สงสารคะ แต่ทำไงได้มันต้องมีสักตัวเหละคะ ที่มีอะไรดีแต่ดีไม่พอ
                                     

ตอนจะฆ่าตัวละครทิ้ง เราก็สงสารนะ แต่แค่แวบเดียวเท่านั้นแหละค่ะ สักพักเราก็จะ "เอาเหอะ ตายๆ ไปซะเถอะ" แล้วก็ฆ่าอย่างไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจแม้แต่นิดเดียว555555

ส่วนเรื่องดอง ตัวละครเราควรจะดีใจนะที่เราไม่ได้มาแต่งต่อ เพราะน่าจะกลัวโดนฆ่า ฮ่า

สงสารที่ถูกดองครับ 5555 วางแผนจะให้มันโตขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นตอนนี้ถูกสตาฟให้เป็นเด็กน้อยไปจนกว่าผมจะเริ่มลงมือเขียนต่อ 

...ว่าแล้วก็กลัวมันมาล้างแค้นเบาๆ 

แต่ถ้าสงสารว่าส่งบทรันทด รังแกกันมากไป ไม่มีซะล่ะ 55555 สงสารคงไม่ทำครับ แกล้งแล้วสาแก่ใจมากกว่า #แสยะ

สวัสดีค่ะ

ถามเล่นๆ แต่ก็ต้องตอบจริงๆแบบเล่นๆเช่นกันค่ะ แต่ไม่ซีเรียสนะคะ (อย่าซีเรียสหล่ะ555)

[ถามเล่นๆ] เคยสงสารตัวละครที่ตัวเองเขียนบ้างมั้ย???

โอโห้...เพื่อนๆที่นี่นอนดึกมากเลย คิดว่ากระทู้นี้จะถูกทิ้งร้างเพราะคิดว่าเพื่อนๆนอนไปหมดแล้ว เห็นว่าเจ้าของกระทู้ ทั้งเหงาทั้งเพ้อ  ดีใจที่เห็นกระทู้อบอุ่นค่ะ ^__^

สงสารมากๆค่ะ แต่ก็ยังทำร้ายตัวละครนั้นๆได้ลง

ทำร้ายไม่พอ ตอนจบยังให้ตายด้วย

รู้สึกว่าตัวเองใจร้ายมากก แต่ก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนพล็อตค่ะ ฮ่าๆ

สงสารเรอะครับ ไม่มีซะหรอก!!
สงสารที่ถูกดอง... อันนี้ประเด็นแรกที่อ่านแล้วสะกิดใจครับ พออ่านกระทู้นี้แล้วก็เริ่มสงสาร แต่ก็ปัดความคิดนั้นออกไปด้วยความเร็วเหนือเวลา ด้วยเหตุผลข้างคูที่ชักแม่น้ำทั้งห้ามารวมกันในหัวสมอง
สงสารที่ตัวละครถูกรังแก... ไม่เลยครับ เพราะผมวางฉากจบให้ทุกคนจบอย่างมีความสุข แม้ตอนตายยังมีความสุขเลย แต่จะรังแกน้อยหน่อยกับตัวละครที่อายุต่ำกว่า12ปี
สงสารที่ต้องจบโดยไม่มีใครจดจำ... อันนี้ไม่นะ เพราะยังไม่เคยแต่งจบเลย(ฮา) แต่ก็อยากจะบอกว่า แม้ไม่มีใครจดจำตัวละครเรา แต่อย่างน้อย'ผู้เขียน'ก็ยังจดจำเขาได้ในฐานะตัวละครที่เราคิดค้น และกำหนดบทบาท ตัวละครของเรา จะอยู่ในใจเราครับ♣

เคยค่ะ แต่เป็นฉากที่ตัวละครเสียใจ ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าเราเขียนแบบนี้ไป ตัวละครต้องเสียใจมากแน่ แต่ก็ต้องกัดฟันยอมให้มันเป็นไปอย่างนั้น

เขียนไปร้องไห้ไปตามตัวละครก็เคยมาแล้ว เพราะว่าตอนเขียนคือวาดภาพเป็นฉากๆในหัว มันเลยอดร้องตามไม่ได้ T^T

เคยสงสารเพราะว่าเรายังเขียนไม่ได้เรื่องเท่าไรทำให้สื่อออกมาให้คนอ่าน รู้สึก 'รัก' ตัวละครของเราไม่ได้ค่ะ 

สงสารค่ะ แต่ก็เขียนตามพลอตอยู่ดี ชีวิตนางแย่มากทั้งโรคทั้งโดนเกลียด แล้วเรายิ่งชอบแต่งให้โรคกำเริบอีก สงสารนางแต่ก็รักนางมากเหมือนกันค่ะ

# ไม่เข้าใจตัวเอง 55555

สงสารเล็กน้อยค่ะ ตัวละครเรานี่รันทดกันมาก ตัวที่อยากตายดันไม่ตาย ตัวที่ไม่อยากตายดันตายเรียบ 555 แต่ยังไงเพื่อให้พล๊อตเดินต่อไปก็ต้องตัดใจฆ่าทิ้งเนาะ เราว่าถึงตัวละครเหล่านั้นจะตายไป ก็ยังติดอยู่ในใจของนักเขียนและนักอ่านอยู่ดี

สงสารที่เขียนให้คนรักไม่ได้ค่ะ เราออกจะรักพระเอกมากกกกกเหมือนที่พระเอกรักนางเอก แต่คนอ่านกลับเกลียดซะงั้น ไปเชียร์พระรองที่เราแสนจะเสียดายทุกครั้งที่ปล่อยให้เขาเข้าฉากกับนางเอก (ไม่อยากให้มายุ่งเลยสักนิด)

สุดท้าย สงสารตัวเองที่เขียนมาหลายปีแล้วก็ยังไม่ได้เรื่องสักเท่าไร และรู้สึกว่ามันยิ่งถอยหลังลงคลองเข้าทุกทีแล้ว //ร้องไห้

รู้สึกสงสารตัวเองมากกว่าค่ะ 5555
ที่ต้องเขียนให้ตัวละครทำอะไรที่เราไม่อยากให้ทำ กินจุบ้าง แกล้งโง่บ้าง ตายบ้าง
หนำซ้ำตอนนี้ยังไปนอนเล่นในไหอีก น่าอิจฉาซะจริง!

ถ้าสงสารมากแนะนำให้เลิกแต่ง มิฉะนั้นคุณจะแต่งแบบสังเวยชีวิตตัวละคร จนทำนิยายสนุกๆ แบบ game of thrones มิได้นะ 

ไม่นะคะ ถ้ากำหนดเรื่องและเหตุการณ์ไว้แล้วยังไงก็ทำตามนั้นค่ะ

เรามีพล็อตนิยายเรื่องหนึ่ง เราวางไว้ให้เพื่อนนางเอก(ที่ปูเรื่องให้คนอ่านรัก ตนอ่านเอ็นดู)โดนทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจอย่างรุนแรง ภายใต้การกระทำที่เรียกว่า "ข่มขืน"

พูดแล้วเศร้า

สงสารพระเอกในเรื่องตัวเองครับ คือยังเด็กมาก แต่เรื่องข้างหน้ามันโหดร้ายมืดมนจริงๆ 

แต่ก็นั่นแหละครับ เราอยากเขียนเพราะว่าเรื่องเหล่านี้ยังเกิดขึ้นกับคนจริงๆอยู่เสมอนี่นะ
หากว่ามันทำให้คนที่ผ่านมาอ่านเจอได้ฉุกนึกอะไรขึ้นมา หรือเป็นตัวแทนของบางอย่าง ผมจะเขียนต่อ ถึงหลายๆครั้งลึกๆในใจแล้ว อยากจะให้มันได้สมหวังหรือเป็นสุขก็ตาม แต่อย่างนั้นจะมีประโยชน์อะไร หากเรื่องที่เราอยากจะเล่าเพราะอยากจะให้เสียงเหล่านั้นดังขึ้น ก็ยังคงถูกปิดเงียบอยู่..



#ยาวขออภัย ขอระบายหน่อย.... .__.

เราก็สงสารตัวละครนะคะ เราก็เลยกำลังจะให้บทที่มันต้องตายอย่างทรมาน //สงสารแล้วหรอ โดนตบ 55555

ตอนนี้กำลังคิดพล็อตอยู่ เราสงสารนางเอกมากที่ต้องมาเห็นพ่อแม่หรือคนที่รักตายต่อหน้าต่อตา แต่ยิ่งไปกว่านั้น..

เราสงสารตัวเองมากกว่าที่ต้องมานั่งคิดว่าแต่งยังไงจะให้มันเรียล TOT

#ใครที่แต่งแฟนตาซีจะรู้ว่ามันต้องสร้างปมหรืออะไรอีกมากมาย 

สำหรับผมนะ มีบ้างนะ ไม่รู้สึกสงสารแต่เสียดาย

ผมคิดกะไว้แล้ว ผ่านมาก็ต้องผ่านไป แค่ฆ่าตัวละครทิ้งมันก็สะใจอยู่นะครับ "ตายซะได้ก็ดี อยู่ผิดที่ผิดทาง เกะกะอยู่ได้" ประมาณนั้นครับ มีโผล่ มีการกระทำ มีโดนกระทำ แล้วก็ตาย(ถูกเตะ)จากนิยายไป

มันเป็นสัจธรรม