เวลาที่รู้ว่าตัวเองต้องลบแก้ไขต้นฉบับใหม่และอาจต้องลบทั้งตอนเพื่อเขียนใหม่ เคยทำใจไม่ได้กันไหมคะ?

ผมขออนุญาตจองพื้นที่ครับ แต่ขอยังไม่แสดงความเห็น เพราะผมด้อยประสบการณ์พอสมควร มาร่วมฟังก็แล้วกันนะครับ ขออภัยที่บ่นครับผมเพิ่งทานข้าวมันไก่มา

ถ้าเป็นผม อยากให้ตัดจบตัดละครที่จะลบด้วยฉากหักมุมสั้นๆ เช่นเดินไปโดนรถชนตาย หรือ ทะเลาะกันรุนแรงถึงขั้นตัดเพื่อน

แต่ผมก็ยังเป็นแค่ไรท์หน้าใหม่คงจะแนะนำได้แค่นี้ แปะด้วยคน

ส่วนตัวเราคิดแค่ว่าถ้าไม่ยอมตัดใจลบ ก็เดินหน้าไปต่อไม่ได้ เลยเลือกจะลบทิ้งซะน่ะค่ะ ถามว่าผูกพันมั้ย? ก็ผูกพันนะคะ แต่ถ้าผูกพันแล้วทำให้งานไม่ก้าวหน้า ไม่สมบูรณ์ ก็ตัดมันทิ้งเถอะค่ะ อันนี้แนวคิดส่วนตัว ไม่รู้มีคนคิดเหมือนกันหรือเปล่า

เคยทำมาแล้วทุกสิ่งอันที่ท่านกล่าว ตั้งแต่ตัดตัวละครที่ชอบทิ้งไปเพราะเป็นส่วนเกินของเรื่อง ตัดบางตอนที่ชอบทิ้งไป ที่ทำให้เรื่องเวิ่นเว้อเกินเหตุ

ข้าน้อยมักบอกเสมอว่าการเขียนคือ การเลือก และการตัดใจ เป็นเส้นทางหนึ่งที่คนเขียนทุกคนจะต้องเรียนรู้ขอรับ

เราเคยตัดตอนทั้งตอนทิ้งออกไปด้วยเหตุผลว่า "มันทำให้เราเขว" มาแล้วค่ะ
คือถามว่ารู้สึกว่าตอนที่จำต้องตัดออกไปนั้นรู้สึกว่ามันดีไหม
ก็รู้สึกว่ามันดีนะ แต่หากสุดท้ายมาถึงทางตันเพราะสิ่งที่คิดว่าดีแล้ว
นั่นแปลว่าสิ่งนั้นมันดี แต่มันก็แค่ไม่ใช่สำหรับเนื้อเรื่องของเราเท่านั้น
ก็เหมือนความรักค่ะ คนที่ดีอาจไม่ใช่คนที่ได้เดินไปต่อกับเราก็ได้ (?)

ตัดทิ้งที่ว่าของเรานี่ไม่ใช่ลบทิ้งไปเลยนะคะ
คือเราเป็นคนที่ชอบเขียนลงสมุดก่อนแล้วค่อยมานั่งพิมพ์ในคอม
ดังนั้นบางฉาก/บางตอนที่เราตัดออก เราก็แค่กากบาททิ้ง
แต่ถ้าไปๆมาๆ เอ้า ฉากหรือตอนที่ตัดทิ้งมันมาจำเป็นในภายหลัง
เราก็จะกลับไปหาน้ำพริกถ้วยเก่า เอ้ย เอาสิ่งที่ทอดทิ้งไปแล้วมาใช้อีกครั้งค่ะ

ส่วนเรื่องตัดตัวละคร...เรามีความคิดว่าถ้าหากต้องการตัดตัวละครออก
ต้องคิดค่ะว่าจะให้เขาอยู่ในความทรงจำผู้อ่านแบบไหนเมื่อจากไป
ถ้าอยากอยู่ในความทรงจำแบบแค่ถูกเอ่ยชื่อถึงในตอนอื่นก็น้ำตาตื้นขึ้นมาในอก
คงต้องเขียนฉากจากลานั่นให้ซึ้งใจ
ถ้าอยากให้หายไปเงียบๆ ก็อาจเป็นการค่อยๆลดทอนบทบาทของตัวละครนั้นลง

ซึ่งการลดบทตัวละครนี่ยากอยู่อย่างหนึ่งนะ
คือถ้าเกิดนั่นเป็นตัวละครที่ผู้อ่านชอบกันเยอะๆแล้ว
มันมักจะตามมาด้วยคำถาม "ทำไมคนนี้ไม่มีบทเลยล่ะ?"
คนเขียนก็ต้องทำใจกับคำถามประเภทนี้และไม่ไขว้เขวไปกับข้อเรียกร้องผู้อ่านมากนัก
ไม่อย่างนั้นมันก็จะกลายเป็นเขียนตามใจคนอ่านไป
(เราถือคติเขียนในสิ่งที่ตัวเองอยากจะอ่านค่ะ เหอเหอ)

แทบอยากจะบ้าตายเลยล่ะครับ คือผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ต้องแก้ไขเรื่องเกือบทั้งเรื่อง ซึ่งผมเขียนเรื่องนี้ตั้งสามเดือน แต่ผมเขียนใหม่ ซึ่งแน่นอนว่าผมต้องใช้เวลามากกว่าสามเดือนแน่ หงุดหงิดและก็โมโหตัวเองด้วย แต่สุดท้ายก็มีหน้าที่เขียนต่อไปจนกว่าจะจบ

เคยลบ 1000กว่าแผ่น เพื่อเขียนใหม่ด้วยค่ะ 
ที่เยอะเพราะว่าหลังจากรีไรท์ ก็ลบรีไรท์ไปอีกเลยเยอะขนาดนี้
ถามว่าทำใจได้มากแค่ไหน... มากจนร้องไห้เลย 555555
แต่ถ้าเรื่องความคุ้ม...ฝึกวาดรูป รู้ว่าคนตามอ่านจริงจังเยอะแค่ไหน ทำให้เรารู้สึกโอเคขึ้น
สำนวนรู้เรื่องมากขึ้น ตัวละครเข้าที่เข้าทางมากขึ้น เพราะตอนแรกแทบไม่อ่านนิยายเลยฝึกซุ่มอ่านนิยาย ยอมเปลี่ยนสำนวน เปลี่ยนพล็อต ตัดตัวละคร เปลี่ยนการดำเนินเรื่อง 
รู้สึกว่าตัวเองก็ทุ่มทุนกับนิยายเรื่องเดียวได้มากจริงๆเน้อ

แต่ตอนนี้...เสียจนไม่มีอะไรจะเสีย ไม่ชอบอันไหนเลยทิ้งแบบไม่เสียดายไปซะงั้น //เพื่อนบ่นหลายรอบล่ะ 5555

ผมยอม ถ้ามันทำให้เราก้าวต่อไปได้ครับ

ดีกว่าทำใจไม่ได้เเละยืนอยู่ที่เดิม

ส่วนใหญ่เราไม่ค่อยเจอปัญหานี้ค่ะ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าควรทำยังไง5555

เราชอบจะยืดต่อไปอีกหน่อยเพื่อให้เรื่องมันเชื่อมกันได้ ไปๆมาๆมันก็เชื่อมกันได้เองแหละถถถถถ ซึ่งก็อาจจะใช้เวลานานนิดนึง เราเองก็คิดตั้งนานว่าควรจะเชื่อมยังไง

แต่ถ้ามันคิดไม่ออกจริงๆ มันตันมาก ลบไปเลยก็ได้ค่ะ เพื่ออะไรบางอย่างที่ดีกว่าเดิม

ส่วนเรื่องตัวละครที่อยากลบ เราอาจจะให้มันโผล่มาช่วยตอนมีปัญหาแล้วดันเจ็บหรือตาย(??) ไปเรียนต่อเมืองนอก มีคู่หมั้น หรืออาจจะทำให้ธุรกิจหรืออะไรที่เกี่ยวกับเขาถูกทำลาย การที่ไม่กล่าวถึงก็รู้กันกลายๆว่าหายสาบสูญ หรือตัวเอกไม่รับรู้ข่าวสารเกี่ยวกับเขาอีก

เราก็แนะนำอะไรได้ไม่มากหรอกค่ะ เรามีปัญหากับการเปิดเรื่องมากกว่า T^T

ทำใจไม่ได้ค่ะ เคยตั้งกระทู้แบบนี้เหมือนกัน แต่เราก็กลั้นใจลบนะ เพราะสุดท้ายแล้ว เราจะคิดได้เองว่า ถึงเราจะชอบมันมากๆๆๆๆ แต่มันเป็นฉากที่ทำให้ภาพรวมนิยายแย่ลง ทำลายความสมบูรณ์ของนิยาย หรือความไหลลื่นของพล็อต ก็ตัดใจลบได้ค่ะ 5555 //ในเลข5มีน้ำตาซ่อนอยู่

ถ้าเรารู้ว่าจะไปต่อไม่ได้ เราจะกลับไปหาสมุดที่วางพล็อตไว้ แล้วเริ่มต้นวางพล็อตเสริมขึ้นมาใหม่ เพราะเสียดายที่แต่งไว้ ลบไปไม่ได้ค่ะ จะพยายามคิดหาฉากเชื่อมพล็อตให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม 555 ก็มันรักนี่นา การลบไม่ใช่ทางแก้ปัญหาทางเดียวสักหน่อย
ปกติเราจะวางพล็อตใหญ่ก่อนเลยเวลาจะเขียน คือวางละเอียดมาก ๆ ใช้สมุดเป็นเล่ม ๆ เพียงแค่วางพล็อตค่ะ พอพล็อตละเอียดแล้วก็เหมือนว่ามันจะถูกล็อกไว้อย่างนั้น ไม่มีอะไรให้เสริม ให้แก้อีกแล้ว ดังนั้นอาการอยากเพิ่ม อยากจะปรับปรุงใหม่เลยไม่เคยเกิดขึ้นน่ะค่ะ 

ถึงผมจะเคยเขียนเรื่องแรก แต่ผมก็ทำมาหมดแล้วละครับ
ตัดตอนทิ้ง 3-4 ตอน เขียนดีในระดับที่พึงพอใจ แต่ยังไม่เหมาะจะใส่ในช่วงเวลานั้น จำใจตัดออก
(งงเหมือนกันที่ทีแรกคิดว่ามันโอเค แต่พอศึกษาหลักการเขียนทำให้รู้ว่า มันไม่เหมาะ)

ตัวละครก็ทิ้ง แต่โยกย้ายไปใส่ที่อื่น ลักษณะอื่น

ถามว่าทำใจได้ไหม ตรงไปตรงมา ทำใจไม่ได้แต่ก็ต้องทำ เพราะต้องการเขียนเรื่องให้ดีที่สุด
ถ้าปล่อยผ่าน ก็เท่ากับเราปล่อยสิ่งที่คิดว่าไม่ดีออกไปครับนั่นเอง
แต่ผมตัดทิ้ง แล้วเก็บไว้อ่านนะครับ ยังไม่ลบทิ้งไปทันที
อ่านพิจารณาทบทวนเพื่อบทเรียน จำให้ขึ้นใจแล้วค่อยปล่อยมันไป (ฮา)

ทาง สนพ ขอมาเหรอคะ

ยังไม่เคยโดนเลยค่ะ เพราะยังไม่เคยผ่านซักที (โดนตบ!)

แต่ที่ผ่านมา เราไม่เคยลบทิ้งเป็นตอนนะ  เพราะเสียดายนี่แหละ เราจึงใช้วิธีเขียนแทรกเข้าไปค่ะ

เคยลบ 183 หน้า (จบเรื่อง) ทิ้งแล้วเขียนใหม่ค่ะ

เพราะมันต้องแก้ไขหลายจุด แก้จุดนั้นกระทบจุดนี้ เลยลบทิ้งแล้วตั้งต้นใหม่เลย

ก็ได้รับคำแนะนำมาแบบนั้นเหมือนกันครับ ว่าการเขียนใหม่โดยมีโครงในใจนั้นจะทำให้นิยายออกมาดีกว่าแบบเก่า

แต่ส่วนตัวแล้ว ตอนรีไร้ท์ ผมก็ผสมๆไปนะ คือส่วนที่ตัดก็ตัดไป ส่วนที่เขียนใหม่ก็เขียนไป
แต่อะไรที่เป็นแก่น อ่านแล้วยังใช้ได้ เอาแค่เกลาก็พอแล้วครับ จะทุ่นเวลากับลดพลังงานสมองไปพอตัวเลย

ผมยังไม่เคยนะ(ก็ยังไม่เคยรีไรท์ ...ยังไม่เคยเขียนจบจริงๆเล้ย!)
แต่พูดถึงเรื่องนี้อยากให้ลองไปอ่านเรื่อง "ล่าอสุรกาย"
เสร็จแล้วไปดูอนิมเะ Ushio to Tora
แบบอนิเมะมันตัดไปเยอะเลย ตัวละครหายหลายตัว แต่ทำออกมาสนุกมาก!
เนื้อเรื่องกระชับขึ้น รวดเร็วทันใจ เด็ดทุกตอน

//เรื่องนี้คุณพีทจะไม่ยุ่ง

แบบว่าผู้กำกับขี้เกียจม้ากมาก ถ้าเขียนจบก็จะโห่สามลา ไชโยสามครั้ง แปะฝาปิดผนึกเรียบร้อย แล้วผู้กำกับก็ไปฉลองสามวันเจ็ดคืนครับ

ไหน... อะไรนะ... รีไรต์?... อะไรยังไง ไม่รู้ไม่ชี้ //จกข้าวเหนียวไก่ย่างส้มตำ

เคย ต้องลบตอน 40 ตอนออกและ ไปแก้ตอนแรกๆ ประมาณ 10 ตอนแรกใหม่เกือบหมดเพื่อให้สอดคล้องกันตอนหลังๆ แล้วอัพตอนต่อไปอีกที ก็แก้ราวๆ เดือนหนึ่งละมั่งครับ

เรืองตัดตัวละครทิ้งนี้ ส่วนใหญ่ถ้าแก้จะไม่่ตัดทิ้งครับ แต่จะแต่งเรื่อยๆ แล้วฆ่า =v= ไม่ปวดตับหรอกมั้ง แค่ตัวประกอบนะ ก็ทำนองนี้แหละครับ

อ่อ ตอนที่แก้บ้างทีก็ยาวประมาณ 8 หน้า ตอนไหนที่น้อยกว่า 8 ก็ต้องเพิ่มให้ถึง ไม่ก็ จับสองตอนมารวมกัน แล้วก็แก้มันสะเลย ตอนจะได้น้อยลงด้วย และพยามรวบให้ได้มากที่สุดเพื่อให้คนที่อ่านแล้ว ไม่จำเป็นต้องกลับมาตามอ่านมา 
แล้วเมื่อลงตัวก็อัพตอนต่อไป จากนั้นก็ค่อยไปเสริม จุดๆ ต่างใหม่อีกครั้งเพื่อเรียกคนอ่านหน้าใหม่ที่ยังไม่เคยได้อ่าน 

ผมเคยนะแต่ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ผมจะคิดแบบนี้ครับ
"นิยายเล่มนั้นเขาแก้ไปแล้วกี่รอบกัน?" 
ผมก็มีแรงเขียนต่อครับแปลกเนอะ

สำหรับเราไม่เคยตัดแค่บางฉาก ถ้าต้องตัดแบบจัดจริง 'ตัดทั้งตอน' ไม่ว่าจะแต่งไปกี่สิบหน้าก็ยอมค่ะ เราถือคติว่าถ้าแต่งไปแล้วรู้สึกไม่ดีก็ล้างมันซะ แล้วสิ่งที่ดีจะมาเอง หนักที่สุดก็ 'ทั้งเรื่อง' ประมาณ30กว่าตอน เพราะเรามารู้สึกตอนแต่งว่ามันขัดๆ การบรรยายช่วงแรกมันแย่ เนื้อหาง่ายไป เลยลบให้หมดเลย ตอนลบนี่ก็ลังเลนิดนึง แต่พอทำแล้วรู้สึกสบายใจ เพราะถึงเราจะรักตัวละคร ถึงเราจะลบพวกเขาออกไปจากหน้ากระดาษ แต่พวก้ขาก็ยังอยู่ในความทรงจำ ยังสามรรถออกมาโลดแล่นได้เสมอ ตราบใดที่เรายังไม่ลืม ก็เลยถือซะว่าเราสร้างพวกเขาให้ดีขึ้นกว่าเดิม ดังนั้นไม่ต้องเสียดายหรือลำบากใจ แค่ทำในสิ่งที่คิดก็พอ

เราก็กำลังจะลบตอนที่เพิ่งแต่งเสร็จเพื่อเขียนใหม่เหมือนกันนะ
รู้สึกว่าตัวละครหลุดธีมที่วางไว้
แต่ก็ไม่ได้คิดไรมาก ลบก็ลบ
อยากให้งานออกมาดีที่สุด ลบแล้วเขียนใหม่ไปเลย
ดีกว่าต้องมารื้อใหม่หมดตอนที่จบเรื่องแล้ว
เพราะถ้าเขียนจบแล้ว ยังไงๆก็ไม่อยากรื้อใหม่
อาจจะปล่อยงานที่ยังไม่ดีพอออกมาก็ได้ อย่าไปยอมมม
งานเราต้องเต็มที่ที่สุด ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้
สู้ๆ!!

เราก็กำลังจะลบตอนที่เพิ่งแต่งเสร็จเพื่อเขียนใหม่เหมือนกันนะ
รู้สึกว่าตัวละครหลุดธีมที่วางไว้
แต่ก็ไม่ได้คิดไรมาก ลบก็ลบ
อยากให้งานออกมาดีที่สุด ลบแล้วเขียนใหม่ไปเลย
ดีกว่าต้องมารื้อใหม่หมดตอนที่จบเรื่องแล้ว
เพราะถ้าเขียนจบแล้ว ยังไงๆก็ไม่อยากรื้อใหม่
อาจจะปล่อยงานที่ยังไม่ดีพอออกมาก็ได้ อย่าไปยอมมม
งานเราต้องเต็มที่ที่สุด ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้
สู้ๆ!!

ผมคนนึงครับ ตอนเเรกไหลลื่นมาก พอมาตอนที่สามมันขัดเเย้งกัน ผมเลยต้องลบแล้วเขียนใหม่ให้มันต่อกันไปไม่ได้ ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่....

เราแต่งมาได้ร้อยกว่าหน้าแต่แล้วพอห่างจากการแต่งไปเพราะไม่ได้เล่นคอม แล้วบวกกับไปอ่านนิยายคนอื่นที่เขาแต่งดีๆทำให้เรากลับมาแต่งนิยายใหม่ตอนได้คอมแล้วอะนะมันทำให้เรารู้สึกว่านิยายเรามันอ่อนเกินไปทั้งที่ในใจเรารักมันมากแต่เพื่อที่จะสร้างสรรค์งานให้ดีกว่าเดิมลบทั้งเรื่องเลยคะตอนนี้ToT