ใครพบปัญหาเขียนนิยายต่อไม่ได้เพราะต้องเรียนหนักหรือทำงานประจำไหมเอ่ย

[Maya]

ไม่ทราบว่ามีคนเป็นเหมือนกับเราไหม

ชอบแต่งนิยาย และอยากจะเขียนเรื่องที่คิดไว้ให้จบ แต่เพราะรูปแบบการดำเนินชีวิตของเราทำให้บางทีก็ไม่สามารถเขียนนิยายได้ตลอดรอดฝั่ง
อย่างเช่นสมัยเรียน  ...จะเขียนได้แค่ช่วงปิดเทอมเท่านั้น เพราะต้องทุ่มเทให้กับการเรียน และการสอบ จนรู้สึกเครียด ไม่มีอารมณ์เขียน ปัจจุบันถึงได้มีโครงเรื่องเป็นสิบๆเรื่องในไหดอง 555

พอเรียนจบ ต้องทำมาหากิน งานประจำก็ใช้ความรับผิดชอบสูงมาก นานๆถึงมีโอกาสหายใจหายคอ  จึงได้เวลาแค่ช่วงสั้นๆมาเขียนนิยายต่อ พองานเข้ากะทันหันวันหยุดพัก ก็หมดอารมณ์เขียนนิยายอีก วนลูปไปอย่างนี้หลายปีและคาดว่าจะเป็นแบบนี้ต่อไป (หัวเราะทั้งน้ำตา)

เรานับถือนักเขียนที่สามารถแบ่งเวลามาเขียนนิยายจนจบได้จริงๆ   เพราะมันยากมากๆๆๆสำหรับเรา

หากใครผ่านมาอ่าน มีเทคนิคดีๆก็รบกวนขอคำแนะนำหน่อยน้าาาา 
ส่วนใครเป็นเหมือนเรา ยกมือหน่อยเร็ว หาเพื่อนร่วมชะตากรรม 555
 

Comments

[Ciel En Rose]

ตอนทำงานเก่ากับเรียน เราทิ้งการเขียนนิยายไปเลยค่ะ

เพราะไม่มีเวลา แต่เคยมีตอนที่เรียนภาษากับเรียนอย่างอื่นพร้อมกัน เราพอหาเวลาเขียนนิยายได้ค่ะ แต่ไม่ได้เขียนประจำต่อเนื่องค่ะ สรุปคือดองค่ะ จนทุกวันนี้ใช้เวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์เขียนหนึ่งตอนค่ะ เพราะตอนนี้ก็มีเรียนออนไลน์ภาษาอยู่กับทำงานด้วยค่ะ

[ฮั่งเซี่ยวอุง]

ตอนเรียนมหาลัย เรียนหนักมาก เราเลือกจะหยุดเขียนไปเลยค่ะ มันเขียนไม่ได้จริงๆ

หลังจากนั้นจบมาทำงาน ไฟในการเขียนนิยายมอดไปหลายปี จนคิดว่าชีวิตนี้คงกลับไปเขียนไม่ได้แล้ว

แต่สุดท้าย ตัดสินใจพยายามจัดการเรื่องงานให้ลงตัว

เลยกลับมาเขียนใหม่ได้หลังจากทิ้งไปหกเจ็ดปี

ในจุดนั้นมันจำเป็นที่จะต้องทิ้ง เพราะเรามีภาระหน้าที่รับผิดชอบรออยู่ ไม่ใช่ทุกจังหวะของชีวิตที่เราจะเขียนนิยายอย่างราบรื่นได้

ตอนที่หักใจทิ้งไปรู้สึกว่ายากแล้ว แต่การกลับมาเขียนใหม่ได้นั้นยากยิ่งกว่า เหมือนทุกอย่างมันฝืดฝืนไปหมด แต่หากมีใจรักด้านนี้จริง ในที่สุดหลังขับเคี่ยว เข็นตัวเองอยู่นานก็ทำให้กลับมาเขียนต่อไปได้ค่ะ

แนะนำว่าถ้ายังไม่แน่ไม่นอนว่าจะเขียนจบไหม อย่าเพิ่งรีบเผยแพร่นิยายไปค่ะ

เขียนให้ได้เกิน70% และคิดว่าจบแน่ๆ ก่อนเคยเผยแพร่ดีกว่า

[K.W.E.]

ก็เป็นอยู่นะช่วงนี้ กลางวันทำงาน เย็นกลับไปกินข้าว กิจวัตรประจำวัน เล่นเกมผ่อนคลาย เที่ยงคืนว่างจริงก็ง่วงอีก

วนลูปแบบนี้มาจะปีได้ล่ะ ยังหาโมเม้นต์ไม่เจอเลย

ยังดีที่ช่วงผ่านมา ยังเขียนพวกบทความฟุตบอลอยู่ สกิลก็เลยไม่ตกลงไปนัก

ช่วงนี้เลยเปลี่ยนวิธีมาแต่งสะสม ซอยเนื้อหาแล้วขยันโพสแทนละกัน จากแต่เดิมทีเขียนให้ยาว ๆ แล้วลงทีเดียว จะได้กระตุ้นตัวเองครับ

จากนั้นก็หาแรงกระตุ้นให้มีไฟอยากแต่งเรื่อย ๆ อย่างช่วงนี้ก็เสพการ์ตูนแนวต่างโลกเยอะมาก

[เคย์เซย์]

เคยเป็นครับ แต่ปัญหาของเราหนักกว่าตรงที่เวลาไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาด้วย วันหยุดก็มีแค่วันเดียว สรุปว่าหนักมากในตอนนั้น สุดท้ายก็เลือกที่จะทิ้งงานเขียนไปก่อน ที่ตัดใจได้ง่ายก็เพราะอยู่ในจุดอิ่มตัวจากงานเขียนด้วยมั้งครับ พอกลับมาก็ฝืดหนักพอกัน แต่อาศัยว่าพยายามเขียนทุกวัน วันละสองสามหน้าเข้าช่วย มันก็พอจะกล้อมแกล้มไปได้

[Mynaryn]

กำลังเป็นเลย 

เดือนนี้ลงได้ 3 ตอนเอง จากปกติได้อาทิตย์ละ 3 ตอน

ต้นเดือนพึ่งเป็นโควิด พอหายงานดองเพียบ

ทำงานเลิก 1-3 ทุ่มทุกวัน + เลี้ยงลูก หมดแรงสุด ๆ

แต่อีกอย่างที่หนักกว่าก็คือความเครียด

รู้สึกว่่าระดับความเครียด มันมีผลต่อมูดของนิยายที่เขียนออกมามากเลย

พอมีเวลาว่างแต่มันเครียดสะสม แล้วไปผืนนั่งแต่งต่อ คือต่อให้ลงพล๊อตไว้แล้ว แต่บรรยากาศที่เขียนออกมามันคนละแบบเหมือนคนเขียนคนละคนเลยอ่ะ

[IzaBelle]

นี่ก็ไม่มีเทคนิคอะไรแต่อาศัยที่ช่วงไหนได้ WFH ไม่ต้องเสียเวลาเดินทาง ไม่ต้องตื่นเช้า เลิกงานแล้วก็จะเอาเวลานั้นมาเขียนนิยายต่อแบบที่กินข้าวให้เสร็จเรียบร้อยอนุญาตให้ตัวเองใช้เวลาพักผ่อนได้แค่หนึ่งชั่วโมงแล้วก็ลงมือเขียนเลยจนห้าทุ่มค่อยอาบน้ำแล้วเข้านอน จะเป็นช่วงที่เราเขียนนิยายได้ต่อเนื่องมากที่สุด เพราะรู้สึกว่าไม่ต้องตื่นเช้าเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้า ไม่ต้องเหนื่อยกับการเดินทาง

แต่พอเป็นช่วงกลับเข้าทำงานที่บริษัทบอกตามตรงว่าประสบชะตากรรมเดียวกับคุณค่ะ เสียเวลาเดินทางตื่นเช้าขึ้น กลับมาออกกำลังกายกินข้าว เปิดคอมจะเขียนนิยายสรุป "ง่วงชิบหาย" ปิดคอมนอนค่ะ (เศร้า) สุดท้ายก็เลยต้องเอาวันหยุดเสาร์อาทิตย์หรือวันหยุดนักขัตฤกษ์ มีวันหยุดวันไหนก็เอาวันหยุดนั้นมาทุ่มเขียนให้มากที่สุดที่เราจะไหว

สุดท้ายไม่มีเทคนิคอะไรจะให้เลยค่ะ (ขออภัย) นอกจากต้องสละวันหยุด วันพักผ่อนมานั่งเขียนนิยาย ล่าสุดหยุดสงการนต์ห้าวัน ทั้งห้าวันนี้เราเอาไปเขียนนิยายรวมทำงานบ้านอื่นๆ อีก วันหยุดคือเหมือนไม่ได้หยุดแต่ให้มองว่ามันเป็นการทำงานแบบชิลๆ เอาค่ะ

[ลูเซีย The jar's modeller]

เราค่ะ ขอบอกว่าไม่มีเทคนิก 555 ปัจจุบันที่ทำอยู่คือ พยายามเขียนช่วงที่พอมีเวลาหายใจสักนิด ไม่ต้องเขียนมาก เขียนทีละนิดแบบพอเลี้ยงๆ ไม่ให้เราลืมเนื้อเรื่อง ดีกว่าทิ้งไว้หลักเดือนหลักปี มันจะต่อไม่ติดเอา ต่อติดก็ยังยากเลยค่ะ

เรื่องปัจจุบันตอนแรกก็คิดว่าคงดองไปสามปีจนเรียนจบ

แต่เตอนนี้คือเขียนไปเรื่อยๆ พอเหนื่อยก็พัก เออว่ะ มันก็เกือบจบได้เหมือนกันแฮะ

[Hoshisora]

นิยายเรื่องแรกที่ผมเขียน ผมดันมาเขียนช่วงผมอยู่ ม.5 ปลายๆ จะ ม.6 อยู่แล้วคับ ซึ่งก็อย่างที่รู้กัน ช่วง ม.6 มันคือการเอาเวลาทั้งหมดทุ่มไปกับการหาที่เรียนมหาลัย (ผมเรียนสายวิทย์อะนะ) ทำให้ไม่มีเวลาทำเรื่องพวกนี้เลยคับ สุดท้ายก็จำเป็นต้องเลิก ต้นฉบับยังหลงเหลืออยู่นิดหน่อย กลับไปอ่านแล้วก็ตลกแปลกๆ ดี 555

แต่ไม่รู้นะ ผมว่าการหยุดเขียนไปนี้ มันก็มีประโยชน์หลายอย่าง ที่สำคัญสุดคือเราได้มีเวลาหาข้อมูลเยอะขึ้น จากการได้เห็นได้อ่านเยอะขึ้น ทำให้ผลงานก็ดีขึ้นไปด้วยคับ ยังไงซะ การแต่งนิยายเรื่องนั้น ก็ยังเป็นภาระกิจที่ผมยังทำไม่เสร็จ มันอยู่ในหัวผมตลอด และเนื้อเรื่องของมันก็พัฒนาพร้อมกับประสบการณ์ของผม ตอนนี้ก็แต่ต้องขัดเกลา เล่ามันออกมาเป็นตัวหนังสือแค่นั้นคับ ซึ่งมันก็ยากอยู่ดี อย่างว่าคับ เรื่องพวกนี้มันไม่เคยง่ายอยู่ละ 555+

[Rujinpie]

(ยาวมาก แต่อยากให้ทุกท่านอ่านให้จบ)

ตั้งแต่ผมสิงในเด็กดีมาสิบปี (นับแล้วมากกว่านั้น แต่บ่งบอกอายุเลยหยุดไว้แค่นี้)...

ผมก็เขียนมาก็หลายเรื่องนะ ส่วนใหญ่จะมาตันประมาณ 20 ตอน++ สูงสุด 20k คำ/ตอน หากรวมทั้งหมดทั้งที่เคยลงเว็บ และไม่ลงเว็บ น่าจะมีอยู่ราว ๆ 7 - 8 เรื่อง คิดไปคิดมา ถ้าพยายามเขียนเรื่องเดียว คงจบได้สักเรื่องหนึ่ง แต่อย่างว่าไอเดีย จินตนาการมันเยอะไง!

จำได้ว่ามักจะโทษเรื่อง เรียนบ้าง ทำงานบ้าง เที่ยวบ้าง ป่วยบ้าง ยอดวิวน้อยบ้าง พล็อตอลังการเกินตัวบ้าง ฯลฯ แล้วก็หมดไฟ หมดกำลังใจในการเขียน แล้วก็เกิดไอเดียอยากเขียนเรื่องใหม่ วนลูบแบบ จขกท.

โอ็ย! ทำไมการเขียนมันยากอย่างนี้ฟะ! (ผมคิด)... ซึ่งการคิดแบบนี้ มันก็ไม่ได้ผิดอะไรนะ เพราะลึก ๆ แล้ว เราทำสิ่งนี้เพื่อ 'หวังอะไรบางอย่าง' อยู่เสมอ... มันก็เป็นธรรมชาติของทุก ๆ คนที่เวลาทำอะไรลงไปก็อยากได้ตามสิ่งที่เราหวังเอาไว้

แต่สิ่งที่ ฝัน กับ ความเป็นจริง ย่อมต่างกัน เพราะ เวลาฝัน เราเห็นแต่ความสำเร็จ ทว่าไม่เคยคิดถึง อุปสรรค ความล้มเหลว ที่ต้องเกิดขึ้นกับเราแน่ ๆ

ในเว็ปเด็กดีมีนิยาย รกร้าง เขียนไม่จบ ถูกทิ้ง เป็นแสน ๆ เรื่อง ขณะผู้ที่สามารถเขียนให้จบสักเรื่องได้มีแค่หยิบมือ... น้อยยิ่งกว่า คือ คนที่สามารถทำอาชีพ นักเขียน ไปหาเลี้ยงชีพได้จริงๆ

ผมจึงสงสัยว่า สิ่งที่ทำให้พวกเขาแตกต่างจากผมคืออะไรกัน? นี่เป็นสิ่งที่ชวนคิด... เมื่อผมนึกถึงเรื่องนี้ ทำให้ผมหยุดเขียนไปยาวเป็นปี เพื่อหาคำตอบเลยล่ะ!

พอถึงจุดหนึ่ง... มันก็ถามใหม่อีกว่า เราเขียนนิยายไปเพื่ออะไรว่ะ? หลายคนรวมถึงผมต้องตอบว่า เพราะมัน 'อยาก' ยังไงล่ะ! อยากลองเขียน ลองทำดู ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี ที่เราจะได้ทดลองทำอะไรใหม่ ๆ... แต่เพียงแค่ความอยาก มันไม่สามารถทำให้เราไปถึงจุดมุ่งหมายได้หรอก

'ความอยาก' เพียงอย่างเดียวอาจทำให้คุณได้รับประสบการณ์ใหม่ ๆ แต่ไม่ได้หมายความว่า คุณจะสามารถประสบความสำเร็จตามเป้าหมาย หรือ เป็นผู้เชี่ยวชาญ ได้... เพราะอะไรน่ะหรือ?

ใน 1 วัน ชีวิตของเรามีจำกัด... ธรรมชาติของมนุษย์เรามักจะต้องเลือกว่า เวลาที่เสียไป เราจะใช้มันไปกับเรื่องไหน ซึ่งหลายคนก็หลายเหตุผล เนื่องจากเรา ให้คุณค่า ให้ความสำคัญ แต่ละเรื่องแตกต่างกันออกไป ซึ่งนี่เป็นเรื่องของจิตใต้สำนึก ที่เราตัดสินใจไปเองโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

สรุปแล้ว... ที่เราเขียนไม่เคยจบ เพราะเราให้ความสำคัญกับการเขียน น้อยกว่าเรื่องอื่น ๆ ในชีวิต ที่สามารถให้ผลตอบแทนอันเหมาะสมกับการลงมือกระทำ (ผลตอบแทนนี้ รวมถึงทั้งในด้าน วัตถุ และ อารมณ์) เช่น เราเลือกที่จะไปเที่ยวกับเพื่อน แทนที่จะอยู่บ้านเปิดคอมเขียน เพราะ เรารู้สึกว่า การไปเที่ยวกับเพื่อนนั้น เราได้รับผลตอบแทน (ในเชิงอารมณ์ คือ สนุก) คุ้มค่ามากกว่า เป็นต้น

อาจฟังดูเหมือนอ่านหนังสือจิตวิทยาหน่อย ๆ แต่ผมรู้สึกว่าคำตอนนี้ เป็นคำตอบที่ 'ใช่' สำหรับผม... สุดท้ายจึงมาจบที่ว่า เราควรตั้งมุมมองกับงานเขียนของเราไว้อย่างไร? เราควรให้ความสำคัญมันแค่ไหน? เปรียบแล้วเหมือนเราจะเดินทางไปแกรนไลน์ ก็ต้องตั้งหางเสือให้ถูกก่อน.. จริงไหม?

ผมจึงปรับคุณค่าของ 'งานเขียน' ของตัวเองเสียใหม่ (แต่ขอไม่บอกว่าให้ความสำคัญมากแค่ไหน) ซึ่งมันส่งผลกระทบต่อ เวลาในแต่ละวัน พลังสมอง และกำลังกาย ที่ผมใช้ จนนิสัยหลายอย่างของผมก็ได้เปลี่ยนไปอย่างมากมาย (ในทางที่ดีขึ้น)... เพราะผมพอใจกับ 'ผลตอบแทน' ที่เหมาะสมกับสิ่งที่ผมลงทุนลงแรงไปแล้ว

เรื่องล่าสุด 'ทำไมใครๆถึงเรียกผมว่ายัยฮีลเลอร์จอมโหด' (แอบโฆษนาหน่อย) แต่งไปได้ 42 ตอน นับว่าทำลายสถิติเดิมที่ทำได้ขาดลอย แม้ช่วงหนึ่งต้องหยุดเขียนไปถึง 3 เดือน แต่ผมก็สามารถกลับมาเขียนต่อได้ โดยไม่ได้รู้สึกว่าเป็นภาระอีกต่อไป

https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=2219637

ผมไม่รู้ว่า คำตอบของผมจะเป็นประโยชน์กับทุกท่านมากแค่ไหน แต่ผมอยากแบ่งปันมุมมองที่ผมได้รับจากการตั้งคำถามนี้กับทุกท่าน ซึ่งสามารถนำไปใช้กับเรื่องอื่น ๆ ในชีวิตได้ด้วยเช่นกัน...

แล้วเราจะพบว่า ในวัน 1 วัน เราให้ 'คุณค่า' กับสิ่งใดมากกว่ากัน