ติดมหาลัย...ดีใจเเค่วันเดียว!

[หมูกระเป๋า]

ตามชื่อกระทู้เลยคะ...ติดมหาลัย ดีใจเเค่วันเดียวจริงๆ คือเราขอบอกก่อนเลยนะคะว่าเราเป็นเด็กแอดคะ เเล้วก็ติดคณะที่ชอบด้วยเราเอาใส่เป็นอันดับ1 เราก็ติด เราดีใจมากแบบตื่นเต้นมากไม่คิดว่าจะติดโทร.บอกเพื่อนบอกพี่ บลาๆๆ ตอนนั้นคืออารมณ์แบบว่า กูทำได้เเล้วเว้ยยยย! อะไรประมาณนี้คะ แต่พอหลังจากนั้นมันเริ่มเปลี่ยนจากความดีใจกลายเป็นกังวลคะ

....เราเริ่มกังวลเรื่องสอบสัมภาษณ์คะ เราเตรียมพร้อมทุกอย่างเลยนะคะเตรียมตั้งเเต่หลังประกาศผลเสร็จ2วันคะ หลังจากนั้นเราก็ไปหากำหนดการของมอเรามาดูคะ พอเราดูเรานี่ไม่กังวลเเล้วคะ เครียดเลย5555 คือเค้าให้ลงทะเบียนออนไลน์คะ โอเคลงทะเบียนออนไลน์ก็ยังพอไหวแต่หลังจากนั้นคือการส่งไฟล์เอกสารตามที่เค้ากำหนดเราต้องส่งไปให้มีขนาดตามที่เค้ากำหนดเเละต้องเป็นไฟล์ที่เค้ากำหนดตอนนั้นคือแบบกังวลมากว่าจะส่งได้มั้ยเเล้วถ้าทำอะไรผิดพลาดไปจะทำยังไง เพราะเราเป็นคน ซื่อ(บื้อ) เรื่องพวกนี้มากคะไม่ค่อยเก่งเรื่องคอมไม่รู้จะทำอะไรผิดพลาดรึเปล่า พอดูกำหนดการเรื่อยๆก็มาปังอีกตรงที่นึงคะ คือการลงทะเบียนเรียนอันนี้แหละคะเตรียดของจริงคือในหัวตอนนั้นคิดทันทีเลยคะ อะไรวะเนี่ย! มีทั้งวิชาบังคับเเละวิชาเสรีเรานี่ไปไม่เป็นเลยนี่ก็ยังแอบเครียดอยู่เพราะว่าถ้าไม่ลงวิชาเรียนเค้าก็จะตัดสิทธิ์เราในการเข้าเป็นนักศึกษา ไหนจะเรื่องเพื่อนใหม่อีกมีหลายคนเคยบอกไว้ว่าเมื่ออยู่มหาลัยเเล้วหัดใช้ชีวิตการอยู่คนเดียวให้เป็นเพราะเพื่อนที่จริงใจกับเรามากที่สุดก็คือเพื่อนมอปลายส่วนเพื่อนมหาลัยที่จะจริงใจหายาก ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเพื่อนใหม่จะเป็นยังไง แต่ที่เรารู้อย่างนึงคือรุ่นพี่ที่คณะคือเค้าดูเเลเราดีมากเค้าคอยให้คำปรึกษานะรู้สึกดีใจรู้สึกตื้นตัน555 จากเรื่องที่เครียดที่กังวลมันก็ผ่อนมาได้บ้างเเต่มันก็ยังมีอยู่ ยิ่งเราเห็นพ่อแม่เราทำงานหนักด้วยเเล้วเราก็ยังแอบกังวลนะกลัวว่าจะทำให้พ่อเเม่ผิดหวังถ้าเราเรียนไม่ได้ เรียนไม่จบ พอนึกถึงว่าจะทำให้พ่อแม่ผิดหวังนํ้าตานี่มาเลยคะ...แต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างแวบมาในหัวประมาณว่า เรียนมา 14-15 ปียังเรียนมาเเล้ว กะอีเเค่อีก4 ปีมันไม่นานไปหรอก ความคิดนี่มาในหัวทีไรมันเหมือนมีกำลังใจมากมายที่ถาโถมเข้ามาคะ เราก็คิดไว้เสมอว่าเพื่อพ่อเเม่ๆอีกเเค่4ปีจะไปกลัวอะไรคิดแบบนี้มันมีกำลังใจความเครียดมาันก็คลายลงคะ....

....เราก็ไม่รู้ว่ามีใครเป็นแบบเรารึเปล่าหรือว่าเราเป็นเเค่คนเดียว แต่มันคือความกังวลของเด็กปี1ที่ซื่อบื้ออย่างเราคะ5555 ก็อยากหาพื้นที่มาระบายพร้อมกับหาคำปรึกษาไปด้วย ใครเคยเป็นเเบบเราหรือผ่านจุดๆนี้ที่เรากำลังเป็นมาเเล้วก็ช่วยแนะนำหน่อยนะคะว่าทำยังไงเราจะเลิกกังวลเรื่องพวกนี้ซะที แฮะๆ ^^ (ยาวไปหน่อยนะคะขอโทษด้วย)