ตรงๆ ก็อิจฉาแหละครับ

แต่มันก็ไม่เชิงไม่ดี ถ้าเอามาผลักดันได้ก็ดีไป
ผมก็มี 5555

ธรรมดาครับ อิจฉา อยากได้อย่างเขา ก็ต้องพยายามให้มาก
ไล่ตามไปให้ทัน ทันแล้วก็แซง เหมือนนักวิ่งที่มีคู่แข่งแหละครับ

ที่จริงก็สนุกดี  

อิจฉาครับ

แต่จะแสดงออกว่าไม่อิจฉา

"ดีใจด้วยนะ" แต่หัวใจนี้โดนบีบอย่างกับลูกไก่ ตาถลนออกมาทีเดียว

ทำได้แต่มองนิยายตัวเอง แล้วหาวิธีปรับปรุงให้มันดีขึ้น

หรือไม่ก็แต่งเรื่องใหม่ เอาให้เหนือกว่า

วนเวียนอยู่สองอย่างนี้แหละ

แต่ผมเชื่อว่า แรงผลักดันที่ดีในการเขียนนิยาย คือแรงจากตัวเราเองนี้แหละครับ ไม่ใช่แรงอิจฉา หรือแรงใดๆ แต่เป็นแรงจากจินตนาการของเรา เราจินตนาการอะไร แต่งให้จบ แค่นั้นเอง

อิจฉามากๆก็เหมือนไฟ ยิ่งอยู่ในไฟมากๆ เราจะเกรียม และไร้ชีวิตชีวา เหมือนตอไม้ไหม้ๆสีดำตอหนึ่งเท่านั้น พอเราไปแต่งนิยาย นิยายมันก็จะดำไปด้วย 

ทางที่ดี อย่าไปอิจฉาเลยครับ หลับหูหลับตาแต่งนิยายต่อไปดีที่สุด 555

วิธีแก้ง่ายมาก ไม่ต้องเข้าไปอ่านให้เสียความรู้สึกค่ะ บางทียอดวิวก็ไม่ได้วัดจริงๆ ว่าอะไรดีกว่าอะไร ของบางอย่างกระแสมันมาแรงก็ต้องเป็นธรรมดาที่จะแซงหน้าคนอื่น มันไม่มีอะไรจีรัง สักวันกระแสเหล่านั้นก็จะเปลี่ยนไป 

สู้ๆ นะคะ

อิจฉาครับ อยากได้นักอ่านน่ารักเยอะๆ อยากได้คนคอยแนะนำ อยากได้ตังค์ (ฮา)

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ผมอิจฉาได้ไม่กี่นาทีก็เลิกแล้วละครับ
ผมระลึกเสมอว่า กว่านักเขียนที่เราอิจฉาจะมาถึงจุดนี้ เขาต้องพยายามเท่าไร ทุ่มเทขนาดไหน
แล้วเราล่ะพยายามมากแค่ไหน ได้เท่าเขาหรือเปล่า ถ้าไม่เคยอุตสาหะอย่างเขาก็คงได้แต่อิจฉา

คิดอย่างนี้ ผมเลยอิจฉาใครๆ แค่แปบเดียว แล้วไปลงมือทำดีกว่า

สวัสดีค่ะ

ขอตอบว่า มันคือความรู้สึก "อิจฉา" ่นั่นเองค่า หัวใจบีบรัด ใบหน้าร้อนผ่าว นัยน์ตาปกคลุมไปด้วยม่านน้ำตา (เว่อร์!) ฮี่ๆๆ ซึ่งเคยผ่านจุดนั้นมาแล้วค่าา :)

แล้วก็แบบว่าจะคลิกเข้าไปดูสักเล็กน้อย (ก็หลายรอบอยู่) ส่องโน่นนี่นั่นไปเรื่อย สรุปกลายเป็นเพิ่มยอดวิวให้เขาซะงั้น

สรุปแล้วก็เลยปลง กลับมาคลิกเข้านิยายตัวเองยังดีซะกว่า วะฮ่าฮ่าฮ่า

เราก็เคยมีความรู้สึกแบบนั้นตอนเขียนนิยายครั้งแรก แต่พอเขียนไปเรื่อยๆแล้วไม่ค่อยมีใครเข้ามาอ่านหรือเม้นเราจะชอบมีความรู้สึกเปลี่ยนไปค่ะ ชอบรู้สึกท้อแทนอิจฉา ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
แล้วเวลาเราท้อสมองมันก็จะตันจนแต่งอะไรไม่ได้เลย เราชอบเป็นแบบนี้ประจำเลยอ่ะค่ะ(ไม่อิจฉาคนอื่นแต่กลับท้อที่ทำได้ไม่ดีเท่าที่หวังไว้)

เราก็เป็นค่ะ ช่วงนั้นไม่อยากยอมรับว่า "อิจฉา" เหมือนกัน
แค่แบบ "...ดีจังเลยนา..." ประมาณนี้ 5555 หลังๆ ก็เฉยๆ ล่ะ 5555
พยายามอย่าไปโฟกัสในจุดนี้ก็พอ 

เอาไว้เข้าไปดูว่า เรากำลังก้าวไปข้างหน้านะ
ถึงจะช้ากว่า แต่ก็ค่อยๆเพิ่มทีละน้อยนะ
ตอนนี้เรามีเท่านี้ แต่เดี๋ยวให้นายรอเรานะ
เราจะตามนายให้ทัน ประมาณนั้น 555

เราว่าแรงอิจฉานี่ล่ะค่ะเป็นแรงผลักดันที่ดีมาก เราเคยเป็นตอนเข้าเด็กดีมาเขียนนิยายแรกๆ
เห็นนิยายติดท็อปหมวดก็ลองเข้าไปอ่าน รู้สึกว่าเขาทำดี แต่เราไม่มัวมานั่งคิดอยากได้อยากดีเหมือนเขาอย่างเดียว เราคิดว่าเราเขียนดีกว่า(หลงตัวเองไปหน่อยแต่ตอนนั้นคิดอย่างนั้นจริงๆ)

เราอิจฉานักเขียนคนหนึ่งมาก เขาติดท็อปต้นๆ บ่อยมาก แทบทุกครั้งที่อัพ(เป็นแฟนคลับนิยายเขา เขาอัพเราก็รู้ตลอด) ยอดวิวเป็นหลายแสน คอมเม้นเป็นหมื่น แฟนคลับหลายพันเกือบหมื่น คือรู้ว่าไล่ตามยากมาก เหมือนเขาขับรถหรูเครื่องแรงแล้วเราวิ่งตามด้วยเท้า แต่ด้วยความอยากเป็นเหมือนเขาเราเลยตั้งใจเขียน ตั้งใจอัพบ่อยๆ แต่เราพยายามยังไงก็ไปไม่ถึงเขา ท้อมาก และยิ่งอิจฉาเข้าไปอีก

เราพยายามอยู่สี่ห้าเดือนล่ะมั้งถ้าจำไม่ผิด ในที่สุดนิยายก็ไต่ท็อป พอได้อยู่บนชาร์ตเดียวกัน ยิ่งมีแรงกระตุ้น อยากไล่ตาม เขาอยู่จุดสูงสุด เราอยู่จุดต่ำสุด แต่อย่างน้อยเราก็มาอยู่ที่เดียวกับเขา ตอนนั้นแรงใจ แรงฮึด แรงอิจฉา มาเต็มไปหมด

จนสุดท้ายเราอยู่จุดเดียวกับเขาได้ อัพพร้อมๆ กัน เราได้ติดอับดับ 1 เรียกว่านิยายเราไต่อันดับติดทุกอันดับแล้ว ตั้งแต่ 20 19 กระโดดขึ้นไปบ้าง 14 15 แล้วก็ท็อปเท็น ไล่ไป 1 แล้วก็ลดลงมา สลับไปจนครบ ยอดวิว แฟนคลับ คอมเม้น ตอนนั้นก็ไล่ตามกัน ใช้เวลาเกือบปีกว่าจะทะลุเป้าที่เราตั้งใจ ซึ่งในขณะนั้นเขาติดลมบน ประสบความเสร็จก่อนหน้าเราไปนานมากแล้ว

พอเราทำได้ มีความสุขสุดๆ ค่ะ ตอนนี้ผ่านมาเกือบสองปีละ เขาก็ยังเขียนของเขา หายไปบ้าง เราก็หายไปเป็นพักๆ เหมือนกัน สลับกันหาย และช่วงที่เราทั้งคู่หายไป ก็มีนักเขียนใหม่ฝีมือเยี่ยมติดอันดับแทนเราแทบทุกวัน  เห็นอย่างนั้นก็ไม่เกิดความรู้สึกอิจฉาแล้ว ชอบเข้าไปอ่านด้วยซ้ำ เพราะบางทีขี้เกียจเขียนของตัวเอง 55

ตอนนี้นิยายเราจะติดอันดับหรือเปล่าไม่เคยสนใจเลย สนใจแต่ผลงานและแฟนคลับ อยากเขียนและอยากอัพอย่างเดียว แค่เห็นคอมเม้นคือชื่นใจแล้ว เลิกเปรียบเทียบ เลิกแข่งขัน จนนักอ่านต้องมาบอกเรื่อยๆ ว่าเออ ติดชาร์ตนะ เราก็อ่อๆ แล้วก็แค่นั้น  

พอผ่านไปจุดๆ หนึ่ง แรงอิจฉาเราจะสลายไปเองค่ะอย่าคิดมาก  

ตอนนี้เรากำลังเป็นเหมือนกันค่ะ อิจฉาค่ะ ฮา แต่ที่เราอิจฉาคือ นักเขียนที่มีพลังใจเยอะ ๆ และขยันน่ะค่ะ เราทำแบบเขาไม่ได้จริง ๆ เราเป็นพวกหม่นมาก และหมดพลังใจง่ายมาก

เวลาอิจฉาก็ทรมานมากค่ะ ถามว่าแก้ยังไง เราก็หาวิธีแก้ไม่ได้เหมือนกัน ได้แต่ทำความเข้าใจตัวเอง ว่า เออ ตอนนี้เราอิจฉาเขาอยู่นะ อิจฉาเพราะอะไร เพราะเขาขยันกว่าเราใช่ไหม เพราะเขาจิตใจเข้มแข็งกว่าเรา เพราะเขาความคิดสร้างสรรค์กว่าเรา ทำความเข้าใจตัวเองไปแบบนี้ สักพักก็จะสงบลงเอง

ถ้าเป็นหนักจริง ๆ แบบคิดแค่ในหัวไม่ไหว เราจะเขียนใส่สมุดค่ะ เขียนความคิดความรู้สึกของตัวเองทั้งหมดลงไปแบบไม่กั๊กเลย ไม่ว่ามันจะเป็นความคิดที่เลวร้ายแค่ไหนก็เขียนมันลงไป แล้วไม่ต้องไปอ่านซ้ำนะคะ เขียนแล้วปล่อยมันไปเลย ช่วยได้ดีทีเดียว

ข้าน้อยเริ่มเขียนหนังสือตอนอายุเยอะแล้ว เข้าใจดีว่านักเขียนแต่ละคนมี 'ต้นทุน' ไม่เท่ากัน

นักเขียนที่ข้าน้อยได้อ่านของเขา มันเจ๋งระดับสุดยอดทั้งที่เขายังอายุแค่ 18 (สมัยที่นิยายอินเตอร์เน็ตเริ่มบูม คนเขียนอายุเกิน 15 ทั้งนั้นแหละขอรับ) คือมีความลุ่มลึก มีปรัชญา มีความคิดที่เกินอายุมากมาย แต่กลับยังคงมีความคิสร้างสรรค์ที่ยอดเยี่ยม ไม่แปลกใจที่เขาเล่าว่าแม่อ่านนิทานรามเกียรติ์ตั้งแต่เด็ก

ตอนเรา 3 ขวบ ทำอะไรอยู่ขอรับ? ข้าน้อยยังวิ่งเล่นปีนต้นไม้อยู่เลย

ความสำเร็จของแต่ละคนมาจากหลายสาเหตุรวมกัน ทั้งต้นทุน ทั้งพรสวรรค์ ทั้งพรแสวง หรือแม้แต่โชค

ถ้าถามว่าจะแก้ยังไง ง่ายๆก็แค่ ท่านทำในสิ่งที่ท่านทำได้ก่อน ถ้าต้นทุนท่านไม่เยอะ ก็ไปเพิ่มให้มันเยอะเสีย ถ้าพรสวรรค์ท่านจำกัด แปลว่าท่านต้องไปกัดฟันกับพรแสวงเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว โชคยังมาไม่ถึงท่าน ก็ให้เตรียมตัวให้เก่งพอ เมื่อไรที่โอกาสมา ท่านจะได้แข็งแรงพอจะรับมันไว้

เริ่มจากสิ่งที่ท่านทำก่อนดีที่สุดขอรับ

เราว่ามันเป็นเรื่องปกตินะที่จะอิจฉาคนที่ได้รับความนิยมมากกว่า ทีนี้มันก็อยู่ที่เราอ่ะว่าจะจัดการความรู้สึกของตัวเองยังไง 

เราว่าความรู้สึก อยากดีเหมือนเขา/ดังอย่างเขา มันเป็นพลังในแง่บวกนะ ทำให้เรามีกำลังใจในการจะไต่ไปถึงจุดนั้นให้ได้

ทีนี้ พอถึงจุดนั้นได้ อีกปัญหาก็จะตามมา คือมันจะทำให้เราติดอยู่บนนั้นอ่ะ ขึ้นว่ายากแล้ว ลงยากกว่า  ทันทีที่นิยายจบ อาการเคว้งมันจะมา พอเขียนเรื่องใหม่ ก็อยากได้รับความนิยมต่อไปเรื่อยๆ ทีนี้ ถ้าเรารักษาคุณภาพต่อเนื่องได้อย่างดีมันก็ดี แต่น้อยคนมากที่ทำได้ บางคนก็พยายามมากเพราะอยากที่จะให้นิยายกลับไปได้รับความนิยมสูงสุดอีกครั้ง ก็รีบเขียน อัพบ่อยๆ เพื่อจะได้ติดท็อปอีกเรื่อยๆ แต่ก็นั่นแหละ คือน้อยคนมากเช่นกันที่จะรักษาคุณภาพได้ขนาดนั้น แล้วถ้าเกิดไม่ประสบความสำเร็จขึ้นมา ก็นอยด์อีก

เราว่าของแบบนี้ อิจฉาได้ อยากดี/อยากเด่นได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องมีคือการรู้เท่าทันความรู้สึกตัวเองอ่ะ อยากได้อยากดีมันเป็นเรื่องปกติของกิเลสมนุษย์  

สิ่งสำคัญที่สุดน่าจะอยู่ที่เราจะจัดการกับมันได้ดีแค่ไหน

มันเป็นเรื่องปกตินะ ที่เราอยากมี อยากเป็นอย่างคนอื่นเขา  มันทำให้เราต้องหันกลับมาดูตัวเองว่า เราพยายามมากพอแล้วหรือยัง เราจริงจังมากพอไหม

ส่วนตัว อื้ม! รู้สึกเลยว่า เรามีความพยายามน้อยเกินไป ยังไม่จริงจังเท่าคนที่เขาประสบความสำเร็จจริง ๆ  แต่ก็พยายามต่อไป ยอมรับความจริง แค่นั้นเองจ้า....

มันคือความน้อยใจ หรือไม่ก็อิจฉา ...ทำไมเราไม่เป็นแบบนั้นมั่งว้า ประมาณนี้ใช่มั้ยคะ 555

จะอิจฉาต่อเมื่ออ่านแล้วรู้สึกว่างานเขาดีจริงครับ ถ้าติดท็อป คนอ่านเยอะ แต่เราเขาไปอ่านแล้วเฉยๆ เราก็จะเฉยๆ ไม่อิจฉา ใครที่งานเป็นกระแส แนวเรื่องคนอ่านเยอะอยู่แล้ว แต่เราอ่านแล้วไม่รู้สึกถึงอิมเพคอะไร อันนี้ผมไม่อิจฉาครับ และรู้ดีว่าถ้าเราขยัน ตั้งใจ เดี๋ยวก็ไล่ตามทัน มันจับจุดได้ง่ายๆ 
 
แต่อิจฉาคนมีฝีมือมากกว่า ต่อให้คนตามน้อยกว่าเราก็ยังอิจฉาเขาครับ เพราะรู้ดีว่าสักวันเขาจะไล่ตามเราทันถ้าเขาฝีมือระดับนี้ บอกตรงๆ เลยว่า ไม่กลัวคนที่แซงอยู่ข้างหน้า แต่กลัวคนที่วิ่งไล่ตามเรามามากกว่า ยิ่งรู้ว่าเขามีฝีมือเป็นทุนออมอยู่แล้ว ถึงจังหวะเขาเมื่อไหร่ แซงเราแน่นอน ส่วนคนทีแซงอยู่ บอกตรงๆ ว่ายังไงเราก็ยังเห็นเขาครับ จะนำอยู่ใกล้หรือไกลก็ยังเห็น แต่คนที่ตามหลังนี่เรานี่สิที่เรามองไม่เห็น ซึ่งน่ากลัวกว่าเยอะสำหรับผม เพราะมันจะม้ามืดมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ 

หนูก็อยากแต่งนิยายค่ะพี่แต่หนูยังเด็กอยู่เลยพึ่ง ม. ต้นเองค่ะ  แต่พี่สู้ๆนะเดี่ยวหนูจะลองอ่านนิยายพี่นะ

อิจฉาเป็นเรื่องปกติที่คนธรรมดามีต่อคนที่มีอะไรบางอย่างดีหรือเด่นกว่าเรา แต่อย่าเผลอปล่อยให้ความอิจฉาพัฒนาไปเป็นความริษยาด้วยการคิดร้ายต่อเขา แบบที่เราเห็นในเด็กดีบ่อย ๆ ก็นิยายที่มีแนวโน้มว่าจะไปได้ดีหลายเรื่อง มักจะถูกเม้นท์ประหลาด ๆ เช่น ในขณะที่คนมากมายชมว่าสนุก ภาษาสวย จะมีเม้นท์ริษยาโผล่มาประมาณ อ่านแล้วรู้สึกแย่มาก ไรท์ไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ มาแบบไร้เหตุไร้ผล มาเพื่อด่า เพื่อบั่นทอนกำลังใจคนแต่งโดยเฉพาะ เวลาอ่านเม้นท์พวกนี้แล้วรู้สึกสมเพช แต่ที่แย่คือคนแต่งเด็ก ๆ บางคนสะเทือนใจจนเลิกแต่งไปก็หลายเรื่อง รีดที่ตามอ่านมาก็ค้างไป

มันคือความอิจฉานั่นแหละจ้า มันเป็นเรื่องปกติเลยแหละ ไม่ใช่แค่แต่งนิยายนะ แต่ความรู้สึกนี้ก็มีในเรื่องอื่นเช่นกัน อย่างเรื่องเรียนนี่เราเป็นบ่อยมาก และที่เกิดอารมณ์แบบนี้ก็เพราะเราจริงจังกับมัน แต่ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนว่าจะสามารถคิดและนำมาเป็นแรงขับเคลื่อนในการมุ่งสู่ความสำเร็จได้หรืิอเปล่านั้น ก็อีกเรื่องหนึ่งนะ

ปล. ถ้าอยากทำให้สำเร็จ ก็ต้องวางเป้าหมายและเตือนตัวเองเสมอว่าเราคิดที่จะทำอะไร 

อิจฉา

มี้ก็เป็นค่ะ มีบ้าง ไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าเราเข้าใจและยอมรับ

ทุกคนมีช่วงที่ท้อ อิจฉา ขี้เกียจ หมดกำลังใจ บลาๆ ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร แต่ถ้าชอบสายนี้จริงๆ ก็ต้องฝึกฝนและพยายาม

แต่อย่าให้มันทำลายคุณได้ บางที คนที่โดนคุณอิจฉานั้น ก็อาจจะมีโมเมนต์แบบคุณมาก่อน

ถ้าเราอยากจะชนะศัตรูก็ต้องเรียนรู้ศัตรูว่าเพราะอะไรที่เขาถึงมีอะไรมากมายกว่า และพยายามศึกษาพัฒนาตนเองไปเรื่อยๆ หาร้านวิจารณ์ อ่านให้มากๆ อ่านให้หลากหลาย

มี้ก็พยายามอยู่ค่ะ ช่วงนี้ตันหนักมาก วิวก็น้อย คนอ่านก็ถอนแฟบ แต่ก็อยากจะแถให้จบค่ะ