สวัสดีค่ะชาวเด็กดี ไหน... มีใครเป็นแฟนคลับนิยายสยองขวัญบ้างคะ บอกตามตรงว่าพี่อรไม่ใช่สายอ่านแนวนี้เท่าไร แต่อาทิตย์ที่แล้วมีโอกาสตะลุยอ่านงานของหมวดระทึกขวัญ เพื่อค้นหานิยายน่าอ่านขึ้นมาแนะนำ แล้วอยู่ๆ ก็ไปเจอนิยายที่ชื่อว่า My school: โรงเรียนนี้ที่ฉันตาย ผลงานเจ้าของนามปากกา "ปลายฝน" บอกตามตรงว่าหลังอ่านจบ (ตอนสุดท้ายที่ลงในเว็บเด็กดี) แอบชอบเรื่องนี้มากค่ะ และคิดในใจไปแล้วว่าเธอคงต้องเคยเขียนนิยายแนวนี้มาก่อนแน่ๆ แต่ปรากฏว่านิยายเรื่องนี้เป็นผลงานแนวนิยายสยองขวัญเรื่องแรกของเธอ พูดมาจนถึงบรรทัดนี้ไม่รู้จะบอกว่าเธอมีพรสวรรค์หรืออะไรดี งั้นเรามาลองทำความรู้จักกับนักเขียนเลือดใหม่คนนี้ไปพร้อมๆ กันเลยดีกว่าค่ะ 
 

ปลายฝน นักเขียนเลือดใหม่ที่เราจะมาทำความรู้จักเธอกันค่ะ
 

ปลายฝน: สวัสดีค่ะ ชื่อ ปลายฝน อรุณรัตนา ค่ะ นามปากกา ‘ปลายฝน’ มีที่มาจากชื่อเลย ความจริงตอนแรกไม่ได้ชื่อนี้ ชื่อปลายฝนเป็นชื่อเล่นที่แม่ตั้งให้เพราะเกิดปลายเดือนกันยายนซึ่งตรงกับช่วงใกล้หมดฤดูฝนขึ้นต้นฤดูหนาวพอดี ป้ายหน้าบ้านก็ใช้ชื่อนี้ตั้งแต่เด็ก และเพิ่งเปลี่ยนมาใช้ชื่อปลายฝนเป็นชื่อจริงเมื่อสามปีก่อนค่ะ ฝนอายุยี่สิบสามปี เพิ่งเรียนจบจากคณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาไทย มหาวิทยาลัยรามคำแหงค่ะ งานอดิเรกคืออ่านหนังสือ เขียนนิยาย ออกกำลังกาย สถานที่ที่มักจะไปขลุกในวันหยุดคือห้องสมุดประชาชนค่ะ ชอบบรรยากาศเงียบสงบ ชั้นหนังสือวางเรียงราย ผู้คนก้มหน้าก้มตากับโลกจินตนาการบนหน้ากระดาษ

ฝนชอบอ่านนิยายแนวระทึกขวัญและวรรณกรรมเยาวชนเป็นพิเศษค่ะ ปกติอ่านได้ทุกเรื่องในแนวที่ชื่นชอบ ไม่จำกัดว่าต้องเป็นผลงานของใคร แต่มีนักเขียนที่ติดตามเป็นพิเศษและซื้อทุกเล่มของเขาคือแดน บราวน์ และริก ไรออร์แดน (คนเขียนเพอร์ซีย์แจ็คสันค่ะ) นามปากกา ‘ปลายฝน’ ใช้กับงานเขียนทุกแนว หลักๆ ที่กำลังเขียนอยู่คือแนวสยองขวัญและวรรณกรรมเยาวชนค่ะ
 

ปลายฝน: เริ่มจากการเป็นหนอนหนังสือตัวยงตั้งแต่เด็กเลยค่ะ จำความได้ก็ชอบอ่านหนังสือแล้ว (อ่านเกือบทุกแนวแต่ไม่ค่อยชอบหนังสือเรียนนะคะ ฮ่าๆ) เริ่มจับแป้นพิมพ์จริงๆ จังๆ ตอนอยู่มัธยมหนึ่ง เขียนแนวรักลูกกวาดเพราะช่วงนั้นคลั่งอ่านมาก พอเขียนจบก็ตระเวนส่งสำนักพิมพ์ จำได้ว่าส่งเกือบทุกที่ที่ตีพิมพ์แนวรักหวานแหววแต่ไม่เคยผ่านการพิจารณาเลยค่ะ (พอโตขึ้นแล้วกลับมาอ่านอีกรอบก็เข้าใจว่าทำไมไม่ผ่าน ยังขำตัวเองอยู่เหมือนกันว่าฉันเขียนอะไรลงไปนี่) ตั้งแต่นั้นมาก็ห่างหายยาวเลยค่ะ เป็นนักอ่านอย่างเดียวจนกระทั่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยจึงเกิดอารมณ์อยากถ่ายทอดจินตนาการของตัวเองอีกครั้ง พอดีกับที่เห็นข่าวการประกวดเรื่องสั้นของชมรมจุฬาวรรณศิลป์จึงลองส่งไปและได้รางวัลที่สามค่ะ จะว่าไปเวทีนี้ก็เหมือนกำลังใจแรกที่ส่งผลให้ไฟฝันการเป็นนักเขียนกลับมาอีกครั้ง และแรงใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการประกวดงานเขียนของโครงการ Young Thai Artist Awards 2014 จัดโดยมูลนิธิ SCG ค่ะ ฝนส่งงานเขียนแนววรรณกรรมเยาวชนไปและได้รางวัลยอดเยี่ยม มีโอกาสได้ไปทัศนศึกษาที่ประเทศอังกฤษร่วมกับเพื่อนๆ ที่ได้รางวัลจากสาขาอื่นและอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญในแต่ละสาขา ซึ่งอาจารย์ของสาขาวรรณกรรมที่ร่วมเดินทางไปด้วยคืออาจารย์บูรพา อารัมภีรค่ะ ประสบการณ์ครั้งนั้นให้อะไรหลายอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นการเปิดโลกทัศน์ เปิดมุมมองใหม่ๆ รวมถึงได้รับความรู้มากมาย โครงการนี้จึงนับเป็นกำลังใจที่ทำให้อยากเป็นนักเขียนอย่างจริงจังขึ้นมาเลยค่ะ

 

ปลายฝน เพื่อนๆ และอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญในแต่ละสาขา
โครงการ Young Thai Artist Awards 2014 
 

ประกวดได้ที่ 3 จากการประกวดเรื่องสั้นของชมรมจุฬาวรรณศิลป์ สมัยเรียมหาวิทยาลัย
 

ปลายฝน: นิยายเรื่อง My school: โรงเรียนนี้ที่ฉันตาย เป็นงานเขียนสยองขวัญเรื่องแรกในชีวิตค่ะ ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ออลเวย์ นับเป็นงานเขียนชิ้นแรกที่มีโอกาสได้เห็นเป็นรูปเล่ม และเป็นงานเขียนเรื่องแรกที่มีโอกาสได้ติดท็อปหมวดระทึกขวัญของเว็บเด็กดีเมื่อสองปีที่แล้ว กำลังใจจากนักอ่านตอนนั้นมีส่วนอย่างมากที่ทำให้เขียนจนจบค่ะ
 

‘โรงเรียนนี้ที่ฉันตาย’ เล่าเรื่องของ ‘จอมขวัญ’ ครูสาวจิตใจดีที่พบเจอกับเหตุการณ์แปลกประหลาดในเทอมสอง เมื่อนักเรียนคนหนึ่งในชั้นของเธอหายตัวไปอย่างลึกลับโดยไม่มีใครจดจำได้ถึงการมีตัวตนของเขา จอมขวัญต้องออกตามหาความจริงและไขปริศนาดำมืดในโรงเรียน ไปพร้อมๆ กับโดนผีเด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายไล่ล่า โรงเรียนนี้ที่ฉันตายไม่ได้เป็นเพียงเรื่องราวการเผชิญหน้าระหว่างผีกับคน ความดีกับความชั่ว หรือความแข็งแกร่งกับความอ่อนแอ หากแต่เป็นการต่อสู้ระหว่างความกล้ากับความกลัวในการยืนหยัดเพื่อตนเองและผู้อื่นด้วยค่ะ
 

ปลายฝน: ฝนเป็นคนชอบเรื่องลึกลับค่ะ ชอบอ่านตำนาน ปริศนาต่างๆ สนใจเรื่องราวแปลกๆ ที่เกิดขึ้น ชอบอ่านนิยายแนวระทึกขวัญมากๆ ที่บ้านมีหนังสือของสำนักพิมพ์ Bliss เต็มไปหมดเลยค่ะ และยังเป็นแฟนตัวยงของสำนักพิมพ์อักขระบันเทิงด้วย พอได้อ่านมากๆ เข้าก็อยากลองเขียนบ้างค่ะ
 

ปลายฝน: ฝนคิดว่าเสน่ห์ของนิยายแนวนี้คือความน่าติดตามค่ะ อยากรู้ว่าปริศนาคืออะไร ปลายทางของตัวละครจะเป็นอย่างไร และที่สำคัญคือการคาดเดาได้ยากค่ะ ทุกเหตุการณ์สามารถเกิดขึ้นได้ในนิยายแนวสยองขวัญ
 

ปลายฝน: ด้วยความที่เราชอบดูหนังสยองขวัญ เวลาดูฝนก็จะจดจำรายละเอียดภาพฉากต่างๆ สังเกตท่าทางและอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครค่ะ พอถึงเวลาบรรยายฉากก็จะจินตนาการภาพในหัวและสมมติว่าตัวเองกำลังเป็นตัวละครตัวนั้น เพื่อคิดตามว่าหากเราอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นเราจะคิดอะไรและรู้สึกอย่างไรค่ะ
 

ปลายฝน: ตอนเด็กๆ กลัวมากค่ะ ชนิดที่ว่าไม่ชอบอยู่ในความมืดแม้แต่นาทีเดียว เห็นเงาตะคุ่มๆ ก็จินตนาการภาพไปหมด แต่พอโตขึ้นความกลัวก็เริ่มหายไปจนตอนนี้แทบไม่กลัวแล้วค่ะ (แต่ถ้าเพิ่งดูหนังผีมาจะติดตาแทบนอนคลุมโปงเลยหนังเรื่องล่าสุดที่ทำให้กลับมากลัวผีไปพักหนึ่งคือเรื่อง The conjuring ค่ะ ฉากยื่นมือออกมาปรบจากตู้เสื้อผ้าหลอน มาก ฮ่าๆ )
 

ปลายฝน: ส่วนมากข้อมูลการเขียนแนวสยองขวัญมักจะมาจากจินตนาการที่จุดประกายจากไอเดียเล็กๆ ค่ะ อย่างเช่นเรื่องโรงเรียนนี้ที่ฉันตายมาจากความคิดเรื่องแดนสนธยา เริ่มแค่คำว่าแดนสนธยาอย่างเดียว จินตนาการก็ไหลตามออกมาเองเลยว่าเราจะเล่าอะไรถึงสิ่งนี้ จากนั้นตัวละคร ฉาก เรื่องราวก็จะตามมาเรื่อยๆ ค่ะ
 

ปลายฝน: เคยค่ะ เคยกลัวตัวละคร ‘ดวงพลอย’ ผีเด็กนักเรียนมัธยมปลาย (จากเรื่อง My school: โรงเรียนนี้ที่ฉันตาย) กลัวเวลาบรรยายถึงเขาเพราะตอนเราเขียนก็จะจินตนาการภาพตามไปเรื่อย และสมมติว่าตัวเองเป็นตัวเอกที่กำลังโดนตามล่า ผีดวงพลอยเป็นตัวละครที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้เลย ไม่รู้เหตุผล ไม่รู้ที่มาที่ไปและไม่รู้เลยว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ 
 

ผลงานเรื่อง My mysterious school โรงเรียนนี้ที่ฉันตาย กำลังจะลงแผงหนังสือแล้วเร็วๆ นี้
 

ปลายฝน: คำถามนี้ตอบยากมากค่ะ ฮ่าๆ มีเรื่องโปรดในดวงใจเยอะมาก แต่ถ้าให้เลือกจริงๆ ขอยกให้ Zoo แล้วกันค่ะ เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นแนวสยองขวัญของ โอตสึอิจิ ปรมาจารย์แนวสยองขวัญ เล่มนี้จะไม่มีผีค่ะ เป็นอารมณ์ระทึกขวัญ หดหู่ บีบอารมณ์มากกว่า ฝนชอบอ่านหนังสือที่ทำให้เรากลัวได้โดยไม่ต้องมีผี สำหรับเล่มนี้ชอบเรื่อง Seven rooms ที่สุดค่ะ เป็นเรื่องราวของสองพี่น้องที่โดนจับมาขังไว้ในสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งคนที่โดนจับมาจะโดนฆ่าวันละหนึ่งคน ตอนอ่านรู้สึกกลัวแทนสองพี่น้องและคอยลุ้นตามว่าพวกเขาจะสามารถรอดออกไปได้หรือไม่ และสาเหตุที่ทำให้ชอบเรื่องนี้ที่สุดคือตอนจบค่ะ... ตอนจบทำให้น้ำตาคลอและหดหู่ไปนานเลย
 

ปลายฝน: ชอบการหักมุมค่ะ ฝนชอบดูหนังและอ่านหนังสือหักมุมมาก ชอบการที่เราคาดเดาไม่ได้เพราะสถานการณ์สามารถพลิกแพลงตลอดเวลา
 

ปลายฝน: หลอน หัก มุม
 

ปลายฝน: สิ่งแรกที่นักเขียนแนวสยองขวัญควรคำนึงถึงคือ ตอนเขียนเราต้องทำตัวเองให้เป็นตัวละครให้ได้ค่ะ เพราะการเล่าเรื่องที่ดีคือต้องรู้จริงว่าตัวละครนั้นกำลังรู้สึกอย่างไร เมื่อเราเข้าไปสัมผัสฉาก สัมผัสสถานการณ์ในเรื่องได้แล้ว เราจะถ่ายทอดออกมาได้สมจริงและสามารถส่งต่ออารมณ์ให้คนอ่านได้ค่ะ
 

คิดถึงบรรยากาศอึดอัดค่ะ นิยายสยองขวัญไม่จำเป็นต้องมีผี แต่ต้องสามารถสร้างอารมณ์ให้คนอ่านกลัวได้ผ่านตัวอักษรโดยไม่มีภาพหรือเสียงช่วย หากทำให้คนอ่านรู้สึกถูกบีบคั้นจนอยากหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ได้ นับว่าประสบความสำเร็จในการเขียนแนวนี้แล้วค่ะ
 

อีกสักรูปส่งท้าย
 

ปลายฝน: ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณเพื่อนนักอ่านสำหรับคอมเมนท์และกำลังใจนะคะ สำหรับฝนแค่มีคนเพียงคนเดียวที่ชอบนิยายของเราก็ถือเป็นความสุขมากๆ แล้ว และฝากถึงเพื่อนๆ ที่อยากเป็นนักเขียนว่าขอให้ยืนหยัดเพื่อความฝันของตัวเองค่ะ คนเราเกิดมาเพียงครั้งเดียว อย่าปล่อยเวลาหรือโอกาสทิ้งไปจนในอนาคตต้องมานั่งคิดว่า ‘ถ้าตอนนั้นเราทำแบบนั้นก็คงดี’ อย่าคิดว่าเป็นไปไม่ได้หรือเราไม่มีวันทำได้ ทุกสิ่งสามารถเป็นจริงได้หากเราไม่ย่อท้อ ไม่มีความฝันไหนไม่ควรค่าแก่ความพยายามค่ะ

 

ปิดท้ายได้สวยมากสำหรับมุมมองโดนๆ จากปลายฝน พี่อรก็หวังว่านักอยากเขียนของเว็บเด็กดีจะยังสู้ต่อไปนะคะ เพราะไม่มีความฝันไหนไม่ควรค่าแก่การพยายามค่ะ ส่วนสัปดาห์หน้าพี่อรจะพานักเขียนเด็กดีรุ่นพี่คนไหนมาแนะนำ รอติดตามให้กำลังใจกันด้วยนะคะ ตอนนี้ถ้ายังพอมีเวลาแนะนำให้ทุกคนลองอ่านงานของปลายฝนกันดูค่ะ พี่อรทำลิงก์เชื่อมต่อไปให้แล้วจิ้มที่ชื่อได้เลย แล้วพบกันฉบับหน้าค่ะ สวัสดีค่ะ