยาก และเป็นปัญหาที่หนักจริงๆ ดูแลตัวเองด้วย สู้ๆนะ

FB : Adittus ถึงจะไม่ช่วยอะไรมาก แต่มาคุยมาระบายได้นะ จขกท. ไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกเน้อ เข้มแข็งไว้ ต้องผ่านปัญหาไปได้แน่ๆ ส่วนเรื่องคุณแม่ลองสังเกตพฤตกรรมคุณแม่นะว่ามีภาวะทางจิตหรือเปล่า หรือเครียดๆจากอะไร พฤติกรรมก่อนหน้านี้เป็นยังไง พื้นฐานคุณแม่เป็นคนขี้หงุดหงิดใจร้อนหรือเปล่า ลองสังเกตดูว่าคุณแม่เปลี่ยนไปจากเดิมมากไหม สู้ๆนะ :)

หนูอายุเท่าไรคะ ก่อนนั้นสัมพันธภาพครอบครัวเป็นไง คุณแม่เริ่มเป็นแบบนี้นานยัง วิเคราะห์ไม่ถูกค่ะ มันละเอียดลึกซึ้ง เอาเป็นว่าอยู่บ้านตัวเองต่อไปค่ะ ไม่มีที่ไหนปลอดภัยเท่าแล้ว และไม่มีที่ไหนจริงใจเท่าคนในครอบครัว ถ้าเป็นไปได้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์จะได้ไม่คิดมาก ตอนเย็นหางานพิเศษทำดูไหม ลองปรึกษาอาจารย์ดูนะ เงินเล็กน้อยที่เราหาเองได้จะช่วยแบ่งเบาภาระพ่อแม่ไปเยอะเลย ท่านน่าจะมองเห็นค่าเรามากขึ้น

แนะนำ จขกท.น่ะครับให้ลองไปขออยู่กับญาติที่ จขกท. ไว้ใจที่สุดน่ะครับ ยังไงก็ดูแลตัวเองดีๆน่ะครับ สู้ๆน่ะครับ
ยังไงก็ถ้าเป็นไปได้แอดเฟสผมมาก็ได้ครับ รับปรึกษาครับผม ถึงแม้อาจจะช่วยได้ไม่มาก Patara Kranai แอดมาได้เลยครับ ยังไงถ้าเป็นไปได้ลองเข้าไปคุยกับแม่คุณอีกทีน่ะครับ ถ้าคุณแม่คุณยังมีทีท่าที่จะทำร้ายคุณอีก ก็ออกมาเลยครับ อย่าทนอยู่ให้เราเจ็บตัวเปล่า :) ปล.ถ้าไม่สะดวกแอดเฟส สามารถติดต่อผ่านทาง email ที่อยู่หลังชื่อผมน่ะครับ :)

จัดการแม่ให้เป็นอัมพาตไปเลยหรือยัดข้อหาหนักๆไปเลยเช่น ทำร้ายร่างกายก็มีนำ้หนักแล้วถ้าแค้นนักก็เพิ่มข้อหาหนักๆแบบให้จำคุกตลอดชีวิต ยังไงก็ได้แต่อย่าให้ถึงประหารชีวิตล่ะ ปล.ต้องใจเ-้ยมและรอบคอบมากๆด้วยไม่งั้นจบเห่

ไปบ้านบ้านเพื่อนหรือบ้านครูก็ได้ครับหรือไปสถานีตำรวจก่อนก็ได้

ระวังพวกมิจฉาชีพไว้

เคยลองไปปรึกษาหมอเกี่ยวกับจิตไหมครับ อาจจะแนะนำเรื่องเกี่ยวกับจิตใจเกี่ยวกับทั้งเราและเขาได้ 

สู้ๆนะครับ คุณไม่ใช่คนเดียวที่ต้องมาเจอกับปัญหานี้ ผมก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนะเพราะผมไม่ใช่คุณเต่เเค่ฟังก็พอจะรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง สู้ๆนะครับ :) ทางที่ดีอย่าหนีออกมาคนเดียวให้อกทนไปก่อนเพราะโลกข้างนอกมันโหดร้ายกว่าที่คุณคิดเยอะ ขอให้หาทางออกได้เร็วๆนะครับ

ฉันก็เคยเจอเรื่องแบบนี้นะคะ แต่่ไม่ใช่กับพ่อแม่ เป็นกับคนที่รับไปเลี้ยงนี่แหละ
ตอนนั้นลุงจะส่งฉันไปเรียนสงเคราะห์เพราะเลี้ยงไม่ไหว อาจารย์ที่ปรึกษา(ผู้ชาย)สงสารและเค้าก็ไม่มีลูกเลยรับฉันไปเลี้ยงตอนแรกก็อยู่กับหลานเค้าด้วยนะคะ แต่แฟนเค้าขอเรียกว่าป้านะ คือแบบเป็นคนประมาณว่า ชอบพูดเสียงดัง ชอบนินทาคนอื่นและก็ด่าเราแรงๆ แต่เค้าไม่เคยตีเหมือนปัญญหาที่ จขกท. เจอนะคะ และด้วยความที่ฉันอยู่บ้านนอกแล้วเค้าเป็นคนเมืองวันนึงมันมีกลิ่นควันมาจากไหนไม่รู้แต่ฉันนอนอ่านหนังสืออยู่บนบ้านเค้าผลักประตูเข้ามาแล้วถามว่าทำไร ฉันก็งง มารู้ทีหลังว่าเค้าคิดว่าฉันเสพยา - - (อันนี้ไม่เกี่ยวไรแต่อยากระบาย) แล้วเวลาแบบฉันทำส้อมหล่นหรืออะไรหล่น เค้าก็จะด่า อิปอบ อิเปรต สันดารเสีย อะไรแบบนี้น่ะค่ะ เค้าก็ด่าฉันนู่นนี่ไปเรื่อย แล้วเวลาฉันอยากทำกิจกรรมอะไร อย่างเล่นบาส เต้น อะไรแบบนี้เขาก็บอกให้เลิก จนวันนึงฉันไปงานแต่งลุง ก็บอกเค้าไปแล้วเพราะจะไปหาน้องด้วย (น้องแท้ๆแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน) เพราะวันนั้นเป็นวันศุกร์เค้าก็ถามว่าไปทำไม ทำไมต้องวันศุกร์ ไปวันเสาร์ไม่ได้รึไง (ใครจะบ้าเลื่อนงานแต่งเพราะหลานไม่มา)แต่ฉันก็ไปนะเพราะฉันเป็นคนที่แบบติดลุงมากเพราะลุงเลี้ยงฉันมาแต่เด็กๆจนโต แล้วพอกลับบ้านลุงก็มาส่งปุ๊บ พอเปิดประตูเขาก็พูดบอกว่า
"โอ้ มาพอดีเลย มามา ขนของไปด้วยเลยนะ" เค้าพูดต่อหน้าลุงเราแบบนี้ แล้วแบบตอนนั้นคือแบบเห้ยกล้าทำขนาดนี้เลยเหรอ เพราะลุงเค้าจะถามตลอดว่าอยู่นั่นมีปัญหารึเปล่า แต่ฉันก็บอกว่าไม่มีไรหรอก ก็ดีๆอยู่ 
เค้าพูดแบบนั้นฉันก็เลยรีบไปเก็บของทันทีแบบตอนนั้นโกรธมากเลย ก็รู้ว่าไม่มีสิทธิ์นะแต่มาทำต่อหน้าลุงเรามันก็นะ ไม่รู้เหมือนกันรู้แต่ว่าดีจังที่ไม่ได้อยู่แล้วทีนี้ระหว่างเก็บของเค้าก็แบบว่าบอกให้ลงมาก่อนลงมาคุยหน่อย(ก็ให้เก็บของแล้วจะคุยไรกัน) แล้วเค้าก็ถามว่าจะอยู่มั๊ยถ้าอยู่ให้เปลี่ยนนิสัยใหม่ ฉันก็งงนิสัยอะไร เค้าบอกให้ฉันเลิกยุ่างกับเพื่อนกลุ่มเต้นแล้วก็เลิกไปซ้อมเต้นคือตอนนั้นฉันพูดออกไปเลยว่า ไม่อยู่ค่ะ แล้วก็เดินไปเก็บของปล่อยให้ลุงคุยกับเขา ลุงก็เร่งบอกเร็วๆ ค่ำแล้ว ครูเค้าก็ขึ้นมาบอกว่าป้าเค้ารักหนูมากนะ แต่หนูไม่ฟังป้าเลย ครูก็ไม่รู้จะพูดไง 
ฉันมานั่งคิดนะ บางทีเค้าก็ดีนะเวลาหวยออกแล้วถูกน่ะ แต่คนรักกันที่ไหนเค้าจะประจานฉัน ไปไหนก็พูดบอกคนอื่นว่าฉันเป็นเด็กกำพร้า เค้าเอามาเลี้ยง พ่อ-แล้วมั้งนั่น คือฉันสะอึกกับคำนั้นเลย ถึงพ่อแม่ฉันจะไม่เลี้ยงฉันแต่ฉันรู้ว่าอย่างน้อยเค้าก็ยังเห็นฉันเป็นลูกเค้าสอนสิ่งต่างๆให้ฉันแม้ว่าเค้าอาจจะทำไม่ได้ในบางข้อ พอผ่านตรงนั้นมานี่ก็ 4 เดือนกว่าแล้วที่ออกมาชีวิตก็ดีขึ้นเยอะเลย ส่วนฉันก็พยายามแก้นิสัยมีอะไรก็ไม่พูดอยู่เพราะวันนั้นก็โดนลุงเทศน์เรื่องนี้ไป 555 แต่พอมาคิดอีกทีไม่รู้ว่าผิดหรือถูกนะที่ออกมาเพราะยังไงเค้าก็พูดเสมออยู่แล้วว่าเมื่อไหร่จะหนีไปซักที คงสมใจเค้าแล้ว อยู่ต่อหน้าคนอื่นกับดีแสนดีพูดยิ้มหัวเราะแต่พอกับคนในบ้านกับด่าเป็นไฟด่าชนิดที่ว่าคนฟังประสาทกินตาย ขนาดหลานเค้าแท้ๆยังทนไม่ไหวเลย ออกไปก่อนฉันจะออกอีก แต่พอกลับมาก็มีคนนินทาอยู่นะ ทุกคนชอบพูดว่าฉันเป็นเด็กเหลือเดนขนาดอยู่กับอาจารย์ยังอยู่ไม่ได้ ถ้าอยู่กลับอาจารย์น่ะได้ แต่อยู่กับแฟนอาจารย์น่ะขอบาย 
 ยังไงก็สู้ๆนะ รุ่นพี่ฉันหลายคนที่อยู่ในวงก็มีปัญหาเหมือนคุณบางคนมีมากมายขนาดวันดีคืนดีต้องมาขอนอนกับฉันเลยล่ะ
ร้องไห้ ระบาย แล้วก็เข้มแข็ง 
ปล.คุณคิดว่าฉันเป็นคนเลวป่ะ มานั่งนินทาคนที่เคยมีพระคุณเนี่ย 

พอดีแม่พ่อแม่เราทำงานในเครือข่ายนั้นคะ เราขอเล่าให้ฟังคร่าวๆนะคะ โทรไป 1300 เค้าจะส่งเราไปบ้านพักพิงอาศัยคะ เค้าจะสอนเราประกอบอาชีย สร้างรายได้ได้คะ แต่ยังไม่แน่ใจเท่าไหร ลองโทร 1300 ไปสอบถามดูนะคะ

1ควรไปปรึกษาญาติ หรือคนสนิทๆที่ไว้ใจได้ว่าควรจะแก้ปัญหายังไงดี
2เราสามารถไปอยู่อาศัยกับใครที่ไว้ใจได้บ้าง เช่น ญาติ
ถ้าไปอยู่ได้ก้ช่วยเขาทำงานที่สามารถช่วยได้น่ะจ่ะ
3ถามตัวเองว่าเราผิดไหม อย่าหลอกตัวเอง
ถ้าผิดก้ขอโทษท่านซะน่ะ
ทุกปัญหามันมีทางแก้ของมันน่ะจ่ะ สู้น่ะจ่ะเป็นกำลังใจให้
*อย่าไว้ใจคนแปลกน่า*

แนะนำว่าถ้าอายุ 18 แล้ว ให้ออกจากบ้านไปหางานทำ ไปเรียนพวกมหาลัยเปิดก็ได้ แต่ถ้าอายุยังไม่ถึงก็หาทางไปปรึกษาคุณครูเรื่องทุน อะไรแบบนี้ เรียนให้จบแล้วก็หาเงินเยอะๆ เก็บเงินไว้แล้วกลับบ้านพาแม่ไปหาหมอเถอะ

ลองไปคุยกับพ่อว่าลองเลิกเหล้าได้ไหม แล้วก็ลองเกลี้ยกล่อมให้พ่อไปคุยกับแม่ว่าสิ่งที่แม่ทำนั้นมันส่งผลยังไงบ้าง แล้วก็ลองปรึกษากับญาติหรือคนรู้จักที่เราไว้ใจได้ แล้วก็ขอพักอาศัยอยู่กับญาติที่รู้จักจนกว่าปัญหาจะเรียบร้อย ผมไม่รู้ว่าจขกท.อายุประมาณเท่าไร ถ้า 18 แล้ว เราก็ตั้งใจเรียน สอบเข้ามหาลัยแล้วก็หาเงินเยอะๆ เก็บไว้ใช้ แล้วก็พาแม่ไปหาจิตแพทย์เถอะครับ เพราะปัญหามันสาหัสขนาดนี้ (ขอโทษด้วยที่ความคิดอาจจะดูก้าวร้าวนิดนึง)
ยังไงก็เอาใจช่วยครับ...ซักวันเดี๋ยวมันก็ผ่านไปครับ

หาที่อยู่ไว้เดี๋ยวเราตามไป เราไม่ไหวกับแม่แล้ว

ถ้าอายุเกิน15ลองทำงานพิเศษไปแล้วเช่าห้องพักดูค่ะ เราเอาใจช่วยนะ

อันนี้เราจะเล่าประสบการณ์ตรงของเราใช้วิจารณญาณเองนะคะว่าจะนำไปใช้ได้มั้ย
เราเคยทะเลาะกับป้า(พี่สาวลูกพี่ลูกน้องของพ่อ)หนักครั้งนึงที่บ้านย่าจำไม่ได้เพราะเรื่องอะไร ตอนนั้นย่ามาห้ามแต่ป้าแกไม่ฟังเอาอะไรซักอย่างตีเราไม่หยุด(จำไม่ได้ว่าไม้กวาดหรือไม้อะไร) จนคำว่าไม่นับเราเป็นหลานออกจากปากเท่านั้นล่ะ เราหยิบคัตเตอร์ในกระเป๋ากางเกงปาใส่หน้าแบบเลื่อนให้ตัวใบมีดออกมาแล้วนะ(เราพกคัตเตอร์ไว้ติดตัว) แต่เราดันปาไม่แม้นมันไม่โดนหัวแต่ไปโดนผนังไม้ข้างหลังแทน แล้วเราก็สวนไปแค่ว่า ถ้าไม่นับหนูเป็นหลานหลังจากนี้ก็ระวังตัวให้ดีแล้วกัน จะตายไม่รู้ตัว
จากนั้นคนที่บ้านย่าก็ไม่มีใครกล้าพูดแรงๆใส่เราอีกเลย ส่วนป้าคนนั้นตอนนี้ไม่ได้เจอกันแล้วค่ะเหมือนจะเกลียดขี้หน้าเราจนย้ายไปทำงานต่างประเทศ
เราเป็นคนร้ายนะ แต่ร้ายอย่างมีเหตุผล ดังนั้นถ้าคุณมีแม่แบบนี้ก็....จะร้ายอย่างเราก็นะไม่สงวนลิขสิทธิ์ แต่ระวังบาปกับคุกนะคะ

ถ้าหากอยากอยู่ด้วยตัวเอง ไม่ต้องเสี่ยงไปอยู่กับใคร ลองมาทำงานพิเศษได้นะ พี่มีงานให้ทำ พี่ทำหนังสือ ice มีอะไรหลายอย่างให้ทำงาน ลองคุยกันดูได้ ช่วยได้ก็อยากจะช่วย

สู้น่ะค่ะๆๆ

หยุดทำร้ายเด็กทั้งร่างกายและจิตใจ

ตัวเองไปฟ้องศาลเลยเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแน่ๆมันเหมือนละครลำยองประมาณนั้นนะตัวเองตอนนี้ไปอยู่กับเพื่อนก่อนนะเพื่อเพื่อนจะช่วยเราได้ตัวเองลองคุยกับแม่ตัวเองดูนะทำไมถึงทำร้ายหนูแม่คลอดหนูอออกมาไม่ใช่เหรอแม่ไม่รักหนูแล้วเหรอเราเชื่อว่าพ่อแม่ทุกคนก็ต้องรักลูกเสมอท่านอาจจะทำโดยอารมณ์ชั่ววูบหรือเปล่า
เราก็เคยสร้างปัญหาให้พ่อแม่แกก็ตักเตือนเราแต่ไม่ถึงกับลงไม่ลงมือตบหน้าฟาดขานะตัวเองใจเย็นนะๆค่อยๆแก้ปัญหานะอย่าคิดสั้นนะตัวเองสู้ๆ

คุณแม่ของเราเหมือนกันค่ะ แค่พูดจาไม่เพราะเฉยๆ แต่ไม่เคยตีเราเลยเลยสักครั้ง ตัวเองลองหางานทำดูนะคะ สู้ๆค่ะ แม่ตัวเองใจร้ายมากอ่ะ

เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ 

พูดจริงๆเลยนะคะ จขกท.เป็นแบบเดียวกับเราเลย...พูดอะไรนิดๆหน่อยๆโดนตีโดนฟาด

หนักสุดเอาสายยางมาฟาด ตบหัว แม่ถามว่ามีการบ้านยัง เราตอบนะ "มีแม่ ทำอยู่" เราพูดนิดๆ

แม่ตบหัวอะ เอาจริงๆนะคะ อยากพูดเลยอ่ะ...แบบเดียวกันมากกกกกกกกกก

มีคนมาอยู่ด้วยจะพูดจาดี พอเราพูดผิดแค่ตีหัวเราเบาๆ พอในบ้าน "-พูดอะไรดูคนเขาบ้าง"

"-อ่ะขวางโลก" "เกิดมาทำไมก็ไม่รู้" เราเป็นพวกไม่ยอมคน ไม่ใช่ว่าเราผิด?? เราขอโทษแม่ทุกครั้ง

แล้วแม่ก็คอยหาเรื่องตลอด อย่างแก้วน้ำที่มันวางอยู่บนโต๊ะ ตรงกลางเลยนะ ย้ำว่าตรงกลาง

แม่เดินมา มือแม่ปัดไปโดน(ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นไปได้ยังไง?) แม่ตะโกน "ไอXX -มานี่เดี๋ยวนี้!!"

แต่เราก็ยอมๆท่านทุกครั้งแหละ บางครั้งแม่ก็ใจดีกับเรา ร้ายกับเรา ดูนะ..ร้ายก็ร้ายมากกกก

ใจดีก็ใจดีมากกกกกกกก พ่อก็จะคอยบอก "แม่-ก็เป็นพันนี้แหละ ยอมๆเขาไปเถอะ"

จนทุกวันนี้...พอโดนทำโทษเอาไม้ตี บอกเลยนะ..ไม่เคยเจ็บจนเพื่อนถาม

"ไอ...ด้านไปไหนว่ะ- -??"

แม่เราก็เริ่มเข้าวัยทองแล้วก็ขี้หงุดหงิดบ่นนู่นบ่นนี้จนน้อยใจนะบ้างที

ส่วนในกรณี จขกท.คิดว่าถ้าเป็นไปได้ไปอยู่บ้านเพื่อนก่อนหางานพิเศษทำนะ และก็ควรจะแจ้งความด้วย หรือถ้าเกรงใจเพื่อนก็ขอพักช่วงหนึ่งแล้วหาห้องเช่าอยู่ถูกๆไปก่อน เพราะถึงขนาดพ่อบอกให้หนีไปก็คงสุดๆแล้วหล่ะ หรือถ้ามีใครใจบุญเลี้ยงก็โชคดีไปแต่ทางที่ดีหางานพิเศษทำดีกว่า ลองไปคิดหรือปรึกษาครูดูก็ได้นะ

ลองเล่าหรือปรึกษาปัญหากับครูประจำชั้นก่อนนะครับและไปหาที่พัก และหางานพิเศษทำไปก่อน บางทีเมื่อเวลาผ่านไปแม่ของคุณอาจจะคิดได้ขึ้นมาก็ได้ สู้ๆครับผมเแ็นกำลังใจให้^^

แจ้งมูลนิธิที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ค่ะ จะมาไว้ใจ แจ้งจะรับเลี้ยงให้ติดต่อมา เราว่าเสี่ยงเกินไป พูดด้วยความเป็นห่วงนะคะ ยังไงก็สู้ๆนะคะ อย่าเพิ่งท้อแท้ 
http://www.pavenafoundation.or.th/
เราเป็นกำลังใจให้นะ 

หึ้ยยยยย สภาพเดียวกับเราเลยย แม่เราบอกว่าจะย้ายไปอยู่ที่อื่น ไม่อยากเลี้ยงเรา ไม่อยากอยู่กับพ่อเรา แล้วก้จะเอาน้องไปด้วย แล้วตอนนี้ก้ไม่รู้จะทำยังไงดี เครียดด้วย จนปัญญา ทะเลาะกับแม่ก้ทุกวัน จะปรึกษาพ่อแต่พ่อเราคงรู้เรื่องแต่พ่อเราไม่พูด ตอนนี้เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในบ้าน ทั้งๆที่มีครบกันหมด เรามันเลวมากใช่มั้ย แม่เราพูดแบบนี้ แล้วบางทีแม่เราก้บอกว่า"ถ้าไม่ให้แม่ไปแม่จะฆ่าตัวตายต่อหน้าหนูนี่แหละ" แล้วเราควรทำแบบไหนอ่าา เข้าใจความรู้สึกเลยยย

แม่ จขกท. โรคจิตรึเปล่า พาไปหาหมอบ้าง อาการจะหนักกว่านี้ก้อได้น่ะ 

เรื่องติดต่อเมลล์ระวังตัวไว้ด้วยน่ะ ติดต่อมาอาจจะเป็นพวกหลอกลวงเอาไปขายตะวก็ได้น่ะ ระวังๆ 

อาจจะเป็นเวรกรรม หรือ อาจจะแต่งเรื่อง ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ เป็นคนดีเข้านะ

มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่กับการที่จะไปอยู่กับใคร หรือไว้ใจใครง่ายๆ ยิ่งถ้า จขกท.อายุยังน้อย มันค่อนข้างที่จะอันตรายระดับนึงเลย ลองไปปรึกษา ไปเล่าเรื่องนี้ให้ผู้ใหญ่ที่เราเคารพ แล้วเรารู้จักเขาดีพอว่าเขาเป็นคนที่เชื่อใจได้ ลองดูก่อนดีไหม? อย่างน้อยๆ มันน่าจะดีกว่าไปอยู่กับใครที่ไม่รู้จัก หรือไม่มีทางเลือกก็ลองออกมาอยู่คนเดียวสักตั้ง แล้วหางานทำดู เพราะเราเห็นเพื่อนเราหลายคนเขาก็ใช้ชีวิตจะเรียกว่าตัวคนเดียวก็ได้ ทำงาน เก็บเงิน ส่งตัวเองเรียน เขาก็มีชีวิตที่ดีได้เหมือนกันนะ ยังไงก็เอาใจช่วยนะคะ

แนะนำน่ะทางไหว ให้ไปหาโรงเรียนประจำอยู่น่ะ บางที่จะมีทุนการศึกษาด้วย เช่นโรงเรียนจุฬาภรณ อ่ะ โรงเรียนนี้เค้าหวังแต่สอบไม่ติดTT แต่ถ้าม.6 แล้วก็หามหาลัยที่มีหอพักน่ะ^^ อาจจะมีภาระเพิ่มมานิดนึง เช่น ซักผ้าเองประมาณนี้ ส่วนเรื่องเงินต้องหาเองไม่ก็ให้บิดามารดร ส่งทุนไปให้^^

เเม่ของจขกท. เป็นโรคไบโพล่ารึป่าวค่ะ เเบบมีอารมณ์2ขั้ว ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดีนะคะสู้ๆค่ะ

เราว่านะ จขกท. น่าจะลองไปปรึกษาครูที่ไว้ใจได้(ครูผู้หญิงอวุโสนี่ก็ดีนะ)
ท่านจะได้ให้คำปรึกษาหาวิธีแก้   ถ้าจขกท.มีอายุช่วงวัยรุ่นๆหรือเด็กๆนี่ต้องระวังนะคะ อย่าไว้ใจคนแปลกหน้าง่ายๆ  แม้แต่คนที่ให้กำลังใจโดยที่เราไม่รู้จักเนี่ยก็ต้องระวังนะคะ   ทางที่ดีถ้าพึ่งตัวเองได้ก็ควรพึ่งนะคะ  ออกไปหาห้องเช่าดู
ส่วนงานก็หาทำตามร้านอาหารก็ได้ค่ะเป็นพวกเด็กเสริฟอะไรแบบนี้ก็ได้ 
เราว่าแม่ของ จขกท. น่าจะเป็นคนเก็บกดมาตั้งแต่เด็กจนทำให้นิสัยเป็นแบบนี้
ยังไงก็สู้ๆนะคะ   ถ้ามีอะไรแนะนำให้แจ้งhttp://www.pavenafoundation.or.th/

ลองติดต่อญาติที่สนิทหรือใจดี ไปอยู่ด้วยกับญาติที่เขาเห็นใจอาจเป็น ลุง ป้า น้า อา ย่า ยาย ปู่ ตา แต่ถ้าอยากอยู่คนเดียวก็ทำงานตั้งใจทำงาน หาเล้ยงตัวเองเช้าหออยู่ แต่ระวังพวกคนไม่ดี พวกมิดฉาชีพด้วย สมัยนี้อันตราย หรือปรึกษาคนที่ไว้ใจ เช่นเพื่อนแท้ ครูดีๆ

หรือจะขาร็อกแม่ด่าสวนแม่ด้วยเหตุผลแต่พูดเร็วๆน่ะ เช่น "แม่ทำไมต้องตีหนูทำร้ายหนูไล่ออกจากบ้านทำไมหนูรักแม่ทำไมแม่ไม่รักหนูบ้าง"

แต่แนะนำให้อยู่กับญาติเถอะ บางที่ปัญหาเราแก้ไม่ไหวคนเดียวต้องมีคนคอยปรึกษาน่ะ

แต่สู้ๆน่ะ ทำให้ได้น่ะ และตั้งใจเรียนโตมาจะได้รวยๆ มีเงิน มีครอบครัวดีๆ และ เลี้ยงแม่ เลี้ยงพ่อด้วย
เพราะไงก็คือผู้มีพระคุณ

เป็นกำลังใจให้คนสู้ชีวิต

เราก็เคยคะ
เราทะเลากับพ่อและแม่ จนแม่พูดเลยว่า -ไม่ใช่ลูกกู พอได้ยินแบบนี้แล้วเจ็บ พวกท่านทั้ง2 เป็นพวกที่โกรธแล้วพาลนะคะ ตอนนั้นแม่เราโกรธมาจากที่ทำงานเพราะไม่พอใจอะไรบางอย่าง แล้วกลับมาก็ด่าๆเรา ตีเรา บีบคอเลยคะ เน้นว่าบีบคอจนเราหายใจไม่ออก แล้วพ่อก็มาห้าม แม่ก็หันไปทะเลาะกับพ่อต่อ คือทั้งคู่ทะเลาะกันจนร้องไห้เลยคะ เราก็พยายามห้าม แม่ก็หันมาด่า ประมานว่าอย่า- เราก็ทนไม่ไหว พูดตรงๆไปเลยว่า ด่าแต่คนอื่น มองตัวเองซะบ้าง คือมันหลุดพูดไปจริงๆ แม่เราก็โกรธกว่าเดิม ก็พูดมาเลยว่า -ไม่่ใช่ลูกกู กูไม่มีลูกอกตัญญุแบบ- เราก็อึ้งไปพักใหญ่ เสียใจมาก พ่อเราเองก็บอกว่าให้ไปหาป้าก่อน ค่อยกลับมา แต่บ้านป้าเราอยู่ไกลคะ ต้องขับรถไป แต่เราขับรถไม่เป็น! ไม่รู้จะทำไง พ่อแม่ก็ไม่สนว่าเราจะเป็นไงเลย ก็เลยตัดสินใจโทรหาเพื่อนคะ บอกให้เพื่อนมารับไปอยู่ด้วยที่หอ เพื่อนก็มารับเราที่ปากทางเข้าหมู่บ้านคะ เราก็เล่าเรื่องให้เพื่อนฟังทั้งน้ำตาเลย บอกเลยว่า กูไม่มีที่ไป กูไม่มีที่พึ่ง กูยังเด็ก กูอยากตาย#เราอายุ15 เพื่อนก็พยายามปลอบคะ เราก็อยู่หอเพื่อน ผ่านไปวันนึง ไม่มีใครติดต่อมาหาเราเลย ไม่มีใครเปนห่วงไรเลยคะ โทรมาหาสักนิดไม่มี! เสียใจหนักกว่าเดิมอีก เราเป็นเด็กที่โตมาโดยที่พ่อแม่ทำให้ทุกอย่าง จะให้หาเงินเลี้ยงตัวเองก็ไม่ได้ เราไม่รู้จะทำไง สุดท้ายก็กลับไปบ้านนั่นละคะ พอกลับไปก็โดนด่า มีทั้งป้า ทั้งพ่อแม่ ลุง ทุกคนเลย แม่ก็พุดว่าไปไหนมา -รุ้มั้ย-ทำคนอืนเค้าวุ่นวายไปกมด เราเงียบเราจะไม่เถียง พยายามกลั้นน้ำตาเลย ทุกคนก็ค่อยๆพูดกัน ด่าบ้าง ติบ้าง ทุกคนมองว่าเราเปนตัวมีปันหา เปนคนทำให้แม่เราโกด แต่ไม่มีใครรุ้เลยว่าแม่อะ บีบคอเรานะ ทำร้ายเราก่อน เป็นเด็กแล้วผิดหรอ เด็กต้องรับกรรมหรอ เพราะเป็นเด็กจึงเจ็บปวด แม่เราก็ไล่เรา พ่อก็ด่า สุดท้าย ป้าเป็นคนรับเราไปเลี้ยงเลยคะ ส่วนพ่อแม่ก็ดูแลน้อง เอาจริงๆ พ่อกะแม่เราเลี้ยงลูกไม่เท่ากันคะ ตั้งแต่มีน้องเรากลายเปนหมาหัวเน่าเลยคะ แต่เราไม่เคยทำตัวเหลวไหล แต่เป็นพวกดื้อเงียบ เถียงทุกคำ เรายอมรับเลยเราอกตัญญูจริงๆ

ตอนนี้เราก็อยู่กับป้า แม่ไม่ส่งเงินค่าขนมหรือค่าเทอมมาเลย แบบโยนเราให้เราเป็นลูกของป้าเลยคะ แต่ป้าเราก็เลี้ยงเราดีคะ ป้ามีลูกด้วย1คน วัยทำงานแล้วคะ พี่เค้าก็เอ็นดูเราดี ป้าก็เลี้ยงเราเหมือนลูกอีกคน เราก็ดีใจที่ได้อยู่แบบอบอุ่นแบบนี้ แต่ก็ต้องเข้าใจนะ ไม่ว่าจะเจอที่ดีขนาดไหน ก็ทำให้เราตัดขาดจากพ่อแม่ที่เกิดเรามาไม่ได้หรอก หลายครั้งเลยคะที่เราพยายามฆ่าตัวตาย แต่เราไม่กล้าทำร้ายร่างกายเราเอง เราเคยที่จะกรีดข้อมืออยุครั้งนึง แต่แม่ก็ห้ามไว้คะ แต่ตอนนี้...ไม่มีใครห้ามคะ..มันทำให้เราฆ่าตัวเองไม่ได้จริงๆ
เราตั้งใจว่า จะเรียนให้เก่งๆ พยายามสอบชิงทุน จะได้ไม่ต้องลำบากป้ามาก หากมีงานทำดีๆตั้งใจจะส่งเงินไปให้พ่อกับแม่ แล้วก็ป้า เราจะตั้งใจทำให้ดีที่สุด

แนะนำคะ จขกท ลองไปหาที่พึ่งที่ไว้ใจดูนะคะ เค้าจะช่วยแก้ปัญหาให้คะ บางทีอาจจะได้อยู่กะครอบครัวแบบมีความสุขอีกครั้งก็ได้ ลองดูนะคะ

สู้ๆ ^^

คือเราก็เคยทะเลาะกับเเม่อะนะ
เเต่เเม่เราไม่ชอบใช้ความรุนเเรง จะใช้คำพูดอย่างเดียว
เเต่ถ้าตีก็หนักเลย
เเถมเราก็เก็บกดเเอบโรคจิตด้วยเราเป็นพวกซาดิสอะ บางครั้งเรานั่งหยิกตัวเองเล่นด้วยซํ้าเอาคัตเต่อร์ มากรีดอะไรซักอย่างเล่นอะค่ะ
มีครั้งนึงเราทะเลาะกับพ่อเเม่เเล้วก็พี่ เราเลยกรีดผ้าปูที่น้องจนขาดเลยค่ะ
เราเคยจะฆ่าตัวตายด้วย กินพาราไป10-20เม็ดอะค่ะ

หนูเเนะนําให้พี่ลองหางานทำดูนะค่ะ
เเล้วก็ไปค้างบ้านเพื่อนที่สนิทๆๆไปก่อนจนกว่าจะตั้งหลักได้เเล้วค่อยหา
หอพักเองอะค่ะ เเนะนำเลยค่ะ
สู้ๆๆนะค่ะ

ตัวเองสู้ๆนะ  ท่านอาจจะวัยทอง ของเราท่านก็เป็นนะแต่ไม่เคยตีจะมีก็แค่ด่าแรงๆ  แต่ในกรณีตัวเองเนี้ยเราว่ารุนแรงเกินไป  ถ้าทนไม่ไหวแล้วแนะนำให้ไปปรึกษามูลนธิอะไรอย่างนี้ดูนะ  ไม่ได้ครูที่ไว้ใจก็ได้  ถ้าตัวเองยังเด็กให้ปรึกษาผู้ใหญ่จากที่อื่นก่อน  ไม่ควรออกไปผจภัยลำพัง  ตัวเองก็รู้ใช่มั้ยว่าสังคมไทยมันอยู่ยากเกินไปแล้ว  สู้ๆนะเอาใจช่วย

ถูกทำร้ายร่างกายสามารถแจ้งตำรวจได้นะคะ
หากจะหนีไปอยู่คนเดียวเราไม่แนะนำค่ะ โลกภายนอกปัจจุบันอันตรายกว่าที่คิด ยิ่งยังเป็นเด็กอยู่ด้วย ลองปรึกษาญาติผู้ใหญ่ที่ไว้ใจได้ หรือคุณครูดูนะคะ

ยังไงก็สู้ๆนะคะไม่มีครอบครัวไหนเพอร์เฟคหรอกค่ะ

อยู่บ้านเราได้นะ แต่เราส่งเสียพี่เรียนไม่ได้ว่ะจริง
เหงามากค่ะ55 แม่บอกว่าพาเพื่อนมาค้างได้ด้วย
ถ้ายังไงสนใจติดต่อนะคะ

ผมว่าเเม่พี่อาจเข้าไวทองเเล้วก็ได้ครับ ต้องมองโลกในเเง่ดีเพื่อพี่จะได้ ไม่ทุกข์เรื่องเเม่คับ สู้ๆคับ

ค่ะต้องขอขอบคุณทุกกำลังใจทุกความคิดเห็นด้วยค่ะ
หนูอายุ 14 ยังไม่ถึง 15 เลยไม่รู้จะไปหางานทำอะไรดี
หนูเป็นคนค่อนข้างสูงประมาณ 165 อ่ะคะ
ไม่รู้ว่าจะมีงานอะไรที่พอจะรับมั้ยอ่ะคะ

ชีวิตนี้ยังไม่อับจนหนทางหรอกนะ ทางออกมีก็ต้องดิ้นรนก็ไปค่ะ.. แต่ขอแนะนำอย่างนึงตรงคำว่า..

มันดูเฟคๆแฮะนี่เราคิดไปเองหรือป่าว
.
.
.
.
.
มันยังดูไร้เหตุผลและไม่มีมูลเหตุอยู่นะ
ดูเธอก็ทำผิดนะแต่งอ่านๆมาแม่เธอก็น่ากลัวแต่ไอคำที่พ่อเธอพูดนี่แหละที่เราคิดว่ามันเฟค "หนีไปลูกพ่อ"อย่างนี้เลยหรอ ถึงแม่จะเป็นอย่างนั้นแต่พ่อก็บอกให้หนีพ่อคงไม่น่าจะพูดแบบนั้น แล้วเราคิดอะนะถ้าแม่เธอทำอย่างนั้นจริงๆป่านนี้พอแม่หงุดหงิดทุกวันเธอนี่ไม่ตายไปแล้วหรอ???เราอ่านแล้วดูเธอไม่เคารพหรือให้เกียติแม่เลยนะ//ถึงเป็นแบบนั้นแต่ก็แม่//อ่านแล้วเหมือนเป็นความคิดของเธอเองอะ
ขอโทษนะที่พูดแบบนี้แต่เราคิดว่ามันเฟคๆจริงๆอะ
.
.
.
.
.
ถ้าไม่เฟคก็ขอโทษนะ

พูดแต่เรื่องปลายเหตุ ที่ถูกพ่อแม่ ว่ากล่าวหรือลงโทษ ไม่มีใครพูดถึงสาเหตุุ กันเลยเนอะ

พ่อแม่ ก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มีใครอยากมีเรื่องหรือลงโทษ โกรธ เกลียดกันง่ายๆ ถ้าไม่มีสาเหตุ

ยกตัวอย่าง
อยู่ๆเราจะไปตบเพื่อนมั๊ย ถ้าไม่มีสาเหตุ
อยู่ๆเราจะเลิกคบกับเพื่อนมั๊ย ถ้าไม่มีสาเหตุ

แน่นอน มันต้องถึงที่สุดจริงๆ พูดกันดีๆ เตือนกันดี มันก็ยังไม่จบ จึงได้พัฒนาความรุนแรงขึ้นตามลำดับ

ในสารคดีเกี่ยวกับชีวิตสัตว์โลก ลูกตัวที่ดื้อ ไม่ยอมเชื่อฟังครอบครัว หรือแยกไปอยู่ตามลำพังก่อนถึงวัยอันควร ไม่มีตัวไหนอยู่รอดถึงเต็มวัยนะจะบอกให้

เวลาปรึกษากันเรื่องมีปัญหากับผู้ปกครอง ก็อวยกันใหญ่ เชียร์กันไม่ต้องไปแคร์ผู้ปกครอง แต่ร้อยทั้งร้อยที่เชียร์ยังต้องหรือเคยแบมือของเงินจากผู้ปกครองกันทั้งนั้น

ตอนนี้ลองปรึกษาพ่อดูอีกรอบก่อนค่ะ ถ้าพ่อยังยืนยำคำเดิมว่าจะให้หนีไป ก่อนอื่นต้องวางแผนก่อนเลยว่าจะไปที่ไหน ถ้าไม่รู้จริงๆก็ถามเพื่อนที่สนิทๆหน่อย ถ้าเพื่อนเข้าใจก็ขอไปอยู่บ้านเพื่อนค่ะ รอให้คุณแม่ท่านอารมณ์เย็นลงก่อนและเข้าใจสิ่งที่ตัวท่านเองทำลงไปมากขึ้น ว่ามันดีไม่ดียังไง แต่ถ้าเพื่อนไม่ให้หรืออยู่ไปแล้วยังไม่มีทีท่าว่าท่านจะดีขึ้นเลยให้ไปลองปรึกษากับผู้ปกครองของเพื่อนหรือคุณครูที่โรงเรียนอย่างจริงๆังค่ะ ยังไงก็เอาใจช่วยนะคะ 

กัมบัตเตะ พยายามน่ะค่ะ อ่านแล้วรู้สึกสะเทือนใจม๊ากๆๆ
ตอนนี้พ่อแม่เราขายของ แล้วเริ่งบ่นเริ่มด่าแล้วเริ่มกำลังกับเราบ้างแล้วเหมือนกัน
เมื่อก่อนเราไม่ต้องทำอะไรเลย กินแล้วนอนอย่างเดียว แต่อยู่ๆก็ขายของต่อจากปู่ที่เริ่มแก่ขึ้น
หลังจากนั้นแม่ก็ด่าว่าไใ่ช่วยบ้างจากเราที่ไม่เคยทำอะรัยต้องมาขนของ จัดของ ทำงานบ้านทุกอย่างมัน
รู้สึกฝืนเกินไปพูดเลย พอไม่ทำนิดหน่อยก็หาคร้าน แล้วพูดว่า "เห็นลูกเพื่อนเค้าช่วยทุกอย่าง" พ่อแม่
ไม่รู้หรอกว่า ตอนที่ช่วยน่ะ เด็กบางคน นั่งเล่นเกม ดูโทรทัศอยู่ก็ได้ และตอนนี้ก็เริ่มทนไม่ได้แล้วกัน ตอนนี้ ขึ้นม1 ก็อยู่หอ พี่ก็ขึ้น มอพอดี ใจนึงก็ดีใจแต่อีกใจนึงก็สงสาร เฮ้อ

พี่ว่าแม่น้องเครียดน่ะ ต้องทำงานเลี้ยงปากท้องครอบครัว ทำงานต้องเจอกับร้อยพ่อพันแม่ แถมพ่อยังติดเหล้าทำงานไม่ได้ ยิ่งเครียดเข้าไปอีก

พี่ว่าน้องปรึกษาครูหรือญาติที่สนิทดีกว่า แล้วหางานพิเศษทำ แบ่งเบาภาระ อย่างน้อยแม่ไม่ต้องจ่ายค่าขนมให้เรา พี่ว่าก็ช่วยได้เยอะ แล้วแม่จะภูมิใจในตัวเรา แล้วทุกอย่างน่าจะดีขึ้น พี่เชื่ออย่างนั้นนะ

แม่เราก็เป็นงี้นะแต่เราพยายามไม่เถียงไม่อะไรแล้วแต่ยังโดนอยู่แต่ถึงยังไงเราก็อดทนเพราะเขาคือแม่ท่านเบ่งเราออกมาแต่ถ้าท่านต้องการเช่นนั้น ก็น่าจะต้องหางานพิเศษเอานะคะตอนนี้หนูก็อยากทำแต่อายุยังไม่ถึง TT

จากคหขบ. ชีวิตมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด อย่าเอาเเต่คิดว่าเดี๋ยวหางานก็ได้เงินมาใช้ เงินไม่ใช่เยอะ ค่าครองชีพก็ไม่ใช่น้อยๆด้วย


จากกท. เราไม่รู้หรอกว่าพ่อเเม่คิดยังไง จากที่อ่านคร่าวๆ คาดว่าเเม่คงจะเป็นคนที่ใช้อารมณ์ในการตัดสินมากกว่าใช้เหตุผล หรือต่อให้เเม่ใช้เหตุผล การทุบตีอะไรพรรนั้นมันไม่ใช่เรื่องเล็ก เเต่เราต้องยอมรับ เเละพิจารณาตัวเองด้วยว่า เราผิดอะไรรึเปล่า(ไม่ได้หมายถึงผิดที่เกิดมาที่บ้านนี้นะ = ='')

เราไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่พ่อเเม่เป็นเเบบนี้หรอก เเค่เรื่องเล็กน้อย
กรณีเเรกพ่อเเม่ทำงานหน้าบ้าน ลูกค้าทำตัวเเย่ๆใส่ พ่อโมโหก็ทะเลอะกับเเม่ ตบตีกันเป็นเรื่องเป็นราว เสร็จเเม่ก็เก็บข้าวของเเล้วก็ดึงลูกๆเเล้วก็บอกว่าจะออกจากบ้านนี้ ด้วยความที่พ่อโมโหก็กระชากทะเลอะเบาะเเว้ง เอากุญเเจไปซ่อนไม่ให้เเม่เอาไปเพื่อไม่ให้ออกจากบ้าน ยังเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ค่อยเกี่ยวกับเรา

กรณีที่สอง เราทำผิดซ้ำเเล้วซ้ำเล่า พ่อใช้ตั้งเเต่มือตี ไม้เเขวนเสื้อ ไม้ตะพด(ไม้เท้าทที่ทำจากไม้เอาเรียวๆอ่า) ยันเอาเก้าอี้ฟาด เอาหัวไปโขกกำเเพง เอ่ยปากไล่ออกจากบ้าน พร้อมทั้งเปิดประตูเชิญ เเน่นอนว่าพ่อมีเหตุผลที่มาก่อนอารมณ์ เเต่เหตุผลนั้นคือสั่งสอนลูก ส่วนอารมณ์มักจะนำเหตุผลด้านการกระทำเสียมาก เเต่สุดท้าย พ่อเราก็จะเงียบลงเเล้วเเม่ก็ให้เรากลับไปห้องนอน พ่อกับเเม่คุยอะไรกันต่อเราไม่รู้หรอก เเม้พ่อจะเป็นคนอารมณ์เกรี้ยวกราด รุนเเรง เเต่ก็ทำไปเพราะต้องการให้ลูกเกรงกลัวในการกระทำผิด เเละไม่กล้าทำ (เเล้วมันก็ได้ผล ฮ่าๆๆ)

กรณีที่สาม พ่อเเม่ทะเลอะกันอีกเเล้ว เเต่คราวนี้ทะเลอะกันเพราะเรา มักโทษกันไปกันมาว่าให้มันเกิดมาทำไม เป็นภาระ เเถมยังมีนิสัยเเย่ๆ เลี้ยงไม่เชื่อง วันนั้นทะเลอะกันหนัก เเม่เราถือมีดขึ้นมาบนห้องนอนเเล้วพูดออกมาอย่างเเรก จะเริ่มจากคนไหนก่อน เราด้วยความที่ยังเด็กก็นึกว่าพูดเล่น ก็หัวเราะออกมา เเม่จิกตามาทางเราก่อนจะเดินมาใกล้เเล้วง้างมีด เราเอาหมอนมากันด้วยความกลัว เเต่ก็พยายามกลั้นน้ำตาไว้ เเล้วพ่อก็คว้าข้อมือเเม่เเล้วบอกว่า ทำไปก็ไม่มีประโยชน์ บ้านนี่เเทบร้อนเป็นไฟกันทีเดียว ในห้องนอนเงียบกันไปพักใหญ่ก่อนที่เเม่จะถอนหายใจเเล้วเอามีดไปปอกผลไม้?

ถึงพ่อเเม่จะทำอะไรให้เรารู้สึกเจ็บหลายครั้ง เเม้ทุกครั้งเราจะรู้สึกโกรธเเค้น เเต่เราก็เอากลับไปคิดตลอดว่าเราทำผิดอะไร ควรเเก้ไขยังไงให้ดี ถึงตอนนี้เราจะไม่ใช่คนดีมาก เเต่เราก็จะยังทำตามที่พ่อเเม่บอก

อ้อลืมบอกไป


เราทำอะไรให้พ่อเเม่เครียดกันมากเกินพอเเล้ว หวังว่าท่านทั้งสองคงจะไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่าตอนนี้


ตอนนี้เราอาศัยอยู่กับญาติอ่านะ เเน่นอนว่าความใกล้ชิดย่อมห่างจากพ่อเเม่เป็นธรรมดา บางครั้งเราก็ร้องไห้นะที่ทำให้พ่อเเม่เสียใจ เเต่เราก็ต้องอดทนสู้ต่อไป



กลับมาเรื่องกระทู้ข้างต้น

ตามปกติเเล้วเเม่เป็นเเบบนี้ตลอดเลยหรอ เเม่เคยให้ของ ใจดี ทำโน่นทำนี่ให้ไหม? เเน่นอน อยู่ข้างนอกทำตัวเป็นเเม่ที่เเสนดีเพราะเป็นหลักจิตวิทยาเบื้องต้นของมนุษย์ที่อยากให้คนอื่นมองเราในเเง่ดีไว้ก่อน การสร้างภาพในสังคมไม่ได้เป็นเเค่การหลอกคนอื่นว่าเรามี่ฐานะหรืออะไร เเต่เป็นการทำให้คนอื่นมองเราว่าน่าเชื่อถือ อาจเป็นเพราะเป็นคนมีอคติกับเเม่โดยพื้นฐานอยู่เเล้ว เลยยิ่งมองว่าเเม่หลอกคนอื่นว่าเป็นเเม่ที่เเสนดีหรือเปล่า?? อันนี้เราก็ไม่รู้ เเต่ลองมองย้อนกลับไปว่าเเม่เคยทำอะไรให้เราบ้าง? ไม่น่าจะไม่มีเลยนะ

ถ้าทำได้ เวลาเเม่สงบลงลองค่อยๆคุยดู? เเต่ถ้าเเม่เป็นคนใช้เเต่อารมณ์อย่างที่ว่า ถ้าตัวเองเป็นเด็กดีอยู่เเล้ว(ไม่ได้ว่านะ) ลองหาคนที่ไว้เนื้อเชื่อใจเเล้วรู้จักเเม่ ที่พอจะช่วยคุยกับเเม่ได้ช่วยดู ถ้าไม่ไหวจริงๆ ครู อาจารย์ ที่พึ่งพิงก็มี เพิ่อนสนิทก็น่าจะมี ลองขอคำปรึกษาดู เเต่ถ้าทำตัวไม่ดีเองก็ช่วยไม่ได้นะ

พูดไปงั้นเเหละคงโกรธมั้ง
เเม่เราก็เป็น เเกบอกว่าถ้ากลับบ้านดึกไม่ต้องกลับมาเลยน่ะ
มีวันหนึ่งเรากลับดึก เรานึกได้ว่าเเม่บอกว่าห้ามเข้าบ้าน
เราเลยนอนบ้านเพื่อน 
และประมาณตี 1 เเม่ก็มาตามกลับบ้าน
รู้ไหมว่าไม่ว่าเราจะโตอายุมากเเค่ไหนเเม่ก็ยังเป็นห่วงเราเสมอ ยังไงเเม่ก็ไม่ทิ้งเราหรอก 

ผมแนะนำเหมือน คห. อื่นๆนะครับ ปัญหามันมีทางแก้ สู้ๆ

เราว่าอนาคตอาจจะมีพ่อแม่ที่ดีได้ถ้าพวกเราจำความรู้สึกตอนนี่ไว้ให้ดี แล้วเป็นคนดีต่อไป เราว่าทุกคนต้องเป็นพ่อแม่ที่ดีและเข้าใจลูกแน่นอน

เราว่าเอางี้ ทำงานพิเศษไปเลย แบบเลิกเรียนเสร็จก็ไปทำงานพิเศษอ่ะ แล้วก็เช่าหออยู่ อาหารก็กินมาม่า55555 เราว่ามันก็ไม่แย่เท่าไหร่นะ #ส่วนตัวแล้วยังไม่เคยทำเคยคิดเฉยๆตอนโกรธแม่555