เพื่อนชอบฉิจฉา...

[SeeDays]

เพื่อนชอบฉิจฉา...

    เหตุการ์ณเกิดขึ้นตอนที่ผมเข้าเรียนใหม่...ผมเรียนวิทลัยเทคนิคแห่งหนึ่งผมได้เข้าเรียนช่างไฟฟ้า และอยู๋ห้อง1 แน่นอนต้องมีคนเก่งๆเพียบ  มีทั้งหมด 40 คนทั้งห้อง ผมเรียนไปพร้อมมกับเพื่อนๆใหม่ พอเวลาผ่านไปจนจบภาคเรียนที่1  เกรดได้ประกาศมา ผมได้ที่1ของแผนก(มันฟลุ๊ค)!!  ผมก็ตกใจว่าทำได้ไง ผมก็ไปบอกครอบครัว คนในครอบครัวต่าวดีใจยกใหญ่ แต่เหตุการ์ณไม่เป็นดั้งฝัน   เมื่อเปิดเทอมมาเพื่อนในห้องต่างชมเชย แต่มีคนหนึ่งในห้องบอกมาว่า"ก็แค่ที่1เดียวก็ตกม้าตาย..."  เหตุการ์ณตอนนั้นทุกคนช๊อคและทำไรไม่ได้ เพราะเขาคือหัวหน้าห้อง(ได้ที่2ของแผนก)  แล้วผมก็ไม่สนใจเรียนต่อไป นานไปนับวันเขายิ่งดูถูกและกล่าวหาเรื่องทุกการกระทำของผม ผมก็ทนไม่ได้จนอาตารย์ท่านหนึ่งได้ชวนผมไปแข่งกิจกรรม ผมก็ดีใจเพราะจะได้ไม่เรียนไม่ต้องเจอหน้าคนแบบนั้นอีก   ผมก็ลงแข่งกิจกรรมแข่งสิ่งประดิษฐ์คนรุ่นใหม่ประจำปี 2556 ก็เข้ารอบแข่งถึงระดับภาคเหนือเลยนะ 555
>>ได้รับความชื่นชมของคณะกรรมการเลย
    การแข่งขันสนุกมาก....แต่ละวิลัยที่เข้ามาแข่งคือสุดยอดนวัตกรรม ผมก็สู้จนสุดความสามารถและสิ่งที่ได้มาคือ...
>>ได้ที่3ของชาติ555+   ก็ไม่เคยดีใจอะไรขนาดนี้และเป็นการแข่งขันนครั้งแรกด้วย 
และยังได้รับเข้าเฝ้าด้วยนะ

รับเสด็จสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี

   พอการแข่งขันจบทุกอย่างก็กลับเข้าสูโหมดเรียนและต้องเจอคนบ้าๆแบบนั้นอีกทำให้ผมเบื่อคนแบบนั้นโดยอันโนมัติ  สุดท้ายก็ต้องอดทนจนถึงระยะเวลา3ปี และโดนทุกการกระทำและคำดูทุก ไม่ใช่ผมไม่สู้หรือไรนะ ผมไม่อยากทะเลาะ ผมไม่อยากให้เรื่องบานปลายและไม่อยากเอาสิ่งดีๆที่เรามีมาทำลายชีวิต พอถึงปี3เทอม1 ใกล้จะเรียนจบแล้วและโควต้าต่างๆก็มากันเพียบ ผมก็ถามอาจารย์คนหนึ่งว่าผมจะเข้าอะไรดีครับ ระหว่าง วิศวะฯ มช. หรือ ราชมงคลลานนา(ตีนดอย)  อาจารย์ท่านนั้นได้กล่าวว่า"อย่างเธออะไม่สามารถเข้าไหนได้หรอก"  ทำให้ผมขึ้น และตอบกลับไปว่า"ผมจะเข้ามหาลัยที่ดีที่สุดให้อาจารย์ดู"  ผมก็ลองสอบสมัครเข้าพระนครเหนือ ได้ยินจากคนอื่นๆว่ามันดีและดัง ตอนนั้นผมก็ไม่รู้จักหรอกครับว่ามันคืออะไร ดียังไง ผมรู้ว่าถ้าเข้าได้อาจารย์คนนั้นต้องช็อคแน่เลย  สุดท้ายผมก็เข้าได้โดยที่ไม่บอกเพื่อนไม่บอกครอบครัวไม่บอกอาจารย์และไม่มีใบลาจากการเรียน 5555  และก็มีการประกาศผมและมีรุ่นะี่จากที่วิลัยเราเข้าไปแล้วเห็นว่าวิลัยเรามีคนเข้ามาก็บอกกับอาจารย์ และทุกคนก็รู้รวมถึงคนนั้นด้วย  อาจารย์ที่กล่าวดูถูกผม ได้ยินข่าวนี้ก็ บอกคนอื่นว่าศิษย์ผม ผมสอนมาดี และเพื่อนคนนั้นก็บอกว่า เพื่อนกู เพื่อนกูเก่งเหมือนกู นี้สิเพื่อนกู  จากหน้ามือเปลี่ยนเป็นหลังมือ และผมก็รู้ว่ามันคือความตอแหล ผมก็เชิ่ดใส่ 555555   และไม่สนว่าใครจะทำไงแต่ที่แน่ๆ ผมมีที่เรียนคนแรก และอาจารย์คนอื่นๆก็มาบอกว่า"ระดับพระจอมไม่ใช่เรียน...แต่เรียนยังไงให้จบดีกว่า" ทำให้ผมช๊อคและลองศึกษาว่ามหาลัยนี้คืออะไร มันยังไง??? สุดท้ายผมต้องช๊อคเมื่อมันดีเหลือเกิน และเรียนยากมาก ทำให้ผมคิดว่าไม่มีเวลามาเล่นแล้ว ไม่เตรียมตัวก่อนเดียวก็ซวยอีก 
           นานไปก็คิดว่าจะลืมคนนั้นได้ แต่กลับต้องมาเจอและหลอกหลอนทุกเวลาที่ไม่ต้องการเจอ และชอบอวดอย่างโน้นอย่างนี้ เบื่อๆ สังคมแบบนั้น แต่พอไม่เจอกันแล้วก็คิดถึงเพื่อนๆทุกคน ที่เคยอยู่ด้วยกัน ถึงจะดีไม่ดีก็ช่างเถอะ ยังไงก็คือเพื่อน และผมยังเชื่อเสมอว่าต้องเจอกันอีกแน่ในไม่ช้า