คิดไงกับคนสอบหมอ 2 รอบไม่ติด แถมยังซิ่วอยู่บ้าน

ไม่โง่หรอกค่ะ คุณอาจจะแค่ยังเตรียมตัวไม่พอหรือเตรียมตัวผิดวิธี อาจจะลองไปเรียนพิเศษเปลี่ยนดูบ้างค่ะ สู้ๆนะคะ เราก็ซิ่ว

อายทำไมครับ?? ถึงจะยังสอบไม่ติดแต่ตั้งใจแน่วแน่มีเป้าหมายที่ชัดเจน ดีกว่าพวกที่ได้ที่เรียนแล้วใช้ชีวิตเหลวไหลในสังคมมหาลัย ไม่ตั้งใจเรียน เที่ยวกลางคืน กินเหล้าเมา เกรดตก ผลาญตังผู้ปกครองไปวันๆ คิดว่าแบบไหนมันน่าอายกว่ากันครับ

คล้ายๆกันเลยยยย จขกท คะแนนขึ้นมั้ยคะ ถ้สมีบางวิชาขึ้น แล้วอยากเป็นหมอจริงๆ ซิ่วต่อก้ยังได้เลอออออ

เรา เด็ก 58 ปีที่แล้วแอดติดคณะที่สัญลักษณ์ Rx มหาลัยอันดับ2ค่ะ (อันดับ1ก้มั่นใจว่าคะแนนถึง ตั้งแต่ยังไม่ประกาศ แต่ตั้งใจไม่เลือก ความชอบส่วนตัวเนอะ) ส่วนทันตะ เราคะแนนถึงรับตรงมอตจวที่ไม่ร่วมกับ กสพท แต่ญาติเราหลายคนจบแต่ทันตะมออันดับ1(สีชมพู) เค้าแนะนำให้ไม่เอา เราก้เลยไม่สมัคร แต่พอประกาศผล คะแนนเราถึง

กลับมาเรื่อง คณะที่เราเรียนนะคะ เราเรียนไปเดือนนึงแล้วออกมาอนส แต่ก้ยังขกอยู่ เราให้คะแนนความพยายาม ปีที่แล้ว 3/10 ปีนี้ 4.5/10 ผลออกมา คะแนนความถนัดลงฮวบ แต่ 7 วิชาขึ้นนิดหน่อย เราตัดสินใจซิ่วต่อค่ะ แล้วเราจะไม่ไปเรียนเลยปีนี้  

เป็นเรื่องธรรมดาเนอะเจ้ากระทู้จะคิดมาก แต่เราก็ปฏิเสธไม่ได้เนอะว่าเราไม่ติด ฉะนั้นก็คงต้องให้เวลากับใจที่ต้องทำให้แข็งแกร่งขึ้นมา
คนจะมองเราไม่ว่าประสบผลยังไงก็เรื่องของเค้าเนอะ แต่ถ้าวันนึงจขกท.ได้พยายามและซิ่วสำเร็จ สิ่งเหล่านี้จะหายไปเอง
มีคนแบบจขกท.เยอะมากที่ผมเจอมา บางคนเรียนมา 3 ปีซิ่วออกมาแล้วมาสอบไม่ติดอีก หรือซิ่วมา 4-5 ปีแล้ว อยุ่บ้านมาก่อน
ก็มีเยอะแยะไปครับ เป็นกำลังใจให้จขกท.เนอะ ถ้ายังได้ซิ่วต่อก็เป็นกำลังใจให้ เริ่มเตรียมตัวในวันที่ทำใจได้และปีหน้ามาเป็นเด็กที่ซิ่วหมอสำเร็จ
.

โชคดีครับ :)
จากเด็กซิ่ว 2 ปี(สอบ 3 รอบแล้ว)

ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับตัวคุณเอง ถ้าคุณจะซิ่วรอบ3มันก็คือสิทธิ์ของคุณ อนาคตมันเป็นของคุณคนเดียว คุณจะเลือกแบบไหนมันก็เป็นสิทธิ์ของคุณ อย่าให้ใครมาทำให้คุณไขว้เขว อย่าไปใส่ใจกับคำพูดต่างๆนาๆ สู้ๆนะ เด็กซิ่วเหมือนกัน^^

ถ้าไม่ได้ตั้งเป้าเพราะใจรักก็เลิกเถอะเปลืองเวลา แต่ถ้ามั่นใจว่าใจรักแน่นอนก็ทำต่อไป จบ - -

เราเป็นคนนึงนะ. ถึงคะแนนจะผ่านเกณฑ์แต่รู้ว่าคงไม่ติด. 50 กว่า% เอง. แต่ก็ถือว่าเราพยายามแล้วนะเพราะปี58 เราได้แค่ 34%เอง เข้าใจความรู้สึก. สู้ๆนะ อยากรู้จังว่ามีกี่คนที่ซิ่วอยู่บ้านแล้วยังไม่ติด กสพท สมองเราคงไม่ถึงที่จะเรียนทันตะแล้วละ

ผมซิ่วมาเยอะกว่าคุณครับ ตอนนี้คะแนนรวมก็ 64 กว่าๆลุ้น มข ยุ และผมก็เข้าใจความรุ้สึกคุณ เอาเป็นว่า ความรู้สึกที่คุณเป็นยุ ผมได้รับมันมาเยอะกว่านั้นแน่นอน ไม่ต้องไปสนใจใครนะครับ เคยได้ยินคำนี้มั้ยครับ นัตถิ โลเก อนินทิโต ไม่มีใครในโลกที่ไม่ถุกนินทาหรอก และมันต้องมีสักปีแหละที่คุณพร้อมที่สุด และผมเชื่อว่าคะแนนคุณก้จะออกมาดีด้วย เอาใหม่อีกรอบนะครับ คุมตัวเองให้ยุ จัดตารางดีๆ อย่าตึงเกินไป หรือหย่อนเกินไป ขอให้ปีหน้าเป็นปีสุดท้ายของคุณนะครับ เอาใจช่วยครับ

อย่าไปคิดแบบนั้นสิ
เราเองก็เหมือนกัน เด็ก57ซิ่วอยู่บ้าน
ปีนี้ก็ยังไม่ถึงทันตะ
เคยคิดยอมแพ้หลายครั้งเหมือนกัน
แต่ที่เราทำมามันก็ไม่มีสูญเปล่าหรอกนะ
อย่างน้อยก็ถึงคณะดีๆอยู่บ้างแหละน่าๆๆ

เราเด็กแอด 57 เราก้อเข้าเรียนเทคนิคการแพทย์ 1 เทอมแล้วซิ่วอยู่บ้านนะ ตั้งใจมากๆแต่คะแนนออกมาก้อยังได้ 58% ไม่ถึง ทันตะมช. อยู่ดีคงต้องแอดเรียนเภสัชในปีนี้แล้วล่ะ เบื่อคนถาม สงสารพ่อแม่ ปล.คะแนนเรา gat 250 pat 2 159 คิดว่าเรามีโอกาสที่น่าติดเภสัชได้รึเปล่า

อายก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น หรือขอไปเรียนรามไปพลางๆ คือไม่ต้องเข้าเรียนด้วยไง เราก็เตรียมสอบได้ด้วย
ถ้าตั้งใจแล้ว รออีกปีก็ไม่เห็นช้าเกินไป ใครพูดอะไรก็ช่างเค้า เราทำได้ เราก็ได้เป้นหมอ ส่วนเขาก็คงไม่ได้เป็นอะไรที่มากขึ้นหริอน้อยลงไปกว่าเป็นแค่ญาติเราแบบนี้ พ่อแม่เราไม่ว่า แล้วจะไปสนใจอะไร ห่วงพ่อแม่เราโน้น ไม่ต้องสนใจญาติ

อย่าได้แคร์ค่ะ..ลมปากที่ไม่สร้างสรรค์ อนาคตเรา..ชีวิตเราเราเลือกเองนะคะ ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่นค่ะ ลูกชายพี่ก็สอบ3ครั้งจึงได้หมอ ไม่ต้องท้อไม่ต้องอายค่ะเราไม่ได้ทำอะไรผิด พวกที่พูดจาพร่อยๆสิคะสมควรอาย

หนูในปีเดียวนะคะ ไม่ติดหมอ 5สนามแล้ว สอบทุกเดือน เหนื่อยแต่ไม่ยอมแพ้ อย่ายอมแพ้นะคะ

กระผมจบพลศึกษา กศ.บ. ตอนนี้อายุ25 เพิ่งออกจากงานมาสอบแพทย์ เพราะตามเสียงของหัวใจต้องทำตามฝัน แถมไม่ติดด้วย ขาดไป14 คะแนนถึงได้ลุ้น ปีหน้าเอาใหม่ครับ ผมว่าผมยังจะสู้ต่อเลยคุณก็พยายามนะครับ ผมน่าอายมากกว่าคุณอีก แต่เพราะดินแดนแห่งความฝัน เป็นแดนอันศักดิ์สิทธิ์  ผมอาจอ่านหนังสือน้อยเกินไป 5 เดือน เอง -- และอ่านน้อยแค่ 6 ชั่วโมง คงต้องทุ่มให้มันมากกว่านี้อีก โชดดีนะครับกระผมก็จะพยายาม

จขกท เป็น dek57 ใช่มั้ย
เราก็เหมือนกัน ปีนี้ไม่ได้ แต่จะสู้ต่อไป
ปีนี้ต้องเลือกแอดสักคณะแล้วอ่านนสต่อ
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ
ปล. ใครเป็น dek57 ที่ซิ่วแล้วยังไม่ติดบ้าง
แสดงความคิดเห็นหน่อยนะ อยากคุยด้วย

เราว่าคนไทยชอบให้ความสำคัญกับผลลัพธ์มากกว่าระหว่างทาง จริงๆก็คือการที่มีความพยายามก็เป็นสิ่งที่น่าชื่นชมแล้ว การใจแข็งเลือกมาอ่านนสอยู่บ้านหนึ่งปีก็ยอ่งเป็นสิ่งที่น่าชื่นชม การที่อ่านสอยู่บ้านก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้อะไร เราได้พัฒนาตัวเอง ได้ฝึกฝน ทักษะที่ได้ก็ไม่เปลืาประโยชน์หรอกค่ะ ได้ใช้ ได้ต่อยอดแน่นอน
ยังไงก็ตามเราก็ต้องประเมินตัวเองด้วยว่าเราทำได้แค่ไหน ถ้าคิดว่าทำยังไม่เต็มที่ก็ลองพยายามอีกซักครั้งก็ได้ แต่ถ้าเต็มที่แล้วก็ไม่ต้องเสียดายหรอกค่ะ บางทีมันอาจจะไม่เหมาะกับเราจริงๆ อาจจะมีที่อื่นที่เหมาะกับเรามากกว่าก็ได้ใครจะรู้ ลองมองมุมอื่นลองเผื่อทางเลือกไว้ให้ชีวิตตัวเองหลายๆทางถ้าเราพอมองเห็นทางเราก็จะไม่ทุกข์มาก
ยังไงก็สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

มันไม่ใช่สิ่งน่าอายหรอก เพียงแต่ลองย้อนถามตัวเองดูว่าพ่อกับแม่หรือผู้ปกครองสามารถเลี้ยงดูเราได้จนกว่าเราจะสอบติดหมอได้หรือไม่หากสอบไม่ติดในรอบถัดไป (อันนี้ไม่ได้แช่งหรือตัดทอนกำลังใจ แต่เราก็พูดได้ไม่เต็มปากว่าจะติดแน่นอน)

ลองมองอะไรหลายๆ มุม อย่ายึดติดว่าชีวิตนี้ฉันจะต้องเป็นหมอให้ได้ บางครั้งอาจมีอะไรเหมาะสำหรับเรามากกว่าการเป็นหมอก็ได้ ลองทบทวนและมองหลายๆ มุมครับ คำตอบนี้อาจจะไม่ใช่คำตอบที่ดูสวยงามนัก แต่ยึดติดที่ความเป็นจริงเป็นหลัก เพราะการที่เราหยุดอยู่บ้านนั่นแปลว่าเราเสียเวลา เสียโอกาส เสียเงิน ผลาญทรัพยากรทางการเงินและสิ่งต่างๆ ของพ่อแม่

สุดท้ายนี้พี่ตอบในฐานะที่เคยเป็นเด็กซิ่วมาก่อน แถมไม่ประสบความสำเร็จในการซิ่ว ผิดหวัง ไม่ได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองอยากเรียน แต่พี่ก็มองชีวิตตัวเองว่ามันมีอีกตั้งหลายอย่างที่ถนัดและเหมาะกับเรา โชคดีครับ

ปล.ขออนุญาตเรียกพี่เพราะแน่ใจว่าน่าจะแก่กว่าเพราะตุลาคมนี้จะรับปริญญาแล้ว (เรียนในสิ่งที่ไม่ชอบอยู่ จนจะจบแล้ว)

เราก็เหมือน จขกท.เลยค่ะ
เราซิ่วอยู่บ้านเลยค่ะ แต่เป้าหมายเราคือทันตะค่ะ
แถมสอบก็ไม่ติด
กสพท.แม้รวมแล้วจะเพิ่มแต่มันก็ไม่ได้อยู่ดีค่ะ
T_T
คือหยุดมาขนาดนี้แต่มันไม่ได้ จขกท.คิดเหมือนเรามั้ย?
มันอารมณ์ประมาณเนี่ย บอกไม่ถูกแต่คิดว่าคงรู้สึกคล้ายๆกัน

ถ้าขนาดนี้แล้วไม่ติดเลยเราก็คงอายๆอยู่ แต่มันก็คือความจริงค่ะ เราขยันไม่พอ เราอดทนไม่ได้ เราจัดการไม่ดี
ตัวเราเองอ่ะ ที่ทำให้เป็นอย่างนี้ แม้มันคือความจริง แต่ก็ปวดใจเนะ รู้สึกแย่555

แต่ว่าปีนี้มันก็ให้อะไรเรามากนะ
เรารู้จักตัวเองมากขึ้น เรารู้ว่าเรามันแย่ตรงไหน ได้เจอสิ่งต่างๆมากมาย อย่างน้อยเราก็ไม่เสียดายเวลา1ปีนี้ค่ะ
(แต่หยุดแบบนี้เล่นเอารู้สึกจะเป็นบ้าเลยอ่ะ=_=;)
หลังจากนี้เราจะไม่เป็นแบบนี้ จะค่อยๆแก้ ค่อยๆพัฒนากันไป

สุดท้ายปีนี้อาจจะต้องทำใจ คงต้องยอมรับหลายๆอย่างอ่ะเนอะ

เราก็ซิ่วหมอนะ ปีแรกเรียนไปซิ่วไปปีที่สองลาออกมาอ่านหนังสืออยู่บ้าน เราเข้าใจนะว่ากดดัน เพราะเราเจอมากะตัว แต่เราคิดเสมออะว่าคนที่เขาส่งเราเรียน คนที่เราต้องแคร์ก็คือพ่อกับแม่ คนพวกนั้นเขาไม่ได้มาอยู่สถานการณ์เดียวกับเราเขาไม่เข้าใจหรอก ก็เป็นกำลังใจให้จขกทต่อไปนะ ลองมานั่งทบทวนดูว่าเราพลาดตรงไหน วิธีการอ่านหนังสือของเรามันถูกต้องไหม
สู้ต่อไปนะ ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้นน้า ประโยคนี้มันใช้ได้จริงๆ สู้ต่อไปนะคะ

โคตรเข้าใจความรู้สึก จขกท


มันอาจจะแย่ตอนนี้ พอผ่านไปเราจะแกร่งขึ้น

เราซิ่วติดรอบ 3 ตอนนี้เรียนแพทย์ละ อยากบอกว่าคุ้มมาก

แต่ตอนนี้เรียนหนักมากเช่นกัน T^T


ซิ่วเถอะ อย่าท้อ พยามอีกรอบให้เต็มที่ เพื่ออนาคตนะ

โคตรเข้าใจความรู้สึก จขกท


มันอาจจะแย่ตอนนี้ พอผ่านไปเราจะแกร่งขึ้น

เราซิ่วติดรอบ 3 ตอนนี้เรียนแพทย์ละ อยากบอกว่าคุ้มมาก

แต่ตอนนี้เรียนหนักมากเช่นกัน T^T


ซิ่วเถอะ อย่าท้อ พยามอีกรอบให้เต็มที่ เพื่ออนาคตนะ

เราเข้าใจจขกทนะ เราซิ่วมา4ปีละ ตอนนี้เรียนทันตะแต่ก็ยังอยากเป็นหมอนะ ความล้มเหลวผิดพลาดจะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น สู้ๆนะ

พี่เป็นคนนึงที่อยากเป็นหมอนะ ปีนี้คือซิ่วรอบที่ 3 ซึ่งคิดว่าคงไม่มีรอบต่อไปแล้ว เพราะน่าจะติดละ

เล่าให้ฟังคร่าวๆนะ เผื่อเรื่องของพี่มันจะเป็นแรงบันดาลใจให้น้องคนอื่นๆได้ สมัยพี่ม.6 พี่อยากเป็นหมอมาตั้งแต่จำความได้ ตอนนั้นมีเหตุให้พี่ไม่ได้เรียนม.6เทอม1 เข้ามาเกือบท้ายเทอม แต่ยังดีที่จบพร้อมเพื่อน ทำให้อะไรๆรวนไปหมด คะแนนออกมา ไม่ถึง 30 สี่วิชา จำได้แค่ว่าเลข 22 วิชาวิทย์ทั้งหลายไม่เกิน 30 อังกฤษ 43.75 รวมแล้วได้ได้แค่40ต้นๆ พี่เลยยื่นแอดคณะนึงในจุฬาฯ กะจะรอซิ่ว

สุดท้ายเข้ามาเรียนปี 1 ก็เรียนไป พี่โอเคนะ เรียนได้ เกรดก็ได้ 3.4 ก็ถือว่าพอใจ ตอนแรกพี่เลยกะจะไม่ซิ่วละ เลยไม่ได้สมัครสอบ เรียนนี่ไปแหล่ะ แต่แล้วมันก็มีจุดเปลื่ยนน้อง คือเกริ่นก่อน แต่ไม่ได้จะอวดนะ จะได้เข้าใจว่าทำไมมันถึงเกิดจุดเปลื่ยน คือว่าฐานะที่บ้านพี่ค่อนข้างดีนะ แล้วเลี้ยงมาแบบไข่ในหิน อยู่แต่สังคมเดิมๆ ป่วยก็เข้าบำรุงราษฎ์เพราะบ้านอยู่แถวนั้น จนมีครั้งนึงพี่ได้ไปโรงพยาบาลรัฐกับเพื่อน ไปนั่งรอคิวตั้งแต่ตี4 พอเห็นชาวบ้านแบบชาวบ้านเลยอ่ะน้อง บางคนยังไม่มีรองเท้าใส่เลย มานั่งรอคิวกัน ความรู้สึกเดิมๆที่อยากเป็นหมอมันเลยกลับมา เราอยากช่วยอะไรเค้าบ้าง พี่เลยตัดสินใจแน่วแน่ละ ว่าจะกลับมาสอบหมออีกรอบ

ที่นี้มันมีปัญหาน้อง เพราะถ้าเกินปีหนึ่งต้องดรอปหรือว่าลาออกก่อนถึงจะสมัครได้ แล้วนิสัยพี่เป็นคนที่ไม่ต้องซีเรียสกับอะไรเท่าไหร่ พี่ลาออกเลยครับ ตั้งเป้าว่าจะฟิตให้ได้ จะอ่านเองทั้งปี ลงเรียนพิเศษเยอะมาก แต่สุดท้ายพี่ขี้เกียจครับ พี่มีแต่ฝัน แต่พี่ไม่จริงใจกับฝันตัวเอง พอไม่มีเรียนพี่ก็ไม่ค่อยอ่าน นอนไปวันๆ ที่ลงเรียนไปก็โดด คอร์สเอ็นอ.อุ๊พี่ยังเรียนไม่จบเล่มแรกเลยตอนวันสอบ ทั้งๆที่ว่างเป็นปี มาเร่งเอาจริงๆประมาณเดือนสุดท้าย โดยที่แทบไม่มีความรู้อะไรในหัวเลย พี่เลยต้องมานั่งวางแผนใหม่ว่าเดือนนึงสามารถทำอะไรได้บ้างให้คะแนนมันโอเคที่สุด

พี่เลยมานั่งดู วิชาสายศิลป์อังกฤษ ไทย สังคม พี่ค่อนข้างโอเคอยู่แล้วพี่เลยทิ้งเลยครับ ได้แค่อ่านทวนนิดหน่อยคณิตจะทิ้งก็ไม่ได้ เพราะน้ำหนักเลยมาก พี่เลยเก็บบทที่คิดว่าค่อนข้างง่ายครับ บางบทไม่ได้แตะเลยด้วยซ้ำ ฟิสิกส์พี่ทื้ง เพราะมันต้องใช้ประสบการณ์ในการทำโจทย์ พี่คิดว่าเดือนนึงยังไงก็ไม่น่าจะทัน ไหนจะวิชาอื่นๆ ชีวะก็มานั่งอ่านนั่งสรุป ส่วนเคมีพี่อ่านคัมภีร์ของอสำราญ ทิ้งอ.อุ๊ไปเลยเพราะเรียนไม่ทัน แล้วสุดท้ายมันก็ไม่ทันครับ พี่อ่านได้แต่ปริมาณ เนื้อหาไม่ได้เลย เพราะเวลามันน้อยมากๆๆๆ

สุดท้ายคะแนนก็ออกมา เลขได้ 46 ชีวะเคมีได้ห้าสิบนิดๆ ฟิสิกส์ทิ้งได้แค่ 24 ไทยสังคมอังกฤษค่อนข้างโอเค รวมแล้วได้ 59.3 ซึ่งพี่เลือกอันดับสุดท้ายคือพระมงกุฎ แน่นอนว่าหลุดตามระเบียบครับ ตอนนั้นพี่เครียดเลย ว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี มหาลัยก็ลาออกแล้ว ที่เรียนก็ไม่มี คะแนนแกทแพทก็หมดอายุเพราะพี่สอบรอบเดียวคือรอบแรกตอนม.6 ตอนนั้นคิดเยอะมากว่าจะเอายังไงดี ตอนนั้นช่วงกุมภา แกทแพทสอบมีนา ถ้าจะฟิตสอบมรังสิต แกทแพทก็คงฟิตไม่ได้เต็มที่ สมมติทิ้งแกทแพทแต่รังสิตหลุดจะทำไง ถ้ารังสิตติดจะเรียนยาวหรือจะลองซิ่วอีกรอบดี

พี่เลยมานั่งคิด ยังไงพี่ก็อยากเป็นหมอ ไม่อยากเป็นอย่างอื่น พี่นึกภาพชีวิตของพี่ในอนาคตในอาชีพอื่นไม่ออก นอกจากหมอ พี่เลยทุบหม้อข้าวตัวเอง ว่าพี่จะสอบใหม่ แต่จะไปลองสอบมรังสิตดูด้วย เพราะถ้าเราอ่านตั้งแต่กุมภา รังสิตสอบพค มันต้องมีอะไรติดตัวไปบ้างแหล่ะ

สุดท้ายพี่เริ่มใหม่หมดเลยครับตั้งแต่เดือนกุมภา58 กะว่ารอบนี้พี่จะใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด และตั้งเป้าแบบมั่นหน้าว่า ปีหน้าชื่อพี่จะต้องได้ที่ 1 กสพทให้ได้(อาจจะเพ้อเจ้อนิดๆ แต่ตั้งเป้าไว้สูงๆ เราจะให้พยายามให้ถึงเป้าให้ได้ อาจจะไม่ถึงเป้าหมายแต่มันก็คงไม่ห่างไกลมาก พี่คิดงี้นะ)

สุดท้ายปีก็ใช้เวลาได้คุ้มค่าครับ ช่วงกพ-พค ที่อ่านทวนเนื้อหาใหม่หมดทุกวิชา ปิดเฟซปิดไอจีปิดทวิต เหลือแต่ไลน์ไว้ติดต่อเพื่อน เลิกเที่ยว เลิกกินเหล้า เริ่มนับ 1 ใหม่เลย บางวิชาที่ไม่ถนัดก็ไปเรียน นั่งทำการบ้าน ทำโจทย์ครบทุกเล่ม ช่วงนี้อ่านแต่วิทย์คณิต ส่วนที่เหลือใช้ความรู้เก่าเพื่อให้ทันสอบรังสิต สุดท้ายพี่ติดรังสิตครับ แต่พี่ก็ทุบหม้อข้าวตัวเองอีกรอบ ลองอีกปี เนื้อหาจบแล้วพี่ก็ตะลุยโจทย์กับทวนสรุปอย่างเดียวจนสิ้นปี หมดตังค่าหนังสือไปไม่ต่ำกว่า 50 เล่ม ทำโจทย์สิบยี่สิบพศทุกวิชา จับเวลาจริง ไม่ได้ก็ไม่มั่วปล่อยว่าง ไม่แอบดูเฉลย บางเล่มทำสี่ห้ารอบ ทำอย่างมีคุณภาพ จนใกล้สอบก็เอาข้อสอบเก่ามาทำ มาดูแนว นั่งทวน พี่เข้าห้องสอบด้วยความมั่นใจ อาจจะไม่ได้ศิริราชอย่างหวัง แต่ก็คงได้เป็นหมอหล่ะวะ

พอเปิดข้อสอบพี่ยิ้มเลยครับ คนข้างๆคงนึกว่าบ้า แต่อมยิ้มจริงๆนะ แบบกุทำโจทย์มาหลายหมื่นข้อเพื่อวันเนี้ยเนี่ยนะ และรู้สึกว่าทำได้ ไหลลื่น ไม่ต้องมาเจอสภาพที่ไม่รู้จะทำยังไงได้แต่มั่วแล้วนั่งวาดรูปโดเรมอนเหมือนปีที่แล้ว สุดท้ายพี่ไม่ต้องลุ้นเหมือนปีก่อนๆเลยครับ พี่รู้ตัวว่าพี่ติดตั้งแต่พี่วางดินสอวิชาเคมี พี่ได้เป็นหมอแน่ๆ เหลือแค่ว่าจะที่ไหนเท่านั้นเอง หลังจากวันนั้นเที่ยวทุกวันครับ ปลดปล่อย นั่งดูซีรีย์หมอทั้งวัน ไปนู่นไปนี่

จนเมื่อวานที่คะแนนออก ความพยายามแม่xคุ้มค่าจริงๆน้อง คือปีที่แล้วบางวิชาเราทำไม่ได้้เลยแม้แต่ข้อเดียวเลยด้วยซ้ำ แต่พอตั้งใจจริงๆอะไรที่เป็นไปไม่ได้มันก็เป็นไปได้จริงๆน้อง พี่ได้เลข 88 ฟิสิกส์ 84จากปีที่แล้ว24 เคมี90จากที่ตอนม.6ทำไม่ได้แม้แต่ข้อเดียว วิชาอื่นก็โอเค รวมแล้วได้ 78.9844 ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดพี่ก็น่าจะได้ศิริราชสมใจ แค่ช้าไปสามปี หัวใจพองโตแบบบอกไม่ถูก ครั้งนึงเราเคยมองว่ามันไกลตัว มันเกินฝัน พวกนี้มันคือเอเลี่ยน แต่วันนี้เราทำได้แล้ว มันคุ้มกับที่พยายามมา ตอนนี้พี่เททุกอย่าง เตรียมขอแม่แบ็คแพ็คไปเที่ยวเมืองนอกยาวๆยันสิงหา ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วจนเปิดเทอม

ที่เล่าให้ฟังเพราะเผื่อเรื่องของพี่มันจะเติมไฟน้องได้นะ บางทีน้องอาจจะมีต้นทุนดีกว่าพี่ด้วยซ้ำ เวลาปีนึงถ้าเราจริงใจกับความฝันจริงๆ น้องจะติดคณะอะไรก็ได้ในประเทศไทยครับ ขึ้นอยู่กับน้องจะตั้งใจจริงๆหรือเปล่า พยายามจริงๆหรือเปล่า อย่าไปสนใจคนอื่นน้อง ชีวิตเรา ใช้ซะ อย่างพี่พี่นึกสภาพอนาคตตัวเองเป็นอย่างอื่นไม่ออกนอกจากเป็นหมอ เวลาสามปีกับที่เหลืออีกทั้งชีวิต มันเทียบกันไม่ได้เลยนะ ถ้าน้องอยากเป็นจริงๆ ก็ลุยเลย ถ้าตั้งใจจริงเราคงเจอกันครับ(พูดเหมือนติดแล้ว5555)

สู้ๆครับ

ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากเลยนะครับ ตอนนี้แม้จะรู้สึกอายคนรู้จักที่เราโง่ขนาดนี้ แต่เราก็ต้องสู้ต่อไปเพื่อเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ และขอให้เพื่อน ๆ ทุกคนที่มีชะตาแบบเดียวกับเรา ประสบความสำเร็จตามที่หวังไว้นะครับ

ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากเลยนะครับ ตอนนี้แม้จะรู้สึกอายคนรู้จักที่เราโง่ขนาดนี้ แต่เราก็ต้องสู้ต่อไปเพื่อเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ และขอให้เพื่อน ๆ ทุกคนที่มีชะตาแบบเดียวกับเรา ประสบความสำเร็จตามที่หวังไว้นะครับ

ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากเลยนะครับ ตอนนี้แม้จะรู้สึกอายคนรู้จักที่เราโง่ขนาดนี้ แต่เราก็ต้องสู้ต่อไปเพื่อเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ และขอให้เพื่อน ๆ ทุกคนที่มีชะตาแบบเดียวกับเรา ประสบความสำเร็จตามที่หวังไว้นะครับ

เราเด็ก58 ซิ่วหมอเหมือนกันค่ะ ปีนี้ได้50ปลายๆลุนรังสิตค่ะ เห้อออ เหนื่อยมาก โคตรเข้าใจความรู้สึก จขกท เลย ขอนับถือเลยนะคะ คนที่รอซิ่วเพื่อความฝัน ปีทีล้วเราก็ไปเรียนมหาลัย พบว่ากิจกรรมมากมายทำให้ไม่ได้อ่านนส.เลย จนสุดท้ายลาออกมา แต่พอเจอคะแนนออกแล้วก็.... ตามฟีลจขกท เลย แต่ของเราเป็นอารมณ์ญาติๆค่ะ ถามตอนนี้เราก็อยากมีที่เรียนจะได้ไม่เป็นขี้ปากใครว่าสอบไม่ติด

แต่ยังไงจขกท.สู้ๆนะคะ

มีเรื่องของคนที่เรารู้จักจบวิศวะ ฬ แล้วสุดท้ายก็ไปสอบหมอใหม่

คือถ้ารู้ว่าตัวตนของคุณเป็นแบบไหน ชอบอะไร ทำไปเลยค้ะ อย่าแคร์กับสายตาคนอื่น เพราะพวกนั้นไม้ได้อยู่กับเราทั้งชีวิต พ่อเราบอกว่า ตอนนี้ยังมีทางเลือก โชคดีที่ครอบครัวเราเข้าใจ ตอนนี้เลือกอนาคตตัวเอง พอเรียนจบมาโิอกาสน้อยที่เราจะเลือกมัน ไม่อย่างงั้นมีอีกวิธีนะคะ ไปเรียนแพทย์ต่างประเทศ อันนี้ต้องเรียนก่อนว่างบพอไหม เพราะเราก็กำลังคิดอยู่ และคิดข้อดี ข้อเสีย เผื่อเป็นทางเลือกของ จขกท.ได้

สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เพื่อนที่เป็นแบบคุณมีเยอะค่ะ

รู้สึกว่า มีคนเหมือนเราด้วยแฮะ แต่ของเรามีใครทักอะไรพ่อแม่ก็พูดให้นะ 

...เพราะคนอยากให้ซิ่วก็คือพ่อแม่เนี่ยแหละ =_=

แต่ไม่รู้สิ เราไม่เคยคุยกับเพื่อนบ้าน ปกติก็เที่ยวไม่ค่อยเป็น

ญาติก็ไม่ค่อยไปหา อ้างว่าอ่านหนังสือเอา //อันนี้พ่อกะแม่เป็นคนพูด

เพื่อนเข้ามหาลัยแล้วก็ไม่ค่อยได้คุย ส่วนใหญ่ก็ฟังมันบ่นๆเรื่องรับน้อง

เอาเป็นว่า สู้ๆนะ อย่าไปแคร์อะไรมากเลย โดยเฉพาะเพื่อนบ้าน หรือ ญาติๆอะ

คิดสะว่านี่ชีวิตเรา คนพูดไม่ได้เครียดกะเราด้วย ดังนั้นอย่าไปเครียดกับคำพูดเค้าเลย

กะเวลาออกจากบ้านดีๆก็ไม่เจอแล้วล่ะ สู้ๆนะ ^^

ส่วนเราติดปีที่แล้วไปล่ะ แต่ก็ซิ่วปีนึงนะ

การจบ ม.6. แล้วต่อมหาลัยทันทีเป็นเพียงค่านิยมของคนไทยค่ะ ถ้าอยากเรียนหมอจริงๆ สู้สอบให้ติดดีกว่าค่ะ ส่วนถ้าปีนี้ยังไม่ติดอีกทำไงต่อ ? จะเลิกหรือซิ่วอีกปีก็แล้วแต่การตัดสินใจของคุณไม่ต้องไปสนใจหรอกค่ะว่าคนอื่นจะว่ายังไง ถ้าซิ่วเราแนะนำว่าอย่าใช้เวลาอยู่แต่ในบ้าน ออกไปทำงานบ้างเก็บประสบการณ์ สู้ๆ ค่ะ

ไม่อายค่ะ ตอนนี้เราก็ซิ่วออกจาก ม.ดังมาเรียนรามอยู่ที่บ้านสบายใจกว่า เราไปเข้าสังคมใหม่ๆไม่ค่อยได้อยู่ที่บ้านหาวิธีปรับตัวไปเรื่อยๆ ทำสมาธิกับตัวเอง เริ่มทำความรู้จักเพื่อนใหม่ๆ มีความสุขดีค่ะ สอบโน้นสอบนี้ไปเรื่อยๆ ใครจะว่าก็ว่านินทาก็นินทา พ่อบอกว่าเราไม่ได้ไปขอตังค์เค้ามาเสียค่าเทอม หรือซื้อกับข้าวเข้าบ้าน เราไม่เห็นต้องไปให้ความสำคัญกับเค้าเลย เค้าไม่ได้มีความสำคัญกับชีวิตเราขนาดนั้น ชีวิตเราเราลิขิตเองค่ะ  ท้อได้แต่ไม่เคยถอยค่ะ ฟังเพลง ศรัทธา ช่วยได้เยอะมากกก

เรียนด้วย ซิ่วด้วยดีกว่า

เมื่อสอบครั้งนี้ไม่ไได้ ก็ต้องทำโทษตัวเองถ้าจะสอบใหม่
ต้องเรียนหนักกว่าเดิม 2 เท่า ซิครับ ถึงถูก

มีคนวิเคราะห์ สมัครสอบ 35000 คน ถ้ามีคนเก่งจริง 3500 คน แต่หมอรับได้ 1200 คน
มันก็ไม่ง่ายที่จะอยู่ในนั้น นะครับ

สอบไม่ได้คือ หัวไม่ถึงครับ ที่มีมาโพส ได้บ้างรอบ 2-รอบ3 มันน้อย
วิเคราะให้ดี เขาก็เก่งอยู่แล้ว แต่พลาดสักอย่าง

ผมไม่ได้ห้ามให้สอบ แต่จะสอบมันต้องเรียน ไปด้วย

เราเข้าใจว่าการสอบหมอมันยาก เราก็ผ่านจุดนั้นมาเหมือนกัน ใครๆก็อยากสอบติด ลองให้คนที่ชอบวิจารณ์ลองมาสอบเอง คงซิ่วไม่รู้จบ 555

ต้องอายคะ
ไม่ติดคือไม่ติด ลุกขึ้นเดินหน้าต่อไปดีกว่า