ใครเรียนเมืองนอกแล้วอยากกลับไทยบ้างง
ตั้งกระทู้ใหม่
หนูชื่อแบคเยลลี่~
22 พ.ย. 58 เวลา 22:47 น.
864
views
2 ความคิดเห็น
เรียนอยู่อังกฤษจ้า (ตอนนี้มาแลกเปลี่ยนที่ฮ่องกงปีนึง) โฮมซิค เราว่ามันก็มีบ้างแหละ โดยเฉพาะถ้าไปใหม่ๆ (ปีนึง ปีกว่าๆ เราก็ว่ายังใหม่อยู่นะ) ต้องปรับตัวหลายอย่าง ทั้งการใช้ชีวิต อาหารการกิน ภาษา สังคม เพื่อน มันก็มีแหละที่จะต้องคิดถึงบ้าน ที่ที่เราสบายใจ ทุกคนอยู่ที่ไทยนี่เนอะ ทั้งเพื่อน ทั้งครอบครัว
เราจำได้อ่ะ เรามาอยู่ที่อังกฤษคนเดียว เวลาต่างจากไทยประมาณ 6-7 ชั่วโมง เราไปสแปม skype กลุ่มเพื่อนเราจนเพื่อนบอกว่า แกพูดคนเดียวอีกแล้ว คือ ตอนนั้นมันคิดถึง แบบไม่มีใครคุยด้วย ขอให้ได้ระบายในกลุ่มก็พอ ขนาดไม่มีใครตอบก็ไม่เป็นไรอ่ะ แต่ได้ skype คุยกะพ่อแม่บ้าง เพื่อนบ้างมันก็ทำให้หายคิดถึงไปได้เยอะนะ ตอนไปใหม่ๆก็อยากกลับจะแย่ อยากกลับไปเจอบรรยากาศเดิมๆ เจอสิ่งที่เราคุ้นชิน กลับไปเจอพ่อแม่กะเพื่อน แถมตอนมีปัญหาที่นู่นเนี่ย รู้ซึ้งเลย มาอยู่อังกฤษคนเดียว เจอปัญหา ต้องแก้เอง ไม่มีพ่อแม่คอยช่วย ต้องดูแลตัวเองแบบตัวคนเดียว ไม่เข้าใจทำไมคนถึงอยากไปเมืองนอกนัก คิดถึงอาหารไทย อาหารที่ถูกแต่โคตรอร่อย พอใกล้ได้กลับนะ ไม่เป็นอันทำอะไรอ่ะ นั่งนับวัน ฮ่าฮ่าฮ่า (แต่ก่อนกลับมันต้องสอบไง ก็ลืมคิดถึงบ้าน ไปแพนิคอ่านสอบไปซักพักอ่ะ)
แต่พออยู่ไปเรื่อยๆนะ มันก็ชินอ่ะ มันจะเริ่มเห็นที่นั่นเป็นที่อยู่ของเราอีกที่นึง จะเรียกว่าบ้านก็ไม่เชิงอ่ะ เพราะสำหรับเรา บ้านคือที่ๆครอบครัวเราอยู่ ซึ่งมันก็คือเมืองไทยตลอดไม่ว่าจะไปที่ไหน แต่พออยู่ๆไป เริ่มรู้ที่รู้ทาง รู้อะไรมากขึ้น อังกฤษก็เริ่มเป็นเหมือนที่อยู่ที่เราคุ้นชิน พอเรานั่งเครื่องกลับไป มันก็เหมือนกลับที่อยู่อีกที่เรา เพียงแค่ที่อยู่นี้เราอยู่คนเดียว อยู่ไปก็ชินกะการอยู่ด้วยตัวเองนะ มันเหมือนพลิกเป็นอีกชีวิตนึงอ่ะ เหมือนกะว่า ชีวิตที่ไทยก็อีกแบบนึง มีเพื่อน มีพ่อแม่ แต่ ชีวิตที่อังกฤษคือชีวิตด้วยตัวเองคนเดียว (ไม่ได้หมายความว่าไม่มีเพื่อนนะ) เราก็เก็บความรู้สึกทุกอย่างของชีวิตที่ไทยไว้ข้างหลังสมอง แล้วก็ใช้ชีวิตที่อังกฤษไป แต่ตอนมาก็อาจจะโหวงๆใจหายบ้าง แต่เราจะเป็นเฉพาะเวลาเพื่อนสนิทที่เรียนต่างเมืองมาหา มานอนค้างหอ หรือ เราไปนอนค้างหอเค้าซะมากกว่า มันโหวงๆ กลับหอมาแล้วห้องมันว่างๆ แต่กะพ่อแม่นี่คือ ถ้าพ่อแม่มาส่งแล้วตอนกลับอ่ะ โหวงมาก ใช้เวลาสองสามวันอ่ะ กว่าจะกลับมารู้สึกโอเคกะห้อง แต่ถ้าเราเป็นคนเดินออกมาเอง มาอังกฤษคนเดียว มันแค่รู้สึกโหวงๆตอนจะเดินเข้า security เท่านั้นอ่ะ แต่พอหลังจากนั้นมันก็เหมือนกะว่า ถึงเวลาต้องดูแลตัวเองแล้ว หมดเวลาเศร้าแระ แล้วพอถึงอังกฤษก็มีเรื่องนู่นนี่ต้องจัดการมากมายจนลืมอ่ะ พอรู้ตัวอีกทีก็ต่อ skype คุยกะพ่อแม่ ชาร์จพลังสู้กะโฮมซิคละ
เรามาอยู่ฮ่องกง เราก็มีโฮมซิคบ้างนะ เพราะว่า skype ใช้ไม่ได้ เพราะอยู่หอแบบแชร์อ่ะ เลยไม่ได้คุย ได้แต่พิมพ์ facebook หรือ line รัยงี้ บางทีมันก็รู้สึกว่าไม่พอ เดือนกว่า เกือบสองเดือนอ่ะ ที่เราไม่ได้ยินเสียงพ่อแม่หรือเพื่อนที่ไทยเลย แต่บางทีเราก็มีโมเม้นท์ที่คิดถึงอังกฤษเหมือนกันนะ ถึงขนาดคิดว่าปิดเทอมซัมเมอร์หน้าเราอาจจะกลับอังกฤษเร็วกว่าเดิมก็ได้
เราว่าช่วงที่ยากที่สุดคือช่วงเวลาปรับตัวแหละ บางทีมันท้อ จากคิดถึงบ้านอยู่แล้วมันก็ยิ่งคิดถึงกว่าเดิม ถ้าผ่านช่วงนั้นไปได้ เราว่ามันน่าจะดีขึ้นแหละ มันก็จะชินไปเอง
เราเป็นพวกบ้าจี้ บ้าพลัง เปลี่ยนที่อยู่ไปเรื่อยอ่ะ ตามน้ำตามโชคชะตามากๆ เราเลยพอจะเข้าใจความรู้สึกที่ต้องเปลี่ยนที่เปลี่ยนทางแล้วต้องอยู่คนเดียว แต่เชื่อมะ พออยู่คนเดียวได้ พอเปลี่ยนที่อีกรอบ มันดีกว่ารอบแรกเยอะนะ มันเด้งกลับมาสนุก มีความสุขได้ไวกว่าเดิมเยอะ เพราะมันเหมือนมันรู้แล้วอ่ะ ว่าพอเปลี่ยนที่เปลี่ยนทาง จะรู้สึกยังไง ต้องทำไงถึงดีขึ้น แล้วสกิลการดูแลตัวเอง แก้ปัญหาด้วยตัวเองมันติดมาด้วย ทุกอย่างมันเลยดีขึ้น ง่ายขึ้น เราเชื่อนะ ว่าถ้าผ่านช่วงนี้ไปได้ เธอจะได้ประสบการณ์อะไรมากมาย ได้เลเวลอัพสกิลต่างๆมากมาย แล้วก็โตขึ้นเยอะเลย
สู้เค้านะๆ
Everything's gonna be ok eventually, believe me ^[]^v
เรียนเดนมาร์คค่ะ อย่างว่าแหละค่ะ อยุ่ที่อื่นที่ไม่ใช่ที่ของเรา มันเหงาค่ะ อยากกลับบ้าน
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?