ใครจะยึดอาชีพนักเขียนในอนาคตบ้าง
ตั้งกระทู้ใหม่
((กรุณาตรึกตรองให้ดีก่อนอ่านนะคะ เพราะนี้เป็นเพียงความคิดของคนๆหนึ่งเท่านั้น))
จากการที่โมได้คุยกับคุณน้าท่านหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนของพ่อแล้ว...
มันทำให้โมคิดได้อย่างมากๆ
ก่อนอื่นท่านที่อยากจะเป็นนักเขียนในอนาคต อยากจะเขียนเป็นอาชีพหลัก
แต่ท่านเคยคิดบ้างไหมว่า อาชีพของเรานั้นจะยั่งยืนตลอดไป??
ในตอนแรก โมมั่นใจว่าโมจะต้องมีอาชีพเป็นนักเขียนนิยายในอนาคตให้ได้ และจะไม่เปลี่ยนเป็นอาชีพอื่นอีกเด็ดขาด
แต่คุณน้าเขาก็ตอบกลับมาว่า
คิดแล้วหรือว่าอาชีพนักเขียนนี้จะยั่งยืนตลอดไป คิดหรือยังว่ามันสามารถเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของเราได้
โมอึ้งเล็กน้อยกับคำตอบที่น้าตอบกลับมา น้าก็เงียบไปซักพักก่อนจะพูดต่อว่า
คิดดีๆนะโม อนาคตของเรามันไม่ได้ยึดติดกับสิ่งๆเดียวหรอกนะ หากเราต้องการจะเป็นนักเขียน เราทำเป็นอาชีพรองหรืองานอดิเรกไม่ดีกว่าหรือยังไง อาชีพหลักเราอาจจะทำกิจการของพ่อกับแม่ หรืออาชีพอย่างอื่นก็ได้ แต่ไม่ใช่ยึดว่าเราจะเป็นนักเขียนอย่างเดียว ไปอ่านประวัติของ นักเขียนนิยายดังๆบ้าง ว่าเขาไม่ได้เขียนแต่นิยาย
อย่างเดียว เขาก็ต้องทำงานอย่างอื่นไปด้วย โมโชคดีนะ ที่พ่อกับแม่ทำธุรกิจ ปูฐานไว้ให้เราแล้ว ทำไมเราไม่มาช่วยธุรกิจของพ่อกับแม่แล้วเขียนนิยายเป็นงานอดิเรกแทนล่ะ หรือถ้างานอดิเรก คืองานเขียนนิยายของโม เงินดีกว่างานที่พ่อกับแม่นั้นทำอยู่ โมก็ทำไปเถอะแต่ถ้าน้อยกว่าก็ควรเก็บไว้เป็นแค่งานอดิเรกก็เกินพอ...
โมคิดว่าน้าพูดถูกนะ
แล้วท่านล่ะ คิดยังไง?
PS. -*-MomO-*- โมโม่ตัวน้อย กระโดดด็อกแด็ก $oul Hunter $chool $oul Hunter นักล่าวิญญาณ บ้า บ๊อง ติ๊งต๊อง อยู่แล้ว แรมโบ้กระพือปีก พั่บ พั่บ \(^-^)/ ~ /(^-^) \ ~ \(^-^)/ ~ อะฮ้อย~อะฮ้อย~~~
-*-MomO-*-
14 มี.ค. 49 เวลา 01:03 น.
502
views
44 ความคิดเห็น
เราว่าน้าท่านโมพูดถูกแล้วหละ
เพื่อนเราคนนึงก็เคยพูดแบบนี้เด๊ะๆเลย
PS. ~~ หัวใจมันไม่มีมือ มันยื้อมันรั้งเธอไว้ไม่ได้ ไม่ว่าเธอจะไปรักใคร ฉันก็ขอรักเพียงแค่เธอ ~~
บอกคุณน้าที่จะให้ทำธุรกิจไปเลยว่า
"หนูไม่ใช่บิลเกทต์นะ"
PS. http://my.dek-d.com/writer/story/view.php?id=124586 ===เดิมพันรักพิฆาตใจ เพลย์บอยหน้าใส กับ ยัยทอมบอย=== By~*bellerina*~ เจ้าของรางวัล Salt Write (ซอลท์ไรท์)สาขา ดองนิยายดีเด่น
อนึ่ง ท่านทมยันตี จบบัญชีจุฬา ทำงานเป็นผู้บริหาร(มั้ง)ของสถานี้อะไรสักอย่าง (มั้งอีกแหละ) นานนะกว่าจะออกมาเขียนหนังสือจริงๆจังๆ
นักเขียนหลายๆท่านเขียนหนังสือเป็นงานอดิเรก และแม้แต่นักเขียนใหญ่ด้วยกันเองท่านยังบอกว่า ถ้าคิดจะยังชีพด้วยอาชีพนักเขียนนั้น รู้ไหมว่า มีคนเขียนหนังสือมากมาย แต่ในประเทศไทย มีคนที่คนอื่นสามารถเรียก (หรือกล้าเรียกตัวเอง รึป่าว ก็จำไม่ได้) แค่หกสิบ
ใช่ค่ะ
คิดดีๆนะถ้าจะเป็นนักเขียนมืออาชีพ (หมายถึงยึดเป็นอาชีพหลักน่ะ)
อย่างไรก็ตาม ข้าพเจ้าคนหนึ่งล่ะที่จะไม่ยึดเป็นอาชีพหลัก เพราะนิสัยข้าพเจ้าคือ งานหลักของตัวเองมักเป็นงานที่ทำออกมาได้ไม่ค่อยดี เพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าคนหนึ่งล่ะที่ไม่มีอะไรจริงจัง (แง่ว)
PS. อืม...ข้าพเจ้าเพิ่งเห็นนะเนี่ยว่าโลกมันเป็นแบบนี้ (อิเล็กตรอนดูดอิเล็กตรอน โปรตอนดูดโปรตอน ขั้วเหนือดูดขั้วเหนือ แม่เหล็กขั้วใต้ดูดขั้วใต้ เฮือก)
เอาไว้งานได้ตีพิมพ์และดูยอดขายก่อนเถอะครับ ค่อยคิดเรื่องนั้นอีกที นักเขียนอาชีพ ถ้าไม่มีฐานแฟนเก่ารองรับ ไม่นานก็พังครับ อย่างน้อยต้องข่มขู่เพื่อนให้มาซื้อนิยายให้ได้มากๆซะก่อน
PS. มันคือนักโพสต้องสาป กระทู้ใดที่ถูกมันโพสจะเกิดอาเพศไร้ซึ่งคนเข้ามาตอบ นิยายใดถูกมันโพสจะเกิดอาถรรพ์คนเข้าชมเป็นศูนย์ ผู้ที่ได้อ่านข้อความนี้ จงรู้ไว้ด้วย บัดนี้ ท่านได้เจอนักโพสต้องสาปแล้ว
ถึงแม้เป้นคนเขียนหนังสือจะทำเป็นอาชีพหลักที่หาเลี้ยงชีพได้ยาก
แต่พวกอาชีพเขียนบทละครนี่สามารถเป็นอาชีพหลักได้นะครับ
ที่สำคัญเมื่อเข้าไปทำงานเป็นคนเขียนบทละครในวงการโทรทัศน์แล้วต้องทำเต็มตัวครับ
จะทำเป็นงานอดิเรกไม่ได้เด็ดขาด เพราะขนาดทำเต็มที่แล้วก้ยังแทบจะตายเอา
เอาเป็นว่าใครอยากทำอาชีพด้านการเขียน ..... ลองหันมาดูการเขียนบทละครโทรทัศน์ดูมั้ยครับ?
เป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่ผมขอนำเสนอ
สำหรับผมอาชีพนักเขียนเป็นความฝันของผมเลยก็ว่าได้ ผมตั้งใจจะทำตามความฝันนี้ให้ได้...(ตอนนี้ผมก็จบ ม.6 แล้ว ตอนนี้กำลังแอดมิชชั่นอยู่ ผมอยากจะเข้าคณะวารสารศาสตร์ ม.ธรรมศาสตร์)
------------------------------
ขออนุญาติโฆษณาครับ...
ขอเชิญชวนทุกๆคนไปแสดงความคิดเห็นที่กระทู้ "เทคนิคการโพสนิยายของเราบนโลกอินเตอร์เนต"
ลิงค์ครับ...
http://www.dek-d.com/myBoard/view.php?id=530785
ขอฝากด้วยน่ะคร้าบบบ อยากได้ความคิดเห็นเยอะๆ ขอบคุณครับ
Umm... no comment
PS. หมูน้อยอ้วนพีกลิ้งไปมา.. เที่ยวเล่นแสนโสภาและตกท่อน้ำตาย.. วิญญาณลอยขึ้นปีกงอกออกมา... รวมกันแล้วพาให้เกิดหมูน้อยบินได้เอย...
ถ้าอายุยังน้อยอยู่ ก็สร้างฐานชีวิตให้มั่นคงก่อนก็ได้ ที่เพื่อนของพ่อคุณพูดมาก็มีส่วนถูก เขาพูดอย่างผู้ใหญ่ที่ใช้ชีวิตมามากกว่าและแนะนำเพื่ออยากให้เราได้ดี
แต่ ชีวิตคนเราว่ากันตามตรงแล้วก็อยู่ได้ไม่กี่สิบปี
ก็เลือกเอาเองแล้วกัน ว่าควรจะใช้ชีวิตแบบไหน...เพราะถ้าไม่คิดจริงจังกับนิยายถึงขนาดที่ยังไงก็ต้องยึดเป็นอาชีพ จะทำอาชีพไหนเป็นอาชีพหลัก ก็เหมือนกัน เพราะถือไปแล้วนี่ว่า นิยายคืองานอดิเรก
แต่สำหรับปัด เกิดมาชาติหนึ่ง ขอแค่ให้มีโอกาสได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักก็พอแล้ว ใครจะว่าขวางโลก หรือค่อนขอดว่าไม่กลัวอดตายหรือไง ก็ไม่คิดสนใจ
ทำวันนี้ให้ดีที่สุด อนาคตเป็นเรื่องข้างหน้าที่ยังมาไม่ถึง มีอะไรกำหนดหรือบอกได้หรือไงว่าถ้าเราเลือกเส้นทางที่เรารัก แล้วชีวิตมันจะพัง
นานาจิตตัง เน้อ ^^
แต่ ชีวิตคนเราว่ากันตามตรงแล้วก็อยู่ได้ไม่กี่สิบปี
ก็เลือกเอาเองแล้วกัน ว่าควรจะใช้ชีวิตแบบไหน...เพราะถ้าไม่คิดจริงจังกับนิยายถึงขนาดที่ยังไงก็ต้องยึดเป็นอาชีพ จะทำอาชีพไหนเป็นอาชีพหลัก ก็เหมือนกัน เพราะถือไปแล้วนี่ว่า นิยายคืองานอดิเรก
แต่สำหรับปัด เกิดมาชาติหนึ่ง ขอแค่ให้มีโอกาสได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักก็พอแล้ว ใครจะว่าขวางโลก หรือค่อนขอดว่าไม่กลัวอดตายหรือไง ก็ไม่คิดสนใจ
ทำวันนี้ให้ดีที่สุด อนาคตเป็นเรื่องข้างหน้าที่ยังมาไม่ถึง มีอะไรกำหนดหรือบอกได้หรือไงว่าถ้าเราเลือกเส้นทางที่เรารัก แล้วชีวิตมันจะพัง
นานาจิตตัง เน้อ ^^
agreed!!!!
อืมม ไม่คิดหรอกนะ - -"
มันเป็นสิ่งที่รักก็อยากจะทำไปเรื่อยๆ อาจจะขัดแย้งกับงานในอนาคต แต่ก็ทำได้มิใช่รึ?
แล้วฉันพล่ามอะไรเนี่ย - -"
PS. การถอยไม่ใช่เรื่องผิด ถ้าเป็นการถอยเพื่อกลับสู่จุดเริ่มต้นไม่ใช่ถอยเพื่อล้มเลิกความตั้งใจ...ซาโต๋ =_="
ใช่ค่ะ เป็นงานอดิเรกดีกว่านะคะ ^^ จำนำว่ามันก็ไปทั้งเงิน และก็ได้ทั้งการเขียนเลยด้วย
PS. เพียงความฝันในวันวาน~ เมื่อวานนั้นเราฝันไว้ว่าอย่างไร มันอาจจะเป็นจริงได้.. ในสักวัน
คิดเหมือนกันค่ะ
ว่าอาชีพนักเขียนคงไม่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องเรา พ่อ แม่ และหมา ๆ แมว ๆ ที่เลี้ยงไว้แน่
จึงคิดแค่ว่าจะทำเป็นงานอดิเรก ยามที่ว่างจากงานประจำ ถ้าจะเป็นนักเขียนให้เลี้ยงตัวเองได้มันจะต้องมีชื่อเสียงในระดับหนึ่ง ดังนั้นคิดว่าตัวเองไปไม่ถึงตรงนั้นแน่ และแม้จะถึงก็คงใกล้ ๆ จะแก่ ตอนนั้นคงลำบาก
มัลลิกาก็เลยพากเพียรเรียนหนังสือให้ได้ดี ๆ จบมาหางานที่มั่นคงทำ
แล้วเอาเวลาว่างมาเขียนนิยาย แล้วที่เขียนก็เพราะอยากเขียน เขียนแล้วมีความสุข ไม่ได้หวังเงินทอง จะได้พิมพ์ไม่ได้พิมพ์ช่างมัน แค่มีคนอ่านก็พอ เพราะเรามีอาขีพรองรับอยู่แล้ว ยังไง ๆ ก็มีเงินกิน ใช้ เลี้ยงดูพ่อแม่
แล้วการไม่ได้เขียนนิยายเพื่อเงินทำให้ได้งานที่บริสุทธิ์ และไม่กดดันตัวเองด้วยนะคะ (เป็นความคิดเห็นส่วนตัว)
PS. ด้วยรักและปรารถนาดี
ก็ที่คิดไว้นะอาชีพหลักอยากเป็นไกด์ - -^
แล้วเรื่องนัก (อยาก) เขียนก็เอาเป็นอาชีพทำยามว่าง
พ่อบอกว่าอาชีพที่แกเลือดแต่ละอย่าง
มันไม่มั่นคงสักกะอย่างเลย
ชิส์ ก็ข้าพเจ้าชอบเที่ยวนี่หน่า
ร่อนไปทั่วราชอาณาจักร
PS. ใครคือทายาทคนต่อไป!? [นั่นสิใครจะเป็นนายกคนต่อไป] ข้าพเจ้าเลือกอาจารย์ซากุระงิ เคนจิ โย่วๆๆๆๆ (สายเลือดดรากอนกำลังก่อเกิด)
ก็ไม่รู้สิ งิๆๆๆ แต่รักการแต่งนิยายมากเลย...
การเขียนนิยายมันเป็นงานอดิเรกที่ขายได้อ่ะครับ... ลองมองแบบนี้แล้วกัน... การเอาชีวิตของตนเองไปผูกพันธ์ไว้กับอะไรบางอย่างมากจนเกินไปจะทำให้เราไม่สามารถคว้าฝันของเราได้ดังต้องการ นิยายไม่จำเป็นต้องทำเป็น Full Time หรอกครับ ใช่ว่าเราจะเขียนได้ตลอดเวลาสักหน่อย...
PS. "Her dream shall end lives like his nightmarish life devours souls..." Endless Reverie: Her Dream, My Nightmares. Coming soon...
คงไม่คิดเอาเป็นอาชีพหลักหรอกค่ะ เขียนแค่ให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลายแล้วก็แบ่งปันให้กับเพื่อนๆได้อ่าน แต่ถ้ามีโอกาสดีๆที่จะได้เป็นนักเขียน ก็จะรีบคว้าไว้
แต่อาชีพนี้มันไม่มีหลักประกันในชีวิตมากพอ ขอแค่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักก็พอค่ะ
PS. ~~::.//ไทยรักไทยหัวใจคือ...ประชาชน//.::~~*
เห็นด้วยครับผม ^ ^
การออกหนังสือซักเล่ม ไม่ใช่เรื่องง่ายๆจริงๆเลยนะครับ เฮ้อ....!!!
PS. จังหวะและโอกาส เปิดสำหรับคนที่มีความสามารถเสมอ และเมื่อเราได้รับโอกาส นั้น...อย่าลืมไขว่ขว้ามันไว้นะครับ ^ ^
ผมคิดว่าไม่ดีกว่า
ปล.ภาพนี้จิกเขามา
PS.
นี้ด้วย
PS.
ออฟ เรนและมุ ทอมม.4 ที่พยายามแสวงหาความสนุก ชัยชนะ
พวกเขาและเพื่อนๆ จะทำอย่างไร เมื่อได้เป็นปรปักษ์ กับทอมรุ่นพี่
ที่มีพรรคพวกมากมาย
การต่อสู้ นำมาซึ่งศักดิ์ศรี มิตรภาพ ความรัก และความหลงผิด
เข้ามาอ่านเรื่องราวได้ใน
http://my.dek-d.com/Doraman_Emon/story/view.php?id=128422/
เพื่อความเป็นหนึ่ง<ทอมดี้>
PS. ฝากผลงาน เพื่อความเป็นหนึ่ง ไว้ด้วยนะค้าบ รับรองความมัน เหอๆๆขี้โม้จัง
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?