แอบรักครูมา...14ปี..จากเด็กยากจนสู่ธุรกิจส่วนตัวฐานะปานกลาง(ญ-ญ)

[486919909090]

ครอบครัวเรายากจนมากพ่อแม่ต้องทำงานกรุงเทพเราไม่ค่อยได้เจอพ่อแม่เราบ่อยหนักปิดเทอมหางานทำเองตั้งแต่ ป4.ยอมรับว่าเคยไม่มีข้าวกินต้องคุ้ยขยะกิน..แต่ตอนเด็กไม่คิดอะไรมากแค่อิ่มก็พอเปิดเทอมไปเรียน(เราเรียนโรงเรียนประจำของรัฐ)จนจบ ม.3......จุดเริ่มต้นของการแอบรักคือการแอบปลื้มครูตอน ม.2.ครูย้ายสอนที่โรงเรียนเรา เราได้ฟังชีวิตครูมาลำบากมาก..หาเงินเรียนเอง..เราเลยเกิดความคิดที่จะเรียนให้สูงๆไม่ว่าจะต้องเหนื่อยขนาดไหนก็ตามเพราะเรามีครูเป็นต้นแบบเราลาออกตอน ม.3 (โรงเรียนมีถึงม.6)..แต่เราอยากเรียนสายอาชีพ ตอนตัดสินใจลาออกคิดหนักมาก..เพราะตอนนั้นคิดว่าจะไม่ได้เจอครูอีก..แต่ก็ตัดใจและมาเรียนสายอาชีพ...ความลำบากที่สุดในชีวิต...เริ่มขึ้น...คือไม่มีข้าวกิน..จะคุ้ยขยะกินเหมือนตอนเด็กก็ไม่ได้เพราะเราโตแล้ว..อายคะ..ไม่มีเงินจ่ายค่าห้อง..ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม..เพราะชีวิตข้างนอกมันไม่สวยอย่างเราคิดไว้..งานเสริมที่ทำหลังเลิกเรียนไม่พอจ่าย..ต้องดร็อปเรียนมาประมาณ2เดือน..ช่วงนั้นคิดถึงครูมากๆ..คิดว่าครูผ่านช่วงเวลานี้มาได้ไง..เราเลยตัดสินใจไปหาครูอีกครั้ง..เราได้รับแรงบันดาลใจจากครูและเร่มต้นใหม่..หางานที่สามารถสร้างรายได้โดยไม่ต้องจำกักเวลา..สรุปเราได้งานขายสินค้าเกษตรตัวหนึ่ง..เราวิ่งขายตามบ้าน..แรกๆเหนื่อยมาก..แต่เจ้านายใจดีและชอบคนขยัน(ตอนนั้นอายุ16)..เสร็จจากงานขายของเวลาว่างขอเจ้านายทำงานบ้านเสริม..เหนื่อยมาก..แต่เวลาเหนื่อยจะคิดถึงครูตลอด...และคิดเสมอว่า...สักวันหนึ่งเราจะบอกครูให้ได้ว่าเราชอบครู แต่ถ้าเรายังเป็นแค่เด็กกลัวครูไม่เชื่อ(ตอนนั้นคิดแบบนี้จริงๆ)เราเลยตั้งใจว่า..เราจะเรียนจบ ป.ตรี แล้วบอกความรู้สึกกับครู..และเราก็กลับไปเรียนต่อ..จนไม่อยากเชื่อว่าเราจะจบ ปวช.เพราะสำหรับเด็กยากจนอย่างเราคงทำไม่ได้แน่..(ไม่ได้กู้เรียนนะคะมีปัญหาเรื่องเอกสารพ่อแม่คะตอนนั้นไม่รู้จริงๆว่าพ่อแม่ทำงานอยู่ที่ไหน)..ในขณะที่เรียน ป.ตรี(รามคำแหง)งานขายของก็เริ่มมียอดขายที่ขึ้นมากจนมีเงินเก็บในระดับหนึ่ง..เราเลยมาลงทำธุรกิจส่วนตัว..ตอนนี้จบ.ป.ตรีมาได้2ปีแล้ว...ไม่รวยแต่มีกินมีใช้..มีเงินเก็บเล็กน้อย...ให้พ่อแม่มาอยู่บ้านไม่ต้องทำงานมีความสุขมากๆคะ..แต่ ณ ตอนนี้ก็ยังไม่กล้าบอกครู..แต่ตอนนี้ที่มีความสุขมากอย่างหนึ่งตั้งแต่ จบ ป.ตรี มา..เราไปหาครูอีกครั้ง..และได้ไปเที่ยว..กิน..เล่น..ด้วยกัน เพราะครูก็โสดเราก็โสด..มันมีความสุขมาก..ตอนนี้กลายเป็นเพื่อนกันถึงอายุจะห่างกัน17ปี..แต่ในใจก็ยังยากสารภาพครูอยู่ดี..แต่กลัวครูจะเกลียดเรา..สาเหตุที่เราเป็นโสดมาตลอด(ตอนนี้อายุ26)เพราะเราแอบชอบครู..วันนี้ที่นำเรื่องตัวเองมาแชร์เพราะวันนี้ธุรกิจส่วนตัวของเราเริ่มมั่นคงเล็กน้อย...เลยคิดถึงแรงบันดาลใจที่มาจากความรักนะคะ........มีคำถามนิดหน่อยสำหรับหลายๆท่าน

ป.ล. ถ้าครูผู้หญิงที่มีลูกศิษย์อย่างมาบอกชอบ..จะเกลียดไหม..หรือจะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้ไหม

        2...หากใครที่มีเป็นเราจะสารภาพกับครูไหม

ท้ายที่สุด....ขอนำเรื่องของเราเป็นแนวทาง..สำหรับความรักของน้องๆว่าความรักมันสวยงามเสมอ...ถ้าเรารักเป็น..ถึงวันนี้จะไม่ได้เดินเคียงข้างเขาคนนั้น...แต่ก็รู้สึกดีที่คิดถึง....

Comments

[เเล้วเเต่สิ...]

ทำขนาดนี้เเล้วบอกเถอะค่ะ เราเชื่อนะคะว่า

าถึงคำตอบจะเป็นยังไงครูคนนั้นเขาก็จะไม่หายไปไหน สู้ๆ มาเเชร์ต่อนะคะ