ฉุดรัก บทที่ 8 ใจภักดิ์ 60%

[อัญจรี-น้ำจันทร์-สิมันตรา]

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1488730#comment-21-1
เนื่องจากอัปในบล็อกแล้วมันไม่ขึ้นมาสองสามวันแล้ว ขอแปะตรงนี้ไว้ก่อนนะคะ 

 บทที่ 8 ใจภักดิ์ 60%
EBOOK นิยายทุกเรื่อง ตามลิงค์ไปเลยจ้า ^_^ หรือง่ายกว่านั้น กดสั่งซื้อได้เลยในกรอบนิยายแต่ละเรื่อง ด้านล่างนะคะ
MEB
https://www.mebmarket.com/?action=Publisher&id=179886&name=%E0%B8%AD%E0%B8%B1%E0%B8%8D%E0%B8%88%E0%B8%A3%E0%B8%B5-%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%B3%E0%B8%88%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%A3%E0%B9%8C-%E0%B8%AA%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B8%B2
 
กูเกิ้ล เพลย์
https://play.google.com/store/search?q=%E0%B8%AD%E0%B8%B1%E0%B8%8D%E0%B8%88%E0%B8%A3%E0%B8%B5&c=books&hl=en
 
อีบุ๊คไทย

http://www.ebooks.in.th/search/cat/0/%E0%B8%AD%E0%B8%B1%E0%B8%8D%E0%B8%88%E0%B8%A3%E0%B8%B5
OOKBEE 
http://www.ookbee.com/Shop/Book/widget/2946.item_of_categories_fake.publisherbook.sub/PublisherBook/%E0%B8%AD%E0%B8%B1%E0%B8%8D%E0%B8%88%E0%B8%A3%E0%B8%B5%20(%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%B3%E0%B8%88%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%A3%E0%B9%8C)

 
 

บทที่ 8 ใจภักดิ์ 
“ผู้พันคะ ขนมมาแล้วค่ะ” ฉัตรฟ้าจงใจเอ่ยแทรกเพื่อลดความตึงเครียดในสิ่งที่เขาต้องเผชิญ ทว่าเขากลับมองมาตาขวางขุ่น เขาเอามือปิดแป้นโทรศัพท์ไว้
“เอาวางไว้ก่อน เรายังไม่มีแก่ใจจะกินสิ่งใด” เขาบอกเสียงห้วน
“แต่ว่า...”
“เราบอกว่าเรายังไม่อยากกิน อย่ามารบเร้าได้หรือไม่ จะไปไหนก็ไปฉัตรฟ้า เรายังคุยกับปาลีญ่าไม่จบสิ้น”
“ค่ะ” ฉัตรฟ้าบอกสั้นๆ แล้วก้มหน้าออกจากห้องมาพร้อมขนมในขวดโหล หญิงสาวกลืนน้ำลายแปร่งปร่าลงคอ กระบอกตาร้อนผ่าว เห็นได้ชัดว่าสิ่งดีงามใดๆ ที่เธอเคยมีมา มันสูญสลายไปเพียงเพราะเขาได้คุยกับปาลีญ่า มันคงเป็นสิ่งที่เขาปรารถนามาร่วมสามอาทิตย์สินะ ถ้าเช่นนั้นก็ตามแต่ใจเถิด คุยกันเสียให้พอ คุยกันจบเมื่อไหร่เขาคงสำนึกได้ว่าตัวเองก็มีภรรยากระมัง
ท่านหญิงจากแดนสยามเดินไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่สวนดอกไม้หลังวัง เธอเดินจนเหนื่อย มือที่ถือขวดโหลชื้นไปด้วยเหงื่อ เธอแลหาที่นั่ง เจอม้านั่งตัวยาวใต้ซุ้มอรัญญิการ์ก็เดินเข้าไปนั่งหลบแดด อยากร้องไห้ในสิ่งที่เพิ่งพบเจอ แต่ว่าอากาศที่ร้อนจนแทบสุกของเมืองเอเมญ่าทำให้เธอมิมีกะจิตจะใจจะปลดปล่อยหยาดน้ำตา
“ร้อนจริงๆ เฮ้อ...” บ่นพลางยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดซึมตรงไรผม จังหวะเดียวกันนั้น แก้วขนาดใหญ่ที่บรรจุน้ำสีนิลมีฟองเล็กๆ ลอยอยู่ก็ถูกยื่นมาตรงหน้า
“โอ...โค้ก!”
“ใช่...ดื่มสิ เจ้าจะได้คลายร้อน” ฮาร์นว่าพลางปล่อยแก้วใส่มือฉัตรฟ้า ก่อนจะนั่งลงข้างหล่อนบนม้านั่งตัวเดียวกัน เว้นระยะห่างให้พอดี แม้ว่าอยากขยับเข้าไปชิดอีกสักนิดก็เถอะ
“นึกว่าเจ้ายังสนุกอยู่กับพี่ชายเราที่ตำหนักเสียอีก”
“เขา...อาจจะคุยโทรศัพท์ยุ่งจนลืมไปแล้วว่ามีฉันเป็นภรรยามั้งคะ” บอกออกมาอย่างน้อยใจ ยกแก้วน้ำอัดลมขึ้นดื่มอึกๆ อย่างกระแทกกระทั้น ฮาร์นพยายามเข้าใจในสิ่งที่ฉัตรฟ้าเป็น
“ลีญ่าโทรมางั้นหรือ”
“ใช่ค่ะ คุณรู้ได้ยังไง”
“ท่าทางเจ้าเหมือนเมียที่กำลังหึงนะสิ”
“โอ...ฉันดูเหมือนแบบนั้นหรือคะ แย่จัง” เธอมุ่นคิ้วหนักๆ แล้วพ่นลมหายใจออกจากปาก ยกแก้วน้ำอัดลมขึ้นดื่มอึกใหญ่ๆ ก่อนจะส่งขวดโหลที่บรรจุขนมกลีบลำดวนให้น้องชายสามี “แลกกันนะคะ ฉันทำเอง” บอกแล้วยิ้มฝืนๆ อารมณ์มันไม่ได้อยู่ในสภาวะที่จะทำหน้าระรื่นได้
ฮาร์นรับมาด้วยความยินดียิ่ง เปิดฝาขวดโหลออกแล้วหยิบขนมมาชิม
“โอย...เค็มบรรลัย!”
“หา! เค็มเหรอ เค็มได้ยังไง แทบไม่ได้ใส่เกลือเลยนะ!” ว่าแล้วหยิบขนมมาใส่ปากชิม ทว่าก็หาได้ลิ้มรสความเค็มไม่ หญิงสาวเงยหน้ามองฮาร์นอย่างเคืองๆ เลยได้เห็นใบหน้าที่กำลังกลั้นยิ้มของเขา
“ฮ่าๆๆ ดูเจ้าสิ ฮ่าๆๆ”
“อ๊าย! นี่แกล้งฉันเหรอ! อีตาบ้าเอ๊ย!” ด่าแล้วทุบแขนเขาเท่าที่จะทำได้เพราะมือข้างหนึ่งยังมีแก้วน้ำอัดลมอยู่ รอยยิ้มที่ถูกแกล้งยังเจือจางบนใบหน้างาม พอๆ กับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าพันโทฮาร์นในขณะนี้
“หึๆๆ ในที่สุดเจ้าก็ยิ้มได้แล้ว”
ฉัตรฟ้าทำหน้ามู่ทู่ แต่สุดท้ายก็ยิ้มออกมา ยอมรับว่าการกระทำของฮาร์นช่วยลดความหม่นหมองในใจลงไปได้
“ขอบใจนะฮาร์น อย่างน้อยก็ยังมีคุณอยู่ตรงนี้ ในเวลาที่ฉันเหมือนถูกทอดทิ้งก็มิปาน”
“พี่ชายเราคงมิได้ตั้งใจ”
“เขาตั้งใจ นั่นเรื่องจริง” บอกแล้วยิ้มขมขื่น มันสมเพชตัวเองเกินทน เธอคงไม่มีวันเข้าไปนั่งแทนที่ปาลีญ่าในใจผู้พันได้ แม้ว่าวันนี้เขาจะได้จากเธอทั้งกายและใจก็ตาม
“ทำไมเจ้าถึงรักเขา”
“ไม่รู้สิคะ ความรักมันไม่มีเหตุผลหรอก บางครั้งเราก็ดันไปรักคนที่ไม่สมควรรัก”
“ใช่...เจ้าพูดถูก” เออออไปกับวาจาของพี่สะใภ้ สายตาของฉัตรฟ้ามองตรงไปในสวน แต่สายตาของฮาร์นกลับมองที่ฉัตรฟ้าเป็นตาเดียว แก้มเนียนๆ ของหล่อนหากได้จูบได้หอมคงจะนุ่มเกินกว่าผ้าไหมแพรพรรณผืนใดในโลกนี้ เขารู้ว่ามิสมควรในสิ่งที่กำลังคิด แต่เขา...ห้ามความคิดตัวเองไม่ได้
“เจ้าคิดอย่างไรในอนาคตข้างหน้า พวกเจ้าจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่นไหม หรือจะมีลูกกันสักกี่คน”
ฉัตรฟ้าหัวใจเต้นรัวๆ เมื่อถูกถาม หนึ่งในคำถามนั้นทำเอาเธอหายใจไม่ทั่วท้อง
“ก็คงอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ ละมั้ง ฉันก็ไม่เคยถามเรื่องนี้กับผู้พันเลย ส่วนเรื่องลูก ถ้าเขามาตอนไหนก็คงต้องมีตอนนั้นล่ะ”
“เจ้าเคยคิดหย่าขาดจากพี่ชายเราบ้างไหม”
“คิดทุกวัน รอแค่เวลา หัวใจเขาไม่ใช่ของฉัน สักวันฉันคงต้องไป” เอ่ยด้วยเสียงเศร้าเกินจะกล่าว เธอคิดเช่นนั้นจริงๆ
“หากวันใดหัวใจเจ้ามีแผล เราขออาสาเป็นโอสถสมานแผลให้เจ้าได้หรือไม่”
ถ้อยคำที่เหมือนจะหวานแต่ฟังดูหนักแน่นจริงจัง ทำเอาฉัตรฟ้าต้องหันมามองฮาร์นอย่างพิจารณา ในที่สุดเธอก็ได้รู้สิ่งที่อยู่ในใจของเขา มันเป็นอย่างที่เธอคิด จำต้องขยับกายออกห่างเขาอีก ทั้งรู้สึกอึดอัดใจไม่แพ้คนที่เฝ้ามอง
พันเอกฮันส์ลอบมองคนทั้งสองอยู่สักครู่แล้ว แอบหลบอยู่หลังพุ่มอรัญญิการ์พุ่มหนึ่งที่ถูกดัดให้กิ่งเลื้อยขึ้นร้านสูง ดอกและใบของมันมากพอที่จะซ่อนกายาเขาจากสายตาคนมอง
“ฉันยังให้คำตอบคุณตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะฮาร์น มันไม่เหมาะสมอย่างยิ่งที่ฉันจะให้ความหวังคุณ อย่างไรเสียตอนนี้ฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นพี่สะใภ้ของคุณนะคะ ถึงพี่ชายคุณจะไม่ได้รักฉัน แต่ฉันก็ยังต้องรักษาเกียรติของเขาและของตัวเอง และที่สำคัญกว่านั้น อยากให้คุณระลึกไว้ว่า หัวใจของฉันมันเป็นของพันเอกฮันส์ไปแล้ว และฉันไม่รู้ว่าอนาคตมันจะแปรเปลี่ยนเป็นอื่นหรือไม่ ฉันไม่อยากให้ความหวังในสิ่งที่มีความเป็นไปได้เพียงศูนย์ หากคุณปรารถนาเป็นโอสถทิพย์ ก็ได้โปรดเฝ้ารอใครสักคนที่ต้องการโอสถของคุณเถิด โอสถวิเศษที่ดีและมีคุณค่า ย่อมเป็นที่ปรารถนาของสตรีทุกคน อย่าจ่อมจมอยู่แต่กับการหลงรูปสตรีที่ไม่คู่ควรกับคุณเลย”
พันโทฮาร์นถึงกับต้องกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ จะว่าเขาถูกสั่งสอนจากพี่สะใภ้ก็คงไม่ผิดนัก หล่อนวางตัวดีสมกับตำแหน่งท่านหญิงของพันเอกฮันส์ แต่ตัวเขานี่สิ ช่างทำตัวน่าละอายเหลือเกิน
“พี่ชายเราโชคดีนักที่ได้เจ้าเป็นภรรยา เจ้าสมควรกับตำแหน่งนายหญิงของเขา หากวันหนึ่งพี่ชายเราทอดทิ้งเจ้า เรานี่ล่ะจะทับถมเขาด้วยคำด่าทอให้จมดินทีเดียว”
“เกรงว่าเจ้าจะไม่ได้ทำเช่นนั้นหรอกน้องรัก เพราะพี่เจ้าคงไม่หย่ากับเมียในวันสองวันนี้หรอก”
พันเอกฮันส์ก้าวออกมาจากพุ่มไม้ที่แอบซ่อน เหลือบมองใบหน้าเศร้ามองของศรีภรรยาแล้วเจ็บหน่วงในใจ หล่อนสามารถทำให้เขาทุกข์ได้โดยที่ยังไม่ได้เอ่ยแม้สักคำ
“มาแล้วหรือพี่ข้า นึกว่าลืมพี่สะใภ้เสียแล้ว” ฮาร์นยั่วยุ
“ใครลืม? ใครจะลืมเมียตัวเองได้ลงคอ เราออกตามหานางอยู่ และตามหาขนมในขวดโหลนั่นด้วย” เขาชี้มือไปยังโหลแก้วที่ฮาร์นถืออยู่ คนเป็นน้องยื่นโหลขนมคืนให้พี่ชาย แต่กลับถูกพี่สะใภ้เอามือมากั้นไว้
“ขนมกลีบลำดวนโหลนี้มันเป็นของคุณค่ะฮาร์น คุณสมควรได้มันไป เพราะคุณรู้ว่ามันอร่อยแค่ไหน แต่สำหรับผู้พัน หากเขาปรารถนาจะชิมสักชิ้น ก็ให้เขากลับไปเอาที่ห้องเครื่องเถอะค่ะ”