เรื่องเล่าจากเด็กโง่

สู้ๆนะ

อ่านจบแล้วไม่รู้จะพิมพ์อะไรเลยค่ะ คงต้องบอกว่าให้ จขกท.สู้ต่อไป คงได้แต่ให้กำลังใจแล้วล่ะค่ะ สู้ ๆ ไฟต์ติ้ง!

สู้ๆนะคะ พูดไม่ออกเหมือนกันค่ะ เป็นมายา มายาก็สะเทือนใจ

สู้ๆครับ เป็นกำลังใจให้=)

สู้ๆนะคะ ถ้าคนที่มีความพยายาม แล้วไม่ยอมแพ้ ยังไงก็ต้องสมหวังค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ต่อไปนะคะ สักวันคุณจะต้องหายจากโรคที่เป็นได้แน่ๆค่ะ ขอบคุณที่มาถ่ายทอดประสบการณ์ให้ได้อ่านนะคะ มีประโยชน์มากเลยค่ะ

พี่เป็นกำลังใจให้เสมอนะ

สู้ๆครับ ผ่านมันไปให้ได้

หนูไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี แต่หนูอยากให้พี่หายไวๆๆนะค่ะ สู้ๆๆสักวันพี่จะผ่านมันไปได้และพี่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม หนูเชื่อว่าพี่ทำได้ค่ะ ไฟท์ติ้ง!!!

แต่ละคนล้วนมีช่วงเวลานี้กันทั้งนั้นค่ะ อยู่ที่ใครเจอเร็วเจอช้าเท่านั้นเองค่ะ (หมายถึงความรุนแรงที่ส่งผลเสียหายในระดับนี้นะคะ ขึ้นอยู่กับว่าจะไปเจอที่ตรงไหน ของคุณพบในจุดนี้ คนอื่นพบในจุดนั้น) คุณโชคดีมากที่มีคนอยู่ข้างๆ พึ่งพิงพวกเขาไปเลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ พวกเขาพร้อมจะเป็นไม้ยืนต้นปักหลักให้คุณเอนพักอยู่แล้ว

เมื่อรักษาจนหายดี ไม่ต้องพิงใครแล้ว คุณเองก็ต้องเป็นไม้ยืนต้นปักหลักเพื่อใครสักคนที่จะต้องยืมตัวคุณพึ่งพิงเหมือนกัน อย่างที่เราบอกค่ะ เป็นเรื่องธรรมดามากที่มันเกิดกับทุกคนอยู่แล้ว ไม้ยืนต้นที่เราเคยพิง ในภายหลังไม่แน่เขาอาจจะต้องพึ่งพาคุณด้วยเหมือนกัน

คนป่วยมักคิดมาก คิดเยอะว่าถ้าไม่มีฉันอยู่ คนอื่นจะได้ไม่เดือดร้อน เรื่องนี้เข้าใจได้ แต่เมื่อผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้ ในวันที่เราเป็นไม้ยืนต้นปักหลักเพื่อใครสักคนหรืออีกหลายคน เราไม่อนุญาตให้เขาคิดแบบนั้นค่ะ เพราะมองในมุมกลับกัน เมื่อคนที่เรารักเป็นคนป่วยที่มองว่าตัวเองเป็นภาระเรา เราคิดว่าเขาเป็นภาระจริงหรือ? ก็เปล่า ไม่ได้คิดแบบนั้นเลย ถ้ามีปัญหาก็เซมา จะอยู่เป็นเพื่อนสู้ไปด้วยกันเอง ไม่อนุญาตให้รู้สึกแย่ ถ้ารู้สึกก็ต้องรู้สึกไปด้วยกัน

ตัวเราเองก็คงไม่พูดว่าขอให้คุณสู้หรือพยายามอะไร เพราะเราไม่ใช่คุณ ไม่เคยป่วยในโรคนี้เลยไม่รู้ว่าคุณเผชิญหน้ากับอะไรมาบ้าง แต่ถ้าคุณอยากบ่นอยากเล่าอะไร ก็เขียนมาในบทความแล้วกันค่ะ ถ้าเราได้เห็น เราจะอ่าน และเราจะตอบคุณทุกครั้งค่ะ