ปีนไปให้ถึงคะแนนเต็ม ! เทคนิคเก็บคะแนนอังกฤษ TCAS ทุกรอบ อ่านแล้วคะแนนพุ่ง ใช้ได้จริง

        น้อง ๆ ชาว Dek-D รู้ไหมคะว่า ภาษาอังกฤษเป็นวิชาสำคัญมากในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย คะแนนอังกฤษอาจเป็นทั้งวิชาตัวตัดคู่แข่ง อาจเป็นตัวเกณฑ์ที่ถ้ามีคะแนนวิชานี้ไม่พอ ก็ถูกคัดออกจากคณะที่เราอยากเข้าได้ทันที และอาจเป็นวิชาไม่คาดฝันที่เจอในการสอบสัมภาษณ์แบบไม่รู้ตัวด้วยก็ได้นะ แต่ไม่ต้องกลัวไป พี่เกียรติชวน “อาจารย์ติงลี่” Expert ตัวจริง มาแนะนำเคล็ดลับพิชิตภาษาอังกฤษ TCAS ให้จ้า “อาจารย์ติงลี่” รชต กิตติโกสินท์ จบปริญญาตรี เอกภาษาอังกฤษ จากคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และจบปริญญาโท ภาษาอังกฤษเพื่ออาชีพ จากสถาบันภาษา มหาวิทยาลัยธรรมศาตร์ ปัจจุบันเป็นติวเตอร์มืออาชีพประสบการณ์ถึง 15 ปี และเขียนหนังสือภาษาอังกฤษเตรียมสอบหลายเล่มเลยค่ะ ขอหยุดเกริ่นตรงนี้ แล้วมาเข้าเรื่องกันดีกว่าค่ะ

 

        ใน O-NET ก็มีภาษาอังกฤษ ใน 9 วิชาสามัญก็มีอังกฤษ GAT ก็มีภาษาอังกฤษ สายไหนก็ทิ้งวิชานี้ไม่ได้เลย หลายคนก็บอกเลยว่าคะแนนภาษาอังกฤษเป็นตัววัดว่าจะสอบติดไม่ติดเลยนะ เช่น คนที่อยากเข้าวิศวะ ชอบประมาทภาษาอังกฤษ คิดว่าต้องเน้นฟิสิกส์ เคมี แต่กลายเป็นว่าคนสมัครสอบสายนี้ ก็ทำคะแนน ฟิสิกส์ เคมี ได้เท่า ๆ กัน เฉลี่ยแล้วเก่งคล้าย ๆ กัน แต่ถ้าใครมีพื้นฐานภาษาอังกฤษดีกว่า เขาก็จะได้คะแนนอังกฤษเพิ่มเป็นตัวช่วยให้สอบเข้าคณะนั้นได้ด้วย

        และไม่ว่าจะเป็น TCAS รอบไหนก็ทิ้งภาษาอังกฤษไม่ได้ เช่น รอบ Portfolio ยื่นแต่แฟ้มสะสมงานไม่ใช่คะแนน รอบพอร์ตก็มีสัมภาษณ์ นัดดูแฟ้มงาน บางคณะแอบสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษก็มีนะ แต่เขาไม่แจ้งไง พูดภาษาไทยอยู่ดี ๆ ก็ “อะ ไหนขอสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษหน่อยนะ” อึ้งเลยคราวนี้ ไม่เตรียมตัวมาก็มีสิทธิ์ที่จะตอบอะไรไม่ได้ ก็ต้องฝึกภาษาอังกฤษให้อุ่นใจไว้ด้วย หลายคนทำ Portfolio เป็นภาษาอังกฤษด้วยซ้ำ สอบหมอ กสพท. เองก็มีเกณฑ์ขั้นต่ำมีน้ำหนักคะแนน (วิชาสามัญ) วิชาต่าง ๆ รวมถึงภาษาอังกฤษด้วย

 

        แม้ในโครงสร้างของข้อสอบแต่ละตัว O-NET GAT และ วิชาสามัญ มันเรียกต่างกันหมด เช่น ใน O-NET มีพาร์ท Conversation / Situation ในเก้าวิชาสามัญมีพาร์ท Listening and Speaking และใน GAT มีพาร์ท Expression หลายคนเลยเข้าใจว่า มันไม่เหมือนกัน มันเป็นข้อสอบที่ต่างกัน แต่ที่จริงแล้วมันเหมือนกัน อย่างที่ยกตัวอย่างมา มันคือพาร์ทที่วัดการฟัง พูด แม้เราจะไม่ได้ฟังและพูดจริงๆ ในการสอบ แต่มันวัดเรื่องสำนวนการใช้ภาษา หรือวัดเรื่อง Language usage การใช้ภาษา ซึ่งตัวนี้ส่วนใหญ่ข้อสอบจะเหมือนกัน คือเป็นบทสนทนา “ถ้าถามแบบนี้ มีคนพูดแบบนี้กับเรา เราจะตอบอะไร”



        ส่วนในพาร์ทอื่น ๆ แม้จะเป็นข้อสอบไม่เหมือนกัน เช่น บางตัวเป็น Error บางตัวจะเป็น Cloze test แต่สุดท้ายก็คือการวัดเรื่องแกรมม่าเหมือนกันหมด ส่วนพาร์ท Reading มีในทุกตัวเลย อาจจะแตกต่างกันในแง่ความสั้นยาวของบทความ หรือระดับความยาก ตัวเก้าวิชาสามัญอาจเป็นบทความวิชาการที่ยากมากกว่าตัวอื่น ตัว O-NET ก็จะเป็นบทความในชีวิตประจำวัน ข้อสอบทุกตัวจึงวัดเรื่องเดียวกันกันหมด ต่างเพียงความยากง่าย วิชาสามัญยากที่สุด รองลงมาเป็น GAT และ O-NET ตามลำดับ แต่เราสามารถเตรียมตัวได้ทีเดียวได้เลย ไม่ต้องมาแยกว่า จะสอบ O-NET ต้องอ่านอังกฤษเรื่องนี้นะ สอบ GAT ต้องอ่านเรื่องโน้นนะ วางแผนเตรียมสอบทีเดียวเลย เพราะอย่างไรเราก็ต้องเตรียมตัวที่ยากที่สุดไว้ ถ้าเราทำยากสุดได้ ที่ง่ายรองลงมา เราก็จะทำได้


 

        เรื่องแรก Subject Verb Agreement มันคือเรื่องความสอดคล้องกันของประธานและกริยา ประธานเอกพจน์ กริยาต้องเอกพจน์ ประธานพหูพจน์ กริยาก็ต้องพหูพจน์ เรื่องที่สอง Relative Clause ประโยคที่เป็นประโยคขยาย การใช้ who whom which that ต่าง ๆ เหล่านี้ เรื่องที่สาม Phrasal Verbs ใช้บ่อยในพาร์ท Conversation เป็นกริยาวลีที่คนใช้ในชีวิตประจำวัน เช่น get out, come up, come on สามเรื่องนี้ต้องทบทวนเยอะ ๆ

        แต่ที่สำคัญต้องทำข้อสอบเก่าเยอะ ๆ ด้วย นำกลับมาทำให้ได้อย่างน้อย 10 ปี สามารถย้อนทำไปถึงยุคเอ็นทรานซ์เลยก็ได้ เตรียมสอบแบบอ่านแต่เนื้อหาอย่างเดียว มันเหมือนการหว่านแห เราไม่มีทางที่จะหว่านแล้วรู้หมดทุกอย่าง แต่การทำข้อสอบเก่าบ่อย ๆ จะทำให้รู้แนวแบบพอเริ่มอ่านโจทย์ปุ๊บ น้องก็จะรู้เลยว่าจะถามอะไร จะรู้แนวได้จากการทำข้อสอบเก่าหลายปีซ้ำ ๆ แต่ถ้าน้องยังทำข้อสอบเก่าไม่ถึงจุด น้องจะไม่เห็นแนวนะ การมองแนวข้อสอบออก คือ กลยุทธ์ให้สอบสำเร็จ พอรู้แนว ก็จะรู้เรื่องที่ออกสอบบ่อย แล้วก็ได้มาทบทวนในสิ่งที่ออกสอบบ่อยๆ ดีกว่า ถ้าหว่านอ่านหนังสือไปทุกรอบ มันจะเสียเวลา สับสน เพราะข้อมูลเยอะมาก อย่างเวลาที่อาจารย์สอนเด็ก ๆ จะเน้นแบบฝึกหัดเลย เน้นตะลุยโจทย์ ต้องรู้แนวข้อสอบจากการตะลุยโจทย์ให้ได้ แล้วก็จะนำข้อสอบคล้าย ๆ ข้อสอบ GAT วิชาสามัญ O-NET มาให้ได้ลองทำ และให้ฝึกความไวในการทำข้อสอบไปด้วย



 

         ถ้าตั้งใจเรียนในห้องเรียน ศัพท์จากในชั้นเรียนก็เพียงพอ อาจารย์มองว่าแนวโน้มหลัง ๆ มานี้ศัพท์ในข้อสอบไม่ได้ยากเลย เป็นศัพท์ที่ใช้ในชีวิตประจำวัน เห็นในหนังสือเรียน หรือจริง ๆ มีทับศัพท์ภาษาไทยด้วยซ้ำ ไม่ต้องกังวลว่าต้องถึงกับไปเปิด Dictionary ท่องเลย แต่อยากจะเน้นว่า “ไม่มีใครรู้ศัพท์ทุกตัว ต่อให้เป็นฝรั่งเจ้าของภาษาก็ตาม” ถ้าสมมติน้องต้องอ่านต้องทำความเข้าใจประโยคภาษาอังกฤษในบทความ แต่น้องติดขัดคำศัพท์จนแปลไม่ได้ ขอให้น้องแปลประโยครวม ๆ ให้ได้มากกว่าที่จะนั่งแปลศัพท์เป็นตัว ๆ ไป เพราะภาพรวมของประโยค มันจะส่งเสริมความเข้าใจของเรามากกว่า รู้ศัพท์ทุกตัวไม่ได้ช่วยเรื่องความเข้าใจประโยคเสมอไป




        แต่ในการสอบที่ต้องเจอคำศัพท์เยอะมาก อาจารย์จะแนะนำเทคนิคการเดาศัพท์ เดาจากรากศัพท์ Prefix - Suffix และการเดาจากบริบทเนื้อเรื่องได้ อย่างพาร์ท Reading ก็จะให้เทคนิคจับใจความสำคัญเรียก การอ่าน Anatomy เปรียบบทความเหมือนร่างกายของเรา ส่วนที่สำคัญสุดคือหัว ก็จะเน้นให้จับจุดได้จากการอ่านบทความจริง ที่สำคัญต้องหา Connotation ได้ คือต้องตีความได้ หาความหมายแฝงในบทสนทนาที่ออกสอบได้ด้วย ส่วนนี้มันจะอยู่ในข้อสอบพาร์ท Situation ที่คนสอบไม่เห็นสีหน้าท่าทางของตัวละครคุยกัน เห็นแต่ตัวอักษร แต่ตัวละครอาจโกรธกันอยู่ พูดประชดกันอยู่ในบทสนทนานั้น ๆ ก็ได้ แต่คนสอบจับจุดประสงค์ของบทสนทนานั้นไม่ได้ ตัวอย่างเช่น

"What time is it? ตอนนี้กี่โมงแล้ว"
เป็นบทสนทนาของพ่อกับลูก พ่อถามแบบนี้ ลูกสาวต้องตอบว่าอะไร แต่ต้นเรื่องแต่ต้นเลยคือ ลูกสาวกลับบ้านมาตอนตีสาม พ่อมายืนเท้าสะเอวอยู่หน้าบ้าน แล้วถามลูกว่า What time is it? เรื่องนี้พ่อไม่ได้ต้องการรู้เวลาจากลูกสาว แต่คือพ่อกำลังโกรธอยู่ต่างหาก เจอคำถามแบบนี้ใครตอบเวลาไปก็ผิดไปเลย


 

        อยากให้ทุกคนรู้จักการแบ่งเวลา เพราะชีวิตเรามีอะไรต้องทำเยอะมากเลย ต้องทำอะไรหลายอย่างจนเรามักลืมทบทวนบทเรียน แม้จะมีคำถามในใจ “มันเหนื่อยนะ ยังต้องทวนบทเรียนอีกเหรอ” ขอยกโคลงโลกนิติขึ้นมาเลย
 

เจ็ดวันเว้นดีดซ้อม	ดนตรี
อักขระห้าวันหนี	เนิ่นช้า
สามวันจากนารี	เป็นอื่น
วันหนึ่งเว้นล้างหน้า	อับเศร้าศรีหมอง