ชีวิตอันแสนอดสู ของ นร.6 คนนึ่ง

[Paan Sureerut]

ตอนนี้อยู่ ม.6 แล้วแต่ไม่รู้ว่าจะยังไงกับชีวิตดี พยายามหาสิ่งที่ตัวเองชอบและคิดว่าทำที่ได้ ย้อนไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ก็เลยค้นพบว่าตัวเองเป็นคนชอบกินแต่ไม่มีพรสวรรค์ในการทำอาหารเรื่องนี้ก็จบ หาอย่างอื่นต่อ....เจอแล้ว!!อยากเรียนวิศวะ เอ้าพอดีเลยชอบคำนวณอยู่แล้วนิ จัดเลยๆ เดี๋ยวก่อน!!ชอบแต่ไม่ได้แปลว่าเก่งนิ -..- บอกตามตรงสู้เด็กเก่งไม่ไหวหรอกเรื่องนี้ก็จบแบบไม่สวยอีกตามเคย แล้วเวลาก็ผ่านอย่างรวดเร็ว กริ้งงงงงๆๆๆๆ ตื่นขึ้นมา เอ้าสั* วันแรกของการเปิดเทอม ม.6 แล้ว ยังหาตังเองไม่เจอแล้ว เลยโทรหาพ่อ 
  พ่อ : ว่าไง ตังค์หมดหรอ
  เรา : อืม...พ่อ ใช่ๆอย่าลืมโอนมาน่ะ ไม่ใช่ล่ะคือว่าหนูจะเรียนไรดี
  พ่อ : เรียนอะไรก็เรียนไปเถอะ
  เรา : จ้ะ -..- 
วางสายจบบทสนทนารู้สึกว่าไม่ได้อะไรกลับมาเลย แต่พ่อได้ให้สิ่งหนึ่งก็คือ ต้องหัดเพิ่งตัวเอง
เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆความรู้อยากเป็นหมอก็มา ถ้ามันว่า"-จะมาทำห่*ไรตอนนี้มันสายเกินไปแล้วเกรดกูมันคือเศษเลข" จากนั้นก็ไว้อาลัยให้กับความอยากเป็นหมอ 1 อาทิตย์เต็ม อยู่มาวันหนึ่ง เข้าห้องสมุดเพื่อที่จะหาสิ่งที่ชอบที่สุด คือ ผู้ชาย ไม่ใช่ล่ะๆ หาหนังสือแฮรี่ พอตเตอร์ ตอนเครื่องรางยมทูต คือดูมานับไม่ถ่วงว่าดูกี่รอบ ไม่สะใจไง พอๆนอกเรื่องมานานแล้ว พอได้หนังสือที่ต้องการมาแล้ว เพราะความบังเอิญอยากได้อีกเล่มที่เป็นหนังสืออ่านเล่นก็เลยเจอหนังสือเล่มหนึ่ง ชื่อว่า สถาปัตย์ คนจัดฝัน พออ่านจบ นี่แหล่ะใช่เลย กูจะเรียนสถาปัตย์ เพราะคิดว่ามันเหมาะที่สุดแล้ว คือ ฟิสิกส์ คณิต เราก็อยู่ในระดับที่เพื่อนขอให้ช่วยสอนอยู่
การวาดรูป บอกตามตรงมันคือพรสวรรค์ ที่เราไม่ค่อยจะแฮปปี้เท่าไหร่ เพราะเราอยากเก่งพวกคำนวณมากกว่าเราเลยพยายามสุดความสามารถที่จะทำให้ตัวเองเก่งเรื่องนี้ เราเป็นคนถนัดซ้าย ซึ่งคนที่ถนัดซ้ายจะเป็นพวก ศิลปะ ความคิดสร้างสรรค์ ใครจะบอกว่าไม่เกี่ยวก็ชั่งแต่ยกเว้นเรา นี่แหล่ะคือความฝันที่แท้จริงของฉัน ใช่ไหม?? 
 ปล.ก่อนที่เราจะยอมแพ้กับความฝันนั้นไม่ใช่เพราะเราไม่พยายาม แต่เราพยายามอย่างสุดความสามารถแล้วจริงๆ เมื่อค้นพบว่ามันไม่ใช่เราก็เลยเปลี่ยน 
สู้ๆน่ะค่ะ จบแบบงง 

Comments

[neww]

ไม่ลองไม่รู้ ดูถอดใจง่ายจัง ไม่แปลกที่ไม่ค้นพบตัวเอง
ทำไมไม่ทำสิ่งที่ชอบล้ะ ชอบคำนวณ ก็เอาวิศวะอย่างที่ตั้งใจสิ
จะถอดใจเพื่อ? ทุกที่มีคนเก่งทุกที่ คือจะไม่เอาทุกที่หรอ ?