Dek-D.com ใช้คุกกี้เพื่อพัฒนาประสบการณ์ของ
ผู้ใช้ให้ดียิ่งขึ้น เรียนรู้เพิ่มเติมที่นี่
ยอมรับ

เพราะพ่อแม่ไม่เคยพูดอะไรเลย

ตั้งกระทู้ใหม่
ตั้งกระทู้ใหม่
สวัสดีครับ กระทู้นี้คงเป็นกระทู้แรกที่อยากตั้งมานานมากและคงจะไม่ตั้งกระทู้ประมาณนี้อีก เราอยากจะมาเล่าอยากจะมาละบายมาก  ๆ เราเหนื่อยกับพ่อแม่เราสุด ๆ เข้าเรื่องเลยละกันนะครับจะได้ไม่เสียเวลา
เราอยู่กับพ่อแม่แล้วก็พี่สาวอีกคน ตั้งแต่เด็กจนโตเราไม่เคยได้อะไรเลยแม้แต่ของเล่นชิ้นเล็กๆ เราต้องเก็บตังซื้อเองตลอด จนโตขึ้นมาสักหน่อย ของใช้ เครื่องเรียน กระเป๋า เราก็ต้องใช้ต่อจากพี่หมด   แม้กระทั่งโทรศัพท์ที่พี่สาวเราใช้จนมันจะพังแล้ว เราก็ต้องใช้ต่อ ตอนนั้นเราดีใจมากที่มีโทรศัพท์แล้ว ไม่ว่าพี่สาวเราจะขออะไร พ่อกับแม่เราจะหามาให้หมดต่อให้ไม่มีเงินก็จะกู้เงินมาให้ ตั้งแต่เรื่องเรียนยันเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่กับเราขออะไรก็จะได้แต่คำว่า "เก็บเงินซื้อเองนะ" เราไม่เคยได้คำว่า สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ หนูทำได้อยู่แล้ว เราไม่เคยได้คำเหล่านี้เลย ไม่เคยตั้งแต่เด็กจนตอนนี้เราอายุ 19 แล้ว เราเริ่มรู้สึกน้อยใจตั้งแต่เข้าเรียนช่วง ม.ปลาย พ่อกับแม่ไม่อยากให้เราเรียน ม.ปลาย โดยให้เหตุผลว่ามันหางานอยาก ให้ไปเรียนที่เดียวกับพี่สาวคือ ปวช. ปวส. เราปฏิเสธและได้รับคำพูดกลับมาคือ ถ้าอยากเรียนก็หาเงินเรียนเอง หลังจากนั้นเทอมแรกเราขอให้พ่อจ่ายค่าเทอมให้ ที่เหลือเราจ่ายเองหมด ย้ำ! ว่าทุกๆอย่างที่เกี่ยวข้องกับโรงเรียน สิ่งที่เราเรียนเราจ่ายเองทั้งหมด เราต้องทำงานด้วยเรียนด้วย (เหนื่อยมากกกกก)  ตอนนี้เราเรียนจบ ม.6 แล้ว สุดท้ายเราก็ไม่ได้เรียนต่อเพราะโดนโควิด (ความรู้สึกเหมือนโดนไม้หน้าสามมาฟาดหน้าเลย) ตอนนี้เราทำงานอยู่ เราคิดว่าเราจะทำงานเก็บเงินให้ได้มากที่สุดเพื่อในการเรียน แต่ป่าวเลย เราต้องจ่ายค่าใช้จ่ายในบ้านหลายๆอย่าง พ่อกับแม่ขอเราก็ต้องให้เพราะไม่อยากทะเลาะกัน แต่กับพี่สาวเราเขาไม่เคยมาช่วยอะไรในบ้านเลย หนำซ้ำยังสร้างหนี้ให้เราอีก เราต้องเอาเงินเก็บของเราจ่ายให้เขาหลายๆอย่าง พ่อกับแม่แทบไม่พูดอะไรกับพี่สาวเราเลย ไม่เตือน ไม่พูด ไม่ว่า โดยให้เหตุผลว่า ขี้เกียจพูดแล้ว เหนื่อย พี่สาวเราเรียนจบมาแล้วประมาณ 2 ปี แต่ยังหางานเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้เลย ทุกวันนี้มีปัญหาอะไรเราต้องจัดการเองทั้งหมด เราอิจฉาที่เวลาเห็นพี่ของเพื่อนเราเขาดีมากๆ เขาพาน้องไปกินนั่นนี่ ซื้อของให้ ส่งให้เรียน  เราโครตอิจฉาจนบางทีเราเกือบร้องไห้ออกมาต่อหน้าเพื่อน
สุดท้ายนี้ทั้งหมดทั้งมวลที่เอ่ยมากมันคงเป็นได้แค่ความคิดที่พูดออกมาให้ใครฟังไม่ได้ เราแค่รู้สึกเหนื่อยที่พ่อแม่ไม่เคย support เราเลย 
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ (หากผิดพลาดตรงไหนต้องขออภัยด้วยนะครับ)
#เหนื่อยมากกกกกกกก
#เพราะอนาคตไม่มีทางตรง

แสดงความคิดเห็น

1 ความคิดเห็น

Saika. 9 ส.ค. 63 เวลา 16:33 น. 1

คือเราอาจจะให้คำปรึกษาโดยตรงไม่ได้นะคะ เพราะเราไม่ได้เป็นคุณเราไม่รู้ว่าคุณต้องผ่านอะไรมาบ้าง

เราอยากเสนอว่าคุณลองหาทุนเรียนดูไหมคะ? เรามีม.ที่แนะนำคือปัญญาภิวัฒน์ เป็นม.ที่เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย สามารถขอทุนได้ ยิ่งเรียนบริหารก็จะมีสิทธิ์ที่จะได้ทุนมากขึ้น เวลาฝึกงานในเซเว่นก็จะได้งินเดือนด้วย ระหว่างเรียนก็มีงานพิเศษให้ทำเรื่อยๆ ที่สำคัญคือ ถ้าสมัครงานในเครือCPจะมีโอกาสได้งานง่ายมากขึ้น

หรือถ้าม.เปิดก็เป็นม.ราม

ส่วนเรื่องครอบครัวของคุณ เราอยากให้คุณมองถึงอนาคต ว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณจะพึ่งใคร

ความรู้อาจจะมี แต่ประเทศไทยค่อนข้างให้ความสำคัญกับวุฒิการศึกษา

ในเมื่อคุณเห็นแล้วว่าพึ่งใครไม่ได้ คุณก็ต้องพึ่งตัวเองแล้วค่ะ ให้คิดเสียว่ามันเป็นบททดสอบชีวิต

ในเมื่อเขาไม่สนใจคุณ คุณก็แค่รักตัวเองมากขึ้นก็เท่านั้น ไม่ต้องไปหวังอะไรจากใครหรอกค่ะ

ไม่คาดหวังก็จะไม่ผิดหวัง

หรือจะถือว่าเราเป็นเพื่อนร่วมทางก็ได้ค่ะ คิดว่าอายุน่าจะใกล้เคียงกันนะ(ตอนนี้เราอายุ20) เพราะตอนนี้เราก็หาเงินใช้เองพร้อมหนี้ที่บ้านอีกหลายล้าน ค่าเทอมน้องอีก ทุกวันนี้พูดเลยว่าเราทำเพื่อตัวเอง เรียน ทำงานเก็บเงิน เราไม่สนใจว่าใครต้องการอะไรเพราะสุดท้าย คนที่จะช่วยเราได้ก็คือเราเอง ตอนนี้คุณต้องเลือกแล้วค่ะว่าจะแบกชีวิตไปทางไหน เป้าหมายของคุณคืออะไร



0