เพื่อนสนิทมากๆ ลาออกจากโรงเรียน

แค่ออกจากโรงเรียนเอง ไม่ได้จากกันตลอดไปซะหน่อย ช่องทางติดต่อก็มีเยอะแยะ ว่างๆนัดมาเจอ มาเที่ยวกันก็ได้ แรกๆอาจจะเหงาหน่อย แต่เดี๋ยวก็ชินไปเอง

เห็นด้วยกับคห.1นะคะ ยังไงก็ยังติดต่อไปมาหาสู่กันได้ ถ้าเหงาจริงๆก็คงต้องหาเพื่อนใหม่

คนที่สนิทด้วยและเหมือนจะเกินคำว่าเพื่อนนิดนึงทุกอย่างไปได้ด้วยดี. อยู่ๆมันย้ายไปเรียนที่จีน
ผมนี่พูดไม่ออกเลยครับ ไม่ได้แม้แต่ล่ำลา จบม.6เทอมสุดท้ายแบบไม่มีมันแม่งโคตรเหงา

ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปส่ง กว่าจะผ่านวันนั้นคืนนั้นมาได้มันยากมาก
แต่ก็ดีถ้ามันทำให้ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรแล้วแม้จะเสียดายที่ไม่ได้ไปส่ง

อย่าเอาชีวิตตัวเองไปยึดติดกับคนอื่นเลยนะ พบกันก็เพื่อจากกัน ไม่มีอะไรอยู่กับเราจีรังยั่งยืนหรอก

เราว่าเราเข้าใจนะ ในกลุ่มเพื่อนรักอาจจะมีเพื่อนอยู่มากมาย แต่เราจะมีคนที่เราสนิทที่สุด เข้ากับเราได้มากที่สุดอยู่แค่คนนึง มีอะไรก็สามารถพูดกันได้มากกว่าเพื่อนรักในกลุ่มหลายๆคน พอหายไปเราก็ใจหาย เคยเจอแบบนี้เหมือนกัน ถึงกับเศร้าเสียใจมาก แต่เวลาผ่านไป พอเจออะไรที่เปลี่ยนไป น่าจะดีขึ้นเอง สู้ๆ

เราเข้าใจนะ เราก็เคยเป็นคล้ายๆแบบนี้ แต่เพื่อนที่เราสนิทโดนรถชน ต้องพักไปนานมาก ตอนเรียนรู้สึกเหมือนตัวคนเดียว ไม่อยากคุยกับใคร เพราะคุยไม่ถูกคอเหมือนเพื่อนสนิท รู้สึกไม่อยากไป รร. แต่เราก็ต้องรับมือกับมันให้ได้ เราแก้ไขด้วยการเปิดใจคุยกับคนอื่นๆด้วย ถึงจะไม่สนิทแต่เราก็ไม่มีทางเลือก ในช่วงแรกๆมีลำบากมาก สุดท้ายก็ผ่านมันไปได้ สู้ๆนะคะ จขกท. อย่าลืมยิ้มให้คนใหม่ๆ ทักทายคนใหม่ๆ :)

สู้ๆนะคะ จขกท. ความรู้สึกเดียวกันค่ะ เพื่อนคนนึงที่สนิทกันมาก ย้ายไปอยู่ชลบุรี
(อยู่บางแสน) แต่เราก็ยังติดต่อกันอยู่ค่ะ คุยเล่นกันปกติ นัดเจอกันบ้างนานๆครั้ง ส่วนเราก็ยังไม่มีเพื่อนสนิทคนใหม่ แต่ก็เล่นกับเพื่อนๆในห้องปกติ ในอนาคตอาจจะมีเรื่องแย่ๆแบบนี้เกิดขึ้น หรืออาจหนักกว่า แต่หนสุดท้ายเราเชื่อว่า จขกท.ต้องผ่านไปได้ค่ะ สู้ๆนะคะ

สู้ๆนะ เราเป็นกำลังใจให้ เพื่อนเราก็ย้ายโรงเรียนเหมือนกัน ตอนนี้ยังติดต่อกนเหมือนเดิม วันไหนว่างก็นัดเจอกันบ้าง มีอะไรก็ยังปรึกษากันตลอด เหมือนยังอยู่ด้วยกันเลย แค่ไม่ได้เห็นหน้าทุกวันเหมือนเดิมเท่านั้นเอง

เราก็เป็นเหมือนกันเลย เราสนิทกะเพื่อนคนนี้มากๆๆๆๆๆ จนเราไม่คิดว่าวันนึงจะต้องแยกเดินตามทางกันไป ตอนแรกที่เรารู้เราช็อกมากจนแบบร้องไห้ฟูมฟาย แต่พอถึงตอนนี้เราก็เข้าใจว่า พบกันเพื่อจากลา แต่ก็ยังคุยกันติดต่อกันเหมือนเดิม

เรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง สนิทกันมา4ปี ช่วงใกล้เปิดเทอมขึ้นม.5เราพึ่งรู้ว่าเค้าจะย้ายออก คือความรู้สึกเราตอนนั้นคือพังอ่ ะ.เพราะเราอยู่กับเค้ามากที่สุดไม่ไหนมาไหนด้วยกันเค้าเปนคนเงียบๆน่ะส่วนเราเปนคนเฟรนลี่มีเพื่อนเยอะแต่ก้นั้นแหละ ด้วยความที่เราต่างกันมันก้เลยทำให้เราสนิทกับเค้าที่สุด ตอนอยู่ รร.ด้วยกันคือเค้าจะชอบร้องเพลงให้เราฟัง แบบร้องให้เราฟังคนเดียวอ่ ะ.พอปิดเทอมม.4จะขึ้นม.5 ใกล้เปิดเทอมจะเปนวันเกิดเค้าตลอดช่วงปิดเทอมเราก้คิดตลอดว่าเราจะหาอะไรเปนของขวัญให้เค้าดี จนวันหนึ่งเราคุยเฟสกับเค้าปกติแล้วเราก้ถามเค้าว่าจองโต๊ะรึยัง เค้าก้ถามเรากลับว่าจะอยู่ใกล้ใคร (ปกติเราจะอยู่โต๊ะข้างๆเค้าไง) เราก้ตอบไปว่า อยู่ข้าง-ดิถามแปลกๆ จากวันนั้นเราก้เลยได้รู้ว่าเค้าจะย้ายออก แล้วเค้าก้บอกว่าเค้าไม่กล้าบอกเรากะจะไม่บอกแล้วด้วยซ้ำแต่สุดท้ายก้บอกเค้าบอกว่าเค้ากลัวเราเสียใจกลัวเราร้องไห้ซึ่งตอนเรารู้ว่าก้เสียใจร้องไห้เหมือนที่เค้ากลัวจิงๆ หลังจากที่เพื่อนเราออกไปเราก้ไปไหนมาไหนคนเดียวบ่อยๆไม่อยากยึดติดกับใครมากๆ แต่ถึงเค้าจะออกไปแล้วแต่เราก้ยังเจอกันอยู่บ่อยๆเค้าจะนัดเราทุกครั้งที่ว่างหรือมีโอกาสเรายังคุยไลน์เฟสไทม์กันบ่อยๆ เราว่าที่เพื่อนเราออกไปก้มีข้อดีน่ะ เค้าจะได้มีอนาคตดีๆในสิ่งที่เค้าเลือก และเราก้รู้ด้วยว่าเรารักเค้ามากๆ ด้วย

เราเข้าใจ จขกท. นะ แบบมันผูกพันธ์ แต่ก็นะเมื่อมาถึงจุดๆนึงมันก็แยกกันไปอยู่ดีไม่ช้าก็เร็ว อาจจะอยู่ไกลกันหน่อย ถ้าคิดถึงก็นัดเจอเลย เราเคยแยกจากเพื่อนสนิทมากๆ เพราะเขาย้ายโรงเรียน ตอนแรกที่รู้ว่าย้ายนิ ร้องไห้เลย  คิดในใจจะอยู่ได้ไงแว้ อยูู่ไม่ได้แน่ๆ ไม่อยากมาโรงเรียนมันโดดเดี่ยว ยิ่งเห็นสถานที่ที่เราเคยใช้ชีวิตด้วยกันก็คิดถึง เวลาเศร้าหรืออยู่คนเดียวที่โรงเรียนก็คิดถึง แต่สักพักมันจะชินเองนะ เราเป็นแรกๆอาการหนัก หลังๆปรับตัวได้ มันมองมันให้เป็นเรื่องธรรมชาติว่า ใครๆก็ต้องจากจากสิ่งที่รักทั้งนั้นและ สู้ๆนะจขกท.

เราเข้าใจนะ คือเราเองตอนนี้ก็ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองว่าเราจะต้องย้ายโรงเรียนมั้ย แต่ที่โรงเรียนเก่าเราก็ยังมีเพื่อนๆที่สนิท คุณครูที่ปรึกษาได้ทุกอย่างและใส่ใจเราเหมือนเป็นพ่อแม่ ที่นี่เป็นเหมือนครอบครัวของเรา คือเราอยู่หอเราก็เลยรู้สึกผูกพันมากๆ เพื่อนคือประเด็นหลักเลยที่ทำให้เราอยากอยู่ต่อ ตอนนี้คือลำบากใจมาก แอบกลัวเพื่อนเหงา รวมถึงเราด้วยถ้าเราต้องย้าย เราต้องปรับตัวเข้ากับสังคมใหม่อีก แล้วไม่รู้ที่ใหม่จะเข้ากับเราได้มั้ย จะมีเพื่อนที่ดีกับเราจริงๆรึเปล่า

แต่เราอยากให้รู้เอาไว้ว่ายังไงเราก็ต้องจากกัน มันขึ้นอยู่กับเวลา อาจจะเร็วหรือช้า แต่เราก็ยังติดต่อกันได้หนิ^^

ไม่เป็นไรนะคะ เราเข้าใจพี่นะคะ
ตัวเราเองอยู่ป.ุ6 ก็ต้องแยกจากกับเพื่อนสนิทไปเหมือนกัน
แต่เวลาและเพื่อนใหม่ที่ดีจะช่วยคลายความเหงาได้นะคะ
แต่ๆ เพื่อนสนิทคนเก่าน่ะหมั่นคุยกันบ่อยๆนะ จะช่วยรักษาสายใยแห่งความเป็นเพื่อนได้นะ
เราคงแนะนำได้แค่นี้นะคะ
สวัสดีค่ะ ขอให้มีความสุขกับเพื่อนใหม่นะคะ
เอาใจช่วยค่ะ

เราเอง ไม่มีกลุ่มใหญ่ค่ะ อยู่กันแค่ 3 คน เป็นผญ.หมด แต่ว่ามีคนนึงลาออก ก็เลยทำให้อยู่กันสองคนกับเพื่อนอีกคน เราก็เหงานะคะ ตอนมันไม่อยู่ แต่ว่า เรารู้แค่ว่า เขาตัดสินใจของเขาดีแล้ว ซึ่งเราไม่ควรไปรั้งเขาไว้ ดูแลและรักคนที่ยังเหลืออยู่กับเราให้ดีที่สุดดีกว่าค่ะ 

แต่เพื่อนสนิทของผม ย้ายไปโดยไม่บอกเลยว่าจะไปไหน ช่องทางติดต่อก็ไม่มีเลย T T

มันผ่านอะไรกันมาตั้งเยอะนะครับผมเศร้ามากตอนนี้เพื่อนกำลังจะไปรู้ทั้งรู้ตลอดเวลาว่าเพื่อนจะไปเเล้วผมมีเพื่อนเเค่คนเดียว

เพื่อนที่เราคบมาแค่1ปีแต่ผูกพันมากกลับบ้านด้วยกันทุกวันวันนึงเค้าบกว่าต้องย้ายรร.เพราะครอบครัวแล้วเพื่อนคนอื่นในห้องเราก็ไม่ถูกกันเคยมีเรื่องกันเป็นแบบนี้ก็อยู่คนเดียวดีกว่าค่ะลองใช้ชีวิตที่ไม่มีเค้า(ดีที่ไม่ใช่แฟนไม่งั้นลงแดงค่ะ)