คุยกับ 3 พี่น้องวีทรีโอ้กับมาดครูสอนดนตรี!!

พี่แนน : แล้วน้องๆ ที่มาเรียน มีวัยไหนกัน บ้างคะ (เรียนจบมานานอย่างพี่แนนจะเรียน ได้ไหมเนี่ย?)
พี่ปุย : โอ้โฮ 55 คนที่มาเรียนที่นี่ มีตั้งแต่แบบเด็ก อายุ 2 ขวบจนถึงอายุ 50 เลยค่ะ เป็นผู้บริหาร มาเรียนก็มี แต่ที่จะเยอะที่สุดจะอยู่ ในช่วงประถม กับมัธยมต้น คือเป็นช่วงที่ผู้ปกครองอยากให้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ อยากให้มีกิจกรรมติดตัวไปในอนาคต อีกกลุ่มที่กำลังจะเยอะคือ ระดับสามขวบ จะเน้นเรื่องพัฒนาการ ทักษะการฟังเสียงดนตรี

พี่แนน : แล้วสอนดนตรีคลาสสิค สอนยังไงคะ เริ่มจากคนที่ไม่เป็นเลย จะต้องเริ่มยังไงคะ?
พี่ปุย : จะแบ่งเป็นสองกลุ่ม คือกลุ่มเด็กเล็ก ตั้งแต่สามขวบ และอีกกลุ่มคือ เด็กที่โตหน่อย ตั้งแต่ ป.1 ไปถึงมัธยมปลาย อย่างวัยเด็กเล็กก็จะมีการสอนอีกแบบหนึ่ง  จะสอนตามตำราไม่ได้ เพราะเด็กแต่ละคน จะมีความเป็นตัวของตัวเองสูง  เด็กสมัยนี้ จะรู้ว่าชั้นอยากได้อะไรตั้งแต่เด็ก เด็กบางคนอยากทำแบบนี้ก็ทำเลย บางคนก็เชื่อฟัง เราก็ต้องมีวิธีการพิเศษ คือ สอนยังไงที่ไม่เหมือนบังคับให้เค้าเล่น คือทำให้ดนตรีเป็นเหมือนของเล่นของเค้า ทำยังไงให้เล่นแล้วได้ความรู้กลับไปด้วย

    ความรู้ของปุย คือ การที่เค้าจำได้แล้วเกิดทักษะ กลับบ้านไปแล้วอยากทำอีก หรือมีวิธีถือ
ไวโอลินยังไงไม่ให้เมื่อย ก็ต้องมีวิธีหลอกล่อ เช่น บางคนอาจจะชอบสติกเกอร์มาก ก็อาจจะบอกว่า ถ้านับถึง 20 ได้จะให้สติกเกอร์อันนึงแบบนี้ แล้วก็ฝึกไปเรื่อยๆ

    สำหรับเด็กโตเราก็จะมีหลักสูตรของอังกฤษ ซึ่งหลักสูตรนี้จะดีตรงที่ว่า จะฝึกให้เราอ่านโน๊ตตั้งแต่เริ่มเล่น วิธีการสอนก็จะเป็นสเต็ป ซึ่งจะทำให้การเรียนรู้เป็นขั้นตอนมากขึ้น ซึ่งทางโรงเรียนเราจะมีหลักสูตรเสริมเยอะมาก เพราะบางคนเรียนไปจะมีปัญหาไม่เหมือนกัน เราก็ต้องหาแบบฝึกหัดที่เหมาะกันการแก้ปัญหานั้น ซึ่งปัญหานั้นเราที่เป็นครูจะรู้ปัญหาของเด็ก

พี่แนน : เอ..ว่าแต่ เป็นคุณครูแบบนี้ จะดุไหมคะ?
พี่ป่าน : ก็อาจจะต้องมีดุนิดหน่อยค่ะ เพราะอย่าง ตอนเราไปเรียนดนตรีที่ต่างประเทศ ถ้าไม่ดุก็จะไม่กระตุ้น แต่อาจจะต่างกัน เพราะถ้าสอนเด็ก เราดุมากเด็กอาจจะกลัว แต่พอสอนไปได้สักพัก เราก็ต้องเข้มงวด ถ้าใจดีเกินเค้าก็ไม่ได้ประโยชน์ ก็ต้องหาจุดที่ ลงตัวที่ทำให้เค้ารักเองด้วย แล้วเราจะทำยังไง ให้เค้าพร้อมด้วยตัวเอง

พี่แนน : แล้วจากการเป็นนักดนตรี เป็นนักแสดงมาเป็นครู ต่างกันเยอะไหมคะ ?
พี่ป่าน : แตกต่างค่ะ อย่างเป็นนักแสดง เราก็เป็นอีกตัวหนึ่ง แต่เป็นครู เด็กจะเห็นเรา ตั้งแต่เริ่มต้น จนได้มาเรียน เพราะฉะนั้นการเป็นแบบอย่างที่ดี เริ่มตั้งแต่เค้าก้าวเข้ามาในโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการแต่งตัว การแต่งหน้าทำผม การพูดจา เค้าก็จะเห็นเรา เพราะฉะนั้นการเป็นครู จะละเอียดอ่อนกว่า ต้องใจเย็น

พี่แนน : อยากให้แนะนำน้องๆ ที่มีใจรักดนตรี อยากเรียนดนตรีด้วย แต่ก็อยากเรียนให้ดีด้วย เราจะแบ่งยังไงให้ได้ดีทั้งคู่คะ?
พี่ปุย : การเรียนเป็นเรื่องสำคัญมากค่ะ อยากให้เป็น เรืองหลัก ซึ่งทั้งหมดทั้งมวล เป็นเรื่องการของแบ่งเวลาและให้ความสำคัญของเราเอง ไม่ใช่การ ให้ความสำคัญของผู้ปกครอง ไม่ว่าผู้ปกครองจะส่งไปเรียนอะไร ที่ไหน มันเกี่ยวกับเราว่าเราอยากจะทุ่มเท กับสิ่งที่เราเรียนแค่ไหน อย่างปุยเอง ตอนเรียน ม.ปลายก็ไปแคมป์ดนตรีต่างประเทศบ่อยๆ ไปทีก็นานๆ แล้วก็เริ่มเรียนหนักขึ้น เป็นคนอื่นก็อาจจหยุดเรียน แต่เรารู้สึกว่านี่คือ สิ่งทีเรารักที่จะทำ