ปลอบใจไม่เป็น (ปลอบใจให้เป็น)

     พี่มิ้ง เชื่อว่ามีคนไม่มาก ที่สามารถปลอบใจคนทุกคนได้ดีในทุกเรื่อง แต่มีหลายคนที่ไม่รู้จะปลอบใจคนอื่นอย่างไร การให้กำลังใจเป็นศิลปะอย่างหนึ่งที่ไม่ง่าย แต่ถ้าถาม พี่มิ้ง จริงๆ มันมีหลักของมันที่ง่ายนิดเดียว อยากมาลองปลอบใจใครดูไหมล่ะน้องๆ

     หลักง่ายๆ ของการปลอบใจ คือ...

     รู้สึกอยากปลอบจริงๆ
     การจะปลอบใจที่สุดยอดที่สุด คือการปลอบมาจากใจ ถ้าเรารู้สึกห่วงใยคนคนนั้นจริง สิ่งต่างๆ หรือวิธีการจะออกมาเองโดยธรรมชาติ โดยที่เราไม่ต้องคิดเลย

     เอาใจเขาใส่ใจเรา
     ยังเน้นในเรื่องของความรู้สึก เนื่องจากความรู้สึกแสดงผลลัพท์ออกมาได้จริงใจที่สุด ลองจินตนาการถึงเรื่องราวของเขา แล้วนึกว่ามันเกิดขึ้นกับเรา เราก็จะเข้าใจความรู้สึกนั้นได้ แม้ไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ตาม

     ให้คำแนะนำการแก้ปัญหาดีๆ
     การให้คำชี้แนะแนวทาง ทำให้คนที่กำลังตกอยู่ในความกังวล และไม่รู้จะทำอย่างไร มีกำลังใจขึ้นมา เป็นวิธีการปลอบใจแบบสร้างสรรค์ ที่ทำให้ความหวังเกิดขึ้นใจในได้ดี

     ไม่จำเป็นต้องเป็นคำดีๆ เสมอไป
     หลายคนเข้าใจว่าการปลอบใจอาจต้องเป็นคำดีๆ อย่าง "วันพรุ่งนี้ยังมีหวังเสมอ" แต่บางสถานการณ์อย่างเพื่อนผู้ชายปลอบใจกัน การให้กำลังเบาๆ ซึ้งๆ ก็ดูจะขัดไปหน่อย การปลอบใจแบบตรง และจริงใจอย่างบางทีก็เป็นตัวเลือกที่เหมาะสม

     สัมผัส
     ภาษากายบางครั้งสามารถถ่ายทอดกำลังใจได้มากกว่าคำพูดเป็นล้านๆ คำ ไม่ว่าจะเป็นการเอามือแตะที่บ่า การนั่งข้างๆ กุ่มมือ หรือการกอด เป็นการส่งตรงพลังโดยตรง ซึ่งคนคนนั้นต้องรับรู้ถึงความหวังดีนี้แน่นอน

     ไม่ต้องปลอบใจ
     เป็นวิธีที่ให้เวลาเป็นตัวแปรสำคัญ การปล่อยให้คนที่กำลังเศร้าได้ใช้เวลาไปกับตัวเอง ทำให้ความคิดเขาสามารถนิ่งได้ด้วยตัวเอง โดยที่อาจช่วยเพียงการไปอยู่เป็นเพื่อน หรืออยู่ข้างๆ เท่านั้น

     ในเมื่อความผิดหวังเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดเวลา เกิดขึ้นได้ไม่ว่ากับใคร หลักของการปลอบใจคนอื่นเหล่านี้ ต้องถูกนำมาใช้แน่นอน มาถึงตรงนี้ น้องๆ ปลอบใจใคร เป็นหรือยังครับ ^^