เล่าปัญหาในใจ

[อเล็กซ์ซองเดเรียสที่สอง]

สวัสดีครับ
ผมเองก็ไม่ได้เข้ามาในบอร์ดนี้ซะนานเหลือเกิน ได้แต่ผ่านๆเว็บเด็กดีเท่านั้น วันนี้ก็มาขอเล่าความหนักใจ อัดอั้นตันใจสักนิดหนึ่ง

ปัญหาของปัญหาก็คือ ผมแต่งนิยายไว้เรื่องหนึ่ง อัพมาได้สักสิบเอ็ดตอนได้มั้ง แต่แล้วผมก็ซบเซาหายเข้ากลีบเมฆไป ตั้งแต่เดือนกรกฎาคม 2558 จนมาถึงตอนนี้ เดือนพฤศจิกายนปีเดียวกัน รวมๆก็เกือบหกเดือน

ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอม ผมเองก็ฟิตเปรี้ยะ ขยั๊นขยัน ตอนนั้นก็แก้ปรับนิยายไปเยอะทีเดียว ช่วงนั้นสมองมันโล่งมาก ทำอะไรก็ลื่นไหล ซึ่งมันแตกต่างจากตอนนี้มาก มัวแต่คิดอะไรวุ่นวายไปหมด เหมือนสมองมันทำงานหนักเกินไป หรือว่าผมเครียดมากกันแน่

กว่าผมจะรู้สึกตัวว่า (เคย)เขียนนิยายทิ้งไว้ เวลาก็ผ่านไปเกือบครึ่งปีซะแล้ว เวลาก็มาบรรจบตรงกันซะเหลือเกิน พอดีกับตอนนี้กำลังเตรียมตัวสอบไฟนอล สมองมันก็คิดเรื่องนี้ และมันคอยแต่จะบอกว่า เฮ้ย ! เข้าไปดูนิยายตัวเองหน่อยสักครั้งก็ยังดีนะ เข้าไปดูเลย หนังสือค่อยอ่านตอนไหนก็ได้ ผมก็เลย ล็อคอินเข้ามา แล้วก็มองดูนิยายของตัวเองตาปริบๆ แต่งมายังไม่ถึงครึ่งเรื่องเลย ไหนจะเรื่องที่เปิดขึ้นมาใหม่ก็ยังไปไม่ถึงไหนตั้งสองเรื่อง

เหมือนๆกับว่า ตัวผมเองขี้เกียจใช่ไหม ? หรือผมแบ่งเวลาไม่เป็นกันแน่ ? ตอนที่เขียนนิยายอยู่ก็วางแผนนั่นนี่ซะจนเสร็จสรรพ แต่พอเปิดเทอมมาเท่านั้นแหละ เหมือนผมหายไปจากนิยายของตัวเองเลย ทั้งกิจกรรมมหาลัยสารพัด ไหนจะงานเดี่ยวงานกลุ่ม ผมก็เคยคิดนะว่าจะเข้ามาอัพเดตบ้างซักตอน แต่เหมือนมันมีอะไรบางอย่างมาดลใจให้คิดไปเรื่องอื่นซะงั้น กว่าจะรู้ตัว(จริงๆ)อีกที ก็ตอนนี้ พอดีกับเวลาจะปิดเทอมเล็ก มันบังเอิญอะไรเช่นนี้...

ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้วครับ
ไหนจะต้องเรียน ไหนจะต้องกลับมาเขียนนิยาย ไหนจะทำงานพาทไทม์ ชีวิตผมทำไมมันยุ่งวุ่นวายขนาดนั้น มีใครมีเคล็ดลับดีๆแนะนำผมไหม ว่าผมจะทำตัวยังไงบ้าง? ผมควรแบ่งเวลายังไง ? ตอนนี้ผมเองก็พยายามทำความเข้าใจกับตัวเองอยู่เหมือนกัน ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับข้อแนะนำล่วงหน้านะครับ

ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอฝากนิยายเลยล่ะกันนะครับ
เผื่อมีใครกระตุ้นต่อมขยันให้ผมบ้าง

 << PROEDON

 << ต่อให้ฟ้ากลั่นแกล้ง

Comments

[Louis Forest]

ผมแนะให้ลดโซเชียลมีเดียและไม่ดูโทรทัศน์ครับ แต่ถ้าคุณข้องแวะกับพวกนี้น้อยอยู่แล้ว ผมแนะให้ตั้งใจเรียนให้จบก่อน เพราะงานเขียนเป็นเรื่องที่ยากพอสมควร ใช้เวลาและความสามารถสูง

ส่วนตัวผมมองการเขียนนิยายเป็นงานอดิเรกครับ อะไรที่ทำเพราะพึงพอใจโดยไม่ต้องการผลตอบแทน ทำได้ตลอดไปเพราะว่ารัก  ( แต่ถ้าได้รายได้จากสิ่งที่ตัวเองรักผมว่าจะโชคดีมาก )

ไม่มีใครบังคับหรือคอยจี้ครับเพราะมันเป็นงานอดิเรก ( อย่าตีคำว่างานอดิเรก เป็นเรื่องไม่จริงจังหรือชั่วคราวละกันครับ เพราะมันไม่ใช่ มันคือกิจกรรมยามว่าง ถ้าไม่ว่างก็ทำไม่ได้

ผมอาจจะไม่ใช่คนที่จะให้คำตอบที่ดีที่สุดแก่ จขกท แต่ผมบอกได้เลยว่าผมเข้าใจในสิ่งที่ จขกท เล่ามาครับ ผมแค่หวังว่า จขกท จะเข้าในสิ่งที่ผมตอบไปก็แค่นั้น

Have a good Sunday ครับ 

[aimless19]

เฮ้อออ.! อ่านแล้วเหนื่อยใจแทนทุกๆคนที่มีปัญหานี้     คุณ จขกท ลองจัดสิ่งจำเป็นสูงสุด     เป็นเป้าหมายของชีวิตที่ต้องเดินเป็นหลัก    สิ่งสำคัญรองๆลงมาเป็นงานเสริมงานอดิเรก     ให้ลดหลั่นกันตามสำคัญ     สุดท้ายคือสิ่งที่ชื่นชอบเป็นกิจกรรมที่ทำในยามว่าง     ซึ่งผู้คนทั่วไปใช้เที่ยวบ้างพบปะเพื่อนฝูงบ้าง     หรือให้เวลากับครอบครัวอะไรประมาณนี้     ใช้ขีดเขียนสิ่งที่คุณชื่นชอบแทน     โดยพยายามพกสมุดปากกาไว้เสมอๆ    นึกอะไรได้ก็โน๊ตๆไว้ให้เป็นระเบียบ     แล้วใช้ช่วงเวลาดังกล่าวมาตัดทอนต่อเติม
ซึ่งแม้จะเคลื่อนไปอย่างช้าๆไม่ได้อะไรมาก     แต่จะใส่ใจทำไมหากคุณชื่นชอบมันจริงๆ     อาจสามารถประโลมใจคุณให้สดใสได้บ้างนะครับ..

[นักเดินทางแห่งสายหมอก]

เราก็เป็นเหมือนกันค่ะ ชีวิตมหา'ลัยดูภายนอกอาจไม่มีอะไร แต่จริงๆ แล้วเรากลับต้องใช้พลังกายพลังใจ พลังความคิด อย่างมาก เราอาจเดินด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ใครเลยจะรู้ว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นเรากลับมีเรื่องให้คิดอยู่มากมาย เราเหมือนจะมีเวลาว่าง แต่พอเอาเข้าจริง เวลาว่างนั้นกลับไม่ว่างอย่างที่เราคิด หรือ ไม่เท่ากับที่เราคิด และคาดหวัง รู้ตัวอีกที เวลามันก็ผ่านไปแล้วโดยที่เราไม่ได้ทำอะไรที่คุ้มค่ากับเวลาที่เสียไปเลย...เรามักจะเป็นอย่างนี้บ่อยๆ ค่ะ

เราไม่มีวิธีแก้ดีๆ แต่ก็คิดเหมือน คห บนๆ ค่ะว่าให้เลือกสิ่งที่สำคัญที่สุดก่อนก็คือเรื่องเรียน ปล่อยให้เรื่องการเขียนเป็นเพียงงานอดิเรกที่คุณเลือกทำตอนมีเวลาว่างเท่านั้น อย่ากดดันหรือรู้สึกเจ็บปวดเพราะมัน เพราะจริงๆ แล้ว การเขียน(นิยาย)สามารถทำได้ตลอดชีวิตไม่ต่างกับการเรียนรู้นั่นแหละค่ะ บางทีอาจจะทำได้ง่ายกว่าไปนั่งเรียน (ตอนแก่) อีกนะคะ ฮิๆ

ขอให้ จขกท สู้ๆ นะคะ

[Death With Love]

ผมจำจขกท.ได้นะครับ
ไม่มีอะไรแนะนำ แค่อยากบอกว่าภารกิจในชีวิตย่อมต้องมาก่อนอยู่แล้วครับ หากยังไม่ได้คิดจะก้าวอยู่ในเส้นทางนักเขียนเต็มตัว เพราะงั้นเวลาให้นิยายน้อยหน่อยก็เป็นเรื่องปกติครับ

เรื่องเรียนเรื่องกิจกรรมก็เป็นประสบการณ์ชีวิตที่ดี
สามารถเก็บมาเป็นข้อมูลและแรงบันดาลใจในการเขียนได้นะครับ
ถือว่าสั่งสมบ่มเพาะความพร้อมก่อนลงมือเขียนเต็มที่ก็ได้ ฉะนั้นไม่ต้องเครียดมากหรอกครับ