[ชวนคุย] ทุกท่านคิดว่า นักเขียนส่วนใหญ่เป็นคนเย็นชาหรืออ่อนไหวกัน
ตั้งกระทู้ใหม่
เพื่อนๆ ล่ะค่ะ เป็นนักเขียนแบบไหนกัน
พยัคฆ์ขาว
9 ส.ค. 62 เวลา 22:46 น.
1,535
views
27 ความคิดเห็น
อ่อนไหว...เวลามีคอมเมนต์ (เอ้ย ผิดๆ)
สำหรับเราส่วนใหญ่เราต้องอินก่อน (แบบว่าถ้าอยากเขียนให้ดราม่า ก็ต้องบังคับให้ตัวเองรู้สึกดราม่าไปกับตอนนั้นๆก่อน) ถึงจะเขียนได้ แต่ไม่ถึงขนาดร้องไห้ตามอะไรแบบนั้น หรือถ้าฉากจีบกันก็จะมียิ้มตามบ้าง (บางทีกลับมาอ่านก็มีเขินเอง --> เพี้ยน)
555555 ใช่ๆๆ ค่ะ เวลาเขียนมุกตลก รีดเดอร์ขำเปล่าไม่รู้ แต่ตัวคนเขียนหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
เมื่อนานมาแล้วเคยมีคนบอกว่า (ตอนนั้นอ่านอะไรสักอย่างแล้วนั่งยิ้มอยู่คนเดียว)
"คนชอบอ่านหนังสือ จะชอบอ่านแล้วหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว"
ไม่อยากจะบอกว่า
ไม่แค่นักอ่านที่หัวเราะคิกคักคนเดียวได้ นักเขียนก็ทำได้เหมือนกัน
55555 เพื่อนที่ทำงานเสือทักเสือบ่อยๆว่า เป็นอะไรนั่งยิ้มคนเดียว คือตอนนั้นกำลังอ่านนิยายตัวเองอยู่ค่ะ แล้วมันขำ ยิ่งถ้ามีคอมเม้นท์จากรีดเดอร์ด้วยนี่ ปลื้มปริ่มทั้งวัน
เอ...ก็ตอบยากงะ จะว่าไม่รู้สึกอะไรก็ไม่เชิงนะ
แต่ถ้าฉากยาก ๆ ต้องอินก่อนแล้วค่อยเขียนงะ บางทีนั่งเอ๋อเป็นวัน พยายามเอาตัวละครมาสิง บางทีได้ฟีลมาสิบวิแล้วมันก็หายไปเพราะมีสิ่งรบกวน ก็ต้องมานั่งบิ้วกันใหม่ แต่เขียนจบ ก็เฉย ๆ นะ มีแต่ อ่านเช็คอีกรอบว่าเออ มันได้อารมณ์จริง ๆ รึเปล่า...
แบบนี้เรียกเย็นชามั้ยงะ
เย็นชาค่ะ 55555 ล้อเล่นค่ะ อย่างเสือเขียนฉากต่อสู้แบบหนังจีนกำลังภายในต้องมีการฆ่ากัน เสียบ แทง เลือดทะลัก บราๆๆ เสือไม่รู้สึกอะไรเลย แต่นักอ่านท่านหนึ่งบอกว่า น่ากลัว ไรท์เขียนฉากแบบนี้ได้อย่างไร เขาต้องปิดตาอ่านข้ามๆ ไปเลย ..นั่นแหละ เสือถึงรู้สึกว่า ตัวเองเป็นพวกซาดิสแน่ๆ ถึงได้ไร้ความรู้สึกเยี่ยงนี้
...เราเคยมีนักอ่านเม้นมาบอกว่า ขอฉากเลือดสาดแบบนี้เพิ่มอีก...
(แต่ตอนแต่งไม่รู้สึกอะไรเลยเหมือนกัน...)
คิดว่าเป็นแนวเย็นชานะเพราะไม่ว่าจะฉากเรท ฉากฆ่า ฉากดราม่า Psycho ก็ล้วนแล้วพิมพ์ด้วยความหน้านิ่งทุกฉาก เหอๆ
555555 สุดยอดดดดดด ท่านเป็นผู้มีจิตใจเป็นน้ำแข็งขั้วโลก ฮา
จริงๆเราเป็นคนอ่อนไหวหลบในแบบหลบลึกมากๆต่างหาก5555
55555555
เอาเป็นว่าถ้าเราไม่อิน ก็คงไม่สามารถทำให้คนอื่นอินตามได้หรอก
เรา:เขียนฉากสารภาพรัก
เพื่อน:แกเป็นไรวะ หน้าแดง กระดี๊กระด๊าเชียว
เรา: .... (ซวยล่ะตรูออกอาการมากไป)
สรุป ตรูเป็นคนอ่อนไหวใช่ไหม
ปล.แต่จริงๆ เราก็เป็นแค่บางฉากนะ ประมาณบทบาทมันได้ 5555+
ถือว่าเป็นคนจิตใจปกติมากค่ะไม่ใช่คนอ่อนไหวแต่ก็มิได้เย็นชา คือ มันแล้วคงแล้วแต่ฉากและคำบรรยายที่เขียนด้วยเนอะ เสือจะเป็นตอนเขียนฉากตลกๆ เท่านั้นค่ะ ส่วนฉากอื่นปกติมาก
อ่อนไหว.. ง่ายมาก
55555555 ยอมรับสารภาพออกมาตรงๆ เลยนะคะ คุณใหม่ อิอิ
อ่อนไหวกับทุกสิ่ง..
แค่นกแก้วร้องอยู่ในกรงก็เป็นตัวกระตุ้นให้ลาออกจากที่เดิมเร็วยิ่งขึ้น.. จากที่มีปัญหาและอยากลาออกอยู่แล้ว
"แกว๊ก~~"
"ปล่อยกุป๊ายย~~ ปล่อยกุ~"
นั่นคือสิ่งที่เราได้ยิน.. และเฮิร์ทมาก
55555555 ฮามากค่ะ
โอ๊ยไม่คิดว่ามีคนพวกเดียวกัน
ลูกวาวอุ้มน้องหมาที่บ้าน น้องส่งสายตาเป็นประกายคล้ายจะร้องไห้ออกมา เรานี่แบบ ‘ลูกคะ ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้ค่ะ ลูกกำลังทรมานน้องอยู่นะคะ’
ลูกสาวเป็นพวกมือหนักมาก เล่นแบบดึงหางน้อง สะเทือนใจร้าวระบมมากค่ะ
อันนี้พอเข้าใจได้ค่ะ.. ว่าเด็กน้อยอยากเล่นด้วย.. แต่ก็ต้องดูอารมณ์สัตว์เลี้ยงด้วยเช่นกัน
ส่วนหนูนี่.. ชอบคิดไปเองค่ะ 55+
เป็นคนเย็นชาที่อ่อนไหว...เฉพาะกับคอมเม้นต์
55555555 แบบภายนอกดูเหมือนเย็นชาแต่จริงๆ ลึกๆ ในใจกลับอ่อนไหว ใช่ไหมคะ อา...ใช่แล้วคอมเมน์นี่แหละทำอ่อนไหวยิ่งนัก
ไม่เลยค่ะ รู้สึกตื่นเต้นและลุ้นระทึกทุกครั้งที่เขียนค่ะ เวลาตัวละครมีความสุข ตัวเราก็จะมีความสุขไปด้วยค่ะ ตัวละครเศร้าใจเสียใจ ตัวเราเองก็จะเศร้า เสียใจเช่นกันค่ะ ฉันชอบตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เขียน สถานการณ์ที่รอคอย ซึ่งนับเป็นไฮไลท์ของเรื่องเลยค่ะ
น่าอิจฉามากค่ะทีี่เขียนด้วยความรู้สึกชอบและตื่นเต้นเช่นนี้ เสือเองบางครั้งก็มีตื่นเต้นอยากเขียนบ้าง แต่บางครั้งก็เบื่อไม่อยากเขียนก็มี พวกอารมณ์ศิลป์ก็แบบนี้ ขอให้คงความรู้สึกนี้ไปตลอดนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ ขอให้คุณมีความรู้สึกเหล่านี้กับตัวละครบ้างนะคะ
อ่อนไหวมากเวลาโดนทวงตอนใหม่ (๑╹∀╹๑) (เอ้ย! ผิดประเด็นละ)
ก็มีบ้างที่เขียนเองแล้วขำเอง แต่ส่วนใหญ่เราจะไม่ยอมขำคนเดียวเพราะจะลากคนอื่นมาขำด้วย เหยื่อในเฟซมีเยอะ (ฮ่า ๆ )
55555555
คิดว่าตัวเองไม่อ่อนไหวง่าย แต่เกลียดเวลาทุกสิ่งไม่เป็นดั่งใจ
แน่นอน ว่าทุกคนคิดงั้นเช่นกัน ฮ่าๆๆ
9-1 ตั้งใจเขียนนิยายล่ะ
อ้อ เยี่ยงนี้มิเรียกอ่อนไหวค่ะ แต่น่าจะเป็นประเภทต้องการอะไรต้องให้ได้ตามนั้น เอ๋ คล้ายนิสัยพระเอกในนิยายเลยนะคะเนี่ย 5555 แซวเล่นนะคะ
จ้าา รับทราบ!
เย็นชาในบางเรื่อง และอ่อนไหวในบางเรื่อง
อ่อนไหว... ในนิยายบางเรื่อง เกี่ยวกับตัวละคร จนทำให้เวลาแต่งรู้สึกตะหงิด ๆ ตลอดเวลา ว่าดีแล้วหรือยัง แรงไปหรือเปล่า เขาสามได้รับผลของความเลวร้ายในอดีตพอหรือยัง เหล่าบรรดาตัวเอก จะไม่ค่อยให้เจอเรื่องเลวร้าย กลัวแต่งไปแล้วตัวคนเขียนไม่มีความสุข
เย็นชา ในฉากที่ต้องฆ่าฟัน ใส่ความแค้นความโกรธลงไปในฉากต่อสูู้ แล้วบี้ให้กระจาย ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะมีอดีตอย่างไร แค่ทำชั่วตรงหน้า ก็จะจัดการทันที มีการตายที่น่ากลัว สาสมกับสิ่งที่ทำ ซึ่งบางครั้งเป็นเรื่องเล็ก ๆ แต่ก็ดันจัดการซะใหญ่โต รู้สึกได้ถึงความเย็นชาต่อการฆ่า ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยต่อการตายของฝ่ายตรงข้าม
แต่สรุปนะ แต่งนิยายเอามันส์ เป็นนักเขียนที่มีนิสัยสนุก ๆ ซะมากกว่า
คล้ายกันตรงความเย็นชาค่ะ แต่อาจไม่รุนแรงเท่า เมื่อก่อนเสือแต่งเอาสนุกไม่ค่อยสนใจว่า ตัวละครทำเช่นนี้เหมาะไม่เหมาะแค่รู้สึกว่าตัวเองอยากให้ตัวละครแสดงออกแบบนี้ เลวแบบนี้ แต่สุดท้ายกลับได้ดี ในที่สุดนิยายเรื่องนั้นก็ถูกด่าไปตามระเบียบ 5555
ส่วนใหญ่ตอนเขียนมักจะ "พยายาม" ไม่รู้สึกอะไรครับ เพราะต้องคำนึงถึงเรื่องความสมเหตุสมผล การผูกโยงดีเทล แล้วก็อะไรหลายๆ อย่าง ทำให้จำเป็นจะต้องนิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ ต่อให้เป็นฉาก NC กับฉากปล่อยมุกก็เถอะครับ (ฮา) พอย้อนกลับมาอ่านเองนู่นล่ะ ถึงจะเกิดอาการยกยิ้มน้อยๆ (แต่ปกติมักจะเครียดเป็นหลักนะครับ เพราะพบว่ามีจุดที่ต้องรีไรท์บานเบอะ 55555)
555555 ใช่ค่ะ เพราะพะวงเรื่องความสมเหตุสมผลเลยไม่รู้สึกอะไร ส่วนฉาก NC สำหรับเสือคือความเครียดค่ะ เขียนไม่ค่อยออก ไม่รู้จะเลือกสรรคำมาบรรยายให้ดูสวยงามยังไง แสดงให้ดูง่ายกว่า อุ๊ย ไม่ช่ายยยยย 5555
สำหรับผม...
แต่งนิยายแฟนตาซีตอนบู๊แหลก ฉีกยิ้มอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ มั่นใจว่าถ้าตัดฉากให้ค้างตอนตรงส่วนนี้ นักอ่านต้องคลั่งตายแน่นอน
แต่งนิยายดราม่าน้ำตาแตก ฉีกยิ้มอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เพราะมั่นใจว่านักอ่านต้องน้ำตาแตกแน่นอนกับฉากนี้
แต่งนิยายโหดอำมหิต ฉีกยิ้มอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เพราะมั่นใจว่านักอ่านต้องสะใจแน่นอนกับฉากเลือดสาดนี้
แต่งนิยายแนวผู้หญิงตบตีกันเพื่อแย่งสามี ฉีกยิ้มต่อ มั่นใจว่านักอ่านต้องชอบฉากปะทะกันแน่นอน
แต่งนิยายอีโรติก ฉีกยิ้มอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ มั่นใจว่านักอ่านต้องเลือดกำเดาพุ่งแน่นอนกับฉากนี้
แต่เมื่อมาถึงนิยายตลก ใบหน้าบึ้งตึงอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เพราะคิดในใจอยู่ว่ามุกตลกมันจะฝืดไหมเนี่ย
ฉากอื่นยิ้มอออกมาได้ทุกฉากแต่พอฉากตลกที่ควรจะหัวเราะขันกลับเครียดได้ ถถถถ เป็นความไม่ถนัดและไม่มั่นใจเอาเลยจริงๆ 5555
แนวตลกเป็นแนวที่ผมถนัดมากที่สุดแล้วครับ แต่มักทำให้ผมกังวลอยู่เสมอว่ามุกมันจะตลกหรือเปล่า เนื่องจากมุกตลกพวกนี้ผมเขียนให้สำหรับผู้ใหญ่อ่านครับ ตรงข้ามกันถ้าเขียนให้สำหรับเยาวชนอ่านจะไหลลื่นยิ่งกว่าปลาไหลอีกครับ เนื่องจากมันไม่ต้องคิดอะไรมาก เพราะสำหรับเยาวชนไม่ต้องการอะไรที่มันซับซ้อนซ่อนเงื่อนครับ แค่มุกตลกธรรมดาเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
แล้วทำไมคุณไม่เขียนทั้งสองแบบเลยล่ะคะ จะได้ไม่ต้องกังวล
ผมขอโทษ แต่ผมขำคอมเม้นเนี้ย ว่าจะไม่ขำละ แต่เห็นภาพ
ชอบค่ะ
ผมพิมพ์ไปหัวเราะไปทั้งวันเลยครับ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นแบบไหนเหมือนกัน
เอ๋ ท่าทางจะกำลังนิยายคอมเมดี้ใช่ไหมคะ อิอิ
เป็นคนอ่อนไหวง่ายมากๆเลยค่ะ
เวลาเขียนพวกฉากอะไรที่มันเกี่ยวอารมณ์ เรามักจะอินเป็นพิเศษ อ่อนไหวมากมาย
คือร้องไห้ฟูมฟายทั้งๆที่เขียนได้สามบรรทัด และประเด็นหลักคือ-สามบรรทัดที่เขียนไปไม่ได้เกี่ยวอะไรกับที่ร้องไห้ฟูมฟายเลย
อันนี้นับว่าอ่อนไหวหรือว่ามโนไกลดีคะ ฮ่าๆ
5555555 นั่นสิคะ ไม่รู้ว่าเป็นความอ่อนไหวหรือมโนกันแน่
น่าจะเป็นทั้งสองอย่างค่ะ อ่อนไหวเวลาเขียน เย็นชาเวลาอ่านคอมเม้นท์ เอิ๊กกกก
55555555 ของเสือสลับกันค่ะ เย็นชาเวลาเขียน อ่อนไหวเวลาอ่านคอมเม้นท์
จำเป็นต้องเย็นค่ะคุณเสือ ไม่งั้นเดี๋ยวเวลาตอบเม้นท์จะองค์ลงใส่นักอ่าน 555
นักอ่านอาจจะอินมากค่ะ เคยไปอ่านคอมเมนต์ของเรื่องคุณเตย โห...ต้องสตรองแค่ไหนที่ทนได้ T T
อ่อนไหวง่ายที่สุดค่ะ อะไรที่คนอื่นไม่ขำเราขำมาก อะไรที่คนอื่นไม่เศร้า เราน้ำตาแตก
เขียนเรื่องที่อารมณ์เศร้า เราร้องไห้จนต้องกินยาแก้ปวดไมเกรนช่วยค่ะ (หลังจากนั้นบอกกับตัวเองว่าหากไม่จำเป็นจะไม่เขียนอีกแล้วเรื่องเศร้า)
และไม่ว่าจะกลับไปอ่านเราก็จะเศร้า ทั้งที่สำหรับคนอื่นไม่เศร้ามากค่ะ
หรือเรื่องนักเขียนบางท่าน ประมาณว่าฉากพระนางหลังจากหายกันไปนานมาเจอกันอีกครั้ง เราก็ร้องเพราะเป็นคนชอบอ่านแล้วคิดย้อนของเรื่องนั้น ๆ ค่ะ จบแบบมีความสุขอบอุ่นเราก็ร้อง
แต่ฉากเรทเราอ่านข้ามนะคะ (ชีวิตจริงไมไม่เห็นเหมือนกัน อ้าวไม่ใช่ละ) เขินต่างหากฮ่า ๆ
ฉากตัวนางเอกพูดตลก พระเอกใส่จุดมา เราก็หัวเราะเป็นบ้าเป็นบอ
แต่เป็นกับในนิยายหรือดูคลิปอะไรพวกนี้นะคะ ชีวิตจริงของกับตัวเองจะตรงกันข้ามมากค่ะ
คุณณริสาช่างอ่อนไหวมากๆ เลยค่ะ ยังงี้นักเขียนชอบค่ะ รู้สึกว่า นิยายตัวเองทำให้คนอ่านอย่างคุณณริสาอินไม่ยากเลย อิอิ
แต่เรามีข้อเสียนะคะ ไม่ชอบเรื่องแก้แค้น แบบฆ่าล้างแค้นหนัก ๆ อ่านแล้วเครียดกว่าเดิม (นักเขียนเก่งมากนะคะที่คิดการล้างแค้นแบบทำยังไงให้ตัวเองเกลียดคนแบบพวกนั้นได้ถึงเขียนออกมาได้ขนาดนั้น นับถือจริง ๆ แต่หลัง ๆ เราขอบายค่ะT T)
มารู้แนวว่าเป็นคนชอบอ่านคลายเครียดกับการดำเนินเรื่องธรรมดา การใช้ชีวิตค่อยเป็นค่อยไป สไตล์อบอุ่น แต่เป็นจีนโบราณนะคะ พวกแนว公子无耻, 陌香ชอบมากกกกกกก โดยเฉพาะ陌香(ไม่ทราบชื่อไทยเรียกเรื่องนี้ว่าอะไร) เห็นคอมเมนท์คนไทยไม่ชอบกันเยอะแต่เราชอบจำได้ตอนนั้นยังอยู่จีนสั่งหนังสือมาเก็บแล้วซื้อในเว็บอีก อุดหนุนทุกช่องทางค่ะฮ่า ๆ ปัจจุบันว่าง ๆ ก็หยิบมาอ่าน เป็นหนึ่งในนางเอกที่เราชอบมากจริง ๆ เธอนิ่งดี กับพระเอกไม่ต้องอะไรแค่มองตา จบปิ๊ง เราก็ฟินมากกกกกค่ะ เป็นเรื่องที่เราไม่อ่านข้ามเพราะไม่มีฉากเรท บ้าบอเนอะค่ะฮ่า ๆ
ทั้ง 公子无耻 (เพียงแรกพบ) กับ 陌香 หรือ 天配良緣之陌香 ชื่อไทย คือ นิยายชุด พรหมลิขิตรัก ภาค ยุทธการปิดแผ่นฟ้า...เสือยังไม่เคยอ่านทั้งสองเรื่องเลยค่ะ แต่ก็มีซื้อนิยายของ เฉียนลู่ 浅绿 เป็นซีรี่ย์ชุดโฉมงามบรรณาการ มาค่ะ เพื่อนแนะนำให้อ่านแต่ก็ยังไม่มีเวลาอ่านเลยค่ะ 555 เสือชอบแนวคลายเครียดเหมือนกันค่ะ ฉากเรทก็ข้ามเหมือนกันแบบไม่ชอบอ่าน เลยทำให้ตัวเองเขียนฉาก NC ไม่ค่อยได้เลย 555
ชอบแบบดำเนินเรื่องค่อยเป็นค่อยไปเช่นกันค่ะ ชอบนิยายแปลจีนเพราะได้อ่านยาว ๆ จนตาแฉะนี่แหละ
โฉมงามก็สนุกนะคะคุณเสือ แต่เราชอบแค่เพชรยอดคทามากที่สุด เพราะพระนางละมุนดี เพชรยอดขุนพล นางเอกเก่งเกินไปหน่อย ส่วนเพชรยอดบัลลังก์ รับไม่ไหวกะฉากเข้าหอ แล้วก็เรื่องในวังเลยอ่านไม่จบค่ะ
คิวดองอ่านเพียบเลยค่ะ คุณเตย แต่ถ้าจะเขียนนิยายจีนเรื่องต่อไป คงต้องอ่านโฉมงามสักหน่อย เผื่อขัดเกลาสำนวนภาษาของเสือให้ดีขึ้นมาได้บ้าง ขอบคุณคุณเตยมากนะคะ
อร๊ายยยไม่จำชื่อเรื่องเลยค่ะ จำแต่สามสาวหน้าบาก ชอบเรื่องแรกที่เป็นหมอชันสูติศพ กับตอนของลูกสาวที่เป็นสาวหน้านิ่ง คือชอบมากเลย นี่ก็ซื้อเก็บค่ะ
เรื่องวังหลังหรือลูกของคนวังหลังไม่อ่านเลยค่ะ แค่อ่านของสองคนแรกบอกว่าคนนั้นถูกส่งไปวังหลวง คิดในใจว่าไม่อ่านแน่นอนจ้ะ และก็ไม่อ่านจริงค่ะ ยึดมั่นในความไม่วังหลังมาก
เราขอเป็นคนธรรมดาหรือเป็นเฟยตัวน้อยยังพอสนุกสนานค่ะ
จริง ๆ ชอบอ่านพวกแบบของคุณเตยนะคะ เป็นเฟยหรืออนุที่อยากออกมาสู้ชีวิต หรือไม่ก็เป็นสาวรับใช้แล้วต้องการไถ่ถอนตัวเองออกมา หรือพวกพระเอกเป็นคนล่าสัตว์ ปลูกพืชผักทำสวนกับนางเอกที่เป็นสาวชนบท สามารถอ่านได้แบบข้ามคืข้ามวันลืมเลี้ยงลูกกันเลยทีเดียว (อร๊ายไม่ใช่!)
รู้สึกเป็นคนเนิบมากค่ะ
คุณสา ชอบเหมือนกันเลยค่ะ แนวในวังนี่อ่านแค่บางอันจริง ๆ ค่ะ อย่าง ยอดหญิงหมอเทวดานี่ก็ชอบ มันค่อยเป็นค่อยไปดี แต่ที่ชอบอ๋องนี่น่าจะเพราะ พวกนี้แบบ จะได้ครองหรือไม่ได้ครองบัลลังก์ มันลุ้นตรงนี้ดีค่ะ แต่ถ้าแบบในวังเลย อ่านแล้วไปไม่รอดเหมือนกัน
แต่ชอบนิยายจีนแปลหลายเรื่อง เพราะว่า การดำเนินเรื่องที่ค่อยเป็นค่อยไปทำให้ได้เห็นพัฒนาการตัวละคร และหลักในการดำเนินชีวิตอ่ะค่ะ ซึ่ง ในนิยายจีนที่คนไทยเขียนหาอ่านแล้วไม่ค่อยมีเท่าไร ส่วนมากจะเน้นเรื่องรัก กะแก่งแย่งมากกว่า แต่ตัวเองก็เขียนแฮะ 55
แต่เขียนแนวให้อะไรกับสังคมมันดีนะคะ เคยลองอ่านแนวแก้แค้นแล้วมานั่งคิด เอ เราได้อะไรจากการอ่านนอกจากความสะใจ และอารมณ์ที่มันดุดันรุนแรงจนเกินไป พอเห็นแนวนี้เลยไม่ค่อยสอย จำได้ว่าอ่านผลาญ แล้วมีบางช่วงของเนื้อหาทำให้จิตตกเหมือนกัน เปิดมาตั้งแต่ตอนแรกนั่นแหละค่ะ จิตตกไปแล้ว
มาค่ะ มาเนิบไปด้วยกัน อิอิ
คุณเสือลองอ่านดูนะคะ เผื่อถูกจริต แต่ชอบเพชรยอดคทาที่สุด พระเอกน่าร้ากกกกก
เนื้อเรื่องในนิยายไม่มีผลกระทบกับจิตใจเท่ากับความเป็นไปในชีวิตจริง
พี่ไม่ได้เป็นคนเย็นชาและไม่อ่อนไหวด้วย ปกติใช้ชีวิตแบบขำๆ ไปวันๆ ติดจะรักความเป็นส่วนตัว บางครั้งก็อยากได้พื้นที่สงบๆ สักแป๊บ
ชีวิตจริงมันมีผลต่อจิตใจมากกว่าจริงๆ ค่ะ ในนิยายเขียนยังไงก็ได้ ไม่รู้สึก แต่ถ้าเจอในชีวิตจริงคงมีผลกระทบต่อจิตใจแน่นอน แต่ก็อยากเจอพระเอกหล่อๆ แบบในนิยายในชีวิตจริงบ้างก็ดีนะ อิอิ
ก็อ่อนไหวแค่ฉากรักของพระเอกนางเอก จะเผลอยกยิ้มมุมปาก หึหึหึ
นอกนั้นเวลาเขียนก็ตานด้านหมดละ มาเจอะ ต่อสู้ ฆ่าแบบซาดิส ตบตีแย่งสามี หรือฉาก NC มันของตายเหล่านักอ่านชมชอบ และการพัฒนาความสัมพันธ์ของตัวละครเพื่อฆ่าทิ้งตอนหลัง หึึหึหึ
คุณมิงาเนะ คือ ไรเตอร์ไร้ใจ อิอิ
่อ่อนไหวค่ะ อ่อนไหวต่อตัวเลขในบัญชีและของอร่อย...ตบ ไม่เกี่ยว
เป็นคนเย็นชาต่อตัวละครค่ะ
555555.เสือ ก็ เย็นชาเหมือนกันค่ะ
พี่เสือ ก็แคร์ความรู้สึกของทุกคนนะคะ แม้โตขึ้นมาจะเริ่มจิตใจแกร่งขึ้น แต่บางครั้งถูกกระทบมากๆ ก็ยังมีรู้สึกบ้าง ก็มิใช่พระอิฐพระปูนนี่เนอะที่จะไม่รู้สึกอะไร ลองเอาความรู้สึกอ่อนไหวนั้นมาเขียนนิยายนะคะ น้องอุรัสยา พี่ว่าต้องถ่ายทอดได้สมจริงแน่นอนเพราะมาจากความรู้สึกของเราเอง ถ้าพี่เสือเก่งภาษาอังกฤษก็คงช่วยน้องอุรัสยาได้บ้าง แต่เรื่องภาษาอื่นที่มิใช่ภาษาไทย พี่ขอยอมแพ้ค่ะ 55555
สารภาพว่า ตั้งกระทู้เพราะนิยายไม่มีคอมเม้นท์จ๊ะ เลยมาตั้งกระทู้หาเพื่อนคุย อิอิ
หายไปนานนนนน้องญ่า พี่ ๆ คิดถึงงงง ^^
กลับมาหาพี่ๆเร็วๆ :)
น้องญ่าเป็นคนตั้งใจมาก กับทุก ๆ เรื่อง ใส่ใจรายละเอียดของนิยาย ยกนิ้วให้เลยจ้า ;)
พี่ ๆรออ่านอยู่น้าาาา
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?