นักเขียน...
ตั้งกระทู้ใหม่
ตามเคย นิทานเรื่องนี้ดัดแปลงมาจากเรื่องจริง
ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร..
ตั้งแต่วันนั้น.วันที่ฉันอ่าน 'นิยาย' เป็นครั้งแรก
มันทำให้ฉันจำเหตุการณ์ในสมัยเด็กๆได้ดี
เรื่องแรกที่เขียน ฉันจำได้ว่าฉันเขียนลงสมุดเล่มเล็กๆ ฉันจำชื่อเรื่องไม่ได้หรอก มันนานแล้ว
แต่ที่จำได้ ฉันเขียนไม่จบ. ฉันไม่เคยเขียนจบเลยสักเรื่อง!
เหตุผลนะเหรอ?
1.ไม่มีใครมาอ่านของฉันเยอะ
2.ขี้เกรีจ <<เขียนถูกปล่าว?
3.เมื่อย
สามเหตุผลที่ทำให้ฉันเขียนไม่จบ
ฉันห่างหายจากการเขียนไปนาน แสนนาน จนเริ่มมาเขียนใหม่
เอ่อ... นี้เราเขียนเหรอ? แปลกๆๆ เเหะ เอาเถอะ เขียนไปเถอะ ไม่มีใครว่าเราสักหน่อย
ฉันเขียนได้สามหน้ากระดาษ และหยุดทันที่ เหตุผลขอ3มาก่อน ตามด้วยข้อสอง และข้อหนึ่ง
ผ่านหลายปี ฉันกลับไปอ่านอีกครั้ง คำถามแรกที่ออกมาจากหัวฉันคือ
'แต่ก่อนมันสนุกนะ!'
แล้วปันจุบันคืออะไรเนี่ย!
รู้สึกตัวเองนี้แบบ ห่วยมากอ่ะ!
ไม่ได้ฉันต้องการแฟนคลับ!
ฉันเริ่มเขียนนิยายลงเด็กดี เว็บไซต์ที่ฉันรู้จัก
เอ่อ..เงียบ กริม
อืม จ้า ไม่เขียนแล้ว!!!!!
แต่อะไรหลายอย่างยังไม่จบ!
เพราะฉันกลับมาแล้ว แันเดินหน้าเขียนนิยายอย่างจริง (วันล่ะ สามบรรทัด)
ต่อให้ไม่มีใครอ่านของฉัน
ต่อให้ ยอดแฟนคลับเป็นศูนย์
ฉันเชื่อว่าสักวัน ฉันต้องมีแฟนคลับเป็นตัวเป็นตนแน่!
จบ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ ทุกคนมีจุดเริ่มต้นเท่ากัน คือ 0 นั้นแหละ
m_mint1401
27 ส.ค. 58 เวลา 22:34 น.
441
views
5 ความคิดเห็น
*ตบมือรัวๆด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม*
(ไม่ค่อยเข้าใจ แต่เอาเถอะ ตบมือไปก่อนก็แล้วกัน! )
ขี้เกียจ เขียนแบบนี้ครับ
เหมือนกันเลยค่ะ !! (รู้สึกซาบซึ้ง)
เหมือนกันเลยนึกว่าเป็นเเค่เราคนเดียวซะอีกอ่ะ
สู้ๆนะค่ะจงเดินหน้าต่อไป
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?