แต่งนิยายกลัวไม่ถูกใจคนอ่าน ออต๊อกเค
ตั้งกระทู้ใหม่
ApatsaraKd
28 ก.ย. 58 เวลา 18:19 น.
222
views
7 ความคิดเห็น
ครับ นั่นสิครับ ออต๊อกเค
เราว่า เราเขียนนิยายให้เป็นแบบที่อยากจะเป็นดีกวานะคะ คนอ่านจะถูกใจหรือไม่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะแต่ละคนก็มีแนวการเขียนที่ไม่เหมือนกัน จะให้ถูกใจคนอ่านทุกกลุ่มก็เป็นไปไม่ได้แน่นอนค่ะ ยังไงก็ลองเขียนดูก่อน เราเชื่อว่ามันจะต้องมีนักอ่านบางคนที่ถูกใจแนวของจขกทแน่นอนค่ะ
ป.ล. ของเรากลุ่มนักอ่านมีไม่มาก ยอดวิวก็น้อย แต่ยังไงก็ยังอยากเขียนต่อไป สู้ๆนะคะ
แต่งตามความคิดของตนเองจะดีที่สุดค่ะ
คนอ่านไม่มาก คอมเม้นต์ไม่กระดิกเราก็ต้องฮึดสู้ต่อไป!
ถ้าอยากให้คนอ่านมากๆ ยอดวิวสูงๆ คอมเม้นต์เยอะๆ
เราต้องดูก่อนว่าผู้อ่านส่วนใหญ่ในเว็ปนี้ชอบอ่านนิยายแนวไหน
เรามีให้ท่านเลือกสามแนวค่ะ
1.นิยายรัก หมวดย่อยเป็น รักหวานแหววและรักซึ้งกินใจ
2.นิยายแฟนตาซี หมวดย่อยเป็น แฟนตาซี(ปกติ)และเกมออนไลน์
3.นิยายแฟนฟิค หมวดย่อยเป็น แฟนฟิดเกาหลี
ซึ่งสามหมวดนี้จะเป็นหมวดที่มีฐานผู้อ่านมากที่สุดค่ะ
แน่นอนว่าถ้าท่านแต่งสนุก คนที่เห็นผลงานของท่านก็จะมีมากขึ้นค่ะ
ขอบคุณค่ะ ^^
คนเราชอบไม่เหมือนกันหรอก ถ้าจะให้คนส่วนใหญ่ชอบ เราอาจต้องเสียจุดยืนของตัวเองนะ
ฝึกเขียนไปก่อน พร้อมกับศึกษาวิธีเขียนด้วย การเขียนมันจะเติบโตไปพร้อม ๆ กับคนเขียนทั้งวิธีคิดและวิธีเขียนนะ ^^
ลองศึกษาจากลิงก์นี้ หรือลิงก์อื่นดูนะ
http://my.dek-d.com/guopinchaonat/writer/view.php?id=510919
ขอบคุณค่ะ ^^
ขอให้ข้อมูลเผื่อว่าพอจะเป็นกำลังใจให้ จขกท. ได้นะคะ
เราไม่เคยกลัวว่าจะไม่มีคนอ่านนะ ก็ไม่ได้จิตใจแข็งแกร่งอะไรหรอกนะคะ
แต่กลัวว่าตัวเองจะเขียนไม่จบ จะเขียนไม่จริงจัง อันนี้คือเรื่องสำคัญ
เพราะกลัวว่าคนอ่านที่เขาสนใจ(แม้จะคนเดียวก็ตาม) เขาจะรู้สึกไม่ดี
เมื่อวันที่ความสงสัยว่าจะมีคนอ่านเรื่องที่ไม่อยู่ในกระแส และเป็นมือใหม่ที่ไม่เคยเขียนนิยายมาก่อนเลยไหม และ
สงสัยว่าตัวเราจะเขียนเรื่องความรู้ให้เป็นนิยายแทรกความรู้พร้อมกับความสนุกความน่าอ่าน ได้ไหม มันเกิดความอยากรู้คำตอบอย่างที่สุด ก็นำมาซึ่งการลงมือเขียน
และพอได้ลงจริงๆ จากความคิดหลักว่า "ฉันจะให้ความรู้เรื่องการช่วยเหลือคนพิการตาบอดแบบเพิ่งบอดเอาตอนเป็นวัยรุ่นได้อย่างไร ให้คนอ่านยอมติดตามอ่านเรื่องของฉันได้จนจบ"
จึงวางโครงเรื่องไว้ในใจว่า "ต้องมีคนตาดีที่อยู่ๆ มาก็ตาบอด แล้วมีคนมาช่วยเหลือแบบถูกวิธีการ พร้อมการให้กำลังใจคนที่เพิ่งพิการได้ แล้วความใกล้ชิดก็ทำให้คนตาบอดกับผู้ช่วยเหลือรักกันในที่สุด"
วางตัวละครไว้สองตัวเอกที่กล่าวมา พอตัดสินใจลงมือจริงๆ หลังจากคิดเล่นๆ ว่าจะเขียนจริงหรือ จะเขียนได้ไหม เพราะถ้าลงมือแล้วต้องเอาให้จบ 2-3 วัน ก็ทำเลย
การเขียนคือคิดสดๆ เดี๋ยวนั้น(เขียนสดแล้วอัพลงเน็ตเลย ไม่มีความรู้เรื่องการเขียนนิยายแต่ไปซื้อนิยายมาดูรูปแบบการพิมพ์ 2-3 เล่ม เคยอ่านนิยายของคน 2-3 คนเพียงไม่กี่เล่ม) คิดเพียงว่าคนตาบอดต้องมีใครบ้างที่เกี่ยวข้องกับเขา คนมาช่วยต้องมีตัวละครใดที่เกี่ยวข้อง ยิ่งเขียนยิ่งสนุกเพราะคนเขียนก็ไม่รู้ว่าจะมีอะไรในเรื่องที่กำลังเขียน เพราะแทบไม่วางอะไรไว้นัก
สามารถเขียนจบได้ภายใน 3 เดือน ด้วยยอดวิวไม่มาก แฟนคลับนิดหน่อย แต่กำลังใจจากคอมเม้นต์มากมายให้กับคนเขียน มากกว่าให้ตัวละคร การที่ทำให้เขียนได้จบอย่างรวดเร็วได้นั้นมาจากกำลังใจจากแฟนคลับ 100%
เขียนเล่ามามากมาย เพราะอยากบอก จขกท. ว่า คนที่เริ่มต้นจากแทบไม่มีอะไรพล็อตเรื่องอะไรก็ไม่รู้จัก จะยอดวิว ยอดแฟนคลับ อะไรก็ไม่ได้หวัง คิดเพียงว่าอยากทำอยากลองเขียนนิยาย และ อยากทำให้ได้ให้จบ ไม่ได้มองเรื่องคนอ่านว่าต้องมีจำนวนมากขอให้พอมี และได้สื่อสารให้คนเขียนทราบบ้างเป็นบางโอกาสว่าชอบหรือไม่นิดๆ หน่อยๆ ก็พอใจแล้วค่ะ
อาจจะเป็นเพราะว่าไม่ได้คิดจะเอาดีในเรื่องเขียนนิยายเลย ทำแค่วัดความสามารถ ความมุ่งมั่น และ ความอดทน หรือเรียกง่ายๆ ว่า "วัดใจ" ของตนเท่านั้น ไม่คิดจะส่ง สนพ. หรือต่อยอดอะไร ก็เลยไม่ได้สนใจหรือมีความกดดันอะไรในการเขียนเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ ^^
ขอบคุณทุกความคิดเห็นน้ะคะ รู้สึกดีขึ้นมากเลยค่ะ
ผมเคยอ่านบทสัมภาษณ์ของคุณ เอกสิทธิ์ ไทยรัตน์
มีประโยคหนึ่งวนเวียนอยู่ในหัวผมมาจนถึงทุกวันนี้
ประมาณว่า... 'ทำให้ตัวเองอึ้งก่อน แล้วคนอื่นก็จะอึ้งกับเราแน่นอน'
สู้ๆ ครับ :)
ขอบคุณค่ะ ^^
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?