คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : ตอนที่44 เจียวลู่1
เพล้ง!
เสียงแจกันแตก ยามตกกระแทกพื้นห้อง จนดังลั่น
เสียงที่เกิดขึ้นนั้น เป็นห้องส่วนตัวในเรือนของเจียวลู่ นางกำลังช้ำใจกับการกระทำของสามีที่รับนางแพศยาเข้าเรือนมา ยัง...ยังไม่พอ! ยังมีเรื่องราวปวดหัวของบุตรีอย่างต่อเนื่อง แล้วดูเถิด...นางเมียน้อยยังร่วมมือกับคุณหนูใหญ่ เล่นงานลี่จูจนร้องไห้โฮ ขังตัวเองอยู่ในเรือน แถมฝ่ายชายก็ตีหน้ามึนขอตัวกลับออกไปเสียอย่างนั้น แล้วอย่างนี้ บุตรสาวนางจะเอาหน้าไปไว้ที่ใดกัน ยังจะมีชายใดสนใจร่วมผูกผมอีกบ้าง พวกบ่าวไพร่ก็ช่างปากพล่อย นินทาไปจนทั่ว หึ! นางจะไล่ออกไปให้หมด!
“แม่รองมีสิ่งใดกับเหมยเอ๋อร์หรือเจ้าคะ” หนิงเหมยเอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องแห่งนี้ ตามคำสั่งเรียกเชิญของอีกฝ่าย ว่าให้มาหากันเพียงลำพัง
นางหยุดยืนมองฮูหยินรองของบิดาแสดงอาการเกรี้ยวกราดในแบบที่ไม่เคยเป็น
ตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่รองคนนี้ มักจะทำตัวสูงส่ง กิริยางดงาม อ่อนหวานอ่อนโยน กระทั่งกลั่นแกล้งนาง ยังทำตัวได้น่าเคารพนัก แล้วยามนี้ ที่แสดงนิสัยด้านนี้ออกมา มิใช่ซ้ำรอยมารดานางหรือไร?
หนิงเหมยยิ้มเย็น มองคนตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ไร้ซึ่งความเคารพในตัวอีกฝ่ายอย่างสิ้นเชิง
เจียวลู่เห็นท่าทางอย่างนั้นของอีกฝ่าย ให้รู้สึกเดือดดาลยิ่งขึ้น
“เป็นเพราะเจ้า หนิงเหมย!” นางชี้หน้าตวาดลั่น “ตั้งแต่เจ้ากลับมาจากที่วัด ปัญหาก็เริ่มมีมา อย่าคิดนะว่าข้าไม่รู้ ว่าเป็นเจ้าที่นำพานังแพศยานั่นเข้าเรือนมา ฮึ! เจ้าเด็กไร้หัวนอนปลายเท้า” นางเลือกที่จะเรียกตัวธิดาไร้ค่ามาระบายโทสะ เนื่องจากไม่อาจจัดการกับภรรยาอีกคนของสามี ที่กำลังได้รับความโปรดปราน
หนิงเหมยเริ่มขมวดคิ้ว นางหาได้กลัวเกรงหรือหวาดหวั่น และไม่คิดปฏิเสธสิ่งใดในคำกล่าวหา แต่นางไม่เข้าใจ คือคำว่า
เด็กไร้หัวนอนปลายเท้า...
เจียวลู่ยังคงเกรี้ยวกราดสาดโทสะ “เจ้ารวมหัวกับฮูหยินสามนั่น พวกเจ้าสองคนแพศยาพอกัน”
หญิงสาวผู้ถูกด่าแบบเหมารวมเริ่มเอ่ยคำ “แม่รองกล่าวเกินไปหรือไม่?”
“ฮึ! ไม่เกินไปเลยสักครึ่งคำ แม่ของเจ้าใฝ่ต่ำ เจ้าเองก็ใฝ่ต่ำ ก็เหมาะสมแล้วที่จะคบหากับสตรีใฝ่ต่ำ ทำเรื่องต่ำๆ”
ดวงตาหวานใสเริ่มฉายแววเย็นเยียบ “แม่รองกำลังพูดสิ่งใด?” หนิงเหมยเริ่มมีโทสะเช่นกัน “หากจะด่าว่าข้า ควรด่าแค่ข้า ไม่ควรลามปามถึงมารดาข้า”
“ทำไมข้าจะด่ามารดาของเจ้าไม่ได้” เจียวลู่ไม่คิดยับยั้งวาจาเชือดเฉือน “ในเมื่อสิบกว่าปีก่อน มารดาของเจ้าทำเรื่องใฝ่ต่ำ จึงให้กำเนิดสตรีใฝ่ต่ำเช่นเจ้าออกมา แล้วก็มาแว้งกัดข้า ฮึ! นังเด็กบ้า สารเลวทั้งแม่ทั้งลูก!”
หนิงเหมยพลันเบิกตากว้าง ความสุขุมเริ่มจางหาย “หยุดนะ! แม่รอง!”
“ข้าไม่หยุด!” เจียวลู่เสียงดังมากกว่าเดิม
“ท่านไม่มีสิทธิ์กล่าวหามารดาข้า” หนิงเหมยระเบิดโทสะเช่นกัน ความอ่อนหวานที่เคยมีล้วนมลายหายไป นางไม่ยอมให้ใคร แตะต้องมารดานาง “ท่านมันก็แค่สตรีชั้นต่ำที่แย่งสามีเขา มีดีอย่างไรมาว่ามารดาข้า”
เจียวลู่ไม่มียอมความ “ข้าแย่งสามีของมารดาเจ้า ก็ยังดีกว่ามารดาเจ้า ที่คบชู้สู่ชาย”
หนิงเหมยพลันชะงักงัน นางถึงกับตะลึงนิ่งไป
“ฮึ!” เจียวลู่แค่นเสียงหนักๆ ในลำคอ นางจะไม่รักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับสามีอีกต่อไป ในเมื่อเขาผิดสัญญากับนางก่อน “เจ้าจงรู้เอาไว้ ว่าเจ้าคือลูกชู้”
ร่างบางที่ถูกกล่าวหาว่าลูกชู้ ถึงกับยืนนิ่งแข็งค้างกลางอากาศ
เจียวลู่มองอีกฝ่ายอย่างกดดัน สายตาของนางแวววาวสาดประกายคมกริบ แฝงความสะใจ ไม่มีท่าทีล้อเล่นเลยสักนิด
หลิ่งหมิงบอกกับนางว่าจะรับนางเป็นภรรยาและจะดูแลนางอย่างดี เพื่อแลกกับความลับนี้ มิให้สตรีที่เขารักปักใจต้องมัวหมองเสื่อมเสียชื่อเสียง กระทั่งสตรีนางนั้นตายไปแล้ว เขาก็ยังไม่ยอมยกนางให้เป็นภรรยาเอก ผ่านมาเป็นสิบปี เขาก็ยังรักสตรีนางนั้น ปกป้องสตรีนางนั้นไม่เสื่อมคลาย
เฮอะ! นางต้องทนเป็นรองคนตายมาสิบกว่าปี ในเมื่อนางไม่มีความสุขอีกต่อไป เหตุใดจะต้องให้คนในบ้านนี้มีความสุขด้วย
นางจะแฉให้หมด!
หนิงเหมยนิ่งเงียบไปนาน นางพยายามหาเส้นเสียงของตนเองจนเจอ แล้วเอ่ยปากอย่างยากลำบาก “ม่ะ...แม่รองกำลังเอ่ยสิ่งใด?”
เจียวลู่แสยะยิ้มน่าเกลียด มองอีกฝ่ายด้วยสายตาดูถูก “ข้ากำลังเอ่ยความจริงอย่างไรเล่า! นังลูกชู้!” นางปิดท้ายได้บาดใจนัก
หนิงเหมยยิ่งเบิกตากว้าง นางกำลังรับรู้สิ่งใด?
เจียวลู่ไม่ปล่อยให้นางตรงหน้าได้มีจังหวะหายใจ นางเอ่ยเสียงเย็นเยียบเนิบนาบอย่างต่อเนื่อง
“สิบแปดปีก่อน ข้ากับบิดาเจ้าเห็นกับตา ว่ามารดาเจ้านัดพบชายชู้อยู่ในเรือนข้างน้ำตก ทั้งยังกอดกันแน่นไม่อายฟ้าดิน แล้วต่อมามารดาเจ้าก็ตั้งครรภ์ ทั้งๆ ที่บิดาเจ้ามิได้แตะต้องแม้แต่คืนเดียว ฮึ! บิดาเจ้านอนกับข้าทุกคืน แต่มารดาเจ้ากลับตั้งครรภ์ เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?”
รอบกายพลันว่างเปล่า ทุกสรรพสิ่งเริ่มดังระงมอื้ออึงอยู่ในใบหู หนิงเหมยได้ฟังความ ให้รู้สึกเย็นวาบไปทั้งใจ ปลายเท้าน้อยๆ รู้สึกเพียงความเย็นเฉียบ ราวกับเดินย่ำบนน้ำแข็งแผ่นบางตรงปลายยอดหญ้าที่หน้าผาสูงชัน หากไม่ระวังรอบคอบแล้วเดินพลาดพลั้ง ร่างกายอาจตกกระแทกจนแหลกเหลวเป็นผุยผง
เสียงเสียดแทงแก้วหูทะลุทะลวงถึงก้นบึ้งของหัวใจจากปากเจียวลู่ยังแว่วมาให้ได้ยิน “ข้าเรียกสามีของข้า ว่านายท่านทุกคำกับเจ้า แต่เจ้าก็ยังไม่เคยเข้าใจ นังโง่!”
หญิงสาวผู้ถูกคำผรุสวาทด่าทอ ถึงกับถอยหลังไปครึ่งก้าว นัยน์ตาของนางร้อนผ่าว น้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้
 |
|
ความคิดเห็น