[สำรวจความเห็น] คำหยาบในนิยาย มี vs ไม่มี

เราสามารถเลือกใช้คำอื่นที่ไม่หยาบแทนอารมณ์ของตัวละครที่จะเอ่ยคำหยาบในตอนนั้นได้ค่ะ

เช่น หากตัวละครพบเจอกับเรื่องที่แย่ๆมา แล้วจะสบถคำบางคำออกมา
เราสามารถใช้คำว่า... บ้าเอ๊ย แทนได้ ซึ่งก็สื่ออารมณ์ได้ดีเหมือนกัน

ส่วนคำเรียกสรรพนามแทนตัวบุคคล ถ้าใช้คำหยาบมากๆ อาจจะทำให้ถูกแบนได้ค่ะ
เราเลยคิดว่าไม่ใช้เลยน่าจะดีกว่า เพราะนิยายที่เราแต่ง เป็นแนวการใช้ชีวิตในเรือนจำชายล้วน ซึ่งนักโทษชายในเรื่องถึงแม้จะดิบเถื่อน แต่ก็ไม่มีการใช้คำหยาบในเรื่องเลย

ซึ่งนักอ่านก็เข้าถึงอารมณ์นักโทษได้ปกติดี ไม่มีใครแย้งเรื่องนี้เลยค่ะ

ปล. คำหยาบสำหรับเรา คือ คำที่ใส่ในนิยายแล้วจะโดนแบน 

โพสซ้ำ ขออภัยค่ะ 

จะว่าไงดีล่ะ เรื่องคำหยาบนี่มันก็ต้องดูที่นิสัยตัวละครและสถานการณ์ด้วย ถ้าตัวละครมีนิสัยหยาบกระด้าง ถ่อยเถื่อนสามหาว การพูดก็จะแข็งกระด้างผ่าซากผ่าเหล่า แต่ถ้าเป็นนิสัยเรียบร้อยอ่อนหวาน สุภาพถ่อมตน คำพูดก็นุ่มนวลชวนฟัง ถ้าเป็นพวกนิสัยกลางๆ จะแข็งกระด้างผสมเรียบร้อยคำพูดก็ผสมกันไป ส่วนเรื่องสถานการณ์มันก็ต้องมีหลุดออกมาเวลาเผลอหรืออยู่แบบส่วนตัวกับพวกเดียวกัน ส่วนเรื่องการเขียนลงในนิยายก็ควรปรับให้นุ่มกว่าหน่อย อันไหนอ้อมได้ก็อ้อมไป

ตัวอย่าง

ตุ๊กแกตกลงมาเฉียดหนังหน้าไม่กี่เซ็น

หยาบคุง-เชี่ย!
หวานจัง-ว้าย!
กลางซัง-เฮ้ย!

พูดคุยกับเพื่อนสนิท

หยาบคุง-เมื่อวันก่อนนะเว้ย Kู เห็นสาวโนตมโคตรๆ ใส่กระโปรงลายดอกเดินตลาด หุ่นก็ดีแต่แต่งตัวโคตรป้าเลยว่ะ
หวานจัง-เมื่อวันก่อนเราเห็นผู้หญิงคนหนึ่งหุ่นดีมาก แต่แต่งตัวล้าสมัยไปหน่อย
กลางซัง-เมื่อวันก่อนข้าเห็นผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวเชยมากแต่หุ่นนี่โคตรแจ่ม


ประมาณนี้แหละ

แอบฮา ชะโงกดูเงาในคลองน้ำขุ่น ^^
ช่วงตอบคำถาม จขกท.
1.คิดอย่างไรกับนิยายวายที่มีคำหยาบ (สรรพนาม คำด่าเล็ก ๆ น้อย ๆ )
ตอบ : ไม่อ่านเลยค่ะ ฮ่าๆ จริงๆนะ เจอปุ๊บ! ปิดปั๊บ!
2.ทั้ง ๆ ที่น้ำขุ่นแล้วทำไมเจ้าชายรูปหล่อมองเห็นเงาตัวเองครับ ?
ตอบ : ไม่คิดว่าจะได้ตอบคำถามที่ตัวเองแอบฮาในตอนแรกเลยนะคะเนี่ย
ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองรึเปล่านะ แต่เราคิดว่า คลองน้ำขุ่น ทำให้เจ้าชายเห็นตัวเองชัดขึ้นนะคะ ตอนนี้เจ้าชายอาจจะรู้แล้วว่า สภาพของน้ำคลองที่สะท้อนเงาของตัวเองนั้น เงาของเจ้าชายรูปหล่อ มันหล่อเหลาจริงๆ บนน้ำคลองที่มีสภาพอย่างไรน่ะค่ะ ^^

จริงๆแล้วผมมองว่าคำหยาบเป็นการนำเสนอแบบปฏิกริยารูปแบบหนึ่งนะ คือหนัก และอิมแพค
แต่ต้องอยู่ในเงื่อนไขที่ว่านิยายนั้นไม่ใช่นิยายคำหยาบแต่แรก

อุปมาเหมือนการประชุมที่ดำเนินมาด้วยท่วงท่าเรื่อยๆ คุยกันปกติ แต่พอมีสักคนที่พูดโหวกเหวกเสียงดัง การประชุมนั้นก็แทบชะงักลง และทุกสายตาก็จะต้องมองไปต้นเสียงอย่างเลี่ยงไม่ได้

คำหยาบมันมีพลังในลักษณะนั้นเลยครับ

ปัญหาคือนิยายสมัยนี้ใช้คำหยาบมากจนมันเฝือมันล้น
ขนาดสังคมผู้ชายด้วยกันยังมีบอกในหลายๆคอมเม้นต์เลยว่า ต่อให้หยาบจริงก็ไม่ได้หยาบแบบนั้นและแรงแบบนั้น รวมถึงจุดยืนที่คนรักคุยกัน มันก็ไม่ควรหยาบเช่นกัน

การใช้คำหยาบนิยายหลายเรื่องจึงเป็นไปในเชิงที่ว่าอยากจะให้สมจริง แต่มันผิดข้อเท็จจริงครับ และยิ่งใช้มากเข้ามันกลายเป็นการทำลายบรรยากาศไป

อุปมา(อีกรอบ) เหมือนการคุยกันดีๆ แล้วมีเพื่อนคนหนึ่งมาตะโกนข้างหูอยู่ได้ จนอดที่จะนึกในใจไม่ได้ว่า "เอ็งเป็นส้นตึกอะไรวะ?" "คุยดีๆไม่เป็นหรือไง" "คุยภาษาคนเบาๆไม่ได้หรือไง?"

บางทีอ่านนิยายเจอคำหยาบมากๆก็ให้ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆครับ
ผมว่าผู้เขียต้องเปลียนวิธีคิดเรื่องการสื่อความเป็นกันเองกับนิสัยตัวละครด้วยคำหยาบได้แล้วล่ะ



แต่เดิมผมจะชอบแซวนักเขียนใหม่ว่า เวลานึกบทให้ตัวละครเด่นมากๆไม่ออกสุดท้ายจะไปลงเอยกับ บททะเลาะกัน เหตุผลนั่นก็เพราะว่าเวลาคนเราโมโหเนี่ย inner มันจะออกมาแบบจัดเต็ม ใครควบคุมอารมณ์ไม่ดีก็มาหมดตัวเลย แล้วผู้อ่านจะเข้าถึงนิสัยได้ง่ายขึ้น และบททะเลาะก็ทำให้ตัวละครได้มีการแอ็กติ้งทั้งวิธีการพูดและท่าทางเช่นกัน

แต่บททะเลาะที่มากเกินไปก็ทำให้ขาดความสมจริงครับ มันจะทำให้สงสัยว่านี่สูเจ้าเป็นเด็กสิบขวบหรือไงเอะอะทะเลาะกันอยู่ได้ เรื่องไม่เป็นเรื่องก็ยังทะเลาะอีก พระเอกนะเฮ้ย นางเอกนะคะ ยิ่งบางทีออกบทมาว่าจบสูง iq ปรี๊ด แต่กลับเป็น eq ร่วง แบบนี้ก็ทำลายความสมจริงและมิติของตัวละครไปจม


มายุคนี้ไม่รู้ว่าบททะเลาะกันนิยมไหม แต่คำหยาบนี่รู้สึกว่าจัดเต็มจริงๆ บางทีเอาไปเป็นชื่อเรื่องกันอีกต่างหาก 

ถ้าถามว่าคิดยังไง มันก็วังวนเดิมกับบททะเลาะน่ะครับ อยากใช้ให้เด่น แต่มันมากเกินไป จนขาดความสมจริงครับ... ก็ขนาดผู้ชาย(ที่ผู้เขียนพยยายามสวมบท) ยังอึ้งกับคำหยาบที่ผุดในเรื่องได้ ก็ไม่น่าอ้างเป็นอื่นแล้วล่ะ...


สรุปคือไม่ได้ติดใจห้ามใช้นะ เพราะมันเป็นลูกเล่นการนำเสนอแบบหนึ่ง
แต่ไม่ค่อยชอบครับเวลาใช้ผิดวัตถุประสงค์ และใช้มากเกินไปจนเสียสมดุลของภาษาในเรื่อง

เลือกสมควร เพราะคำอธิบายตัวเลือก
อย่างไรเสียมันก็ต้องมีบ้าง และควรพยายามมีให้น้อยที่สุดเท่าที่ทำได้ ใช้ให้เหมาะสมตามบทบาท

ถ้ากระทู้นี้กล่าวเน้นถึงนิยายวายเป็นพิเศษ
อยากบอกว่า... กลายเป็นนักเขียนบางท่าน ทำให้(ตัวละคร)ผู้ชายปากจัดมากกว่าหยาบโลน

ในนิยายของผม ไม่ว่าตัวละครนั้นจะมีนิสัยแย่ขนาดไหน ผมก็จะไม่ใช้คำหยาบ 

เพราะในชีวิตจริง ผมเจอคำหยาบพวกนี้มาเยอะมาก และผมไม่ชอบเลย ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากอ่าน 

ผมจึงอยากให้นิยายของผมอ่านแล้วปลอดคำพวกนี้ เมื่อไม่มีคำหยาบ นิยายจะดูเบาสบาย ดูผ่อนคลาย ตัวละครในนิยายของผมแม้จะเกลียดกันขนาดไหน ก็ไม่ขึ้นมึ... ขึ้น เ-้... ใส่กัน แต่จะใช้การหลบคำ หรือไม่ก็การแสดงอารมณ์แทน  

ไม่จำเป็นจริงจะไม่ใช้หรอก

ไม่จำเป็นต้องมี แต่มีเมื่อจำเป็นค่ะ
ถ้าอ่านเจอก็จะดูความสมเหตุผลที่ต้องมี มากไปแบบไม่ควรก็ไม่อ่านนิยายเรื่องนั้นค่ะ
ความสมเหตุผลก็เช่น อารมณ์ตัวละครตอนนั้น หรือบุคลิกตัวละคร(อันธพาลเถื่อนสุด ไร้สกุลรุนชาติจะให้ใช้ครับ ใช้คุณ มันก็ดูไม่เข้า)
ถ้าเป็นไปตามเงื่อนไขนี้เราก็รับได้ค่ะ ไม่ได้ลดทอนคุณค่าอะไร ...(อย่างเพชรพระอุมาก็มีคำหยาบนะ เราก็ยังเห็นว่าเป็นงานที่เยี่ยมยอดอยู่ดี)

ส่วนเรื่องนิยายวาย ที่เจอหยาบแสนหยาบ คู่พระ-นาย เรียกกันแบบยุคพ่อขุน อันนี้เราว่ามันลดความโรแมนติคของเรื่องลงนะ ไม่ชอบ ไม่อ่าน ยิ่งหยาบตั้งแต่ชื่อเรื่องยิ่งไม่กรายเข้าไปค่ะ 

พี่เลิกพูดคำหยาบตั้งแต่อายุ 12 แล้ว ทุกวันนี้หากจะด่าใคร ก็ไม่มีคำหยาบ มันลืมไปหมดแล้ว ใช้ไม่เป็นแล้วจริง ๆ

เวลาดูหนังไทย จะเจอคำหยาบเยอะมาก ทำให้พี่ไม่ดูหนังไทย  จะสะดุดเลย ถ้าเจอคำหยาบ คงเพราะปกติไม่ได้พูด เมื่อได้ยินจึงไม่คุ้นชินจ้ะ 

พี่คิดว่า  การทำให้นิยายของเราไม่มีคำหยาบ แต่เข้าถึงอารมณ์ได้  นิยายของเราจะเป็นนิยายที่มีคุณภาพ  เป็นความสามารถของคนเขียน  การแสดงอากัปกิริยาทำให้เข้าถึงอารมณ์ได้มากกว่า คำพูดเสียอีกนะ 

ผมคิดว่าถ้าในบริบทมัน "ต้อง" มี ก็จำเป็นต้องมี อย่างถ้าเขียนเรื่องเสียดสีสังคม เรื่องแนวโลกมืดๆยุคปัจจุบัน ถ้าจะให้มีแต่คำธรรมดาๆไม่มีคำหยาบหลุดมาเลยนี่จะทำให้ตัวนิยายดูแปลกๆไปเลยล่ะ

แต่ที่เน้นย้ำคือใช้เมื่อ "จำเป็น" เท่านั้น ไม่ใช่ใช้พร่ำเพรื่อ เพราะยังมีวิธีการอีกเยอะในการใช้คำที่ไม่หยาบเพื่อให้เข้ากับธีมเรื่องของนิยาย แค่คำแทนตัวก็ได้เยอะแล้ว เพราะการที่ตัวละครตัวหนึ่งๆเรียกตัวเองว่า "ฉัน" "ผม" "ตู" "ข้า" "ข้าพเจ้า" แค่นี้ก็เสริมได้พอสมควรแล้ว ควรเลือกให้ดีๆ

พูดถึง ผมจำได้เลยว่าในฉบับแปลของแฮรี่ พอตเตอร์ เล่ม 5 ฉากที่โวลเดอมอร์ สู้กับดัมเบิลดอร์ นี่ผู้แปลใช้คำแทนตัวโวลเดอมอร์ว่า "ฉัน" นี่ทำเอาบรรยากาศเสียไปเยอะเลยนะสำหรับผม...

นิยายวายโดยเฉพาะนักเขียนที่เขียนพระเอกเรียนวิศวะนี่ ไม่เข้าใจว่าตรรกะความเถื่อนหรือห่ามของพวกเขาเท่าไร มันดูเยอะไปมีทุกบรรทัด ผมกดปิดครับ

ผมคิดว่าควรมีแค่ กู -นี่ก็หยาบสุด ๆ แล้วนะ มีเรื่องเดียวที่ผมแต่งแล้วใช้คำหยาบแบบนี้ มีบาง 100% ของเรื่อง มีแค่ 1% ก็พอ ผมมีเพื่อนเรียนวิศวะไม่เห็นมันจะหยาบคายเลย เพลีย

ลงความเห็นว่า "ควรมีแบบใช้ให้เป็น ไม่ใช่ใช้มันตั้งแต่เริ่มต้น และมีทุกอย่าง"

ส่วนตอบข้อสอง ผมเคยส่องตัวเองในน้ำขุ่น ๆ มันก็ต้องเห็นอยู่แล้วเราจะหล่อจะสวยขึ้นทันที เหมือนมองหน้าในกระจกสีขุ่นอ่ะ "สวยจัง" แต่พอเจอกระจกใส ๆ "กระจกทำมาไม่ได้เรื่องเลย"

ดูบริบทของด้วยว่ามันสมควรมีหรือเปล่า
ดูแนวเรื่องที่เขียนด้วยมันเหมาะจะมีคำรุนแรงขนาดนั้นไหม
อย่าให้มีมากเกินไป 20% ของเรื่อง อันนี้ความคิดส่วนตัวผม ถ้าผมซื้อหนังสือสักเรื่อง ผมก็อยากเอาเนื้อหาสาระของมัน ไม่ใช่มีแต่คำหยาบเต็มไปหมด เพราะบางคำมันสะท้อนไปถึงตัวละครด้วย บางคนเกริ่นมาซะดิบดี พระเอกจบนอก หน้าที่การงานสูง ฉลาดมีหัวคิด แต่พอโมโหขึ้นมานี่ที่หลุดจากปากนี่ไม่มีอะไรน่าฟังเลย โปรไฟล์หรูๆ นั้นพังทลาย อย่างที่พระท่านว่า โมโหขึ้นมา ป.โทหรือป.4ก็ไม่ต่างกัน 

2.ทั้ง ๆ ที่น้ำขุ่นแล้วทำไมเจ้าชายรูปหล่อมองเห็นเงาตัวเองครับ ?
กระจกดำเราส่องหน้าได้เลย #ไม่เกี่ยว

โดยส่วนตัวเราอ่านทั้งสองอย่างจร้า บางทีคําหยาบมีนะ แต่ด้วยบริบทรอบข้างมันพอดี เลยทําให้ดูมีเหตุมีผลที่จะใส่ ซึ่งอาจจะมีคําหยาบบ้างแต่ก็อ่านลื่นไหลไม่รู้สึกว่าติดขัดอะไรเลย แต่มันก็แล้วแต่จริตผู้อ่านแต่ละคนด้วยเนอะ เพราะแต่ละคนรับได้ไม่เท่ากัน

สรุปก็คือ น่าจะเกี่ยวกับบริบทรอบข้างและทักษะการนําเสนอของไรเตอรนะ เพราะบางทีก็มีบ้างที่เห็นคนเขียนพยายามจะสื่อให้มันดูเป็นธรรมชาติเวลาคุยกัน แต่ด้วยสองอย่างข้างบนที่ว่ามามันไม่อำนวย มันเลยสื่อออกมาแบบหยาบคายเกินไปแทน ในขณะที่อีกคนอาจสื่อออกมารื่นไหลและดูพอดีกว่า เราคิดว่าน่าจะเกี่ยวกับสองอย่างข้างบนที่ว่านั่นละฮะ

อันนี้มาจากการสังเกตส่วนตัวของเราเองนะ ไม่เกี่ยวกับผู้ใด๋ ฮ่าๆ 

ผมว่าไม่น่ามีหรอก คำหยาบอ่ะ คำอื่นที่ใช้แสดงอารมณ์ตัวละครแทนได้มีตั้งเยอะแยะ ปกติถ้าเจอ ผมก็ไม่อ่านต่อละครับ กรณีนี้ไม่ชอบเป็นการส่วนตัวน่ะ