เมื่อฉันไม่ติดเตรียมอุดมมม

[@sama1]

สวัสดีทุกคนนน ขอบคุณน้าาาที่มาอ่านนะ เราก็หวังว่าคงได้อะไรบ้างแหละน้าา ทั้งคนไม่ติดเตรียมและรุ่นน้องที่จะสอบเตรียมไปปป

ก็เรารู้ว่าตัวเองอยากเข้าเตรียมต่อ ม.2 เทอมสองอ่าแหละ พออยากเข้าก็ไปงาน OP เตรียมเลย พอไปปุ้บไฟมาเต็มอ่ะพูดเลย ทั้งรุ่นที่ที่เป็นกันเองแบบ น่ารักอ่าชอบ สภาพแวดล้อมและองค์ประกอบอะไรอีกมากมาย เราถึงรู้ว่าทำไมเตรียมอุดมถึงเป็น รร ที่เด็กใฝ่ฝันอยากเข้ากัน

แล้วตอนนั้นเราก็ตั้งใจจะสอบสายวิทย์เพราะเราชอบวิทย์

พอไฟมาก็ไปคุยกะครอบครัวเลยว่า แบบจะสอบเตรียมน้าาา ก็เลยขอไปเรียนพิเศษ ส่วนตัวไม่เคยไปเรียนกวดวิชาเลยแบบเรียนในห้องก็ดีอยู่แล้ว มาๆต่อๆ พอเราขอไปเรียนเราก็แบบเริ่มไปเรียนเลยวางผ่านอะไรมากมาย ตั้งที่วางแผนตอนนั้นมันเหลือ 11 เดือน เราว่า 11 เดือนมันนานมากๆเลย พอไปเสร็จเราก็เริ่มไปหาหนังสือสอบเข้าเตรียมมาอ่าน ตอนนั้นมันช่วงงานหนังสือพอดี เลยจัดมาสะเยอะเลย ตอนนัั้นเราว่าเราชิวมาก เพราะเหมือนเวลาเหลือเยอะ เรียนบ้างไม่เรียนบ้าง ขีเกียจพอ พอขึ้นมอสามเราก็แบบได้ย้ายห้องมาอยู่ห้องคิง เพราะทั้งสองปีที่ผ่านมาเราสองได้ที่ 1 ตลอดดดด เก่งไหมล่ะฮ่าฮ่าฮ่า ด้วยความมั่นใจว่าเรานี่และจะเข้าเตรียมให้ได้ แล้วพอขึ้นมาอยู่ห้องคิงก็มั่นใจไปอีก พอสอบปลายภาคปรากฎว่าเราสอบได้ที่ 33 ของห้อง ในห้องมี 40 คน ตอนนั้นคือเครียมมาก บอกตัวเองว่าตายและ ทำไมเป็นแบบนี้ว่ะ แบบที่บ้านเครียดมากแบบทำไมลูกฉันเป็นแบบนี้

พอประกาศออกมาว่าเราสอบเกือบได้ที่เกือบสุดท้ายนั่นและ ทุกสายตาแบบมองเราไปอีกแบบเลยอ่ะ

ไอ่นี่นะจะสอบเตรียม  -ไม่ติดหรอก  โง่ขนาดนี้อ่ะหรอจะไป  อย่ามโน

พอโดนแบบนี้นะเราก็เริ่มเครียดไปใหญ่อ่ะ

พอปิดเทอมเราก็กลับหันมามองตัวเองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เราก็เห็นเวลาว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่มีไกด์เลย เราจะต้องเดินไปทางไหน แล้วอ่านๆไปอ่ะ ไม่รู้ว่าเค้าออกกันไง ตอนอ่านไง อะไรอย่างไร

หลังจากนั้นเราก็ไปแบบแนะแนวของรุ่นพี่เตรียมสายศิลป์ญี่ปุ่นใช่ป่ะเอออออออ
พอไปนะ มันเหมือนแสงสว่างอ่ะว่าเราจะต้องทำไง เริ่มตรงไหน อะไรอย่างไร แบบช่วยได้เยอะมากกกๆๆ

หลังจากไปงานเราก็ไปลุกเลยอ่ะ แบบกลับมาอ่านหนังสือ ลงเรียนแบบสุดๆ แต่พอเข้าจริง มันเริ่มเหนื่อย แล้วท้อ แต่ก็ยังคิดในใจว่าเรานี่และจะติด กูนี่และเด็กเตรียม

พอเปิดเทอมสอง

เราก็เริ่มเทเกรดเลยแบบในห้องเราไม่เรียนเลยอ่ะ  อ่านแต่ของเตรียม แบบไม่สนและ แล้วมอสองกิจกรรมเยอะมากแบบ ไม่มีเวลาอ่านหนังสือเลยอ่ะ งานเยอะมากแบบกูตายแน่ช่วงนั้นเรานอน ตี 1 ตี 2 ทุกคืนนน

พอนอนดึกก็เริ่มไม่อยากอ่านหนังสือและ55555

หลับห้องตลอดแบบ เหนื่อยจริงๆ ช่วงนั้นก็มั่นใจอยู่ว่ากูติด55555

พอโค้งสุดท้ายนะเรานี่เทหมดเลยแบบ อ่านๆๆๆๆ เรียนๆ  ติวๆๆ แบบสุดๆแต่ก็ยังไม่สุด555

พอทุกอย่างมันใกล้เข้ามา ที่นี่เราก็แบบมีในห้องจะไปสอบด้วย

แต่ไอ่นี่เก่งจริง แม่งสอบได้ 4 ทุกวิชาาา เทียบกันไม่ติดดดดด

ตอนนี้ไปไหนไปกัน มีเรียนไหนไป มีติวในติว 

พอสอบเสร็จก็แบบสบายใจและ จะได้อ่านได้เต็มที่ แต่

ไม่ใช่

ปรากฎว่าเราติด ร 2 ตัวววว

แบบเครียดไปอีกกกก

แต่เราก็แก้เสร็จวันเดียวววววว เก่งไหมล่ะ 

ในเวลาที่เราเหลืออยู่แบบครั้งนี่จะสุดๆและ5555

แบบเรียน 8.00 -15.00 กลับมาอ่านหนังสือ ถึง ตี1 ตีสองแบบ

ตอนนี้ก็มั่นใจอีกว่าติดแน่ๆ  จนถึงวันสุดท้ายแบบเราไม่อ่านแล้วแบบพอและ  แบบเดือนนึงอ่ะ เราไม่เห็นเฟสเลยอ่ะ ตัดขาดเลย พอวันสุดท้ายเราก็มาเล่น5555 คลายเครียดๆ เราทำหมดทุกอย่างอ่ะที่เค้าบอก เราไปบนที่นั่นที่นี่ ไปขอพระ สวดมนต์ 2-3 ชั่วโมงงงง55555

วันนั้นก็มาถึง
เราไปสอบแบบไม่กดดันเลย เพราะเหมือนมั่นใจว่ากูทำได้แน่ กูติด 

พอไปคือคนเยอะมาาาาากกกกก

แบบเกิดมาไม่เคยเห็นทุกคนดูพร้อม ทุกคนดูเก่งแบบตายและจะสู้เขาได้ไหมม

พอถึงเวลานั้น คือเวลาเข้าห้องสอบบบ

พระเจ้าาาา มันใหญ่โตมาก ทุกอยากมันดูขลังมากกก 

พอถึงเวลาแจกข้อสอบ เราว่าคณิตสำหรับเรามันยากมากกกกกกกกกกก
แต่ไม่ค่อยตกใจเพราะแบบเหมือนเจอมาเยอะแล้วมั้ง45555

คือไทย สังคมเรามั่นใจมากคือเราทำได้เยอะอ่ะ

คือเราใช้เวลาทำไทยสังคม 1 ชั่วโมงงง

ที่เหลือลุยคณิต คือคณิต 50 เราทำได้ 10 ข้อ แล้วก็ไม่รู้ว่า 10 ข้อนั้นจะถูกป่าว55555
แล้วเราก็มองนาฬิกา  อ้าวววชิบหายและ 11.28 นาที กับคณิตอีก 20 ข้อ แบบนั้นก็เลยตัดสินใจเดาเลยครับ5555

พอออกจากห้องสอบมาเราสบายมาก แบบกูติดแน่ กูทำได้ แบบออกไปนี่ยิ้ม มีความสุขเลยอ่ะ ออกไปยังคุยกะแม่อยู่เลยว่าาแม่ทำไมง่ายจังงง ไรงี้55555

พอเข้าช่วงบ่าย เราง่วงมากเพราะคืนนั้นไม่ได้นอนแบบตื่นเต้นมาก5555
ช่วงบ่ายเลยไม่ค่อยมีสมาธิ 

พอเค้าแจกข้อสอบวิทย์กะอังกฤษแบบ
เราก็ทำได้นะโดยเฉพาะวิทย์อ่ะ อังกฤษก็แบบได้อ่ะ ไม่เกินความสามารถ 
แบบออกมาคือมั่นใจกูติดแน่ โอ้ยกูติดแน่
 
พอใครถามก็บอกว่าทำได้ ติดแน่

ตลอดเวลาที่รอผลปรากฎเครียดไปอีก แบบไม่ติดกูจะทำไงว่ะ จะเอาไงว่ะ

ก่อนจะปรากฎผลสอบเรานี่ใส่บาตรทุกวัน ทำดีกะพ่อแม่แบบไม่เถียงไม่ดื้อเลยยย

วันนั้นก็มาถึง

เราก็เห็นเค้าจะไปประกาศแล้วใช่ม่ะ เริ่มนับถอดหลัง เรานี่กรอกรอเลย มานั่งลุ้นกันทั้งบ้าน
พอ 3 2 1 แล้วมันก็ขึ้นมาว่า ไม่พบรายชื่อ

ตอนนี้คือแบบ
ทุกอย่างพัง ทุกอย่างเงียบไปหมด มีแต่เสียงพ่อกะเสียงแม่ที่ถามว่าติดไหมลูก เราก็แบบงงไปแปปแล้วก็บอกเค้าไปว่า ไม่ติดครับ ตอนนั้นเราก็ไม่เชื่อเราก็ไปลองใหม่ เผื่อผิดด พอลองใหม่ก็ไม่ติดอีกแบบ ไปดูในเฟสมีที่เพื่อนติด คนนี่ติด คนนั้นติด เรานี่แบบจิตตกเลยแบบไม่เชื่อว่ามันจะเป็นแบบนี้ ตอนแรกบอกตัวเองว่า อย่าร้องนะๆ แต่มันไม่ไหวแบบปล่อยโหเลยร้องแบบว่ามันสุดๆอ่า ทำไมๆทำไมไม่ใช่เรา โทรไปร้องกะเพื่อนคนที่ไม่ติดเค้าก็ได้แต่ปลอบ ทีนี่ร้องไปซักพักเราก็ลงไปข้างล่าง พอเห็นพ่อแม่นั่งอยู่เท่านั้นและ เราวิ่งไปกอดแล้วร้องไห้แบบมันสุดๆและ หลังจากนั้นแม่เราก็ร้องไปด้วยอ่ะ เราก็เริ่มคิดได้ว่า พอได้และ สงสารแม่ เราก็เลยพอ

ที่นี่เราก็หลับไป มาเปิดเฟสก็มีแต่คนถามว่าติดไหม -ติดป่าว เราก็เพียงบอกเค้าไปว่า 
ไม่ติดค้าบบบบบบ5555

พอเห็นเพื่อนติดอีกเราก็ร้องอีกแบบ พี่เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไรๆ รอไปดูอันดับพรุ่งนี้ เราก็มีแอบหวังเล็กๆว่า น่าาาบ้างที่อาจได้สำรอง 

แต่พอเปิดดูในกลุ่มที่รุ่นพี่เค้าถ่ายมาให้ เราก็ดูอันดับเรา มันคือแบบห่างไกลมากแบบอาย       เห้อชีวิตฉันมาถึงจุดๆนี่ได้ไงว่ะ 

แต่เราก็ต้องไปเพราะแบบนัดเพื่อนไว้ แบบพอเค้าไปในเตรียมเท่านั้นและ 
มันเจ็บจิ๊ดดดดดดดดดดดดในหัวใจ ยิ่งได้ยินเสียงพี่ๆเค้าตีกลองบูมให้คนที่ติดแบบ ตีหนึ่งครั้งเหมือนโดนแทงนึงที่ แล้วแบบแทงเข้าแทงออกแบบมันเจ็บอ่ะ เกือบจะปล่อยโหแบบเศร้ามาก

พอดูเสร็จเราก็อยากกลับบ้านมาก แล้วเราก็เรียนกะเพื่อนแถวๆ รร เราก็บอกตัวเองว่า เออนี่จดจำไว้นะนี่คือครั้งสุดท้ายแล้วน้าาาที่จะมาเดินแบบนี้ เราก็มองนั่นมองนี่จดจำว่าที่นี่นะเรามาสมัครที่นี่นะ เราเคยมีความฝัน แบบเศร้านะ เราก็เดินๆไป เจอกันติด เจอคนรู้จัก มีคนดีใจ มีคนเสียใจตามๆกัน 

ทิ้งท้ายและ
ก็เราก็รู้ว่าคนที่มาสอบเตรียมมันก็หวังหมดและ ทุกๆความหวังย่อมมีความเสียใจ ทุกคนอ่ามันมีสิทธิ์เสียใจหมดและ บางคนก็บอกว่าจะเสียใจทำไม มหาลัยมันคือสนามจริง มันก็จริงอ่ะ แต่ทุกคนที่มาสอบอ่ะ มันก็อยากมีเตรียมอยู่ในความทรงจำ มีความทรงจำตลอดสามปีว่าครั้งนึงฉันได้เรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุดในประเทศ

เราว่าก็สอบเตรียมก็เหมือนการซื้อรถอ่ะ
ทุกคนต่างก็มีรถเป็นของตัวเอง ดีบ้าง แรงบ้างแล้วแต่กำลังของเราที่จะซื้อได้
ทุกคนก็มีความฝันอยากมีรถที่ดีที่สุดที่ชื่อว่า เตรียมอุดม
ทุกคนพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้มันมา บ้างคนก็ไปกู้บ้าง ยืมบ้าง บางคนยอมที่จะขายรถของตัวเองเพื่อจะมาซื้อค้นใหม่ พอถึงวันที่จะยืนซื้อบางคนก็ครบ บางคนก็ขาด บางคนก็ตัดใจที่จะซื้อ ถ้าเรามีรถดีมันก็ทำให้เราถึงจุดหมายปลายทางได้อย่างแน่นอนและปลอดภัย เพราะเราก็ไม่รู้ว่ารถค้นเก่าของเราว่าจะพาเราไปถึงจุดหมายปลายทางได้ไหมมม

แต่ 
ทุกคนก็อย่าลืมว่ารถเรามันก็แต่งได้ ทำให้แรงได้เหมือนกันเพียงเราทำเหมือนจะซื้อรถใหม่ ตั้งใจ ขยัน และอดทน เราเชื่ิอว่าเราก็อยากมีรถที่แรงและปลอดภัยได้เช่นกัน 

และเราว่าสิ่งที่ได้จากการสอบเตรียมไม่ติดก็คือ มิตรภาพ เพื่อนใหม่ รุ่นพี่ และความรู้ที่เราเตรียมมาตลอดๆ และเราได้เคยลงสนามรบแล้ว ดั่งนั้นเราก็ไม่ต้องกลัวแล้วว่าจะได้เจอกัน เรารู้แล้วว่าจะต้องทำไงถึงจะไม่ตายในสนามรบในสนามหน้า ดีเสียกว่าเราไม่ทำอะไรเลยดีกว่าอยู๋เฉยๆ

ขอบคุณทุกคนที่อ่าน แล้วหวังว่ามันคงมีประโยชน์ไม่มากก็น้อยน้าาาา

Comments

[แค่นั้นแหละ]

ถ้าอยากอยู่เตรียมจริงๆ ปีหน้าสอบใหม่ก็ได้ เด็กซิาวมัธยมก็มี ซิ่วเตรียมไม่แปลกหรอก
แต่ถ้าไม่เป็นอะไร ก็เก็บความทรงจำ และบทเรียนนี้ไว้ เอาไปใช้กับการสอบเข้ามหาวิทยาลัย เอาให้ได้ที่หวัง แบบที่เด็กเตรียมส่วนใหญ่เขาสอบได้กันไรงี้

[อัจฉราโสภิต]

ในฐานะรุ่นพี่เตรียม ไม่ต้องซิ่วครับถ้าโรงเรียนคุณเก่าคุณไม่ได้ไม่ดีถึงขนาดจบมาแล้วจะเข้ามหาลัยไม่ได้เลย

เตรียมอุดมศึกษาก็คือโรงเรียนแห่งหนึ่งเท่านั้น ถามว่ามันดีที่สุดในประเทศหรือ อืม.... มันก็อาจจะดี แต่ที่สุดหรือเปล่าผมคงตอบไม่ได้ ที่เห็นว่าต่างจากโรงเรียนอื่นชัดๆก็คือบรรยากาศตอนม.6 ที่ เฮ้ย เพื่อนคนนั้นติดแล้ว คนนี้ก็ติดแล้ว เป็นแรงบันดาลใจและแรงกดดันให้ถีบตัวเองไปติดที่ไหนสักที่

เตรียมอุดมเป็นแค่เส้นทางเส้นหนึ่งเท่านั้นครับ มันไม่ได้การันตีความสำเร็จ ไม่จำเป็นจะต้องมาเส้นทางเส้นนี้ถึงขนาดหยุดยืนรออยู่ต้นทางตั้งหนึ่งปีหรอกครับ ถ้าโรงเรียนเก่าไม่ได้กเฬวรากอะไร อยู่ที่เก่า เอาเวลาหนึ่งปีไปทำอย่างอื่น เช่นไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนหรืออะไรแบบนั้นอาจจะดีกว่า

แต่ถ้าอยากเข้าจริงๆ ก็แล้วแต่ครับ