[เทศกาลงานโรงเรียนปี2 ] งานเต้นรำ

ยังไม่ทันที่ออโรเยลจะข่มขู่ให้ทุกคนส่งผู้ชายหมดทั้งบึงมาให้นาง เสียงระเบิดลั่นก็ดังขึ้นมาจากบึงน้ำด้านหลัง หกสาวมาเฟียเซเลอร์ต่างพากันหันไปมองด้วยความตกใจ เสียงกรีดร้องดังระงมจากผู้คนที่ถูกสายน้ำจากบึงเน่าสาดใส่ชุดออกงานแสนสวยผืนน้ำกระเพื่อมไหวตามแรงระเบิด กลิ่นน้ำเน่าลอยคลุ้งจนออโรเยลส่งเสียงกรี๊ดออกมาดังลั่น

“กรี๊ด! ชุดของฉัน! เน่าหมดแล้ว ฮือ!”

“แกจะกรี๊ดทำไม คิดว่าโดนอยู่คนเดียวเหรอยะ!” โฉมแนนพ่นน้ำเน่าที่พุ่งเข้ามาในปากทิ้ง พลางส่งเสียงแหยะเบาๆ

“อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิวะ ดูนั่นก่อน” จัสแดงห้ามทัพเพื่อนทั้งสอง แล้วชี้มือตรงไปยังกลางบึง
เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่ร่างเงาขนาดใหญ่กลางบึง และทันทีที่ละอองน้ำระเหยแห้งไปหมดแล้วก็ปรากฏร่างแปลกประหลาดพิศดารขึ้นสู่สายตาของทุกคน ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่านอยู่กลางบึง น่าแปลกที่เขาสามารถยืนบนผืนน้ำได้โดยไม่จม ออโรเยลกับซินสวยซี้ดปากเบาๆ เมื่อสายตาของพวกเธอทั้งสองจับจ้องไปที่แผงอกแน่นปึ้ก และซิกแพ็คเป็นลอนหนา ยังไม่นับรวมหุ่นทรงวี-เชฟที่ทำให้สาวหื่นทั้งสองหายใจฟืดฟาด น้ำลายหยดแหมะอย่างเก็บอาการไม่อยู่อีกต่อไป

“โอ้วแม่เจ้า...ซิกแพค” ออโรเยลครางแผ่วอย่างเพ้อฝัน

“หุ่นล่ำดำบึ้กสุดๆ” ซินสวยซับกำเดาที่เริ่มหยดแหมะ

“ตุงมาก...” โฉมแนนสำทับ แล้วรีบหยิบสมุดขึ้นมาจดพล็อตนิยายเรื่องใหม่ที่พุ่งวาบเข้ามาในหัว
แต่ดูเหมือนว่าเงือกเป็ดจะไม่ยอมให้เพื่อนๆ ได้ฟินกันจนเสร็จ(?) เธอก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน

“แต่ว่า...”

“แต่อะไร!” โฉมแนนซินสวย และออโรเยลประสานเสียงขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง

“แต่หัวเขาเป็นจระเข้ง่ะ...”

“ฮะ! หัวจระเข้?!” เสียงแหลมแสบแก้วหูทั้งสามกู่ร้องตะโกนขึ้นพร้อมกันจนผิวน้ำสั่นกระเพื่อม จัสแดง

สโนว์เซา และเงือกเป็ดยกมือขึ้นอุดหู ก่อนจะถอยหลังไปสามเก้าอย่างไม่ได้นัดหมาย

“จะเสียงดังหา***เธอหรือไง!” สโนว์เซาโวยลั่น แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้บ่นอะไรต่อ ชายร่างบึกแต่หัวเป็นจระเข้ก็ก้าวเข้ามาใกล้พวกเธอทั้งหกที่ยื่นอยู่ริมบึงราวกับว่าไม่มีความเกรงกลัวในหัวใจเลยสักนิด ดวงตาสีเหลืองสดซึ่งมีขีดม่านตายาวรีจับจ้องมาที่สโนว์เซาเป็นรายแรก ก่อนจะมองต่อไปที่ซินสวย และออโรเยลตามลำดับ พลันปากจระเข้ก็อ้ากว้าง แล้วเปล่งเสียงแหบดังกังวาน

“ข้าคือชาละวัน วันนี้ข้าจะเอาพวกเจ้าไปทำเมียให้หมด อุวะฮ่าๆๆๆ” ประกาศลั่นพลางพุ่งตัวเข้ามาโฉบเอาสโนว์เซา ซินสวย และออโรเยลที่อยู่ใกล้มือที่สุดมากอดไว้แนบแผงอกล่ำๆ ก่อนจะหมุนตัวกระโจนลงบึง มุดน้ำหนีไปทันที ทิ้งให้จัสแดง โฉมแนน และเงือกเป็ดยืนมองอย่างอึ้งๆ ก่อนที่จัสแดงจะได้สติเป็นคนแรก

“เห้ย! มันจับเพื่อนๆ เราไปทำเมีย!”

“กรี๊ด! เสียใจ ทำไมไม่จับฉัน!” โฉมแนนกระทืบเท้าด้วยความขัดใจ ก่อนที่เงือกเป็ดจะตบบ่าปลอบใจเพื่อนเบาๆ ด้วยความเห็นใจ แม้ในใจจะแอบเบะปากใส่ก็ตามที

“ทำอะไรสักอย่างสิจัสแดง” เงือกเป็ดหันมามองเพื่อนอย่างคาดหวัง จัสแดงกัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิดก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้

“ใช่แล้ว เรายังมี-นั้น!”

“อะไร? ดิลโด้ของซินสวยเหรอ” โฉมแนนถามกลับอย่างมึนๆ ก่อนจะโดนจัสแดงเขกหัวไปหนึ่งทีโทษฐานหื่นไม่เลือกเวลา

“บ้าสิ! คทาเซเลอร์โมเสกต่างหากล่ะ!”

“อ๋อ! เธอจะเอาคทาเซเลอร์โมเสกแหวกบึงไปช่วยเพื่อนๆ เราใช่มั้ย!” เงือกเป็ดถามอย่างมีความหวัง จัสแดงพยักหน้ารับก่อนจะล้วงมือเข้าไปในมิติที่สี่เพื่อหยิบคทาเซเลอร์โมเสกขึ้นมา ทันทีที่จัสแดงชูคทาขึ้นเหนือบึงเน่า พลันผิวน้ำก็กระเพื่อมไหวอีกครั้ง ก่อนที่น้ำเน่าจะค่อยยกตัวสูงขึ้นแล้วแยกออกเป็นสองฝั่ง เผยทางเดินลับลงสู่ถ้ำของชาละวัน

“ไปพวกเรา ไปช่วยเพื่อนๆ กันเถอะ!” จัสแดงตะโกนก้องปลุกใจเพื่อนๆ อีกสอง ก่อนจะเดินนำทุกคนลงไปยังใต้บึงทันที ท่ามกลางสายตาอึ้งทึ้งเสียวของผู้คนริมบึง โดยเฉพาะกลุ่มคอสที่ตอนนี้เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำ แถมยังส่งกลิ่นเหม็นเน่าแปลกๆ อีกด้วย

ทันทีที่ลงมาใต้บึงจัสแดง เงือกเป็ด และโฉมแนนก็พบกับอนาคอนด้ายักษ์ตัวเดิมที่เกือบจะพังเรือของพวกเธอ ด้วยความแค้นที่สุมอกเงือกเป็ดจึงใช้ท่าไม้ตาย “นางเงือกฟาดหาง” เข้าโรมรันพันตูต่อสู้กับอนาคอนด้ายักษ์ท่ามกลางเสียงเชียร์ของเพื่อนๆ ที่ไม่คิดจะลงไปช่วยเงือกเป็ดเลยสักนิด

“สู้มันเงือกเป็ด เราจะต้องแก้แค้นให้ได้!” โฉมแนน

“เฉือนดีมันมาดองยาเลยเงือกเป็ด!” จัสแดง
ในที่สุด หลังจากเวลาผ่านไปไม่กี่อึดใจ เงือกเป็ดก็ล้มอนาคอนด้ายักษ์ได้สำเร็จ และยังบังคับให้มันพาพวกเธอไปยังถ้ำของชาละวันแลกกับการที่เงือกเป็ดจะยอมปล่อยมันไปโดนไม่เฉือนตัวมันเพื่อเอาดีงูมาดองยา

ในที่สุดมาเฟียเซเลอร์สาวทั้งสามก็มายืนจังก้าอยู่ที่หน้าถ้ำของชาละวันจนได้ พวกเธอเห็นชาละวันกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนแท่นศิลาขนาดใหญ่ ล้อมด้านนั้นรายล้อมไปด้วยบริวารสาวสวย ซึ่งมีเพื่อนเธอทั้งสามคนที่ถูกจับมาก่อนหน้านี้รวมอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย จัสแดงหรี่ตาลง ก่อนจะตะโกนกร้าว

“-หัวตะเข้หุ่นน่าซบ เอาเพื่อนๆ ของพวกเราคืนมานะ!!!”

++ ติดตามเรื่องราวพวกเธอต่อได้ในคอมเม้นท์ย่อยนี้ ++
บทนำประฑันธ์โดยเจ้าเซากับหนูดี เหล่าพ้องเพื่อนช่วยคิด

“-หัวตะเข้หุ่นน่าซบเอาเพื่อนๆของพวกเราคืนมานะ!!!” เสียงตะโกนที่ดังมาจากปากถ้ำช่างคุ้นหูเธอที่กำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรายิ่งนัก
“โฉมแนน! เงือกเป็ด!จัสแดง!”เสียงของซินสวยขานชื่อของเจ้าของเสียงตะโกนออกมา ทำให้ออโรเยลกระเด้งตัวขึ้นจากหน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิคแพคของชาละวันอย่างตกใจ
“พวกเธอมาทำอะไรกันเหรอ”สโนว์เซาที่กำลังใช้สายตาลวนลมครึ่งคนครึ่งจรเข้อยู่อย่างเพลิดเพลิน เอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
“พวกฉันก็มาช่วยพวกเธอน่ะสิ!” โฉมแนนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะชะงักไปเสี้ยววินาทีแล้วยกมือขึ้นปิดปากที่มีน้ำใสๆกำลังไหลออกมา “โอ๊ยยย หล่อล่ำน่าปล้ำมาค่าคุณขา”
“โฉมแนน!! หล่อนหยุดบ้าผู้ชายสักห้านาทีได้ไหม -เข้หุ่นหน้ากินนี่มันจับเพื่อนเราทำเมียนะ!!” จัสแดงตวาดแว้ดขึ้นมาพลางใช้สายตาสอดส่องไปทั่วเรือนร่างของชาละวัน
“...” เงือกเป็ดไม่มีอะไรจะพูด น้ำกำลังเดินอยู่
เมื่อทั้งสามคนพูดจบ สโนว์เซา ซินสวย และ ออโรเยลต่างสบตากันด้วยความงุนงง ก่อนที่ซินสวยจะยักไหล่และหันกลับไปบีบนวดต้นขาของเจ้าของหุ่นน่ากินตรงหน้าอีกครั้ง
“พูดเรื่องอะไรกันสาวงามทั้งสาม เพื่อนของพวกเจ้านั้นเต็มใจอยู่กับข้ากันทั้งนั้น อุวะฮ่าๆๆๆ” ไม่พูดเปล่าดึงร่างของออโรเยลและสโนว์เซาขึ้นมาซบบนแผงอกแน่น
“ใช่แล้วล่ะ เราเต็มใจอยู่กับพี่ชาละวันเองแหละ” ออโรเยลพูดพลางมองจุดสีชมพูสองจุดบนแผงอกของชาละวันด้วยความรัก
“น่ารักมากเมียเอกของข้า อุวะฮ่าๆๆๆ” ชะละวันพูดพลางหัวเราะดังลั่น
ด้วยคำพูดนั้นของชาละวัน ทำให้ผู้ฟังที่เหลืออ้าปากค้างแรงมาก จนสามารถยัดรถสูบส้วมลงไปได้ทั้งคัน ไม่เว้นแม้แต่สโนว์เซาและซินสวย
“อะไรกัน ทำไมออโรเยลได้เป็นเมียเอกล่ะ เราได้เป็นพร้อมๆกันไม่ใช่เหรอ” ซินสวยยืนขึ้นก่อนจะถามชาละวันและมองหน้าออโรเยลมึนงงระคนอิจฉา
“เอาน่าซินสวย ถึงจะเป็นเมียเอกก็ไม่ได้แปลว่าจะรักมากกว่านะ” สโนว์เซาพูดขึ้นพลางเอกหัวไปถูไถกับแก้มสาก(โคตรๆ)ของชาละวัน คำพูดนั้นเรียกความไม่พอใจจากออโรเยลได้เป็นอย่างมาก เธอกำลังจะอ้าปากเถียง แต่กลับมีคนพูดขึ้นแทรกเสียก่อน
“งั้นฉันขอเป็นเมียรองได้มั้ย นะซินสวย แล้วฉันจะไม่ยืมดิลโด้เธอมาเล่นอีก”โฉมแนนที่พูดขึ้นชูดิลโด้สีทองอร่ามที่มีชื่อของซินสวยสลักไว้อย่างสวยงามขึ้นอย่างหลอกล่อ สายตาก็ไม่ละออกจากอะไรตุงๆของชาละวันแม้แต่วินาทีเดียว
“เสียใจย่ะ ฉันเป็นเมียรองไปแล้ว” สโนว์เซาพูดขึ้นอย่างมีชัย
“แปลว่าฉันเป็นเมียสามงั้นเหรอ?” ซินสวยชี้ตัวเองก่อนจะพยักหน้ายอมรับเบาๆ
“งั้นฉันเป็นเมียสี่ก็ได้ ไปค่ะพี่ชาละวัน มุ่งสู่สววรค์ไปกับโฉมแนนเถอะ”
“จะบ้าเหรอนังโฉมแนน เรามาเพื่อช่วยเพื่อนๆกลับไปนะโว้ย!” จัสแดงใช้คทาโมเสกตีไปที่หัวโฉมแนนแรงๆ
“จัสสวย เธอมองสิ มอง มองจุดสชมพูสองจุดนั่น มองซิกแพคและวีเชพนั่น มองอะไรตุงๆนั่น กรี๊ดดดดดด หล่อนไม่อยากได้เหรอ!!”
“เออ อยากได้... เอ๊ย ไม่ใช่ หล่อนจะมาไซโคฉันทำไมยะ!” จัสแดงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่สีหน้าแสดงความลังเล
“ฉันยังอยากได้เลย จัสแดง อยากได้ก็บอกสิ” เงือกเป็ดที่ได้สติจากการน้ำเดินอย่างบ้าคลั่งพูดขึ้นบ้าง
ในระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังถกเถียงกันอยู่นั้น สโนวว์เซาและซินสวยก็ได้ร่วมมือกันลากเมียเอกอย่างออโรเยลลงมาจากตัวของชาละวัน ก่อนจะเข้าไปคลอเคลียซุกไซร้
ออโรเยลที่ถูกลากลงมาปล่อยที่พื้นนั้นค่อยๆล้วงลงไปในชุดของเธอเอง ล้วงปืนพกขึ้นมาก่อนจะยิงรัวๆไปที่เพดานถ้ำ
“เรื่องอื่นอ่ะให้ได้ แต่เรื่องผู้ชายออโรเยลไม่ยอมค่า!”


-เยลลี่คนใส-

กามมาก รับไม่ได้ -_-

“ฝันไปเถอะออโรเยล แกมันอ้วนเหมือนหมูตอนไม่ได้ขี้ ชาละวันเขาไม่ยกย่องแกหรอก เขาเลือกฉัน!” สโนว์เซาตะคอกใส่อย่างเดือดดาล จากนั้นก็ดึงแขนของชาละวันให้มาหาตัวเอง ท่ามกลางบรรยากาศตกใจของเหล่ามาเฟียเซเลอร์ที่มองไปยังคนทั้งสามอย่างไม่วางตา

“พวกแกมัวทะเลาะกัน ถ้าอย่างนั้นฉันขอเอาชาละวันไปซั่ม เอ๊ย ไปซุกก่อนนะ” เงือกเป็ดพูดแทรกแล้วดึงตัวชาละวันเข้าหา ซบหน้าลงกับซิกแพคแล้วสูดดมตั้งแต่หัวไหล่ลงไปถึงใต้จั๊กแร้

“ก่อนจะไป ข้ามศพฉันไปก่อน ผู้ชายคนนี้ผัวฉันย๊ะ!” โฉมแนนตวาด แล้วพุ่งเข้าไปแทรกกลางของคนทั้งสองอย่างรวดเร็ว รีบคร่อมร่างหนาเอาไว้แล้วประทับริมฝีปากขบเม้มที่ซอกคอขาวเนียนเพื่อเป็นสัญลักษณ์ว่านี่คือผู้ชายของฉัน!

“กรี๊ดดด นี่แกปล่อยชาละวันเดี๋ยวนี้นะ ฉันมาก่อนแก ได้มุดได้สูดได้ดมก่อนแกอีกนะ!” ทันใดนั้นชินสวยก็ได้เข้ามากระชากร่างของโฉมแนนออกไปอย่างรุนแรง รีบเข้าไปสวมกอดชาละวันอย่างหวงแหน ประหนึ่งกลัวชาละวันจะออกไปอะปาดาเฮ้กับคนอื่น แต่ก็ถูกโฉมแนนกระชากผมขึ้นมาจนหน้าหงาย ทั้งตบกันอย่างบ้าคลั่ง โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ชาละวันกำลังชายตามองมาเฟียเซเลอร์คนอื่นอยู่

“ไปกันเถอะชาละวัน ปล่อยให้พวกนั้นตบตีกันไป ฉันอยากได้คุณจนเลือดกำเดาฉันไหลจะหมดตัวอยู่แล้ว” จัสแดงว่าพลางซับเลือดกำเดาที่ไหลลงมา มือบางลูบไล้ที่ซิกแพคอย่างหิวหระหาย ประหนึ่งขาดผู้ชายมาปลนเปลือแล้วหลายปี

“นี่จัสแดง ไปหาโอป้าของแกเลยไป!” โฉมแนนผละออกจากชินสวยแล้วหันมาหาเรื่องจัสแดง

“แกก็ไปหาเจมี่ของแกไปโฉมแนน ส่วนจัสแดงถ้ายังไม่หยุด ฉันจะไปฟ้องโอป้าแกว่าแกแอบมีชู้!” สโนว์เซากระแทกเสียงใส่โฉมแนนและจัสแดงอย่างเหลืออด เงือกเป็ดที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ก็ทนไม่ไหว รีบพูดเพื่อยุติทุกฝ่าย

“หยุดทะเลาะกันได้แล้ว แย่งกันให้มันได้อะไรขึ้นมา ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว สวิงเลยเป็นไง” เงือกเป็ดเสนอ ทำให้ทุกคนเงียบโดยฉับพลัน ออโรเยลกัดริมฝีปากแล้วทำตาวิ้งๆ ทันที ก่อนจะหายใจหอบถี่เพราะอดทนรอเวลานั้นไม่ไหว ชินสวยทำตาลุกวาวแล้วรีบพุ่งเข้าไปโอบรอบขาของชาละวัน จูบลงที่หน้าขาของเขาเบาๆ ส่วนเจสแดงและสโนว์เซาก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“จะดีเหรอคะท่านพี่ชาละวัน” หากออโรเยลกลับเสแสร้งถามชาละวัน ทั้งๆ ที่ใจจริงของเธอนั้นอยากจะกลืนกินชาละวันจนแทบใจจะขาดอยู่แล้ว

“ดีสิจ้ะ ของแบบนี้พี่ชอบมากนะน้อง ฮ่าๆ” ชาละวันหัวเราะอย่างชอบใจ จะไม่ให้ชอบได้อย่างไร อยู่ๆ ก็มีสาวงามมารุมแย่งตัวเอง กำไรเน้นๆ ฟ้าเหลืองแน่แม่เจ้าเอ๊ย

“ฉันคนแรก พวกแกทีหลัง” สโนว์เซาผลักทุกคนให้ออกห่างจากชาละวันแล้วเข้าไปกอดเขาเอาไว้แน่ แต่ชินสวยที่เห็นก็รู้สึกว่ายอมไม่ได้ เลยค้านในทันที

“ไม่นะ ฉันต้องคนแรก” ชินสวยเบ้ปากใส่ทุกคน

“ใจเย็นๆ ได้กันทุกคน ไอติมพี่รองรับทุกคน”

“ใจเย็นๆ ได้กันทุกคน ไอติมพี่รองรับทุกคน”
“ยังไงฉันก็ต้องได้ก๊อนนนนนนนน”ออโรโยลพุ่งเข้าหาชาละวันทันทีอย่างไม่คิดชีวิต และไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งสิ้น

“ฉันต่างหากเฟ้ยยยยยยย”โฉมแนนกระชากไหล่ออโรเยลออกจากชาละวันพร้อมกับผลักสโนว์เซาไปอีกทาง จุดมุ่งหมายของหล่อนคือไอติมเท่านั้น!!

“แก๊!!”ทั้งห้าคนกรีดร้องใส่กันอย่างอาฆาตแค้น

“ไม่ไหวแล้วโว้ย!!”จัสแดงผู้ทนไม่ไหวกับความหื่นของบรรดาสาวๆ เซเลอร์ก็ใช้ไม้ตาย ฟาดคทาเซเลอร์โมเสกเข้าที่กบาลชาละวันทันที รองเท้าส้นสูงเหยียบไปที่อกชาละวันอย่างอาฆาตแค้น แม้ภายในใจจะเสียดายเล็กน้อยก็ตาม

“-ของแบบนี้ จะมาแย่งทำไมกันล่ะเว้ย! ข้างบนมีเยอะแยะให้พวกแกเลือก จะเอาสักกี่คนก็ได้”ขยี้รองเท้าส้นสูงไปมา พลางชี้คทาไปที่เซเลอร์ เหมือนกับบอกเป็นนัยๆ ว่า ถ้ายังเถียงอีกรายต่อไปเป็นพวกเอ็ง

“ตะ แต่ ซิคแพค..”เงือกเป็ดเตรียมจะค้านก็ต้องหุบปากฉับเมื่อเจอสายตาพิฆาต

“ขึ้น – ไป - ซะ”ใช้คทาเซเลอร์โมเสกชี้ไปที่ทางออก ก่อนจะเดินนำทางสาวๆ เซเลอร์ออกไป

“โถ่ เสียดายอ่ะ”ซินสวยบ่นกระปอดกระแปดกับโฉมแนนที่พยักหน้าเห็นด้วย แรร์ไอเท็มแบบนี้หายากจะตาย ถ้าไม่กินกันเอง ก็เหลือแต่พวกพุงพลุ้ยเหลือให้ชะนีทั้งหลาย น่าเสียดายชะมัด

“เอาน่าถือว่าเป็นประสบการณ์ โฮะโฮะโฮะ”สโนว์เซาตบบ่าจัสดีปุๆ พร้อมกับเดินนำเซเลอร์คนอื่นออกไปตามแสงสว่าง จนสายตาปะทะกับป้ายขนาดใหญ่สีดำเลี่ยมทองสลักคำว่า ‘งานเต้นรำ’

ตามอ่านมาตั้งนาน ยังไม่ถึงงานอีกเรอะ!!!

//เอาเสือมากางรอ จิบชาอังกฤษพลาง

“กรี๊ดดดดดด! ซิกแพ็ค อยากดั้ยยยยยย!!!"

สโนว์เซา ออโรเยล เงือกเป็ด และ ซินสวย ที่ขึ้นบกมาก่อน เมื่อเห็นชาละวันก็เริ่มหอบหื่นกำเริบ พวกหล่อนพุ่งหลาวเข้ามาหาชาละวันราวกับนักกีฬาโอลิมปิก

“กรี๊ดดด! พี่ชาละวัน ไม่เจอกันตั้ง 5 นาที ออโรเยลคิดถึงจังเลยค่ะ” ออโรเยลจัดการผลักจัสแดง และ โฉมแนนออกจากตัวจระเข้หนุ่มซิกแพคล่ำ ด้วยแรงมหาศาลยิ่งกว่ากอริลล่า

“OMG! ซิกแพค อร๊างงง” ซินสวยกรีดร้อง แต่โดนโฉมแนนสกัดดาวรุ่ง โดนการขัดขาให้หกล้มเมื่อจะเข้าไปหาชาละวัน
"โฉมแนน!! หล่อนมีหมอนข้างอยู่แล้ว ก็ตัดใจจากชาละวันซะ!"
“ใจเย็นๆนะทุกคน” สโนว์เซาว่าแล้วเช็ดน้ำลาย พร้อมกับแทะโลมชาละวันตั้งแต่หัวจรดเท้า เงือกเป็ดเตรียมจะอ้าปากเตือนทุกคนเมื่อเห็นวัตถุแปลกปลอมสีเขียว เริ่มเลื้อยมาที่ตัวชาละวัน
หนวดเขียว ที่ทั้งลื่น และเปียก เริ่มพันรัดรอบตัวชาละวัน จระเข้หนุ่มเผลอครางออกมาเมื่อถูกหนวดสีเขียว แสครชอย่างนุ่มนวล

“หยุดนะ!”
เสียงเข้มลอยเข้ามาทำให้ทุกสายตาจ้องมองหาต้นเสียง
“อย่ายุ่งกับจัสแดง”
“...”
“เพราะว่าผู้หญิงคนนี้...ของผม”
จัสแดงถูกชายปริศนา อุ้มออกไปจากงานเต้นรำ ท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของทุกคนในงานเลี้ยง
นั่นมัน Daruma ห้อง 1A นี่นา....

แม้แต่เธอก็เป็นไปกับเขาด้วย...

กรี๊ดดดดดดดดด ฟินนนนนนน



รักพี่แนตจริง ๆ

ต...ตั้ลล้าคคคคคคคคคคคคคคคคคค
#หมึกแฟบูลัสเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดจะยึดครองโลก

น่ารักกก

อะแน่นวลลลลลลลลลลลลลล 5555555555555555

เราใช้สตก.ไลน์อันนี้อยู่ด้วย 555

แฟ บู ลัสสสสสสสส !!!

มุังมิ้งแรง 555555555555555555555

ระวังไข่หมึกไว้ให้ดีนะคะ ลูนซุ่มอยู่ จะยิงให้กระจุย 55555

จับปิ้งย่างให้หมด!

หมึกไข่ 55555555

มุ้งมิ้งจริงเรา 555+

กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ขอกระทำด้วยคน ฮื้ออออออออออออออออออออ

Part : II
Sleeping Fox จริง ๆ ก็มาถึงงานงานเต้นรำนานมากแล้ว และในป่าแห่งนี้เขาก็รู้จักพื้นที่เป็นอย่างดีด้วย ชายหนุ่มใส่เสื้อเชิ้ตสีแดงลายทางผูกเน็กไทสวมชุดสูทสีดำสนิททับไว้ ยืนหลบอย่างแนบเนียนอยู่ในเงามืดบนต้นไม้ริมบึง หรี่สายตาคมคายแอบมองหญิงสาวหน้าอ่อนที่กำลังเดินหาทางเข้างานด้วยสีหน้าหงุดหงิด

เธอดูน่ารักซะจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็น คน ๆ เดียวกับที่ทั้งแก็งค์ของเธอเรียกเธอว่า “ท่านมู่” ชายหนุ่มนึกย้อนถึงตอนพบที่เธอกำลังลงโทษคนที่ทำผิดกฏโดยบังเอิญ ตอนนั้นท่านมู่หรือเจ้มู่ที่ใคร ๆ เรียกกันติดปาก ใช้แส้ฟาดคนผิดแล้วใช้ขาเรียวงามคู่นั้นเหยียบบนตัวพวกเขาเหล่านั้น ดูน่ารักจับใจจริง ๆ …

เอ๋ หรือจริง ๆ แล้วเรามีรสนิยมแบบนี้เนี่ย ไม่ละมั้ง ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง โดยที่มีเหล่าลูกน้องที่มาคอยคุ้มกันอยู่ห่าง ๆ พยักหน้าให้กันเมื่อเห็นว่านายของเขาเป็นหนักแล้ว ยืนถอนใจพร้อมกันเป็นห่วงอนาคตของแก๊งค์จิ้งจอก ที่นายน้อยดันเอ่ยปากชวนสาวแกร่งที่มีชื่อเสียงน่ากลัวในหมู่มาเฟีย

“ที่จริงแล้วจะเข้าไปช่วยบอกทางก็ได้อยู่หรอก~น้า แต่ว่าอยากเห็นหน้าตอนหงุดหงิดนี่นาทำยังไงได้” สลิ้ปปิ้ง ฟอกซ์ยิ้มพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเดินออกจากกลุ่มคนคุ้มกันเข้าไปหาสาวหน้าอ่อนที่หมายตายืนรอหงุดหงิดอยู่ในงาน แบบที่ไม่รู้ (?) ชะตากรรมที่รออยู่ข้างหน้า

Part : III

หญิงสาวร่างสูงสง่ายืนมองเด็ก ๆ สนุกสนานกับงานเต้นรำอยู่ใต้ต้นไม้เพียงลำพัง แม้บนใบหน้าจะปรากฏรอยยิ้ม ทว่าแววตาของเธอกลับไม่ได้สะท้อนภาพความสนุกนั้นออกมาเลย

แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงกิ่งไม้แห้งหัก นัยน์ตาสีดำขลับก็ตวัดสายตามองผู้ที่กำลังเดินมาทางเธอทันที และมองเห็นร่างเงาของชายหนุ่มสวมชุดสูทสีดำเดินออกมาจากกลุ่มผู้คุ้มกันของเขา พร้อมกับใบหน้าอบอุ่นที่คล้ายกับมีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าตลอดเวลานั้น มันได้สร้างความหงุดหงิดให้เธออยู่ไม่น้อย แต่กระนั้นก็ยังคงพยายามรักษาท่าทีอันสงบนิ่งเอาไว้

“มาช้านะคะ”

“ขอโทษคร้าบ” ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม

“...แล้วจะเอายังไงต่อดีคะ” เธอเอ่ยพร้อมกับหันไปมองฟอลร์เต้นรำ ที่ตอนนี้ถูกนักเรียนโรงเรียนบอร์ดนักเขียนยึดครองพื้นที่เป็นที่เรียบร้อย

“.....” ชายหนุ่มยืนมองใบหน้าเรียบเฉยของหญิงสาว

เธอปรายตามอง “มีอะไรเหรอคะ?”

“จะไม่ลงโทษผมหน่อยเหรอ” เขาฉีกยิ้มยียวน

หญิงสาวกระดกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยกมือทั้งสองขึ้นมา และเริ่มหักนิ้วจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นดังชัดเจนแม้จะมีเสียงดนตรีบรรเลง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะดึงอาวุธประจำกาย (?) ที่พันอยู่ที่เอวก็มีเสียงของเด็กสาวตะโกนเรียกเธอ และชายหนุ่ม

“เจ๊! พี่สลีป!”

ชายหนุ่ม และหญิงสาวหันมองกลุ่มเด็ก ๆ ที่แต่งตัวคอสเพลย์เลียนแบบมาเฟีย และสวมชุดปลาหมึก (?) กำลังโบกไม้โบกมือเรียกพวกเขา

“งั้นเอาไว้คราวหน้านะครับ” ชายหนุ่มยักไหล่ทั้งสองข้าง

“เต้นรำเหรอคะ?” หญิงสาวรู้สึกผิดหวังนิด ๆ

“หมายถึง...ลงโทษผมน่ะครับ” เขายื่นมือไปหาหญิงสาว “ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ”

“คะ แค่เพลงเดียวนะคะ!” แม้จะสะบัดใส่ชายหนุ่ม แต่มือของเธอก็ยื่นไปสัมผัสปลายนิ้วมือเรียวยาวของชายหนุ่ม

งานเต้นรำยังคงดำเนินต่อไปพร้อมกับเสียงหัวเราะเฮฮาของนักเรียนโรงเรียนบอร์ดนักเขียนและคณะกรรมการที่มาร่วมสร้างสีสันให้งานรื่นเริง



**จบจ้า**

@6-2
//บีบไข่หมึก

บังอาจโผล่มาขัดขวาง!!

ฟินแท้ 55555555555555555

กรี๊ดดดด เรื่องอะไรอยากอ่านนน

ช่างสังเกตจังค่ะ 5555555555555555555

เดียร์พกปืนฉีดน้ำคนเดียวทั้งแก๊ง

ทำร้ายยยย T^T

ปืนฉีดน้ำออกจิแฟบูลัส

" เยี่ยม ! งานเต้นรำแต่ไปเดินเล่นริมบึง ฉันไม่เคยเจอไอเดียอะไรที่ดีเท่านี้มาก่อน " ฉันประชดออกมาด้วยความหงุดหงิด

" ชมวิวในป่าที่ดีที่สุดมันก็มีเท่านี้แหละ " บลูตอบเสียงเรียบ

ฉันสูดหายใจลึกและพ่นออกมาช้าๆ เพื่อระงับอารมณ์โกรธ

ประเด็นคือฉันมางานเต้นรำไม่ใช่มานั่งตกปลาปิรันย่าที่ริมบึงซะหน่อย !

" งั้นพาไปหน่อย -บ่อน้ำบ้าบอนั่นของเธอน่ะ "

บลูขมวดคิ้ว " ไม่บ้าบอสักหน่อยแก้วน้ำ แต่ถ้าจะดูก็ตามให้ทันแล้วกัน " พูดจบบลูก็เดินลิ่วๆ ไปทันที โดยปล่อยให้ฉันยืนงง

เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ก็ทิ้งฉันให้เดินหารอบนึงแล้ว นี่ยังให้ฉันวิ่งตามอีก

รู้สึกอยากยิงคู่เต้นรำของตัวเองชะมัด ฉันรีบวิ่งตามไปทันทีไม่สนใจว่าเสื้อเนื้อดีจะเปรอะอะไรเพิ่มอีกหรือไม่

ปัง ปัง ปัง !

แต่เสียงที่ดังขึ้นมาทำให้ฉันอ้าปากค้าง

" วะ ว้าว เรามีอาสาสมัครแล้ว ! คุณบลูอาสาจะเป็นคนเปิดฟอร์เต้นค่ะ ท่านผู้ชมทุกท่านนน " เป็นเสียงของพิธีกรร่างปลาหมึกเสื่อมคุ้นตาใครหลายๆ คน

Part 4
ร่างโปร่งของบลูมองไปรอบๆอย่างงุนงง นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?

“นี่บลู เธอบอกฉันสิ ว่าเราไม่ได้อยู่ในงานเลี้ยงในป่าดงดิบ” แก้วน้ำเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูของบลู แน่นอนว่าบลูก็ประหลาดใจ ว่าแต่...ยัยปลาหมึกเสื่อมนี่ใครกันนะ?

“ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเรามางานเลี้ยงมาเฟีย หรืองานเลี้ยงริมบึงในป่านี่ แล้วทำไมถึงมีงานเลี้ยงอีกงานอยู่ในป่าด้วย” บลูบ่นพึมพำ พร้อมๆกับใช้มือปัดขากางเกงที่เต็มไปด้วยใบไม้เปียกๆนั่นออก

“เอาล่ะค่ะ ยินดีต้อนรับคุณบลูเข้าสู่งานเต้นรำในชื่อ ‘งานเต้นรำ ณ ริมน้ำในป่าดงดิบ’ นะคะ อยากจะถามว่าคุณบลูมีใครจะมาเต้นรำด้วยไหมเอ่ย” เสียงใสๆจากพิธีกรหน้าตาน่ารักในชุดคอสเพลย์ปลาหมึกเอ่ยขึ้น บลูดึงร่างของแก้วน้ำมาอยู่ข้างๆของตัวเองทันที

“มีคู่แล้วซะด้วย คิคิ ดูเป็นคู่ที่น่ารักดีนะคะ” พิธีกรสาวยังคงพูดจ้อไม่หยุด

ปัง !

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดดังขึ้นมา ก่อนที่ลูกกระสุนที่ร่วงลงบนพื้น พร้อมๆกับที่บลูเอ่ยปากออกมา มือขวาที่ถือปืนค่อยๆลดลง

“มีใครบอกฉันได้ไหม? ว่าพวกเธอเป็นใคร แล้วทำไมถึงรู้จักฉัน”

ปลาหมึกเสื่อมยิ้มกว้างหนวดที่เดิมทีจับไมค์ค่อยๆ ยืดยาวออกและส่ายไปมาด้วยจังหวะชะชะช่า " ทำไมถึงไม่รู้จักฉันละ ! ฉันเป็นถึงหมึกกามเอ้ยหมึกเขียวเลยนะ ! "

แก้วน้ำกับบลูถึงกับติดสตันท์

หมึกกาม ?

" อ้าว ทำหน้าแบบนั้นสงสัยต้องหาคนมายืนยันว่าฉันคือใครละ " หมึกเสื่อมบุ้ยปากและใช้หนวดยาวๆ ของตัวเองคว้าอะไรบางอย่างมาจากบ่อน้ำใกล้ๆ

" แค่กๆๆๆ ช่วยผมด้วย " ธิญโณไอค่อกแค่ก

" พี่ธิญโณว่าไงคะ หนูคือใครงั้นเหรอ "

ดวงตาของธิญโณฉายแววความเสียใจ " รู้สิ.. ปลาหมึกบ้ากามที่ลากผมไปกินในน้ำไงเล่า ! ฮือๆ "

แก้วน้ำกระซิบ " เอ่อ.. เอาไงดีอ่ะ บลู "

" ไม่รู้อะ จะช่วยผู้ชายคนนั้นดีไหมหรือเราจะไปเต้นเปิดฟอร์กันดี " บลูกระซิบกลับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

Part 6

“ฉันว่าเราควรจะไปช่วยเขานะ” แก้วน้ำกระซิบกลับ บลูเบ้ปากเล็กน้อย เธอแค่ถามว่าหมึกกาม เอ๊ย! หมึกเขียวนั่นว่าเป็นใคร แล้วดูที่หมึกเขียวทำสิ เห็นแล้วก็เครียด

“พี่ธิญโณพูดใหม่อีกครั้งสิคะ หนูจะให้โอกาสพี่อีกครั้ง” หมึกเขียวพูดพร้อมยิ้มหวาน

“ช่างเถอะ ถ้าเธออยากให้เต้นเปิดฟลอร์ล่ะก็ ฉันจะทำให้” เพราะสงสารพี่ธิญโณหรอกนะ บลูเอ่ยเงียบๆในใจ

“อืมมม งั้นก็ได้ พี่ธิญไปรอหนูก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวหนูจะไปหา” ว่าแล้วหนวดหมึกนั่นก็ดันธิญโณไปไว้ที่โขดหินใกล้ๆ ก่อนที่หมึกเขียวจะหันมาอีกครั้ง “เราจะเต้นเปิดฟลอร์ด้วยเพลง...เพลงอะไรนะ?”

บลูกับแก้วน้ำถึงกับกุมขมับด้วยความเคร่งเครียด ก่อนที่บลูจะตัดสินใจเอ่ยขึ้น

“งั้นเต้นแบบไม่มีเพลงก็ได้”

“ไม่เอา!!!” แก้วน้ำแทรกมาทันควัน บลูหันไปมองอย่างประหลาดใจ ก่อนที่เธอจะเกือบยกปืนที่ยังไม่ได้เก็บลั่นไกในคนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้

“ขอเพลงเรกเก้ด้วยค่ะ”

" ฮือๆๆ จะเต้นกันจริงเหรอครับ ช่วยผมก่อนได้ไหม " ธิณโญโอดครวญออกมาอย่างน่าสงสาร

หมึกกามหันขวับทันที " พูดมากเดี๋ยวหมึกกามจะจับไปกินอีกรอบนะ ! "

ธิณโญเงียบทันทีและบ่นพึมพำกับตัวเอง " ฮือ -ปลาหมึกบ้า ถ้าผมมีมีดจะสับให้เละไปเลย ฮือๆ "

ซึ่งหมึกกามไม่ได้ยินคำพููดของธิณโญจึงยังคงยิ้มอย่างสบายใจและใช้หนวดตัวเองตีดนิ้ว " เรกเก้มิวสิก !! "

เสียงจังหวะทำนองเพลงเร็วดังขึ้นมาทันที

แก้วน้ำขมวดคิ้ว " เฮ้อ พอเอาเข้าจริงก็รู้สึกกระดากอายเหมือนกัน " แต่ฟั่นเฟือนในหัวเริ่มทำงานท่าเต้นต่างๆ กำลังไหลพรวดๆ เข้ามา

" งั้นเหรอ แต่ฉันเฉยๆ นะ " บลูพูดเรียบๆ แล้วเริ่มต้นเต้นทันที

บลูลงฝีเท้าขยับลวดลายออกมาเหมือนกับปลาไหลที่ถูกปล่อยกลับสู่ธรรมชาติอีกครั้ง

" ให้ตาย หวังว่าท่าเต้นของฉันจะไม่เป็นแบบนั้นนะ " แก้วน้ำมองอึ้งๆ แต่ร่างกายเริ่มออกลวดลายบ้าง การลงเท้าที่แผ่วเบาสลับหนักเป็นการเริ่มต้นก่อนที่จะเริ่มสู่ท่าที่ยากขึ้นไป

" เขาไม่มีรางวัลท่าเต้นสวยหรอกนะ แก้วน้ำ งานเต้นรำจังหวะเรกเก้แบบนี้มันต้องแบบมันๆ สิ ! " บลูหันมาเหน็บและเริ่มเขย่าหัวขึ้นลงแบบเพลงร็อคทั้งๆ ที่ตอนนี้เป็นเพลงเรกเก้

Part 8
“เมื่อยคอแล้วนะเนี่ย” บลูบ่นงึมงำออกมาเบาๆ หลังจากเต้นไปได้เกือบ 10 นาที ก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปที่เครื่องเสียงทันที มือเรียวหยิบสายมาต่อกันอย่างรวดเร็ว จนแก้วน้ำที่เริ่มติดลมบนหันมามองอย่างเซ็งๆ

เพลงบัลลาดถูกเปิดขึ้นมา แก้วน้ำมองหน้าบลูด้วยความอึ้งและทึ่งสุดๆ หน้านิ่งๆแถมกวน Teen อย่างบลูมีเพลงแบบช้าๆเพราะๆแบบนี้ด้วย บลูถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปหาแก้วน้ำ ก่อนจะเสยผมยาวๆนั่นไปข้างหลังให้เรียบร้อย ก่อนจะโค้งตัวลงพร้อมกับเอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มหวาน

“โปรดช่วยเต้นรำคู่กับฉันด้วยนะ” คำพูดนี้ทำให้แก้วน้ำอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

“โอเค สงบศึกหนึ่งวันก็ได้” แก้วน้ำจับของบลูขึ้นมา บลูยกยิ้มมุมปากก่อนจะพาแก้วน้ำเดินไปที่กลางฟลอร์หรือในที่นี้ก็คงจะเป็น...หญ้าเปียกๆนั่นเอง หมึกเขียวทำหน้าเคลิบเคลิ้มกับท่วงท่าอ่อนหวานของหญิงสาวทั้ง 2 ก่อนที่จะจะจับมือธิญโณที่ดูจะเคลิ้มไม่แพ้กันมาเต้นรำด้วย

“ฉันไม่คิดว่าเธอกับฉันจะได้เต้นรำกันในป่านะ ฉันนึกว่าเราจะได้เต้นรำกันในคฤหาสน์นั่นซะอีก” แก้วน้ำพูดออกมา บลูยกยิ้มมุมปากตามนิสัย ก่อนที่เธอจะเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมา

“บางที...เราอาจจะได้เต้นรำด้วยกันในงานวันแต่งงาน
.
.
.
ของคุณหมึกเขียวกับคุณธิญโณก็ได้นะ”







-END-

เราก็กะจะฉายเดี่ยวมางานเหมือนกันเลยค่ะ 5555
ผู้ชายน่ะ ค่อยดักตีเอาก็แล้วกัน -.,-//ผิด

เป็นเอกลักษณ์ดีค่ะ!

เราก็ฉายเดียวค่ะ อย่าไปกลัว 5555

มาคนเดียวเลย นับถือเลยเซย์ นี่แหละเจ๋งมาก 555+

สวยค่ะๆ ช่วงนี้กำลังติดประโยคที่คิดเองว่า สวยและชิคทำไรย่อมไม่ผิด อยู่ค่ะ 555

//เพิ่งเห็น...


"จีบเรอะ...พูดเรื่องอะไรกัน!!!"
หญิงสาวที่เด็กสาวเอ่ยถึงตวาดเสียงดังลั่นทั้งที่ใบหน้าเขินอาย
//ดึงแส้ที่พันอยู่ที่เอว
//ตวัด หวดลงพื้น

#หลอก 5555555+

เผ่นไว้ก่อนเป็นยอดดี

เซย์ไม่ได้กล่าวเอาไว้...

55555+

ไม่อยากจะคุย ตอนป.1 เราเล่นหมากเก็บกากมาก อันเรื่องจริง ถถถถ

อันที่จริงพี่ก็เล่นไม่เก่งเหมือนกัน ถถถถถ เคยโยนกระเเทกหัวตัวเองด้วยค่ะ อนาถตัวเองมาก =w="

Part 2

"เดินหาจนเหนื่อยแล้วนะ มายูมิ" หืม? เสียงของคู่ของฉันนี่นา <3 ถึงฉันจะจำชื่อของคนคนไม่ได้ก็เถอะ

สมองอันแสนน้อยนิดของฉันสั่งการให้ฉันเดินไปหาแล้วถามชื่อคนคนนั้นซะ

อา ในที่สุดก็ถึงสักที ฉันมองคนตรงหน้าที่กำลังนั่งทำหน้าหงุดหงิดอยู่

"สวัสดีค่ะ ชื่ออะไรนะคะ?" อ่าวเฮ้ยยยย เจ้าปากพาซวย ฉันรู้นะยะว่าแม่สั่งไม่ให้โกหกแต่แบบนี้มันตรงไปเฟ้ยยยยย

"ฮึก..."ฉันทรุดตัวลงไปทำท่าทรุดแบบนางเอก(?)อย่างไม่อายใคร นี่ฉันทำอะไรลงไปกันนะ...

ปล.ขออภัยที่สั้นนะคะ

“สวัสดีค่ะ ชื่ออะไรนะคะ?”ฉันเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียกแล้วเจอเรื่องที่งงที่สุดในชีวิต ทำไมน่ะเหรอก็คนที่ถามชื่อฉันน่ะเค้าเป็น 'คู่เต้นรำ' ของฉันน่ะสิ
“มุกใช่ไหม”ฉันถามออกไป หงุดหงิดนิดๆแล้วนะเนี่ย
“ป..เปล่านะ ถามจริงๆ”
“อะไรกัน ฉันก็ออกัสไงล่ะ!”ฉันตอบ
บ้าจริงๆเลย ถึงฉันจะชวนก็เถอะนะแต่ไม่น่าลืมชื่อกันนะ ทั้งๆที่สัญญาว่าจะมาด้วยกันแล้วแท้ๆ ฉันรู้สึกถึงน้ำตาที่ตรงขอบตาเล็กน้อย สายตาที่มองคนผิดที่ทำหน้าเจื่อนๆอยู่ตรงหน้าเริ่มพร่ามัว ไม่ไดนะฉันจะให้ใครเห็นน้ำตาไม่ได้
“เพียะ”ฉันเอาแส้ที่พกมาฟาดไปตรงต้นไม้ใกล้ๆแล้วเดินหนีออกมา มาง้อฉันเดียวนี้นะมายูมิ ไม่งั้นสนับมือฟาดหน้าแน่!

ป.ล.มาสายโหดแล้ว 555

ท่านมายูมิน่าสงสารจังนะคะ(?)

"เพียะ"เสียงแส้นี่นา ระ...รู้สึกกลัวชะมัดเลยแฮะ อย่าตัวสั่นสิยะ จะว่าไปแล้วออกัสสินะ ชื่อน่ารักจัง จะว่าไปเมื่อกี้เหมือนเห็นน้ำตานะ คงต้องไปง้องั้นสินะ

"อะ..เอ่อ ออกัส เรื่องเมื่อกี้ขอโทษนะ!" ฉันตะโกนออกไปทั้งอย่างนั้น แล้วก้มหัวลงเป็นการขอโทษ รู้สึกผิดชะมัดเลย

ฮึก... น่ากลัวที่สุด เผลอร้องไห้อีกแล้ว อ่าวเฮ้ย! น้ำตาหมดแล้วล่ะ

"จะลงโทษฉันก็ได้ค่ะ แต่ว่าดีกันนะคะ! " ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วขอคืนดีกับออกัสพลางยิ้ม

ป.ล.ขออภัยในความช้านะคะ

@13-4 .เราไม่ทำอะไรมายูมิหรอก(มั้ง)ค่ะ55
ไม่ต้องกลัวนะคะ...มายูมิซางงงงงง//ลากเสียงยาว

“ก็ได้”ฉันตอบกลับมายูมิไป
ความจริงก็ไม่ได้งอนอะไรหรอกนะแค่...น้อยใจมั้ง ช่างมันเถอะ
“เยี่ยมเลยค่ะ”มายูมิบอก
“อืม..แต่งานเต้นรำเนี่ยเค้าต้องเต้นรำกันไม่ชะ---”
“กรี้ดดดดดด เจคอบ”เสียงกรี้ดจากสาวๆในงานดังขึ้น
“เสียงอะไรน่ะมายูมิ”ฉันหันไปถามมายูมิที่ยืนงงอยู่เช่นกัน
“ไม่รู้แฮะ”มายูมิตอบ
“งั้นก็ช่างเถอะเราไปเต้นรำกัน”ฉันพูดแล้วลากมายูมิไปตรงบริเวณงาน

แล้วจากนั้นเราสองคนก็เต้นรำอย่างมีความสุข...

Happy Ending

ป.ล.นอกจากสั้นแล้วยังช้าอีก ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ

อรั้ยยย คือดี ><

เลียจอออออออออออออออออออ

//ลูบเบาๆ ตามลอนคลื่นซิกแพ็ค

ปืนฉีดน้ำเดียร์แฟบูลัสมากใช่ไหม ทุกคนถึงได้สนใจกันนัก 5555

อร๊างงง~ เจคอบบ...
เอาซิกแพคมาถูหลังฉันซิ~~

#14-6 ไม่นะไม่! เธอหยุดมโนเดี๋ยวนี้!

ไม่รู้ไม่ชี้ //หยิบไรเฟิลมากระหน่ำยิงรัวๆ

... ไข่หมึก ...

น้องจองคนนี้ค่ะพี่หนู ฮี่ๆ

ถ่อว สงสารแรง 5555555555555555555

งานเต้นรำทั้งที มีผู้ชายชวนไปเข้าห้องน้ำเชียวนะ 5555 //หลบไปร้องไห้ริมน้ำใต้ต้นไทร

ต้องแสดงความเสียใจแด่เจคอปค่ะ ที่วันนี้คนที่สวยเซ็กซี่ที่สุดในงานเป็นสายเมะ 5555

โนวววววว

พรวดดด!!! =[]= ทำไมน้องฎาสงสารพี่ธิญขั้นหนัก โธ่....

พี่ซอกาม...

RIP พี่ธิญ....
ถึงกับโดนลากไปแฟบบ(บูลัส) //ลั่น5555555555555555

นังกามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

กามแฟบ(บูลัส) 55555555

ไปหมดละภาพพจน์ของหมึก

.......

ขำเม้นบนแรง 555555

ให้เครดิตเราด้วยสิคะ!

ค่าๆ เอ๋...ท่านเซย์พูดเหรอ??

cr.ท่านเซย์

ของเราเป็น ประชากรผู้ชายมีน้อย ใช้สอยอย่างประหยัด

Form เมนต์ที่ 10 ค่ะ...

เกิดทันพี่แสน ราชสีห์มั้ย 555555

ไม่ทันค่ะ 555555

“ใครเป็นคนทำ!!”
ฉันสะดุ้งเฮือกกับเสียงของท่านกิ่ง ก้าน ใบ แล้วเดินตัวลีบๆออกไปจากริมบึง
เอ๋ เราไม่รู้เรื่องนะเราแค่ทำไฟไหม้ แต่ใครถีบส่งเจ้าเท่ของพี่เฟรินมานี่ เราก็มองไม่ทันเหมือนกัน รู้แต่ตอนนี้ชิงก่อนดีกว่า
#หลบแบบดิจิตอล


พี่เฟริน ดักแก่เหรอ 5555
ปล.เราทันคมแฝกนะ

ระวังเจอท่านาคาพ่นไฟสกัดดาวรุ่งนะคะ (นาคาพ่นไฟ คือท่าที่สามารถสยบท่าอัคคีสาดแสงได้ หุหุหุ)

ถ้านาคาพ่นไฟมาเราก็สุบรรณบั่นนาคีต่อเลยค่ะ 5555555

ไม่บอกหรอกค่ะ //แลบลิ้น

เดี๋ยวววววววววววววววววววววววววว อย่าบอกนะคะว่าไปเชิญพี่ซีนมาได้
เฮ้ย จะบ้าหรอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

ไม่ใช่ค่ะ.. ใจเย็นๆ ๆ
จะว่าไปสงสัยคุณหมีจะหลงทางนะคะเนี่ย..?
จะว่าไปอีกทีพวกคุณมาเจอทอสได้ยังไงคะ??
แล้วคุณซอเมื่อกี้เหมือนจะเห็นคุณลงไปในน้ำแล้วนี่คะ????

หมีไหนเหรอคะ...

คุณหมีปุยเมฆอ่ะค่ะ แต่ตอนนี้กลาบเป็นเวิบแล้ว
แต่ก็ยังเรียกว่าคุณหมีอยู่ค่ะ ~

สะพรึง...

รอดูหนังสด

ณ จุด ๆ นี้หมึกเขียวได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของความหื่นไปแล้ว...

คุณธิญโณ... //เหงื่อตก
ขอให้อยู่รอดปลอดภัยนะคะ //ภาวนา

อยากรู้ว่า ท่านธิณโญที่ถูกปู้ยี้ปู้ยำอยู่ตอนนี้อมาเห็นเม้นท่านซอ จะทำหน้ายังไง55555

สงสารพี่ธิญจริมๆ... หมึกกามนี่กามจริงๆ 555+

ทำหน้าแบบนี้ครับ..

^
^
^

กรี๊ดดดด เขินแรงง จูบอะไรกัน..

หลังจากกินอาหารที่ขน(?)มาจนหมด หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนแล้ว บอลลูนจึงกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้อีกรอบเพื่อนอนงีบสักพักหนึ่ง เธอสวมเฮดโฟนที่หยิบมาพร้อมกับเปิดเพลงร็อคเมทัลเสียงดังสนั่น(สาบานว่าจะนอน) ในขณะที่กำลังเอนตัวพิงต้นไม้นั้น สายตาของเธอได้ประสานเข้ากับนัยต์ตาอีกคู่หนึ่งที่จ้องมองลงมาจากบนกิ่งไม้ที่อยู่สูงกว่า ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้มากเสียจนหัวใจของบอลลูนแทบจะหยุดเต้น พี่ชายของอุนนี่..ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ

หมึกฟ้าที่ยังไม่ไปไหนมองพี่ชายของเธอที่กระโดดขึ้นไปบอลลูน ทำไมถึงอยู่ชิดกันแบบนั้น!? หมึกฟ้ารีบแปลงตัวเธอกลับเป็นร่างมนุษย์ของเธอ ดวงตาสีฟ้าสดใสจ้องมองไปยังต้นไม้ใกล้ ๆ กันอย่างไม่ลดละ ในขณะที่มือก็ค้นในกระเป๋าสะพายสีเดียวกับดวงตาหาโทรศัพท์ของเธอ เธอยกมันขึ้นมารูปทั้งสองที่อยู่ในสภาพล่อแหลม

ได้ภาพแบล็กเมลเพิ่มเเล้ว! เอ๊ยผิดประเด็น

เธอคิดอยากจะเข้าไปใกล้กว่านี้แต่ก็กลัวจะถูกจับได้ เอายังไงดีล่ะ ทำยังไงถึงจะได้ยิน

ขำ 555

ทันทีที่ตั้งสติได้ ก่อนที่หัวใจจะกระเด้งออกมานอกอก บอลลูนเสตามองไปทางอื่นก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า..
"เอ่อ..ทำไม..คุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ"
ชายหนุ่มนัยต์ตาสีแดงที่ตอนนี้ไม่ได้มีหน้ากากปกปิดใบหน้าอย่างเมื่อคราวก่อน ทิ้งตัวลงมาจากกิ่งไม้ข้างบน ลงมานั่งยองๆอยู่ต่อหน้าของเด็กสาว แล้วส่งรอยยิ้มชวนละลายมาให้ ก่อนจะตอบว่า
"วันนี้แอบหนีคุณปีศาจออกมาเที่ยวน่ะครับ แล้วบังเอิญเจอเธอพอดี"
เมื่อชายหนุ่มอยู่ตรงหน้าใกล้ๆนี้แล้ว แถมใบหน้ายังไม่มีสิ่งใดปกปิด ส่งผลให้บอลลูนเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดมาก ใบหน้าคมคายกับจมูกโด่งเป็นสันแทบจะทำให้เธอหยุดหายใจ ประกอบกับดวงตาสีแดงนั่น..มันทำให้เขาดูร้อนแรงเสียเหลือเกิน ...

//คิดออกแค่นี้แหละ 555

แล้วฉันจะทำยังไงต่อดี...ฟิคนี้ฉันมันก็แค่คนนอก! TT เศร้า

เด็กสาวยังคงนั่งอยู่ที่เดิม มองบอลลูนกับพี่ชายนั่งสวีทวิี้ดวิ้วกันต่อไป ในใจอดอิจฉาไม่ได้

ทำไมฉันไม่มีคู่กับเขาบ้างน้า แล้วทำไมลูนลูนได้คู่กับพี่ชายสุดหล่อตลอดเลย เธอคิด

เด็กสาวได้แต่นั่งมอง สลับกับถ่ายรูปถ่ายวิดีโอของสองคนนั้น (โรคจิตมาก) กระโปรงสีฟ้าสดใสพลิ้วไปตามแรงลมที่พัดผ่าน ทำให้เธอเคลิ้มไปหลายรอบ และเกือบขะตกต้นไม้ไปหลายรอบเช่นกัน ในที่สุดความง่วงก็ชนะ ทำให้เปลือกตาค่อย ๆ ปิดลง ร่างบางล่วงหล่นจากต้นไม้ ทำให้ร่างบางได้สติ

ซวยแล้ว!!! เด็กสาวหลับตาปี๋รอรับความเจ็บปวด โอย หวังว่าเธอจะทนความเจ็บไหว ไม่ส่งเสียงออกไปให้สองคนบทต้นไม้รู้นะว่าเธอแอบอยู่

พี่เทรนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

เพื่ออรรถรสในการอ่านกรุณานึกภาพน้องซอร์
ยืนงับแขนตัวเองประกอบไปด้วย



//โกยด้วยความเร็วระดับก้าวพริบตา

ขออนุญาตขำค่ะ 55555555555555555555555555555

ลั่นสิคะ 55555555555555555555555555+
นี่คือการแก้แค้นแทนธินนี่ป่ะเนี่ย

28-5 # โทษฐานลวนลามน้องชายสุดที่รักของผม
เลยต้องเล่นงานเล็กน้อยครับ เจ๊มู่

โกรธแรง 55555555555555555555555

28-7 # ไม่เอาไม่งอนหน่าหนูซอร์ พี่สู้อุส่าห์ไป
อัญเชิญธิญโณมาร่วมงานด้วยเชียวนะ ถือว่าเจ๊า
กันไปสิฮะ (จริงๆ แล้วอยากให้ธิญได้มาเห็นความ
เสื่อมด้วยตนเองต่างหาก งิงิ)

28-9 # ... //ยื่นมือให้ ... " ป่ะ ไปเหล่สาวๆ กัน "

สกิลวาร์ปหมึกไม่มีสิทธิ์ใช้ในงานนี้จ้าาาาาาาา

// ยกเลิกผล...

//โดนงับไปเถอะ!