คงเป็นการข้ามถนนที่เวลาที่เราก้าวไปยังอีกฝั่งมีคนที่คอยจับมือเราไปตลอดทางจะเป็นใครก็เเล้วเเต่เขาก็คงทำให้เรามีความสุขเเละอุ่นใจได้ เเละการที่เราจะจับมือกับใครสักคนนั้นเราก็คงต้องไว้ใจเขาจริงมั้ยล่ะ...

ปกติเป็นคนไม่ค่อยกล้าข้ามถนนเพราะว่าดูรถไม่เป็น เวลาข้ามก็จะให้คนอื่นพาข้ามตลอด แล้วคือวันหนึ่ง ข้ามถนนหน้ารร.ไปซื้อขนมกับเพื่อน แต่ขากลับเพื่อนมันไม่ได้ข้ามกลับมาด้วย เราเลยต้องข้ามคนเดียว คือยืนขาสั่นมาก ที่คิดตอนนั้นคือกลัวว่าระหว่างที่เรากำลังข้ามอยู่จะมีรถวิ่งมาชนเรารึเปล่า เราก็เลยยืนรอตรงข้างถนนนานมาก กะว่ารอให้ถนนโล่งมากๆก่อน แล้วค่อยข้าม แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เพราะช่วงตอนเย็น ถนนหน้ารร.จะรถพลุกพล่านตลอด แต่เราก็ยังไม่กล้าข้ามอยู่ดี แต่จู่ๆเราก็เห็นเงิน 20 บาท ตกอยู่ฝั่งตรงข้าม คือแบบมีแรกฮึดที่จะข้ามเลย เพื่อจะไปเก็บเงิน เราเลยตัดสินใจรีบวิ่งข้ามถนนมาอย่างรวดเร็ว แล้วรีบหยิบเงิน 20 บาทไปในทันที เรียกได้ว่าถ้าไม่มีเงินที่ร่วงอยู่นตรงนั้น วันนั้นเราคงไม่ได้ข้ามถนนเป็นแน่ เอาง่ายๆคือความงกเป็นบ่อเกิดของความสำเร็จในการข้ามถนน555

ตอนนั้นก็กำลังจะข้ามถนนปกติค่ะ แล้วก็ทำเหมือนทุกที (' '//)มองซ้าย (\\' ')มองขวา เตรียมพร้อม..วิ่ง! พึบ~มาได้ครึ่งทาง แป็ปนะ... หันขวา เฮ้ยรถๆๆๆๆOoO!! (กรี๊ด!อย่าชนเรานะ) เราก็หยุดค่ะ หยุดข้ามและยืนอยู่กลางถนน ไม่วิ่งไปข้างหน้าและไม่ถอยกลับ เรานิ่งมาก พอรถเริ่มชะลอหยุด เราก็ค่อยวิ่งข้ามไป 5555 #งงตัวเองทำไมไม่รีบข้ามไปเลย

คงเป็นการข้ามถนนที่เวลาที่เราก้าวไปยังอีกฝั่งมีคนที่คอยจับมือเราไปตลอดทางจะเป็นใครก็เเล้วเเต่เขาก็คงทำให้เรามีความสุขเเละอุ่นใจได้ เเละการที่เราจะจับมือกับใครสักคนนั้นเราก็คงต้องไว้ใจเขาจริงมั้ยล่ะ...

อยากเล่า...

มันไม่น่าเล่าอะค่ะ...5555+

คือพ่อเป็นคนที่ชอบห่วงเราเกินเหตุมากๆ เวลาต้องไปทำงานบ้านเพื่อนแล้วขากลับ พ่อขี้เกียจมารับ (" ") ก็จะบอกให้เพื่อนพาเราข้ามถนน เพราะกลัว(?) เอ...เราก็ข้ามถนนเป็นนะคะ ฮ่าๆ แต่ไม่รู้ทำไม พ่อกำชับเสมอให้เพื่อนพาข้าม เพื่อนนี่ก็น่าไว้ใจไปหม๊ดดดดด ตอนยืนรอรถ มันแทบจะถีบเราลงถนนด้วยความหมั่นไส้ 5555555 (อุ๊บส์) 

อยากได้นิยายยยยอ่าาาา อยากด้ายยยยยย (หน้าด้านจัง 555555) ไม่มีไรหวือหวาเลยค่ะ ปู้ชายก็ไม่มี ตอนนี้อยู่บนคาน อยากได้โซลดามาครอบครองงงง

ตอนนั้นน่าจะประมาณ ม.1 คือถนนหน้าหมู่บ้านเขาทำใหม่ มันกว้างขึ้นแล้วก็ข้ามยากขึ้น แล้วรถนี่ก็วิ่งกันอย่างกับอาม่าจะตายต้องรีบไปดูใจ =**=  มีอยู่วันนึง รถวิ่งเร็วเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือมีคนพาข้าม ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนั้นจะไปบ้านเพื่อนซึ่งมันอยู่ตรงข้ามกับเรา ก็ยืนรอให้รถว่างอยู่ค่ะ แล้วมีลุงคนนึง เขาเดินมาถามประมาณว่าข้ามไม่เป็นเหรอ เราอยากจะบอกว่าข้ามเป็นนะ แต่หัวมันส่ายไปเองเฉยเลย แล้วลุงเขาก็พูดอะไรไม่รู้จำไม่ได้ แต่น่าจะประมาณว่าเดี๋ยวพาข้ามอะไรทำนองนี้แหละค่ะ ที่จำแม่นที่สุดของที่สุดคือ-ท่าพาข้ามนี่แหละ -_- จับแขนเสื้ออะไรแบบนี้ไม่ว่านะ แต่นี่เล่นขยุ้มคอเสื้อเลยค่ะ คอเสื้อด้านหลังอ่ะค่ะ แล้วก็พาเราข้ามด้วยท่านั้นนั่นแหละ รู้สึกมีความเถื่อนนิดๆ นะตอนนั้น ถ้าเราตัวเบากว่านี้นี่ลุงเขาคงยกเหมือนจับแมวแล้วมั้ง 
#ลุงขาหนูไม่ใช่แมว จับดีๆ ก็ได้ 

ไม่อยากจะเล่าเลยค่ะ คือตอนเราอายุประมาณ10 ขวบเรากำลังจะข้ามถนนค่ะคือแถวบ้านเรามันไม่มีทางม้ลายค่ะเเล้วก็ไม่มีสะพานลอยด้วย ตอนนั้นเราก็ข้ามปกติแล้วที่นี้มันมีรถจักรยานยนต์ขับมาค่ะ เร็วมากกกก เเล้วเราเกือบโดนชน พอรถผ่านเราไปปุ๊บ เค้าก็หันมาค่ะ เเล้วพูดว่า "-เด็กไร้การศึกษา" ตอนนั้นเราช็อกมากคะ หลังจากนั้นเวลาเราข้ามถนนก็จะดูรถว่ามีรถหรือเปล่าแล้วก็ดูความเร็วของรถค่ะ

ตอนนั้นประมาณม.1-2 นี่แหละค่ะ กำลังจะเดินข้ามถนนในโรงเรียนกับเพื่อน ช่วงนั้นThe Face กำลังมาเลย จัดไปค่า ข้ามถนนทีอย่างกับเดินบนเวทีวิคตอเรียซีเคร็ท หนูก็อินไปหน่อยลืมดูรถตอนกำลังข้าม(แต่ก่อนข้ามมองละน้า) ปี๊นนนนน อย่างดัง คือเงิบมาก55555555 รถมาจากหน๊ายย มาดนางแบบเหลือเพียงเด็กขายพวงมาลัยบนถนน นร.แถวนั้นหันมามองหมด นี่ก็พนมมือไหว้แทบลงไปกราบ ส่วนเพื่อนก็ขำจังเลย ทุกวันนี้มันก็ยังล้ออยู่ว่าตอนนั้นไปทำเอ็มวีบนถนนทำไมอ่ะ-^- อะไรกัน ของแบบนี้เจแปนก็ทำไม่ได้นะเหวยย แต่ถ้าถามว่าอายมั้ย ตอบได้อย่างมั่นใจว่าอายมากค่ะ55555555555 จริงๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าเล่า เป็นการเผาตัวเองไปในตัว แต่เพื่อโซลดาเค้ายอมได้ทุกอย่าง อ๊ายยย <3

ปกติเป็นคนไม่ค่อยกล้าข้ามถนนเพราะว่าดูรถไม่เป็น เวลาข้ามก็จะให้คนอื่นพาข้ามตลอด แล้วคือวันหนึ่ง ข้ามถนนหน้ารร.ไปซื้อขนมกับเพื่อน แต่ขากลับเพื่อนมันไม่ได้ข้ามกลับมาด้วย เราเลยต้องข้ามคนเดียว คือยืนขาสั่นมาก ที่คิดตอนนั้นคือกลัวว่าระหว่างที่เรากำลังข้ามอยู่จะมีรถวิ่งมาชนเรารึเปล่า เราก็เลยยืนรอตรงข้างถนนนานมาก กะว่ารอให้ถนนโล่งมากๆก่อน แล้วค่อยข้าม แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เพราะช่วงตอนเย็น ถนนหน้ารร.จะรถพลุกพล่านตลอด แต่เราก็ยังไม่กล้าข้ามอยู่ดี แต่จู่ๆเราก็เห็นเงิน 20 บาท ตกอยู่ฝั่งตรงข้าม คือแบบมีแรกฮึดที่จะข้ามเลย เพื่อจะไปเก็บเงิน เราเลยตัดสินใจรีบวิ่งข้ามถนนมาอย่างรวดเร็ว แล้วรีบหยิบเงิน 20 บาทไปในทันที เรียกได้ว่าถ้าไม่มีเงินที่ร่วงอยู่นตรงนั้น วันนั้นเราคงไม่ได้ข้ามถนนเป็นแน่ เอาง่ายๆคือความงกเป็นบ่อเกิดของความสำเร็จในการข้ามถนน555

ตอนเด็กๆ เคยข้ามถนนไปกับแม่ ตอนนั้นอยู่กลางถนนพอดี รถโล่งมากไม่มีสักคัน แล้ว-เราก็นึกสนุก อยากวิ่งไปอีกฝั่งเร็วๆ เลยปล่อยมือแม่แล้ววิ่งออกไป พอดีกับรถจักรยานยนต์ที่ไหนไม่รู้ขี่มาด้วย จำไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น จำได้แค่ว่ารองเท้าหลุดไปหนึ่งข้าง ส่วนเราก็นั่งอยู่บนฟุตบาทมีรอยถลอกนิดหน่อย เอาแต่ร้องไห้หาแม่ แต่มันไม่ได้เป็นอดีตฝังใจอะไรหรอกค่ะ

ช่วงนั้นเป็นช่วงขึ้นม.4ใหม่ๆค่ะ จำได้ว่าตอนนั้นต้องข้ามถนนใหญ่เพื่อมารอรถ ร.ร กับเพื่อน แล้วพอดี ช่วงนั้นมีรถเยอะมาก ก็เคยได้ยินข่าวมาว่าเคยมีคนโดนรถชนตรงนั้นแล้วเสียชีวิต เรียกได้ว่าเป็นทางอาถรรพ์เลยทีเดียว แล้วช่วงนั้นเป็นคนขี้กลัวมากค่ะ เลยคิดว่าต้องคอยมองรถซ้ายขวาเพื่อการข้ามถนนอย่างปลอดภัย และตอนนั้นล่ะค่ะที่ข้ามเสร็จ บอกเลยว่าดีใจมากที่ข้ามสำเร็จ ก่อนเพื่อนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจะทักว่า-เหยียบขี้หมาเหรอวะ ตอนนั้นงงมาก ก่อนจะพลิกฝ่าเท้าขึ้นมาดู เชี่ย แจ๊กพอตแตก! เผลอมองที่จะข้ามถนนเลยเผลอเหยียบขี้หมาเข้า สรุปวันนั้นไม่ได้ไปโรงเรียนค่ะ อยู่บ้านขัดรองเท้า จากประสบการณ์ที่เกิดขึ้นสอนให้รู้ว่าตอนข้ามถนนไม่ควรมองแค่ซ้ายขวา แต่ควรมองพื้นถนนด้วย

วันนั้นเป็นวันที่ไปดูหนังกับเพื่อนเป็นครั้งแรก แบบรู้สึกตื่นเต้น ตอนหยิบกางเกงมาใส่ก็ไม่ได้ดูหรอก พอไปถึงที่นัดกับเพื่อนถึงรู้ตัวว่ากางเกงหลวม ตอนวิ่งข้ามทางม้าลายมือก็ต้องจับกางเกงไปด้วย คือไม่จับหลุดแน่ พอไปถึงห้างก็เลยซื้อเข็มขัดมาใส่แก้ขัดไปก่อน (ภาพตอนนั้นมันคงตลกน่าดู)

ตอนนั้นก็กำลังจะข้ามถนนปกติค่ะ แล้วก็ทำเหมือนทุกที (' '//)มองซ้าย (\\' ')มองขวา เตรียมพร้อม..วิ่ง! พึบ~มาได้ครึ่งทาง แป็ปนะ... หันขวา เฮ้ยรถๆๆๆๆOoO!! (กรี๊ด!อย่าชนเรานะ) เราก็หยุดค่ะ หยุดข้ามและยืนอยู่กลางถนน ไม่วิ่งไปข้างหน้าและไม่ถอยกลับ เรานิ่งมาก พอรถเริ่มชะลอหยุด เราก็ค่อยวิ่งข้ามไป 5555 #งงตัวเองทำไมไม่รีบข้ามไปเลย

คือวันนั้นเดินไปกับเพื่อนอีกสองคนรวมตัวเองเป็นสามคนค่ะ กำลังจะเดินเข้าตลาดกันหลังจากโรงเรียนเลิกแล้วมันดันไม่มีรถเมล์ก็เลยเอาวะเดินก็เดิน 555 แล้วทีนี้มันต้องข้ามถนนเส้นหลักของจังหวัดเลย รถก็เยอะแถมวิ่งเร็ว ด้วยความขี้เกียจสะพานลอยจึงตัดสินใจข้าม แล้วพวกเราก็ข้ามไปอยู่กึ่งกลางตรงที่เป็นจุดยูเทิร์นรถ(มันเป็นจุดข้ามหลักของเด็กๆ 555) เอาละทีนี้ซ้ายขวาหน้าหลังมีแต่รถ รถห้อมล้อมกันเลยทีเดียว ยืนค้างกันตรงนั้นนานมากเพราะรถเยอะข้ามไม่ได้สักที จนสุดท้ายเราก็ตัดสินใจก้าวล้ำไปนิดนึงทำท่าจะข้ามกะว่าถ้าฉุกเฉินจะถอยทัน -0- รถยนต์ที่กำลังขับมาเค้าเลยชะลอให้ในที่สุดพวกเราก็รอดมาได้อย่างปลอดภัยค่ะ ข้ามได้เพราะความกล้าจริงๆ 5555

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด FC พี่ซี เลิฟฟฟฟฟฟฟ มากๆๆๆ อ่านแล้วได้แรงบันดาลใจเยอะมากกกก ฮืออออๆๆๆ เพราะปกติก็ได้กำลังใจพี่ซีอยู่แล้ว ยิ่งได้มาอ่านก็ยิ่งได้อะไรมากมายเลย รักพี่ซีมากๆๆๆๆๆๆๆๆ นะคะ <3 ขอเป้นกำลังใจให้ทุกผลงานเลยค่ะ หลงใหลลลล 

เป็นเหตุการณ์สดๆร้อนๆเลยค่าาา ประมาณเดือนที่เเล้วเลยได้มั้ง555 ก็คือว่าตอนนั้นไปเดินซื้อของกับเเก๊งเพื่อนมาใช้ทำงานอ้ะค่ะร้านอยู่ตรงริมถนนเลยค่าาา ซึ่งพวกหนูเดินมาฝั่งตรงข้ามเเล้วต้องข้ามถนนมาอ้ะค่ะเพราะ เเถวนั้น ไม่มีสะพานลอยเลยค่ะ เเบบช็อกค่ะ ถนนมีรถมาห้าถึงหกเลน เเถมมากันเร็วมากๆ คือเเบบ มันก็ต้องข้ามอ่าค่ะ ซึ่งปกติ หนูเเทบจะไม่ข้ามถนนเลย หนูข้ามเเต่สะพานลอย ก็เลยกลัวมากตอนนั้น เเบบกลัวรถชนมาก ไม่รู้ว่าจะข้ามตอนไหนดีก็เเบบ เเล้วตอนนั้นคนเเถวนั้นไม่มีใครจะข้ามเลย เเถมเพื่อนๆของหนูก็ไม่กล้ากันด้วย พวกเราจึงค่อยๆกระตึ้บ กระตึ้บไป เเต่หนูจำได้ว่าเเม่เคยสอนไว้ว่า "เวลาถ้าจะมีรถมอไซต์มาชนให้เอามือยันไว้" ซึ่งหนูก็จำอย่างงั้นได้ ดังนั้นเวลาหนูข้ามถนนตอนนั้นหนูเลยยกมือขึ้นมาข้างๆ ทำท่าห้ามเเล้วชูสุดเเขนค่ะ ทีนี้รถจอดเลยอ้ะ คือเเบบตอนนั้นอายมากไม่รู้ทำไง เผลอตะโกน'ขอบคุณค่ะ' ลั่นถนนเลย คือเเบบตอนข้ามถนนนี่คือสติหลุดอ้ะ รีบวิ่งข้ามเลย เเบบเสียวว่าเฮ้ยเราจะข้ามทันไหมอ้ะค่ะ จนตอนนี้เพื่อนล้อจนติดปากเเล้วว่า'ผู้กล้าข้ามถนน' ก็เเบบ ขำขำในห้องเรียน 555 เเอบอายนิดๆด้วย ก็ถือเป็นประสบการณ์ที่ไม่มีวันลืมเลยค่ะ คิดเเล้วก็เขินค่ะ

ประสบการณ์การข้ามถนนของเราจ้า ><~ คือ ปกติเป็นคนที่ค่อนข้างขี้กลัวนิดๆ(กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง555) แล้วตอนเด็กๆเราเป็นคนชอบอ่านเรื่องแนวสยองขวัญมาก เรื่องผียิ่งชอบฟังเลยจ้า(แต่กลัว?) แล้วดันไปอ่านเจอเรื่องผีที่ตายเพราะ การข้ามถนนจ้า เรานี่ตั้งแต่อ่านกลัวขึ้นมาทันทีเลย T^T จากนั้นก็ไม่ชอบข้ามถนนเลยง่ะ เวลามีถนนจะชอบขึ้นสะพานลอยตลอด(ประเด็นคือวิวสวย555) อละจนถึงปัจจุบันนี้ก็ยังไม่ชอบข้ามถนนเลยง้าา ... #นี่ขนาดโตแล้ว ยังตำได้แม่นเลยงื้ออ ;-; #ปล.เก๊าชอบอ่านนิยายของพี่นางร้ายมากๆน้าา งื้ออ *อ้อนเอานิยายแปป*

    ของเราเป็นเรื่องที่โก๊ะๆนิดหน่อย คือตอนนั้นอยู่ประมาณประถม น่าจะป.3หรือป.4นี่แหละ วันนั้นเป็นวันคริสต์มาสพอดี เราไปงานนี้กับเพื่อนในห้องซึ่งคุณครูเป็นคนจัดขึ้น ก็สนุกดีมีการจับของขวัญ ร้องเพลงบลาๆ จำได้ว่าวันนั้นแต่งชุดกระโปรงสีแดงดูเป็นผู้หญิงสุดๆ หลังจบงานพ่อกับแม่ก็มารับปกติ แล้วเราก็ต้องลงไปซื้อไก่ทอดซึ่งต้องข้ามถนนไปซื้อ (จะเล่าเรื่องคริสต์มาสเพื่อ= =)
    นั่นแหละค่ะ รถเยอะมากๆ แต่ละคันนี่ขับเร็วสุดๆ เราก็ยืนรอไปสักพัก แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าถนนจะโล่งดูปลอดภัยเลย จำได้ว่ามีรถกระบะสีขาวขับมาไวพอสมควรแล้วเหมือนเขาจะแอบชะลอความเร็วให้เรา แต่เราก็ยังไม่แน่ใจไงว่าเขาชะลอให้จริงๆรึเปล่าก็เลยยังไม่ข้าม พอรู้ตัวว่าเขาชะลอให้เราเราก็เลยตัดสินใจข้าม แต่จังหวะนั้นรถกระบะดันเร่งความเร็วแรงสุดเพราะคิดว่าเราคงไม่ข้ามแล้วแน่ๆ แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นเอง รถกระบะพุ่งเฉียดตัวเราไปเร็วมาก โชคดีสุดๆที่ข้ามพ้น หัวใจนี่แทบตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

    จะบอกว่าเวลาจะข้ามถนนเนี่ย ถ้ารถเยอะๆก็ดูดีดีก่อนนะ แล้วถ้าเขาชะลอให้เราก็ตัดสินใจให้ไวข้ามไปเลย หรือทางที่ดีก็รอให้มันปลอดภัยจริงๆก่อนค่อยข้าม เดี๋ยวมันจะเป็นแบบเราหรือแรงกว่าเรา
ปล. ถ้ามีพระเอกมาพาข้ามนี่จะไม่ยอมเดินเลย (ถ่วงเวลา) 55555

ตอนนั้นอยู่ญี่ปุ่นกำลังออกจากหอไปเรียนที่มหาลัย เดินตรงทางเท้า เจอพี่สาวคนไทยเหมือนกัน พี่เดินหันหลังให้อยู่ เลยตั้งใจจะเดินไปทัก แต่ไม่ทัน พี่แกข้ามถนนไปแล้ว เราตามหลังไปประมาณสามวิ เราก็คิดว่าไม่น่ามีรถมาเพราะไม่ได้ยินเสียงรถ แล้วเสามันบังพอดี เลยวิ่งพรวดออกไปตรงทางม้าลาย แล้วมอไซต์ดันมาพอดี คนขับมอไซต์บอกเห้ยย ไม่ได้ๆๆ ไอ่เราก็ตกใจแล้วมอไซต์ก็ใกล้มากยังไงก็เบรคไม่ทัน ณ จุดนั้นก็คิดว่าเราจะต้องตายละหรอ แต่ไม่ ยังตายไม่ได้ ยังไม่ได้ทักพี่เขาเลย กับคนที่ชอบก็ยังไม่ได้บอกชอบ เลยสไลด์เท้าหลบมอไซต์ไปอย่างเฉียดฉิวมาก รีบวิ่งเข้ามหาลัยไปเลย ไม่กล้าหันกลับไปมองกลัวเขาด่าแล้วฟังไม่ออก สรุปไม่ได้ทักพี่เขาเพราะเดินตามไม่ทันเลย วิ่งก็ไม่ทัน อะไรจะฟาสต์สิบขนาดนั้น เหนื่อยมาก กะแค่ทักเฉยๆ เอง

ไงดีล่ะ...ของเราเป็นประสบการณ์ที่ไม่ดีเท่าไรค่ะ

การข้ามถนนของเราเป็น phobia เหมือนเรื่องนี้หน่อยๆ เลยก็ว่าได้นะ 555 คือตอนนั้นอยู่ประถมสองค่ะ อาจารย์ประจำชั้นพาไปเดินเที่ยวรอบหมู่บ้านแบบลัดโน่นออกนี่ สุดท้ายจะวกมาเข้าโรงเรียนอีกทางหนึ่ง จำได้ว่าตอนนั้นตื่นเต้นมาก ผ่านบ้านตัวเองก็ชี้ให้เพื่อนดูว่านี่บ้านเรานะๆ แล้วทีนี้อาจารย์ก็ให้หยุดพักที่บ้านเพื่อนคนหนึ่งในชั้น ซึ่งตอนนั้นเพื่อนเราบอกว่าอยากกินขนมร้านตรงข้าม แล้วมันมีถนนกั้นอยู่ เพื่อนบอกว่า มา จับมือเราไว้เราจะพาข้าม ก็เลยจับมืเพื่อนแล้วข้ามถนนค่ะ ไม่ได้บอกครูด้วย แล้วทีนี้รถชนเรา เพื่อนที่ว่าให้จับมือไว้นี่หายไปไหนไม่รู้ เราโดนชนคนเดียว คือนั่นเป็นประสบการณ์การโดนรถชนของเราที่แย่มากกกก จำได้ว่าเจ้าของรถอุ้มเรามาวางที่โต๊ะของร้านขนมอีกฝั่งหนึ่ง คนมุงเยอะมาก แล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย ตื่นมาอีกทีอยู่โรงพยาบาล แล้วความทรงจำก็หายไปอีก รู้ตัวอีกทีก็อยู่บนรถครู มีแม่อยู่ด้วย กำลังจะกลับบ้าน แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีก รู้อีกทีอยู่บ้านแล้ว เหมือนทุกอย่างมันเบลอๆ ไปหมเลย การข้ามถนนครั้งนั้นเลยเป็นอะไรที่เราลืมไม่ลงสุดๆ ค่ะ ตอนนี้ยังมีแผลเป็นที่สะโพกอยู่เลย แล้วก็กลัวการข้ามถนนนิดหน่อย กลัวการใช้ยานพาหนะด้วย (ทุกวันนี้ไม่เคยใช้มอเตอร์ไซค์เลย ไปกับเพื่อนตลอด T^T) เหมือนเป็นแผลเล็กๆ ในใจอ่ะค่ะ แล้วก็รู้สึกผิดด้วยที่ไปไหนไม่บอกครูทำให้ครูต้องลำบากมาห่วงเรา คิดถึงทีไรก็รู้สึกแย่ทุกครั้ง

เรื่องมันเศร้าค่ะ 555555 

คือวันนั้นเรากับพี่ข้างบ้านจะไปยืมนิยายที่บ้านการ์ตูน แล้วรถมาจอดอีกฝั่งหนึ่ง ก็เลยต้องข้ามถนนไป คือตอนข้ามก็มีตัวเรา พี่ข้างบ้าน แล้วก็พี่ในโรงเรียนค่ะ ทีนี้พอข้ามไปถึงกลางถนน ก็มีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งมาจอดติดไฟแดงอยู่ พี่ในโรงเรียนเขาก็ร้องทักผู้ชายคนนั้นที่อยู่บนมอเตอร์ไซค์ เราก็มองตามค่ะ ไม่เห็นหน้าคนขับหรอกค่ะ เพราะเขาใส่หมวกกันน็อค แต่ความจริงก็แอบคุ้นนะคะ ฮ่า แล้วเราก็มองไปที่คนซ้อนค่ะ เห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเราจำได้ว่าตอนนั้นเป็นแฟนอยู่กับพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่พี่ข้างบ้านเราแอบชอบค่ะ (งงมะ) 55555555 นั่นแหละค่ะ จากนั้นเรากับพี่ข้างบ้านก็ยืนเงิบกันเลย เพราะพี่ข้างบ้านเราแอบชอบผู้ชายคนขับอยู่ไง แต่นางดันมากับแฟน แล้วก็ดั๊นมาบังเอิญเจอตอนข้ามถนนด้วยค่ะ ฮ่าาาาา จี๊ดสุดๆ ไปเลยยย

 ประสบการณ์การข้ามถนนที่อยากเล่ามากที่สุด...คืออย่างแรกเลย วันนั้นเป็นอะไรที่พอนึกย้อนกลับไปแล้ว สงสัยว่าเราทำมันได้ไง! เราจำได้ดีในตอนนั้นเราอยู่แค่ประถมได้ ไม่น่าเกินปอสี่ มันเป็นเวลาที่ควรกลับบ้านได้ตั้งนานแล้ว ช่วงนั้นมีงานริมถนนหน้ารร.  เราก้อจะขึ้นสะพานลอยตามปกติอะน่ะ แต่...!!! ไม่ได้งดใช้ชั่วคราว ไม่ได้เสีย ไม่ได้เกิดเสียงอะไรแปลกๆ แบบที่เจแปนเจอะเจอมา สะพานปกติดี สกปรกเหมือนเดิม มีแก้วน้ำ ไม้เสียบลูกชิ้นทิ้งเกลื่อนเหมือนเดิม(แล้วมันยังไงล่ะเนี่ย) ที่เพิ่มเติมคือพวกรุ่นพี่ผู้ชายสี่ห้าคน แต่ละคนก้อตัวโคล่งทั้งนั้น นั่งตรงทางขึ้นพอดีเด๊ะ นึกในใจท่าไม่ดี เมื่อวานเดินผ่านพวกนั้นแล้วโดนถามขอตังค์ ว่าจะหลบไปอีกข้างหนึ่ง แต่ดันมีที่ปิ้งร้อนๆของป้าขายไก่ย่างขวางโลกอยู่ สุดท้ายเลยตัดสินใจข้ามถนนเป็นครั้งแรกเอาซะตอนนั้น พอเริ่มก้าว รถจากตอนแรกไม่เท่าไร จู่ๆก้อเยอะเฉย คิดว่าอยากกลับบ้าน ไปดูการ์ตูน ไปกินข้าวเร็วๆ แต่ลังเลที่จะข้ามไป มองรถมาเรื่อยๆ ไม่หมดเสียที รอจนในที่สุด วิ่งไปข้างหน้ามั่วๆ กลัวก้อกลัว ยิ่งมีเสียงคนปีบแตร(ให้รถคันอื่น)สะดุ้งทีแล้วใหญ่ ข้ามมาเสร็จคือ ตะลึง ดีใจ อะไรปนๆกัน กลับมาบ้านรีบบอกอาม่า อวดพี่น้องว่า ข้ามถนนรถเยอะๆมาได้ หลังจากนั้น วันอื่นๆ เราก็รอเวลาเลิกเรียนจะได้ข้ามถนนแทนสะพานลอยไปพักใหญ่...ถ้าเป็นปัจุจบัน รู้สึกว่า ตอนนั้นที่ตนเองทำติ๊งต๊อง น่าอาย ตลก แต่ว่าถ้าไม่ข้ามมาตอนนั้นนึกไม่ออกว่าชาตินี่จะข้ามเป็นเมื่อไหร่555 (งานนี้ไม่มีพระเอกช่วยพาข้ามแบบนางเอกในเรื่องนะ)