แปลบทประพันธ์ให้หน่อย

[detective!]

              นางผีเสื้อเชื่อถือรื้อประณต                                                             พระทรงยศจงช่วยชุบอุปถัมภ์

ตามตำราสารพัดไม่ขัดคำ                                                                             ช่วยแนะนำอนุกูลอย่าสูญใจ

              พระฟังคำสำราญสำเร็จคิด                                                             จึงว่าผิดสมรหาสอนไม่

ตำรานั้นแต่ครั้งตั้งเมรุไกร                                                                             ว่าถ้าใครฝันร้ายจะวายปราณ

ให้ไปอยู่ผู้เดียวที่ตีนเขา                                                                                แล้วอดข้าวอดปลากระยาหาร

ถ้วนสามคืนสามวันจะบันดาล                                                                      ให้สำราญรอดตายสบายใจ

              ฝ่ายว่านางผีเสื้อก็เชื่อถือ                                                                คิดว่าซื่อสุจริตพิสมัย

จึงตอบว่าถ้ากระนั้นฉันจะไป                                                                        อยู่เขาใหญ่ในป่าพนาวัน

พระโฉมยงจงอยู่ในคูหา                                                                                เลี้ยงรักษาลูกน้อยคอยหม่อมฉัน

จะอดใจให้เหมือนคำที่รำพัน                                                                         ถ้วนสามวันก็จะมาอย่าอาวรณ์

แล้ววันทาลาองค์พระทรงโฉม                                                                       ปลอบประโลมลูกแก้วแล้วสั่งสอน

อย่าแข็งนักรักตัวกลัวบิดร                                                                             แม้นไม่นอนมารดามาจะตี

              สินสมุทรสุดแสนสงสารแม่                                                              ด้วยรู้แน่ว่าบิดาจะพาหนี

ให้ห่วงหลังกังวลด้วยชนนี                                                                             เจ้าโศกีกราบก้มบังคมคัล

บิดาดูรู้แจ้งจึงแกล้งห้าม                                                                               จะวอนตามเขาไปใยในไพรสัณฑ์

อยู่เป่าปี่ตีเกราะเสนาะครัน                                                                           แล้วรับขวัญลูกน้อยกลอยฤทัย

******************ช่วยแปลให้หน่อยหรือเอาชื่อเว็บที่แปลได้ก็ได้******************
ปล.ต้องส่งงานพรุ้งนี้แล้ว

Comments

[Hala]

เมื่อนั้น นวลนางพี่น้องสองสมร

ได้ธำมรงค์ทรงาะพักภูธร บังอรค่อยคลายวายโศกี

นางมาหยารัศมีนงลักษณ์ จึงถอดปิ่นที่ปักเกศี

นวลนางสการะวาตี ถอดสพังมณีออกจากกรรณ

ต่างประณมก้มกราบกับบาทา ทูลถวายภัสดารังสรรค์

แต่พอได้ไปเห็นเป็นสำคัญ ให้ทรงธรรม์ชมพลางต่างพักตรา

๏ เมื่อนั้น พระโฉมยงวงศ์อสัญแดหวา

เห็นเครื่องทรงของสองสุดา ยิ่งแสนแสนหาอลัย

กรกอดประทับไว้กับทรวง เป็นห่วงด้วยความพิสมัย

ชมโฉมโลมเล้าเอาใจ เห็นทรามวัยค่อยคายจาบัลย์

จึงตรัสว่าพี่ยาจะลาแล้ว จงผ่องแผ้วผาสุกเกษมสันต์

สั่งนางพลางเสด็จจรจรัล ไปปราสาทแก้วกัลยาณี

๏ ครั้นถึงห้องทองรจนา พระกุมกรจินตะหรามารศรี

ขึ้นบนแท่นรัตน์รูจี ภูมีสวมสอดกอดประคอง

หยอกเย้าเคล้าดวงบุษบง โฉมยงยึดพระหัตถ์ปัดป้อง

พระจุมพิตชิดเชยปรางทอง นวลละอองค้อนคมนัยนา

รสรักหนักจิตพิศวง สองทรงโศกสั่งเสนหา

พลางภิรมย์สมสนิทนิทรา อยู่บนแท่นไสยาพรายพรรณ

๏ บัดนั้น ตำมะหงงเสนาคนขยัน

กับสี่พี่เลี้ยงทรงธรรม์ พากันมาจัดโยธา

๏ กะเกณฑ์พลขันธ์บรรจบ สมทบกองทัพหมันหยา

ตั้งเป็นกระบวนเบญจเสนา ทัพหน้าทัพหลังทั้งปวง

จัดทหารหน้าช้างพระที่นั่ง พร้อมพรั่งทวนทองกองหลวง

ปีกขวาปีกซ้ายตามกระทรวง มิให้ล่วงหมู่หมวดตรวจกัน

จัดช้างชนะงาออกมายืน ผูกปืนสัปคับเครื่องมั่น

โลดแล่นโจมทัพซับมัน พลายพังดั้งกันแทรกแซง

เกณฑ์ถ้วนกระบวนทัพคชสาร หมอควาญขับขี่เข้มแข็ง

ล้วมใส่เสื้อแดงหมวกแดง ตกแต่งเตรียมไว้ทั้งไพร่นาย

ผูกช้างพระที่นั่งหลังคาทอง เรืองรองพระสูตรรูดสาย

ประสันตาตัวดีขึ้นขี่ท้าย คอยพระโฉมฉายจรลี

๏ เมื่อนั้น ระเด่นมนตรีเรืองศรี

บรรทมเหนือแท่นรัตน์รูจี ด้วยจินตะหราสาตีกัลยา

ประคองเชยชื่นชมสมสวาท แล้วทุกข์ที่จะนิราศเสนหา

แต่เวียนสั่งทรามวัยอาลัยลา จนสุริยาเยี่ยมยอดยุคันธร

ไก่ขันกระชั้นเสียงอยู่แจ้วแจ้ว ฟังแว่วหวั่นใจจะไกลสมร

พิศพักตร์วนิดายิ่งอาวรณ์ พลางสะท้อนถอนจิตจาบัลย์

๏ อุ้มองค์นงลักษณ์ใส่ตักไว้ ลูบไล้โลมนางพลางรับขวัญ

จำเป็นจำพรากจากกัน สาวสวรรค์ค่อยอยู่สวัสดี

๏ เมื่อนั้น นวลนางจินตะหรามารศรี

ให้ละก้อมสร้อยเศร้าแสนทวี สงสารที่ถ้อยคำพระอำลา

ก้มพักตร์ลงเช็ดชลเนตร พลางทูลภูวเรศเชษฐา

น้องจะอยู่ผู้เดียวเปลี่ยววิญญาณ์ ทุกข์ถึงคะนึงหาไม้เว้นวาย

เสด๊จไปจงดีมีสุข ให้ห่างภัยไกลทุกข์ทั้งหลาย

อันศัตรูนอกกายในกาย สารพัดแพ้พ่ายอย่าพ้องพาน

แม้นเสร๊จศึกนึกกลับมาหมันหยา ให้สมซึ่งสัญญาได้ว่าขาน

อย่าลืมคำลืมเคยที่โปรดปราน เยาวมาลย์ทูลพลางทางโศกี

๏ เมื่อนั้น ระเด่นมนตรีเรืองศรี

ตรัสปลอบขนิษฐาแล้วพาที แก้วพี่อย่าพะวงสงกา

ถึงตัวพี่จะไปรณรงค์ แต่ใจจงพุ่มพวงดวงยิหวา

แต่พอเสร็จพันตูไม่อยู่ช้า จะเร่งรีบกลับมาหาพระน้อง

พระโลมลาลูบหลังแล้วสั่งเล่า ขวัญข้าวค่อยอยู่อย่าหม่นหมอง

ตรัสพลางย่างเยื้องจากแท่นทอง เสด็จไปยังห้องสองนารี

๏ นั่งแนบแอบองค์กัลยา ประคองชมมาหยารัศมี

เชยปรางนางสการะวาตี ตรัสสั่งสองศรีด้วยสุนทร

ค่อยอยู่เถิดน้องอย่าหมองไหม้ พี่จะลาทรามวัยไปก่อน

อย่ากันแสงโศกาอาวรณ์ เป็นกรรมจำจรจากกัน

จงรู้รักอดออมถนอมจิต สิ่งใดอย่างได้คิดเดียดฉันท์

สั่งเสร๊จเสด็จจรจรัล ขึ้นเฝ้าทรงธรรม์เจ้าธานี

๏ ก้อมเกล้าประณตบทบงาู์ ทูลองค์ประหมันทั้งสองศรี

พระองค์จงอยู่สวัสดี หลานนี้ขอถวายบังคมลม

๏ เมื่อนั้น ระตูผู้ผ่านหมันหยา

ทั้งประไหมสุหรีศรีโสภา ผังราชนัดดาก็อาวรณ์

ต่างองค์อำนวยอวยชัย เจ้าไปให้สุขสโมสร

อังเหล่าอาสัตย์ดัสกร จงพ่ายแพ้ฤทธฺรอนพระหลานรัก

๏ เมื่อนั้น ระเด่นมนตรีมีศักดิ์

รับพรภูวไนยด้วยใจภักดิ์ บังคมลามาตำหนักประเสบัน

๏ ครั้นถึงมนเทียรที่ข้างหน้า พร้อมหมู่เสนากิดาหยัน

เสด็จเข้ามณฑลพิธีกรรม์ นั่งเหนือเตียงสุวรรณบรรจง

ราชครูบีกูประมาหนา ถวายอาเศียรพาทภิเษกสรง

ลูบไล้สุคนธาอ่าองค์ บรรจงทรงเครื่องวันอาทิตย์

๏ ทรงภูษาแย่งยกกระหนกหระหนาบ ฉลององค์เข้มขาบคดกริซ

ห้อยหน้าปัดทองกรองดอกชิด สังวาลวรรณวิจิตรจำรัสเมือง

ทับทรวงพวงเพชรเม็ดแตง ทองกรแก้วแดงประดับเนื่อง

ธำมรงค์รจนาค่าเมือง อร่ามเรืองเพรรัตน์ตรัสไตร

ทรงมงกุฏกรรเจียกจอนสุวรรณ แวววาวแก้วกุดั่นดอกไม้ไหว

ห้อยอุบะบุหงามาลัย เหน็บกริชฤทธิไกรแล้วไคลคลา