ชีวิตนอกรั้วมหาวิทยาลัย (คณะวิทยาศาสตร์)

 พี่จั๊ว: กิจกรรมเหรอครับ? ที่คณะวิทยาศาสตร์ของธรรมศาสตร์จะแบ่งเด็กในคณะเป็นกลุ่มๆ โดยคละสาขากัน ผมอยู่กลุ่ม Delta ส่วนใหญ่ก็จะทำกิจกรรมของกลุ่มครับ เพราะกิจกรรมในสาขามีเพื่อนๆ คนอื่นช่วยกันทำแล้ว กิจกรรมของกลุ่มที่ทำก็จะมีตั้งแต่ซ้อมร้องเพลง จัดซุ้มช่วงงานเทศกาลต่างๆ และจัดงานพวกรับเพื่อนใหม่กับบายเนียร์ (ส่งรุ่นพี่ที่จะจบการศึกษา) นึกถึงแล้วยังสนุกอยู่เลยครับ

 พี่จั๊ว:ก่อนจบกับหลังจบต้องแบ่งว่าเป็นตอน ป.ตรี หรือตอน ป.โท นะครับ ถ้าตอน ป.ตรี นั้น ไม่มีอะไรต่างมากนัก แต่ถ้าตอน ป.โท ล่ะก็ ต่างเยอะเลยครับ
     ตอนป.ตรี เนื่องจากเขียนโปรแกรมเป็นตั้งแต่ก่อนเข้าไปเรียนแล้ว ทำให้พอจะเห็นภาพว่า จบมาแล้วงานที่ทำจะเป็นอย่างไร ยิ่งเรียนด้าน software engineer ที่เน้นการเขียนโปรแกรมแล้ว ก็ยิ่งเหมือนที่คิดไว้ใหญ่เลย ทำให้ไม่รู้สึกว่ามันผิดไปจากที่คาดเท่าไหร่ครับ
     ส่วนตอน ป.โท เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดเลยครับ ตั้งแต่วันแรกที่ปฐมนิเทศ president พูดกับพวกเราว่า เราจะยัดความสามารถที่มากขนาดจะเปลี่ยนโลกได้ไว้ในตัวพวกคุณ นั่นเป็นหน้าที่ของเรา หน้าที่ของคุณคือเริ่มคิดเสียแต่วันนี้ ว่าจะเปลี่ยนแปลงโลกไปอย่างไร? ถ้าคุณมีพลังที่จะเปลี่ยนแปลงโลกนี้ได้ ทำไมจะไม่ทำให้มันดีขึ้นล่ะ?
     วันที่ผมเรียนจบ president ก็มาพูดในงานรับปริญญาว่า จากสิ่งแวดล้อมที่มีผู้คนมากมายหลายชาติปะปนกันที่เราเตรียมไว้ให้ จากความรู้ความสามารถที่อาจารย์ในคณะปูพื้นฐานให้คุณ พวกคุณน่าจะมีความสามารถในการจะเปลี่ยนแปลงโลกนี้ได้แล้ว ผมเชื่อว่าไม่ว่าพวกคุณจะไปอยู่ไหน ทำตำแหน่งอะไรในโลก คุณจะทำมันได้ดี ออกไปอาละวาดซะ และจำไว้ว่าใน AIT คุณเรียนหนังสือในห้องเรียน ข้างนอกนั้น โลกคือห้องเรียนของคุณ
    ยิ่งเรียนระดับสูงขึ้น เราก็ยิ่งมีความรู้เฉพาะทางมากขึ้น เมื่อก่อนเราเรียนหลายวิชาครอบคลุมไปหมด พอขึ้น ม.ปลาย ก็เริ่มเน้นสายวิทย์ (ศึกษาธรรมชาติ) และสายศิลป์ (ศึกษาสิ่งที่มนุษยสร้างขึ้น) พอเข้ามหาวิทยาลัย เราก็เริ่มเลือกสาขาที่เราชอบแบบกว้างๆ (อย่างผมก็เลือกเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่รู้เรื่องคอมพิวเตอร์) แล้วพอเรียนโท เราก็ยิ่งเจาะลึกลงไปอีก (เช่นของผมก็เป็นการเขียนโปรแกรมใหญ่ๆ ทำงานเป็นทีม แล้วทำให้มันเร็ว กระชับ ตรงตามความต้องการ และมีคุณภาพสูง)ยิ่งเจาะลึกลงไปสาขาต่างๆ ขึ้นเรื่อยๆ ก็ยิ่งมีรายละเอียดมากขึ้น เราเริ่มจะมีความเชี่ยวชาญที่เฉพาะทางมากขึ้น สรุปแล้ว ยิ่งแคบลง แต่ยิ่งลึกขึ้น ยิ่งแหลม ยิ่งเฉียบคมขึ้น
     เวลาหนึ่งปีที่ใช้ในการทำวิทยานิพนธ์ ขัดเกลาให้ผมฝึกที่จะคิด ที่จะสร้างสรรค์อะไรใหม่ๆ ทุกๆ สัปดาห์ที่ต้องไป present ความคืบหน้าให้อาจารย์ฟังในเวลาที่จำกัดมากๆ ทำให้ความสามารถในการสื่อสารสูงขึ้นเยอะมาก รู้จักเอารูปภาพหรือตารางมาอธิบายสิ่งที่เคยต้องพูดเป็นชั่วโมงให้คนอื่นเข้าใจได้ในไม่กี่นาที สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ไม่เคยคาดหวังว่าจะได้จากการเรียนโท และผมว่ามันคาดหวังกันยากด้วย เพราะปกติก็ไม่ค่อยจะได้เห็นว่าคนเรียนกับคนไม่เรียนต่างกันอย่างไร เพราะความคิดมันมองเห็นกันไม่ได้ เห็นแค่ได้ทำงานในตำแหน่งที่สูงขึ้น และได้เงินเดือนเยอะขึ้นเท่านั้น
    ถ้าเป็นตอนนี้ ก็จะคิดอยู่ตลอดว่า โลกนี้ยังขาดอะไรอยู่? มีอะไรบ้างที่เรายังจะทำได้? จะสร้างสรรค์อะไรดีให้มันเกิดประโยชน์สูงสุด?