10 ปีผ่านไป เป็นเช่นไรกันบ้างครับ?
ตั้งกระทู้ใหม่
ว่าแล้วก็เลยลองไปดูเมื่อ 10 ปีก่อน...
ปรากฎว่า...
10 ปีที่แล้วยังแต่งแฟนฟิค RO ช่วงพีคต้นเรื่องอยู่เลย
ณ ปัจจุบันแต่งไปได้ 2/3 และอยู่ในสถานะดอง...
และตอนนี้ยุค 2562 เมื่อเวลาผ่านไป...
มังกรน้อยกำลังแต่งตอนล่าสุดครับ...
อืม... ถ้าถามว่ามีอะไรเปลี่ยนไปไหมในรอบ 10 ปีนี้
ก็คิดว่าสำนวนคงเปลี่ยนไปพอตัวกระมังครับ สมัยก่อนจะกึ่ง ๆ ใช้ภาษาวิชาการมากกว่าภาษาพูดภาษาเขียน ช่วงหลังมานี้พยายามปรับให้เป็นภาษาที่อ่านง่ายขึ้น พยายามคุมจังหวะจะโคนให้อ่านง่ายขึ้นอีก
อีกอย่างที่เปลี่ยนไปแน่นอนคือวิธีการโพสล่ะนะ ยุคก่อนที่ยังไม่ได้ทำงานเต็มตัวก็ลงทีเดียวเต็มตอนเลย ช่วงหลังแต่งนานขึ้น และงานเขียนใน dek-d ก็เยอะขึ้น กลายเป็นต้องปรับตัวตามแล้วล่ะ ไม่งั้นนิยายร่วงไปไม่ได้ฐานผู้อ่านใหม่เอา ก็ลองผิดลองถูกมาจนกำหนดช่วงท่อนแล้วหั่นลงไปทีละส่วนครับ ส่วนอีกเรื่องลดความยาวจากปกติประมาณ 2/3 (แต่เห็นแบบนั้นบางตอนก็ปาไป 15k notepad แล้วนะนั่น)
10 ปีช่างยาวนาน แต่ก็เหมือนสั้นครับ...
จากเรื่องแฟนฟิค RO ก็ผ่านมาหลายเรื่องจนถึง 2 เรื่องล่าสุดที่ตอนนี้ผ่านมาราว ๆ 2/3 แล้วทั้งคู่ พยายามลงต่อเนื่องได้บ้างไม่ได้บ้าง สภาพงาน+อายุก็ลุยปั่นแบบแต่ก่อนไม่ค่อยไหว แต่ก็ดีใจครับที่ยังเขียนมาถึงทุกวันนี้และผู้อ่านเองก็ยังคงสนับสนุน
แหม่... เล่นมุก 10 ปีให้หลังนี่มีแอบเข้าตัวด้วยนะ เพราะทุกวันนี้ก็ยังมีนักอ่านรุ่นลายครามที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ยุคบุกเบิกถามหาผลงานเรื่อง 10 ปีก่อนที่ว่าเป็นระยะอยู่เลย ดีใจก็ดีใจ สะดุ้งก็ด้วย (ฮา)
มาราธอนนี้ยังดำเนินต่อไป และไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดที่ไหนเมื่อไหร่ แต่ก็ยังเชื่อว่าจะเขียนต่อไปได้อีกเรื่อง ๆ ครับ
น่าคิดเหมือนกันว่า 10 ปีต่อไป 2572 ตอนนั้นจะยังเขียนอยู่ไหม และถ้าเขียนนิยายนิยายจะจบไปกี่เรื่อง และถึงตอนไหนน้อ
แล้วท่านอื่น ๆ ล่ะครับ 10 ก่อนหน้างานเขียนท่านคืออะไรเอ่ย แล้วตอนนี้เป็นเช่นไรบ้างแล้วครับ?
K.W.E.
17 ม.ค. 62 เวลา 20:31 น.
1,277
views
19 ความคิดเห็น
นี่มันกระทู้ดักแก่ใช่ไหมคะนี่ 555
//ล้อเล่นน้า
นิยายเมื่อ 10 ปีก่อนตอนนี้ลงหลุมไปแล้วค่ะ
ที่กำลังทลายไหดองนี่มีแต่เรื่องที่เขียนไว้เมื่อราว 5 ปีก่อนจนปัจจุบันค่ะ
เราเขียนแล้วก็หยุดไปเป็นปีเลยค่ะ มีช่วงนึงหยุดไปสามปีด้วย งานมันเลยไปไม่ถึงไหน
//ตบกะโหลกตัวเอง
ตอนนี้เลยเริ่มจากเรื่องสั้นไปก่อน ค่อย ๆ ทยอยลงไป
เนอะ... ตอบแล้วก็เหมือนดักแก่ (ฮา)
แต่ก็คิด ๆ อยู่เหมือนกันล่ะนะครับว่างานเขียนนี่ต่อให้เป็นงานอดิเรกแต่ก็น่าจะตัดกันไม่ขาดแน่ ๆ น่ะนะครับ ต่อให้มีงาน แต่ถ้าว่างแล้วต้องมีเขียนกันต่อแน่ ๆ ไม่สั้นก็ยาวล่ะเนาะ
ใช่ค่ะ ตัดไม่ขาดจริง ๆ เคยคิดว่าจะเลิกแต่ก็กลับมาอีก 555 (นี่แฟนหรืองานเขียน)
แก่แล้วแก่เลย ไม่เคยบิดพิ้ว(ร้องมาเป็นเพลงเลย 555 ล้อเล่นๆ อย่าโกรธกันนะ)อิอิอิ
เค้าไม่ได้ใจร้ายนะ งิ้วๆ
อายุเป็นแค่ตัวเลขครับ ทุกวันนี้ผมเฮ้วอยู่เลยครับ
ในนิยายอ่ะนะ... ฮ่าๆ
โลดเต้นแรง ๆ ไม่ค่อยไหว ส่งตัวแทนไปในนิยายสักหน่อยก็ยังดี
แปลว่า จะต้องแก่มาก แน่ๆเลยค่ะ555
ขอแสดงความเสียใจให้ ป้าๆ ลุงๆ ทั้งหลายนะครับ ที่ดองนิยายเอาไว้
[ ... ]
[ ... ]
[ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง ขอโทษครับ ]
*เผ่น*
/me มองหาป้า ๆ ลุง ๆ ใครน้อ ๆ
สิบปีก่อน ช่วงเริ่มเขียนนิยายเรื่องแรกพอดีค่ะ
นิยายคัมออนกับแจ่มใสกำลังบูม แนวที่เขียนคงไม่พ้นรักใสๆ ในรั้วโรงเรียน (ความจริงอยากเขียนแฟนตาซี แต่ลองดูแล้วรู้สึกยากเกินไป เลยมาเขียนแนวรักแทน)
ชื่อเรื่อง เดิมพันรักล้นใจจากนายหน้าใสถึงยัยน้ำแข็ง
สถานะ เขียนจบ แต่ไม่กล้าให้ใครอ่าน
แค่ชื่อเรื่องก็รู้สึกตลกแล้ว ฮือออ แต่มันเป็นเทรนด์สมัยนั้น ถ้าตั้งชื่อเรื่องมี นายกับยัย จะทำให้ชื่อเรื่องดูเลิศหรูอลังการดาวล้านดวงมาก เขียนจบภายในเวลา 1 เดือน ด้วยไฟของมือใหม่ ทำการบ้านเสร็จปั่นนิยายทันที ละครหลังข่าวที่แม่ดูยังไม่จบ เราก็ไม่ยอมปิดคอมนอน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เผยแพร่ให้ใครอ่านเพราะรู้สึกอายที่ตัวเองทำอะไรแบบนี้
สิบปีถัดมา ปัจจุบันนิยายเรื่องนั้นหายไปกับคอมเก่าเรียบร้อยแล้ว รู้สึกเสียใจเหมือนกัน คิดว่าวันหนึ่งคงได้พัฒนาฝีมือแล้วเขียนใหม่ แต่พล็อตมันก็ค่อนข้างเลือนลาง เขียนจบเห่ออยู่พักนึงก็ปล่อยไปเลย อาจจะเพราะเรียนรู้อะไรมากขึ้น จนรู้สึกว่านี่มันเป็นงานแย่จริงๆ นะ เลยไม่ได้เข้าไปอ่านอีก และเริ่มปั่นเรื่องใหม่
เรื่องฝีมือแน่นอนว่าต้องดีขึ้น เขียนภาษาเป็นนิยายมากขึ้น ตอนนั้นเล่าเรื่องไม่เก่งเลย เขียนอ่านรู้เรื่องอยู่คนเดียว ชอบเวิ่นเว้อทิ้งปริศนาเละเทะ ทั้งที่เป็นเรื่องเล็กมาก ตอนนี้ละเมียดละไมมากขึ้น ใส่ใจรายละเอียดมากขึ้น นับว่าพัฒนามาค่อนข้างไกล
แต่พอมองย้อนกลับไปก็รู้สึกอิจฉาตัวเองในตอนนั้นเหมือนกัน คนที่นั่งเขียนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย อยากเขียนตลอดเวลา เขียนได้เรื่อยๆ โดยไม่ต้องคิดอะไรมาก ก็แค่เขียนไปเท่าที่มืออยากจะพิมพ์ แต่กลับกันตอนนี้ความระมัดระวังกลับทำให้เราพิมพ์ไม่สนุกเหมือนเคย พิมพ์ไปย่อหน้านึงก็ต้องชะงักมือวนกลับมาแก้ตลอด เขียนได้แค่1-2ชั่วโมงเพราะใช้ความคิดมากและเหนื่อยมาทั้งวัน พลังงานก็ไม่เต็มที่แบบเก่า จนรู้สึกอยากนอนมากกว่าอยากเขียน
พอแต่งเยอะขึ้น ความอิสระก็เริ่มถูกตีกรอบด้วยตัวเองน่ะนะครับ กลายเป็นระวังเหมือนกัน
ว่าไปแล้วนิยายโนเวลญี่ปุ่นหลายเรื่องก็เริ่มขายความกาวแบบทะลุกรอบน่าดู
ไม่รู้คนเขียนเองก็อยากปลดปล่อยให้สุด ๆ ไปเลย เหมือนสมัยที่เรา ๆ ยังเด็กรึเปล่าน้อ ยุคเขียนใหม่ ๆ มีอะไรใส่หมด เข้าไม่เข้าว่ากันอีกที ก็แน่นอนว่าพล็อตโฮลเยอะ แต่มันก็เขียนสนุก ๆ จริง ๆ ละเนาะ
อยากแต่งกาวสักเรื่องเหมือนกันค่ะ แต่รู้สึกเหมือนกาวไม่ค่อยออกแล้ว
เรื่องแรก...ย้อนๆๆไปดู...สิบสี่ปีก่อน...ว้าว =___="""""
จุดเริ่มต้นที่ลืมไม่ลงเลยสินะครับ
ยังดองค่ะ
ดองร่วมชะตากรรมกับผมหลายเรื่องเลยครับ :)
มีบางเรื่องที่อัพเรื่อยๆ แต่ก็ได้ครั้งละไม่เยอะหรอก ทำแต่นี้ยังนอนตีสองทุกคืนเลย
10 ปีก่อน
ยังไม่ได้เขียนนิยาย มั้ง...
หรือเขียนแล้วก็จำไม่ได้
เอาเป็นว่า เมื่อพูดถึง 10 ก่อน ทุกอย่างเกี่ยวกับการเขียนยังเป็นวุ้นอยู่เลย อาจเขียนเล่น เขียนในสมุด เขียนอะไรเพ้อ ๆ ลงไดอารี่
ถ้าพูดถึงความต่าง ต้องบอกว่าไม่เหมือนเดิมแม้แต่นิดเดียว ปัจจุบันดีกว่าแต่ก่อนเยอะ แต่ก่อนไม่สนเรื่องการเขียน สนแต่จะเอาจิตนาการออกมาจากหัวให้มากที่สุด ผลลัพธ์ก็คือเละ อ่านเองยังไม่ค่อยรู้เรื่อง มาตอนนี้ เริ่มผ่านอะไรมาเยอะ หนัง ละคร การ์ตูน ดราม่าในชีวิตจริง ดราม่าของคนอื่น (เผือก) แนวทางการเขียนไม่เด็กน้อยอีกต่อไป มีความกว้างมากขึ้น เหตุผลต้นเหตุเริ่มใส่ลงไปในนิยายมากขึ้น
สำนวนการเขียน ดีขึ้นมากถึงมากที่สุด แต่ก่อนแทบจะเหมือนเด็กประถมหัดแต่งประโยค แต่มาตอนนี้อย่างกับเด็กมหาลัยเขียนธีสิส โชคร้าย หรือ เป็นที่ผมคนเดียวก็ไม่รู้ คือสำนวนการเขียนมันไม่สามารถพัฒนาได้มากกว่านี้แล้ว ตอนนี้เขียนยังไงก็ออกมาแบบเดิม แบบเดิมมาเป็นปีแล้วด้วย
ปัจจุบันดีกว่าอดีตทุกอย่าง อดีตมีดีอยู่ข้อหนึ่ง คือได้เขียนนิยายจบ.... เขียนจบอยู่เรื่องสองเรื่อง หลังจากนั้นไม่เคยเขียนจบอีกเลย
จากนักเขียนสมัครเล่นเมื่อยุคเด็กดีถือกำเนิด กลายมาเป็นนักหมักดองในปัจจุบัน
10 ชาเลนของผมช่างน่าเศร้าจริง ๆ เฮอ เฮอ
ดูแนวโน้มก็ถือว่าปูทางมาดีตามลำดับแล้ว
ไม่แน่นะครับ 10 ปีข้างหน้า อาจมีผลงานอีกหลายชิ้นเกิดขึ้นก็ได้ (จบถาวร จบภาค หรือดองนี่ว่ากันอีกที)
ท่านนนนนนนนนนนนนนนกาาาาาาาาาาาาาโว! #ผิด คิดถึงจรุมค่ะ
10 ปีก่อนเราน่าจะยังไม่ได้เขียนนิยายค่ะ หรือถ้าเขียนก็คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเขียนในสมุด เป็นเรื่องของเจ้าหญิงเงือกอะไรสักอย่างมั้งคะ น่าจะได้อิทธิพลมาจากบาร์บี้ 5555555555
สิ่งที่เปลี่ยนไปเรื่องงานเขียนใน 10 ปีมานี้ เยอะมากเลยค่ะ ก็เริ่มจากเขียนอะไรไม่ค่อยเป็น ก็เริ่มขีด ๆ เขียน ๆ ได้ เริ่มรู้ว่าควรวางพล็อต ถึงบางเรื่องจะเขียนแล้วลบ เขียนแล้วดอง แต่ก็ยังคงเขียนมาตลอดเกือบสิบปีที่ผ่านมา ภาษาเปลี่ยนไปเยอะมาก ทักษะ ประสบการณ์ต่าง ๆ ก็ด้วย
อ่า แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือความขี้น้อยใจค่ะ 55555 จำได้ว่าเคยมีคนบอกว่า ถ้าเขียนนิยายไปนาน ๆ จะเลิกน้อยใจกับฟีดแบ็ก คอมเมนต์อะไรต่าง ๆ ไปเอง นี่เราก็เขียนมาจะสิบปีแล้วนะ ยังไม่เลิกน้อยใจเลย หรือยังนานไม่พอ? 55555555
โอ้...
นว้ออองงงง ซอร์.....!!!! (ตามกระแสสักหน่อย :D )
แหม่... พูดถึงประเด็นน้อยใจนี่ ผมแต่งมาจนวันนี้ก็ยังเป็นอยู่เลยครับ
คือเหมือนจะปลงเรื่องฟีดแบ็ก กับคอมเม้นต์บ้าง แต่สุดท้ายก็ตัดไม่ขาด มันต้องมีห้วงเวลาจิตตกบ้างแหล่ะนะถ้ากระแสตอบรับน้อยกว่าที่คาดหวัง
อย่างว่าล่ะเนาะ อารมณ์ศิลปิน บางทีก็มีความคาดหวังกับการตอบรับผลงานที่มั่นอกมั่นใจบ้างอะไรบ้าง
แก่พรรษางานเขียนขึ้น ความนอยด์ก็น้อยลงบ้าง แต่สุดท้ายอารมณ์ศิลปินก็ยังแรงกว่าอยู่ดี
และรู้สึกว่าอีก 10 ปีข้างหน้า ก็ยังคงอารมณ์แบบนี้ไม่เปลี่ยนแหง ๆ เลย
ขนาด 10 ปีผ่านมา ผมว่าก็ยังไม่ได้รู้สึกแปลกแยกจากอดีตสักเท่าไหร่เลย
เล่นเอาต้องลองไป search ดูเลยค่ะว่าทำอะไรไว้บ้างในปี 2009 ตอนนั้นยังไม่ได้เข้ามาที่บอร์ดนี้เลยค่ะ
ดูเหมือนจะเป็นปีที่เขียนเรื่องที่ดองไว้ 5 ปีได้จบพอดีค่ะ (สิริเรื่องนั้นตั้งแต่เริ่มเขียนจนค.ศ.นี้ 15 ปีพอดีสินะ TvT)
แล้วก็มีนัดมีตติ้งห้องจีนศึกษาในพันทิปค่ะ เป็นห้องก่อนที่พันทิปจะเปลี่ยนโฉมแล้วทำให้สมาชิกกระจายหายกันไปหมด สมัยนั้นคนสนใจเกี่ยวกับเมืองจีนเริ่มมีบ้างแล้วไม่ค่อยแห้งแล้งเหมือนเมื่อตอนที่เราไปที่นั่นใหม่ๆ คนไทยมีประปรายมาก (เราไปพักตอนปี 2004 แต่พอมีโอลิมปิกที่จีนปี 2008 คนเลยหันมาเรียนจีนกันเยอะ จึงสามารถรวมกลุ่มจัดมีตติ้งกันได้สักที)
ถ้ามีห้องจีนศึกษาในสมัยนี้ คนคงมีเยอะมากเลย ยิ่งนิยายจีนกำลังบูม คนที่ไม่ได้สนใจภาษาจีนก็เริ่มหันมาศึกษากันเยอะ ไม่ค่อยรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนเมื่อก่อน
จะว่าไป 10 ปีให้หลังมานี้ โซเชียลก็ไปไกลขึ้นจริง ๆ ล่ะนะครับ ทั้งการลดความร้อนแรงของเวปบอร์ด และการขยับขยายทางกลุ่มย่อยอย่างเฟสบุ๊คอะไรแบบนี้ (แต่ถึงอย่างนั้นเวปบอร์ดก็เป็นที่รวมพลที่ดีอยู่จนวันนี้)
แต่พูดถึงจีนแล้ว ช่วงหลัง ๆ มานี้ก็ดูเปิดตลาดหลายทางมากขึ้นเหมือนกันนะครับ
ขนาดหนังฮอลลีวู้ดหลายเรื่องก็ไปจับทางนั้นแล้ว เห็นมีการลงทุน แล้วก็เลยมีการเซ็ทฉากหนังทางเอเชีย ทางจีนอย่างเห็นได้ชัดเลย
แต่มีมาถ่ายทำทางนี้บ้างผมก็ชอบนะ ได้บรรยากาศเอเชียดี เปลี่ยนโลเกชันบ้างอะไรบ้าง
แต่ขาบอลอย่างผมนี่ ช่วงหนึ่งนี่ทึ่งกับกระแสลีคบอลในจีนมาก
เศรษฐีลงทุนหนักดึงสตาร์ไปเล่นในลีคจีนกันแบบแข่งกันสนุกเลย ขนาดเกม FM นี่ถึงขั้นปรับเรทการย้ายตัวนักเตะไปจีนแบบราคาสะใจมาก
ช่วงเกือบสิบปีที่ผ่านมาต้องเรียกว่าเข้าสู่ยุคมังกรตื่นน่ะค่ะ เลยมีคนกระโดดแย่งชิ้นเนื้อนี้กันให้ควั่ก
เราไม่ค่อยรู้เรื่องฟุตบอลสักเท่าไหร่ค่ะ แต่พี่ชายเราสะสมเสื้อชุดแข่งฟุตบอล เลยพอจะรู้บ้างตอนที่เขาโม้ให้ฟัง (บางครั้งนางก็พาเราไปเชียร์บอลตอนเมืองทองฯ เตะเหมือนกัน) นางมีหมดตั้งแต่ลีคอันดับหนึ่ง ลีคอันดับรอง ของหลายประเทศอยู่ เท่าที่เราเห็นในเอเชียนางมีของพวกฮ่องกง ไต้หวันด้วยมั้ง แต่ไม่เคยพูดถึงจีนให้เราฟังนะคะ เพิ่งรู้นี่แหละว่าสโมสรทุนหนากันขนาดนี้ ไว้จะลองไปยุให้ลองไปดูลีคจีนบ้าง 555
ลือ ๆ กันน่ะครับว่าธุรกิจฟุตบอลที่จีนสักช่วงประมาณ 4-5 ปีก่อน เป็นของเล่นของเศรษฐี (หรืออาจมองว่าเป็นการฟอกเงินอีกแบบถ้ามองในเชิงลบ)
แต่ผลของการอู้ฟู้ก็คือนักเตะที่เลยจุดพีคแล้ว แต่ชื่อเสียงยังขายได้ ย้ายไปอยู่ที่จีนกันหลายรายเลย ช่วงหนึ่งทำสถิติจ่ายค่าเหนื่อยแพงที่สุดมาแล้วด้วยครับ
ช่วงหลังนี้ดูกระแสจะตกลงไปพอตัว แต่ก็ถือว่าเคยมีช่วงที่บูมจนเป็นกระแสในวงการฟุตบอลเลยครับ
(ก็นะ... ทำเอานักบอลดัง ๆ หลายคนรวยกันไปตาม ๆ กันเลย)
ผลงานเมื่อสิบปีก่อนอยู่ไหนก็ไม่รู้แล้วค่ะ... จำได้แค่ว่าเป็นแนวแฟนตาซี ปัจจุบันก็ยังอยู่กับแฟนตาซี...
จากสิบปีที่แล้วถึงตอนนี้ คิดว่าสำนวนพัฒนาขึ้นมาก การวางพล็อตก็แน่นขึ้น แต่สปีดการอัปกลับตกลง คิดว่าน่าจะเป็นเพราะเรื่องมากขึ้น เอาแต่เขียนๆ ลบๆ ไม่เขียนแล้วลงเลยแบบเมื่อก่อน ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะว่ามันดีขึ้นหรือแย่ลง 555
ว่าแต่นี่มันกระทู้รวมผู้สูงอายุหรือคะ--
ผู้สูงอายุที่ไหนคะ ไม่มี๊ (เสียงสูง) หน้าเด็กๆ กันทั้งนั้น... /แค่ก
10 ปีให้หลังฉันยังจำด้ายยยยยยยย
กระทู้ดักแก่ครับ อ๊ะไม่ช่ายยย
พูดให้ดูเท่ต้องบอกว่า กระทูรียูเนียนครับ
สิบปีรู้สึกว่าเป็นเวลาที่ยาวนานมากค่ะ ยาวนานจนแทบจะจำอะไรไม่ได้เลย/ แค่ก
น่าจะเป็นช่วงที่เริ่มเขียนนิยายมาได้ไม่กี่ปี ถ้าเทียบกับตอนนี้ก็ถือว่าส่วนต่างมันต้องเพิ่มขึ้นมากแน่ๆ จาก 0 -> 1 โปรเกรสคือนับอนันต์ ดังนั้นย่อมต้องดีมาก แม้ตอนนี้จะเป็นแค่ 1 ก็ตาม (สามารถเข้าข้างตัวเองไปได้เรื่อยๆ ฮา)
สู้ต่อไปครับ เดี๋ยวส่วนต่างก็จะทบขึ้นไปอีกแน่ ๆ ครับ
ถ้าเขียนนิยายครบ10ปีเมื่อไหร่จะกลับมาตอบกระทู้นี้นะครับ
ฉะนั้นตอนนี้ก็ให้คุณป้าคุณลุงบอกเล่าความเปลี่ยนแปลงใน10ไปกันก่อน เดี๋ยวต่อไปเราก็จะกลายเป็นนักเขียนรุ่นเก๋าเหมือนกันเอง!
ป้า ๆ ลุง ๆ ที่ไหน ไม่มี๊ ไม่มี//: เสียงสูงงง
ถึงอายุจะเปลี่ยนไปตามเวลา แต่ในใจนี่ยังวัยรุ่นใสกิ๊งอยู่เลย 555
ได้ครับ 10 ปีกับงานเขียนนี่แป๊บ ๆ เอง (ถ้าเขียนแล้วเพลินมือน่ะนะ)
แล้วเราจะแก่ไปด้วยกัน
ปี 52 กำลังยุ่งกับการเริ่มต้นสร้างเนื้อสร้างตัวเพิ่งทำงานอยู่ได้ไม่กี่ปี ทำงานไปเรียนภาาาไปด้วย งานเขียนเลยวางไว้ก่อน
ปี 62 หลังวางงานเขียนไปเกือบ 10 ปี เราก็กลับมาจับปากกาเขียนอีกครั้งเมื่อ 3 ปีก่อน เขียนจบไป 2 เรื่อง ปีที่แล้วพักไปเกือบปี ก็มีเขียนเรื่องสั้นบ้างอะไรบ้างไม่ให้ว่างนัก เดือนตุลาก็เปิดเรื่องใหม่
ช่วง 10 ปีผ่านมานี่ผมก็มีช่วงเวลาที่หยุดพักไปเหมือนกันครับ บางทีก็เรื่องงาน บางทีก็ท้อไปเอง
เรื่องงานนี่ยังพอไหว จัดการได้เมื่อไหร่ก็กลับมาเขียนต่อล่ะ แต่ถ้าท้อไปเองนี่ต้องพักฟื้นจุดไฟให้ตัวเองอยู่นานเลยครับ
แต่ถ้ากลับมาเขียนต่อได้อีกครั้งเมื่อไหร่ ก็ไปได้ไกลเช่นเคยน่ะนะครับ
แต่กลายเป็นตอนหลังก็ต้องแบ่งเวลาอีกเพราะงานก็ทำเอาพลังสมองหมดไปเยอะเชียว ฮะ ๆ (หัวเราะเศร้าๆ)
มันก็แปลกดีค่ะที่พอย้อนกลับไปอ่านงานตัวเองก่อนพักยาวนั้นพบว่า...สำนวนการเขียนก็ไม่ได้แย่นะ แต่ที่ควรปรับปรุงคือพล็อตเรื่องที่เอาตะแกรงมาร่อนได้เลยค่ะ
ของเรายังไม่ถึง10ปีเลยค่ะ เราเพิ่งจะเข้าปีที่สามเอง ดูอ่อนเนาะ ดูอ่อนเยาว์วัยเลย อิอิ
มาได้สวยล่ะครับ 1/3 แล้ว
อีกสักพักถึง 10 ปีแน่นอน
ก็คงอย่างนั้น แหละค่ะ อิอิ
ไม่มีรูปในสมัยนั้นแหะ อีกอย่างไม่ได้เขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันซะด้วย สมัยนั้นก็ลบไอดีเก่าทิ้งไปหมดแล้วด้วย ก็เลยไม่มี 10 ปีมาเล่น...อันที่จริงเราก็อยู่มาตั้งแต่ปี 49 แหะ (บ่งบอกอายุมาก)
ปี 49 นี่ มายุคใกล้กันเลยครับ :)
สิบปีเขียนมาเยอะ แต่จบเรื่องเดียวแล้วก็ได้ตีพิมพ์เรื่องนั้นเเหละค่ะ (ใช้เขียนเวลาสองปี) 55555555
ระหว่างทางเขียนๆ เลิกๆ แถมเปลี่ยนหมวดมาเยอะมาก เริ่มที่แฟนตาซีแล้วจบที่วาย พูดเลยค่ะ ว่าตลาดต่างกันมาก วายนี่ผู้บริโภคอย่างเยอะ นักอ่านคึกคัก ส่วนเเฟนตาซีต้องอัพบ่อยและมีฝีมือมากจริงๆ ขนาดสมัยนั้นที่รุ่งโรจน์สุดๆ เรายังเคยได้คอมเม้นต์แค่เม้นต์เดียวจากการแลกกันกับไรท์เตอร์อีกคนเลย คิดแล้วก็สงสารตัวเอง TvT
ดีจังเลยครับ แต่งมานานผมยังไม่มีโอกาสได้ตีพิมพ์เลย
แต่พูดถึงตลาดแฟนตาซีนี่ ผมว่าบางทีก็ต้องหวังดวงเหมือนกันแฮะ คือถ้าไปเจอนักอ่านสายเม้นต์นี่จะเป็นบุญเรามาก เพราะจะมีคนตามให้กำลังใจทุกตอนต่อเนื่องเลย บางทีก็เสนอไอเดียน่าสนใจให้อีก
แต่บางจังหวะถ้าจับนักอ่านประเภทที่ว่าไม่ได้นี่ นิยายอย่างกับนิยายร้างเลย ทั้งที่หมวดแฟนตาซีก็ดูคึกคักแท้ ๆ แต่ไหงเหมือนกระจุยกระจายยังไงก็ไม่รู้แฮะ...
พอดีไม่ใช่สายวาย ก็ไม่รู้ว่าตลาดใหญ่แบบวายนี่ เปิดโอกาสให้รับแรงผลักดันจากผู้อ่าน (ที่มากกว่า) จนนักเขียนใหม่ หรือผลงานใหม่ได้ลืมตาอ้าปากได้มากน้อยแค่ไหนน่ะนะครับ แต่เท่าที่เห็นผ่านตานี่ดูทางนั้นจะคึกคักน่าดูเลย
เราว่าแนวแฟนตาซีจะมีนักเขียนที่ดังอยู่แล้วน่ะค่ะ แบบว่า ชื่อคน ๆ นี้มาเขียนแฟนตาซีปุ๊บ ขายได้แน่นอน
แล้วแต่ละเรื่องมันก็ยาวมาก ตามกันทีนึงหลาย ๆ ปี อย่างเราตามทีนึงก็สองสามเรื่องเท่านั้นเอง บางทีเล่มใหม่ออกก็ต้องเอาเล่มเก่ามาอ่านซ้ำ จนกว่าจะจบไป ตามเยอะไม่ไหว
แต่วายเนี่ย มันเล่มสองเล่มจบ ย่อยง่าย อ่านเรื่องนี้จบก็ไปหาเรื่องอื่นอ่านต่อง่าย อะไรแบบนี้น่ะค่ะ
ใช่ค่ะ เราว่าเป็นอย่างที่คุณ A.L. Lee ว่าเลยย เรื่องที่เราได้ตีพิมพ์ก็เป็นวายนั่นแหละค่ะ
ส่วนคุณ K.W.E. เราเป็นกำลังใจให้นะคะ นักเขียนส่วนใหญ่ที่เราชอบแล้วก็นับถือก็อยู่หมวดเเฟนตาซีทั้งนั้นเลย ส่วนตัวว่ามันยากตรงที่ต้องใช้จินตนาการกับไอเดียในการผูกเรื่องให้คนอ่านเข้าไปอยู่ในอีกโลกหนึ่งนี่แหละ
ขอบคุณครับผม :)
10 ปีที่แล้วยังหัดเดินอยู่เลยฮะ อ่านหนังสือยังไม่ออกเลยตอนนั้นได้แค่ ก-ฮ เอง หมายถึง หลานเรานะฮะ..
ส่วนเราน่ะเหรอ นิยายที่เคยแต่งกลายเป็นปุ๋ยไปแล้ว จำได้รางๆว่าพล็อตสุดจัดมาก แทบจะเลียนแบบตามละครดังๆช่วงนั้นมาเลยอ่ะฮะ555 พอกลับเข้ามาดูบทความที่เคยเขียนไว้ในมายไอดี คนเขียนคือใครไม่ใช่เราใช่มั้ย ลบออกแทบไม่ทันไม่รู้สึกเสียดายไม่ก่งไม่เก็บมันแล้ว ทำลายหลักฐานเลยฮะ เบิร์นเบบี้เบิร์นจ้าาา
ฮ่า ๆ ยุคผมหัดเขียนนี่ยังเป็นสมัยพวกบอร์ดอย่าง geocitiy อยู่เลยครับ
ตอนนี้ล่มสลายไปหมดแล้ว เหลือแต่ในสต็อคในคอมตัวเองเท่านั้นล่ะ...
ไม่กล้าเอามาลงใหม่เหมือนกันครับ
จริงฮะ ตอนเห็นผลงานเก่าๆนี่แทบจะรีบหาปุ่มกดทำลายตัวเองทิ้ง55555
ปล.อื้อหือ geocities เป็น Social ยุคแรก ๆ แห่งสังคมออนไลน์เลย..
รู้สึกอ่อนเยาว์เอจมิราเคิลขึ้นมาเลยฮะที่ไม่รู้จักแต่แรก นี่ต้องไปสืบค้นข้อมูลมาว่าคืออันหยัง
ดูเป็นผู้มีประสบการณ์ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายยุคสมัย ต้องขอคาราวะจากใจเลยฮับ
10 ปีก่อนหน้านั้น....ยังไม่ได้เขียนเลยค่ะ
ยังกระโดดยางตอนกลางวัน
และกลับบ้านมาอ่านในเว็บอย่างเดียวอยู่เลย
5555555
เดี๋ยว 10 ปีถัดไปอาจนั่งจิ้มเขียนในแท็บเล็ตแทนก็ได้นะครับ
สิบปีก่อน เป็นช่วงเริ่มเขียนนิยายใหม่ๆ พล็อตเรื่องเกิดจากการเอาพล็อตเรื่องที่ชอบสองสามเรื่องปนๆ กัน แต่ในเนื้อเรื่องนี่จินตนการพรั่งพรูมาก นิยายเมื่อตอนนั้นบางเรื่องยังอยู่ไอดีเก่า บางเรื่องก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ บางทีก็มีความรู้สึกอยากจะขุดเรื่องเก่าๆ มาอ่าน. แต่ก็หาไม่เจอ
ปัจจุบันพล็อตแบบถ้าไม่ซับซ้อนไปเลย ก็รั่วแบบสุดๆ แต่จะเขียนอะไรทีพลังจินตนาการมันไม่เท่าเมื่อก่อนแล้ว จะเขียนอะไรก็ต้องคิดหมด ความรู้สึกสนุกในการเขียนเลยพลอยลดลงไปด้วย ส่วนเรื่องล่าสุดนี่คือดองมาสองปีแล้ว เพิ่งได้กลับมาเว็บเด็กดีในรอบสองปีเลยเนี่ย
เนอะ... ช่วงแต่งใหม่ ๆ นี่เหมือนเรายังไม่ได้ตีกรอบอะไรมากมาย เขียนง่าย เขียนสนุก แต่ก็มีช่องโหว่เอาเรื่องเลย แต่แต่งเอาเพลินก็นะ
หลัง ๆ มาพอแต่งระวังก็กลายเป็นคิดเยอะไปหมด แต่ก็ได้ความสมจริงมาแทนที่
บางทีบางคราวก็คิดเหมือนกันละนะครับว่าอยากไปแต่งอะไรรั่วสุด ๆ ปลดปล่อยความบ้า ๆ บอ ๆ ไปเลยสักทีก็คงเพลินไปอีกแบบ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?