แค่วันแรกที่กลับมาอยู่เมืองไทยถาวร ผมก็ทำให้คนคนหนึ่งเกลียดขี้หน้าซะแล้ว

คนคนนั้นคือเพื่อนข้างห้องที่มักทำหน้าบึ้งตึงเหมือนเบื่อโลก

จนผมสงสัยนักว่ามันทำหน้าอย่างอื่นเป็นหรือเปล่า เวลาเจอหน้ากันผมเลยชอบกวนประสาทใส่

จนมันสบถด่าเป็นชุดและเงื้อหมัดจะต่อยผมทุกครั้งไป

แต่ก็ช่างบังเอิญที่เราเรียนมหา’ลัยเดียวกัน ผมจึงได้เห็นมันในมุมที่ต่างออกไปและรู้สึกแปลกใจไม่น้อย...
เวลาที่มันใส่ชุดกาวน์สวมบทบาทว่าที่คุณหมอ หรือเวลาอยู่กับเพื่อนสนิท ท่าทีและรอยยิ้มที่อบอุ่นอ่อนโยนแบบนั้น... ช่างน่าดูไม่น้อยเลยจริงๆ

จนวันหนึ่งเพราะความปากพล่อยของผมทำให้มันถูกเข้าใจผิดจนทะเลาะกับครอบครัวเสียใหญ่โต ผมจึงได้รู้ว่าภายใต้ใบหน้าที่เฉยชานั้นมีความทุกข์ที่มันต้องแบกไว้มากมายเพียงใด...

น่าแปลกที่ผมอยากเข้าไปโอบกอดและปลอบประโลมมัน แถมนับวันก็ยิ่งรู้สึกว่า... ผมชักอยากจะมีแฟนเรียนหมอขึ้นมาซะแล้วสิ