7

เทศกาลดอกไม้ไฟ x ความรู้สึกที่ปรวนแปร

           #ห้องเรียนรวมคณะมนุษยศาสตร์

‘ข้อตกลงของเรามันยังไม่จบนะ หวังว่าเธอคงจะยังไม่ลืมมัน’

           ฉันได้รับข้อความจากเบอร์ปริศนาที่คาดเดาว่าน่าจะเป็นปีเตอร์ นี่ขนาดปาโทรศัพท์เขาทิ้งไปเมื่อวันก่อนแล้วยังจะอุตส่าห์จำเบอร์ฉันได้อีก ระหว่างคาบเรียนนั้นแทบจะไม่มีสมาธิโฟกัสกับสิ่งตรงหน้าเลย มือข้างหนึ่งหยิบปากกาขึ้นมาเคาะไปมาเบาๆ ในหัวพลันคิดถึงแต่เหตุการณ์เมื่อวันที่ไมเคิลขึ้นเสียงใส่ ตั้งแต่ตามวุ่นวายเขามาฉันไม่เคยเห็นเขาโกรธมากมายขนาดนี้มาก่อน แววตาที่สั่นไหวนั้นทำให้อดคิดไม่ได้ว่าคนในรูปสำคัญอะไรกับเขา

รูปใบนั้น มันเป็นรูปคู่ของไมเคิลที่ยืนเคียงข้างผู้หญิงคนหนึ่งในชุดนักเรียนปักอักษรย่อที่ใครเห็นก็รู้ทันทีว่าเป็นโรงเรียนชื่อดังที่มีค่าเทอมแพงหูฉี่ ทั้งคู่กำลังกอดคอกันอย่างสนิทสนม เจ้าหล่อนฉีกยิ้มกว้าง พวงแก้มขึ้นสีชมพูระเรื่อมีเปียสองข้างคลอเคลียอยู่บนบ่า

           หรือว่า...ผู้หญิงในรูปจะเป็นคนเดียวกับเจ้าของเสียงที่ฉันได้ยินตอนอยู่ที่คอนโดนะ เง้อ สมองฉันยิ่งมีน้อยๆ อยู่ ขี้เกียจคิดอะไรแล้ว T-T

           ระบบสั่นจากโทรศัพท์ทำงานขึ้นทำให้ฉันต้องสไลด์หน้าจอเพื่อเปิดดูอีกครั้ง ทันทีที่สายตาโฟกัสเข้ากับข้อความ มือข้างที่ถือปากกาอยู่ก็ปล่อยวางลงบนโต๊ะทันที

‘ฉันจะคอยจับตาดูเธอเอาไว้ ตราบใดที่ยังไม่ได้ของที่ต้องการ’

           “เฮ้!” เอ็มหันมาตีเข้าที่ต้นแขนเบาๆ จนเผลอสะดุ้งโหยง พอตั้งสติได้ก็พบว่าเพื่อนๆ หลายคนเริ่มทยอยกันออกจากห้องเรียนเพื่อเตรียมตัวไปพักกลางวันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเลิกคลาสแล้ว ฉันมัวแต่นั่งเหม่อคิดมากอะไรก็ไม่รู้ เลยไม่ได้สนใจเรียนเลยวันนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก...เดี๋ยวค่อยลอกเลกเชอร์จากเอ็มแล้วกัน ท่าทางยัยนั่นดูตั้งใจเรียนเชียว เห็นจดเนื้อหาบนสไลด์เต็มสมุดไปหมด

           “ตกใจหมด...”

           “ขวัญอ่อนอะไรขนาดนั้น นี่...ฉันมานั่งคิดดูๆ แล้วหลังจากที่ฟังแกเล่าเรื่องรูปนั้นมา” เอ็มเปิดสมุดขึ้น ในนั้นปรากฏรอยขีดเขียนยึกยือจนอ่านแทบไม่ออก “ไมเคิล...ปีเตอร์...เมล สามคนนี้จะต้องเกี่ยวข้องกันและมีเรื่องบาดหมางในอดีตแน่ๆ ส่วนรูปใบนั้นอาจจะเป็นตัวไขปริศนาของสำคัญที่ปีเตอร์ต้องการ”

           เอิ่ม...ฉันขอถอนคำพูดเรื่องที่ยัยเอ็มตั้งใจเรียน =_=

เมื่อเห็นว่ามันสมองอันชาญฉลาดของเพื่อนสาวเริ่มทำงานจนฉันที่นั่งฟังอยู่เฉยๆ ต้องขมวดคิ้วทันทีเพราะคิดตามไม่ทัน นี่ไม่ได้โง่นะ แค่ความคิดมันสตาร์ทช้ากว่าชาวบ้านเค้าเฉยๆ =0=

“ก็ยังงงๆ อยู่แฮะ สามคนนั้นเกี่ยวข้องกัน แล้วถ้ารูปใบนั้นเป็นปริศนาสำคัญจริงๆ ฉันจะรู้เรื่องรูปนั้นได้ยังไง”

“อืม...นี่แหละที่กำลังจะบอก” เอ็มเงียบไปก่อนจะพูดต่อ “แกต้องสนิทกับไมเคิลให้มากกว่านี้เพื่อล้วงความลับมัน เพราะฉะนั้น...แกต้องชวนเขาออกเดท!”

“จะบ้าเหรอแก เขายังโกรธฉันเพราะเรื่องนั้นอยู่เลยนะ”

“เออว่ะ ฉันลืมไป...งั้นเราจะทำยังไงดีล่ะ”

เสียงจ้อกแจ้กจอแจขัดบทสนทนาเราสองคนดังขึ้นมาจากนอกห้องเรียน ทำให้ฉันต้องหันไปมองด้วยความสนใจทันที เสียงวี๊ดว๊ายแบบนี้เผื่อมีลีมินโฮโผล่มา จะได้วิ่งไปขอลายเซ็นได้ทัน อ๊างงง >.<

ทว่าคนที่โผล่เข้ามาดันเป็นคนที่ฉันเพิ่งจะคิดมากเรื่องเขาไปเมื่อครู่

ไมเคิล

เขาหยุดลงหน้าประตูก่อนจะกวาดตามองไปรอบห้อง ไม่นาน...นัยน์ตานั้นก็หยุดลงที่ฉันก่อนจะก้าวเข้ามาอย่างไม่รีรอ ท่ามกลางผู้หญิงหลายคนที่มองตามหลังเขาด้วยตาละห้อย

กึก...สองเท้าหยุดลงตรงหน้าโต๊ะฉัน ทำให้เป็นจุดสนใจของเพื่อนหลายคนในห้องทันที

ว่าแต่...เขารู้ได้ยังไงว่าฉันเรียนห้องนี้

“บิก้า...” ด้วยท่าทีอ้ำอึ้งนั้นทำให้ฉันเงยหน้าสบตาคนตรงหน้าอย่างตั้งใจฟัง “เอ่อ...ขอโทษที่พูดไม่ดีใส่วันนั้น เธอไม่ได้โกรธฉันใช่มั้ย?”

เขามาขอโทษฉัน...T^T

“มะ..ไม่เป็นไร ฉันก็เผลอทำของๆ นายหล่นด้วยเหมื---”

ยังไม่ทันจะพูดได้จบประโยคก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างกระทบข้างเอวเป็นสัญญาณบอกให้หยุด พอหันไปก็เห็นว่าเป็นเอ็มที่กำลังกระทุ้งข้อศอกเข้ามา

“ให้อภัยเขาง่ายจังวะ รีบพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสสิ” เอ็มกระซิบลงข้างหู ส่วนฉันที่ได้ฟังต้องหันไปทำหน้างงใส่ทันที “โอ๊ย! ก็แบบ...บอกว่าถ้าอยากให้ฉันหายโกรธ นายต้องไปเดทกับฉัน อะไรแบบนี้ เร็วๆ รีบชวนเข้าสิ โอกาสมาถึงแล้ว =_=”

“จะบ้าเหรอแก!” ฉันแหวใส่เบาๆ จนไมเคิลนั้นมองการกระทำของเราสองคนที่กำลังกระซิบกระซาบกันอย่างสงสัย

จะให้พูดออกไปว่ายังไงล่ะ TOT ‘นายๆ ไปเดทกัน’ แบบนี้เหรอ โอ๊ย!

‘ไปเดทกันมั้ย’ ‘ไปเดทกัน’ แง...

“เร็วสิ!” เอ็มกระทุ้งข้อศอกใส่เอวอีกครั้ง จนฉันที่กำลังนึกคำพูดของเอ็มวนไปมาอยู่ในความคิดเผลอโพล่งออกไปทันทีด้วยความตกใจ

“ไปเดทกัน!!”

อะ..โอ๊ย! กว่าจะตั้งสติได้ คำพูดพวกนั้นก็ไหลออกไปหมดแล้ว T-T

คนตรงหน้ามีท่าทีแน่นิ่งไปเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นจนฉันต้องรีบหลุบตาลงต่ำ ส่วนยัยเอ็มนั้นยิ้มกว้างจนปากแทบจะฉีกไปถึงรูหูแล้ว =_=

“เธอว่ายังไงนะ แอบถือโอกาสชวนฉันไปเดทอย่างนั้นเหรอ?”

“เอ่อ...ไม่ใช่---”

“ใช่!” เอ็มพูดแทรกขึ้นจนฉันต้องหันไปถลึงตาใส่

“เฮ้ยแก!”

“ถ้าอยากให้ยัยบิก้ารับคำขอโทษ นายก็ต้องยอมรับข้อเสนอนี้” เอ็มจัดการพูดให้เสร็จสรรพจนฉันต้องรีบก้มหน้าลงด้วยความที่ทำตัวไม่ถูก “ออกเดทที่งานเทศกาลดอกไม้ไฟประจำปี”

โอ๊ย...มันช่างประจวบเหมาะอะไรเบอร์นี้ วันนี้ดันมีงานดอกไม้ไฟอะไรนั่นอีกด้วย นั่นมันเหมือนงานรวมคู่รักเลยนะ (ฉันจำได้ เพราะปีที่แล้วเคยไปมากับปีเตอร์ =_=) คนที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน ให้ไปเที่ยวงานคู่รักหวานชื่นแบบนั้นมันคงจะกระอักกระอ่วนพอตัวเลยทีเดียว TwT

แต่เขาคงไม่ไปหรอก...

(. . )

“ตกลง” อีกฝ่ายเอ่ยขึ้น

“ฮะ?”

“ฉันจะไปเดทกับเธอ หลังเลิกคลาสสุดท้าย เจอกันหกโมงเย็นที่ใต้ตึกก็แล้วกัน”

เขาตอบตกลงอย่างงั้นเหรอ...

-Michael’s part-

            จากวันที่เผลอขึ้นเสียงใส่ยัยเมล็ดกาแฟไปในวันนั้นมันทำให้รู้สึกหงุดหงิดตัวเองอย่างบอกไม่ถูกที่เผลอแสดงด้านแย่ๆ ออกไป อยู่ดีๆ ก็พลันนึกถึงแต่ว่ายัยนั่นจะคิดมากหรือเปล่า เธอจะโกรธผมมั้ย

สับสนตัวเองชะมัด ทั้งๆ ที่อุตส่าห์พาตัวเองออกมาอยู่ในจุดที่ไม่ต้องแคร์ความรู้สึกใครแล้วนะ เหอะ! ที่ผมเลือกจะเป็นแบบนั้นก็เพราะต้องการก่อกำแพงหนาๆ ไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองกลับไปยืนอยู่จุดเดิมเหมือนคนโง่ยังไงล่ะ

แต่ที่คิดมากก็เพราะกลัวว่าคำพูดที่มาจากอารมณ์ชั่ววูบจะเผลอไปทำร้ายเธอเข้าเหมือนกับคนๆ หนึ่ง เออ...ช่างมันเถอะ!

ด้วยความที่คิดไม่ตกนั้น จึงต้องยอมลดฟอร์มตัวเองแบกหน้าหล่อๆ มาขอโทษถึงที่ แถมยังมาติดกับดักแผนการชวนเดทของยัยสองคนนั้นอีก จริงๆ แค่ชวนธรรมดาผมก็ไปแล้วครับ ถ้าสวยถูกใจพอ หึหึ ยัยนั่นทำเป็นใจกล้าชวนผู้ชายออกเดท ไวไฟจริงๆ เลยนะเห็นหน้าใสซื่อแบบนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก...ลองควงยัยนั่นดูสักวันก็ได้ ยังไงมันก็เป็นสไตล์ผมอยู่แล้ว จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดมากเรื่องเก่าๆ

อ้อ...เลือกชวนเดทได้ถูกวันด้วยนะ มาชวนไปงานเทศกาลดอกไม้ไฟประจำปีซึ่งมีแค่ปีละครั้งด้วย ร้ายจริงๆ

จากที่สังเกตมา ยัยอราบิก้าอะไรนั่นชอบมีท่าทีแปลกๆ ทำตัวอย่างกับคนมีแผนการอะไรในใจ มาประกาศอย่างชัดเจนว่าจะจีบผม แต่เวลาหยอกเย้าแกล้งกลับทีไรดันหน้าเสียกลัวเข้าทุกที หึหึ ไม่แน่จริงนี่หว่า...จริงๆ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นที่เข้าหาผมก่อนนี่ไม่รอดไปนานแล้ว แต่สำหรับยัยนั่นเก็บไว้แกล้งเล่นแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน

ผมกลัวอย่างเดียวว่า ลูกไก่อย่างเธอจะโดนเสืออย่างผมขย้ำตายก่อนไหม นี่สิ ☺

ยิ่งเวลาเห็นยัยนั่นโดนปีเตอร์ตามคุกคาม ไม่สิ...เหมือนจะมีปากเสียงกันจนใช้ความรุนแรง มันทำให้รู้สึกตงิดๆ ใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับสองคนนั้นมีซัมติงอะไรกันแล้วมาลากผมเข้าไปเอี่ยวด้วยอย่างนั้นแหละ ไหนจะคำพูดแปลกๆ ของปีเตอร์ด้วยอีก

เพราะผมมั่นใจว่าส่วนตัวไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกับหมอนั่นอย่างแน่นอน

           ส่วนที่วันนี้ตัดสินใจมาขอโทษ ก็เพราะเวลาที่เผลอนึกถึงใบหน้าใสซื่อทำท่าจะเบะปากร้องไห้ในวันนั้นทีไรแล้วมันอดคิดมากไม่ได้ทุกที อีกอย่าง...เธอก็คงไม่ได้ตั้งใจที่จะทำกล่องรูปนั้นตกลงมาหรอก มันคงจะเป็นเพราะผมหัวเสียกับคนที่ไม่อยากเจอนั่นด้วย เพราะอยู่ดีๆ ยัยนั่นก็กลับมาจากต่างประเทศแล้วโผล่มาเซอร์ไพรส์กันถึงห้อง ทั้งๆ ที่อุตส่าห์พาตัวเองออกมาจากพื้นที่ความทรงจำเก่าๆ พวกนั้นแล้วแท้ๆ

           แล้วจะไปคิดถึงเธอทำไมเนี่ย มันยิ่งทำให้ภาพในอดีตฉายเข้ามาในจิตใจผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจริงๆ

           #โรงเรียนมัธยมปลาย

         “เมล ฉันหวงเธอแทบบ้า เธอเลิกทำตัวน่ารักต่อหน้าคนอื่นได้แล้ว”

         “คิกๆๆ นายก็อย่าขี้หึงนักสิ”

         “แฟนฉันน่ารักขนาดนี้ ฉันไม่ยอมให้ใครมามองหรอก”

         “นายก็เกินไปจริงๆ หวงฉันแม้กระทั่งพี่ชายฉันเอง”

         ผมเคยรักผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ ‘เมล’

ผมมั่นใจว่านี่มันไม่ใช่ความรักฉาบฉวยแบบวัยรุ่น มันไม่ใช่ความหลง แต่กลับสัมผัสได้ว่านี่คือความรักจริงๆ แม้ว่ามันจะดูแก่แดดเกินวัยไปสักหน่อย

เท่าที่จำความได้...เราสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเนื่องจากบ้านของเราอยู่ใกล้กัน เธอมักจะงอแงเสมอเวลาพี่ชายต้องบินกลับโรงเรียนที่อเมริกา มีแค่เธอเท่านั้นที่ต้องเรียนที่ไทย เพราะสุขภาพที่ไม่ค่อยแข็งแรงกับโรคประจำตัวในตอนนั้น จึงทำให้ไม่สามารถไปไหนมาไหนไกลๆ ได้

         ผมก็เลยเปรียบเสมือนเพื่อนเล่นที่ดีต่อเธอมาตลอด เอาจริงๆ นี่ก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันเริ่มก่อตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกที...ผมก็อยากจะดูแลและจับมือเธอไว้อย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนไม่อยากปล่อยมือนี้ให้ใคร

         ตั้งแต่เด็กจนโต เธอเหมือนเพื่อนที่รู้ใจที่สุดของผม เราสองคนจึงมีความทรงจำดีๆ ร่วมกันมากมาย และด้วยความที่ผมเป็นที่นิยมในโรงเรียน จึงชอบมีคนเข้าหาอยู่บ่อยๆ แม้ว่าจะมีคนคลั่งไคล้มากมายแค่ไหนก็ตาม แต่ผมกลับไม่เคยมองคนอื่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว

         ผมยังคงมั่นคงกับความรู้สึกตัวเองอยู่เสมอ

         ในตอนนั้น...อาจจะเปรียบเธอเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้

         ตั้งแต่วันที่เธอตัดสินใจคบกับผม ทุกอย่างก้าวเดินไปได้สวยอย่างที่คิดไว้ และมันคงจะเป็นเช่นนั้นต่อไป ถ้าหากไม่เกิดเรื่องขึ้นมาซะก่อน

เมื่อผมจับได้ว่าเธอมีคนอื่น…

         มันทำให้ได้รู้ความจริงว่าที่ผ่านมาเมลไม่เคยจริงใจกับผมเลยแม้แต่น้อย เธอเห็นแค่ว่าผมโด่งดังเป็นที่กล่าวถึง และด้วยความที่บ้านเราอยู่ใกล้กัน จึงเกิดเป็นกระแสคู่จิ้นขึ้นในตอนนั้น เธอตกลงคบกับผมเพื่ออยากให้เพื่อนคนอื่นอิจฉาที่ได้ควงกับหนุ่มฮอตที่สุดในโรงเรียน และทำให้มีคนจับตาดูเธอมากขึ้น

เมลเป็นคนสวยที่ต้องการจะเป็นที่หนึ่งในโรงเรียน ไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งเหล่านี้ที่เธอปรารถนาจะทำลายความรู้สึกของผมได้พังอย่างยับเยิน

และในวันครบรอบหนึ่งปีของเราสองคนก่อนที่จะจบม.6 เป็นวันที่ตอกย้ำความรู้สึกเจ็บปวดของผมจนไม่อยากให้อภัยมันเลยจริงๆ

         “เมล เมื่อไหร่เธอจะเลิกกับไอ้หมอนั่นสักที” ร่างสูงเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยท่าทีหงุดหงิด แต่ก็ต้องคลายลงเมื่อมือเล็กยื่นเข้าไปคลอเคลียที่ข้างแก้ม

         ฝ่ามือหนานั้นกุมเข้าที่มือเล็กอย่างรวดเร็วพลางดึงมาจุมพิตเบาๆ จนเจ้าตัวบิดอายด้วยความขวยเขิน

         “ไม่เอาน่า...นายก็รู้ว่าฉันแกล้งคบไมเคิลทำไม เขาทำให้ฉันเป็นที่จับตามองในโรงเรียนได้นะ ตำแหน่งดรัมเมเยอร์โรงเรียนก็คงไม่พ้นที่จะเป็นของฉัน ไหนจะดาวโรงเรียนที่แอบได้ยินพวกรุ่นน้องแอบซุบซิบกันอีก”

         “ไอ้หมอนั่นมันจะรู้มั้ยนะ ว่าโดนเธอหลอกใช้เป็นสะพาน”

         “อย่าพูดอย่างนั้นสิ คิกๆๆ”

         เจ้าหล่อนโน้มคอร่างสูงลงมาสัมผัสที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกดริมฝีปากหยักลึกลงไปแนบชิดสนิท คนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ข้างหลังอย่างผม รู้สึกได้ถึงร่างกายที่กำลังสั่นด้วยความโกรธ ทำได้เพียงกำมือตัวเองให้แน่นเพื่อข่มอารมณ์กับภาพตรงหน้าที่ปรากฏการกระทำเหล่านั้นอย่างชัดเจน แม้จะมองไม่เห็นหน้าอีกฝ่ายก็ตาม

         และหลังจากนั้นมา ผมก็ไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย

         เพราะความจริงใจที่ถูกทำร้ายด้วยความหลอกลวงนี่มันแย่จริงๆ

………………………………………………..

-Come back to Arabica’s part-

กว่าคลาสเรียนสุดท้ายจะจบลงก็พาเวลาล่วงเลยไปจนเข็มยาวและเข็มสั้นของนาฬิกาบนผนังชี้ไปที่เลขห้า ตอนนี้หลายคนเริ่มเก็บของทยอยออกจากห้องไป แต่ยังมีบ้างบางกลุ่มที่ยังจับกลุ่มพูดคุยกันอยู่

“นี่...วันนี้แกไปเดทกับไมเคิลก็อย่าลืมรวบหัวรวบหางเข้าเลยซะล่ะ” เอ็มว่าขณะที่กำลังเก็บข้าวของบนโต๊ะลงกระเป๋า ก่อนจะคว้ารายงานวิชาเสรีขึ้นมาเพื่อเตรียมเอาไปส่งยังห้องพักอาจารย์ ริมฝีปากนั้นฉีกยิ้มกว้างกลับมาจนฉันต้องยกมือขึ้นตีแขนยัยนั่นเบาๆ

“รวบหัวรวบหางบ้าอะไรล่ะ! ไมเคิลไม่ได้มีหางซะหน่อย =_=”

“ทำเป็นตลกกลบเกลื่อนนะยะ อ้อ...อย่าลืมแอบจุ๊บๆ ด้วยนะ” ปากอวบอิ่มพยายามทำปากจู๋จนฉันที่กำลังเก็บปากกาลงกระเป๋าอยู่ต้องหยิบมันขึ้นมาปาใส่คนทะเล้นตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้ทันที

“เสียใจด้วยนะ ไม่โดน ฮ่าๆๆ”

ในมือคว้าปากกาเคมีแท่งใหญ่ขึ้นมาด้ามหนึ่งหมายเล็งหัวยัยเพื่อนตัวดีที่กำลังเคลื่อนตัวออกไปจากโต๊ะเลกเชอร์ ยัยนั่นยังคงทำปากจุ๊บๆ อยู่อย่างนั้น ทำให้มือข้างที่จับปากกาอยู่ จัดการปาใส่เพื่อนสนิทอย่างเต็มแรงเมื่อถูกล้อ แต่ยัยเอ็มไปฝึกวิทยายุทธ์การหลบหลีกมาจากไหนไม่รู้ ดันสามารถหลบปากกาเคมีแท่งใหญ่ของฉันได้ ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบวิ่งออกไปนอกห้องพร้อมกับเล่มรายงาน

ทิศทางของปากกาที่ถูกส่งออกไปอย่างเต็มเหนี่ยวเมื่อครู่พุ่งเข้าไปยังกลุ่มสตรีที่เกลียดความโลกสวยฉันที่โต๊ะด้านหน้าห้องทันที (ส่วนฉันนั่งอยู่กลางห้อง)

และเจ้าหล่อนกำลังเติมอายไลเนอร์ที่เปลือกตาอยู่อย่างเพลิดเพลิน

           ปั่ก!

           แท่งปากกาโดนเข้าที่ข้อมือเต็มแรงสูบ

           หวืดดดด~

           “กะ..กรี๊ดดดดด! ใคร!! ใครปาปากกามาใส่ฉัน” บิว เพื่อนร่วมคลาสกระโดดเหยงๆ โวยวายอย่างเอาเรื่อง เมื่อเส้นอายไลเนอร์คุณเธอยาวไปถึงหางคิ้วด้วยฝีมือฉัน มองจากมุมนี้ก็ดูสวยดีนะ มันดูเป็นมิติใหม่แห่งวงการแฟชั่นดี (‘ ‘ )

ถ้ายัยนั่นรู้ว่าเป็นฝีมือใคร ฉันต้องตายแน่ๆ =_=;; เอ่อ...ถ้าหากนอนฟุบลงไปบนโต๊ะแบบเงียบๆ แกล้งตายเหมือนเจอหมี ฉันจะรอดใช่มั้ย ToT

“ปากกามีชื่อติดไว้ด้วยนี่” เสียงเพื่อนคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาทำให้ฉันที่กำลังนอนแกล้งตายอยู่เผลอสะดุ้งขึ้นทันที

ตายแล้วบิก้า! ใครสั่งใครสอนให้ติดชื่อตัวเองไว้ที่เครื่องเขียน นี่ไม่ใช่เด็กอนุบาลที่ต้องกลัวเพื่อนมาขโมยดินสอแล้วนะ ฉันแค่เห็นว่า...สติกเกอร์รูปหมีพูห์ที่สั่งทำชื่อตัวเองได้มันน่ารักดี ก็เลยทำมาติดยกเซตเลย (. . ) ไม่คิดว่าความน่ารักในวันนั้นจะนำพาความหายนะมาให้ในวันนี้ TOT

           “เออใช่ๆๆ ไหนดูซิ...ว่าของใคร” ฉันได้ยินเสียงเพื่อนๆ มะรุมมะตุ้มกันใหญ่เพื่อที่จะอ่านชื่อบนปากกาแท่งนั้น

           “บิก้า! ของยัยเฉิ่มนี่” สิ้นสุดความสงสัย บิวก็ถือปากกาแท่งนั้นเดินพุ่งตรงมาหาเจ้าของมันทันที ฉันที่ฟุบหน้าแนบโต๊ะ กำลังบีบนิ้วมือทั้งสิบอย่างใช้ความคิด ใจเต้นระส่ำเมื่อฝีเท้าขยับเข้ามาใกล้

สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือ...ฉันควรปฏิเสธ!

“เอ่อ...ไม่ใช่ของฉันนะ นี่มันเขียนว่าปิก้า ไม่ใช่ บิก้า ซะหน่อย” หลังจากเงยหน้าขึ้นมาก็รีบปฏิเสธเป็นพัลวัน

“หนอยยยย! ยังจะมาโกหกอีกเหรอ ยัยเฉิ่ม อ๋อ...ไม่สิ เดี๋ยวนี้ไม่เฉิ่มแล้ว เพราะเคยถูกผู้ชายทิ้งมาด้วยเหตุผลทั้งเฉิ่มทั้งโง่ ฮ่าๆๆ” เจ้าหล่อนหัวเราะอย่างสะใจ เพราะแต่ก่อนยัยนี่ก็เป็นลัทธิบูชาปีเตอร์และผู้ชายหล่อ ยิ่งพอรู้ว่าฉันกับปีเตอร์เลิกกันแล้ว ก็เลยได้ใจใหญ่ เวลาได้ยินคำพูดแบบนี้ทีไรมันทำให้รู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาทุกทีเลยจริงๆ

           “ดีแต่ทับถมคนอื่นไปวันๆ สนุกนักหรือไง” ฉันลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าอย่างไม่เกรงกลัว เอาสิ! ถ้าเกิดฮึดสู้พวกเธอบ้างขึ้นมาจะเป็นยังไงนะ

คิดภาพไม่ออกเลยจริงๆ ฮืออออ ToT

           “เดี๋ยวนี้ปากเก่งขึ้นเหรอ แม่โลกสวย หึ”

           “เอ่อ...ฉะ..ฉันแค่จะขอปากกาคืน” จากที่ใจกล้าในตอนแรกก็ต้องจบลง มือสองข้างกำแน่นเพื่อกลบความประหม่าของตัวเอง ในขณะที่ฝ่ามือนั้นก็เริ่มมีเหงื่อผุดออกมาจนรู้สึกชื้นไปหมด =_=;;

           “พวกแก จับมันไว้!”

ผู้เสียหายจากพลังอายไลเนอร์ที่ทำลายล้างเปลือกตาออกคำสั่งให้เหล่าลูกสมุนพุ่งเข้ามาจับตัว เมื่อเห็นท่าไม่ค่อยดี ฉันเลยผลักโต๊ะเลกเชอร์เอ็มออกไปกันเอาไว้ก่อนจะพาตัวเองวิ่งไปยังหลังห้อง เพื่อนร่วมคลาสหลายคนมองตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาขวาง เพราะแอบเกรงกลัวพวกยัยบิวที่มีนิสัยไม่ยอมใคร และทำตัวเป็นใหญ่ที่สุดในห้องนี้  (ทำอย่างกับแก๊งมาเฟีย)

           “ยัยเอ๊มมมมม ช่วยด้วยยยย” ฉันส่งเสียงขอความช่วยเหลือขึ้นทันทีเมื่อมือข้างหนึ่งถูกจับไว้โดยใครสักคนที่ฉันไม่มีเวลาพิจารณาในการนึกชื่อ

           “แกเสร็จฉันแน่!”

           “กรี๊ดดดด พวกเธออย่าทำแบบนี้กับฉันเลย เราเป็นเพื่อนกันนะ T^T”

           “ฉันไม่เคยมีเพื่อนเฉิ่มเบ๊อะอย่างแก” ข้อมือทั้งสองข้างถูกล็อกฝังแน่นบนผนังจนไม่สามารถขยับไปไหนได้ ฮือ...ฉันกำลังจะโดนฆาตกรรมแล้วใช่ม้ายยยย TOT

           “อย่าทำอะไรฉันเลย ToT”

           “ดูรอยที่แกทำไว้นี่! แกทำให้หน้าฉันต้องเปื้อน! ที่เช็ดเครื่องสำอางดีๆ ฉันก็ไม่ได้มันพกมา นี่ถ้าใช้น้ำเปล่าถูออก หน้าฉันก็จะเกิดรอยเหี่ยวย่น สุดท้ายก็ต้องไปเปลืองเงินฉีดโบท็อกซ์อีก คอร์ดหนึ่งมันแพงแสนแพงแทบกระอักเลือดเลยนะรู้มั้ย!!”

จากที่ฟังบิวพูดมา ทำไมมันแลดูยิ่งใหญ่จังเลยอ่ะ แค่ล้างรอยเปื้อนบนหน้าเองนะ =O=!!

           “ฉันขอโต๊ดดดดด T/\T”

           “ฉันแอบได้ยินว่ายัยนี่จะไปเดทกับไมเคิลด้วยแหละ” เพื่อนอีกคนก่อหวอดขึ้นมาสมทบทันที

           “หนอย...ตามแต่ผู้ชายหล่อนะแก หลังจากปีเตอร์ก็ยังจะเอาไมเคิลอีกเหรอ เพราะฉันนั้น...แกจงไปเดทด้วยความอับอายซะเถอะ!”

           “กรี๊ดดดดดดดดดดด”

           บิวเปิดปอกปากกาเคมีสีดำ (แท่งที่ฉันปาไป) โยนทิ้งอย่างไม่รีรอ มือข้างหนึ่งยกขึ้นจับเข้าที่คางฉันไว้อย่างถนัดมือ ก่อนที่ใบหน้าจะได้สัมผัสถึงความเย็นของหมึกที่ถูกละเลงลงมาด้วยความรัก (?)

           “บิก้า! รีบเก็บของลงไป--- เหวอออออ OoO!” เอ็มที่เพิ่งเข้าห้องเรียนมา พอเห็นฉันที่กำลังโดนรุมอย่างป่าเถื่อนก็รีบวิ่งเข้ามาผลักพวกกลุ่มบิวออกทันที “ทำบ้าอะไรวะ อยากตายเหรอ!”

           “หึหึ ฝากดูแลเพื่อนรักเธอด้วยก็แล้วกันนะ” บิวหัวเราะอย่างสะใจก่อนจะพาพรรคพวกถอยทัพกันออกไป ทิ้งไว้เพียงฉันที่นั่งแหมะอยู่บนพื้นหลังจากโดนรุมสกรัมด้วยปากกา

           “บิก้า เอ่อ…แกโอเคหรือเปล่าวะ” เอ็มถามด้วยความกระอักกระอ่วนเมื่อจดจ้องมายังใบหน้าฉัน

           “ไม่เป็นไรแก ว่าแต่...หน้าฉันไม่ได้เปื้อนมากใช่มั้ย?” ฉันพยายามพูดขึ้นอย่างใจเย็นแม้ในใจจะร้องไห้ไปแล้วสามรอบ พลางยันตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะปัดฝุ่นบนกระโปรงพลีสให้เรียบร้อย

“แกดูเอาเองดีกว่า”

กระจกใบเล็กถูกหยิบยื่นส่งมาให้แทนคำตอบ เมื่อเงาในกระจกสะท้อนภาพออกมา นัยน์ตานั้นก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ มันเป็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีใบหน้าเหลอหลา รอบดวงตาทั้งสองข้างปรากฏรอยหมึกจากปากกาเคมีสีดำวงรอบไว้

            นี่ฉันเป็นญาติกับช่วงช่วงหลินฮุ่ยหรือเปล่าาาาา T0T

หลังจากที่พยายามล้างรอยอัปยศนั้นด้วยน้ำเปล่าไปถึงสามรอบกลับไม่เป็นผล เอ่อ...รอยหมึกนั้นจางลงไปนิดหน่อย ย้ำ! ว่านิดหน่อยจริงๆ ช่างโชคร้ายที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ตึกคณะยังไม่มีของที่ต้องการ ไม่ว่าจะกระดาษทิชชู่เปียกหรือที่เช็ดเครื่องสำอางนั้นบังเอิญหมดเกลี้ยง อะไรจะขายดิบขายดีขนาดนั้น =_=

ฉันนั่งกอดเข่าอยู่ใต้ผ้าคลุมผืนสีชมพูหวานแหววของเอ็มที่ถูกคลุมลงมาตั้งแต่ศีรษะจนถึงเอว ระหว่างรอไมเคิลตามนัดนั้น ในใจกลับคิดไม่ตก ริมฝีปากล่างถูกขบกัดด้วยความวิตกกังวลจนรู้สึกว่ามันแทบจะห้อเลือดไปหมด

“เอาผ้าคลุมล่องหนมั้ย?” เอ็มถามขึ้นอย่างติดตลก

“แกมีด้วยเหรอ ฉันยืมใช้มันหน่อยสิ” ปากตอบกลับไปอย่างไม่คิดอะไรทำให้คนข้างๆ ต้องหันมาโบกหัวทันที

“มุกมั้ยล่ะ! =_= อันนั้นมันอยู่ในแฮรี่พอตเตอร์”

ฉันเบะปากทันทีเมื่อเสียรู้ยัยเพื่อนตัวดีนี่อีกครั้ง เวลากำลังเครียดมันมักจะคิดอะไรไม่ค่อยทัน ใครว่าอะไรก็เออออไปตามเขาหมด มีใครเป็นแบบฉันบ้างไหมอ่ะ =_=;;

จะให้ยกเลิกนัดครั้งนี้ก็คงไม่ได้ด้วย เพราะไมเคิลเคยบอกไว้ว่าเขาเกลียดคนโกหก แต่จะให้ฉันไปเดททั้งๆ ที่มีรอยปากกาขนาดใหญ่วงอยู่รอบตานี่ก็แย่เหมือนกันนะ เดทแรกของฉันนนนนน TwT

“ใส่แว่นไว้สิ” เอ็มหยิบแว่นกันแดดของตัวเองที่อยู่ในกระเป๋าส่งให้ ฉันรีบรับมันมาใส่เข้าเพื่อปิดบังรอยอุบาทว์นั้นทันที “เออ...ไปงานเทศกาลดอกไม้ไฟ มันมืดๆ ไม่มีใครสังเกตรอยบนหน้าแกหรอก”

“ฉันใส่แว่นดำไปดูดอกไม้ไฟมันจะไม่แปลกเหรอแก”

“แกยังจะมีหน้าถามอีกเนอะ =_= หรือว่าแกจะยกเลิกล่ะ”

“ยกเลิกไม่ได้หรอก ฉันไม่อยากให้เขาเกลียดฉัน”

“แต่อย่าลืมจุดประสงค์หลักของเดทนี้ แกต้องเนียนๆ แอบถามเรื่องรูปนั้นด้วยนะ” เอ็มกำชับอีกครั้ง

ไม่นาน...บุคคลที่รอคอยก็มาถึง ซึ่งตัวเลขบนโทรศัพท์ขยับเป็นเวลาหกโมงตรงพอดิบพอดีตามเวลานัดหมายเป๊ะ! เอ็มกระซิบอวยพรให้ฉันโชคดีก่อนที่จะขอตัวแยกออกไป ทิ้งไว้เพียงความงุนงงของไมเคิลที่ปรากฏอยู่เต็มสีหน้าเมื่อเห็นสภาพฉันเสมือนกับผู้ก่อการร้าย

เฮ้! นี่บิก้าไง คนดีคนเดิม เพิ่มเติมคือมิดชิดขึ้น =O=

“ยัยเมล็ดกาแฟ แต่งตัวอะไรของเธอ จะแฝงตัวไปวางคาร์บอมบ์หรือไง =_=;;”

“มะ..ไม่ใช่นะ คือฉันเห็นว่าอากาศมันเย็นๆ ก็เลยหาผ้ามาคลุมกันลมสักหน่อย”

ผ้าคลุมสีชมพูลายดอกชบาด้วยนะ TOT

“แล้วนั่นจะใส่แว่นดำทำไม เราจะไปงานเทศกาลดอกไม้ไฟกันไม่ใช่เหรอ”

“อ้อ...อยากใส่เท่ๆ น่ะ นี่แฟชั่นยุคเก้าศูนย์เลยนะ (‘ ‘ )”

“เก้าศูนย์อะไรของเธอยัยเพี้ยน”

ไมเคิลยื่นมือเข้ามาหมายจะดึงแว่นกันแดดออกจากใบหน้าทำให้ฉันเผลอยกมือขึ้นปัดการกระทำนั้นทันที เขาชะงักด้วยความแปลกใจแต่ก็ไม่ถามอะไรต่อ เอ่อ...อย่าพยายามดึงออกเลยนาย เดี๋ยวก็ได้ฮาแตกกันตรงนี้หรอก

"ให้ฉันใส่เถอะ T^T"

“เฮ้! เธอไม่ได้เป็นอะไรแน่นะ =_=”

“มะ..ไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่แพ้แสงนิดหน่อย แต่ดันอยากดูดอกไม้ไฟมากๆ เลย ฮืออออ”

ในที่สุดเราก็มาถึงยังบริเวณจัดงานเทศกาลดอกไม้ไฟประจำปี ตอนระหว่างมาที่นี่ฉันเหมือนเห็นปีเตอร์ด้วยแหละ อาจด้วยเพราะข้อความที่เขาส่งมาจนทำให้ฉันคิดมากจนเกิดภาพหลอนล่ะมั้ง อีกอย่าง...เพราะใส่แว่นดำอยู่ด้วยทำให้มองเห็นอะไรไม่ค่อยถนัด เลยมองผิดๆ ถูกๆ ไปหมด

“นายนี่ฮอตเนาะ ดูดิ มีแต่คนมองนายเต็มไปหมดเลย”

           “มองเธอต่างหาก แต่งตัวบ้าอะไรก็ไม่รู้”

           “...”

           เออว่ะ ฉันลืมไปว่าตัวเองอยู่ในสภาพผู้ก่อการร้าย หลายคนที่เดินผ่านไปมาหันมามองด้วยความแปลกใจ เมื่อครู่มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักน่าชังวิ่งมาชนฉันจนตัวเองล้ม พอฉันกำลังย่อตัวลงเพื่อช่วยพยุงเด็กน้อยอยู่นั้น แม่เด็กก็รีบวิ่งเข้ามาคว้าลูกตัวเองกลับไปพร้อมกับเสียงร้องไห้จ้าของเด็กจนคนรอบข้างต้องมองมาด้วยความสนใจ เอิ่ม -_-;;

ระหว่างที่กำลังเดินเข้าไปข้างใน ถึงแม้คนจะไม่แน่นมาก แต่ก็เดินลำบากเหมือนกันตรงช่วงทางเข้าลานที่จัดงาน ไมเคิลที่ดันเจอพวกรุ่นน้องแฟนคลับโดยบังเอิญก็โดนรุมล้อมหน้าล้อมหลังชวนไปนั่งดูดอกไม้ไฟด้วยกันใหญ่

ฮอตจริงๆ เลยนะ =_=

ที่นี่เป็นสนามหญ้ากว้างลักษณะเนินราบลงไป ลมพัดโชยใบไม้พลิ้วไหว อากาศรอบตัวกำลังดีเลยตอนนี้ เย็นสบายนิดๆ แต่...จะมีแค่ฉันร้อนคนเดียวก็เพราะผ้าคลุมที่อยู่บนหัวนี่แหละ -_-

ด้านหน้านั้นมีบึงน้ำขนาดใหญ่ หรือจะเรียกว่าทะเลสาบก็ได้ ผู้คนเริ่มหลั่งไหลกันมาอย่างเนืองแน่น เพราะเดี๋ยวตอนประมาณสามทุ่มจะมีการแสดงดอกไม้ไฟสุดยิ่งใหญ่อลังการ ฉันเห็นบรรดาคู่รักหลายคู่มาจับจองที่นั่งบนสนามหญ้ากันอยู่หลายจุด บริเวณด้านบนที่อยู่ติดกับถนนก็มีร้านขายของกินอยู่เต็มสองข้างทาง ทุกอย่างดูลงตัวมาก ติดอยู่อย่างเดียวคือพวกรุ่นน้องนั้นยังคงยืนคุยกับไมเคิลอยู่

จะคุยกันถึงพรุ่งนี้เลยไหม?

“เอ่อ...เดี๋ยวฉันออกไปซื้อน้ำก่อนก็แล้วกันนะ” อยู่ดีๆ ฉันก็ไม่อยากเห็นเขาโปรยยิ้มให้กับรุ่นน้องพวกนั้น เลยขอตัวเดินแยกออกมา เขาพยักหน้ารับแบบส่งๆ เพราะมัวแต่คุยกันอยากออกรส เฮอะ! แล้วทำไมฉันต้องไปน้อยใจหมอนั่นด้วยล่ะ

ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ

ระหว่างทางที่เดินไปซื้อน้ำ ฉันเหลือบเห็นแผ่นหลังของบุคคลอันตรายอย่าง 'ปีเตอร์' แต่เห็นแค่แวบเดียวเท่านั้น เขาก็เดินหายไปอีกทาง ฉันสะบัดหน้าไปมาเพื่อทิ้งความคิดโง่ๆ ออกไป มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก เชื่อฉันสิ

           หลังจากที่ฉันได้น้ำอัดลมมาสองแก้วก็รีบเดินกลับมายังที่เดิมทันที แต่แว่นกันแดดที่สวมอยู่ทำให้มองเห็นยากชะมัด กว่าจะงมทางเดินกลับมาได้ก็เสียเวลาไปพักใหญ่ ทว่าไม่มีไมเคิลและกลุ่มรุ่นน้องยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว หรือว่าพวกเขาจะหนีฉันไปดูดอกไม้ไฟด้วยกันแล้วนะ

           ฟิ้ววว! ปัง!!

ดอกไม้ไฟชุดแรกถูกจุดขึ้น ผู้คนต่างฮือฮาและมองขึ้นไปพร้อมกันบนท้องฟ้า ฉันมองผ่านแว่นกันแดดสีดำนั้นก็พบดอกไม้ไฟหลากหลายลูกถูกจุดขึ้นมาอย่างตื่นตาตื่นใจ (แม้ตอนนี้จะเห็นเป็นแค่สีขาวดำก็เหอะ) ลมเย็นโชยเข้ามากระทบใบหน้า จนผ้าคลุมนั้นหลุดปลิวไปกับสายลมที่พัดผ่าน ฉันเผลอปล่อยแก้วน้ำทิ้งทันทีด้วยความตกใจก่อนจะรีบวิ่งไปคว้าผ้าคลุมเอ็มเอาไว้ ถ้าหายนี่ต้องโดนด่าแน่ๆ

ไม่ทัน...มันปลิวไปไกลแล้ว

ฉันสับเท้าวิ่งไปยังบริเวณเนินที่ลู่ลงไป ซึ่งไม่ค่อยมีคนนั่งตรงจุดนี้เท่าไหร่ มือข้างหนึ่งถอดแว่นกันแดดออกเพื่อให้มองเห็นทางสะดวกขึ้นจนกระทั่งผ้าคลุมนั้นปลิวไปหยุดลงตรงก่อนถึงทะเลสาบ

ฟู่ววว เกือบตกน้ำแหนะ

ฟิ้ว! ปัง!! ฟิ้วววววว! ปัง!!!

           ดอกไม้ไฟยังคงถูกจุดขึ้นเรื่อยๆ สร้างความสว่างไสวไปทั่วบริเวณ ฉันย่อตัวลงเพื่อหยิบผ้ากลับขึ้นมา แต่แล้วก็ดันมีมือปริศนาก้มลงมาหยิบผ้าคลุมผืนนั้นด้วยเช่นกัน เราสองคนลุกขึ้นยืนพร้อมกันอย่างช้าๆ ราวกับภาพสโลว์ ก่อนที่แสงจากดอกไม้ไฟจะทำให้ฉันเห็นใบหน้าของเขาชัดขึ้น

ไมเคิล!

ฉันรีบหันหลังให้อีกฝ่ายทันทีก่อนจะรีบหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่ไว้ตามเดิมเพื่อปิดบังรอยหมึกบนใบหน้าที่ไม่อยากให้เขาเห็นมัน รอยหมึกพวกนี้มันคือความน่าสมเพชของคนที่ปกป้องตัวเองไม่ได้...

ไมเคิลเดินอ้อมมาหยุดลงตรงหน้าฉัน ดอกไม้ไฟจบไปแล้วชุดหนึ่ง ทำให้บรรยากาศรอบตัวตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง มีเพียงแสงจากดวงจันทร์ที่สอดส่องลงมา ทำให้ฉันเห็นใบหน้าเขาเพียงแค่เลือนราง ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่งราวกับโดนมนต์สะกดเมื่อมือหนานั้นเอื้อมมาถอดแว่นกันแดดบนใบหน้าฉันออกอย่างช้าๆ ก่อนจะประคองเข้าที่ข้างแก้ม

“เธอ...โดนแกล้งมาใช่มั้ย”

“...”

น้ำเสียงอบอุ่นถูกส่งออกมา ทำให้ฉันก้มหน้าหลุบตาลงทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันก่อนจะพยักหน้าลงช้าๆ ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ถึงความห่วงใยจากคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ทำไมไม่บอกฉันล่ะ”

“ฉันไม่อยากให้นายเห็นมัน”

ถึงแม้ว่าแสงจันทร์ในตอนนี้จะไม่ได้ทำให้มองเห็นใบหน้าของฉันชัดมาก แต่ฉันก็ไม่อยากให้เขาเห็นมันอยู่ดี น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้จนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อปรับอารมณ์ของตัวเอง

           “ต่อไปมีอะไรก็บอกฉันได้นะ” ปลายนิ้วคลอเคลียอยู่ข้างแก้มเมื่อเห็นว่าหยาดน้ำตาเริ่มคลอเบ้า ฉันก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตานั้น ลมเย็นที่ปลิวเข้ามาปะทะไม่ได้ทำให้รู้สึกหนาวเลยสักนิด มันกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

ดอกไม้ไฟชุดสุดท้ายถูกจุดขึ้นมา แสงสว่างรอบกายชัดขึ้นอีกครั้ง ฉันรีบยกสองมือขึ้นปิดหน้าทันที ทว่าเขากลับปัดมันออก ทำให้ต้องเผลอมองการกระทำของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ พลันสังเกตเห็นมุมปากนั้นกระตุกยิ้มขึ้นก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาจนสัมผัสได้ถึงความนุ่มหยุ่นที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบา

           ฉันตกใจกับการกระทำของอีกฝ่ายจนเผลอปล่อยผ้าคลุมให้หลุดมือไป รู้สึกได้ถึงก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายกำลังเต้นแรงอย่างไม่สามารถควบคุมมันได้ สัมผัสแปลกใหม่ที่เปี่ยมไปด้วยความละมุน รสชาติหอมหวานราวกับได้ลิ้มรสขนมพุดดิ้งนั้นทำให้ฉันไม่สามารถต้านทานเขาได้เลย

รู้ตัวอีกที...แสงจากดอกไม้ไฟชุดสุดท้ายก็จบลงไปแล้ว

………………………………………………..

“มีความสุขกันเหลือเกินนะ”

เสียงปริศนาดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ฉันต้องหันไปมองด้วยความระแวงทันที ตอนนี้ไมเคิลกำลังพาฉันมายังร้านสะดวกซื้อยี่สิบสี่ชั่วโมงที่ใกล้บริเวณสวนจัดงาน เพื่อซื้อที่เช็ดเครื่องสำอางมาลบรอยแพนด้าบนใบหน้าฉัน ทว่าดันกลับพบเจอคนที่ไม่อยากเจอเข้าให้ซะก่อน

ปีเตอร์

งั้นแสดงว่าที่เหมือนเห็นเขาในงานนั้น...ฉันไม่ได้ตาฝาด

“นายต้องการอะไร” ไมเคิลเอ่ยขึ้นเสียงเรียบก่อนจะส่งแว่นกันแดดกลับมาให้ฉันสวมไว้ หลังจากที่แกล้งยึดมันไปแล้วให้ฉันเดินก้มหน้าก้มตาอยู่ข้างเขาอย่างนั้นมาตลอดทาง

“เห็นนายมีความสุขแล้วฉันรู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ ฮะๆๆ” เสียงหัวเราะนั้นราวกับคนโรคจิตทำให้ฉันต้องกระตุกมือไมเคิลเป็นเชิงบอกให้เราสองคนควรรีบออกไปจากตรงนี้

เสียงโทรศัพท์ปีเตอร์ดังขึ้น เขารีบกดรับก่อนที่จะสนทนากับคนในสายอย่างเคร่งเครียด ฉันไม่รู้ว่าบทสนทนานั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องอะไร แต่ชื่อที่ปีเตอร์เอ่ยออกมามันทำให้คนข้างๆ ฉันมีท่าทีเปลี่ยนไป แววตานั้นวูบไหวจนฉันอดสงสัยไม่ได้

‘เอลีน’

เอลีนอีกแล้ว...คนที่โทรเข้าเบอร์ปีเตอร์วันนั้นนี่ เธอเป็นใครกันนะ?

“นายรู้จักเอลีนด้วยเหรอ?”

“หึหึ รู้จักเป็นอย่างดีเลยแหละ รู้อีกด้วยว่านายทำอะไรเอาไว้”

“ถ้าเป็นเรื่องนั้น...ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่ระหว่างฉันกับเอลีนมันจบลงไปแล้ว” ไมเคิลตอบกลับเสียงเรียบ

“จบงั้นเหรอ?”

“ฉันไม่ได้คิดจะจริงจังกับเธอตั้งแต่แรก”

“นายรู้มั้ยว่า...ยัยนั่นเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตฉัน!!” ปีเตอร์เงียบไปก่อนจะพูดต่อ “ฉันอุตส่าห์เห็นว่าแต่ก่อนตอนนายคบกับเมล นายดูรักยัยนั่นมาก แต่ไม่คิดว่านายจะทำกับเอลีนแบบนี้ กลับเห็นว่าเธอเป็นแค่ของเล่น”

“ทำไมนายรู้ว่าฉันเคยคบกับเมล”

“ใครๆ ก็รู้เรื่องนายทั้งนั้นแหละ อย่าลืมสิว่าสมัยมัธยมนายดังจะตาย ถึงแม้เราจะไม่เคยคุยกันก็เถอะ” ปีเตอร์พ่นลมหายใจอย่างช้าๆ ราวกับว่าต้องการระบายความโกรธให้เบาลง “เอลีนต้องเจ็บปวดเพราะนายมากแค่ไหน แต่นายกลับลอยหน้าลอยตาอย่างคนไม่รู้สึกผิด เหอะ คิดว่าคนอย่างฉันจะทนได้งั้นเหรอ?"

“...”

ฉันเห็นไมเคิลเงียบลงทันทีเมื่อคนตรงหน้าเอ่ยมันออกมา ทำให้ฉันที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่แล้วต้องมึนงงหนักเข้าไปอีกว่าเอลีนเป็นใคร?

“นายเกือบทำให้เธอฆ่าตัวตาย!”

บรรยากาศรอบตัวดูเงียบลงทันทีจนน่ากลัว ไมเคิลสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลนั้นสั่นไหวจนฉันอดห่วงไม่ได้ อันที่จริง...ฉันก็ยังไม่ค่อยรู้จักไมเคิลเท่าไหร่ แต่ก็ไม่คิดว่าความฮอตของเขาจะทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งอกหักจนเกือบฆ่าตัวตายได้

“นายเป็นอะไรกับเอลีน”

“น้องสาวฉันเอง”

การ์ดใบสุดท้ายถูกหงายขึ้นแล้ว

ฉันจำได้ว่าปีเตอร์เคยพูดว่ามีน้องสาว (แท้ไม่แท้หรือเปล่า อันนี้ไม่รู้) แต่ฉันไม่เคยเจอเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ถ้าเอลีนคือสิ่งสำคัญของปีเตอร์ งั้นผู้หญิงในรูปที่น่าจะชื่อเมลอะไรนั่นก็ต้องเกี่ยวข้องกับของสำคัญไมเคิลที่เขาต้องการใช่มั้ย?

“ฉันขอโทษก็แล้วกัน”

“นายกล้าทำกับสิ่งสำคัญที่สุดของฉันได้ แล้ว...ถ้าฉันเห็นคนข้างๆ นายเป็นของเล่นบ้าง นายจะรู้สึกยังไงนะ”

ปีเตอร์แค่นยิ้มพลางเหล่มองมาที่ฉัน นัยน์ตาฉายแววร้ายกาจนั้นทำให้ฉันรีบขยับตัวไปหลบด้านหลังไมเคิลทันที มือสองข้างขยุ้มเข้าที่ชายเสื้อเขาอย่างวิตกกังวล โชคดีที่ใบหน้าฉันสวมแว่นกันแดดนี้ไว้ทำให้ปีเตอร์ไม่สามารถมองเห็นแววตาอันหวาดกลัวของฉันได้

“นี่มันเรื่องระหว่างฉันกับนาย ยัยนี่ไม่เกี่ยว...อย่ามายุ่งกับเธอเลย”

“หวงสินะ”

“เปล่า...”

“ถ้าไม่หวง งั้นฉันจะทำอะไรกับบิก้าก็ได้งั้นสิ”

“ก็บอกว่าอย่ามายุ่งไง!!” ไมเคิลตวาดขึ้น จนฉันเผลอสะดุ้งด้วยความตกใจ “อย่าได้คิดที่จะทำอะไรบิก้าเด็ดขาด เธอไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้”

เขากำลังปกป้องฉันอยู่หรือเปล่า...     

ไหนปีเตอร์บอกให้ฉันไปเอาของสำคัญของไมเคิลไง ทำไมตอนนี้ถึงหันมาจ้องเล่นงานฉันแทนล่ะ

 >>> Talk with โพซิตรอน <<<

ฮัลโหลววว เดินทางมาถึงตอนสุดท้ายแล้วจริงๆ สินะ แอบใจหายเล็กๆ ที่โครงการปีนี้กำลังจะจบลงไปอีกปีแล้ว

ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่ารู้สึกดีใจที่มีโอกาสได้เข้าร่วมโครงการนักเขียนหน้าใสปี9 นี้ ต้องขอขอบคุณสำหรับโอกาสที่มอบให้นี้ คือดีใจมากจริงๆ เพราะอายุกำลังจะเกินแล้ว T^T ระหว่างทางถามว่ามีท้อมั้ย มันก็มีบ้างแหละ...แต่พอคิดว่าถ้าเราไม่ทำโอกาสนี้ให้ดีที่สุด แล้วจะไปรอโอกาสไหนอีก มันอาจจะไม่มีแล้วก็ได้ เท่านั้นแหละ...พลังพุ่งมาเลยจ้า

กราบขอบคุณคอมเม้นจากพี่ลูกชุบ กรรมการในทุกๆ วีค คอมเม้นที่ดุเดือด(จนต้องแอบหวั่นในทุกวันจันทร์ตอนตีห้า) คอยชี้แนะอย่างตรงจุด  มันช่วยทำให้เห็นจุดด้อยการเขียนของตัวเองที่ต้องนำไปพัฒนา แม้ว่าบางวีคหนูจะมึนๆ งงๆ ไหลตามน้ำไปบ้างอะไรบ้าง นิยายเรื่องนี้สาระก็ไม่ค่อยมี พยายามจะโปกฮาลงไปแต่บางมุกก็แป้ก บางทีเล่นเยอะเกินไปอีก T-T

หลังจากนี้คงนำประสบการณ์ คำแนะนำต่างๆ ที่ได้รับไปปรับพัฒนาการเขียนของตัวเองให้ดีขึ้นกว่าเดิม และจะตั้งใจเขียนมันต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่ล้มเลิกความฝันนี้แน่นอน >O<

สุดท้ายแบบท้ายสุดจริงๆ คงต้องขอบคุณทุกกำลังใจ ทั้งครอบครัว ญาติพี่น้อง เพื่อนๆ พี่ๆ และคนรอบข้างที่คอยไถ่ถามตลอด คอยเป็นกำลังใจบอกให้สู้เวลาแอบท้อ

รวมทั้งเพื่อนๆ ในโครงการหน้าใส(ไร้สิว) นี้ด้วยจริงๆ ทั้งคอยชี้แนะ คอยถามว่าเสร็จหรือยัง ถึงไหนแล้ว ใกล้ส่งแล้ว ตามจิกกันทุกวินาที ฮ่าๆๆ พอท้อก็คอยส่งรูปผู้ชายเกาหลีมาเป็นกำลังใจให้อีก(ผิด) ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนเลยจริงๆ เลิ้บบบบ

ที่ขาดไม่ได้เลยคือนักอ่านทุกคน จะตั้งใจหรือหลงเข้ามายังไงก็ต้องขอบคุณจริงๆ ค่ะ คุณเป็นกำลังใจที่ดีสำหรับเราเลย<3 ทั้งคะแนนโหวตและคอมเม้นเบื้องหน้าเบื้องหลังที่มีให้แก่กัน นี่อาจจะไม่ใช่ผลงานที่ดีที่สุด แต่มันคือผลงานที่เราภูมิใจที่สุดเลย

ปล. จริงๆ อยากทอล์กสักสามหน้ากระดาษ แต่พอเถอะตอนนี้หิวข้าวมาก =_=

<3