เวลาท้อเเท้ ลังเลว่าจะแต่งนิยายต่อหรือจะเลิกเขียน ดีนี่ เพื่อนๆจะทำอย่างไรครับ

บางทีความต้องการ 'เผยแพร่จินตนาการที่เรามีให้กับคนอื่น ๆ ได้รับรู้'
อาจจะเป็นแรงกระตุ้นที่เบาไปมั้งคะ

ถ้าเป็นเรา...จะตั้งเป้าหมายใหม่ค่ะ เอาให้สูงกว่านั้น จะได้มีแรงบันดาลใจในการเขียนมากขึ้น

เราผ่านจุดนั้นมานานมากแล้ว...

ทุกวันนี้คือแต่งนิยายเพราะอยากเขียนสิ่งที่ชอบ แต่งเพราะอยากอ่านเอง เอาง่ายๆเลย
ดังนั้นพอเขียนเพราะแค่เราอยากอ่านเราก็จะไม่คาดหวังอะไร แค่ทำให้ดีอย่างที่เราต้องการก็พอ

ดังนั้นเลยไม่ได้อัพนิยายออนไลน์มานานหลายปีแล้ว 5555

เราเคยเลิกเขียนไปเป็นปี ๆ ค่ะ แต่ก็กลับมาเขียน จะส่ารักการเขียน... เราก็ไม่แน่ใจว่ารักไหม แต่เรามีความดันทุรังค่ะ ตัดสินใจแล้วว่าจะเขียนไปเรื่อย ๆ จนกว่าเวลาของเราจะหมด เรื่องท้ออยากเลิกเขียนกลายเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเรา เราจะถามตัวเองว่าอยากเลิกเพราะอะไร เลิกเขียนแล้วเราจะได้อะไรไหม ถ้าคำตอบของทั้งสองข้อไร้เหตุผลที่น่าเลิก เราก็ไม่เลิกค่ะ

คือจะใช้วิธีนี้ก็ได้นะ เหมือนกลับไปอ่านคอมเม้นที่นักอ่านเเขียนเอาไว้ให้ หรือไม่กลับไปอ่านหรือกลับไปดูหนังที่ทำให้เกิดแรงบันดาลใจก็ได้ค่ะ แล้วมันจะเหมือนถูกจุดไฟเลย
เราใช้วิธีนี้อะ 

ลองใช้น้า สู้ ! สู้ ๆๆๆ ^ ^ เป็นกำลังใจให้นะ มีอะไรปรึกษาเราหรือคนในบอร์ดได้เลย 

เหนื่อยก็พักครับ ถ้าเครียดมากก็ไปหาอย่างอื่นทำ

แนะนำว่าอย่ากดดันตัวเอง แต่งแบบไม่ต้องคาดหวังมาก

ผมขายวิญญาให้นิยายไปแล้วครับ เลยไม่มีปัญหาข้อนี้/ฮา
พูดให้ชัดก็คือ มันเป็นนิยายที่ผมทุ่มทุกสิ่งทุกอย่างให้มัน.. ถึงจะท้แท้แค่ไหน แต่ก็มาไกลเกินหันหลังกลับแล้วครับ

สำหรับมี้นะ

มี้เป็นคนขี้เบื่อค่ะ และมักจะเปลี่ยนกิจกรรมงานอดิเรกบ่อยๆ ตามความสนใจของตัวเองในช่วงนั้นๆ แต่ส่วนมากก็จะวนอยู่กับสามสิ่งนี้ เกมส์ ดูอะนิเมะ เพ้อเขียนนิยาย

มีช่วงหนึ่งมี้ลอยแพนิยายตัวเอง ใช่ มี้นอยด์คอมเมนต์ คนอ่านไม่ค่อยเมนต์ และบวกกับกำลังติดเกม หายไปเสียดื้อๆ เลย ประมาณเดือนกว่า ยอดวิวแน่นอนว่าไม่กระเตื้อง คนแอดนิยายก็ถอนตัวออกไปเยอะนะ แค่สัปดาห์เดียวก็ไปกันแล้ว แต่มี้ไม่สน จะเล่นเกม จะทำตามใจตัวเอง ในระหว่างนั้น ก็ถูกคนในครอบครัวบ่นด้วย เรื่องการเล่นเกมส์ที่หักโหม (เป็นพวกทำอะไรเต็มร้อย แต่บทจะทิ้งก็ก็ทิ้งดื้อๆ เลยเพราะความติทส์ล่ะมั้ง)

สุดท้ายเลยขอต่อกับคนที่บ้านครึ่งทาง โดนยึดพวกสมาร์ทโฟนไปหมด เหลือแต่โน้ตบุ๊ก (เอาจริงๆ นะมี้โตแล้ว มีครอบครัวแล้ว และครอบครัวที่ว่าก็คือสามีนี่แหละที่บ่นมี้ ฮ่าๆ แต่ก็ยังทำอะไรเป็นเด็กๆอยู่งอแงไม่อยากโต) เลยกลับมาเขียนนิยายต่อ ทันทีที่อัพ แฟนๆ ก็ทักทายกันทันที เลยแบบ

อืม...เอ๊ย...มีคนรอเราอยู่นะ ดีใจมาก ฟิน แล้วเลยเริ่มคิด ถ้าเรื่องนี้เขียนไม่จบก็ทำอะไรไม่เป้นชิ้นเป็นอันสักที โตแล้ว ควรมีความรับผิดชอบให้มากขึ้น แล้วก็บวกกับที่ไปรู้เรื่องการทำนิยายทำมือ อีบุ๊ก เราสามารถขายผลงานของตัวเองได้ โดยที่ไม่ต้องรอ สนพ พิจารณา

เลยแบบเออ ก็ดีนะ เขียนให้จบ แล้วก็ตรวจทาน เปลี่ยนงานอดิเรกให้เป็นรายได้เสริมได้ด้วย ฮ่าๆ (มีงานประจำทำนะ แต่งานประจำค่อนข้างสบาย เลยทำให้มีเวลาว่างเยอะ) ดีกว่าเล่นเกมอีก ได้ใช้สมองด้วย พูดง่ายๆก็คือแรงบันดาลใจมี้อยู่ที่เรื่องเงินนี่แหละ เลยมีจิตใจที่จะตั้งใจเขียนนิยายเพิ่มมากขึ้น แล้วก็ชอบจินตนาการ ตอนสมัยเรียนก็ชอบวาดการ์ตูน แต่มันยากไปเกินความสามารถตัวเอง เลยมาลองเขียนนิยายดู

ยังไงก้สู้ๆนะคะ คุณอยากเขียนนิยายเพราะอะไร เล่นๆ สนุกๆ เป็นความใฝ่ฝัน บลาๆ

ปล.มาเมาท์เฉยๆ ความคิดเห็นนี้อาจจะไม่ได้ช่วยอะไรคุณเลยก็เป็นได้ ฮ่าๆ
ปล.๒ ทุกวันนี้ก็ยังไม่ค่อยมีใครเมนต์นิยายของมี้นะ แต่ก็เริ่มจะสตรองกับเรื่องนี้ไปแล้ว เพราะมีแรงบันดาลใจแบบใหม่ ฮ่าๆ

ให้ย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้น คิดถึงตอนที่เราเริ่มแต่งนิยาย ทำไมเราถึงเริ่มแต่ง ทำไมเราถึงชอบแต่ง
อย่างน้อยถ้าไม่สงสารคนอ่าน ก็สงสารตัวละครเถอะ สร้างพวกเขาขึ้นมาให้มีชีวิต แล้วก็ทอดทิ้งพวกเขา

ผมเบื่อ คิดไม่ออก ไม่มีอารมณ์เขียนเป็นประจำ
แต่ไม่เคยมีความคิดว่าจะเลิกเขียนแม้แต่ครั้งเดียว

เหนื่อยก็พัก เพลียก็หยุด ตันก็พักผ่อนเปลี่ยนบรรยากาศ
ต้องรู้ว่าเราเขียนเพื่ออะไร และมีจุดมุ่งหมายอะไร ทุกอย่างอยู่ที่ตัวเองครับ

เราก็ไม่รู้ ถ้ายอดไม่ดีเราลบทิ้งเลยอ่ะ 

เขียนให้ตัวเองรู้สึกสนุก

แค่นี้แหละ เทคนิคของผม

ใส่ใจตัวเองจ้ะ ถามว่าตัวเองชอบไหมที่ได้เขียน ถ้าชอบก็เขียนต่อไปจ้ะ

อาจจะคิดไม่ออก ไปต่อไม่ได้ ก็อยุดมันสักพัก แล้วลงมือทำต่อ

อย่าคิดว่าตัวเองทำไม่ได้ อย่าคิดว่าจะไม่มีใครมาอ่าน อย่าคิดว่าตัวเองไม่เก่ง

เพราะมืออาชีพหลายคนก็เคยผ่านจุดนี้มาเหมือนกันและพวกเขาก็ทำได้

กำลังใจมันอยู่ที่ตัวเอง ไม่ได้อยู่กับคนอื่นจ้ะ

สู้ๆนะ คิดว่าเราไม่ได้มาแค่นี้ ต้องสตรองหน่อยจ้ะ

ท้อก็มีบ้าง แต่ให้เลิกเขียนคงลงแดงตาย 5555

เหนื่อยก็พักค่ะ อย่าไปคิดอะไรให้มากมาย คนอ่านน้อยแล้วยังไง? เราก็ต้องพัฒนาตัวเองสิ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีการพัฒนาไม่มีสิ้นสุด ถ้าหากคุณเขียนเป็นสิบปีแล้วก็ยังย่ำแย่ ไม่มีคนอ่าน แบบนั้นสิควรหยุด สู้ตายค่ะ

หยิบเปเปอร์งานวิจัยที่ต้องแปลขึ้นมาทำ แล้วท่องไว้ในใจว่า...
"ให้นั่งเขียนนิยายทั้งวัน มันยังสบายกว่าต้องมานั่งแปลของพวกนี้เลย"

แล้วความอยากเขียนจะเพิ่มขึ้นจนเต็มหลอด แต่คุณจะทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั่งแปลเปเปอร์ฉบับนั้นจนเสร็จครับ

เป็นคนที่คิดได้แต่เขียนไม่เคยได้ตอนนี้ดองไว้4งานและก็กำลังเริ่มงานที่5.......
=__=

เขียนต่อไป... ถึงไม่สนุกก็เขียนต่อไป อย่างน้อยก็เขียนเพื่อตัวละครนะ

   เราคิดแบบนี้ เพราะเราเอาตัวตนเรามาเป็นแบบ  

ในวันที่คุณท้อลองงีบแล้วฟังเสียงนิยายของคุณสิ^^

 ปล.ท้อได้แต่อย่าถอย สู้ๆนะคะ 

เอาจริงๆก็เคยท้อเหมือนกันค่ะโดนเฉพาะยอดวิวและคอมเม้น

แต่เขียนไปเรื่อยๆเราจะรู้สึกสนุกมากค่ะ ถ้าท้องั้นลองจินตนากานว่าเราเป็นตัวละครในนิยาย

เพราะบทพูดบทเขียนเราก็เป็นคนกำหนดอยู่แล้วค่ะ ส่วนตัวเราสนุกกับการเขียนมากๆค่ะ เรา

เลยไม่กังวลอะไร เพราะคอมเม้น ยอดวิวก็เป็นแค่ตัวเลขเท่านั้น ถึงอะไรต่อมิอะไรจะน้อย

เหมือนไม่มีคนอยากอ่านก็ตาม แต่คิดซะว่ายังมีคนอ่านของเรา

หรือไม่ก็คิดซะว่าเราเป็นคนอ่านคนแรกนะค่ะ

สู้ๆค่ะ^^

เราก็เป็นแบบจขกท.บ่อยๆนะ เหนื่อย ท้อ อะไรไม่อยากเขียนแล้ว อะไรทำนองนี้ วิธีแก้ของเราก็คือ ไม่อยากเขียนก็ไม่ต้องเขียนอะ ปล่อยมันไว้งั้นแหละ ปกติประมาณสัปดาห์นึง ถ้าเหนื่อยมากๆหน่อยก็สองสัปดาห์ ลองไปอยู่กับตัวเอง หาความสุขใส่ชีวิต เติมแรงบันดาลใจให้ตัวเองก่อน แล้วพอรู้สึกดีขึ้นเมื่อไหร่ก็กลับมาแต่ง หรือไม่ก็ ลองย้อนอ่านคอมเม้นต์เก่าๆดู อันนี้เราก็ชอบทำนะ โดยเฉพาะเม้นต์ที่แบบ อ๊าาาา อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอะ จะเป็นยังไงนะ กับเม้นต์ที่ ไรท์หายไปไหน คิดถึงจังเลย ถ้ามีเม้นต์แนวๆนี้เราจะมีกำลังใจและรีบกลับไปทันทีเลย 55555555 ก็นั่นแหละ อย่างที่ว่ามา ลองหายไปสงบจิตสงบใจอยู่กับตัวเองสักพัก แล้วพร้อมเมื่อไหร่ก็กลับมา คนอ่านน่ะ นานแค่ไหนเขาก็รอได้ ขอแค่เราอย่าทิ้งนิยาย ทิ้งตัวละคร คนอ่านก็ไม่ทิ้งเราหรอก เป็นกำลังใจให้จขกท.นะคะ 

เอาแบบง่ายๆ นะครับ

ลองนึกถึงตัวละครที่คุณสร้างมันขึ้นมา ยืนเรียงรายมองหน้าคุณ...จินตนาการว่าพวกเขาพูดกับคุณอย่างตรงไหนตรงมาว่า "นายจะทิ้งพวกเราเหรอ!"

แล้วเขียนต่อครับ 5555

เราเคยเป็นนะคะ เพิ่งผ่านจุดนั้นมาได้ไม่นานนี้เอง เราท้อเพราะเรารู้สึกว่านิยายที่กำลังแต่งมันไม่ใช่แนวเราอะ เราทั้งฝืน ทั้งเหนื่อย เสียพลังเยอะมากกว่าจะเค้นออกมาได้ เนื้อเรื่องออกทะเลบ้าง น้ำเยอะกว่าเนื้อบ้าง วนบ้าง คนอ่านก็มีถอนเฟบ ไม่ค่อยเม้น แต่ตอนนี้เราไม่สนใจแล้วค่ะ รู้สึกเฉยๆ ไม่หงุดหงิดหรือท้อแล้ว คือเฉยๆอะค่ะ ฮา วิธีที่เราทำแล้วรู้สึกฮึดคือ เราต้องกำจัดเรื่องแย่ๆออกไปจากสมอง อยู่กับตัวเอง พักไปทำอย่างอื่นบ้าง และที่สำคัญที่สุดคือเราต้องสนุกกับเนื้อเรื่องค่ะ แหะๆ เม้นยาวเลย ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรจขกท.ได้รึเปล่า ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ

ท้อไม่อยากเขียน ฉันจะเลิกเขียนไปเลยค่ะไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอันใดก็ตาม ไม่ว่า จะเป็นตัน ปมรัดคอแก้ปมไม่ได้ แฟนคลับเหือดแห้งไร้คนอ่าน

แล้วก็ปล่อยให้ตัวเองล้มเหลวลงไปอีกครั้ง แต่ในครั้งนั้น เราต้องล้มเหลว แบบมีสติคือ ล้มแล้วเราได้อะไรบ้าง เราทำอะไรผิดพลาดตรงไหนทำไมมันถึงล้ม เราท้อแท้เรื่องอะไร เราต้องหาข้อบกพร่องของตัวเองให้เจอ แล้วพอเราลุกขึ้นมาได้อีกครั้งเราก็จะเข้มแข็งและมั่นคงกว่าเดิม
อันนี้สำหรับตัวเรานะ ไม่รู้ว่าคนอื่นมีความคิดบ้าดีเดือดเหมือนเราหรือเปล่า แต่เรารู้สึกว่าถ้าล้มแล้วลุกขึ้นมาใหม่มันจะช่วยให้เราเข้มแข็นขึ้นได้ คือสำหรับเราอยากเขียนก็เขียน ไม่อยากเขียนก็จะไม่ฝืนตัวเอง เพราะยิ่งเขียนไปด้วยการฝืนใจตัวเองงานที่ออกมามันก็ไม่ดีไม่มีคุณภาพ มันจะเป็นอืดๆเฉื่อยๆ ก็ต้องมานั่งลบที่หลังอยู่ดี ท้ออยากจะเลิกเราก็เลิกไปเลย แต่พอลุกขึ้นมาใหม่ได้มาเขียนเรื่องใหม่ทิ้งเรื่อเก่าไปลืมมันไปสักสามสี่เดือนแล้วกลับไปอ่านอีกครั้งเจอมุขเด็ดของตัวเองเราก็จะรู้สึกมีไฟขึ้นมาอีกครั้งแล้วกลับไปเขียนตอนนั้นมันก็ยังไม่สายเกินไปถ้าเรารักงานเขียนของเราจริงๆ 

นึกยึงจุดจบของเรื่องครับ ลูกๆ และตัวผม เราจะไปจบสู่จุดนั้นด้วยกันครับ จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง

ลองอ่านนิยายของตัวเองดูอีกซักรอบแล้วตามอ่านคอมเมนท์ให้กำลังใจที่มีคนส่งมาให้ดูครับ จากนั้นให้ลองนึกถึงความรู้สึกตอนแรกที่ตัดสินใจเขียนนิยาย  ถ้าทำแล้วยังท้ออยู่แนะนำให้หยุดพักสักระยะครับ....แต่อย่าหายล่ะ ^_^/

ดองค่ะ ฮาาาาาาา //โดนตบ
ก็กลับไปหาแรงบันดาลใจที่ทำให้เราเริ่มเขียนค่ะ
เหนื่อยก็พักได้ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่เวลาพักของเรายาวนานไม่เท่ากันเท่านั้นเอง
มีไฟก็เขียน ท้อก็หยุด หยุดเสร็จก็เขียน แค่ทำสิ่งที่ทำแล้วมีความสุขอ่ะค่ะ
สู้ๆน้าาาา

หลายครั้งมากค่ะที่คิดว่าจะเลิกเขียน
ล่าสุดนี่ก็ท้อมากเลย
คนติดตามผลงานเราไม่มี
ลองส่งงานเข้าประกวดก็เฟล
ส่งไปให้ทางสำนักพิมพ์ก็บอกไม่รับ 
เจอแบบนี้มา 4-5ปี
บอกเลยว่าว่าท้อแล้ว
เลิกแล้วดีกว่า
แต่ก็ยังเขียนอยู่ (อ้าว)
เพราะที่ลงค้างไว้ในเด็กดียังไม่จบ
แล้วรู้สึกว่าทิ้งไปเลยมันติดค้าง
เราเลยว่าถ้าเขียนนิยายในเด็กดีจบก็จะเลิกแล้วค่ะ
แต่ถ้ามีกำลังใจก็อาจจะกลับมาก้ได้นะ 

อนาคตไม่ใ่เรื่องแน่นอนนิเนอะ

เราเองก็เขียนๆ หยุดๆ เหมือนกัน อยากเขียนแต่เขียนได้ไม่ดีเหมือนคนอื่นเขา เคยคิดว่าตัวเองไร้พรสวรรค์ และจะเลิกเขียน แต่มาเจอคำคมนึงที่แทงใจสุดๆ

" อย่าเอาแต่คิดว่าตัวเองไร้พรสวรรค์ เขียนสู้คนอื่นเขาไม่ได้ จริงๆ แล้วเป็นเพราะขี้เกียจต่างหาก ถึงไม่พยายามให้สำเร็จ"

ทุกวันนี้ก็ยึดเอาคำคมนี้แหละมาเป็นแรงผลักดันให้เขียนต่อไป สู้ๆ 

สำหรับผม แต่งเรื่องใหม่ครับ คนละแนวกับเรื่องที่แต่งเป็นปรกติ มันจะทำให้มุมมองที่มีต่อเรื่องที่เราเคยแต่งกว้างขึ้น และทำให้เรารู้ว่าเราชอบแนวที่เราเขียนตอนแรกหรือเปล่าเพราะเราจะรู้สึกสนุก แต่งลื่นไหลกับแนวที่ชอบมากกว่า

ผมคิดถึงฉากสุดท้ายที่เคยคิดเอาไว้ของเรื่องที่กำลังแต่งครับ

อยากแต่งฉากที่อลังการงานสร้าง

อยากให้ตัวเอกที่เป็นลูกตัวเองเดินทางไปถึงจุดนั้น

อยากให้ตัวเอกที่เราคิดเอาไว้ได้พัฒนาตัวเอง เพื่อนและคนรู้จักที่สู้ไปด้วยกัน

อยากให้เรื่องถึงบทสรุปที่จะเป็นตำนานที่น่าจดจำ

ด้วยความรู้สึกแบบนั้นทำให้ผมแต่งต่อไปเรื่อยๆถึงจะมีช่วงที่ผมหยุดแต่งไปแต่ผมก็กลับมาเพื่อให้ลูกของผมนั้นเดินทางไปให้ได้ พวกเขานั้นไม่สามารถเดินทางได้ท่าขาดเรา ผมอยากส่งลูกๆไปให้ถึงจุดนั้นครับ!

ความท้อมันเกิดขึ้นได้กับทุกคนค่ะ แล้วแต่ว่าเราจะพยายามไม่ให้มันควบคุมเราได้มากน้อยแค่ไหนก็เท่านั้นเอง สำหรับเราแล้ว ความท้อ เป็นความกลัวชนิดหนึ่ง กลัวว่าจะไม่มีคนอ่านนิยาย กลัวว่าจะไม่มีคอมเม้น และอีกหลายๆอย่าง หรือไม่ก็อาจจะเป็นเรื่องปัญหาครอบครัว เช่น พ่อแม่ไม่อยากให้แต่งนิยาย แต่ถ้าเราสลัดความกลัวไปได้และคิดว่ามันเป็นความสุขของเรา เราก็ไม่ท้อแล้วล่ะคะ

ถ้าท้อก็ลองพักดูให้สมองได้ผ่อนคลายเวลาว่างก็ลองกับไปอ่านคอมเมนต์ของรีดที่เขาเขียนให้ดูนะครับกำลังใจเพิ่มแน่ๆ
ถ้ายอมแพ้ความฝันก็ไม่มีทางเป็นจริงถึงจะแต่งไม่สนุกแต่ก็ฝึกไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็เก่งเองละครับเรื่องการเขียนถ้าเราไม่ฝึกมันก็ไม่มีทางที่จะดีเป็นธรรมดาอยู่แล้วครับ 

ถ้าลังเลว่าจะแต่งต่อหรือจะเลิก ผมจะใช้วิธีเสี่ยงเหรียญครับ โยนหัวโยนก้อยนี่แหละง่ายดี ถ้าออกหัวก็เขียนต่อ ถ้าออกก้อยก็... โยนใหม่

เอาจริงๆ ก็ตามที่หลายท่านแนะนำล่ะครับ เปลี่ยนบรรยากาศ ทำอย่างอื่นไปก่อน พอวันไหนครึ้มอกครึ้มใจอยากแต่งนิยายต่อก็กลับมาใหม่ แต่งนิยายเป็นเรื่องของอารมณ์ครับ ถ้าอารมณ์ไม่ให้ยังไงก็เขียนไม่ออก ฝืนไม่ได้หรอกครับ

อีกอย่างที่ขอแนะนำคืออย่าตั้งความหวังไว้ว่าจะต้องได้อะไรกลับมาจากการเผยแพร่จินตนาการของตัวเอง ตอนเริ่มแต่งใหม่ๆ ผมก็เป็นครับ อยากแชร์เรื่องที่คิดได้ให้คนอื่นรู้ และอยากรู้ว่าเขาคิดยังไงกับจินตนาการของเรา พอไม่มีใครคอมเมนท์ก็ท้อเหมือนกัน ตอนหลังเลยพยายามมองข้ามยอดวิวกับคอมเมนท์ไปซะแล้วหันมาสนุกกับการทรมานตัวละครของเราผ่านทางเนื้อเรื่องดีกว่า พยายามหาไอเดียความทุกข์ทรมานต่างๆ มาผูกเป็นเนื้อเรื่องให้ตัวละครของเราตกระกำลำบาก

ไม่เคยคิดเลิกค่ะ แค่บางครั้งก็อยากพัก 55555

ซึ่ง- พัก ที่ว่านี่ไม่ใช่แค่วันสองวันหรอกค่ะ บางทีล่อไปเกือบปียังมีเลย 

แต่สุดท้ายก็กลับมาเขียนเหมือนเดินแหละค่ะ

ก็นั่นไง สิ่งที่เรารัก ถึงจะท้อแท้ เพลียตับ ปวดไต ขนาดไหนก็ไม่อยากเลิกอยู่ดีค่ะ 55

เข้าใจเลยพอเรามีคอมเม้นน้อยๆ หรือมีวิวน้อยๆ เราก็เศร้านะ
บางทีเปิดหน้าcontrolทั้งวัน ดูว่าจะมีคนคอมเม้นหรือเปล่า 
เราก็อ่านได้ทันทีเลยหละ 55 


แล้วถ้ามันน้อยก็มักจะคิดว่า แล้วเรายังแต่งไม่ดีตรงไหน
ทำไมคนไม่อ่าน ไม่ชอบของที่เราชอบล่ะ
ก็เราชอบขนาดนี้เลยนะ เรารักมันมากเลยนะ ทำไมคนอื่นถึงไม่คิดแบบนั้นล่ะ

แล้วเราก็กลับไปอ่านนิยายของตัวเอง ออ มันเป็นแบบนี้เองนะ
เราลองอ่านเหมือนเป็นของคนอื่นดู คุณอาจจะเข้าใจนะ
มันได้มุมมองแบบหนึ่ง

แล้วเราก็อ่านแล้วก็แก้จนกว่ามันจะงดงามที่สุด
แล้วก็แก้อีกจนมันลื่น แก้จนคนอ่านเห็นภาพ 

บางทีแล้วเราเขียนของเราเข้าใจคนเดียว
เห็นภาพคนเดียว
แต่คนอื่นไม่เห็น อ่านแล้วคิดตามไม่ได้
ก็หมายถึงเรายังสื่อไปไม่ถึง 

ฉากไหนต้องตื่นเต้น เราก็ต้องทำให้ใจเต้นตามให้ได้
ตรงไหนต้องลุ้น ก็ต้องทำให้อ่านไปแล้วอยากรู้ตอนต่อ
และฉากไหนต้องซึ้ง ก็ต้องทำให้อ่านแล้วน้ำตาซึม ยิ่งไหลออกมาได้ยิ่งดี

ภาษาไทยเป็นภาษาที่ดิ้นได้ มันเป็นภาษาที่สวยนะ
เราสร้างสรรค์อะไรได้หลายอย่างเลย

เราต้องเปิดใจให้กว้าง คนอ่านหลายคนใจดีมากที่มักจะช่วยแนะนำเรา
ว่าเรายังขาดอะไร นักเขียนหลายคนทนการวิจารณ์ไม่ได้
แต่นั่นคือการติเพื่อก่อ  

พวกเค้าจะบอกว่าเราควรแต่งแบบไหน หมายถึงไม่ใช่เอาเค้ามาเป็นแกน
จนเสียความเป็นตัวเองนะคะ แต่หลายครั้งเลยที่เราได้รับแนวคิดใหม่ๆ
จากคนอ่านเนี่ยแหละ

คุณลอกคิดดูว่า วันนี้เค้าอ่านเรานะ เค้าเสียเวลามาเลือกอ่านของเรา
และเสียเวลามาแนะนำเรา ทั้งที่มีนิยายอยู่เต็มไปหมดที่เค้าเลือกได้
แม้วันนี้เค้าจะว่าเรา วิจารณ์เราไม่ดี แต่หากเราสามารถเขียนจนเค้าคนนี้
กลับมาชมได้ มันวิเศษมากเลยนะคะ ความรู้สึกนั้น

ยังไงก็พยายามเข้านะคะ เราเองก็จะพยายามเหมือนกัน