Ep.1 คนของฉัน

[DarkdangerKING]

แสงแดดส่องเข้ามา ที่ตาดวงน้อย ของร่างบางที่หลับไหลมานาน ตื่นขึ้นแล้วได้ยินเสียงทุ้ม กระซิบข้างๆหูบาง"ตื่นแล้วหรอครับ คุณแบค ฮยอน"ร่างบางตกใจเบาๆที่ได้ยินเสียงและใบหน้าของชายคนหนึ่ง ดั้งสูงโด่ง แก้มนุ่มที่กำลังชนกับแก้มของร่างบาง"อ...อะไรกัน'' หล่อจะอะไรขนาดนี้อย่างกับคุณชายแหนะ ถ้าไม่ติดว่าใส่ชุดนักเรียน ร่างบางขยับหนีคนเสียงทุ่ม

''สวัสดีครับผม จาง อี้ชิง หมอฝึกหัด ^^สมองของคุณได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย คุณอาจจะจำเรื่องราวเก่าๆบางเรื่องไม่ค่อยได้นะครับ''
เสียงทุ่มยิ้มบางๆให้กับร่างเล็ก พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มาคลิกพิมหลายๆรอบ แล้วบอกกับร่างเล็กว่า ''คุณไหวที่จะกลับบ้านได้หรือป่าว ให้ผมไปส่งมั๊ยครับ''

''อ...อื้ม''ร่างบางเม้มปากบางเล็กชมพูของเธอเล็กน้อยแล้วพูดก้มหน้าพยักหัวเบาๆ

-ในรถ-
เงียบกริบ

จู่ๆร่างบางก็พูดขึ้น ''คุณอายุเท่าไหร่คะทำไมหน้าเด็กจัง..'' ร่างบางมองคนตัวสูงที่กำลังขับรถอยู่นิ่งๆ ชายร่างสูงหันมองทางกระจกรถ ''ผมยังเรียนอยู่นะครับ อายุ 17 ปี ครับ''
พูดเสร็จคนตัวสูงก็จอดรถ ''ถึงแล้วครับ'' คนตัวสูงลงไปเปิดประตูให้ร่างบาง
''ขอให้จดได้หลายๆเรื่องนะครับแต่บางเรื่องก็ไม่ควรจะจดจำไว้ลืมๆมันไปก็ดีนะครับ''
พูดจบคนตัวสูงก็เดินขึ้นรถแล้วขับออกไป ''เรื่องที่บอกว่าไม่ควรจำ...คืออะไร'' ร่างบางยืนงงอยู่เป็นเวลานานก่อนจะเดินไปเปิดประตูบ้านก้าวเท้าเข้าไปหางตามองเห็นร่างสูงใหญ่ที่กำลังนั่งอยู่ที่โซฟา

''ปล่อยให้รอตั้ง 1 เดือนเลยนะ แบค''
ร่างใหญ่มองมาทางร่างบางช้าๆก่อนจะเดินมาจับคางของคนตัวเล็กเบาๆ ''ฉันอยู่ที่นี่รอเธอจนกว่าจะมา จนมาถึงวันนี้ ฉันนะคิดถึงเธอนะ'' ร่างสูงเลื่อนหน้าเข้าหาร่างบางเรื่อยๆ
''ผมเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงนะเฟ้ยยย อย่ามาเรียกผมว่าเธอ แล้วคุณเป็นใครผมยังไม่รู้จักเลย'' ร่างบางผลักร่างสูงออก แล้วขมวดคิ้วกอดอกเงยมอง ชายร่างสูงที่อยู่ด้านหน้า 
''ห้ะ นี่เธอจำฉันไม่ได้?? ฉันนะ ปาร์ค ชานยอล ที่รักเธอไง ^^ '' ร่างสูงยิ้มบางพร้อมยักคิ้ว2-3ที ให้ร่างบาง ''คุณเป็นที่รักผมเหมือนไหร่ ไม่เห็นรู้ อย่ามาโกหก ผมไม่เชื่อคุณหรอก''ร่างบางถอยหนีอีกคนเรื่อยๆ 

''เหมือนจะพูดไม่รู้เรื่องแหะ -.- อย่างที่อี้ชิงบอกสินะ เธอจำบางเรื่องไม่ได้ วันนั้นฉันน่าจะช่วยเธอได้ดีกว่านี้.....'' ร่างสูงเปลี่ยนสีหน้ากลายเป็นเศร้าซึมจากที่ร่าเริง ''ยังไงฉันจะทำให้เธอจำฉันให้ได้ แบค ที่รัก'' ร่างสูงลูบผมของร่างบางเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป''...'' ทำไมสีหน้าจริงจังแบบนั้นนะ

-เช้าต่อมาที่โรงเรียน- 

                  กรี๊ดดดดดดด 
       อร๊ายยยยยย วี๊ดดดๆๆๆ

''อะไรเนี่ย หนวกหูจัง คนหรือชะนี'' ร่างบางมองไปทางต้นเสียงกรี๊ดมองเห็นชายกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นบาสกันอยู่''
''ฉันว่า ม้านมงอกมากกว่านะ'' เสียงพูดดังขึ้นหลังร่างบาง ร่างบางหันสายตาไปมอง พบคนตัวเล็กน่ารัก ยิ้มหวาน ยืนมองอยู่ด้านหลัง ''อ...คุณชื่ออะไรหรอครับ'' ร่างบางมองคนตัวเล็กอย่างตกใจ 

''คิม มินซอก จย้าาา อยู่ มัธยมปลายปี 6 นะ แล้ว..เธอชื่ออะไรหรอ น่ารักจัง'' ตัวเล็กเอียงคอมองร่างบางที่ยืนเอ๋ออยู่
''อ..เรียกว่า บยอนละกันนะ อยู่มัธยมต้นอะครับ'' รุ่นพี่ทำไมหน้าเด็กจังแถมยังน่ารักอีกด้วย ร่างบางตอบกลับอย่างติดๆขัดๆ สายตามองคนตัวเล็กอย่างน่าเอนดู

''ไง คุณบยอน คุณมินซอก'' เสียงทุ่มเดินเข้ามาทักทายคนตัวเล็กทั้งสอง พร้อมกับส่งยิ้มหวาน บาดใจ ทรงผมบังตานิดหน่อย พร้อมกับมีเหงื่อไหลลงมาจากซอกคอขาวๆมาที่แผ่นหลัลและน่าอกที่แน่นเปี๊ยะ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่กำลังเปียกน้ำ ทำให้เห็น เนื้อกล้ามแขนที่มีเหงื่อไหลหยด และ ซิกแพคที่แน่นมีเหงื่อไหลตามร่อง คนเสียงทุ้มเสยผมสบัดไปมา ส่องสายตาบางๆ เปลี่ยนจากลุคคุณชายเป็นนายเซ็กซี่เลย แหะ

''มองไรอะ'' คนเสียงทุ้มก้มตัวลงถามบยอนที่กำลังค้างตาไม่กระพริบอยู่ พร้อมส่งยิ้มมุมปาก 
''ป..ปะ...ป่าว 0///0 '' ร่างบางตกใจคนตัวสูงที่ก้มตัวลงมาใกล้หน้า จึงรีบถอยหลัง ''ขอตัวก่อนนะครับ!!'' ร่างบางวิ่งก้มหน้าไปอย่างเขินๆ

''โอ้ยยยยย!!!''
''อะ โอยยย ขอโทษครับ=A=''
ร่างบางวิ่งชนคนตัวสูงที่กำลังรุมหัวคุยกับเพื่อนอย่างเสียงดัง ก่อนจะหันมาโวยวายใส่ร่างบาง
''นี่!! แกเดินดีๆหน่อยสิฟะ!!!''ร่างสูงจับดึงคอเสื้อของร่างเล็กๆที่กำลังตกใจแบบกลัวๆพร้อมกับจับบิดแขนร่างบางอย่างแน่นจนแขนเป็นรอยช้ำแดงกล่ำ ''ปล่อยผมนะ ผมเจ็บ อะ..ฮึก''ร่างบางดิ้นเจ็บปวด 

''ปล่อย บยอนเดี๋ยวนี้แทฮยอง!!'' อี้ชิงวิ่งตรงเข้ามาหาร่างสูงที่กำลังบีบแขนร่างบางอย่างแน่น จู่ๆก็มีชายคนหนึ่ง เดินมาจับแขนคิมแทฮยอง มองด้วยสายตาเย็นชา กับเสียงเรียบๆ ที่ฟังดูหนาว นี่เจ้าชายหิมะ จากเรื่อง โกเซนชื่อ เอลเซ่ ละมั่ง - - ทำให้อี้ชิงที่กำลังวิ่งเข้ามาหยุดชะงัก

''เพราะนายกำลังยุ่งกับคนของฉันยังไงละ''ชานยอลส่งสายตาเยือกเย็นใส่วีก่อนนะจับมือแบคเดินจากไปตรงนั้น 
''ไอนี่มันสำคัญ ดีตรงไหน!! นายถึงมายุ่งเรื่องแบบนี้''วีตะโกนใส่ชานยอลที่กำลังเดินไปชานยอลหันมาตอบวีด้วยน้ำเสียงที่ เย็นชา 
''กรุณาให้เกียรคนของฉันด้วย ถึงนายจะดูน่ากลัวที่ใครๆว่า แต่หนึ่งในนั้นที่ไม่กลัวนายคือฉัน อย่าได้ริอาจมาแตะต้องตัว แบค เด็ดขาด !!'' 

-ในห้องเก็บของ-

'' นี่คุณพาผมมาที่นี่ทำไมครับ =_=' ''แบคถามด้วยความสงสัย ''มาทบทวนความจำกันไง ^^ มันเงียบดีแถวนี้ ''ชานยอลขยับตัวเข้ามาใกล้แบคที่ทำหน้าเอ๋องงอยู่

''ผมว่าผมกลับดีกว่านะ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้''แบคลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง ''เดี๋ยวสิ จะลืมไปไหน ถ้าอย่างงั้น เธอต้องตอบแทนฉันนะ'' ชานยอลผลักแบคไปที่กำแพงแผ่นหลังบางกระทบกับผนังเบาๆ ''คุณจะทำอะไรผมอะ -0-'' แบคที่กำลังจะหนีแต่ถูกสองแขนที่พิงไว้คล่อมล็อคไม่ให้เขาหนีได้ ''กินติมมั๊ย ^^'' ชานยอลยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากชมพูของร่างบางที่กำลังตกใจ 
___________________________________
                              จบ