2

ผู้ชายคนนี้ติด F วิชาเลข แต่ได้ A วิชารัก!!

“Be careful when you are involved with me.
I’m not dangerous; but you wouldn’t want to fall for me, would you?”

– Cal Calculus –

 

16.10 น. ชมรมคณิตกร

Cal Calculus > Sherlyn Sherliya: ‘สวัสดีคร้าบ ♥’

ดูเหมือนการที่ฉันรับแอดเฟซบุ๊คของผู้ชายแปลกหน้าอย่างนาย ‘แคลคูลัส’ จะทำให้ชีวิตฉันเริ่มปั่นป่วนซะแล้วแหละ ก็พ่อเจ้าประคุณเล่นมาโพสต์บนหน้าวอลล์ฉันพร้อมส่งหัวใจไม่พอ พี่แกยังเล่นกดไลค์รูปฉันรัวๆ ให้การแจ้งเตือนเด้งจนเครื่องคอมฉันค้าง ทำเอาแก้บัคโปรแกรมต่อไม่ได้

ฉันนั่งเท้าคางอยู่คนเดียวในห้องของชมรมคณิตกรที่เงียบเหงา นัยน์ตาจดจ้องอยู่ที่โค้ดโปรแกรมภาษาไพธอนบนแล็ปท็อปตกรุ่นของตัวเองพลางพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด หันมองรอบกายก็ไม่เจอใครนอกจากคอมพิวเตอร์ที่ตั้งเรียงรายอยู่เก้าเครื่อง ด้านหน้ามีกระดานไวท์บอร์ดไว้สำหรับเขียนอยู่หนึ่ง และยังมีตู้เก็บของอยู่สองตู้ด้วย ระหว่างที่กำลังเซ็งกับคอมพิวเตอร์ที่ค้าง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ฉันจึงคว้ามันขึ้นมาก่อนจะมุ่นหัวคิ้วลงเมื่อเห็นสายเรียกเข้า

“ฮัลโหล ว่าไงณิชา” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติเพื่อซ่อนอารมณ์กรุ่นไว้ ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของอีกฝ่ายดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยคำทักที่เล่นเอาคนฟังอย่างฉันสะดุ้งจนเกือบปล่อยโทรศัพท์หลุดมือ

[ฮันแน่ เดี๋ยวนี้ไม่กินฝรั่งแล้วหรอจ๊ะ?]

ณิชาที่ว่านี้คือเพื่อนสนิทของฉันและเป็นอดีตรูมเมทที่น่ารักตั้งแต่สมัยปีหนึ่งนั่นเอง เวลากลับบ้านทีไรเป็นต้องติดรถยัยนี่ตลอด คนอะไรใจดีเป็นบ้า ฉันล่ะโคตรเกรงใจเลย >< แต่ก็นะ พอย้ายวิทยาเขตมาเรียนที่พญาไทก็ได้หมอเร็กนี่แหละที่เป็นสารถีแทน โอ้โห ชีวิตฉันดีไปอี๊กกก :D

“ฮะ อะไรนะแก?” ขมวดคิ้วกับคำทักประหลาด ยิ่งได้ยินปลายสายส่งเสียงหัวเราะคิกคักก็ยิ่งขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม

[คิคิ ก็หนุ่มวิศวะที่โพสต์หน้าวอลล์แกไง]

“ทำไมอ่ะ?” ส่งเสียงถามด้วยความไม่เข้าใจ

[นั่นแคลคูลัส เดือนวิศวะเลยนะ!]  

น้ำเสียงของนางฟังดูตื่นเต้นชะมัด แต่ฉันนี่สิกลับเฉยชาอย่างคนไม่รู้สึกอะไร กะอีแค่เดือนวิศวะมาโพสต์หน้าวอลล์มันจะอะไรนักหนา

“หรอ เดือนวิศวะงั้นหรอ?”

[ใช่แล้ว เดือนวิศวะ]

อืม... เดือนวิศวะ

เดี๋ยวนะ เดือนวิศวะ!?

อ่าฮ้า! ใช่คนที่ขึ้นในเพจ Cute Boy ของมหา’ลัย แถมยังได้รับตำแหน่งปัญญาอ่อนที่บรรดาผู้หญิงในม. พร้อมใจกันยกให้อย่าง ‘หนุ่มหล่อหน้าใสที่สาวๆ ยอมสยบ’ หรือเปล่านะ?

คิดพลางหลับตานึกถึงเบ้าหน้าของคู่กรณีที่ถูกอ้างถึงในบทสนทนาครั้งนี้ ผมสีดำเซ็ตยุ่งเหยิง ดวงตาเรียวคมฉายแววขี้เล่น จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบขยับยิ้มทะเล้น พระเจ้า หัวใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว เขาหล่อปานอปป้าเกาหลีเลยแก

[เฌอลิน?]

ฉันสะดุ้งโหยงก่อนลืมตาโพลงอย่างตกใจและอุทานเสียงดัง

“ฮะ?”

ให้ตายสิ แล้วฉันจะไปนึกถึงตานั่นทำไม!?

[มัวแต่คิดถึงหน้านายแคลคูลัสน่ะสิ]

“แหม รู้ทันไปอีก ฉันล่ะเบื่อความรู้ทันของแกจริงๆ” ณิชาหัวเราะลั่น “จะว่าไปนายแคลคูลัสอะไรนั่นก็หล่อดี๊” มีความเสียงสูงด้วยนะคะฉัน

[ก็หล่อสิ ไม่งั้นจะได้ตำแหน่ง ‘หนุ่มหล่อบาดใจที่สาวๆ อยากควง’ ได้ไงล่ะ]

อ้าว สรุปว่าฉันจำชื่อตำแหน่งผิดเรอะ? แต่ช่างเหอะ ไม่ใช่เรื่องที่ฉันควรจะรู้สักเท่าไหร่ หมอนั่นไม่ได้เป็นญาติโกโหติกาหรือเป็นแฟนหรือเป็นว่าที่สามีฉันในอนาคตสักหน่อย แต่กระนั้นเมื่อแป้กแล้วก็ต้องหัวเราะกลบเกลื่อนต่อไป

“มีตำแหน่งพิลึกแบบนั้นในม.เราด้วยหรอ ฮะๆๆ ตลกละแก” น่าน งานพัฒนาสกิลการแถต้องมาด้วยนาจา

[ไม่ได้ตลก นี่พูดจริงๆ]

“ฮะๆๆ ช่างเหอะ มันไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น” ฉันบอกก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “เออ อย่าบอกนะว่าแกโทรมาเพราะแค่เรื่องนี้”

[อืม ก็ใช่สิ]

“โอ๊ย ยัยบ้า คุยกันในแชทก็ได้มั้ย?”

[ไม่ได้ เรื่องนี้สำคัญ!] ณิชาสวนกลับก่อนค่อยลดโทนเสียงให้เบาลง [เพราะฉันไม่เคยเห็นแกยุ่งกับผู้ชายไทยคนไหนนอกจากหมอเร็ก]

“ก็เร็กตัสมันเป็นเพื่อนสนิทฉัน ไม่ยุ่งด้วยก็แปลกละ”

[แต่แคลคูลัสไม่ใช่เพื่อนสนิทนาย] อีกฝ่ายยังคงแย้ง

“พระเจ้า นี่แกจริงจัง?” ฉันถามพลางเลิกคิ้วทั้งที่รู้ว่าเจ้าหล่อนมองไม่เห็น “ฉันว่ามันก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น กะอีแค่ผู้ชายที่แอดเฟซมาเฉยๆ”

[ไม่แก มันสำคัญมาก] ณิชาเน้นคำว่า ‘สำคัญ’ ชัดเจนก่อนเสริมต่อด้วยประโยคที่ทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ได้ยิน [แกเป็นเพื่อนรักฉันนะเว้ย แล้วฉันก็ไม่อยากเห็นแกนกแล้วนกอีก เพราะงั้น... ‘ผู้ชายทุกคน’ ที่เข้ามาจีบแกจะต้องผ่านการพรีสกรีนจากฉัน]

“จ้าๆ เพื่อนรัก” ฉันส่งเสียงรับรู้พลางอมยิ้มในความรักเพื่อนของอีกฝ่าย

[แล้วนี่ไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไร?]

“วันนี้อ่ะ”

[ได้ไง?]

“ก็นางเป็นเพื่อนเร็ก ทำไมหรอ?” ฉันบอกเสียงเนือยพลางมุ่นหัวคิ้วลง ชักเริ่มรู้สึกว่ายัยนี่ทำตัวเป็นเร็กตัสสองซะแล้วสิ

[เปล่า] อีกฝ่ายปฏิเสธห้วนก่อนเสริมต่อ [แค่กำลังคิดอ่ะ...]

“คิดอะไร?”

[คิดว่าแคลคูลัสจีบแก]

คำตอบที่ได้ยินเล่นเอาโทรศัพท์ฉันเกือบหล่นอีกครั้ง คราวนี้หัวใจกระตุกวูบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันเลยได้แต่ปฏิเสธด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“ฮะๆๆ ไม่มีทางหรอก”

[จริงๆ เซ้นส์ฉันมันบอก]

“ก็แย่ละเซ้นส์แกอ่ะ ฮะๆๆ” บ่ายเบี่ยงพลางหัวเราะกลบเกลื่อน แต่แล้วรอยยิ้มก็ค้างอยู่บนใบหน้าสวยๆ ได้ไม่ถึงชั่วนาทีเพราะความหงุดหงิดงุ่นง่านดันเข้ามาแทนที่ จะไม่ให้หัวเสียได้ยังไงล่ะก็ในเมื่อตอนนี้การแจ้งเตือนเฟซบุ๊คเด้งขึ้นรัวอีกระลอกราวกับคลื่นสึนามิที่กำลังถล่ม!

โอ้ ก็อดดด พระเจ้าช่วยกล้วยทอด อีตาเดือนวิศวะกำลังถล่มเฟซฉัน

[เซ้นส์ฉันไม่เคยพลาดนะ อย่างตอนที่แกนกหนุ่มมาเลย์ เซ้นส์ฉันมันก็เตือนแกแล้ว]

“เออ อย่าย้ำมากได้มั้ย คิดแล้วยังโกรธ” ฉันพึมพำ “ชักจะเริ่มเชื่อเซ้นส์แกแล้วว่ะณิชา... แค่นี้ก่อนนะ”

          [ฮันแน่ ยัยเฌอลิน]

          “นาง –กำ – ลัง – ถล่ม – เฟซ – ฉัน!” ฉันโวยวายเสียงดังด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น กลอกดวงตากลมโตไปมาอย่างรำคาญใจแล้วพ่นเสียงบ่นใส่สายโทรศัพท์ประหนึ่งว่านั่นคือตัวปัญหา “เฮลโล้ววว อีตาแคลคูลัส มันจะมากไปแล้วนะ เป็นบ้ารึไง!? ทำแบบนี้คอมฉันก็ค้างหมดพอดีดิ เวร!”

          แถมยังทิ้งคำสบถอันไม่ไพเราะไว้ด้วย

          [ใจเย็นๆ นะเพื่อน]

          “แค่นี้ก่อนนะ!”

          แล้วฉันก็ตัดสายเพื่อนรักไปด้วยความหงุดหงิดใจ รู้สึกรำคาญผู้ชายเจ้าปัญหาที่ชื่อ ‘แคลคูลัส’ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้!!

  

16.00 น. ห้องเรียน L-01

แคล แคลคูลัส

ทั้งที่ผมก็อุตส่าห์บอกตัวเองแล้วเชียวว่าวันนี้จะตั้งใจเรียน แต่สุดท้ายสามชั่วโมงในคาบแคลคูลัส 1 ของผมก็หมดไปกับการนั่งส่องเฟซบุ๊คของ ‘เฌอลิน เฌอลิยา’ อย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งส่องเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกถึงความยากในการเข้าหาเธอมากเท่านั้น อาจเป็นเพราะเธอน่ะโคตรไม่สนใจหนุ่มไทยเลยแม้แต่น้อย

“แคลคูลัส ข้อนี้ตอบอะไร?”

เสียงอาจารย์ดังแว่วมาในหู คุ้นๆ ว่าแคลคูลัส แต่คิดว่าคงไม่ใช่ชื่อผมหรอกมั้ง? ก็อาจารย์สอนวิชาแคลคูลัสอยู่นี่นา คิดพลางไถไทม์ไลน์เพื่อส่องสเตตัสเฌอลินต่อไป

“เรียนภาษาเยอรมัน ขอทุนไปอังกฤษ เป็นกรรมการชมรมคณิตกร... อื้อหือ ไม่ธรรมดาเลยว่ะ” พึมพำพลางกดไลค์รัวๆ อย่างลืมตัว

“แคลคูลัส!” แล้วเสียงสวรรค์ก็แผดลั่นผ่านไมค์ทะลุเข้าแก้วหู เล่นเอาผมสะดุ้งเกือบทำไอโฟนในมือหล่น แต่ก็ยังสู้อุตส่าห์ทำเนียนด้วยการเงยหน้ามาส่งยิ้มทะเล้นให้อาจารย์หนุ่มสุดโหดที่หน้าชั้น

“ว่าไงคร้าบ?”

“ข้อนี้ตอบอะไร?” เสียงนิ่งๆ ตานิ่งๆ หน้านิ่งๆ ท่าทางนิ่งๆ ของอาจารย์กำลังทำให้ผมหวั่น อ่ะฮ้า อาจารย์ทำแบบนี้ ผมเองก็มองโจทย์แล้วนิ่งด้วยสิครับ!

คิดยังไงวะ?

ทุกวันนี้แค่หาลิมิตก็ยังต้องกราบกรานจุดธูปบูชาดวงวิญญาณไอน์สไตน์แล้วครับ!!

“ศูนย์มั้งครับ” ผมตอบส่งเดชพลางขยี้เรือนผมยุ่งๆ ของตนเล็กน้อย

“ถูกต้อง” อาจารย์บอกพลางพยักหน้าพอใจ ส่วนผมก็อึ้งไปสิ นี่มั่วเอานะเนี่ย เดาถูกด้วยว่ะ “เอาล่ะ หมดเวลาแล้ว นักศึกษาอย่าลืมนำการบ้านมาส่งอาจารย์ด้วยนะ”

หลังจากที่อาจารย์เลิกคลาส เหล่านักศึกษาติดเอฟทั้งหลายก็เริ่มทยอยออกไปจากห้องเรียน ส่วนผมก็ไถเฟซบุ๊คเธอไม่หยุด รอยยิ้มทะเล้นปรากฏบนใบหน้าเป็นอัตโนมัติ ยิ่งอ่านสเตตัสเธอมากเท่าไรยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ดึงดูดใจผมมากเท่านั้น ถ้าได้เป็นแฟนก็คงจะดีไม่น้อยเลยล่ะ :)

แน่นอนว่าสเต็ปการจีบสาวของนายแคลคูลัสคนนี้ไม่เคยพลาด ขั้นแรกมันต้องเริ่มจากการเซอร์ไพรส์! ซึ่งตอนนี้เธอต้องอยู่ที่ชมรมคณิตกรแน่ๆ ผมมั่นใจ

ว่าแต่ ไอ้ชมรมที่ว่านั่นไปทางไหนวะ? – กรรม ผมก็ใหม่สำหรับที่นี่ซะด้วยสิ

คิดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาเพื่อนคนนึงที่จำได้ว่าเรียนอยู่วิทยาเขตนี้ และยังไม่ทันที่ผมจะได้สูดออกซิเจนเข้าปอดสักเฮือกสองเฮือก ปลายสายก็รับแล้ว เท่านั้นแหละผมก็พ่นคำถามใส่อย่างรวดเร็วโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัวเลย

“เฮ้ย ณิชา! ไอ้ชมรมคณิตกรนี่มันอยู่ไหนวะ?”

ณิชาที่ว่านี้คือเพื่อนเซควิชาเสรีตอนปี 1 ของผม เราค่อนข้างสนิทกันตอนอยู่ในคาบ – อย่างน้อยเธอก็ไม่เคยเทผมให้ทำงานกลุ่มคนเดียวอ่ะนะ

[ฮัลโหล ว่าไงนะแคล?]

“ไอ้ชมรมคณิตกรนี่มันอยู่ไหนวะ?” รีพีทอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง

[แกหมายถึงชมรมคณิตกรที่คณะฉันอ่ะนะ?]

“เยส”

[นี่แกไปทำไรที่พญาไทอ่ะ?]

          “แก้เอฟอ่ะ” ผมตอบพลางเดาะลิ้น “ตกลงมันอยู่ไหน?”

          [จากตึก L แกเดินมาตรงทางที่ไปโรงอาหารแล้วเลี้ยงขวา ชมรมติดอยู่กับห้องน้ำ]

          “โอเค ขอบใจมากเว้ย”

ผมบอกพลางขยับยิ้มกว้างทั้งที่รู้ว่าเจ้าหล่อนมองไม่เห็น ก่อนสุดท้ายจะตัดสายแล้วมุ่งหน้าไปยังชมรมคณิตกรพร้อมกับหัวใจที่ฟูฟ่องอย่างบอกไม่ถูกทันที

16.20 น. ชมรมคณิตกร

เฌอลิน เฌอลิยา

ฉันเปิดเฟซบุ๊คของนายแคลคูลัสอย่างหงุดหงิดก่อนจะคลิกไปที่ปุ่ม ‘ส่งข้อความ’ แล้วรีบเคาะแป้นพิมพ์ด้วยความโมโห

Sherlyn Sherliya : นี่นายแคลคูลัส!

          ฉันกดส่งข้อความพลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อย่างคนพยายามคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้โกรธ

Cal Calculus : นึกว่าจะไม่ทักซะแล้ว ^^

อีกฝ่ายตอบกลับอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ

Sherlyn Sherliya : จะไม่ให้ทักได้ไง ก็ดูนายสิ

Cal Calculus : ดูฉัน?

Cal Calculus : ดูทำไมอ่ะ?

Cal Calculus : ฉันก็คือฉัน

Cal Calculus : แคลคูลัสสุดหล่อผู้เป็นเดือนคณะ ^^

พระเจ้า หมอนี่มันกวนประสาทฉันชะมัด!!

Sherlyn Sherliya : ไม่ใช่! ฉันหมายถึงดูสิ่งที่นายทำต่างหาก!!!

Cal Calculus : ฉัน?

Cal Calculus : ฉันทำอะไรเหรอ? ^^

ให้ตายสิ ฉันล่ะเกลียดอีโมติค่อนยิ้มๆ ของตานี่เหลือเกิน แลดูกวนประสาทชะมัด

Sherlyn Sherliya : ไลค์ของนายบนเฟซฉันน่ะ เพลาๆ บ้างก็ได้นะ

Sherlyn Sherliya : กำลังแก้บัคอยู่ เครื่องค้างเลย

ฉันตอบอย่างหงุดหงิดพลางคิดในใจว่าไม่ควรรับนายแคลคูลัสเป็นเฟรนด์เลยจริงๆ เดือดร้อนไปหมด ฮึ้ม!

Sherlyn Sherliya : นี่ไม่น่ารับแอดนายเลยให้ตายสิ

แต่แล้วความคิดไม่ได้เป็นเพียงแค่ความคิด เพราะฉันดันเผลอพิมพ์แล้วกดส่งไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้แต่... เฮลโล้วว I am sorry ให้อภัยฉันด้วยนะแคลคูลัส แต่ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ อ่ะ

        Cal Calculus : เสียใจจัง

        Sherlyn Sherliya : Read

          อยู่ๆ หน้าจอแล็ปท็อปของฉันก็ดับไปก่อนที่ตัวเครื่องจะดับตามไปด้วย นั่นยิ่งส่งให้ฉันหัวเสียมากขึ้นกว่าเดิม ผลก็เลยทำให้ฉันคราวนี้ปิดฝาพับแล็ปท็อปดังพั่บ! ยัดมันใส่กระเป๋าสะพายอย่างคนที่ตั้งใจว่าจะกลับไปแก้บัคต่อที่บ้าน นึกภาวนากับตัวเองว่าจะไม่เจออะไรบ้าบอแบบนี้อีก

          เพราะหมอนั่นคนเดียว!

 

16.25 น. ข้างกำแพงชมรมคณิตกร

แคล แคลคูลัส

ทันทีที่ผมมาถึงชมรมคณิตกร ผมก็รีบพาร่างสูงของตัวเองไปหลบอยู่หลังกำแพงข้างชมรมทันที ดูทรงจากบทสนทนาเมื่อครู่แล้วมันทำให้ผมมีความคิดบางอย่าง ประมาณว่าเธอต้องกำลังหัวร้อนเพราะผมแหงๆ และการโผล่เบ้าหน้าหล่อๆ ไปให้เธอเห็นตอนนี้ก็ไม่น่าใช่เรื่องดีนัก ดังนั้นสิ่งที่ทำได้ก็แค่แอบมองร่างเพรียวของเจ้าหล่อนที่กำลังก้าวออกมาจากประตู

Cal Calculus : เฮ้ เฌอลิน

Cal Calculus : อย่าอ่านแล้วไม่ตอบสิ

Cal Calculus : ฉันใจหายนะ

ผมแกล้งหยั่งเชิงด้วยการทักพลางคลี่ยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อเห็นเจ้าหล่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู อาการหัวเสียเมื่อครู่ดูไม่ค่อยมีแล้ว

Sherlyn Sherliya : หายไปไหน?

เธอตอบกลับมาอย่างรวดเร็วโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลย น่ารักจริงๆ

        Cal Calculus : ก็หายไปอยู่กับเธอไงล่ะ ^^

ลองหยอดอีกครั้งเพื่อดูปฏิกิริยา เฌอลินชะงักเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้มบนดวงหน้าสะสวย ขณะที่ผมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจและตั้งตารอข้อความตอบกลับจากเธอ

แต่สุดท้ายก็กลายเป็นว่า...

          Sherlyn Sherliya : Read

อ่านไม่ตอบแบบนี้ก็โดนเทไปสิแคลคูลัสเอ๋ย แต่ช่างเหอะ แค่เห็นเธอยิ้มกับมุกของผมก็โอเคแล้ว

          Cal Calculus : ไม่เชื่อลองหันมองมาทางซ้ายมือของเธอสิ

        Sherlyn Sherliya : Read

อยู่ๆ ใจผมก็เต้นแรงมากราวกับว่าจะหลุดออกมานอกอกเลยก็ว่าได้ ลุ้นเหลือเกินว่าถ้าหากเฌอลินหันมาจริงๆ ผมควรจะทำหน้ายังไง ทำหน้าหล่อๆ แบบนี้ดีมั้ย หรือจะทำหน้าทะเล้นแบบพระเอกซีรี่ส์เกาหลีดี

แต่แล้วความฝันของผมก็พังทลายเมื่อผมโดนเทอีกครั้ง ไม่ใช่แค่เธออ่านไม่ตอบ แต่เธอไม่สนใจข้อความผมเลยด้วยซ้ำ เพราะทันทีที่ร่างสูงของนักเรียนแพทย์ปรากฏพร้อมกับน้ำเสียงทุ้มๆ กระชากใจสาวของมัน ความสนใจทั้งหมดของเฌอลินก็ไปอยู่กับไอ้หมอเร็กแล้ว

“เสร็จยังเฌอลิน?” เจ้าหล่อนแย้มรอยยิ้มกว้างแล้วเอ่ยตอบเสียงใส – ลืมไปแล้วใช่มั้ยว่าต้องหันมามองผมน่ะ? เฮ้ ผมก็มีตัวตนนะครับ

“เสร็จแล้วๆ กลับกันเถอะ” เร็กตัสพยักหน้าน้อยๆ แต่ไม่ตอบอะไร ทว่ามันดึงกระเป๋าอีกฝ่ายมาสะพายราวกับรู้หน้าที่ซะอย่างนั้น – เฮ้ยไอ้เร็ก! มือแกมีไว้ถือเข็มฉีดยาก็พอแล้วว่ะ หน้าที่ถือกระเป๋ามันต้องเป็นของฉันสิเว้ย – คิดพลางโผล่ออกมาจากที่ซ่อนแค่ครึ่งตัวอย่างเป็นอัตโนมัติ

“เฮ้ยไม่ต้อง มันหนัก ฉันสะพายเอง” เฌอลินบอกพลางแย่งกระเป๋าคืนมา

          “ไม่ได้สิ” ชายหนุ่มปฏิเสธ นัยน์ตาสีเข้มฉายแววดุผ่านกรอบแว่นก่อนจะยืนยันเสียงหนักแน่น “ยิ่งหนัก ฉันยิ่งต้องถือให้”        

แล้วทันใดนั้น ท่ามกลางการจับจ้องทุกการกระทำของผม นักศึกษาแพทย์ที่เคยคิดว่ามันเนิร์ดแสนเนิร์ดจนไม่น่าจะจีบสาวเป็นก็คว้ามือนุ่มนิ่มของหญิงสาวขึ้นมา

ฉิบหายล่ะ! ผมอุทานในใจ สนิทถึงขั้นจับไม้จับมือเลยด้วยโว้ย!

ตาผมร้อนผ่าว ไฟอิจฉาแผดเผาอยู่ในอก กระนั้นผมก็ยังคงทำทีเป็นซุ่มดูต่อไป – คิดการใหญ่ต้องใจเย็นไว้เว้ยไอ้แคล

“กลับบ้านได้แล้ว แม่รอกินข้าวอยู่” น้ำเสียงนิ่งๆ ตามสไตล์มันดังขึ้น

“ค่ะคุณพ่อ”

เธอล้อเลียนพลางแลบลิ้นใส่ไอ้หมอนั่นอย่างน่ารัก ส่วนมันก็ทำสีหน้าเคร่งขรึมตามเคย ชวนให้ผมแอบหงุดหงิดไม่น้อย แต่ก่อนที่สองคนนั้นจะเดินจากไป เร็กตัสก็หันมา ดวงตาดำคมกริบปรายมองผมนิดๆ พร้อมกับหยักยิ้มมุมปากประหนึ่งต้องการจะเยาะเย้ย

เฮ้ยเอาจริงนะ ผมว่าใช่ว่ะ ใช่แน่ๆ ไอ้หมอนี่มันต้องเห็นผม

อืม... ผมว่าศึกครั้งนี้ไม่ธรรมดาซะแล้ว

เล่นมีคู่ปรับหัวใจเป็นถึง ‘อดีต’ เพื่อนสนิทในวัยเด็กอย่างนี้
 

……………………………………………
 

23.30 น. บ้านของเฌอลิน

หลังจากแก้บัคเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มสีขาวพลางครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ อยู่ๆ ก็รู้จักผู้ชายที่มีชื่อเหมือนชื่อลูกในอนาคต แถมตานั่นยังทำให้ฉันหัวเสียอีกต่างหาก บ้าบอชะมัด แต่ช่างเถอะ ไม่เป็นไรหรอก เพราะสุดท้ายฉันก็แก้บัคได้สำเร็จ

‘แคลคูลัสจีบแก’

เสียงณิชาดังก้องอยู่ในหัว – จีบฉันอย่างนั้นเหรอ? ไม่น่าใช่แล้วมั้ง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีผู้ชายไทยคนไหนหลงผิดมาจีบฉันเลยสักคน ถึงแม้เซ้นส์ของยัยนั่นจะแม่นยิ่งกว่าหมอดูชื่อดังก็เถอะ – คิดพลางส่องเฟซบุ๊คนายแคลคูลัสคนนั้นด้วยความสอดรู้สอดเห็น

เพื่อนผู้หญิงเยอะนะ สงสัยจะเจ้าชู้ – นึกสรุปเองเออเองในใจแล้วเบ้ปาก 

        Cal Calculus : นอนยัง?

แชทของคนตายยากเด้งขึ้นมา เล่นเอาฉันสะดุ้งเกือบปล่อยมือถือร่วงใส่หน้าให้จมูกพัง

Sherlyn Sherliya : ยังอ่ะ

        Cal Calculus : นึกว่าจะไม่ตอบซะแล้ว

Sherlyn Sherliya : โทษทีๆ พอดีตอนนั้นหัวร้อนเกินกว่าจะตอบได้

ฉันสารภาพความจริงพลางเกาปลายจมูกทรงหยดน้ำเล็กน้อย

          Cal Calculus : ไม่เป็นไรหรอก ^^

Sherlyn Sherliya : เออ แล้วที่บอกให้ฉันหันไปนี่คือนายอยู่ตรงนั้นหรอ?

        Cal Calculus : อื้อ อยู่ตรงนั้นแหละ ฉันแอบมองเธออยู่นะ :)

Sherlyn Sherliya : ฟังดู creepy (น่าขนลุก) จัง 5555555555555

        Cal Calculus : จะถือว่าเป็นคำชมก็นะ ^^

Sherlyn Sherliya : เอิ่ม...

        Cal Calculus : รู้มั้ยว่าเธอปล่อยให้ฉันรอเก้อ

Cal Calculus : เสียใจมาก T____T

เรื่องของนาย โนสน โนแคร์ โนแยแส -____-"

Sherlyn Sherliya : ขอโทษจริงๆ พอดีเร็กตัสมารับก่อนอ่ะ

Sherlyn Sherliya : sent a sticker

          บอกอย่างสำนึกผิดทั้งที่จริงก็ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นสักเท่าไร แถมยังส่งสติ๊กเกอร์กระต่ายเหลืองตัวอ้วนที่กำลังร้องไห้ไปให้อีกด้วย – สกิลการแถของฉันนี่มันเยี่ยมยอดจริงๆ

Cal Calculus : ปกติกลับกับเร็กเหรอ?

Sherlyn Sherliya : ช่ายย ถ้าเร็กออกจากวอร์ดเร็วนะ

        Cal Calculus : ละนี่ถึงบ้านแล้วใช่มั้ย?

Sherlyn Sherliya : ตั้งนานแล้ว

        Cal Calculus : บ้านอยู่พระราม 9 เหรอ?

Sherlyn Sherliya : เปล่า บ้านอยู่พระราม 2 อ่ะ เลยเซ็นทรัลนิดนึง

        Cal Calculus : หูยย แถวบ้านฉันเลย แต่ฉันอยู่ในหมู่บ้านตรงแถวแอมเวย์นะ

Sherlyn Sherliya : อ่อ บังเอิญจัง บ้านฉันก็แถวนั้น ^^

        Cal Calculus : ไว้คราวหลังไปรับได้นะ นี่มีรถเหมือนกัน

Cal Calculus : อีกอย่างจะได้ไม่ต้องรบกวนเร็กตัส บ้านอยู่ห่างกันตั้งคนละโยชน์

Sherlyn Sherliya : ไม่ต้องดีกว่า เกรงใจอ่ะ ขอบคุณนะแคลคูลัส

        Cal Calculus : เกรงใจอะไร คนกันเอง :D

Sherlyn Sherliya : คือปกติฉันไปเองไง นั่งรถตู้ไปลงอนุละก็ต่อสาย 8 ไปรามา

        Cal Calculus : หูยย ลำบากโคตรๆ พอๆ ให้ฉันไปรับเธอที่บ้านเถอะ :)

Sherlyn Sherliya : ไม่ลำบากหรอก รถมันแค่ติดเฉยๆ อ่ะ

Sherlyn Sherliya : คือไม่ว่าจะไปทางไหน ถ้ารถติดมันก็ติดอ่ะ ทำไรไม่ได้

Cal Calculus : แต่มันก็ยังดีกว่าต้องนั่งรถหลายต่อนะเธอ

เซ้าซี้เก่งจัง แบบนี้ต้องรีบตัดบท 

Sherlyn Sherliya : แล้วนี่ทำไมวันนี้นั่งสาย 8?

Cal Calculus : พอดีรถเสียอ่ะ

Cal Calculus : เซ็ง

Sherlyn Sherliya : อ๋อ

Cal Calculus : นี่เรียนคณะไหนนะ?

ทันทีที่เห็นคำถาม รอยยิ้มกรุ้มกริ่มก็ปรากฏ จำไม่ได้ใช่มั้ย? งั้นแกล้งให้เข็ดเลย :P

Sherlyn Sherliya : ให้ทาย

Cal Calculus : คุ้นๆ ว่าวิทยาภาคแมท

Sherlyn Sherliya : ใช่ ฉันเรียนเอกคณิตศาสตร์

Cal Calculus : หูยยย เรียนเลข เก่งไปอี๊กกกก

Sherlyn Sherliya : คณิตศาสตร์ ไม่ใช่เลข

Sherlyn Sherliya : มันไม่เหมือนกัน

Cal Calculus : ยังไง?

Sherlyn Sherliya : เลข มันก็เหมือนตัวเลขอ่ะ คำนวณตัวเลขงี้ 

Sherlyn Sherliya : แต่คณิตมันไม่ใช่ไง ตั้งแต่เรียนมานี่ไม่เคยเจอตัวเลขเลย 555555555555555

ฉันอธิบายอย่างหงุดหงิด อันที่จริงก็หงุดหงิดทุกครั้งที่มีคนพูดผิดนี่แหละ แต่ก็เข้าใจ คนพวกนั้นไม่ได้เรียนสาขาเดียวกับฉันนี่นา

Cal Calculus : ...

Cal Calculus : ช่างมันเหอะ

Cal Calculus : จะเลขหรือคณิตก็ปวดหัวไม่ต่างกัน

Cal Calculus : เธอนี่เก่งจริงๆ

Sherlyn Sherliya : ขอบคุณนะ

Sherlyn Sherliya : ส่วนนายก็เรียนวิศวะคอมใช่ปะ?

ทำเป็นถามไปงั้นแหละ ทั้งที่จริงฉันก็รู้อยู่แล้วเพราะเพิ่งจะไปส่องเฟซเขาเอง =__=

Cal Calculus : ใช่ แต่อินเตอร์นะ

Sherlyn Sherliya : เก่งอ่ะ

Cal Calculus : ก็แย่ละ ทุกวันนี้นี่คือแก้เอฟรอบที่สามแล้วครับ 55555555

Sherlyn Sherliya : อมก!! ทำไงให้เอฟตั้งสามรอบ!!!?

Sherlyn Sherliya : ไม่ธรรมดาเลยนะนั่น

Cal Calculus : ไม่รู้ดิ

        Cal Calculus : สงสัยอยู่ 5555555555555

Sherlyn Sherliya : แล้วเอฟวิชาไรอ่ะ?

Cal Calculus : เลขครับ

Cal Calculus : sent a sticker

มีความส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มมาให้ ยิ้มแบบนี้คือปลงกับชีวิตสินะ

Cal Calculus : ถึงจะ F วิชาเลข แต่ได้ A วิชารักนะครับ :D

โฮลี่ชิท! นี่อ่อยฉันอยู่เรอะ?

คือสิ่งแรกที่แล่นเข้ามาในหัว ก่อนจะเผลอกัดริมฝีปากตัวเองแล้วขมวดคิ้วสงสัย สายตาจดจ้องที่ข้อความถัดไป

Cal Calculus : ไม่เชื่อลองรักดูได้ ทดลองคบวันนี้แถมฟรีไปจนแก่เลย ;)

แถมฟรีไปจนแก่ด้วย โอ้โห... บ้าบอชะมัด! สรุปว่าอ่อย พูดแบบนี้อ่อยแน่ๆ เฌอลินขอฟังธง! เมื่อเป็นดังนั้นฉันจึงจงใจเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน

Sherlyn Sherliya : ตกลงว่าเอฟแมท?

Cal Calculus : อื้อฮึ ใช่ แคลคูลัส 1 กับ ODE¹ อ่ะ

Sherlyn Sherliya : อมก ติดรอบสามแปลว่าถ้าแก้ไม่ผ่านก็...

Cal Calculus : โดนไทร์ไงจะอะไรล่ะ

Sherlyn Sherliya : เฮ้ย ไม่ได้นะ

Sherlyn Sherliya : นี่อยู่ปี 4 แล้ว!

Sherlyn Sherliya : จะมาโดนทงโดนไทร์อะไรกัน!!

Cal Calculus : 5555555555555555555555

Sherlyn Sherliya : ฉันจริงจังอยู่นะ สงสารพ่อแม่นายบ้างสิ

Cal Calculus : อีกสองอาทิตย์จะไปเที่ยวฝรั่งเศสอยู่แล้วอ่ะ

Sherlyn Sherliya : ยังมีอารมณ์ไปฝรั่งเศส!?

Sherlyn Sherliya : บ้าไปแล้ว!!

Cal Calculus : เป็นห่วงฉันหรอ?

          แน่นอนสิ ในฐานะเพื่อนร่วมมหาลัยนะ

Sherlyn Sherliya : เปล่า แค่ไม่อยากให้โดนไทร์

Cal Calculus : งั้นจะถือว่านั่นเป็นความห่วงใยของเธอนะเฌอลิน ^^

Sherlyn Sherliya : เฮ้อ เอาตามที่สบายใจเลยจ้ะคุณ

Cal Calculus : เห็นว่าปกติสอนพิเศษ?

Sherlyn Sherliya : อ่าฮะ ใช่

Cal Calculus : อ่าๆๆ มาช่วยสอนฉันบ้างดิ

Sherlyn Sherliya : ฉันดุนะ

Cal Calculus : ดุแล้วไง แต่ถ้าได้ติวเตอร์ดีๆ มาสอน

Cal Calculus : รับรองว่านายแคลคูลัสคนนี้แก้เอฟได้ชัวร์ :D

Sherlyn Sherliya : ค่าตัวฉันแพงมาก บอกเลย XD

ฉันกดส่งพลางเกาจมูกตัวเองอีกครั้ง เอาจริงๆ ตอนนี้ฉันก็ไม่ค่อยได้สอนพิเศษเท่าไรเลยเพราะมัวแต่ทำโปรเจคจบ ขี้เกียจด้วยแหละ

Cal Calculus : เท่าไรอ่ะ?

Sherlyn Sherliya : ชม.ละ 400 อ่ะ

Cal Calculus : ฉันให้ 2 ชม.พันนึงเลยอ่ะ

ฉันทำตาโต นึกคำนวณตัวเลขในหัว 2 ชั่วโมงพันนึง แปลว่าถ้าสอน 10 ครั้ง ฉันก็จะได้เงินถึง...

Cal Calculus : รวมๆ แล้วเธอถ้าสอน 10 ครั้ง

Cal Calculus : ก็จะได้เงินหมื่นนึงเลยนะเฌอลิน

Cal Calculus : เยอะไปอีก

ใช่ เยอะไปอีก หมอนั่นพูดถูกแล้ว พระเจ้า อะไรจะดีเบอร์นี้!!

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ยังไงฉันขี้เกียจอยู่ดี แค่นี้ก็ยุ่งจนหัวหมุนแล้ว

Sherlyn Sherliya : ฉันไม่ค่อยว่างอ่ะ

Sherlyn Sherliya : ขอโทษด้วยนะ

Sherlyn Sherliya : sent a sticker

จำใจต้องปฏิเสธไปเพราะตัวขี้เกียจมันเกาะไปทั่ว ถ้าไปสอนหมอนั่นก็เท่ากับว่าเวลาทำโปรเจคจบก็ลดลง รวมถึงเวลานอนด้วย!! จริงๆ ชีวิตฉันไม่ได้ต้องการอะไรมากเลยนะนอกจากเวลานอน

Cal Calculus : งั้นให้ 2 ชม.พันสองเลยอ่ะ

ประสาท!

ฉันด่าในใจ ไปกันใหญ่แล้วหมอนี่ เข้าใจนะว่านายเกิดบนกองเงินกองทอง แต่ฉันก็ไม่ได้หน้าเงินขนาดนั้น จะมาขึ้นค่าตัวให้ทำไมตั้งชั่วโมงละ 600!! นายบ้าไปแล้วใช่มั้ยอีตาแคลคูล๊าสสส!!!

Cal Calculus : เป็นไงข้อเสนอนี้ โอเคมั้ย?

ฉันกำลังจะพิมพ์ไปว่า ‘ไม่โอเค...’ แต่ข้อเสนอถัดมาที่เด้งโชว์หรากลับยั่วกิเลสด้านมืดของฉัน

Cal Calculus : แถมฟรีพาไปเลี้ยงข้าวเย็นด้วย :P

บ้าไปแล้วนายชื่อวิชาคณิตศาสตร์! นายเห็นฉันเป็นคนยังไงกันแน่!! นายมันบ้า บ้ามากๆ นายล้มเอาหัวกระแทกพื้นบนสาย 8 มาใช่มั้ย นายถึงได้มีความคิดประสาทๆ แบบนี้!!!

Cal Calculus : ถ้าเธอไม่โอเค

Cal Calculus : งั้น 2 ชม.สองพัน

Cal Calculus : แถมฟรีข้าวเย็นทุกมื้อ

Cal Calculus : เธอไม่ต้องจ่าย ฉันเลี้ยงเอง

Cal Calculus : ตกลงมั้ย?

ฉันไม่ใช่คนเห็นแก่กิน ฉันไม่ใช่คนหน้าเงิน แต่ฉันก็เริ่มไม่อยากให้โอกาสดีๆ แบบนี้หลุดไป เงินสองพันกับข้าวเย็นมื้ออร่อย ดังนั้นฉันเลยตอบคนที่มีความคิดประสาทอย่างนายแคลคูลัสไปว่า...

Sherlyn Sherliya : ตกลง

แล้วก็เริ่มไม่แน่ใจว่าคนที่บ้ามากกว่าอาจเป็นฉันที่ดันไปรับข้อเสนอสุดติ่งนี้ อ๊ายยย ยัยเฌอลินน!!

Cal Calculus : เยสสสส งั้นเธอสะดวกวันไหนอ่ะ?

Sherlyn Sherliya : เสาร์หน้าบ่ายโมง

Sherlyn Sherliya : แม็คเซ็นทรัล โอเคนะ

ตัดบทฉึบฉับเพราะง่วงนอนเต็มแก่แล้ว หนังตาก็จะปิดด้วย แต่ดูเหมือนรายนั้นไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือกับฉันสักเท่าไร เพราะพี่แกเล่นถามซอกแซกอีกแล้วน่ะสิ

Cal Calculus : แล้วเสาร์นี้ไม่ว่างหรอ?

Sherlyn Sherliya : ไปหาหมอน่ะ

หมอที่ว่านี้ไม่ใช่หมอเร็กตัสนะ แต่เป็นหมอตัวเป็นๆ ตัวจริงเสียงจริงเลยล่ะ เอ่อ... ถึงแม้ว่านายเร็กจะอาสามาเป็นสารถีขับรถพาฉันไปโรงพยาบาลก็เถอะ

Cal Calculus : เป็นไร ทำไมไปหาหมอ?

Sherlyn Sherliya : ก็ทำจมูกมา ต้องไปดูอาการเฉยๆ

Cal Calculus : อ๋อ งั้นหายไวๆ นะครับ ^^

Sherlyn Sherliya : ขอบคุณมากค่ะ :)

Cal Calculus : งั้น

Cal Calculus : เจอกันเสาร์หน้าครับผม :D

Sherlyn Sherliya : เจอกัน

Cal Calculus : อ่าๆๆ อย่านอนดึกมากนะ

Sherlyn Sherliya : อื้อ เช่นกันนะ :)

รีบจบบทสนทนาด้วยการออกจากแอพและปิดเครื่องก่อนจะนอนตะแคงซ้ายอย่างคนพยายามทบทวนเหตุการณ์เมื่อครู่ ให้ตายสิ ฉันมันบ้า บ้าไม่ต่างจากหมอนั่นเลยที่ยอมรับข้อเสนอประสาทนี้

นี่นายยอมจ่ายถึงสองพันเพื่อเจอฉันขนาดนั้นเลยเหรอแคลคูลัส?

เอ้า ถ้าอยากเจอกันขนาดนั้น งั้นฉันก็ไม่ขอขัดศรัทธานายก็ได้

ตึกตักๆ

ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงมากจนแทบจะกระโจนออกมาจากอกให้ได้ แล้วเพียงเท่านั้นฉันก็นึกรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านขึ้นมาทันที Damn! นี่แกเป็นบ้าอะไรฮะเฌอลิน!? แล้วนี่ทำไมต้องเผลอยิ้มด้วย จะยิ้มเพื่อ!!?

ใครก็ได้ตอบฉันทีว่าทำไมฉันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

อ๋อๆ รู้ล่ะ สงสัยเป็นเพราะฉันกำลังจะได้เงินสองพันแถมข้าวเย็นฟรีแน่ๆ  

ใจถึงได้เต้นแรงขนาดนี้ ;)

  ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

¹ Ordinary Differential Equation หรือสมการเชิงอนุพันธ์สามัญ เป็นพื้นฐานสำคัญในสาขาคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ สำหรับบางมหาวิทยาลัย คณะสายวิทยาศาสตร์ทุกคณะต้องเรียน รวมทั้งคณะแพทยศาสตร์

 

สวัสดีค่ะ

คีตาสีเงิน JLS05 Pride & Prejudice เทรักหมดใจให้นายขี้อ่อย เองนะคะ

           เขินจังเลย อยู่ๆ ต้องมาเขียนอะไรแบบนี้ >///<

เอาจริงๆ แอบตกใจไม่น้อยเพราะปีที่แล้วก็ผ่านเข้ารอบหน้าใส JLS02 สะดุดรักอันตรายนายปีศาจตัวดี หรือ #โรคาร์ลอส ไง ต้องขอสารภาพเลยว่า... เป็นนักเขียนสายโรแมนติกแฟนตาซีเต็มตัว ดังนั้นนี่จึงเป็นการเขียนแนววัยรุ่นครั้งแรกของเราเลยล่ะ พีคไปอีกนะยูววว ยังไงแอบขายของนิดนึง ถ้าใครอยากอ่านเรื่องที่ผ่านเขารอบหน้าใสปีที่แล้วก็สามารถ จิ้ม ได้เลยนะคะ เป็นแนวโรแมนติกแฟนตาซีแบบแฟนตาซี๊ แฟนตาซี ใครชอบความฟินกับพระเอกเย็นชาๆ โกโกเลย (ฮา)

            มาช่วงขอบคุณดีกว่า... ต้องขอบคุณคอมเม้นจากพี่ลูกชุบ (กรรมการ) มากเลยนะคะ ตอนแรกกังวลมากเลยว่ามันจะพัง เพราะไม่เคยเขียนแนวนี้จริงๆ ไม่เคยเลย มันท้าทายฝีมือมาก (ฮา) แต่พอเห็นคอมเม้นก็อดยิ้มไม่ได้ จะเขียนทุกตอนให้ออกมาดีที่สุดเลยค่ะ ^__^

ขอบคุณทุกคนมากเลยนะที่มาเม้นให้กำลังใจ อยากบอกว่าอ่านทุกเม้นเลยนะ :D เรื่องนี้แม้ชื่อจะเวอร์วัง แต่ก็มีความสมจริงนะ เพราะมัน... อ่า... ช่างเถอะ นี่เรากำลังพูดอะไรอยู่ งงไปหมดแล้ว 55555555

ขอบคุณ ｡ N A I Y I N G ❀ DESIGN ｡สำหรับโปสเตอร์กิ๊บเก๋นี้มากๆ เลยค่ะ :) งดงามได้อีก

            
           มีหลายคนถาม... ทำไมต้อง “แคลคูลัส”

นั่นสิ...

ง่ายๆ เลยก็คือ อยากมีลูกชื่อแคลคูลัส เอ็กซ์โปเนนเชียล กับ ล็อกการิทึม 5555555555555 แค่นั้นแหละ (รึเปล่านะ)

เอาเป็นว่า ถ้าใครอยากมาพูดคุยกับเรา ตามมาที่นี่เลยเฟซบุ๊คแฟนเพจ คีตาสีเงิน หรือจะเป็นทวิตเตอร์ @mieltiz แต่บอกไว้ก่อนนะว่าไม่ค่อยเล่น มีไว้ขายนิยายอย่างเดียว ฮา โกโกววววว

เอ๊ะ... ถ้าจะขายอินสตราแกรมด้วยนี่จะดูบ้าไปมั้ย 55555555555555555

ล้อเล่นค่ะ

รักใคร ชอบใคร เชียร์ทีมไหน อย่าลืมใส่ #แคลคนอ่อยแรง #หมอเร็กคนนิ่ง ด้วยนะฮะ

ขอบคุณน้องมิ้นท์ เจ้าของรางวัลนักเขียนหน้าใสปี 8 มาคิดชื่อแฮชแท็คให้ ประทับใจจริงๆ

ท้ายสุดแล้ว... กราบแบบเบญจางค์ประดิษฐ์สวยๆ สำหรับคอมเม้นและแรงโหวตที่ทุกคนมอบให้ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกคนจะมีความสุขกับตัวอักษรที่เราบรรจงร้อยเป็นเรื่องราวให้

ขอบพระคุณที่ช่วยสานฝันให้เราค่ะ ขอบคุณจริงๆ

ด้วยรัก

คีตาสีเงิน

ปล. อิมเมจของแคลคูลัสรอบนี้ขอส่ง พัคโบกอม มาให้นะคะ 

ปลล. ใครอยากได้โปสเตอร์สวยๆ โกโก เลยค่ะ