[เทศกาลงานโรงเรียนปี2 ] งานเต้นรำ

ยังไม่ทันที่ออโรเยลจะข่มขู่ให้ทุกคนส่งผู้ชายหมดทั้งบึงมาให้นาง เสียงระเบิดลั่นก็ดังขึ้นมาจากบึงน้ำด้านหลัง หกสาวมาเฟียเซเลอร์ต่างพากันหันไปมองด้วยความตกใจ เสียงกรีดร้องดังระงมจากผู้คนที่ถูกสายน้ำจากบึงเน่าสาดใส่ชุดออกงานแสนสวยผืนน้ำกระเพื่อมไหวตามแรงระเบิด กลิ่นน้ำเน่าลอยคลุ้งจนออโรเยลส่งเสียงกรี๊ดออกมาดังลั่น

“กรี๊ด! ชุดของฉัน! เน่าหมดแล้ว ฮือ!”

“แกจะกรี๊ดทำไม คิดว่าโดนอยู่คนเดียวเหรอยะ!” โฉมแนนพ่นน้ำเน่าที่พุ่งเข้ามาในปากทิ้ง พลางส่งเสียงแหยะเบาๆ

“อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิวะ ดูนั่นก่อน” จัสแดงห้ามทัพเพื่อนทั้งสอง แล้วชี้มือตรงไปยังกลางบึง
เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่ร่างเงาขนาดใหญ่กลางบึง และทันทีที่ละอองน้ำระเหยแห้งไปหมดแล้วก็ปรากฏร่างแปลกประหลาดพิศดารขึ้นสู่สายตาของทุกคน ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่านอยู่กลางบึง น่าแปลกที่เขาสามารถยืนบนผืนน้ำได้โดยไม่จม ออโรเยลกับซินสวยซี้ดปากเบาๆ เมื่อสายตาของพวกเธอทั้งสองจับจ้องไปที่แผงอกแน่นปึ้ก และซิกแพ็คเป็นลอนหนา ยังไม่นับรวมหุ่นทรงวี-เชฟที่ทำให้สาวหื่นทั้งสองหายใจฟืดฟาด น้ำลายหยดแหมะอย่างเก็บอาการไม่อยู่อีกต่อไป

“โอ้วแม่เจ้า...ซิกแพค” ออโรเยลครางแผ่วอย่างเพ้อฝัน

“หุ่นล่ำดำบึ้กสุดๆ” ซินสวยซับกำเดาที่เริ่มหยดแหมะ

“ตุงมาก...” โฉมแนนสำทับ แล้วรีบหยิบสมุดขึ้นมาจดพล็อตนิยายเรื่องใหม่ที่พุ่งวาบเข้ามาในหัว
แต่ดูเหมือนว่าเงือกเป็ดจะไม่ยอมให้เพื่อนๆ ได้ฟินกันจนเสร็จ(?) เธอก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน

“แต่ว่า...”

“แต่อะไร!” โฉมแนนซินสวย และออโรเยลประสานเสียงขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง

“แต่หัวเขาเป็นจระเข้ง่ะ...”

“ฮะ! หัวจระเข้?!” เสียงแหลมแสบแก้วหูทั้งสามกู่ร้องตะโกนขึ้นพร้อมกันจนผิวน้ำสั่นกระเพื่อม จัสแดง

สโนว์เซา และเงือกเป็ดยกมือขึ้นอุดหู ก่อนจะถอยหลังไปสามเก้าอย่างไม่ได้นัดหมาย

“จะเสียงดังหา***เธอหรือไง!” สโนว์เซาโวยลั่น แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้บ่นอะไรต่อ ชายร่างบึกแต่หัวเป็นจระเข้ก็ก้าวเข้ามาใกล้พวกเธอทั้งหกที่ยื่นอยู่ริมบึงราวกับว่าไม่มีความเกรงกลัวในหัวใจเลยสักนิด ดวงตาสีเหลืองสดซึ่งมีขีดม่านตายาวรีจับจ้องมาที่สโนว์เซาเป็นรายแรก ก่อนจะมองต่อไปที่ซินสวย และออโรเยลตามลำดับ พลันปากจระเข้ก็อ้ากว้าง แล้วเปล่งเสียงแหบดังกังวาน

“ข้าคือชาละวัน วันนี้ข้าจะเอาพวกเจ้าไปทำเมียให้หมด อุวะฮ่าๆๆๆ” ประกาศลั่นพลางพุ่งตัวเข้ามาโฉบเอาสโนว์เซา ซินสวย และออโรเยลที่อยู่ใกล้มือที่สุดมากอดไว้แนบแผงอกล่ำๆ ก่อนจะหมุนตัวกระโจนลงบึง มุดน้ำหนีไปทันที ทิ้งให้จัสแดง โฉมแนน และเงือกเป็ดยืนมองอย่างอึ้งๆ ก่อนที่จัสแดงจะได้สติเป็นคนแรก

“เห้ย! มันจับเพื่อนๆ เราไปทำเมีย!”

“กรี๊ด! เสียใจ ทำไมไม่จับฉัน!” โฉมแนนกระทืบเท้าด้วยความขัดใจ ก่อนที่เงือกเป็ดจะตบบ่าปลอบใจเพื่อนเบาๆ ด้วยความเห็นใจ แม้ในใจจะแอบเบะปากใส่ก็ตามที

“ทำอะไรสักอย่างสิจัสแดง” เงือกเป็ดหันมามองเพื่อนอย่างคาดหวัง จัสแดงกัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิดก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้

“ใช่แล้ว เรายังมี-นั้น!”

“อะไร? ดิลโด้ของซินสวยเหรอ” โฉมแนนถามกลับอย่างมึนๆ ก่อนจะโดนจัสแดงเขกหัวไปหนึ่งทีโทษฐานหื่นไม่เลือกเวลา

“บ้าสิ! คทาเซเลอร์โมเสกต่างหากล่ะ!”

“อ๋อ! เธอจะเอาคทาเซเลอร์โมเสกแหวกบึงไปช่วยเพื่อนๆ เราใช่มั้ย!” เงือกเป็ดถามอย่างมีความหวัง จัสแดงพยักหน้ารับก่อนจะล้วงมือเข้าไปในมิติที่สี่เพื่อหยิบคทาเซเลอร์โมเสกขึ้นมา ทันทีที่จัสแดงชูคทาขึ้นเหนือบึงเน่า พลันผิวน้ำก็กระเพื่อมไหวอีกครั้ง ก่อนที่น้ำเน่าจะค่อยยกตัวสูงขึ้นแล้วแยกออกเป็นสองฝั่ง เผยทางเดินลับลงสู่ถ้ำของชาละวัน

“ไปพวกเรา ไปช่วยเพื่อนๆ กันเถอะ!” จัสแดงตะโกนก้องปลุกใจเพื่อนๆ อีกสอง ก่อนจะเดินนำทุกคนลงไปยังใต้บึงทันที ท่ามกลางสายตาอึ้งทึ้งเสียวของผู้คนริมบึง โดยเฉพาะกลุ่มคอสที่ตอนนี้เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำ แถมยังส่งกลิ่นเหม็นเน่าแปลกๆ อีกด้วย

ทันทีที่ลงมาใต้บึงจัสแดง เงือกเป็ด และโฉมแนนก็พบกับอนาคอนด้ายักษ์ตัวเดิมที่เกือบจะพังเรือของพวกเธอ ด้วยความแค้นที่สุมอกเงือกเป็ดจึงใช้ท่าไม้ตาย “นางเงือกฟาดหาง” เข้าโรมรันพันตูต่อสู้กับอนาคอนด้ายักษ์ท่ามกลางเสียงเชียร์ของเพื่อนๆ ที่ไม่คิดจะลงไปช่วยเงือกเป็ดเลยสักนิด

“สู้มันเงือกเป็ด เราจะต้องแก้แค้นให้ได้!” โฉมแนน

“เฉือนดีมันมาดองยาเลยเงือกเป็ด!” จัสแดง
ในที่สุด หลังจากเวลาผ่านไปไม่กี่อึดใจ เงือกเป็ดก็ล้มอนาคอนด้ายักษ์ได้สำเร็จ และยังบังคับให้มันพาพวกเธอไปยังถ้ำของชาละวันแลกกับการที่เงือกเป็ดจะยอมปล่อยมันไปโดนไม่เฉือนตัวมันเพื่อเอาดีงูมาดองยา

ในที่สุดมาเฟียเซเลอร์สาวทั้งสามก็มายืนจังก้าอยู่ที่หน้าถ้ำของชาละวันจนได้ พวกเธอเห็นชาละวันกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนแท่นศิลาขนาดใหญ่ ล้อมด้านนั้นรายล้อมไปด้วยบริวารสาวสวย ซึ่งมีเพื่อนเธอทั้งสามคนที่ถูกจับมาก่อนหน้านี้รวมอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย จัสแดงหรี่ตาลง ก่อนจะตะโกนกร้าว

“-หัวตะเข้หุ่นน่าซบ เอาเพื่อนๆ ของพวกเราคืนมานะ!!!”

++ ติดตามเรื่องราวพวกเธอต่อได้ในคอมเม้นท์ย่อยนี้ ++
บทนำประฑันธ์โดยเจ้าเซากับหนูดี เหล่าพ้องเพื่อนช่วยคิด

“-หัวตะเข้หุ่นน่าซบเอาเพื่อนๆของพวกเราคืนมานะ!!!” เสียงตะโกนที่ดังมาจากปากถ้ำช่างคุ้นหูเธอที่กำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรายิ่งนัก
“โฉมแนน! เงือกเป็ด!จัสแดง!”เสียงของซินสวยขานชื่อของเจ้าของเสียงตะโกนออกมา ทำให้ออโรเยลกระเด้งตัวขึ้นจากหน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิคแพคของชาละวันอย่างตกใจ
“พวกเธอมาทำอะไรกันเหรอ”สโนว์เซาที่กำลังใช้สายตาลวนลมครึ่งคนครึ่งจรเข้อยู่อย่างเพลิดเพลิน เอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
“พวกฉันก็มาช่วยพวกเธอน่ะสิ!” โฉมแนนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะชะงักไปเสี้ยววินาทีแล้วยกมือขึ้นปิดปากที่มีน้ำใสๆกำลังไหลออกมา “โอ๊ยยย หล่อล่ำน่าปล้ำมาค่าคุณขา”
“โฉมแนน!! หล่อนหยุดบ้าผู้ชายสักห้านาทีได้ไหม -เข้หุ่นหน้ากินนี่มันจับเพื่อนเราทำเมียนะ!!” จัสแดงตวาดแว้ดขึ้นมาพลางใช้สายตาสอดส่องไปทั่วเรือนร่างของชาละวัน
“...” เงือกเป็ดไม่มีอะไรจะพูด น้ำกำลังเดินอยู่
เมื่อทั้งสามคนพูดจบ สโนว์เซา ซินสวย และ ออโรเยลต่างสบตากันด้วยความงุนงง ก่อนที่ซินสวยจะยักไหล่และหันกลับไปบีบนวดต้นขาของเจ้าของหุ่นน่ากินตรงหน้าอีกครั้ง
“พูดเรื่องอะไรกันสาวงามทั้งสาม เพื่อนของพวกเจ้านั้นเต็มใจอยู่กับข้ากันทั้งนั้น อุวะฮ่าๆๆๆ” ไม่พูดเปล่าดึงร่างของออโรเยลและสโนว์เซาขึ้นมาซบบนแผงอกแน่น
“ใช่แล้วล่ะ เราเต็มใจอยู่กับพี่ชาละวันเองแหละ” ออโรเยลพูดพลางมองจุดสีชมพูสองจุดบนแผงอกของชาละวันด้วยความรัก
“น่ารักมากเมียเอกของข้า อุวะฮ่าๆๆๆ” ชะละวันพูดพลางหัวเราะดังลั่น
ด้วยคำพูดนั้นของชาละวัน ทำให้ผู้ฟังที่เหลืออ้าปากค้างแรงมาก จนสามารถยัดรถสูบส้วมลงไปได้ทั้งคัน ไม่เว้นแม้แต่สโนว์เซาและซินสวย
“อะไรกัน ทำไมออโรเยลได้เป็นเมียเอกล่ะ เราได้เป็นพร้อมๆกันไม่ใช่เหรอ” ซินสวยยืนขึ้นก่อนจะถามชาละวันและมองหน้าออโรเยลมึนงงระคนอิจฉา
“เอาน่าซินสวย ถึงจะเป็นเมียเอกก็ไม่ได้แปลว่าจะรักมากกว่านะ” สโนว์เซาพูดขึ้นพลางเอกหัวไปถูไถกับแก้มสาก(โคตรๆ)ของชาละวัน คำพูดนั้นเรียกความไม่พอใจจากออโรเยลได้เป็นอย่างมาก เธอกำลังจะอ้าปากเถียง แต่กลับมีคนพูดขึ้นแทรกเสียก่อน
“งั้นฉันขอเป็นเมียรองได้มั้ย นะซินสวย แล้วฉันจะไม่ยืมดิลโด้เธอมาเล่นอีก”โฉมแนนที่พูดขึ้นชูดิลโด้สีทองอร่ามที่มีชื่อของซินสวยสลักไว้อย่างสวยงามขึ้นอย่างหลอกล่อ สายตาก็ไม่ละออกจากอะไรตุงๆของชาละวันแม้แต่วินาทีเดียว
“เสียใจย่ะ ฉันเป็นเมียรองไปแล้ว” สโนว์เซาพูดขึ้นอย่างมีชัย
“แปลว่าฉันเป็นเมียสามงั้นเหรอ?” ซินสวยชี้ตัวเองก่อนจะพยักหน้ายอมรับเบาๆ
“งั้นฉันเป็นเมียสี่ก็ได้ ไปค่ะพี่ชาละวัน มุ่งสู่สววรค์ไปกับโฉมแนนเถอะ”
“จะบ้าเหรอนังโฉมแนน เรามาเพื่อช่วยเพื่อนๆกลับไปนะโว้ย!” จัสแดงใช้คทาโมเสกตีไปที่หัวโฉมแนนแรงๆ
“จัสสวย เธอมองสิ มอง มองจุดสชมพูสองจุดนั่น มองซิกแพคและวีเชพนั่น มองอะไรตุงๆนั่น กรี๊ดดดดดด หล่อนไม่อยากได้เหรอ!!”
“เออ อยากได้... เอ๊ย ไม่ใช่ หล่อนจะมาไซโคฉันทำไมยะ!” จัสแดงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่สีหน้าแสดงความลังเล
“ฉันยังอยากได้เลย จัสแดง อยากได้ก็บอกสิ” เงือกเป็ดที่ได้สติจากการน้ำเดินอย่างบ้าคลั่งพูดขึ้นบ้าง
ในระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังถกเถียงกันอยู่นั้น สโนวว์เซาและซินสวยก็ได้ร่วมมือกันลากเมียเอกอย่างออโรเยลลงมาจากตัวของชาละวัน ก่อนจะเข้าไปคลอเคลียซุกไซร้
ออโรเยลที่ถูกลากลงมาปล่อยที่พื้นนั้นค่อยๆล้วงลงไปในชุดของเธอเอง ล้วงปืนพกขึ้นมาก่อนจะยิงรัวๆไปที่เพดานถ้ำ
“เรื่องอื่นอ่ะให้ได้ แต่เรื่องผู้ชายออโรเยลไม่ยอมค่า!”


-เยลลี่คนใส-

กามมาก รับไม่ได้ -_-

“ฝันไปเถอะออโรเยล แกมันอ้วนเหมือนหมูตอนไม่ได้ขี้ ชาละวันเขาไม่ยกย่องแกหรอก เขาเลือกฉัน!” สโนว์เซาตะคอกใส่อย่างเดือดดาล จากนั้นก็ดึงแขนของชาละวันให้มาหาตัวเอง ท่ามกลางบรรยากาศตกใจของเหล่ามาเฟียเซเลอร์ที่มองไปยังคนทั้งสามอย่างไม่วางตา

“พวกแกมัวทะเลาะกัน ถ้าอย่างนั้นฉันขอเอาชาละวันไปซั่ม เอ๊ย ไปซุกก่อนนะ” เงือกเป็ดพูดแทรกแล้วดึงตัวชาละวันเข้าหา ซบหน้าลงกับซิกแพคแล้วสูดดมตั้งแต่หัวไหล่ลงไปถึงใต้จั๊กแร้

“ก่อนจะไป ข้ามศพฉันไปก่อน ผู้ชายคนนี้ผัวฉันย๊ะ!” โฉมแนนตวาด แล้วพุ่งเข้าไปแทรกกลางของคนทั้งสองอย่างรวดเร็ว รีบคร่อมร่างหนาเอาไว้แล้วประทับริมฝีปากขบเม้มที่ซอกคอขาวเนียนเพื่อเป็นสัญลักษณ์ว่านี่คือผู้ชายของฉัน!

“กรี๊ดดด นี่แกปล่อยชาละวันเดี๋ยวนี้นะ ฉันมาก่อนแก ได้มุดได้สูดได้ดมก่อนแกอีกนะ!” ทันใดนั้นชินสวยก็ได้เข้ามากระชากร่างของโฉมแนนออกไปอย่างรุนแรง รีบเข้าไปสวมกอดชาละวันอย่างหวงแหน ประหนึ่งกลัวชาละวันจะออกไปอะปาดาเฮ้กับคนอื่น แต่ก็ถูกโฉมแนนกระชากผมขึ้นมาจนหน้าหงาย ทั้งตบกันอย่างบ้าคลั่ง โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ชาละวันกำลังชายตามองมาเฟียเซเลอร์คนอื่นอยู่

“ไปกันเถอะชาละวัน ปล่อยให้พวกนั้นตบตีกันไป ฉันอยากได้คุณจนเลือดกำเดาฉันไหลจะหมดตัวอยู่แล้ว” จัสแดงว่าพลางซับเลือดกำเดาที่ไหลลงมา มือบางลูบไล้ที่ซิกแพคอย่างหิวหระหาย ประหนึ่งขาดผู้ชายมาปลนเปลือแล้วหลายปี

“นี่จัสแดง ไปหาโอป้าของแกเลยไป!” โฉมแนนผละออกจากชินสวยแล้วหันมาหาเรื่องจัสแดง

“แกก็ไปหาเจมี่ของแกไปโฉมแนน ส่วนจัสแดงถ้ายังไม่หยุด ฉันจะไปฟ้องโอป้าแกว่าแกแอบมีชู้!” สโนว์เซากระแทกเสียงใส่โฉมแนนและจัสแดงอย่างเหลืออด เงือกเป็ดที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ก็ทนไม่ไหว รีบพูดเพื่อยุติทุกฝ่าย

“หยุดทะเลาะกันได้แล้ว แย่งกันให้มันได้อะไรขึ้นมา ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว สวิงเลยเป็นไง” เงือกเป็ดเสนอ ทำให้ทุกคนเงียบโดยฉับพลัน ออโรเยลกัดริมฝีปากแล้วทำตาวิ้งๆ ทันที ก่อนจะหายใจหอบถี่เพราะอดทนรอเวลานั้นไม่ไหว ชินสวยทำตาลุกวาวแล้วรีบพุ่งเข้าไปโอบรอบขาของชาละวัน จูบลงที่หน้าขาของเขาเบาๆ ส่วนเจสแดงและสโนว์เซาก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“จะดีเหรอคะท่านพี่ชาละวัน” หากออโรเยลกลับเสแสร้งถามชาละวัน ทั้งๆ ที่ใจจริงของเธอนั้นอยากจะกลืนกินชาละวันจนแทบใจจะขาดอยู่แล้ว

“ดีสิจ้ะ ของแบบนี้พี่ชอบมากนะน้อง ฮ่าๆ” ชาละวันหัวเราะอย่างชอบใจ จะไม่ให้ชอบได้อย่างไร อยู่ๆ ก็มีสาวงามมารุมแย่งตัวเอง กำไรเน้นๆ ฟ้าเหลืองแน่แม่เจ้าเอ๊ย

“ฉันคนแรก พวกแกทีหลัง” สโนว์เซาผลักทุกคนให้ออกห่างจากชาละวันแล้วเข้าไปกอดเขาเอาไว้แน่ แต่ชินสวยที่เห็นก็รู้สึกว่ายอมไม่ได้ เลยค้านในทันที

“ไม่นะ ฉันต้องคนแรก” ชินสวยเบ้ปากใส่ทุกคน

“ใจเย็นๆ ได้กันทุกคน ไอติมพี่รองรับทุกคน”

“ใจเย็นๆ ได้กันทุกคน ไอติมพี่รองรับทุกคน”
“ยังไงฉันก็ต้องได้ก๊อนนนนนนนน”ออโรโยลพุ่งเข้าหาชาละวันทันทีอย่างไม่คิดชีวิต และไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งสิ้น

“ฉันต่างหากเฟ้ยยยยยยย”โฉมแนนกระชากไหล่ออโรเยลออกจากชาละวันพร้อมกับผลักสโนว์เซาไปอีกทาง จุดมุ่งหมายของหล่อนคือไอติมเท่านั้น!!

“แก๊!!”ทั้งห้าคนกรีดร้องใส่กันอย่างอาฆาตแค้น

“ไม่ไหวแล้วโว้ย!!”จัสแดงผู้ทนไม่ไหวกับความหื่นของบรรดาสาวๆ เซเลอร์ก็ใช้ไม้ตาย ฟาดคทาเซเลอร์โมเสกเข้าที่กบาลชาละวันทันที รองเท้าส้นสูงเหยียบไปที่อกชาละวันอย่างอาฆาตแค้น แม้ภายในใจจะเสียดายเล็กน้อยก็ตาม

“-ของแบบนี้ จะมาแย่งทำไมกันล่ะเว้ย! ข้างบนมีเยอะแยะให้พวกแกเลือก จะเอาสักกี่คนก็ได้”ขยี้รองเท้าส้นสูงไปมา พลางชี้คทาไปที่เซเลอร์ เหมือนกับบอกเป็นนัยๆ ว่า ถ้ายังเถียงอีกรายต่อไปเป็นพวกเอ็ง

“ตะ แต่ ซิคแพค..”เงือกเป็ดเตรียมจะค้านก็ต้องหุบปากฉับเมื่อเจอสายตาพิฆาต

“ขึ้น – ไป - ซะ”ใช้คทาเซเลอร์โมเสกชี้ไปที่ทางออก ก่อนจะเดินนำทางสาวๆ เซเลอร์ออกไป

“โถ่ เสียดายอ่ะ”ซินสวยบ่นกระปอดกระแปดกับโฉมแนนที่พยักหน้าเห็นด้วย แรร์ไอเท็มแบบนี้หายากจะตาย ถ้าไม่กินกันเอง ก็เหลือแต่พวกพุงพลุ้ยเหลือให้ชะนีทั้งหลาย น่าเสียดายชะมัด

“เอาน่าถือว่าเป็นประสบการณ์ โฮะโฮะโฮะ”สโนว์เซาตบบ่าจัสดีปุๆ พร้อมกับเดินนำเซเลอร์คนอื่นออกไปตามแสงสว่าง จนสายตาปะทะกับป้ายขนาดใหญ่สีดำเลี่ยมทองสลักคำว่า ‘งานเต้นรำ’

ตามอ่านมาตั้งนาน ยังไม่ถึงงานอีกเรอะ!!!

//เอาเสือมากางรอ จิบชาอังกฤษพลาง

“กรี๊ดดดดดด! ซิกแพ็ค อยากดั้ยยยยยย!!!"

สโนว์เซา ออโรเยล เงือกเป็ด และ ซินสวย ที่ขึ้นบกมาก่อน เมื่อเห็นชาละวันก็เริ่มหอบหื่นกำเริบ พวกหล่อนพุ่งหลาวเข้ามาหาชาละวันราวกับนักกีฬาโอลิมปิก

“กรี๊ดดด! พี่ชาละวัน ไม่เจอกันตั้ง 5 นาที ออโรเยลคิดถึงจังเลยค่ะ” ออโรเยลจัดการผลักจัสแดง และ โฉมแนนออกจากตัวจระเข้หนุ่มซิกแพคล่ำ ด้วยแรงมหาศาลยิ่งกว่ากอริลล่า

“OMG! ซิกแพค อร๊างงง” ซินสวยกรีดร้อง แต่โดนโฉมแนนสกัดดาวรุ่ง โดนการขัดขาให้หกล้มเมื่อจะเข้าไปหาชาละวัน
"โฉมแนน!! หล่อนมีหมอนข้างอยู่แล้ว ก็ตัดใจจากชาละวันซะ!"
“ใจเย็นๆนะทุกคน” สโนว์เซาว่าแล้วเช็ดน้ำลาย พร้อมกับแทะโลมชาละวันตั้งแต่หัวจรดเท้า เงือกเป็ดเตรียมจะอ้าปากเตือนทุกคนเมื่อเห็นวัตถุแปลกปลอมสีเขียว เริ่มเลื้อยมาที่ตัวชาละวัน
หนวดเขียว ที่ทั้งลื่น และเปียก เริ่มพันรัดรอบตัวชาละวัน จระเข้หนุ่มเผลอครางออกมาเมื่อถูกหนวดสีเขียว แสครชอย่างนุ่มนวล

“หยุดนะ!”
เสียงเข้มลอยเข้ามาทำให้ทุกสายตาจ้องมองหาต้นเสียง
“อย่ายุ่งกับจัสแดง”
“...”
“เพราะว่าผู้หญิงคนนี้...ของผม”
จัสแดงถูกชายปริศนา อุ้มออกไปจากงานเต้นรำ ท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของทุกคนในงานเลี้ยง
นั่นมัน Daruma ห้อง 1A นี่นา....

แม้แต่เธอก็เป็นไปกับเขาด้วย...

กรี๊ดดดดดดดดด ฟินนนนนนน



รักพี่แนตจริง ๆ

ต...ตั้ลล้าคคคคคคคคคคคคคคคคคค
#หมึกแฟบูลัสเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดจะยึดครองโลก

น่ารักกก

อะแน่นวลลลลลลลลลลลลลล 5555555555555555

เราใช้สตก.ไลน์อันนี้อยู่ด้วย 555

แฟ บู ลัสสสสสสสส !!!

มุังมิ้งแรง 555555555555555555555

ระวังไข่หมึกไว้ให้ดีนะคะ ลูนซุ่มอยู่ จะยิงให้กระจุย 55555

จับปิ้งย่างให้หมด!

หมึกไข่ 55555555

มุ้งมิ้งจริงเรา 555+

กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ขอกระทำด้วยคน ฮื้ออออออออออออออออออออ

Part : II
Sleeping Fox จริง ๆ ก็มาถึงงานงานเต้นรำนานมากแล้ว และในป่าแห่งนี้เขาก็รู้จักพื้นที่เป็นอย่างดีด้วย ชายหนุ่มใส่เสื้อเชิ้ตสีแดงลายทางผูกเน็กไทสวมชุดสูทสีดำสนิททับไว้ ยืนหลบอย่างแนบเนียนอยู่ในเงามืดบนต้นไม้ริมบึง หรี่สายตาคมคายแอบมองหญิงสาวหน้าอ่อนที่กำลังเดินหาทางเข้างานด้วยสีหน้าหงุดหงิด

เธอดูน่ารักซะจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็น คน ๆ เดียวกับที่ทั้งแก็งค์ของเธอเรียกเธอว่า “ท่านมู่” ชายหนุ่มนึกย้อนถึงตอนพบที่เธอกำลังลงโทษคนที่ทำผิดกฏโดยบังเอิญ ตอนนั้นท่านมู่หรือเจ้มู่ที่ใคร ๆ เรียกกันติดปาก ใช้แส้ฟาดคนผิดแล้วใช้ขาเรียวงามคู่นั้นเหยียบบนตัวพวกเขาเหล่านั้น ดูน่ารักจับใจจริง ๆ …

เอ๋ หรือจริง ๆ แล้วเรามีรสนิยมแบบนี้เนี่ย ไม่ละมั้ง ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง โดยที่มีเหล่าลูกน้องที่มาคอยคุ้มกันอยู่ห่าง ๆ พยักหน้าให้กันเมื่อเห็นว่านายของเขาเป็นหนักแล้ว ยืนถอนใจพร้อมกันเป็นห่วงอนาคตของแก๊งค์จิ้งจอก ที่นายน้อยดันเอ่ยปากชวนสาวแกร่งที่มีชื่อเสียงน่ากลัวในหมู่มาเฟีย

“ที่จริงแล้วจะเข้าไปช่วยบอกทางก็ได้อยู่หรอก~น้า แต่ว่าอยากเห็นหน้าตอนหงุดหงิดนี่นาทำยังไงได้” สลิ้ปปิ้ง ฟอกซ์ยิ้มพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเดินออกจากกลุ่มคนคุ้มกันเข้าไปหาสาวหน้าอ่อนที่หมายตายืนรอหงุดหงิดอยู่ในงาน แบบที่ไม่รู้ (?) ชะตากรรมที่รออยู่ข้างหน้า

Part : III

หญิงสาวร่างสูงสง่ายืนมองเด็ก ๆ สนุกสนานกับงานเต้นรำอยู่ใต้ต้นไม้เพียงลำพัง แม้บนใบหน้าจะปรากฏรอยยิ้ม ทว่าแววตาของเธอกลับไม่ได้สะท้อนภาพความสนุกนั้นออกมาเลย

แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงกิ่งไม้แห้งหัก นัยน์ตาสีดำขลับก็ตวัดสายตามองผู้ที่กำลังเดินมาทางเธอทันที และมองเห็นร่างเงาของชายหนุ่มสวมชุดสูทสีดำเดินออกมาจากกลุ่มผู้คุ้มกันของเขา พร้อมกับใบหน้าอบอุ่นที่คล้ายกับมีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าตลอดเวลานั้น มันได้สร้างความหงุดหงิดให้เธออยู่ไม่น้อย แต่กระนั้นก็ยังคงพยายามรักษาท่าทีอันสงบนิ่งเอาไว้

“มาช้านะคะ”

“ขอโทษคร้าบ” ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม

“...แล้วจะเอายังไงต่อดีคะ” เธอเอ่ยพร้อมกับหันไปมองฟอลร์เต้นรำ ที่ตอนนี้ถูกนักเรียนโรงเรียนบอร์ดนักเขียนยึดครองพื้นที่เป็นที่เรียบร้อย

“.....” ชายหนุ่มยืนมองใบหน้าเรียบเฉยของหญิงสาว

เธอปรายตามอง “มีอะไรเหรอคะ?”

“จะไม่ลงโทษผมหน่อยเหรอ” เขาฉีกยิ้มยียวน

หญิงสาวกระดกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยกมือทั้งสองขึ้นมา และเริ่มหักนิ้วจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นดังชัดเจนแม้จะมีเสียงดนตรีบรรเลง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะดึงอาวุธประจำกาย (?) ที่พันอยู่ที่เอวก็มีเสียงของเด็กสาวตะโกนเรียกเธอ และชายหนุ่ม

“เจ๊! พี่สลีป!”

ชายหนุ่ม และหญิงสาวหันมองกลุ่มเด็ก ๆ ที่แต่งตัวคอสเพลย์เลียนแบบมาเฟีย และสวมชุดปลาหมึก (?) กำลังโบกไม้โบกมือเรียกพวกเขา

“งั้นเอาไว้คราวหน้านะครับ” ชายหนุ่มยักไหล่ทั้งสองข้าง

“เต้นรำเหรอคะ?” หญิงสาวรู้สึกผิดหวังนิด ๆ

“หมายถึง...ลงโทษผมน่ะครับ” เขายื่นมือไปหาหญิงสาว “ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ”

“คะ แค่เพลงเดียวนะคะ!” แม้จะสะบัดใส่ชายหนุ่ม แต่มือของเธอก็ยื่นไปสัมผัสปลายนิ้วมือเรียวยาวของชายหนุ่ม

งานเต้นรำยังคงดำเนินต่อไปพร้อมกับเสียงหัวเราะเฮฮาของนักเรียนโรงเรียนบอร์ดนักเขียนและคณะกรรมการที่มาร่วมสร้างสีสันให้งานรื่นเริง



**จบจ้า**

@6-2
//บีบไข่หมึก

บังอาจโผล่มาขัดขวาง!!

ฟินแท้ 55555555555555555

กรี๊ดดดด เรื่องอะไรอยากอ่านนน

ช่างสังเกตจังค่ะ 5555555555555555555

เดียร์พกปืนฉีดน้ำคนเดียวทั้งแก๊ง

ทำร้ายยยย T^T

ปืนฉีดน้ำออกจิแฟบูลัส

" เยี่ยม ! งานเต้นรำแต่ไปเดินเล่นริมบึง ฉันไม่เคยเจอไอเดียอะไรที่ดีเท่านี้มาก่อน " ฉันประชดออกมาด้วยความหงุดหงิด

" ชมวิวในป่าที่ดีที่สุดมันก็มีเท่านี้แหละ " บลูตอบเสียงเรียบ

ฉันสูดหายใจลึกและพ่นออกมาช้าๆ เพื่อระงับอารมณ์โกรธ

ประเด็นคือฉันมางานเต้นรำไม่ใช่มานั่งตกปลาปิรันย่าที่ริมบึงซะหน่อย !

" งั้นพาไปหน่อย -บ่อน้ำบ้าบอนั่นของเธอน่ะ "

บลูขมวดคิ้ว " ไม่บ้าบอสักหน่อยแก้วน้ำ แต่ถ้าจะดูก็ตามให้ทันแล้วกัน " พูดจบบลูก็เดินลิ่วๆ ไปทันที โดยปล่อยให้ฉันยืนงง

เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ก็ทิ้งฉันให้เดินหารอบนึงแล้ว นี่ยังให้ฉันวิ่งตามอีก

รู้สึกอยากยิงคู่เต้นรำของตัวเองชะมัด ฉันรีบวิ่งตามไปทันทีไม่สนใจว่าเสื้อเนื้อดีจะเปรอะอะไรเพิ่มอีกหรือไม่

ปัง ปัง ปัง !

แต่เสียงที่ดังขึ้นมาทำให้ฉันอ้าปากค้าง

" วะ ว้าว เรามีอาสาสมัครแล้ว ! คุณบลูอาสาจะเป็นคนเปิดฟอร์เต้นค่ะ ท่านผู้ชมทุกท่านนน " เป็นเสียงของพิธีกรร่างปลาหมึกเสื่อมคุ้นตาใครหลายๆ คน

Part 4
ร่างโปร่งของบลูมองไปรอบๆอย่างงุนงง นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?

“นี่บลู เธอบอกฉันสิ ว่าเราไม่ได้อยู่ในงานเลี้ยงในป่าดงดิบ” แก้วน้ำเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูของบลู แน่นอนว่าบลูก็ประหลาดใจ ว่าแต่...ยัยปลาหมึกเสื่อมนี่ใครกันนะ?

“ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเรามางานเลี้ยงมาเฟีย หรืองานเลี้ยงริมบึงในป่านี่ แล้วทำไมถึงมีงานเลี้ยงอีกงานอยู่ในป่าด้วย” บลูบ่นพึมพำ พร้อมๆกับใช้มือปัดขากางเกงที่เต็มไปด้วยใบไม้เปียกๆนั่นออก

“เอาล่ะค่ะ ยินดีต้อนรับคุณบลูเข้าสู่งานเต้นรำในชื่อ ‘งานเต้นรำ ณ ริมน้ำในป่าดงดิบ’ นะคะ อยากจะถามว่าคุณบลูมีใครจะมาเต้นรำด้วยไหมเอ่ย” เสียงใสๆจากพิธีกรหน้าตาน่ารักในชุดคอสเพลย์ปลาหมึกเอ่ยขึ้น บลูดึงร่างของแก้วน้ำมาอยู่ข้างๆของตัวเองทันที

“มีคู่แล้วซะด้วย คิคิ ดูเป็นคู่ที่น่ารักดีนะคะ” พิธีกรสาวยังคงพูดจ้อไม่หยุด

ปัง !

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดดังขึ้นมา ก่อนที่ลูกกระสุนที่ร่วงลงบนพื้น พร้อมๆกับที่บลูเอ่ยปากออกมา มือขวาที่ถือปืนค่อยๆลดลง

“มีใครบอกฉันได้ไหม? ว่าพวกเธอเป็นใคร แล้วทำไมถึงรู้จักฉัน”

ปลาหมึกเสื่อมยิ้มกว้างหนวดที่เดิมทีจับไมค์ค่อยๆ ยืดยาวออกและส่ายไปมาด้วยจังหวะชะชะช่า " ทำไมถึงไม่รู้จักฉันละ ! ฉันเป็นถึงหมึกกามเอ้ยหมึกเขียวเลยนะ ! "

แก้วน้ำกับบลูถึงกับติดสตันท์

หมึกกาม ?

" อ้าว ทำหน้าแบบนั้นสงสัยต้องหาคนมายืนยันว่าฉันคือใครละ " หมึกเสื่อมบุ้ยปากและใช้หนวดยาวๆ ของตัวเองคว้าอะไรบางอย่างมาจากบ่อน้ำใกล้ๆ

" แค่กๆๆๆ ช่วยผมด้วย " ธิญโณไอค่อกแค่ก

" พี่ธิญโณว่าไงคะ หนูคือใครงั้นเหรอ "

ดวงตาของธิญโณฉายแววความเสียใจ " รู้สิ.. ปลาหมึกบ้ากามที่ลากผมไปกินในน้ำไงเล่า ! ฮือๆ "

แก้วน้ำกระซิบ " เอ่อ.. เอาไงดีอ่ะ บลู "

" ไม่รู้อะ จะช่วยผู้ชายคนนั้นดีไหมหรือเราจะไปเต้นเปิดฟอร์กันดี " บลูกระซิบกลับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

Part 6

“ฉันว่าเราควรจะไปช่วยเขานะ” แก้วน้ำกระซิบกลับ บลูเบ้ปากเล็กน้อย เธอแค่ถามว่าหมึกกาม เอ๊ย! หมึกเขียวนั่นว่าเป็นใคร แล้วดูที่หมึกเขียวทำสิ เห็นแล้วก็เครียด

“พี่ธิญโณพูดใหม่อีกครั้งสิคะ หนูจะให้โอกาสพี่อีกครั้ง” หมึกเขียวพูดพร้อมยิ้มหวาน

“ช่างเถอะ ถ้าเธออยากให้เต้นเปิดฟลอร์ล่ะก็ ฉันจะทำให้” เพราะสงสารพี่ธิญโณหรอกนะ บลูเอ่ยเงียบๆในใจ

“อืมมม งั้นก็ได้ พี่ธิญไปรอหนูก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวหนูจะไปหา” ว่าแล้วหนวดหมึกนั่นก็ดันธิญโณไปไว้ที่โขดหินใกล้ๆ ก่อนที่หมึกเขียวจะหันมาอีกครั้ง “เราจะเต้นเปิดฟลอร์ด้วยเพลง...เพลงอะไรนะ?”

บลูกับแก้วน้ำถึงกับกุมขมับด้วยความเคร่งเครียด ก่อนที่บลูจะตัดสินใจเอ่ยขึ้น

“งั้นเต้นแบบไม่มีเพลงก็ได้”

“ไม่เอา!!!” แก้วน้ำแทรกมาทันควัน บลูหันไปมองอย่างประหลาดใจ ก่อนที่เธอจะเกือบยกปืนที่ยังไม่ได้เก็บลั่นไกในคนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้

“ขอเพลงเรกเก้ด้วยค่ะ”

" ฮือๆๆ จะเต้นกันจริงเหรอครับ ช่วยผมก่อนได้ไหม " ธิณโญโอดครวญออกมาอย่างน่าสงสาร

หมึกกามหันขวับทันที " พูดมากเดี๋ยวหมึกกามจะจับไปกินอีกรอบนะ ! "

ธิณโญเงียบทันทีและบ่นพึมพำกับตัวเอง " ฮือ -ปลาหมึกบ้า ถ้าผมมีมีดจะสับให้เละไปเลย ฮือๆ "

ซึ่งหมึกกามไม่ได้ยินคำพููดของธิณโญจึงยังคงยิ้มอย่างสบายใจและใช้หนวดตัวเองตีดนิ้ว " เรกเก้มิวสิก !! "

เสียงจังหวะทำนองเพลงเร็วดังขึ้นมาทันที

แก้วน้ำขมวดคิ้ว " เฮ้อ พอเอาเข้าจริงก็รู้สึกกระดากอายเหมือนกัน " แต่ฟั่นเฟือนในหัวเริ่มทำงานท่าเต้นต่างๆ กำลังไหลพรวดๆ เข้ามา

" งั้นเหรอ แต่ฉันเฉยๆ นะ " บลูพูดเรียบๆ แล้วเริ่มต้นเต้นทันที

บลูลงฝีเท้าขยับลวดลายออกมาเหมือนกับปลาไหลที่ถูกปล่อยกลับสู่ธรรมชาติอีกครั้ง

" ให้ตาย หวังว่าท่าเต้นของฉันจะไม่เป็นแบบนั้นนะ " แก้วน้ำมองอึ้งๆ แต่ร่างกายเริ่มออกลวดลายบ้าง การลงเท้าที่แผ่วเบาสลับหนักเป็นการเริ่มต้นก่อนที่จะเริ่มสู่ท่าที่ยากขึ้นไป

" เขาไม่มีรางวัลท่าเต้นสวยหรอกนะ แก้วน้ำ งานเต้นรำจังหวะเรกเก้แบบนี้มันต้องแบบมันๆ สิ ! " บลูหันมาเหน็บและเริ่มเขย่าหัวขึ้นลงแบบเพลงร็อคทั้งๆ ที่ตอนนี้เป็นเพลงเรกเก้

Part 8
“เมื่อยคอแล้วนะเนี่ย” บลูบ่นงึมงำออกมาเบาๆ หลังจากเต้นไปได้เกือบ 10 นาที ก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปที่เครื่องเสียงทันที มือเรียวหยิบสายมาต่อกันอย่างรวดเร็ว จนแก้วน้ำที่เริ่มติดลมบนหันมามองอย่างเซ็งๆ

เพลงบัลลาดถูกเปิดขึ้นมา แก้วน้ำมองหน้าบลูด้วยความอึ้งและทึ่งสุดๆ หน้านิ่งๆแถมกวน Teen อย่างบลูมีเพลงแบบช้าๆเพราะๆแบบนี้ด้วย บลูถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปหาแก้วน้ำ ก่อนจะเสยผมยาวๆนั่นไปข้างหลังให้เรียบร้อย ก่อนจะโค้งตัวลงพร้อมกับเอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มหวาน

“โปรดช่วยเต้นรำคู่กับฉันด้วยนะ” คำพูดนี้ทำให้แก้วน้ำอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

“โอเค สงบศึกหนึ่งวันก็ได้” แก้วน้ำจับของบลูขึ้นมา บลูยกยิ้มมุมปากก่อนจะพาแก้วน้ำเดินไปที่กลางฟลอร์หรือในที่นี้ก็คงจะเป็น...หญ้าเปียกๆนั่นเอง หมึกเขียวทำหน้าเคลิบเคลิ้มกับท่วงท่าอ่อนหวานของหญิงสาวทั้ง 2 ก่อนที่จะจะจับมือธิญโณที่ดูจะเคลิ้มไม่แพ้กันมาเต้นรำด้วย

“ฉันไม่คิดว่าเธอกับฉันจะได้เต้นรำกันในป่านะ ฉันนึกว่าเราจะได้เต้นรำกันในคฤหาสน์นั่นซะอีก” แก้วน้ำพูดออกมา บลูยกยิ้มมุมปากตามนิสัย ก่อนที่เธอจะเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมา

“บางที...เราอาจจะได้เต้นรำด้วยกันในงานวันแต่งงาน
.
.
.
ของคุณหมึกเขียวกับคุณธิญโณก็ได้นะ”







-END-

เราก็กะจะฉายเดี่ยวมางานเหมือนกันเลยค่ะ 5555
ผู้ชายน่ะ ค่อยดักตีเอาก็แล้วกัน -.,-//ผิด

เป็นเอกลักษณ์ดีค่ะ!

เราก็ฉายเดียวค่ะ อย่าไปกลัว 5555

มาคนเดียวเลย นับถือเลยเซย์ นี่แหละเจ๋งมาก 555+

สวยค่ะๆ ช่วงนี้กำลังติดประโยคที่คิดเองว่า สวยและชิคทำไรย่อมไม่ผิด อยู่ค่ะ 555

//เพิ่งเห็น...


"จีบเรอะ...พูดเรื่องอะไรกัน!!!"
หญิงสาวที่เด็กสาวเอ่ยถึงตวาดเสียงดังลั่นทั้งที่ใบหน้าเขินอาย
//ดึงแส้ที่พันอยู่ที่เอว
//ตวัด หวดลงพื้น

#หลอก 5555555+

เผ่นไว้ก่อนเป็นยอดดี

เซย์ไม่ได้กล่าวเอาไว้...

55555+

ไม่อยากจะคุย ตอนป.1 เราเล่นหมากเก็บกากมาก อันเรื่องจริง ถถถถ

อันที่จริงพี่ก็เล่นไม่เก่งเหมือนกัน ถถถถถ เคยโยนกระเเทกหัวตัวเองด้วยค่ะ อนาถตัวเองมาก =w="

Part 2

"เดินหาจนเหนื่อยแล้วนะ มายูมิ" หืม? เสียงของคู่ของฉันนี่นา <3 ถึงฉันจะจำชื่อของคนคนไม่ได้ก็เถอะ

สมองอันแสนน้อยนิดของฉันสั่งการให้ฉันเดินไปหาแล้วถามชื่อคนคนนั้นซะ

อา ในที่สุดก็ถึงสักที ฉันมองคนตรงหน้าที่กำลังนั่งทำหน้าหงุดหงิดอยู่

"สวัสดีค่ะ ชื่ออะไรนะคะ?" อ่าวเฮ้ยยยย เจ้าปากพาซวย ฉันรู้นะยะว่าแม่สั่งไม่ให้โกหกแต่แบบนี้มันตรงไปเฟ้ยยยยย

"ฮึก..."ฉันทรุดตัวลงไปทำท่าทรุดแบบนางเอก(?)อย่างไม่อายใคร นี่ฉันทำอะไรลงไปกันนะ...

ปล.ขออภัยที่สั้นนะคะ

“สวัสดีค่ะ ชื่ออะไรนะคะ?”ฉันเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียกแล้วเจอเรื่องที่งงที่สุดในชีวิต ทำไมน่ะเหรอก็คนที่ถามชื่อฉันน่ะเค้าเป็น 'คู่เต้นรำ' ของฉันน่ะสิ
“มุกใช่ไหม”ฉันถามออกไป หงุดหงิดนิดๆแล้วนะเนี่ย
“ป..เปล่านะ ถามจริงๆ”
“อะไรกัน ฉันก็ออกัสไงล่ะ!”ฉันตอบ
บ้าจริงๆเลย ถึงฉันจะชวนก็เถอะนะแต่ไม่น่าลืมชื่อกันนะ ทั้งๆที่สัญญาว่าจะมาด้วยกันแล้วแท้ๆ ฉันรู้สึกถึงน้ำตาที่ตรงขอบตาเล็กน้อย สายตาที่มองคนผิดที่ทำหน้าเจื่อนๆอยู่ตรงหน้าเริ่มพร่ามัว ไม่ไดนะฉันจะให้ใครเห็นน้ำตาไม่ได้
“เพียะ”ฉันเอาแส้ที่พกมาฟาดไปตรงต้นไม้ใกล้ๆแล้วเดินหนีออกมา มาง้อฉันเดียวนี้นะมายูมิ ไม่งั้นสนับมือฟาดหน้าแน่!

ป.ล.มาสายโหดแล้ว 555

ท่านมายูมิน่าสงสารจังนะคะ(?)

"เพียะ"เสียงแส้นี่นา ระ...รู้สึกกลัวชะมัดเลยแฮะ อย่าตัวสั่นสิยะ จะว่าไปแล้วออกัสสินะ ชื่อน่ารักจัง จะว่าไปเมื่อกี้เหมือนเห็นน้ำตานะ คงต้องไปง้องั้นสินะ

"อะ..เอ่อ ออกัส เรื่องเมื่อกี้ขอโทษนะ!" ฉันตะโกนออกไปทั้งอย่างนั้น แล้วก้มหัวลงเป็นการขอโทษ รู้สึกผิดชะมัดเลย

ฮึก... น่ากลัวที่สุด เผลอร้องไห้อีกแล้ว อ่าวเฮ้ย! น้ำตาหมดแล้วล่ะ

"จะลงโทษฉันก็ได้ค่ะ แต่ว่าดีกันนะคะ! " ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วขอคืนดีกับออกัสพลางยิ้ม

ป.ล.ขออภัยในความช้านะคะ

@13-4 .เราไม่ทำอะไรมายูมิหรอก(มั้ง)ค่ะ55
ไม่ต้องกลัวนะคะ...มายูมิซางงงงงง//ลากเสียงยาว

“ก็ได้”ฉันตอบกลับมายูมิไป
ความจริงก็ไม่ได้งอนอะไรหรอกนะแค่...น้อยใจมั้ง ช่างมันเถอะ
“เยี่ยมเลยค่ะ”มายูมิบอก
“อืม..แต่งานเต้นรำเนี่ยเค้าต้องเต้นรำกันไม่ชะ---”
“กรี้ดดดดดด เจคอบ”เสียงกรี้ดจากสาวๆในงานดังขึ้น
“เสียงอะไรน่ะมายูมิ”ฉันหันไปถามมายูมิที่ยืนงงอยู่เช่นกัน
“ไม่รู้แฮะ”มายูมิตอบ
“งั้นก็ช่างเถอะเราไปเต้นรำกัน”ฉันพูดแล้วลากมายูมิไปตรงบริเวณงาน

แล้วจากนั้นเราสองคนก็เต้นรำอย่างมีความสุข...

Happy Ending

ป.ล.นอกจากสั้นแล้วยังช้าอีก ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ

อรั้ยยย คือดี ><

เลียจอออออออออออออออออออ

//ลูบเบาๆ ตามลอนคลื่นซิกแพ็ค

ปืนฉีดน้ำเดียร์แฟบูลัสมากใช่ไหม ทุกคนถึงได้สนใจกันนัก 5555

อร๊างงง~ เจคอบบ...
เอาซิกแพคมาถูหลังฉันซิ~~

#14-6 ไม่นะไม่! เธอหยุดมโนเดี๋ยวนี้!

ไม่รู้ไม่ชี้ //หยิบไรเฟิลมากระหน่ำยิงรัวๆ

... ไข่หมึก ...

น้องจองคนนี้ค่ะพี่หนู ฮี่ๆ

ถ่อว สงสารแรง 5555555555555555555

งานเต้นรำทั้งที มีผู้ชายชวนไปเข้าห้องน้ำเชียวนะ 5555 //หลบไปร้องไห้ริมน้ำใต้ต้นไทร

ต้องแสดงความเสียใจแด่เจคอปค่ะ ที่วันนี้คนที่สวยเซ็กซี่ที่สุดในงานเป็นสายเมะ 5555

โนวววววว

พรวดดด!!! =[]= ทำไมน้องฎาสงสารพี่ธิญขั้นหนัก โธ่....

พี่ซอกาม...

RIP พี่ธิญ....
ถึงกับโดนลากไปแฟบบ(บูลัส) //ลั่น5555555555555555

นังกามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

กามแฟบ(บูลัส) 55555555

ไปหมดละภาพพจน์ของหมึก

.......

ขำเม้นบนแรง 555555

ให้เครดิตเราด้วยสิคะ!

ค่าๆ เอ๋...ท่านเซย์พูดเหรอ??

cr.ท่านเซย์

ของเราเป็น ประชากรผู้ชายมีน้อย ใช้สอยอย่างประหยัด

Form เมนต์ที่ 10 ค่ะ...