เคยเป็นมั้ยคะ? รู้ว่าจะเขียนอะไรแต่พอถึงเวลาเขียนจริงๆ เขียนไม่ออก

เป็นทุกครั้งเลยค่ะ ช่วงขี้เกียจจะเป็นเยอะกว่าปกติ เกือบจะดองแล้วค่ะ

เป็นอยู่อย่างสม่ำเสมอ ยิ่งกว่าวินัยการเขียนของเราซะอีก 

เขาคนนั้นนึกจะมาก็มา~ 
แต่พอจะไปก็ทำเราดองนิยายไปแล้วหลายเดือน~
(อาการตัน)

วิธีแก้ไม่ทราบค่ะ ที่ทำอยู่ก็รอจนกว่ามันจะเขียนได้นั่นแหละค่ะ ระหว่างรอก็ไปศึกษาจากคนอื่นก่อน(อ่าน) ค่ะ

ขอให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้โดยเร็วค่ะ

มันติดตรงไหนละ ถ้าติดตรงพล็อต(พล็อตไม่มี) ก็แนะนำให้พักการเขียนสักระยะหนึ่ง แล้วไปนั่งวางพล็อตให้เรียบร้อย จังหวะร่างพล็อตให้ทำตัวสบายๆ ไม่ต้องซีเรียส

แต่ถ้ามีพล็อตแล้ว วางแผนการเขียนไว้แล้ว สิ่งที่น่าจะขาดก็คือ "ภาพจินตนาการ" เรื่องนี้ต้องพึ่งความมโนของตัวเองล้วนๆ สร้างภาพขึ้นมาจากพล็อตที่เราวางเอาไว้ 

ถ้าตอนนี้นึกภาพไม่ออก แสดงว่าเราเครียดกับเรื่องอะไรมากเกินไป หรือไม่ก็อยู่ในช่วงอารมณ์เบื่อๆ แนะนำให้พักผ่อน หรือไม่ก็จินตนาการภาพนิยายของเราไปเรื่อยๆ ไม่ต้องยึดพล็อตก็ได้ ปล่อยให้จิตใจของเรามันไหลไปเรื่อยๆ และสักพัก เราจะได้ทั้งภาพและอารมณ์ในฉากที่เราติดขัด เมื่อนั้นก็รีบหยิบปากกาขึ้นมาเลย มีอะไรเขียนลงไปให้หมด สลับไปมาก็ปล่อยไป ค่อยมาเรียงเอาทีหลัง

ผมไม่เคยมีปัญหาเรื่องเขียนไม่ออกนะ จะยกเว้นกรณีพล็อตไม่มี (อันนี้ออกทำนอง...ไม่รู้จะเขียนอะไร) ที่เขียนได้เรื่อยๆก็เพราะมีภาพจินตนาการอยู่ในหัวนี้แหละ

เป็นเหมือนกัน....

แต่งเรื่องใหม่เลยครับ

ฮิๆ

ณ จุดจุดนี้ ก็ยังเป็นค่ะ

เป็นเหมือนกันครับ
ปรากฏการณ์แปลกประหลาดนั่งจ้อง word เกือบชั่วโมง
พอปลงได้ก็ไปหาอะไรทำก่อนค่อยเข้ามานั่งจ้องใหม่ (ฮ่าๆ)

เป็นประจำค่ะ รู้นะว่าตัวเองจะเขียนยังไง แต่นึกไม่ออกว่าจะเริ่มจากที่ตรงไหน นั่งแช่อยู่หน้าคอมมันครึ่งวันก็ไม่ได้ พิมพ์ไปมั่วๆ ก็ไม่ใช่ ผลสุดท้ายปิดหน้าจอคอม ดูซีรี่ย์ มันเสียเลยค่ะ ไม่ต้องมอง ไม่ต้องคิด ปล่อยใจ ปล่อยสมองไปกับเรื่องอื่นแทน สำหรับเรามันช่วยได้นะ บางทีก็ดูอนิเมะญี่ปุ่น หรือบางที่ก็อ่านนิยายสักเรื่อง พอจบสมองเราโล่งขึ้นเยอะเลย มาเปิดหน้าจอ ก็เขียนได้ คล่องด้วย จะลองทำดูก็ได้นะคะ หากไม่ได้อีก นอนสักตื่น ก็ช่วยได้

เป็นเหมือนกันค่ะพอตอนคิดนะโอโห้เราทำได้เเน่เเต่พอแต่งจริงๆเราสื่อออกมาไม่หมดอ่ะทั้งอารมหรือเนื้อเรื่อง

ตอนนี้ยังคิดไม่ออกค่ะนิยาย คิดออกแต่แฟนฟิค...

ไม่รู้ใช้ได้ไหมคะ แต่ตอนที่เราเป็นแบบนั้น สิ่งที่เราทำคือเขียนฉากที่มันแวบเข้ามาในหัวก่อน

เขียนแบบไม่เรียบเรียง อยากเขียนอะไรพิมพ์อะไรก็ทำไปเรื่อย พอขึ้นประมาณสองสามบรรทัด ที่เหลือจะทยอยมาเอง แล้วค่อยดัดแก้เอา 

เอาฉากนู้นมาตัดต่อฉากนี้อะไรแบบนี้อะค่ะ

ยิ่งฉากเด่นๆ ฉากที่เราอยากได้ เราก็จะยิ่งพิมพ์เขียนแบบย่อๆ สร้างสถานการณ์กากๆ เอาไว้ แล้วค่อยใส่รายละเอียดอีกที

หรือถ้ายังทำไม่ได้ ให้เซฟที่เราเขียนเก็บไว้ก่อน แล้วเปิดหน้าเปล่าเขียนบรรยายใหม่อีกที 

เปิดอ่านไปอ่านมา จะได้ฉากแปลก ไอเดียแปลกๆตามมาค่ะ

ปล. คำแนะนำนี้ใช้ได้แค่ตอนมีความอยากเขียนติดอยู่ในจินตนาการ แต่ถ้าหัวว่าง มันก็ว่างจริงๆนะเออ T^T

เป็นเหมือนกันค่ะ คิดไว้แล้วว่าจะใส่อะไรบ้าง พอเขียนจริง ๆ กว่าจะโฟกัสฉากนั้นขึ้นมาได้ก็เล่นเอาเกือบหลับค่ะ อิอิ เพราะเวลาคิดชอบหลับตา บางทีก็เลยหลับไปเลย ฮา...^^

ถ้าเราคิดไว้แล้วว่าจะเขียนอะไร  ลองกำหนดจุดโฟกัสของภาพที่จะเขียนไว้ในสมอง เหมือนดูละครค่ะ ว่าจะฉายภาพที่มุมไหนก่อน น่าจะพอช่วยได้นะคะ

เราเองก็เป็นเหมือนกัน เเต่ยังมีข้อดีอยู่บ้าง คือเรามีพล็อตเรื่องอยู่ในหัวเยอะมากๆ วางไว้หลายเเบบ (ส่วนมากจะเป็นyaoi) ฮ่าๆ ส่วนตัวชอบนิยายวายมากๆ พยายามศึกษาจากหลายๆเรื่อง เรื่องที่เราสนใจมากที่สุด ก็คงจะไม่พ้น 'Sotus พี่ว้ากตัว้รายกับนายปีหนึ่ง' เป็นเรื่องที่อ่านเเล้ว ฟินมากเลย ดำเนินเรื่องราวได้ดีมากๆ อยากเเต่งให้ลื่นไหลเเบบนี้บ้าง เเต่มันตันจริงๆ (สมอง)

เราเคยเขียนนิยายมาประมาณ 3 เรื่อง เเต่ไม่เคยจบสักเรื่องเลย เกิดการขี้เกียดเลยดองไว้หลายเดือน เลยตัดสินใจลบออก ถามว่าเสียดายไหม? บอกเลยว่ามาก เเต่ทำไงได้ TT

อยากเเต่งนิยายจบสักเรื่อง ทำไมมันลำบากจัง (มันก็คือขี้เกียดดีๆนี่เอง)

ปัญหาของเราน่าจะอยู่ที่การวางเรื่องมากกว่า ลองอ่านเอง ยังเคยนึกงงนะ ว่าตัวเองเขียนอะไรลงไป ฮ่าๆๆ

#ความฝันเล็กของไรท์เตอร์ฝึกหัดอย่างเรา อยากจะมีหนังสือนิยายเป็นของตัวเองสักเล่ม เเต่สงสัยคงจะไกลความจริง

สาเหตุที่นิยายตันมาจนถึงปัจจุบันก็เพราะงี้แหละ ขนาดวางพล็อตไว้แล้วนะ แต่คงวางหลวมเกินไป
 

ของเราถ้าตื้อมากจริงๆจะไม่พิมพ์คอมค่ะ. เขียรใส่สมุดนี่แหละ.  ไม่รู้ว่ามีคนเป็นเหมือนเรารึเปล่า แต่เรารู้สึกว่ามันดึงสิ่งที่อยู่ในสมองเราได้เยอะกว่าพิมพ์ในเวิร์ด. เขียนผิดก็ฆ่าทิ้งอยากเติมอะไรก็ชี้ลูกศรออกมา. ถนอมสายตากว่าจ้องคอมนานๆ


แต่ก็เป็นสาเหตุการดองนิยายได้ดีค่ะ เพราะขี้เกียจพิมพ์ลงคอม