เจอคนที่ใช่...แต่เค้าจะไปเรียนนอกอีกไม่ถึงเดือนแล้ว (ชั้ลมันขี้ป๊อต??)

[แอมมีน่า]

สวัสดีคะ เราขอตั้งนามสมมุติว่า แอม อายุตอนนี้ก็น่าจะเลยวัยเฟรชชี่มาเกือบสองเทอมล่ะ ชีวิตช่วงนี้เรานี้เราค่อนข้างยุ่งมาก ทั้งใกล้สอบ ทั้งงานกลุ่ม และเหนือสิ่งอื่นใดคือชีวิตของเรา...บอกได้คำเดียวว่า 'ช่างเ-่ยวเฉาร่วงโรยเสียยิ่งกระไร'

      ต้องบอกก่อนเลยว่าเราเป็นนักอยากเขียนและนักอ่านนิยาย (เพ้อฝัน) ตัวยงเลยคะ (ย้ำ! นี่ไม่ใช่นิยาย แต่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวเรา) ทำให้สเป็คสายตาคมกริบของเรามักจะแหลมคมกว่าคนอื่นๆ อาจเพราะเรากำลังมองหาคุณสมบัติพระเอกในดวงใจค่อนข้างยาก เห็นได้จากช่วงชีวิตวัยรุ่นที่ผ่านมา เราไม่เคยมีแฟนเลยคะ และแม้จะมีผู้ชายมาขายขนมจีบอยู่บ้าง (นานๆ หลงมาที) แต่พอมาคิดดูดีๆเราก็มักจะ...เซโนว์ ตลอด จนเพื่อนๆ หาว่าเราไร้หัวใจไปแล้ว 

       แต่จริงๆ แล้ว สำหรับเราคือยังหาคนที่ถูกใจไม่ได้...คนที่่ผ่านมาไม่ใช่สเป็คชั้ล จนกระทั่งได้เจอกับ....นายขี้อาย

     เรากับเพื่อนสนิทเวลาคุยถึงเค้าเรามักจะมีนิคเนมคะ นายขี้อายเป็นรุ่นน้องแถวบ้านที่แค่คุ้นแค่หน้า แต่ชื่อแซ่เราก็ไม่รู้อ่า (ก็ชุมชนมันใหญ่ คนตั้งแยะ)

     ...

     เรากับนายขี้อายมักจะเจอกันก็ช่วงหลังๆ มานี้คะ เรารู้แค่ว่าเค้าไปเรียน รร.ประจำที่ต่างจังหวัด ช่วงเราจะขึ้นปี2 เค้าก็จบพอดีก็เลยย้ายกลับมาอยู่บ้าน ซึ่งเป็นช่วงที่เราปิดเทอมสองพอดี เราเลยได้มีโอกาสได้เจอเค้าอยู่บ่อยๆ เวลาเจอกันทีไรเค้าก็มักจะยิ้มเขินๆ ให้เราเป็นประจำ เค้าจะมาซื้อของ/เติมเงินที่บ้านเราช่วง5โมงเย็น(เกือบ)ทุกวัน (คือบ้านเราเป็นร้านชำอ่ะคะ) จนนานวันเข้าเราก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหว น้องเค้าเป็นคนน่ารัก ขี้เขิน เวลามาซื้อบุหรี่ให้พ่อ นางจะไล่น้องสาวไปนอกร้น โอ๊ย!! คงกลัวน้องจะเห็นตัวอย่างที่ไม่ดี คนอะไรก็ไม่รู้ หล่อทั้งหน้าตาทั้งความคิด เฮ้อออ (เอาง่ายๆ คือสเป็คชั้ลคือเด็ก อายุน้อยกว่าซักปีสองปี น่ารัก อ่อนโยน ยิ้มเก่ง)

      แต่เหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้ตัวว่าชอบเค้าก็คือคืนวันหนึ่งหลังจากเราเลิกเรียน จำได้ว่าวันนั้น อ.เลิกคลามเย็นมาก แต่ยังดีที่เรามีเพื่อนกลับ ม. ด้วย (จริงๆ ก็ไม่เชิงว่ากลับด้วยกันถึงบ้าน เพราะเรากับเพื่อนต่อรถสองแถวกลับบ้านกันคนละคัน)

      "เออ -แอม นายขี้อายที่-เพ้ออยู่บ่อยๆ เค้าเป็นใครว่ะ"

      "คนแถวบ้านกู ทำไมอ่า"

      "ป๊าววว กูก็แค่อยากเห็นว่ามันหน้าตาเป็นไง ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็น-มีโมเม้นแบบนี้"

      ...

      "หล่....."

      ในขณะที่เรากำลังอ้าปากพูดกับเพื่อนเราก็ถึงกับชะงักไปสามวิ คือเรากับเพื่อนเดินมาถึงจุดรอรถกลับบ้านพอดี แล้ว...นายขี้อายก็ยืนอยู่ วินาทีที่เค้าหันมาแล้วส่งยิ้มให้เราเหมือนกำลังแปลกใจที่เห็นเรา

      นั่นล่ะ...เรากระชากเพื่อนไปอีกทางด้วยความเร็วแสง

      "นะ...นั่นนายขี้อาย"

      "ไหนว่ะ คนที่มอง-อยู่อ่านะ"

       ตอนนั้นคือเรามองตามคะ คือเค้ากำลังมองเราอยู่หรออออ.

       พอเราไล่เพื่อนมันกลับบ้านได้ก็เหลือเราที่รอสองแถวเที่ยวสุดท้ายอยู่ มันเป็นช่วงที่คนเยอะมาก แล้วเราก็ดันเบียดเข้าไปนั่งไม่ได้เลยต้องยืน แต่แล้วก็มีคนลุกให้เรานั่ง(ให้ทาย)ก็จะใครซะอีก พระเอกของเราไง แถมเค้ายังยอมยืนตลอดทางซะด้วย โอ๊ยยย! แล้วคนที่ินกรี๊ดอยู่ในใจตลอดทางกลับบ้านอย่างเราล่ะ

      พอลงป้ายสุดท้าย เราก็เลยรวบรวบความกล้าคุยกับเค้าขณะจ่ายเงินเสร็จ

      "ไปไหนมาเนี้ย"

      "ดูหนังครับ"

      "โห...กลับดึกนะเราน่ะ"

      "ฮ่าๆ นิดหน่อย"

      "แล้วเรียนไหนอยู่"

      "จบม.6 แล้วครับ ได้ทุนไปเรียนเมืองนอก"

      ...

      ตลอดทั้งคืนเราโคตรรู้สึกเฟลเลย นานๆ ทีเราจะมีโมเม้นแบบนี้คือ อารมณ์ช่วงแรกๆ คือฟินโคตร เราไปแอดเฟสเค้าแล้วก็ทักสติ๊กเกอร์ไป นางก็ตอบกลับมาเหมือนว่ากำลังรอเราอยู่ (มโนไปเอง) ตลอดหลายวันที่เราคุยกับเค้า รู้ถึงหัวอกอีเพื่อนเวลามันหายหัวไปคุยกับผู้ชายจนลืมตอบแชทงานที่ตูตามทวงมันเลย

     จนกระทั่งตอนที่เรารู้ว่าอีกไม่ถึงเดือนเค้าจะไปต่อนอกแล้ว

     ความรู้สึกคือแมร่งดิ่งฮวบเลย เรารุ้ว่าเค้าจะไปนะ แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ แถมความสัมพันธ์ของเราก็เพิ่งจะเริ่มต้น อยากมีเวลามากกว่านี้.... กู่ร้องให้ก้องจักรวาล

     ช่วงหลังจากนั้นทั้งเราและเค้าก็หายไปจากวงสนทนาเลย เวลาเค้ามาซื้อของที่บ้านเราก็มักจะหลบสายตาเค้า เรากลัวอ่า รู้สึกว่าถ้าถลำลึกไปแล้วเราต้องรอมันคงไม่สนุกเหมือนตอนนี้ก็ได้ ทั้งๆ ที่อีกใจคือโคตรอยากบอกความรู้สึกไปเลยว่ะ มันโคตรอึดอัด

    'นายรู้ป่ะ นายทำให้เรานึกถึงนายจนจะแต่งเป็นนิยายอยู่แล้วโว๊ยยยย'

    เราควรทำไงดีคะ....