ผมได้ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องเสียใจ ผมได้เจอเธอแล้วและรักเธอมากแต่เธอยังไม่รู้ว่าผมคือคนที่ทำให้เธอต้องเจ็บ
กระทู้นี้อาจจะยาวหน่อยนะครับ
ผมชื่อบาสครับ เรื่องมันเริ่มต้นขึนเมื่อตอนผมอายุ 6 ขวบ ตอนนั้นผมมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งชื่อพลอย(นามสมมติ)
เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเล่นด้วยกันตลอด บ้านก็อยู่ใกล้กัน บ้านพวกเราอยู่จ.เชียงใหม่ครับ
พลอยเป็นเด็กที่น่ารักมากครับเธอไม่ค่อยได้เล่นกับเพื่อนหญิงคนอื่นๆ มีผมที่เป็นเพื่อนเล่นคนเดียว ตอนนั้นก็เล่นกันตามประสาเด็กน่ะครับ ผมเป็นเด็กที่ซนมากแล้วดื้อด้วยแล้วเล่นแรง
วันหนึ่งผมเดินเข้าบ้านพลอยเข้าไปหาแล้วชวนกันออกไปเล่นสนามหน้าศาลาหมู่บ้านเล่นกับเพื่อนหลายคนมาก โดยไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะเกิดเหตุการณ์ที่ผมไม่อาจลืมไปอีกชั่วชีวิต
พวกเราเล่นกันตามปกติ แล้วผมดันเผลอพูดอะไรซักอย่างแล้วเราก็ทะเลาะกันมีการผลักกันจนล้ม พลอยลุกขึ้นแล้วตบเข้าที่หน้าผม ผมโมโหมากเลยกะจะผลักหน้าพลอยแต่แล้วเหตุการณ์กลับเลวร้ายกว่านั้น
นิ่วโป้งขวาของผมดันเสียบเข้าไปที่ตาขวาของพลอยพอดี พลอยเจ็บมากร้องให้ใหญ่เลย ผู้ใหญ่แถวนั้นก็รีบวิ่งเข้ามาดูแล้วอุ้มไปบ้านพลอยผมก็วิ่งตามไปด้วย ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเลยกลัวมาก กลัวจะเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไป เสียใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปด้วย และเป็นห่วงมากว่าพลอยจะเจ็บมากไหม
ตลอดทางผมพยายามพูดกับพลอยตลอด วิ่งไปด้วยตะโกนไปด้วย
พลอยได้แต่ร้องให้เอามือกุมหน้าตัวเอง ผมเห็นเลือดออกด้วย ตกใจมากผมร้องให้ด้วยเลยคับตอนนั้น พลอยเองคงเจ็บมาก และคงจะเกลียดผมไปตลอดชีวิต
พอมาถึงบ้านของพลอย พ่อแม่พลอยตกใจมากรีบวิ่งเข้ามาดูลูกสาว สอบถามกับลุงที่อุ้มมาส่ง พอรู้เรื่องทุกอย่างแม่พลอยก็ตกใจมากรีบพาไปโรงพยาบาลในอำเภอ ผมจะตามไปด้วยแต่ พวกเขาไม่ให้ไปมีแต่ผู้ใหญ่ที่ไปส่ง พ่อแม่ผมก็ไปด้วย
ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ร้องให้ เสียใจมาก จนค่ำพ่อแม่ผมก็กลับมาบอกกับผมว่าพลอยต้องเข้าไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลตัวจังหวัด บอกว่าที่โรงพยาบาลประจำอำเภอไม่มีหมอรักษาตา ผมบอกพ่อว่าอยากไปด้วย จะไปหาพลอย แต่พ่อผมส่ายหน้า และบอกว่า พวกเขาไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีรถตามไปก็คงไม่ทันแล้ว
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปพ่อแม่พลอยก็กลับมาและมาหาพ่อแม่ผม พวกเขาพูดอะไรกันนานพอออกมาผมก็ยืนรอที่หน้าบ้าน ผมก็ถามหาพลอย พ่อแม่พลอยก็บอกผมว่าพวกเขาจะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดกันแล้วคงไม่ได้มาที่นี่อีกแล้ว อาการพลอยตอนนี้ใช้ผ้าพันตาไว้ ยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ผมยิ่งอึ้งหนักเข้าไปใหญ่ ในใจคิดว่า จะไม่ได้เจอกันอีก ผมคิดถึงพลอยมาก อยากเจอ อยากเล่นด้วย ผมร้องให้ครับ
ทุกวันผมจะเฝ้าถามพ่อแม่ผมว่า รู้ไหมพลอยย้ายไปอยู่ที่ไหน ผมอยากไปหาเธอ พ่อแม่ผมก็บอกว่าไม่รู้ พ่อแม่พลอยไม่ได้บอก
ผมก็จะถามพ่อแม่แบบนี้ซ้ำๆตลอดว่ามีข่าวจากพลอยบ้างไหม ก็ได้รับคำตอบเดิมๆ
เวลาก็ผ่านไป ผมก็เข้าเรียนมัธยมจนจบโดยผมไม่คบใครไม่คบเพื่อนผู้หญิงเลย ทุกวันผมเฝ้าคิดถึงแต่พลอย ผมรู้ตัวแล้วว่าผมคงรักเธอ รักมากแค่ไหน เป็นห่วงมากป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
ผมขอพ่อแม่ว่าผมอยากไปเรียนต่อที่กรุงเทพ พ่อแม่ก็อนุญาติ แล้วผมก็ออกเดินทาง
ลงไปในกรุงเทพไปอยู่กับน้าที่นั่น และสอบเข้ามหาวิทยาลัยราชภัฎ.....(ไม่ขอเอ่ยชื่อ) ได้เข้าเรียนปี 1
ผมได้เข้าเรียนในคณะมนุษยศาสตร์ภาษาอังกฤษ วันนี้ตอนนี้วันที่ 27 สิงหาคม 2558 เมื่อตอนเที่ยงผมลงไปทานข้าวในโรงอาหาร สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
ผมได้ยินเสียงแว่วในหัวเหมือนได้ยินคนเรียกชื่อที่ผมไม่ได้ยินมานานมาก มันเป็นชื่อที่ผมไม่มีวันลืมเลย
"พลอย"
ผมรีบหันกลับไป สิ่งที่ผมเห็นมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งหมดหยุดหมุน อากาศที่หายใจแผ่วเบาได้ยินแต่เสียงหัวใจที่เต้นตุบๆๆ
แวปแรกที่ผมหันกลับไป ผมรู้ได้ทันทีเลยว่านั่นคือพลอยที่ผมตามหามาตลอด ผมรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ เพราะเธอแทบไม่เปลี่ยนเลย ถึงแม้เธออายุสิบแปดแล้วแต่ผมยังจำเธอได้เธอยังคงสวยเหมือนเดิมสวยมาก ภาพต่างๆในหัวผมที่ตอนเด็กในตอนนั้นแทบจะลืมมันไปด้วยซ้ำกลับมาเด่นชัดและชัดขึ้นเรื่อยๆ ทุกการการะทำที่เราเคยได้ทำร่วมกัน แต่สิ่งต่อมาที่มันทำให้ผมปวดร้าวไปทั้งหัวใจ เจ็บมากเหมือนเอาเข็มสักหมื่นเล่มมาทิ่มแทงหัวใจ
ภาพหญิงสาวที่สวยเพียบพร้อมอย่างกุลสตรีไทย-ส่วนที่โค้งได้รูป กำลังหันกลับไปหาเพื่อนตามคำเรียก
“ผ้าปิดตาแกหล่นน่ะพลอย”
“ขอบใจจ่ะ”
เท่านั้นเองที่ผมได้ยินเช่นนั้นผมหลั่งน้ำตาแห่งลูกผู้ชายออกมาผมไม่สนแล้ว ผเดินเข้าไปหาเธอและ รู้ไหมผมทำยังไง ผมเข้าไปกอดเธอเลยครับ ทั้งดีใจและรู้สึกผิดมันประดังเข้ามาในหัวผม จนขาวโพลนไปหมด
ผมพูดกับเธอประโยคแรกว่า
“ขอโทษนะพลอย พี่ขอโทษ “ผมจำไม่ได้แล้วว่าผมขอโทษเธอไปกี่ครั้ง เธอก็มองผมแวปแรกเหมือนเธอจะจำผมไม่ได้แต่เธอเหมือนรู้สึกว่าผมเป็นคนที่เธอคุ้ณเคย เธอยืนนิ่งอย่างนั้น
คำแรกที่เธอพูดคือ
“นี่..ใครคะ” ที่สุดแล้วผมก็ยังเป็นคนโง่ที่โง่ที่สุดอยู่ดี ผมไม่กล้าบอกเธอว่าผมเป็นใคร ผมกลัวจะเสียเธอไป
กลัวเธอจะเกลียดผม ผมไม่อยากใช้ชีวิตโดยไม่มีพลอยอีก ผมรักเธอ รักเธอมาก
.
.
.
ผมขออนุญาตเล่าประสบการณ์ผมให้เพื่อนๆได้อ่านกันผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี ผมบอกรักเธอไป แต่ผมไม่ได้บอกว่าผมเป็นใคร มาจากไหน ผมควรบอกเธอดีไหม เธอจะหนีผมไปอีกไหม
ตอนผมบอกว่า
“ขอโทษ” และ “เรารักเธอนะ” เธอไม่ได้พูดอะไรนะครับ ผมเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเธอ แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว ไม่ว่าคำตอบเป็นแบบไหน ผมก็พร้อมจะรับมัน ผมสัญญาว่าจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต ไม่ทำร้ายเธอและจะไม่ให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีก
ขอบคุณทุกคนที่เสียสละเวลาเข้ามาอ่านครับ
3 ความคิดเห็น
กระทู้อาจน้ำเน่าหน่อยนะครับ ขออภัยด้วย
จขกท. เขียนดีนะคะ
ไม่รุ้จะพูดอะไร แต่อยากให้จขกททำสิ่งที่จขกท อยากทำมากที่สุดค่ะ เมื่อทำไปแล้ว ชดเชยให้เธอแล้ว ให้คิดว่าจขกท รักเธอจริงๆ หรือเพราะรู้สึกผิด ขอให้คิดให้ดี จากความรู้สึก ไม่ใช่ความรู้สึกผิดที่เป็นมาตั้งแต่เด็ก เพราะถ้าเกิดจากความรู้สึกผิดจริง ไม่ได้เพราะรัก จขกท.จะเป้นคนที่ทำร้ายพลอยยอีกครั้งนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ผมรู้ครับว่ามันอาจเป็นการทำร้ายเธอ แต่หลังจากพลอยหายไปจากผมผมรู้สึกอ้างว้างมาก มันบอกไม่ถูกเหมือนเคยเล่นเคยเที่ยวด้วยกันพอ ขาดสิ่งสำคัญไปทำให้ผมแทบบ้าบ่องตรง
สมัยนั้นจขทกอายุ 6 ขวบใช่หรือป่าวคะ มันนานมาแล้วนะ ตอนเด็ก เมื่อมีอะไรมาฝังใจ มันจะฝังใจจนโต จขกท.ฝังใจเรืองทำร้ายพลอยหรือป่าว
ถ้าคิดว่าจขกท.จะไม่ทำให้พลอยเสียใจอีก ก็จีบเลยค่ะ ค่อยๆศึกษาไปก็ได้เนอะ
ผมบอกไปแล้วครับว่ารัก รักมากด้วยแต่ไม่ได้บอกว่าผมเป็นใคร
รู้สึกผิดก็ส่วนนะครับ
แต่ที่เหลือมันเป็นความรู้สึก ล้วนเลย ดีใจที่ได้เจอเพื่อนที่ไม่พบกันนาน
ดีใจที่เธอมีความสุข ดีใจที่ได้บอกสิ่งที่ค้างคาใจมานาน
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?