รู้สึกยังไง เมื่อครูตอบนักเรียนแบบนี้ [ระบาย]
ตั้งกระทู้ใหม่
เรื่องของเรื่องคือ ครูให้ทำแบบฝึกส่งท้ายคาบซึ่งเยอะมากบางคนก็ทำไม่เสร็จก็อดส่ง แต่เราเสร็จค่ะเราก็ส่งเฉยๆ
แต่ 2 วันต่อมา
พอถึงคาบ ครูแกก็นั่งตรวจนั่งเซ็นสมุดที่ส่งไปตั้งแต่ในคาบที่แล้ว พอครูตรวจเสร็จ เพื่อนก็ทยอยกันแจกสมุด พอแจกเสร็จเราก็รู้ตัวว่ายังไม่ได้สมุด ไปถามเพื่อนที่แจก มันก็บอกว่า ไม่มีๆ เราก็ไปถามครู ณ จุดๆนี้ไม่ได้ซีเรียสนะคะ ถ้าหายจริงๆ แล้วครูบอกในเขียนใหม่เราก็เขียนอะ แค่อยากให้ครูรู้ว่า สมุดเราส่งแล้วแต่หาย การสนทนาประมาณนี้ค่ะ
เรา : ครูคะ หนูยังไม่ได้สมุดค่ะ แต่ส่งแล้ว ส่งท้ายคาบที่แล้วเลย เพื่อนก็เห็น
ครู : ไม่รู้ (จบ..... ณ จุดๆนี้หน้าชามากอะ เสียงครูเย็นชาเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไรเลยกับปัญหาของเรา เรารู้สึกแบบโลกหยุดหมุนหายใจลำบาก ผิดหวังเล็กๆ เกิดคำถามชึ้นในใจมากมาย)
เพิ่มรายละเอียดนะ
-ครูคนนี้ไม่ได้เป็นคนเย็นชา แกชอบคุยชอบสอนกับเด็กหน้าห้องมาก ทั้งคุยเรื่องทั่วไป และเรื่องการใช้ชีวิต การเรียนต่อ เป็นการคุยแบบส่วนตัวคุยเบาๆด้วยแหละ เหอะๆ
-เราเป็นเด็กเกือบหลังห้อง แต่ไม่ใช่จะเกเรนะ แค่ที่หน้าๆโดนแย่ง แล้วเป็นที่ประจำ ไม่มีใครยอมเปลี่ยน
-เราแค่หวังอยากจะได้คำแนะนำ หรือความคิดเห็นจากครูแค่นี้เอง เช่น ส่งแล้วแน่นะ อาจจะติดไปกับห้องอื่น ไม่มีแล้วอะเดี๋ยวลองไปดูอีกที เอาจริงๆนะถ้าหายจริงๆ ครูบอกว่าไปเขียนใหม่เราก็เขียนอะไม่โกรธด้วย ดีใจด้วยซ้ำที่แกยังแนะนำทางออกให้(ก็สมุดเราหายที่โต๊ะแกหนิ) แต่แกกลับตอบว่า "ไม่รู้" รู้สึกเหมือนโดนมองข้าม เป็นศิษย์คนหนึ่งที่ไม่สำคัญ วันนั้นเรานั่งเรียนแบบปวดใจมาก นั่งดูครูคุยกับเด็กนั่งหน้าๆอย่างสนุก ดูครูมีความสุขดีนะแลดูครูแคร์เด็กพวกนั้นนดีเนอะ ดีจังเลยเนอะครู
-เราเป็นเด็กเกือบหลังห้อง แต่ไม่ใช่จะเกเรนะ แค่ที่หน้าๆโดนแย่ง แล้วเป็นที่ประจำ ไม่มีใครยอมเปลี่ยน
-เราแค่หวังอยากจะได้คำแนะนำ หรือความคิดเห็นจากครูแค่นี้เอง เช่น ส่งแล้วแน่นะ อาจจะติดไปกับห้องอื่น ไม่มีแล้วอะเดี๋ยวลองไปดูอีกที เอาจริงๆนะถ้าหายจริงๆ ครูบอกว่าไปเขียนใหม่เราก็เขียนอะไม่โกรธด้วย ดีใจด้วยซ้ำที่แกยังแนะนำทางออกให้(ก็สมุดเราหายที่โต๊ะแกหนิ) แต่แกกลับตอบว่า "ไม่รู้" รู้สึกเหมือนโดนมองข้าม เป็นศิษย์คนหนึ่งที่ไม่สำคัญ วันนั้นเรานั่งเรียนแบบปวดใจมาก นั่งดูครูคุยกับเด็กนั่งหน้าๆอย่างสนุก ดูครูมีความสุขดีนะแลดูครูแคร์เด็กพวกนั้นนดีเนอะ ดีจังเลยเนอะครู
ถ้าเพื่อนๆเจอแบบนี้จะทำยังไงคะ เราเจ็บใจมาดอะยิ่งกว่าอกหักอีก
ปล. ขอพื้นที่ระบายนะคะ ใครสงสัยงงอะไรถามได้ 
Sandai_JN
1 ก.พ. 59 เวลา 00:24 น.
11,824
views
36 ความคิดเห็น
ผมก็เคยโดน
ผม : อาจารย์ผมยังไม่ได้สมุด ส่งพร้อมเพื่อน
อาจารย์: ไม่รู้สิ ลองไปดูที่โต๊ะ ไม่มีคือไม่มี
ผม : เดินไปหา ไม่มี ครับ
อาจารย์ : งั้นก็ไม่รู้
ผม : แล้ว ผมมีคะแนนยังครับ ดูให้หน่อย ว่าลงคะแนนยัง
อาจารย์ : ทำหน้าเซง เปิดสมุดคะแนน ไม่มี
ผม : แล้วผมควรทำยังไง
อาจารย์ : แล้วเธอคิดว่าควรทำยังไง
ผม : งั้นผมไปทำใหม่ มา พน มาส่ง (พูดแบบเซง)
สรุปนะครับ จขกท ก็ถ้าอยากได้คะแนนก็ทำไปส่ง จบครับ อาจารย์เขาก็พูดเลี่ยงๆไป
ปล. มีอาจารย์อีกคนนึง ของเพื่อนหาย อาจารย์ตอบว่า เดียวครูไปหาให้นะ ถ้าไม่เจอ
เดี๋ยวครูให้ชีทไปทำแทน (ชีทง่ายๆเลย)
ต่อตากนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวพี่นะ จะโกรธตะด่าก็ได้
ครูไม่รับผิดชอบ เพราะครูไม่ได้ทำหาย
ครูจะรับผิดชอบ ต่อเมื่อครูทำหาย
กรณีครูเป็นคนปกติ พี่ไม่ได้ปกป้องครูหรอกนะ แต่มันเหมือนเป็นอะไรที่ คนปกติน่าจะทำกัน
พี่ทำของเพื่อนหรือคนในบ้านหาย ก็รับผิดชอบ แต่ถ้าไม่ได้ทำหาย คือ ไม่รู้สิ ไม่เห็นนะ ก็ไม่รับผิดชอบ
ครูเขาไม่รู้ ก็น่าจะ ที่ตรวจมาไม่เห็นชื่อน้องนะ เดา! เขาเลยให้น้องทำใหม่ เพื่อจะได้ลงคะแนนได้ !! พี่ว่า ดีกว่าคนที่ ทำหายไม่รับผิดชอบ หรือ ทำหายแล้วสุ่มใส่คะแนนให้นะ
แล้วก็น่าจะดีกว่า ครูคนนึงที่เป็นเพื่อนพี่ ยืมของแล้วยืมตลอดชีพจนหาย
พี่ว่า ครูไม่มีความรับผิดชอบ......อย่างน้อยๆน่าจะบอกว่า เดี๋ยววครูลองไปหาให้นะลูก เผื่อมันปนกับห้องอื่น เพราะเราเสร็จ แล้วส่งแล้ว
อีกกรณี เพื่อนเอาไปลอกแล้ว ไม่ยอมบอกรึป่าว
ปล วันนี้ครูอาจจะทะเลาะกับแฟน หรือมีปัญหา เลยทำให้อารมณ์เสียก็เป็นได้คะ
ขำตรง วันนี้ครูอาจจะทะเลาะกับแฟน 555
โห้ ครูแย่อ่ะ ลำเอียงสนใจแต่เด็กเก่งๆ เด็กหน้าห้อง (เด็กหน้าห้องนี่ ประจบครูรึเปล่าอ่ะ) อย่างน้อยเราว่าครูควรแนะนำให้ไปลองหาที่โต๊ะครูนะ นี่แค่อ่านยังรู้สึกแย่เลยอ่ะ ตั้งใจมาถามแต่ตอบปัดๆแบบไม่ใส่ใจ ขอให้เจ้าของกระทู้หาสมุดเจอเร็วๆนะ
ขอบคุณน๊าา
ผมเจออะ วันนั้นแข่งกิราสีคับ แล้วห้องผมแพ้ ครูพูดว่า"ห้องนี้เอาแต่เล่นเกมไปวันๆ" คือถ้าพูดเบาจะโอเคครับ แต่ครูคนนี้ พูดอัดไมค์ ณ ตอนนั้น ผิดหวังในตัวครูมาก แบบ ในห้องเราถึงบางคนไม่ค่อยตั้งใจเรียน มีเอ๋อบ้าง แต่70กว่าเปอร์เซน สอบกายภาพแล้วดีขึ้นอะครับ ครูจะเอายังไงอะ??? ห้องที่แข่งก็แบบ เข้าห้องปกครองบ่อยมาก แต่มีตัวท้อปวิชาครูเยอะอะ ครูจะเอายังไงอะ เรื่องเหยียดไม่ว่าเท่าไหร่นะ แต่ไอ่เสริมเด็กนี้อะไร ครูที่ไหนเขาทำไห้เด็กเขาร้องไห้อะ มันมีหรอ แล้วกายภาพแต่ละคนมันก็เท่ากันปะ ผิดหวังมาก รู้นะว่าอยากพักดันอะ แต่จะพูดใส่ไมค์ทำไมอะ
ปล
*อาจารปกติสอนแบบสนุกนะ ไม่ได้แย่มาก
*พอจารพูดอะเพื่อนผมก็ร้องไห้เลยอะ แรงไปไหมอะ
*ตอนเรียนเคยคิดว่าครูคนนี้ดี ไม่เหยียด แต่สุดท้ายก็ผิดหวังอะ
ข้อระบายนิดนึงนะครับ
แย่จัง สู้ๆนะ
ของผมเจอหนักกว่านั้นครับ
สมัยม.ต้นผมเป็นคนที่ไม่ค่อยจะตั้งใจเรียนเท่าไร (บอกตามตรงผมมีครูพิเศษสอนแล้วก็ชอบอ่านเองด้วยครับ) เพราะงั้นบทเรียนในห้องผมจะไม่ได้ตั้งใจมากนัก ก็มักจะโดนอาจารย์เรียกถามตลอด แต่ผมตอบได้นะจนหลังๆอาจารย์เริ่มปล่อยๆ ไม่ถามก็ได้ไรงี้ 555
วันนึงอาจารย์ให้ส่งสมุดงานซึ่งผมก็ไปส่งตามปกติครับ ที่สำคัญคือไปกับเพื่อนแล้วผมเป็นคนเอาสมุดเข้าไปวางซึ่งก็รวมกับของเพื่อนเป็นสองเล่ม วันนึงตอนประกาศคะแนนงานกลับไม่มีของผม ทั้งๆที่ของเพื่อนที่ผมไปส่งให้มีคะแนน ผมก็ไปถามแก แกบอกว่าไม่มี ของผมไม่ได้ส่ง ผมก็เถียงสิครับ ไปกับเพื่อนสองคนส่งสองเล่มของเพื่อนมีจะไม่มีของผมได้ยังไง สุดท้ายเรื่องถึงผู้ปกครองครับ เพราะผมไม่ยอมเขียนใหม่ (เป็นงานเขียนไดอารี่ภาษาอังกฤษทุกวันทั้งปีอ่ะครับ) สุดท้ายได้เรื่องว่าแกไม่ตรวจของผมเฉยเลย เอาไปไว้ที่อื่นซะงั้น มารู้ทีหลังว่าอาจารย์คนนี้เป็นคนแปลกๆ ออกแนวจิตๆหน่อยครับ
แรกๆก็โกรธนะครับ แต่ย้อนไปนึกตอนนี้ก็ตลกดี
มาเล่าให้ฟังเป็นอุทธาหรณ์ครับผม ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะครับ สู้ๆครับ
ครูแบบนี้ก็มีด้วยเนอะ
ของเราเป็นตอนเรียนประถมน่าจะช่วง ป.1 ป.2 เรานั่งสอบกลางภาควิชาสังคมอยู่ บรรยากาศแบบว่าเงียบมากๆ มีคุณครูท่านหนึ่งก็เดินมาชี้หน้าด่าเราเสียงดังมากๆ ว่าไม่ส่งสมุด ไม่มีความรับผิดชอบเพื่อนเค้าส่งกันหมดแล้ว จะเอามั้ยคะแนน บลาๆๆ ตอนนั้นตกใจและอายเพื่อนมาก ก็ตอบครูว่าเราส่งไปแล้ว น้ำตาเราก็ซึมๆ พอถึงช่วงพักเพื่อนๆก็อ่านหนังสือกันเตรียมสอบวิชาต่อไป แตา่เรานี่ไม่มีสมาธิเลย รีบโทรกลับบ้านหาแม่ ที่โรงเรียนมีตู้โทรสาธารณะ พอแม่รับเราปล่อยโฮเลย ละก็เล่าให้แม่ฟัง ยืนยันว่าส่งแล้วจริงๆ หลังจากนั้นเราก็ต้องเข้าสอบต่อแบบจิตใจเลื่อนลอยอ่ะเข้าใจป่ะ ซักพักนึงคุณครูท่านนั้นก็เดินมา บอกว่าเจอแล้ว แกเอาไปให้เพื่อนในก้องเรานี่แหละคนนึงเอาไปลอกแล้วเวลาส่งเพื่อนดันวางของตัวเองไว้บนโต๊ะแต่ดันใส่ของเราไว้ใต้เก๊ะโต๊ะครู ที่หาเจอเพราะแม่เราโทรไปหาครูประจำชั้นให้ช่วยเราหน่อยเพราะเราร้องไห้จิตใจแย่มาก ครูประจำชั้นก็ดีนะก็ไปช่วยครูที่ว่าเราหาแล้วก็เจอ สุดท้ายก็มาขอโทษกันไป แต่มันก็ไม่ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นเลยนะจำมาจนถึงทุกวันนี้ ปล.ครูคนนั้นสอนวิชาจริยธรรมด้วย เห้อเซ็ง
ผมเจอประมาณนั้นเหมือนกัน แต่ไม่ได้เจอตรงๆ
วันนั้นอาจารเขาเปิดไห้แก้คะแนน แล้วพ่อผมมารอรับผมกลับ(ตอนเย็น)พะดีจะไปดูว่าแก้อะไรได้บ้าง
พอเข้าไปเท่านั้นเเหละ คุณไช้ผู้ปกครองน้องIปะค่ะ?
พ่อกะสะดุ้ง พะดีว่าน้องเขาไปต่อยกับน้องอีกคนอะคะ
(ณ ตอนนั้นเพื่อนผมเขาต่อยกันในคาบครู และผมไม่ได้เรียนเพราะต้องไปกิจกรรม)พ่อผมกะงงสิครับ ผมไม่ค่อยมีเรื่องกับไครอยู่แล้ว แล้วจารกะไห้ดูรูป แค่แว่นก็ไม่ไช้ ผมสูงกว่าเยอะ พ่อผมกะค้าน แต่ครูไม่เชื่อ
จนเพื่อนอีกคนมาแก้คะแนน ละก็อิธิบายว่า คนนี้ไม่ไช้ผม ครูก็แบบ เอ๋อออออออออออออออออ แล้วขอโทดพ่อผม พอผมกลับบ้าน ผมต้องฟังพ่อผมพูดเทศหนา อยู่แทบชั่วโมง คือไม่รู้จารพูดไรมั้งนะ แต่แลดูพ่อผมโกรธมาก แบบเรียนดอกเตอร์อย่างฉลาด แต่มาผิดด้วยเรื่องแค่เนี้ย สะเพร้าง่ายๆเลย ตั้งแต่วันนั้น พ่อผมอัคติกับครูคนนั้นทันที
*ครูเขากะสอนดีนะ แต่สะเพร้าแบบแปลกๆเรียนมาตั้งเยอะเลยด้วย
คห7 โหยิ่งกว่าจขกท.อีก ยังเด็กอยู่เลย ป.1 ป.2 เอง ครูแย่มากกก ชี้หน้าด่าเด็กเสียงดังแบบนี้ รับไม่ได้อะ
เราก็เลยไปขอดูวันที่เราขาด ปรากฏว่าเราขาด 1 ครั้ง ซึ่งครั้งนั้นเราไปแข่ง เราก็บอกครูว่า เราไปแข่งนะ ไม่ได้ตั้งใจขาด แต่กลับมาเรียนไม่ทันจริงๆ ครูก็บอกว่า
ครู : "ถ้าไปแข่ง ครูต้องจดไว้แล้วสิ แต่นี่ไม่มี"
เราก็ อ้าว...ไปหาหลักฐานยืนยันมา โดยไปเอาปฏิทินของครูที่ควบคุมการแข่งขันไปยืนยัน แต่ปรากฏว่าครูพูดว่า
ครู : "ไม่บันทึกย้อนหลังให้แล้ว"
ซะงั้น...คือน้ำตาไหลเลย ครูอีกคนต้องมาช่วยพูด จนครูเค้าลบวันขาดให้
555+ ไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บจี๊ดๆเหมือนกัน
ครูเก็กอะ แบบพอรู้ว่าผิดถ้ายอมรับผิดจะเสียฟอร์ม เลยปัดว่าไม่บันทึกย้อนให้แล้ว เหอะๆ
ประมาณนั้นข่าาา
เคยทำงานส่งค่ะ คนส่งตรงเวลา ส่งพร้อมเพื่อน คือคนที่งานหาย ส่วนคนส่งทีหลังคือคนที่งานอยู่ แล้วเราก็ต้องไปทำใหม่ ซึ่งมันก็ไม่ได้น้อยๆเลย...
เป็นผม ผมจ้องหน้าไฟลุกเลยครับ คะแนนกูนะนั้นอะ
สายโหดอะ 55555
ดักตบหน้าโรงเรียนเลยครับ555555
โหด 5555 แต่ฮาดี ไม่เครียดๆ
ผมเป็นเด็กชนบท ฐานะปานกลาง เป็นเด็กเงียบๆ ตอนเด็กๆอาจจะเอาแตใจนิดหนอย และถูกเลี้ยงแบบไมคอยได้ไปไหน
ผมเป็นคนๆหนึง ทีนับได้วา เคยเป็นเด็กเรียนมากอน... แตก็ต้องเปลียนไป
เหตุเกิดตั้งแตตอนเป็นเด็กประถม ผมเปนเด็กธรรมดาทีเรียนปานกลาง แตโดดเดนด้านวิชาคณิตศาสตร์
ครั้งแรกทีผมได้ไปเรียนกวดวิชาใน กทม. สอบวัดผลจบคอร์ส ผมได้ทอปของคอร์ส ซึงมี2คน ทีได้ทอป อีกคนได้ที1ของการแขงขันระดับเขต ประมาณวาตอนเด็กผมก็มีหัวด้านคณิตศาสตร์นิดหนึง แตีวิชาอืนไมได้แยมาก
ซึงในตอนทีเรียนประถม ครูมักบอกผมวา ให้ตั้งใจเรียนวิชาอืนเหมือนคณิตศาสตร์ด้วยสิ ตามจริงวิชาอืนผมก็ได้3ขึ้นไปหมดนะตอนประถม ตอนนั้นในใจผมคิดวา"นีผมดูเป็นแบบนั้นจิงหรอผมชอบวิชาอืนนะ ถึงเรียนไมเข้าใจก็พยายาม แคถนัดคณิตมากเป็นพิเศษก็เทานั้น" พอคนพูดเยอะๆๆเข้าเลยทำให้ผมเริมเกลียดวิชาคณิตไปเลยทีเดียว ทำไม... ทำไมต้องพูดแบบนั้น
ขึ้นตอนมัธยม เหมือนได้เปลียนโลกเจอสิงใหมๆ ในตอนนี้ผมเริมเกลียดวิชาคณิตแตก็ไมได้ทำตัวตกตำ สอบได้ทอปวิทย์ ทีนีไมคอยมีคนสนใจหรอกวาเราไมเกงอะไร อาจารย์มักจะสนใจแตเด็กทีเกงด้านทีเกงเทานั้น เพราะจะหาตัวไปลงแข่ง..
ม.2 ผมยังจำวันนั้นได้ดี ผมเรียนพิเศษวิชาวิทยาศาสตร์กับอาจารย์ทานหนึง ซึงผมได้ยินชือเสียงเสียๆๆของอาจารย์ทานมาพอสมควร วา ขายเกรดและใครเรียนพิเศษกับอาจารย์จะได้เกรดดีใครไมเรียนโดนกดเกรด และใครย้ายทีเรียนก็โดนกดเกรด ใครเรียนคูวิชาเดียวกับทานก็โดนดา โดนไลออกจากทีเรียนพิเศษ ประมาณนี้เลย ผมไมได้เชืออะไร ผมเลยอยากทดสอบดู ที รร คาบอาจารย์ผมเดินขอไปยกเลิกเรียนพิเศษกับอาจารยืพอดีจายเปนรายเดือน สิงทีอาจารย์ตอบกลับผมมา ผมถึงกับอึ้ง "อยาให้รู้นะวาเธอไปเรียนกับคนอืน..." คือเพือนผมอีกคนกำลังเดือนมาตายตังคาเรียนพิเศษพอดี สะตั้นเลยครับท่าน 555 มันกลายเปน1ปีทีเป็นจุดเริมต้น ของโลกมุมใหมของผม ทั้งปีนั้นผมกวนตินอาจารย์ทั้งเทอม โดดเรียน ฯลฯ บอกได้เลยวา แทบจะเป็นการทิ้งอนาคตตัวเองในฐานะเด็กเรียนดีคนหนึง
ตอนปิดเทอมฤดูร้อน ม.3 ผมได้เปิดมุมมองตัวเองใหมจากการได้รุ้จักรุ้นพีคนหนึง ห้องรุ้นพีเปนห้องทอปของ รร. เชนเดียวกันกับผม ซึงสร้างวีรกรรมเป็นประวัติศาสตร์โดยการโดดเรียนยกห้อง ผมถามไปวา "รุ่นพีทำแบบนั้นทำไม ทำได้ยังไง เจ๋๋งอะ" ทีวาเจ๋ง คือผมคิดแบบนั้นจริงๆๆ ถ้าถามวาทำไม
1 การทีคน20-30คนพร้อมใจกันทำอะไรสักอยาง ด้วยกัน คุณไมคิดวาเจงบ้างหราคับ
2 พีๆเขาโดดก็จิงแตไมได้ไปเตะตอยตีนะ ก็แคไปเลนบอลเตะบอล โดดอยุใน รร ก็แคนั้น ไมได้กอความวุนวาย
3 ความสามัคคี ทีแบบเป็นเพือนอะ เพือนแท้มันหายากจิงนะครับ แตคือพวกพีเขานีคนจิงแน
พี้เขาก็บอก ถ้าจำไมผิดนะ"คือเพือนๆหนึงในรุนพีอะ เขามาเรียนไมได้ไมทราบวาอะไร แตอาจารย์ไมยอมหยุดให้มั้ง เลยตัดสินใจโดดให้ยกห้อง" ผมนีอึ้งเลย เพือนรุนพีเขาไมทิ้งกันเลยนะ ไมวาในห้องจะมีคนหัวออนหรืออะไร
ถามวาเกียวอะไรกับเรืองอาจารย์ ก็ตรงนี้หละคับ บางครั้งมันไมเกียวกับคำวาเป็นอาจารย์หรอก แตคนๆหนึงอะเจออะไรมาบ้างคุณก็ไมรู้เขาหรอก ในฐานะทีเป็นคนๆหนึงก็ควรฟังกันบ้างปาวคับ อาจตางกันเรืองอายุ เรืองประสบการณ์ ทานผู้มีความรู้ก็ควรชี้แนะ เคยเจอนะ อาจารย์บางทาน ลืมสังงาน พอถึงเวลาเด็กไมรุ้ ไมได้สง ไมมีคะแนนยกห้อง โทษเป็นความผิดเด็ก ผมก็เคยเจอนะ
ม.4 ผมขึ้นมาอยุชั้นม.ปลาย ความคิดผมเปลียนไปเยอะ ถึงม.ต้นจากเด็กเกรด3.7+ จบออกมาจะ2.0+ แตผมก็ยังอยุในห้องพิเศษอยุดี พอดีสอบติด เกณฑ์ผานทีสมัคร เข้าไปอาทิตย์แรกเลยครับ วิชาคณิต ผมยังจำคำพูดนั้นได้ดี...
เรืองมีอยุวา อาจารย์สังครับให้นังคิดโจทย์1ข้อเป็นแบบเซต อาจารย์สอนดี ดูใจดีครับ และผมนังคิดโจทย์ให้เพือน
เพือนมันเอาไปสงอาจารย์เขาชมมาวาตั้งได้ฉลาดมาก และให้เพือนไปนำเสนอหน้าห้อง และอวยเพือนคนนั้นใหญเลย ผมนังคิดนะ 555 ผมเอาของตัวเองไปสงไมเหนอาจารย์ชมเลย ทั้งๆทีอันนั้นผมก็คิดแท้ๆๆ อาจารย์นีอวยมันทั้งชัวโมง ครึงชม. กอนหมดคาบ อาจารยืให้นักเรียน เสนอตัวออกมานำเสนอโจทย์ ผมเลยก้มหน้าก้มตาคิด คิดอะไรให้มันเจ๋งๆกวาโจทย์แรกทีให้เพือนไป ทั้งห้องนังเงียบกันเป็นเวลา10กวานาทีได้ไมมีคนออกไปเสนอ อาจารย์ก็พูดไปๆ วาเด็วให้5คะแนน 10 คะแนนเลยเอ้า ตอนนั้นผมไมได้ฟังหรอก คิดโจทย์จิงจังมากอยากให้อาจารย์ภูมิใจ ในขณะทีทั้งห้องกำลังเงียบผมคิดโจทย์เสดเลยยกมือจะออกไปนำเสนอ สงสัยผมจะใช้เวลานานไปและไมได้ฟังอาจารย์ เลยไมรุ้วากอนหน้านั้นพูดอะไรรึปาว ผมกำลังจะออกไปนำเสนอโจทย์ด้วยความดีใจ คำพูดแรกทีดังเข้าหัวผมคือ "เธอมันเห็นแก่คะแนน กลับไปนังทีไป ไมต้องนำเสนอแล้ว เด็กห้องเก่่งก็เป็นแบบนี้ซะหมด" คือแบบงงครับ เดือดครับ สับสนครับ คำพูดนั้นยังตราตรึงในใจ "เห็นแก่คะแนน..." ทั้งเทอม ผมไมสงการบ้านอาจารย์สักงาน สอบได้ทอปมา1บท อาจารย์สอนคณิตพวกผมสามตัว มี1ตัวทีอาจารย์สอนไมทันเลยให้สอบเก็บคะแนน100คะแนนครับ ผมได้เกรด4อันนั้น แตอีกสองอันทีหนวยกิตเยอะ ร่วงเลยครับ เหลือ2.5 ถามวาผมเสียใจมั้ย? คำตอบคือไมเคยเลย... หลายอยาง ทีผมเจอมันเปลียนความคิดด้านการเรียนไปเลย
ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะรู้จักตัวเราดีเท่าตัวเราเอง.. ชีวิตม.ปลายจากเด็กเรียน กลายเป็นเศษเดนหลังห้อง ทีเพือนทีเคยเข้ามาคุยเข้ามาก็พากันรังเกียจไปเลยทีเดียว อย่าว่าแต่อาจารย์เลย เพือนนักเรียนด้วยกันจะมีกีคนทีเข้าใจ...
กอนหน้านี้ผมเคยคิดนะวา ไมวาจะหลังห้องหรือเกงไมเกงยังไง เพือนก็คือเพือนป่าววะ
แตวินาทีนั้นผมรู้ซึ้งเลยความรู้สึกที-พวกนี้รู้สึกมาตลอด ถึงการกระทำจะเหมือนปกติจนผมไมเคยสังเกต จนกระทังได้มาอยุกลุมมัน ขอบคุณครับ ทีอาน ยาวแนนอนและอาจไมเกียวกับหัวกระทู้ โทษทีนะครับ
#ไม้เอกมันเสียพิมติดบ้างไมติดบ้างนะครับ
ดราม่าตอน ยกมือจะออกไปหน้าห้อง แล้วครูพูดว่า "เธอมันเห็นแก่คะแนน กลับไปนั่งทีไป ไม่ต้องนำเสนอแล้ว เด็กห้องเก่งก็เป็นแบบนี้ซะหมด" ทั้งๆที่ประโยตก่อนหน้านี้ไม่ได้ฟัง ทั้งๆพี่พยายามตั้งใจเต็มที่ เฮ้อ ครูบางทีแกจะดูเด็กเห็นแก่ตัวแต่ ครูไม่ได้รู้ไปทุกมุมหรอก เหอะๆ
แต่งนิยายหรอคะ ?
ถ้าเปนนิยายก็ดีดิ 555 บอกเลยชีวิตจริงบางคนยิ่งกว่านิยาย มีคนเจอหนักกว่าผมอีก บางคนถึงขั้นโดนบีบให้ออกจาก รร เพราะเรื่องไร้สาระ หรือ ความหมั่นไส้ของอาจารย์ล้วนๆ
รรบางคนห้องเด็กเรียนอาจตั้งใจเรียน เหมือนกันหมด เรียนจนไม่ได้ลืมหูลืมตา แต่สำหรับเด็กชนบทอย่างผม ห้องเด็กเรียน มันมีทั้งปานกลาง ละตั้งใจจิง ซึ่งความสามารถมันต่างกันเกินไป เด็กหลังห้องแทบถูกมองเปนขยะ ไม่เจอกับตัวไม่รุ้หรอก
ละยิ่งอ. วิชาการ ที่ชอบหาตัวเด็กไปแข่งอีกนะ เด็กที่เรียนไม่เก่ง ก็เหนมันเหมือนเศษอะไรสักอย่าง ส่วน-พวกเด็กแข่ง ก็อวยแล้วอวยอีก ให้คะแนนเสริม งานไม่ต้องส่ง พาไปเลี้ยงไปอะไร ไปเที่ยว ไม่ต้องเข้าเรียนก็ได้ก็ยังมี
ปล.รร สมัยนี้สนใจแต่สมองไม่ไดถามความต้องการเด็กหรอกครับ บางคนโดนยัดไปเรียนในที่ไม่อยากเข้าจิงๆๆก็มี ตอนจบม.6 เหตุเพราะ เปนผลพวงกับ รร สร้างชื่อเสียง เพิ่มโควต้า เด็กไม่ชอบแล้วก็ซิ่ว เหนอนาคตเด็กเปนของเล่นรึไงก็ไม่รุ้เหมือนกัน 555
รู้สึกอาจารย์โรงเรียนเราดีเลยอ่ะ เค้าเชื่อใจนักเรียนมากอ่ะ เราเอางานไปส่งแต่อาจารย์หางานเราไม่เจอ แต่เค้ารู้ว่ายังไงก็ไม่โกหกเลยให้คะแนนเท่าเพื่อนคนอื่นที่ส่งเลยละ มันเหมือนเป็นการรับผิดชอบของอาจารย์นะที่ทำของเด็กหาย
ดีจังเลย
ผมก็เป็นนะ วันพุธที่ผ่านมา ผมก็โดนอาจารย์พูดทำนองนี้เหมือนกัน
ผม : อาจารย์ครับ ต้องลอกโจทย์ใหมครับ
อาจารย์ : แล้วครูสั่งหรือเปล่า เรื่องของเธอ จะลอกก็ลอก
ผมนี่ไม่พูดต่อเลยครับ
ไม่อยากถามอะไรอีกเลยค่ะ 55
ปกติครูเขาพูดจาแบบนี้กับน้องหรือเปล่าคะ
ถ้าไม่ เขาคงอารมณ์ไม่ดีอยู่จริงๆ ก็เลยตอบแบบนั้น
ถ้าใช่ เรื่องนี้คงผิดที่ตัวครูเขาแล้วค่ะ ไม่ใช่ตัวน้อง ยิ่งน้องเป็นคนบอกเองว่าน้องไม่ใช่เด็กเกเร ก็ยิ่งไม่ต้องไปสนใจเลยค่ะ
ที่บอกว่าไม่ต้องสนใจ ไม่ได้หมายความว่าให้ทำกิริยาก้าวร้าวใส่ครู แต่เป็นการบอกว่า เราไม่ควรนำ สิ่งไม่ดีที่เขาทำกับเรา มาคิด มาเก็บเป็นอารมณ์ คนที่ทุกข์คือตัวเราเองเนอะ
นั้นสิคะ ขอบคุณนะคะ
เราก้เคยโดน คือเราทำแบบฝึกหัดไม่เส้ดอ้ะ เราทำไม่เปนเราเลยเว้นไว้เวลาครูเฉลยเราจะได้จด ครูเขากับไม่เซ้นให้เรา แต่กับเด้กอีกกลุ่มนึงที่แกชอบ แกเซ้นให้อ้ะ มันคืออะไร แถม เด้กคนนั้นสอบตกเมิ้ลเราทุกช่อง. เรามาแก้ แต่เทอไม่มาแก้ เทอกลับผ่าน มันเหลืออีก3คะแนนเราผ่าน เราก้ไปสอบๆ เรื่องเซตอ้ะ ทุกคนว่ามันง่ายไม เราทำไปหลายข้อมาก้ 3-4 แผ่นอ้ะ เขาว่า ไม่ผ่านได้0 ทั้งทีเรามั่นใจว่าผ่านเพราะเรื่องนี้ง่าย เราก้ท้อน้ะ ร้องไห้ก้มี เหนื่อยแล้ว
ม.4 ปะเนี่ย เฮ้อ สู้ๆนะ
เราก้โดนเรากับเพื่อนช่วยกันเถียง
เรา:เช่อ(ย่อมาจากทิชเช่อ=ครู)หนูไม่มีสมุดอะค่ะ
ครู:ไม่อยุ่ที่ครู
เพื่อน:เช่อคร้าบบ ผมก้ไม่มีสมุดค้าบบ
ครู:ไม่อยุ่ที่ครุค่ะ จะทำยังไงก้ได้แค่มีงานส่งก้พอ ไม่เอา กระดาดนะ
เราก้ไม่รุ้จะทำไงก้เลยโล้ะหาสมุดเก่าๆใต้โต้ะแล้วก้แปะสก็อตเทปไว้ เริ่มหน้าใหม่เลยค่ะ555
ครู:แต่ไม่เปนไรส่งกระดาดมาก้ได้
เรานี้โคดโมโหเลย พอเราบอกว่าเราขอขึ้นใหม่ปุ้บครูก้พูดแบบนี้ทันที เซ็งเหมือนกันค่ะ
ปล.เราสะกดแบบลวกๆนะ
ชอบตรง เช่อ (ทิชเช่อ)
เด็กสารสาสน์ป่าวคะ 5555
เราก็เคยโดนครูเมินค่ะ ด้วยความที่ว่าเราอยู่โต๊ธหลัง ไม่ค่อยมีตัวตนสักเท่าไหร่
วันนั้นเราไปขอดูคะแนะค่ะ เผื่อว่ามีหน่วยไหนที่สอบตก หรอคะเเนนไม่ถึง เลยเข้าไปถาม
เรา - ครูค่ะ หนู้ขอดูคะแนนหน่อยได้มั้ยค่ะ
ครู - ได้สิ แล้วอยู่ห้องไหน
เรา - ห้อง 3/5 คะ
ครู - //หยิมแฟ้มเก็บคะแนนขึ้นมา แล้วดูหน้าเรา// นี่เรียนอยู่ห้องนี้ด้วยเหรอ?
เรา - //ยืนเศร้าไป 3 วิ
ก็นั่นแหละค่ะ เรื่องมันนานแล้ว เราก็ไม่คิดอะไรมาก
ครูคงสอนหลายห้องไรงี้ โลกแง่ดีเข้าไว้ 555555555555
งื้อ คนไม่สำคัญ
วันนี้ โดนมาเป็นหัวหน้าห้อง ครูประจำชั้นด่า
ครู:นี้คนนี้มาหรอนี้ทำไมถึงไม่เขียน (คือเพื่อนออกแบบไม่เป็นทางการ)
เรา:ครู(หัวหน้าระดับ) บอกไม่ต้องเขียนแล้ว ครับ
ครู:แล้วเธออยู่ห้องไหนกัน ครูหรือครูระดับ
(คิด คือจะให้เราบอกครูไปว่าก็ครูหัวหน้าระดับบอก พูดภาษาคนไม่รู้หรอ
คือเรา งง ผิดยังไง อีแค่ชื่อ)
ช่วงสุดท้ายเรื่องจริงนางเล่นมาเราเล่นกับ
ทำตัวไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ้มคุยกะเพื่อนนางมอง
เรา กับโยนสมุดที่ให้ครูประจำวิชา ยิ้มเหมือนแบบ แล้วทำไหมใส่นาง
นางนี้ดูเหมือนโกรธมาก เลย รู้สึกเหมือนยังไม่พอใจ
เพื่อนก็เอาสมุดมาคืนและบอกว่าเจออยู่ใต้โต๊ะเพื่อนอีกคนหนึ่ง สรุปคือไม่ได้หายที่โต๊ะครู
แต่-พวกเพื่อนในห้องมันเอาสมุดไปซ่อนไว้
โอ้ พีคมากกกกกก
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?