ดึกแล้วมาเล่าเรื่องผีกันเถอะ !!! ฝากเรื่องสั้นด้วยจ้า

[มิโอะมิ เนโกะ]

ก็ดึกๆอย่างนี้จะมีอะไรอินไปกว่าการอ่านเรื่องผีหล่ะเลย อยากให้ผู้ที่มีประสบการณ์ ตำนาน เรื่องเล่าปากต่อปาก แนวสยองขวัญ ขนหัวลุก มาเล่าสู่กันฟังหน่อย ขอแนวเกี่ยวกับโรงเรียนเลยยิ่งดีนะจะอินมากเลย หลายๆเรื่อยเลยยิ่งดี จะได้เป็นแนวทางให้ผู้ที่อยากลองแต่งแนวสยองขวัญ(แบบเราด้วย)


ตำนานหลอนห้องน้ำหญิงตึกเจ็ด รร สตรี

ว่ากันว่า ผู้หญิงนั้นที่ขาดไม่ได้เลยจริงๆก็คือห้องน้ำ ซึ่งถ้าที่ไหนไม่มีห้องน้ำเนี่ยเวลาจะฉี่ทีนึงก็ลำบาก กลั้นไว้ก็ไม่ดีต่อสุขภาพ เป็นผู้หญิงนี่นอกจากสวยแล้วยังต้องอดทนอีกด้วย แต่เรื่องที่จะเล่าในวันนี้ไม่เกี่ยวกับความอดทน อดกลั้นในการเข้าห้องน้ำแต่อย่างใด แต่เป็นตำนานนึงที่เด็กสตรีของโรงเรียนแห่งนี้เกือบทุกคนจะรู้กันดีเลยคือ ตำนานห้องน้ำตึกเจ็ดชั้นห้า ด้วยความหลอนของตัวอาคารเจ็ดที่อยู่ลึกที่ของโรงเรียนบวกกับบรรยากาศชวนขนหัวลุกแปลกๆเมื่อเดินผ่านห้องนั้น ในยามเลิกเรียน ปกติแล้ว โรงเรียนแห่งนี้เปิดประตูให้กลับบ้านในเวลา 15.10 น. แต่ก็จะมี นักเรียนบางห้องจะเรียนคาบแปดด้วยนั่นคือจะเลิกเรียนในเวลา 50 นาทีถัดมา ซึ่งเวลาในขณะนั้น ตึกเจ็ดจะเงียบเหงาและวังเวิงมาก เพราะทุกคนที่เรียนเส็จต่างกรูกันไปอยู่ที่หน้า โรงเรียนกันหมด แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ก็มีเด็กนักเรียนกลุ่มนึงของเด็กม.ต้น ยังอยู่บนชั้นห้าของตึกนั้นอยู่ พวกเธอมีกันอยู่ 13 คน ซึ่งเป็น ผู้ชายของคน นอกนั้นเป็นผู้หญิง และหนึ่งในนั้นเกิดอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมา เลยชวนเพื่อนๆไปกัน 4 คน หนึ่งในนั้น คือฉันเอง ไม่ได้ปวดกับเขาหรอกค่ะ แต่โดนลากไป หลายๆคนคงเข้าใจโมเม้นนี้นะคะ ซึ่งในวันนั้นมีสามคนเดินด้านหน้าและฉันที่เดินตามไป พอถึงเพื่อนคนนึงก็วิ่งเข้าไปก่อนเลย ส่วนอีกสองคนยืนปะแป้งเสริมสวยไปเรื่อยค่ะ โดยฉันยืนรอด้านนอกหน้าห้องน้ำ จู่ๆเพื่อนสองคนเขาก็ซุบซิบกัน โดยคนนึงเดินมาบอกฉันว่าจะแกล้งหลอกผีคนที่เข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรเพียง พยักหน้าสองสามครั้ง และก็เดินตามเข้าไปในห้องน้ำ ขณะที่ฉันเดินเข้าไปฉันรู้สึกเย็บวาบแปลกๆที่แขนอย่างกับมีลมหนาวๆพัดผ่านฉันไป แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเดินเข้าไปจยถึงกลางห้องน้ำ

แอ๋ แอ๋ แอ๊ดด~

จู่ๆประตูก็เคลื่อนที่เล็กน้อย ฉันหันไปดู และคิดไปว่าคงเป็นลมพัดมั้งแต่เดี๋ยวสิ ในนี้ไม่มีช่องให้ลมออกนะ ลมมันเข้าได้อย่างเดียว จู่ๆขนที่ขาและแขนก็ลุกซู่ขึ้นมาจนตึงเหมือนหนังไก่ และฉันก็เริ่มสงสัยแล้วว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และแล้วเพื่อนที่อยู่ในห้องน้ำก็เปิดประตูออกมา และมองหน้าทุกคนตอนนี้ฉันยืนอยู่ตรงกลางและมีเพื่อนอยู่ ด้านซ้าย และ ขวามือ ของตัวเอง กำลังหันไปดูเพื่อนที่ออกมาจากห้องน้ำ เธอเดินตรงเข้ามาที่ฉัน ด้วยความเข้าใจว่าเพื่อนเข้าห้องน้ำเส็จคงอยากล้างมือจึงหลบให้เพื่อเปิดก๊อกน้ำที่อยู่ด้านหลังฉัน เธอล้างมือและทาแป้งพูดคุยกับเพื่อนอีกคนต่อไปเฮฮาเสียงดัง แต่ฉันพึ่งสังเกตว่า เพื่อนทางขวามือที่อยู่ใกล้ประตูทางออกหายไป ฉันจึงหันไปมองเพื่อนอีกสองคนด้านใน คนที่อยู่ลึกสุดซึ่งเป็นคนต้นคิดเรื่องการแกล้งเพื่อนในครั้งนี้ ส่งสัญญาณให้ฉันออกไปจากห้องน้ำ พอฉันเดินออกมาก็เจอเพื่อนๆ ที่เหลือจากที่ห้องเดินมาเข้าห้องน้ำด้วยอีก 3คน และปรึกษาเรื่องการแกล้งครั้งนี้อย่างเป็นทางการ คือจะแกล้งปิดประตูโครมๆเสียงดังๆให้ตกใจ แล้วให้เพื่อนคนนั้นวิ่งตามออกมา โดยคอยรออยู่ที่ห้องเรียนใกล้ๆห้องน้ำ และทุกคนรวมทั้งฉันด้วยก็เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อคุยเฮฮา เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็เริ่มได้แต่จู่ๆ ลมก็พัดแรงแต่แผนยังดำเนินต่อ จู่ๆประตู่ก็ปิด

กรี๊ดดดดดด!!!

ปึง!!

เพื่อนที่อยู่ใกล้ประตูพยายามเปิดออกเปิดออก "เห้ยที่คุยกันไม่ใช่งี้นะ!!" และก็กระชากประตูจนเปิดออกมาได้ทุกคนกรี๊ดแตกและกรูออกมาจากห้องนั้นด้วยความเร่งรีบรวมทั้งลมที่โหมกระหน่ำเข้ามา ห้องเรียนของเราอยู่เกือบสุดของทางเดิน แม้จะไม่ไกลมากแต่อตนนี้ฉันรู้สึกอึดอัด กลัว ตกใจ ขวัญเสีย ในความคิดนี่ตีมั่วกันไปหมดเลย จนทุกคนวิ่งกลับถึงห้อง และก็ต่อว่าคนที่ีเฝ้าประตูใหญ่เลย
"นี่ทีี่เราตกลงไม่ใช่อย่างนี้นะ ทำไมทำอย่างนี้อะ" คนเฝ้าประตูมองหน้าเพื่อนๆที่เดินล้อมเธอเอาไว้ แต่คำพูดที่พูดทำให้พวกเราช็อค "เราไม่ได้ทำนะ เรามองทุกคนอยู่ จู่ๆประตูก็ปิด เราก็กรี๊ดและก็วิ่งมาเหมือนกัน" จู่ๆเสียงเป้าหมายในการแกล้งครั้งนี้ก็ดังขึ้น "เราไม่ได้กรี๊ดเพราะตกใจเสียงประตู!!"ทุกคนเลยหันไปที่เป้าหมายในการแกล้งครั้งนี้ "ละ ละแ้ล้วแกกรี๊ดไรวะ" ทั้งห้องเงียบกริบและจ้องมองไปที่เธอ "ในห้องน้ำตอนนั้น เรามีกันกี่คนว่ะ" ฉันมองหน้าเธอแล้วตอบว่า"ถ้าแค่ในห้องน้ำเรามีกัน 3 คนมาเพิ่มอีก4 เป็น 7คน" และเธอก็ค่อยๆพูดต่อ "แต่เราเห็นผู้หญิงก้มหน้าอีกคนนอกเหนือจากพวกเรายืนอยู่หน้าห้องที่ที่เราพึ่งเข้าและก็กรี๊ดออกมา "

กรี๊ดดดดดดด!!!!!

เมื่อทุกคนฟังความจริงจากปากเพื่อนคนนี้ถึงกับวิ่งไปรวบกระเป๋าที่โต๊ะและวิ่งกรู้ลงมาอย่างชั้นล่างอย่างรวดเร็ว และพวกเราก็อึ้งมาก

"เอ๊ นี่ฝนตกเมื่อไหร่ทำไมพื้นด้านล่างถึงเปียกหล่ะ"

"ก็ตอนที่พวกเธอไปเข้าห้องน้ำกันไง ฝนแรงมากทำไม"

แอ๊ดดด ปัง!!!!

กรี๊ดดดดด พวกเราตกใจกับเสียงประตูอีกรอบและวิ่งไปหน้า โรงเรียนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ฉันตัวเล็กจึงวิ่งไม่ค่อยทันคนด้านหน้านักหรอก แต่ก็ยังมีคนที่วิ่งช้ากว่าฉันอีกสองสามคนวิ่งตามมาเหมือนกัน พอถึงหน้าโรงเรียนมันช่างเป็นโรงเรียนยามเย็นที่นักเรียนวิ่งไปมาเต็มไปหมดจริงๆ ทั้งที่ด้านหลังนั่นเงียบสงัดตางกันราวฟ้ากับเหว

"ทำไมหน้าโรงเรียนถนนไม่เปียกหล่ะ"

พวกเราก็หันไปถามพวกที่อยู่ในห้องเรียนนั่นอีกครั้ง

"พวกเธอนั่นแหล่ะไปอยู่ไหนมา"

จบ...