แมว เป็ด

[oranecaramelly]

สวัสดีครับ
พึ่งเขียนเป็นครั้งแรกผิดผลาดขออภัยด้วยนะครับ
ผมเรียนปี1คณะครุศาสตร์ ทางมหาลัยจึงบังคับให้พัก อยู่ในหอพักของทางมหาลัย
อยู่ห้องละ 3 คน ใน 3 คนนั้น ต้องอยู่คนละคณะ
แต่ก็ยังไม่ได้เข้าอยู่เพราะบ้านอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมากนักจึงไปกลับได้
ลักษณะทางกายภาพของตัวผม ผอม สูง หน้าตา เถื่อน ดิบ และซกมก
ส่วนอีกคน ที่ผมจะกล่าวถึง สูงเท่ากันกับผม แต่ตัวหน้ากว่า เพราะเป็นนักกีฬาโควต้าของมหาลัย
น่าตาน่ารักเลยละ
เรื่องมันเกิดขึ้นระหว่าง ที่ ทางคณะเรียกเข้าคลาสเชียร์เช้ามาก และกลับดึก
ผมจึงจำเป็นต้องเข้าพักอะนะ แรกๆ ผม และอีกคน ยังไม่ค่อยได้เจอกัน
ลืมบอกไปอยู่ห้องติดกันด้วย หึหึ
แต่อยู่ใกล้กันขนาดนี้ก็คงต้องมีเปิดประตูเจอกันบ้าง
ผมก็ได้แต่ยิ้มให้ หึหึ แต่ อีกคน มัน ไม่ยิ้มตอบ
เกิดอารมย์ อยากปะทะ ทันที่ หึหึ คนอะไรไม่มีมนุษสัมพันธุ์เลย
ซ่างมัน หึหึ แต่แล้วก็มีอยู่วันหนึง ที่ พี่ สตาร์ฟ นั้นเข้าคลาส 6 โมงเช้า
เซ้าคัก ก็ต้องตื่นตั้งแต่ตี 5 ใช้ป่ะ
ลืมบอกอีกแล้ว ห้องอาบน้ำรวมนะครับ มีห้องเดี่ยว 3 ห้อง
ต่อๆ ตื่น ตี 5 ครับทันใช้ห้องเดี่ยวแน่นอน หึหึ
พอลงมาเท่านั้น แหละ ปาดดดด คนบักหลาย
ห้องเดี่ยวไม่ต้องพูดถึง หึหึ เต็ม คิวยาววว คนข้างห้องมันก็ต่อ คิว อยู่ คงได้อาบละนะ
ทำใงได้ละ อาบรวมแม่งเลย มีคนอาบอยู่แล้วอะนะ
ก็เลยไม่ได้อายอะไรมาก ผมอาบได้สักพัก มันก็มาอาบด้วยเหอะ รอไม่ไหวละสี่ๆๆๆ
อาบไปสักพัก มันมองหน้าผม ผมมองหน้ามัน เอาแล้ว บาดนี้ ตั่บจักบาดสะบ่
แล้วมันก็หันไปทางอื่น หึหึ ข้ามๆๆๆๆ
จนเข้าคลาสเสร็จ ประมาณ6โมงกว่าๆ เกือบทุ่ม มันก็มืดแล้วอะนะ ต่างจังหวัดก็งี้
ก็กลับหอกัน เย้ๆนอนๆ
โอ้ะโอ มันอยู่หน้าหอ ทำ ใงดี รอให้มันขึ้นไปก่อนละกัน หึหึ
รอสิครับ พอมันขึ้นไปได้สักพัก ผมก็ตามขึ้นไป หอโล่งและเงียบดี หึหึ หน้ากลัว
ผมถึงห้องแล้ว และ กำลัง จะไขกุญแจ ทันได้นั้น
แอกกกกกกกกกกกกกกก
ประตูห้องข้างๆก็เปิดออก และมันก็เดินออกมา คงไปเข้าห้องน้ำมั้ง
ผมยิ้มให้ มันยิ้มตอบ หึหึ
และมัน ก็พูด ขึ้นว่า
ขอเบอร์ หน่อยดิ อิหยังว่ะ
งง สิครับ
และมันก็พูด อีกว่า เราตื่นสายไม่มีคนปลุกนะ ยังงง อยู่
ช่วยโทปลุกเราหน่อยดิ
ผมรับโทรศัพท์มาและกดเบอร์ให้แบบ งงๆ
และ มันก็พูดว่า ขอบใจล่วงหน้านะ “เป็ด”
และผมก็บอกมันว่า เออบักหน้า “แมว” ในใจ หึหึ
แล้ว คืนนั้น มันก็ ส่งรูปเป็ดมาให้ในไลน์ หึหึ ตลกละ
หลักจากนั้นมา ก็เริ่มสนิทกัน มากขึ้นเรื่อยๆ
อาคารที่ผมอยู่ไม่มีที่ตากผ้า ไม่มีระเบียง ดังนั้น จึงต้องทำเอง ก็ผมทำคนเดียวแต่ ก็ใช้ด้วยกันอะนะ
อาบน้ำด้วยกันเกือบทุกวัน บางทียังปีนข้ามห้องกันมาสาดน้ำกันเลย หึหึ
ไปเข้าคลาสก็ไปด้วยกัน ทุกวัน ผมบอกไปเองได้ แต่มัน บอกไปด้วยกัน ประหยัดดี
แต่ตอนกลับผมต้องกลับเอง เพราะมันไปซ้อมกีฬาก่อน หึหึ ผมแอบ ไปเฝ้ามันที่สนามซ้อมด้วยหึหึ
บางที่ซ้อมเสร็จก็ไปเดินตลาดนัดกัน จนมันไปถูกใจนาฬีกาเรือน หนึง
ผมก็ต้องซื้อกับมัน คนละสีนะ ผม สีเหลือง มันสีแดง ตลกละ หึหึ
มันก็ยังเรียกผมว่าเป็ด แต่ผมก็เรียกชื่อมันปกติ มันตั้งเสียงโทรศัพท์เป็นเสียงเป็ดร้องด้วย
หึหึ เป็นคักอยู่บักอันนิ
ไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวเช้าคนละครั้ง แต่มันใช้ผมลงไปซื้อ หึหึ
นานวันเข้า สำหรับผมเริมผูกผัน สำหรับมันผมไม่รู้
จนมาถึงใกล้วันเกิดของมัน ผมเก็บเงินก้อนสุดท้ายของสัปดาห์
เพื่อชื้อเค้ก ให้มัน และเอาไปให้ ในตอนเที่ยงคืนของวันเกิดมัน
เนื่องจากไปไหนมาไหนด้วยกันในตอนกลางวัน ผมจึง ต้องขับรถตระเวณหาร้านที่ยังเปิดในตอนดึกๆ
และแล้วก็เจอ หึหึ หมดตัวเลย
ไม่พอซื้อเทียนด้วย ทำใงดี ไม่เอาก็ได้
แล้วเขียนหน้าเค้กว่า
You are my lucky
แล้วก็มีรูปเป็ดกับแมว หึหึ น่ารัก
แล้วผมก็เอาไปให้ มัน โดย บอก กับ รูมเมท ของมันใว้แล้ว
00.00
ก๊อกๆ รอสักพัก แล้วประตูก็เปิด
แอปปี้ เบิร์ดเดย์ นะ จบ
ผมบอกให้มัน อธิฐาน มันก็ทำตามอะนะ แล้วมันก็ เป่าเค้กแบบไม่มีเทียน
มันก็คงจะดีใจอยู่อะนะ มันบอกว่า ตั้งแต่ย้าย มาอยู่นี้ มีเพื่อนแค่ สามคน คือ ผม รูมเมทมัน (ห้องมันอยู่กันสองคน) และคนตรงข้ามห้อง ซึ่งเรียนสาขาเดียวกัน มันก็เรียกเพื่อน สามคนมากินเค้กกันตอนเที่ยงคืน หึหึ
เลี่ยนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ไม่อร่อยเลยอะ แต่ก็หมดอะนะ หึหึ
จนมาถึงจุดที่ผมยิ่งสับสนเข้าไปอีก
เรื่องมีอยู่ว่า
วันต่อมาจากวันเกิดมันนั้นละ กลับบ้านไปขอตังแม่เรียบร้อย หึหึ
มันจะไปชื่อสบู่อีกจังหวัดหนึง ซื่อสบู่เฉยๆเนี่ยนะ
ซึ่ง ผมก็ จะไปดูรองเท้าพอดี ก็เลยนัดกันว่าจะไปด้วยกัน ขับ มอไซ ไป ประมาณ60 โล
ขาไปไม่เท่าไหร่
ขากลับนี้สิ
คือ มัน บ่ายแล้วอะนะ คือ มันง่วงอะ
ช่วงออกจาก จังหวัดที่ไปดูของ เกิดอาการง่วง
มันก็รู้อะนะ
ตา ผมเริ่มหลับ
ตัว ผมเริ่มเอียง
มือ ผมเริ่มหลุดจากเสิ้อมัน ผมกำใว้อะนะ
ในขณะที่ผมกำลังหลับนั้น
มันก็จับมือซ้ายผมไปโอบเอวมัน
แล้วก็ตามด้วยมือขวา
แล้วก็กุ้มมือผมใว้แบบนั้นตลอดทาง
ผมนี้ เขินสิครับ รอไร ทำใงดี ไม่ง่วงแล้ว แกล้งหลับสิครับ
ตลอดทาง ผมก็ยังคงสับสนอยู่อะนะ ว่ามันคิดแค่เพื่อน
หรือ แค่กลัวผมตกรถ
จนมาใกล้จะถึงมหาลัย มันจึงปลุกผม แล้ว ผมค่อยเขยิบออกจากตัวมันแบบเขินๆ หึหึ



เรื่องของผมเหมือนจะไปได้ดีอะนะ หึหึ
แต่จุดเปลี่ยนของเรื่องเริ่มจากนี้แหละ
พอเริ่มเข้าคลาสนานเข้า เริ่มชินกับพี่สตาร์ฟ
มันก็เริ่มมาสายขึ้นเรื่อยๆ มันสายคนเดียวไม่เท่าไหร่
ผมนี้สายด้วย ผมไม่กล้ามาก่อนมันนิ ผมเคยบอกกับมันว่าถ้าพี่ถามว่าทำใมมาสายให้ตอบว่า ท้องเสีย และต้องตอบด้วยกัน
จนวันหนึง มาสายแล้วพี่สตาร์ฟปกครองสั่งให้ย่อแล้วถามว่า
พี่สตาร์ฟปกครอง=ทำใมถึงมาสาย
ผม=เอ่ออออออออออออออออออ
พี่สตาร์ฟปกครอง=ตอบบบบ?
ผม=ไม่ทราบครับ
พี่สตาร์ฟปกครอง=หึหึ เพื่อนๆทุกคนดูใว้พี่จะไม่สั้งให้หยุดย่อจนกว่าเพื่อนคนนี้จะหาคำตอบให้พี่ได้
สักพัก
พี่สตาร์ฟปกครอง=ทราบหรือยัง
ผม=ไม่ทราบครับ
วนอยู่อย่างนี้หลายรอบ
จน มันยกมือและพูดขึ้น
อีกคน=เป็ดมาสายเพราะผมครับ
พี่สตาร์ฟปกครอง=ที่นี้รู้หรือยัง
ผม=รู้แล้วครับ
พี่สตาร์ฟสั่งให้หยุดย่อแล้วเตรียมตัวงไปเข้าแถวรวมกับเพื่อน
ผมหันไปมองหน้ามันเพื่อขอบใจ แต่
สิ่งที่ผมเห็นคือ สีหน้า แววตาที่เปลี่ยนไป จนผมรู้สึกแปลกใจ
นี้ผมทำอะไรผิดหรอ ?
หลายวันต่อมาผมได้ขับรถไปเอง เพราะมันบอกว่า
เป็นขับรถไปเองก็ได้นะ ขากลับจะได้ไม่ต้องเดินกลับ
ผมนี้ ช็อกเลย เหมือนมันไม่อยากให้ผมไปด้วย เหมือนมัน รังเกียจผม ก็คงจะอย่างนั้นแหละ
จากนั้นเราก็เริ่มห่างกัน จากที่เคยไปอาบน้ำด้วยกัน ซักผ้าพร้อมกัน กินข้าวด้วยกัน ขับรถไปกิน น้ำปั่นกันตอนดึกๆ
ผมต้องทำทุกอย่างคนเดียว
ยังไม่จบนะครับ จุดพีคที่สุดอยู่นี้ต่างหาก
วันนั้นเป็นวันศุกร์ซึ่งผมไม่มีเรียนกัลบบ้านไปตั้งแต่วันพฤหัสแล้ว พี่สตาร์ฟนัดเข้าคลาสตอน 6 โมงเย็น เพราะเปิดเทอมแล้ว เข้าคลาสนานมากเกือบ 2 เดือน เข้าคลายนะไม่มีอะไร
หลังจบคลาสประมาณเกือบ 2 ทุ่ม หาข้าวกินก่อนกลับบ้าน วันนั้นเป็นอะไรไม่รู้อยู่ดีๆก็อยากกัลบบ้าน
ผมเกิด อบัติเหตุ หนักมากก กรามหัก ขากรรไกรหัก ฟันหลุด พูดไม่ได้ แต่
ถ่ายรูปอัป เฟสบุค ผมไม่รูว่ามัน ไลค์ หรือปล่าว จนผม ถูก ย้าย จาก โรงพยาบาลอำเภอ ไปจังหวัด จนไปโรงบาลศูณย์ มันก็ ยังเงียบ จน มีวันหนึงผม เล่นเฟสบุคยูแล้วมันทักเข้ามา ว่าลืมระหัสผ่านเข้าระบบมหาลัย
ซึ่งผมเป็นคน ทำให้มัน
คุยกันไปประมาณหนึง แต่มันไม่ถามผมสักคำว่าผมเป็นใงบ้าง
จนผมถามมันไปว่า
ผม = เป็นห่วงเราบ้างหรือปล่าว
อีกคน= เอ้าเป็นไร
ผม=รถล้มรอผ่าตัดอยู่รพ
อีกคน=เอ้า เมื่อไหร่
ผม=วันศุกร์ที่แล้ว
อีกคน=เอ้าหรอ เป็นไรมากไหม
ผม=กรามหักพูดไม่ได้ แล้วก็ฝันหักหลายชีก
อีกคน=เอ้าๆ ไปทำอิท่าไหน โอ้ยนัอเป็ด
ผม=เอาตุ๊กตาแมวกับเป็ดในห้องเค้าไปซักให้ที่ซื่อใว้เมื่อวันศุก ว่าจะเอาไปขอโทษที่เคยพูดไม่ดีด้วย พูดไม่คิด ถึงมันจะถูก แต่ก็ให้ด้วยใจเลือกอยู่นานแย่งกันหลายคนเลย แมวก็รู้ว่าเค้าคิดกับแมวยังใง เกินเพื่อนแต่เค้าไม่บังอาจเป็นแบบอื่นหรอกเราเป็นเหมือนแรกๆที่เจอกันเรามีความสุขมากเลย
แมว=หายเร็วๆเด้อๆ เป็นห่วงเพื่อนเสมอ
ผม=เขีบนซะเยอะตอบนีสเดียว
แมว=พักผ่อนๆ
ผม=เราเป็นเพื่อนดีแล้วเนอะ
แมว=เดี๋ยวจะไม่หาย
ผม=หายอยู่แล้ว
แมว=อะเครรรรร
ก็อปมาจากmessenger เด๊ะๆๆ
หลังจากนั้นผมกับแมวก็ไม่ได้คุยกันอีก เจอกันที่หอบ้างก็ทักทายกันตามปกติ
แต่ว่าความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม หึหึ
ได้ยินข่าวว่ามีพี่นักกีฬามาชอบมันด้วย หึหึ มันคงมีความสุขอะเนอะ
สุดท้ายนี้ถ้าแมวได้เห็นกระทู้นี้เป็ดคงตัดใจจากแมวได้แล้ว (มั้ง)
ขอโทษด้วยสำหรับ ความทรงจำแย่ๆ ของแมว ที่เกี่ยวกับเป็ดนะ