ยังไม่พร้อมที่จะเจอเพื่อนใหม่ เพราะสาเหตุหลายอย่าง T^T
ตั้งกระทู้ใหม่
1. เพื่อน ม.ปลายห้องเดียว : ผมเคยฝังใจเจ็บกับเพื่อน ม.ปลายห้องเดียวกัน พวกนั้นชอบกลั่นแกล้งผมสารพัด
จนหมดความอดทน แต่ก่อนตอน ม.4 เจอครั้งแรกไม่เคยเป็นแบบนี้จนมันหนักข้อตอน ม.5
ผมมีข้อแตกต่างจากเพื่อนคือ ชอบเรียน และไม่เล่นมากเหมือนตอนประถม-ม.ต้นแล้ว
......
ประเด็นหลักคือตอนถึงเวลาพวกเพื่อนๆจะชอบคุยกันในห้องเรียนจนผมเตือนแล้ว(ตอนนั้นเป็นหัวหน้าห้อง)
แต่ยังทำอีกจนผมต่อว่าพวกเพื่อนห้องอาจารย์ต้องต่อว่าแทน แต่ไม่มีอาจารย์คนไหนว่าผมเพราะเข้าใจว่าผมเป็นหัวหน้าห้องที่เครียดและจริงจังมาก ลึกๆหวังดีไม่อยากเห็นเพื่อนทำตัวไม่เห็นผู้หลักผู้ใหญ่
หนักข้อขึ้นคือตอนฝากส่งการบ้าน ผมถือให้เพราะอยากช่วยจริงๆ แต่ก็อยากลองใจดูว่าจะมีเพื่อนในห้องสักคนที่ใจดีช่วยถือให้ไหม ไม่มีเลยจนผมไม่อยากเป็นหัวหน้าห้องและต้องมาซวยให้คนที่เรียนเก่งแต่ชอบพูดไม่มีสัมมาคารวะเป็นห้อง -หัวหน้าห้องคนใหม่กับเพื่อนแก๊งค์มันก็ชอบพูดจาเสียดแทงใจดำ ดูถูกผม และชอบเอาผมไปเปรียบเหมือนห้องเด็กเรียน(ห้องที่ผมสนิทกัน) ผมเหมือนแกะดำเลยทีนี้
แค่โดนพูดประโยค "คนอย่าง-ไม่ใช่ห้องกู" และ "ถ้าทำตัวเป็นเด็กเรียนนักก็ไปอยู่ห้องเด็กเรียนไป! คนอย่างพวกกูไม่ต้องการ-หรอก" ตั้งแต่ตอนนั้นจากผมที่เคยอยากคุยและปรับตัวทำความเข้าใจกับเพื่อนห้องเดียวกันมันกลายเป็นซาตานที่ไม่เห็นข้อดีของห้องตัวเอง บ่นในใจว่า "ถ้าอยู่ทนได้จนจบ ม.6 ขอให้ไม่ต้องเจอหน้าพวกนี้อีก"
2. รุ่นพี่ห้องเด็กเรียน : ผมเคยเจอรุ่นพี่คนนี้(นามสมมติบี)กำลังเตะบอลอยู่ และเพื่อนๆพี่บี ผมรู้สึกถูกชะตากับพี่เขามากจนผมอยากเล่นกับเขาด้วย เพราะผมไม่มีเพื่อนเลย แต่ถ้าขอพี่เขาก็คงคิดว่าไม่ให้ เลยปิดกั้นความรู้สึกตัวเองออกไป(กลัวเล่นไปแล้วไม่ถูกใจพี่และเพื่อนๆพี่) ผมแอบรักพี่เขา แต่พี่เค้ารู้ความจริงก็เลยเข้าใจผิดเพราะคิดว่าผมรักและห่วงความรู้สึกเขาจนเรียกว่า "แฟน" ผมนี่ถึงกับฃ็อค!!!
ด้วยความที่รู้อยู่ว่าพี่บีเป็นคนตรงไปตรงมามากและดีกรีถึงหัวหน้าห้อง นักฟุตบอลโรงเรียน และห้องเด็กเรียน
....
ประเด็นคือ ผมยอมรับว่ารักและเป็นห่วงพี่บีจริงๆ แต่มันเป็นความรักที่ผมมองเค้าว่าเป็นพี่ชายแท้ๆคนหนึ่งจริงๆ
ผมเคยมีพี่ชาย แต่เสียไปนานเมื่อ10ปีกว่าแล้ว แต่พอเจอพี่บี ผมคิดถึงพี่ชายแท้ๆ(อายุห่างกัน 8ปี)
ผมคุยกับพี่บีแล้วถูกคอมาก เขาเป็นคนตรงไปตรงมาแบบพี่ผมแต่มันจบลงที่-รุ่นพี่สารเลวคนหนึ่ง
(นามสมมติยู อยู่คนละห้อง) มันยุยงให้พี่บีเกลียดผม ผมเลยสงสัยเพราะก่อนที่ผมสงสัย ผมกับพี่บีไม่สามารถที่จะคุยเป็นกันเองได้
แต่ผมเผลอพูดออกไปเหมือนวัยเด็กที่ชอบเล่นกับพี่จนมากเกินไป และคิดเรื่องปัญญาอ่อนโดยแกล้งเป็นลมต่อหน้า
ห้องพี่เขาจนบล็อคผมออกจากเฟส ผมเลยรู้สึกไม่มีชีวิตที่มีความสุขเลย และก่อนที่พวกเพื่อนๆกลุ่มพี่บีห้องเดียวกัน(ผมสนิทกับพวกเขา)
พวกเขาพูดปลอบผมว่า (ขอใช้นามสมมติ)
พี่เมกะ : เราสร้างความสุขได้จริงๆนะ มันขึ้นกับอยู่ที่ตัวเราว่าจะทำหรือไม่ทำ
พี่รถหรู : ลองสร้างเพื่อนใหม่ดูสิ พี่ว่าเราต้องมีเพื่อนในมหาลัยเยอะๆแน่
พี่ทอม : อย่าคิดมาก-หนู เอ็งต้องตั้งใจเรียนให้มากๆ ติดคณะที่เอ็งอยากได้
พี่ไมเคิล(เพื่อนซี้ปึ๊กสุดๆของพี่บี) : พี่ไม่รู้ว่าน้องคิดยังไงกับมัน แต่น้องควรจะคิดถึงตัวเองให้มากๆ
ทำเป้าหมายของตัวเองให้ได้ ไม่ต้องห่วง-บีมันมาก ห่วงตัวเองดีกว่า
.....
และก่อนที่พี่บียังไม่บล็อกผม
พี่บี : มีความสุข ตั้งใจเรียนให้มากๆ มีเพื่อนแล้วอะไรที่ช่วยได้ก็ต้องช่วยกันไป
อย่าทำเป็นไม่สนใจ และโชคดี
ปล. มันดูเป็นข้อความฝืนๆ แต่ทำไมผมอ่านแล้วมันดูมีพลังมาก และมากกว่าพี่ 4 คนนี้ซะอีก
ก่อนจากกันผมก็อยากพูดว่า "รักพวกพี่ที่สุดเลย ^ ^" แต่มันก็ไม่กล้าพูดออกมาจริงๆ
เหมือนสัญชาตญาณลูกผู้ชายมันไม่อยากพูดออกจากปาก (พวกพี่เค้าจะรู้ไหม)
....
จุดพีคหลังพี่บีบล็อกเฟสคือ ผมเริ่มรู้ว่าอยากสนิทกับรุ่นพี่มากกว่าเพื่อน โดยเฉพาะเพื่อนแก๊งค์พี่บี(ผช. ล้วน)
และจบที่พวกพี่ 4 คนและเพื่อนๆพี่ไม่ยอมรับตัวผมเพราะเราเล่นไม่เหมือนกัน และพีคมากสุดขีดคือผมอ่อนแอ
ขี้แย ดื้อ เอาแต่ใจตัวเอง จริงจังมาก และทำตัวเป็นเด็กมากกก!
จริงๆก็ห่างกันแค่ปีเดียวแต่ความคิด ความชอบผมก็คล้ายคลึงกับพวกเพื่อนพี่บีหนิครับ
ทำไมผมสนิทกับพวกพี่เขาแล้ว แต่พวกพี่เขาไม่อยากสนิทกับผม
พวกพี่ไม่เข้าใจว่าผมอยู่ตัวคนเดียวคนเดียวทรมานมาก พยายามคุยให้สนิทแล้วแต่มันไม่เกิดผลอะไร
จนผมเหลือใครอีก แม้แต่พวกพี่ 4 คนและเพื่อนแกงค์ไม่เข้าใจในการกระทำผมเลย
ชาตินี้ทั้งชาติผมคงไม่มีวันเข้าใจคำว่า "เพื่อน" หรอก
และถ้าผมเชื่อคำพูดที่พวกพี่บีพูด แล้วมันทำให้พี่บีและเพื่อนๆพี่บีกลับมาสนิทกับผมและคุยเป็นกันเองกับผมได้
(ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้ทุกวัน)
ผมก็อยากจะทำมันและทำให้พวกพี่เชื่อว่าผมจริงใจกับพวกพี่มากแค่ไหน และอยากเป็นส่วนหนึ่งของพี่ๆกลุ่มพี่บีด้วย
......
และปัจจุบันนี้พวกพี่อยู่ปี 2 ส่วนผมก็อยู่ปี 1 และอยู่ในสภาพที่พวกพี่4คนเขาไม่สามารถช่วยอะไรผมได้หรอก
ผมอยากมีเพื่อน ผมกลัวการอยู่คนเดียวแบบไม่มีใคร และไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว ผมจะต้องทำยังไงบ้างครับ
ปล. ไม่ใช่นิยาย แต่มันคือชีวิตจริงผมล้วนๆเลย
แขนน้อย
16 พ.ย. 58 เวลา 00:16 น.
341
views
2 ความคิดเห็น
ทำไมไม่ลองหาคนคุยด้วยละคะ
ผู้ชายที่ชื่อ "บี" ไม่เข้าใจน้องก็ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกครับ
อย่าคิดมากนะ เราต้องเจอคนอีกเยอะ
พี่เชื่อว่าน้องจะต้องได้เจอเพื่อนดีๆแน่นอน
...
พี่ก็เคยเป็นแบบน้องละ เค้าชื่อ "แบงค์"
แต่พี่ไม่สนใจมันล่ะ ต่างคนต่างอยู่ครับ
สตรองไว้
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?