คำถามยอดฮิตของนักเขียนมือใหม่...
ตั้งกระทู้ใหม่
ซึ่งบอกตรงๆว่าในฐานะคนเขียนเราก็ตอบไม่ได้เพราะคนอ่านนิยายเราก็ยังไม่มาก lol
แต่ถ้าในฐานะนักอ่านเงาเรามีเกณฑ์การอ่านของเราเอง(อาจจะตรงกับอีกหลายๆคน) มาให้ลองเอาไปปรับดูค่ะ
1.ชื่อเรื่อง
มีผลไม่มากแต่ใช่ว่าจะไม่มี
-ประเภทคำหยาบมาก ดู-สวาทมาก(โดยเฉพาะนิยายYและนิยายรัก) <<อันนี้เราผ่านนะคะ อยากอ่านอย่างว่าเราไปหาที่มันตรงประเด็นเลยได้ ไม่ต้องมาอ้อมๆค้อมๆแบบนี้
-อักษรพิเศษเยอะๆ <<คือไม่ใช่ทุกเว็บเบราว์เซอร์มันจะโชว์ไงคะ พอมันขึ้นเป็นตัวยึกยือคำอะไรยาวๆไม่รู้ เราขี้เกียจอ่านก็ผ่าน
2.คำโปรย
จะบอกว่านี่เป็นจุดหลักอันดับ1ของเราในการสุ่มเรื่องใหม่เข้าไปอ่านเลย ยิ่งตรงนี้แบบน่าสนโอกาสที่เราจิ้มจะยิ่งมาก
และจะไม่จิ้มเลยถ้าเข้าข่ายพวกนี้
- เรื่องนี้เรื่องแรก <<คนอ่านไม่สนเรื่องนี้ค่ะ จะเรื่องที่100แต่ถ้าไม่สนุกก็ข้ามเหมือนเดิม
- ตอนแรกๆอาจจะไม่สนุก <<ผิดมหันต์มากถ้าเขียนแบบนี้ แทนที่คนจะคลิกเข้าไปอ่านแล้วตัดสินว่าไม่สนุกเลยปิด เค้าเลยจับทางว่าไม่สนุกตั้งแต่แรก แบบนี้ใครจะเข้า
- เขียนผิดตั้งแต่คำโปรย << แค่ตัวอักษรไม่ถึง200ตัวก็ผิดแล้ว เราเลยเดาว่าข้างในคงจะผิดเต็มไปหมด
3.จำนวนตอน
หลายๆคนอาจจะมองว่า 'หาแบบนี้ฉันพึ่งเขียนแค่2-3ตอน เราก็ไม่เข้าไปอ่านแล้วหรือ'
บอกตรงๆว่าใช่ค่ะ เพราะจำนวนตอนที่น้อยมาก ทำให้เราไม่มั่นใจว่าจะเขียนอีกนานไหม กรณีนี้ถ้าคุณเขียนและลงอย่างสม่ำเสมอและไม่ขัดกับ2ข้อแรก เราจะเห็นนิยายคุณเองและอาจจะกลายเป็นนักอ่านเงาในเรื่องของคุณเมื่อมีตอนซัก7-8ตอนขึ้นไป
4.หน้าข้อมูลเบื้องต้น...(ไม่แน่ใจว่าเรียกว่าอะไร ถ้ามีคำเรียกอื่นรบกวนแจ้งทีค่ะ)
อันนี้ไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่ แต่จะมีบางกรณีที่เรากดปิดทันทีทั้งที่ยังเข้าไม่ถึงหน้าเรื่องเลยในกรณีต่อไปนี้
-แปะป้ายไล่นักอ่านเงา
-ข่มขู่ขอคอมเม้นต์ <<<ประเภทไม่เม้นต์ไม่อัพ
-เพลงดังลั่นตั้งแต่หน้าแรก <<<กรณีนี้อาจจะอะลุ่มอะล่วยถ้านักเขียนคุ้นหน้า แต่กับหน้าใหม่กดปิดฉับ
-มีวิกิพีเดียตั้งแต่หน้าแรก <<<อันนี้แล้วแต่ความอินดี้ในตอนนั้น อารมณ์แบบว่าขี้เกียจเลื่อนมาหาตอนแรกเพราะยาวเกิน
5.หน้าแต่ละตอน
อันนี้พูดรวมๆไม่รวมความสนุกของเนื้อเรื่องนะคะ
-วิธีการบรรยาย <<ประเภทประโยคพูดคุยสลับกันเป็นบทละครเราไม่อ่านค่ะ
-วิธีการเว้นบรรทัด <<ติดกันเป็นพรืดมาก แก่....อ่านไม่ไหวค่ะ ตัวเล็กยังกดเวปซูมให้ได้แต่ติดกันมันไม่มีปุ่มแยกบรรทัดให้น้อ
-ฉากสีสันสดใสไฉไล มุ้งมิ้งฟรุ๊งฟริ๊ง <<เหตุผลเดียวกับข้อบนค่ะ แก่.....
-เสียงเพลงดังสนั่นหวั่นไหว <<แก่แล้วหัวใจอ่อนแอค่ะ ยิ่งเปิดหลายหน้าเพลงตีกันเดี๋ยวหัวใจวายก่อน
ถ้ารอดหมดนี่ไปก็อยู่ที่ความสนุกของพล็อตและการดำเนินเนื้อเรื่องแล้วค่ะว่าจะดึงดูดใจเราได้ไหม ถ้าผ่านหมดคุณก็จะได้เราไปเป็นนักอ่านเงา 1EAค่ะ
แล้วของท่านอื่นๆละคะมีอะไรแตกต่างจากเราไหม (กลับไปอ่านของตัวเองแล้วรู้สึกว่าเรื่องมากชิบ)
Diosa
10 ก.พ. 59 เวลา 10:42 น.
1,520
views
19 ความคิดเห็น
เราไม่เคยแสดงความคิดเห็นในบอร์ดมาก่อน ปกติสิงไล่อ่านอย่างเดียว แต่สำหรับกระทู้นี้อดใจไม่ไหวจริงๆ ค่ะ โดนใจมาก 5555 เพราะเราเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน โดยเฉพาะประเด็นของความแก่ที่ทำให้การอดทนต่อเสียงเพลงและฉากฟรุ้งฟริ้งที่รับไม่ได้เช่นกัน ซึ่งพอเจอแบบนี้ทุกครั้งเราก็จะรู้สึกว่า เออ สงสัยนี่คงแก่แล้วจริงๆ 5555
-วิธีการบรรยาย <<ประเภทประโยคพูดคุยสลับกับเป็นบทละครเราไม่อ่านค่ะ
มันยังไงหว่า ....... นึกตามไม่ออก
ของเรามีไม่กี่ข้อค่ะ
1. สะกดผิดในคำที่ไม่ควรจะผิด ค่ะ / คะ , ใช่ / ใช้ , หน้า / น่า , คับ / ครับ , ใคร / ไคร (นอกนั้นเฉย ๆ ) >> ล่าสุดมีกระทู้ชวนอ่าน ใช้คำว่าประเทษ ??? งงเลย
2. ใช้สีสันเยอะแยะเต็มไปหมด ..... แก่แล้วลายตาอ่านไม่ไหวจริง
3. เปิดเรื่องมา ว่าเป็นฮาเร็ม.... 55555 ปิดทันทีไม่เปิดต่อ >>> ไม่ใช่แนวจริง ๆ แต่บางทีก็โดนหลอกเริ่มต้นมาไม่มี หลัง ๆ ไปแล้วโห.....คนอะไรจะฮอตได้ขนาดนี้ อ่อยไปทั่ว
4. ข่มขู่นักอ่าน >> อันนี้เห็นด้วย สนุกแค่ไหนก็ไม่อ่านต่อ....
หมดละ
ถ้ายกตัวอย่างง่ายๆก็จะประมาณว่า
"ทำอะไรของนายเนี่ย"
"กำลังมองคนน่ารัก"
"บร้าพูดอะไรห็ไม่รู้เขินนะ"
"เปล่าเราไม่ได้หมายถึงเธอ เรามองคนข้างหลัง...."
"ย้ากกกก -บ้า ไปตายซ้าาาา"
อะไรประมาณนี้ค่ะ คือไม่บรรยายอะไรทั้งนั้นนอกจากบทสนทนาสลับกันเพียวๆ
ส่วนฮาเร็มเรารับได้ในระดับหนึ่งถ้าไม่จงใจเกิน ประเภทวิ่งไปชนกันแล้วเอากระโปรงครอบหัวนี่ปิดทิ้งเลย คือถ้ามันจะฮาเร็ม ตัวละครต้องมีดีจริงค่ะ ให้ความรู้สึกว่าเออเหมาะแล้วที่คนจะรุมรักหน่อย
อ่อ....เข้าใจแล้วค่ะ >>>> พวกขี้เกียจบรรยายนี่เอง
Diosa (@maya1009)
10 ก.พ. 59 20:52 น.
ส่วนฮาเร็มเรารับได้ในระดับหนึ่งถ้าไม่จงใจเกิน ประเภทวิ่งไปชนกันแล้วเอากระโปรงครอบหัวนี่ปิดทิ้งเลย คือถ้ามันจะฮาเร็ม ตัวละครต้องมีดีจริงค่ะ ให้ความรู้สึกว่าเออเหมาะแล้วที่คนจะรุมรักหน่อย
,,,อันนี้เห็นด้วยคับ,,,อย่างน้อยจะฮาเร็มขอเบบที่มีเหตุผลหน่อยใช่ว่าจะฟันดะ!!กูจะเอาภ้าเดียวไม่สนเหตุผลอะไรเลยเจอกันไม่ถึงนาทีก็พากันไป..ซ..ทันทีอันนี้ก็ไม่ไหว..
แอบตกใจตอนอ่าน>>ประเภทประโยคพูดคุยสลับกับเป็นบทละครเราไม่อ่านค่ะ
เราก็คิดขึ้นทันทีเลย ของเราเขียนแบบนั้นมั้ย พอบอกว่าหมายถึงเป็นประโยคเพียวๆเราก็โล่งใจ เพราะของเราไม่เพียว 555+
โดนใจเสียเหลือเกินนน
ปกติถ้าเจออะไรที่มันไม่สมเหตุ สมผลมากๆ จะกดปิดทันที มีความรู้สึกว่าขี้เกียจอ่าน หลังๆ นี่เจอเพลงดังๆ แล้วใส่ทุกตอน (ซึ่งไม่รู้จะใส่ทำเพื่ออะไร หน้าบทความ หน้านิยาย ตอนละเพลง) ถ้าเจอตอนอารมณ์ไม่ดี หรือหาปุ่มปิดไม่เจอ ก็เซย์กูดบายกันตรงนั้นเลยดีกว่า
ผ่านหมดค่า...แต่สนุกโดนใจรึเปล่า อีกเรื่องนะคะ ><
เราได้หมดนะ ไม่ว่าจะเพลงหรือการตกแต่งหน้าบทความที่เยอะเกินไป เพราะเราก็เป็น
ขอแค่ถ้ามีปุ่มปิดเพลงด้วยมันก็โอนะสำหรับเรา เราจะตัดสินใจว่าจะอ่านหรือไม่อ่านต่อ
ก็ตรงบทนำและบทที่หนึ่ง ถ้าอ่านแล้วเรารู้สึกว่าเอ๊ะ มันมีอะไร เราก็จะอ่านต่อไปที่บทที่1
อันนี้ส่วนตัวของเราเองนะ 5555555
ข้าน้อยเป็นพวกรุ่นเก่าหน่อย ชอบจำนวนหนึ่งตอนตั้งแต่ประมาณ 6 หน้า A4 (แบบไม่ใช่ double space) ขึ้นไป
ไม่ใช่อะไรหรอกขอรับ ถ้าน้อยกว่านี้ คนอ่านยังไม่ทันอินเลย จบแล้ว ข้าน้อยยอมอ่านรวดเดียว 7 หน้าขึ้นไปต่ออาทิตย์ มากกว่าทีละ 2 หน้าแต่อัพทุกวัน มันเหมือนหายใจกระตุกทีละเฮือกๆ ซึ่งข้าน้อยไม่ชอบอารมณ์นั้นเลย (ขนาดเขียนมาแล้ว 20 ตอนขึ้นไป แล้วข้าน้อยอ่านรวดเดียวก็ยังไม่ชอบเลยขอรับ)
ถ้าทำให้คนอ่านอินกับนิยายเราได้ คนอ่านก็จะติดตามขอรับ แต่ถ้าปล่อยมาทีละเฮือก เรื่องไม่เห็นจะไปถึงไหนเลย ไม่ลุ้นอะไรทั้งสิ้นจนต้องคอยตามอ่าน
แต่ก็นั่นแหละ บางคนอาจจะชอบก็ได้ ลางเนื้อชอบลางยาขอรับ
ตอนลงแรกๆ ก็เคยปล่อยไก่ไปบ้างครับ ในหน้าข้อมูลเบื้องต้นบอกว่าบางตอนอาจจะ
ไม่ค่อยสนุก บอกตัวละครแต่ละตัวมีนิสัยอย่างนี้อย่างนั้น ตอนนี้ลบไปหมดแล้ว
ที่จริงใส่คำโปรยดีๆ ข้อมูลเบื้องต้นไม่ต้องใส่อะไรเลยก็ได้ครับ ยังดีกว่าบอกว่า
นิยายตัวเองไม่ดี - -"
บรรทัดติดกันยาวๆ ก็เคย ปัจจุบันแต่ละย่อหน้าเว้นบรรทัดตลอด บทสนทนาตัวละครแต่ละตัว
ก็เว้นบรรทัดแยกกันด้วย ตอนนี้คงจะไม่มีปัญหาอะไรอย่างที่คุณเจ้าของกระทู้กล่าวแล้ว
แล้วถ้าใส่ทีมเฉพาะหน้าแรกของบทความเพื่อตกแต่งนี่เป็นอะไรไหม แต่พอในส่วนเนื้อหาแล้วไม่ใส่ เพราะแก่เหมือนกัน ป้าแสบตา
ตรงนั้นใส่ได้ค่ะ เพราะหน้าแรกไม่ได้มีตัวหนังสือเยอะ และไม่มีความจำเป็นว่าจะต้องอ่านไม่อย่างนั้นอาจจะไม่รู้เรื่อง บางคน(อย่างเช่นเรา) ก็ข้ามไปอ่านตอนแรกเลยก็มี
แต่หน้านิยายที่มีตัวหนังสือยาวๆนี่ไม่ไหวค่ะ แก่....<<<ก็ยังยืนยันคำเดิม
อุ้ย เป็นเหมือนกัน 55555555+
ชื่อเรื่อง+คำโปรย จะช่วยดึงเราให้อยากอ่านมากขึ้น ดังนั้นมันสำคัญอย่าเอาอะไรที่ไม่เกี่ยวใส่เข้าไป
เคยเจอเขียนคำโปรยว่า "โปรดเข้ามาอ่าน..." เลื่อนผ่านเลยฟิ้ววววว 555
จำนวนตอนนี่ใช่เลย ถ้าไม่ถึง 10 ตอน %น้อยมากที่เราจะกดเข้าไปอ่าน แล้วก็เฉพาะเรื่องที่ถูกใจมากจริงๆ เท่านั้น เราถึงจะคอมเม้นยิ่งถ้าไปเจอพวกปักป้ายไล่ เรานี่กดปิดแทบไม่ทัน 555
ติดกันเป็นพรืดๆ ยิ่งแล้วใหญ่ ซัก 4-5 บรรทัดก็ควรขึ้นย่อหน้าใหม่แล้ว บางอันนี่เป็น 10 คือสงสารตาคนอ่านบ้างงง TT
สุดท้ายนี้เป็นกำลังใจให้นักเขียนทุกคนจ้า อย่าลืมว่าเราอยากเขียนเพราะอะไร ผลตอบรับ หรือ ความต้องการที่จะเขียนของเราเอง สู้ๆ ทุกคนจ้า
ใช่เลยค่ะ ในฐานะนักอ่านเงาคนนึงเวลาโดนไล่นี่ออกทันที ตอนข่มขู่ว่าไม่เม้นไม่อัพนี่ก็หมั่นไส้ค่ะ ออกทันทีเหมือนกัน (ระบายอารมณ์เล็กๆ น้อยๆ)
ปกติไม่เมนท์นะ แต่ชอบขอเมนท์หน่อยในฐานะนักเขียน
ที่บอกมานั่นเราไม่มีเลยอ่ะ ไม่มีแม้แต่โปรย
เรื่องหลังๆ พยายามใส่โปรยบ้าง
เรื่องที่อัพอยู่ไม่มีโปรยหน้าแรกเลย
เดี๋ยวใส่ดีกว่า(เดี๋ยว ก็ขี้เกียจอีก)
อีกอย่าง อยากได้คอมเมนท์ใจจะขาดแต่ไม่กล้าขอ อาย
ปัญหาของเราไม่ค่อยมีเวลาอ่านมากกว่า โดยส่วนตัวจะเปิดใจอ่านง่าย ไม่สะดุดกับปัญหาพวกขอเม้นต์ แต่งหน้าบทความ เพลง พิมพ์ผิด จัดหน้านิยายแปลกๆ พิมพ์ติดเป็นพรืด อาจจะยกเว้นไล่นักอ่านเงา อันนี้สะเทือนใจนิดๆล่ะ คิดว่าพวกนี้มันเป็นอะไรที่ย้อนกลับไปแก้ไขได้ ถ้านิยายไม่สนุกก็หมดความน่าสนใจหรืออยากจะติดตามอยู่ดีแม้ว่าจะตบแต่งหน้าบทความให้สวยงามยังไงก็เถอะ
ที่เบื่อคือหนีจากฟิคก็ยังมาเจอนิยาย พวกช่วงแนะนำตัวละครที่เอารูปไอดอลโพสต์ท่าแข็งๆ ทำหน้าประหลาด ยกตัวอย่างเช่นทำปากจู๋ๆพ่นบุหรี่ แล้วก็คำหยาบคายมาเป็นพรวน มีแต่เรื่องอย่างว่า เซ็กส์ ด่าทอ มันมีช่วงนึงที่เปิดมาเจอแต่สไตล์ๆอะไรแบบนี้ เอียน= =
เข้าใจและยอมรับว่าไรต์บางคน บางคนที่ว่านี่ส่วนน้อยจริงๆ เพราะส่วนมากมุ่งเป็นมืออาชีพเพื่อก้าวสู่ขั้นตอนการขายงานมากกว่า มาใช้พื้นที่ เค้าจะทำอย่างไรกับนิยายเค้าก็ได้ ไม่ชอบก็ไม่ต้องเผือก บางคนมาเล่นๆไม่ได้อยากจะเป็นถึงขนาดง้อรีดเดอร์ ไม่ต้องแต่งตามใจใคร สนองนี๊ดตัวเองล้วนๆ เม้นต์ยังไม่เรียกร้องเลย รีดเดอร์น่าจะรู้ถ้าไม่โง่จนเกินไป รีดเดอร์อย่างเราก็เลยเดินออกมาไม่คาดหวัง
ขออภัยหากความเห็นเรื่องรูปไอดอลบังเอิญไปพ้องกับงานใครเข้า ไม่ได้มีเจตนา ไม่ได้หมายความว่างานนั้นไม่ดี เป็นแค่ความชอบไม่ชอบส่วนตัวเฉยๆจ้า
'เรื่องนี้เรื่องเเรก'
เเหม่ -อันนี้สิเจอบ่อย
ไม่รู้หรอกนะว่านักเขียนต้องการอะไร
เราก็เป็นนักเขียนคนหนึ่ง ไม่เชื่อหรอกนะว่าเขียนเรื่องเเรกจริง ๆ ถามหน่อยเถอะ คุณไม่เคยเขียนนิยายใส่สมุดโน้ตสักเล่ม หรือใส่กระดาษรายงานเป็นปึก ๆ เเล้วเอาเเอบไว้ใต้ฟูกบ้างเหรอ ไม่เคยพิมพ์ในเวิร์ดเเล้วเอาไปให้เพื่อนในห้องอ่านบ้างเหรอ ไม่เคยจริง ๆ เหรอ ?
5555เวลาเราแต่งนิยายลงเด็กดีเรื่องแรก(ปัจจุบันก็เรื่องแรก) เรายังไม่กล้าเรียกคะแนนสงสารประมาณว่า เรื่องเเรกน้าาาา อะไรแบบนี้เลยเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าไม่ใช่เรื่องแรกเราเคยเขียนนิยายใส่สมุดโน๊ตไว้เป็นเล่มๆเหมือนกัน(ส่วนใหญ่จะเป็นฟิค) เลยรู้สึกว่ามันเรื่องแรกตรงไหนวะ ฮาดี555
"เรา.....ไม่เคยจริง ๆ ค่ะ " ....ในฐานะที่โดนพาดพิง....เพราะใสคำนี้ในหน้าแรกของนิยายด้วยเหมือนกัน
ไม่เคยพิมพ์ให้เพื่อนอ่าน ... เพราะอายุอานามเข้าสู่วัยทำงานแล้ว...ไม่กล้าบอกใครว่าแต่งนิยายเพราะกลัวโดนแซว...
ไม่เคยแต่งแล้วแอบไว้ ไม่ว่าจะที่ใต้ฟูกหรือใต้เตียงหรือที่ไหน
บางครั้งเรื่องแรก....สำหรับคนอื่นๆ ที่ใช้คำนี้ เรามองอีกมุมว่า ไม่ว่าจะแต่งซุกไว้ที่ไหนก็ตาม แต่พิมพ์คำนี้ไว้เพราะเป็นครั้งแรกที่แต่งออกมาให้คนอื่นอ่านในที่สาธารณะ ลงว่าเป็นเรื่องแรกก็ไม่ผิด ......เพราะว่า....มันไม่มึใครวิจารณ์อ่ะ....มันแต่งเล่นๆ อ่านเองฟินเอง สนุกหรือป่าวก็ไม่รู้ มโนเองว่าสนุกก็ได้ มันไร้ซึ่งแบบแผนและความถูกต้อง
สำหรับเรา...สาเหตุที่ลงไว้...... เพราะเราต้องการคนอ่านที่ช่วยขัดเกลาฝีมือสำหรับมือใหม่....ถึงได้ต้องขึ้นไว้อย่างนั้น ....
ถ้าเป็นเราจะวิเคราะห์ลึกไปประมาณที่ว่า
คำนวณ จำนวนคนอ่านต่อตอน overall/จำนวนตอน
คิด-ส่วนจำนวนคน fav.
และอื่นๆตามกระทู้เลย
... จะคิดเยอะเกินไปมั้ยเนี่ยย!!!
เราขอพูดในฐานะนักอ่านก่อน
อันดับแรกถ้าพิมพ์ภาษาละครเวทีก็ไม่อ่านเหมือนกันค่ะ คือเราชอบอ่านนิยายที่ดูมีพลอตผูกปมนิดหน่อยให้พอหอมปากหอมคอ ปมเยอะแล้วค่อยมาแก้ก็ได้ แต่อย่างน้อยภาษาต้องโอเคระดับหนึ่ง หากเจอไรต์จำพวก นะคะ กับ นะค่ะ ยังแยกไม่ออกตั้งแต่หน้าแรกก็ขอบายค่ะ ปกติจะอ่านหน้าท้ายๆ เพื่อดูสำนวนก่อนเพราะเขียนตอนแรกๆ บางคนก็ไม่โอเค แต่หลังๆ มาพัฒนา
ต่อไปในฐานะนักเขียนคนหนึ่งนะคะ
เราอยากเขียนเรื่องอะไรส่วนใหญ่จะต้องหาข้อมูลมาเสริมเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ เป็นไปได้ก็อยากจะหาแบบแน่นๆ ไปเลยแต่โดยส่วนใหญ่ข้อมูลจำกัดค่ะ เขียนนิยายแต่ละเรื่องไม่เคยตั้งเป้าหมายเรื่องตีพิมพ์ แต่ตั้งเป้าหมายว่าจะพิมพ์ทำเก็บเป็นของตัวเองมากกว่า เพราะเป็นความภูมิใจของเรา เพราะฉะนั้นความสนุกและสำนวนหลังการรีไรต์อย่างน้อยต้องอ่านแล้วรู้สึกดีเหมือนนิยายเล่มโปรดค่ะ
การอัพตอนของเราส่วนใหญ่ถ้าว่างจะแต่งเรื่อยๆ อัพเรื่อยๆ ค่ะ เพราะเราก็เป็น 'นักอ่าน' คนหนึ่งที่เป็นนัก 'หัดเขียน' มีความต้องการอ่านไม่รู้จักจบสิ้น คิดเสมอว่าตัวเองเป็นนักอ่านหนึ่งในนั้น จินตนาการว่าตัวเองต้องการอะไรต่อ จะเขียนอะไรต่อ ถ้าไม่มีเหตุฉุกเฉินหรือหมดไฟจะไม่หยุดเขียนค่ะ
สุดท้ายเรื่องการใส่เพลง เราใส่เฉพาะหน้าแรกค่ะ เป็นเพลงยาวเอาไว้ฟังเองเวลาเขียน ส่วนเรื่องขอเม้นต์หรือโหวตตอนแรกก็ขอแต่ไม่เคยขู่จะไม่อัพ เพราะเราคิดเสมอว่าถ้านิยายดีจริงไม่ต้องขอเม้นหรือโหวตเค้าก็เข้ามาติดตามค่ะ เพราะคอมเมนต์ก็คือดาบสองคม ทำให้เราขึ้นได้ก็ทำให้เราลงได้ บางทีอ่านก็ดีใจ บางทีอ่านก็ใจแป้ว หลังๆ มาเลยไม่ขึ้น
ถึงจะมีนักอ่านคนเดียวที่ตามเราเราก็จะเขียนค่ะ
บ่นมาซะยืดยาวเลย อิอิ ^^
ปล. เรามีปัญหาอยู่ที่พิมพ์ผิดบ่อยๆ เพราะพิมพ์นิยายจากเวิร์ดในมือถือเรื่องจากคอมพัง นักอ่านหลายคนอาจจะเซ็งตรงนี้ ซึ่งเราก็แก้ทุกครั้งที่เจอค่ะ 555
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?