ใช่โรคซึมเศร้าไหม?

คุณหมอเฉพาะทางเท่านั้นที่ระบุได้ว่าเป็นหรือไม่เป็นนะคะ

ยังไงลองไปหาหมอดีกว่า ครูที่โรงเรียนน่าจะพาไปได้นะคะ

ไปหาก่อน แล้วคุยกับผู้ปกครองทีหลัง

ขอเตือนด้วยความหวังดี จากคนเป็นซึมเศร้าที่ฆ่าตัวตายมาแล้ว 2 ครั้ง

- อย่าถามว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าหรือเปล่าจากคนในเน็ท

- อย่าทำแบบทดสอบในเน็ท (ระบบคัดกรองมันห่วยแตก+กระทู้สักแต่จะเขียน)

- ไปตรวจกับหมอแผนกจิตเวชแบบตัวต่อตัวเท่านั้น

คนเราเวลาอ่อนแอจะหาหลักฐานมายืนยันให้ตัวเองเชื่อว่ากำลังแย่ได้เก่งมาก

และคนในเน็ทเป็นใครก็ไม่รู้ แต่อาจไม่รู้ข้อมูลอะไรและแนะนำมั่วๆก็ได้

และยิ่งเธอได้หลักฐาน(ที่คนพูดให้เชื่อ)มากเท่าไหร่ ใจเธอนั่นแหละที่จะทรุด

เด็กคนไหนที่ชีวิตนี้ไม่เคยเถียงพ่อแม่เพื่อให้ตัวเองได้เลือกในสิ่งที่ต้องการ

เด็กคนนั้นจะถูกพ่อแม่ ยัดเยียด/บังคับ/ล็อกทุกอย่างให้เดินตามคำสั่งชั่วชีวิต

เพราะพ่อแม่จะมองว่าเด็กคนนั้น 'ดูแลตัวเองไม่ได้' (ต้องให้สั่ง)

เคยมีเด็กเกียรตินิยมคะแนน 4.0 ที่ฆ่าตัวตายเพราะพ่อแม่บังคับให้เป็นหมอมาแล้ว

และอย่าเข้าใจคำว่า 'อกตัญญู' ผิดไป อย่าเอาคืนด้วยการเดินตามเพื่อฆ่าตัวเองทีละน้อย

หรือรอให้ตัวเองพินาศแล้วค่อยให้พ่อแม่มาร้องไห้เสียใจที่ตัวเองดันบังคับลูก

ที่เธอตบหน้าตัวเองมันมีเหตุผล

ถ้าร่างกายเวลามันจดจ่อกับอุณหภูมิหรือความเจ็บปวด สมองมันจะได้รับการหยุดพัก

เพราะว่าปกติเธอเครียดจนสมองมันเกร็ง ไม่ได้พักเลย พอเธอเจ็บมันเลยผ่อนคลาย

มันเรียกว่า 'สมาธิฐานกาย' เธอสามารถฝึกได้เพื่อให้สมองตัวเองได้พักบ้างเช่น

เวลานอน ก็ลองเงียบเสียงฟังจังหวะการเต้นของหัวใจ (ทำได้จริงๆถ้านิ่งพอ)

เวลาเดิน ก็ลองสังเกตว่ากล้ามเนื้อส่วนไหนกำลังเกร็ง กระตูกตรงไหนกระทบ

พอมีความคิดแวบเข้ามาเมื่อไหร่ ให้ดีดมันทิ้งไปซะ กลับมาอยู่ที่ลมหายใจ

พอทำบ่อยๆ สมองเธอจะค่อยๆโล่งไปเอง อย่าโดนสมองหลอกให้ทำร้ายตัวเอง

อานาปานสติ = ช่วยเยียวยาความเจ็บปวดทางระบบประสาทได้ ไม่เกี่ยวกับบุญบาป

ครูบาอาจารย์เขาสอนสืบทอดกันมาเพื่อใช้รักษาสมอง ส่วนเรื่องกุศลนั่นมันอุบายให้ฝึก

โปรดจำไว้ว่าเธอมีสิทธิที่จะ 'เลือก' เสมอ

จะเลือกว่ายอมทำตามที่พ่อแม่สั่งไปชั่วชีวิตก็ได้

จะเลือกที่จะหาวิธีเจรจารให้ได้ชีวิตตัวเองคืนก็ได้

จากนี้ไปจะเป็นคำแนะนำส่วนตัว ฉันไม่รู้จักเธอ ไม่รู้ต้นทุนของเธอ

เธอจะเชื่อก็ได้ ไม่เชื่อก็ได้ ต้องเอาไปปรับใช้ให้เข้ากับแนวของตัวเอง

เพราะประสบการณ์แต่ละคนไม่เหมือนกัน ฉันผ่านมาด้วยวิธีนี้ ฉันก็เชื่อแบบนี้

ถ้าเธออยากจะเจรจารเพื่อทวงชีวิตตัวเองคืน เธอต้องเรียนรู้วิธีที่จะ 'เถียงให้เป็น'

ลองถามพ่อแม่เพื่อหาข้อมูล

ทำไมพ่อแม่ถึงบังคับให้เราเรียนหมอ? เขามีเจตนาอะไร? เคยเจออะไรมา?

ขุดผิวหน้าดินออกให้หมด แล้วเธอจะเห็นความเชื่อของเขาลึกๆ เอามาเป็นข้อมูล

คนเราถ้าจะพูดให้จบ ต้องหาคำที่เถียงไม่ได้มาพูดเท่านั้น

ใช้คำถามเรียกสติ

เธอทำตัวเป็นลูกที่เดินตามคำสั่งมาโดยตลอด เพราะงั้นความหนักแน่นในคำพูดจะต่ำ

เพราะงั้นการใช้เหตุผลหรือแม้กระทั่งอารมณ์อาจจะช่วยเธอไม่ได้ ให้ใช้ 'ความจริง' เข้าสู้

และความจริงของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับประสบการณ์และการบิดเบือน

สมองคนเราสามารถลบ/บิดเบือน/สรุปเหมารวม กับทุกข้อมูลในหัวได้ เช่น

ใครๆที่เป็นหมอมันก็รวยเหมือนกันหมดนั่นแหละ

คนเราถ้าบังคับให้ทำๆไปเดี๋ยวมันก็เก่งเองนั่นแหละ

การบิดเบือนข้อมูลพวกนี้มันคล้ายกับการสะกดจิตตัวเองให้ยึดติดอยู่กับความเชื่อ

เธอต้องใช้ 'คำถาม' เพื่อกระตุ้นคำตอบ (ความจริง) จากจิตใต้สำนึกของเขาให้ออกมาเอง เช่น

"อาชีพหมอเป็นอย่างที่พ่อแม่เชื่อจริงๆหรือเปล่า?"

"รู้ได้ไงว่าจริง?" "และเกิดขึ้นแน่นอนกับทุกคนหรือเปล่า?"

"มีหนทางอื่นไหมที่จะได้สิ่งที่พ่อแม่ต้องการโดยไม่ต้องเป็นหมอ?"

"ไม่มีจริงๆเหรอ? แล้วถ้าสมมุติว่ามีมันจะเป็นวิธีไหน?"

อันนี้เธอต้องใช้ไหวพริบตั้งคำถามเอง และคำตอบที่ได้ก็มาจากในหัวเขา

เพราะงั้นนี่จึงไม่ใช่การเถียงพ่อแม่ตรงๆ ที่ปกติพวกเขาจะต่อต้าน

เธอต้องวางตัวให้ถูก ขืนไปยืนเถียงกับผู้ใหญ่เขาก็ไม่ฟังเธอแน่ๆ

หาตัวช่วย

ทุกปัญหาบนโลกนี้เคยมีคนผ่านมันมาแล้ว และมีผู้เชียวชาญในด้านนั้นๆ

คลิปสุดท้ายเป็นเกี่ยวกับกลยุทธ์และชีวิต แนะนำให้ฟัง จะได้รู้ลูกเล่นใช้กับคน

เห็นด้วยกับ คห.#1 และ คห.#2 โดยเฉพาะคุณ G.Tenju ให้คำแนะนำได้ดีเยี่ยมเลยในมุมมองเรา

ไม่รู้ว่าน้องรู้สึกยังไงที่ได้อ่านความเห็นของคุณ G.Tenju คือ น้องรู้สึกว่าตรงใจตรงจุด เข้ากับสถานการณ์ของน้องไหม ขอการตอบกลับจากน้องหน่อยสิฮะ

ไปหาหมอค่ะ เราอาจจะเป็นหรือไม่เป็น แต่พี่เชื่อว่าจิตแพทย์ให้คำปรึกษาได้ดี ไม่ใช่แค่เรื่องอารมณ์นะ เรื่องปัญหาต่างๆ ด้วย ถึงไม่ได้เป็นก็ถือซะว่าไประบายให้หมอฟังหรือไปหาที่ปรึกษาก็ได้ ถ้าลำบากไปก็หาครูที่เราเคารพและไว้ใจคุยเรื่องเรียนต่อดีกว่า ยิ่งเราคิดหรือฟังคนอื่นมากๆ มันมีแต่จะย่ลง