6

เขาคนนั้น...

            “ได้เจอกันสักทีนะ...น้องมุก”

            ฉันตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป ตัวเย็นวาบเหงื่อไหลโซมกาย เสียงกระซิบ...ที่ออกมาจากปากคนที่กอดฉันอยู่ทำใจกระตุกวูบ สมองกำลังประมวลหาเหตุผลอื่นมาอธิบายประโยคนั้น แม้ในใจจะมีเพียงคำตอบเดียวไม่เปลี่ยนแปลง ผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็น...

คนที่ฉันคิดมาตลอด

            “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

            “ก็ตั้งแต่ที่นายเห็นฉันนี่ไง -O-“

            “อย่ามากวน -_-“

            “ว้ายยย! อย่าทำหน้าเครียดสิคะที่รักกก Y” เจ้าของคำพูดผละออกจากอ้อมกอดแล้วเอื้อมมือไปควงแขนพี่ชูก้าร์ที่เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังฉันอีกที ท่าทางและบทสนทนาของทั้งคู่ดูสนิทสนมคุ้นเคยกันดีจนข้อสงสัยฉันยิ่งชัดเจนขึ้นไปอีก

            ที่รัก...?

            “ปล่อย”

            “ม่ายยย =3= ไม่ได้เจอกันตั้งอาทิตย์หนึ่ง คิดถึงจะแย่”

            “รำคาญ“

            พี่ชูก้าร์ตั้งท่าเหมือนจะสะบัดพี่คนสวยออกแต่ฉันที่มองทั้งสองคนอยู่เงียบๆ มาได้สักพักชิงถามขึ้นมาก่อน

            “พี่เป็นใครเหรอคะ?”

            “เออตายจริง -O- ลืมแนะนำตัวไปเลย” เธอปล่อยพี่ชูก้าร์แล้วหันมาหาฉันอย่างเอาจริงเอาจัง ก่อนที่ใบหน้าสวยจะคลี่ยิ้มใจดี มือเรียวยกขึ้นมาวางทาบบนศีรษะฉันด้วยความเอ็นดู ความอบอุ่นบางกระแสแล่นวาบเข้ามาในความรู้สึก ฉันเงยหน้ามองเธออย่างพินิจพิจารณาในหัวเต็มไปด้วยคำถาม “พี่ชื่อชิโซนะ ^^”

            “พี่ชิโซ...!?”

            “ใช่แล้วววว! พี่เป็นเพื่อนสนิทของชูก้าร์น่ะ”

            “ศัตรูต่างหาก” พี่ชูก้าร์รีบเถียงกลับพร้อมกับสะบัดมือพี่ชิโซที่เริ่มกลับไปเกาะแกะแขนตัวเองออก

            “งั้นเป็นคู่หมั้นก็ได้”

            “ก็แค่อดีต -_-^”

            “งั้นเป็นญาติ”

            “ฉันไม่นับญาติกับคนอย่างเธอ ยัยทอม!”

            “โอ๊ย เรื่องมากจังเลยชูกี้ -O- จะเป็นอะไร ยังไงฉันก็อยู่บ้านเดียวกับนายปะ”

            “บอกว่าอย่าเรียกฉันแบบนั้น!”

            “ก็เรียกชูกี้มาตั้งแต่เด็กแล้วยังไม่ชินอีกเหรอ”

            “ฉันเกลียดเธอ!”

            สายตาฉันจับจ้องทั้งสองคนที่ต่อล้อต่อเถียงกันไปมาทว่าไม่ได้มีท่าทีใส่อารมณ์กันแต่อย่างใด ดูแล้วเหมือนจะเป็นอะไรที่พวกเขาทำกันเป็นปกติมากกว่า กับพี่ชิโซ...ฉันสังเกตว่าพี่ชูก้าร์มีท่าทางผ่อนคลายและดูเป็นกันเองกับเธอมาก แม้ปากจะบอกว่าเกลียดแต่สายตากลับดูสนิทสนมและไว้วางใจ

            “ว้ายยย! เถียงแพ้!!”

            พี่ชิโซแลบลิ้นทำหน้าเยาะเย้ยใส่ฝ่ายตรงข้ามอย่างยินดีเมื่อทำให้เขาหัวเสียได้สำเร็จ ก่อนจะหันมองตามมือฉันที่จับชายเสื้อเธอไว้ กระตุกเรียกเธอด้วยสีหน้าเหม่อลอยจนคนตรงหน้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

            “มีอะไรรึเปล่าน้องมุก”

            “พี่ชิโซอยู่บ้านนี้เหรอคะ”

            “ช่ายยย~ ทำไมเหรอ”

            “แล้วพี่...รู้จักชื่อมุกได้ยังไงคะ”

            “อะ...เอ่อ -O-;”

            “ถ้างั้นที่พี่บอกว่า ‘เจอกันสักทีนะ...น้องมุก’ แล้วเข้ามากอดหนูเมื่อกี้หมายความว่าไงคะ”

            “=O=; ก็...ก็คืองี้...”

ถึงแม้ฉันจะถามด้วยน้ำเสียงคาดคั้นอย่างต่อเนื่องและอีกฝ่ายก็ทำท่าตะกุกตะกักยิ้มแห้งเหมือนจนมุมแต่แววตาที่กลับดูไม่ได้กดดันกับสถานการณ์ตอนนี้ของพี่ชิโซทำให้ฉันแปลกใจ ราวกับว่าเธอไม่ซีเรียสอะไรถ้าหากฉันต้องการจะรู้ในสิ่งที่ฉันพูดไป

            “พี่ชิโซรู้จักพี่น้ำตาลหรือเปล่าคะ?”

            “...”

            “พี่น้ำตาลที่ส่งจดหมายให้มุกมาตลอดแปดปี...คือพี่รู้จักเขาไหมคะ?”

            ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ฉันถามคำถามเหล่านั้นออกไป...รุกไล่ถามอย่างที่ใจอยากอย่างต่อเนื่อง อาจเพราะฉันแอบตัดสินไปแล้วว่าพี่ชิโซต้องเป็นพี่น้ำตาลแน่ๆ ยิ่งมาเจอพี่ชิโซตัวจริงที่ท่าทางใจดีแถมมองฉันด้วยสายตาเอ็นดูราวกับรู้จักกันมานานแบบนั้น ใจมันเลยยืนยันว่าต้องเป็นเธอคนนี้แน่ๆ ที่ตามหามานาน และไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะต้องอ้อมค้อมหรือเสียเวลายืดเยื้อไปกับสิ่งที่อยากถามมาตลอด

            “...”

            “...” เธอเงียบไปและเอาแต่จ้องมองฉันนิ่งๆ ไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือตื่นตระหนกราวกับรู้อยู่แล้วว่าฉันจะถามมันออกมา สายตาคู่นั้นดูเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ส่วนฉันก็จ้องมองเธอกลับอย่างไม่ละสายตาเพื่อรอคอยคำตอบ

            “น้องมุก...”

แววตาที่ติดจะล้อเล่นในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นจริงจัง เธอระบายยิ้มบางเบาบนใบหน้า สองมือจับตรึงไหล่ฉันไว้แล้วค้อมตัวลงมาจนสายตาเราอยู่ระดับเดียวกัน ดวงตากลมโตสวยเป็นประกายเหลือบไปมองพี่ชูก้าร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เล็กน้อยในขณะที่คนถูกมองยืนกอดอกมองเราทั้งคู่อยู่ก่อนนานแล้วราวกับว่าเขากำลังสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ เหมือนต้องการดูว่าพี่ชิโซจะรับมือกับฉันยังไง พอเห็นว่าเขาไม่พูดอะไรพี่ชิโซก็เบนสายตากลับมาจ้องฉันอีกที

“เรื่องบางเรื่องเราก็ต้องรอ...”

            “....”

            “เมื่อเวลานั้นมาถึงทุกอย่างที่มุกอยากรู้...มุกก็จะได้รู้ J”

            “แต่มุกไม่เข้าใจ...” ฉันขมวดคิ้วนิ่วหน้าด้วยความสงสัย

            “เดี๋ยวอีกไม่นานมุกก็จะเข้าใจ เชื่อพี่สิ”

................

            พี่ชิโซไปแล้ว -_-

            หลังจากทิ้งท้ายไว้แบบนั้นแล้วเลี่ยงตัวไปคุยกับพี่ชูก้าร์นิดหน่อยจึงรีบขอตัวกลับไป เนื่องจากช่วงนี้เจ้าตัวกำลังยุ่งอยู่กับงานโปรเจกต์ของตัวเองทำให้ต้องออกเดินไปทางสำรวจหาข้อมูลที่ต่างจังหวัดบ่อยๆ วันนี้ก็เช่นกัน(เหมือนที่เพิ่งกลับจากอังกฤษก็เพราะไปหาข้อมูลมา) เธอบอกว่าวันนี้แค่แวะมาคุยธุระกับชูก้าร์เฉยๆ อาทิตย์หน้าถึงจะกลับมานอนบ้านจริงๆ

            นั่นแหละด้วยประการทั้งปวงทำให้ฉันไม่มีโอกาสได้เซ้าซี้อะไรอีก สุดท้ายก็ได้แต่มานั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆ ด้วยตัวเอง ในหัวกำลังเรียงลำดับภาพและข้อมูลที่ได้ในหลายวันที่ผ่านมา ตอนนี้ฉันมั่นใจมากกว่าครึ่งว่าพี่ชิโซที่แสดงออกว่ารู้เรื่องทุกอย่างดีแบบนั้นจะต้องเป็นพี่น้ำตาลที่ฉันตามหาแน่ๆ แต่ก็มีบางอย่างที่ยังคงค้างคาอยู่ว่ามีเหตุผลอะไรที่พวกเขาทั้งคู่ต้องทำเหมือนไม่อยากให้ฉันรู้ตอนนี้...

            เพราะอะไรกัน

            ฉันได้แต่วนเวียนอยู่ในคำถาม จมอยู่ในห้วงความคิดซ้ำไปซ้ำมาแบบนั้นแต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้

#หลายชั่วโมงผ่านไป...

            หลังจากพิมพ์รายงานให้พี่ชูก้าร์เสร็จฉันก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้งตั้งใจว่าจะออกไปสูดอากาศออกกำลังกายที่สวนสาธารณะหน้าหมู่บ้านที่เห็นหลายรอบแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสได้ไป ไหนๆ ก็ว่างแล้วแถมวันนี้ยังมีแต่เรื่องให้คิดทั้งวันฉันเลยอยากไปพักผ่อนดูบ้าง

            “คุณมุก”

            “อ้าว พี่แววว่าไงคะ”

            ขณะที่กำลังจะออกจากบ้าน พี่แววก็เดินสวนกลับเข้ามาในมือถือตะกร้าจ่ายตลาดเต็มไปหมด ฉันหยุดฝีเท้าลงแล้วหันกลับไปส่งยิ้มให้พี่แววที่เดินเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าเหมือนมีคำถาม

            “พี่จะมาคุยกับคุณมุกเรื่องผ้าอนามัย--“

            “อ้อ มุกเห็นแล้วค่ะที่พี่แววแขวนไว้หน้าประตูห้องนอนมุก”

            “หะ...?”

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเป็นธุระไปซื้อให้ แถมมุกดันรีบเกินเลยลืมบอกพี่ว่าต้องการแบบไหน ลำบากพี่แววซื้อมาซะทุกแบบทุกยี่ห้อเลย  ถุงใหญ่ขนาดนั้นมุกน่าจะใช้ได้ยันรุ่นหลานได้เลยนะนั่น =O= ฮ่าๆ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะ”

“อ่า...ค่ะ”

“เมื่อกี้พี่แววจะพูดอะไรรึเปล่าคะ” ฉันถามกลับไปเมื่อเห็นสีหน้าอึกอักของอีกฝ่าย

“มะ...ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบปฏิเสธพร้อมกับส่งยิ้มให้เหมือนเคย

“งั้นมุกขอตัวไปออกกำลังกายที่สวนหน้าหมู่บ้านนะคะ”

ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็มาถึงสวนสาธารณะหน้าหมู่บ้าน มันเป็นสวนสาธารณะขนาดกลางที่ร่มรื่นเชียวชอุ่มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ แสงแดดสีส้มยามเย็นอาบไล้ไปทั่วบริเวณแต่อุณหภูมิรอบกายกลับเย็นสบายจากสายลมอ่อนที่พัดโชยมาอย่างต่อเนื่องชวนให้ทิ้งตัวบนสนามใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อพักผ่อน

แหมะ!

ฉันล้มตัวลงนั่งทันทีจากตอนแรกที่ตั้งใจจะมาออกกำลังกายแต่พอเจอบรรยากาศตรงหน้าเลยเผลอหลับตาลงสูดอากาศบริสุทธิ์อัดเข้าปอดเพื่อผ่อนคลายตัวเอง ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับสายลม วางเรื่องวุ่นและความรู้สึกยุ่งเหยิงในหลายวันที่ผ่านมาลง

ปั่ก!

“อ๊ะ อย่าไป”

“หืม...”

ปิดเปลือกตาลงได้ไม่ถึงสิบวินาที ความเด้งดึ๋งบางอย่างก็กลิ้งมากระแทกขาฉันที่นั่งชันเข่าอยู่ พอลืมตาขึ้นมาถึงเห็นว่าเป็นลูกบอลพลาสติกลายการ์ตูนน่ารัก ก่อนจะตามมาด้วยเจ้าของร่างเล็กที่วิ่งต้วมเตี้ยมตามเจ้าสิ่งนี้มาด้วยใบหน้าจิ้มลิ้ม

“ของหนูเหรอครับ?”

ฉันเก็บลูกบอลขึ้นมาถือไว้แล้วส่งยิ้มเอ็นดูให้น้องตัวน้อย เดาจากสายตาน่าจะอายุไม่เกินสี่ขวบ ร่างอวบผิวขาวจัดหน้าตาน่ารักออกแนวญี่ปุ่นกับแก้มยุ้ยขาวอมชมพูนั่นทำให้ฉันหมันเขี้ยวและเผลอยื่นมือไปจิ้มเล่นอย่างห้ามใจไม่อยู่

“ใช่” เด็กน้อยหันหน้าหนีมือฉันทันที ก่อนจะตีหน้ายุ่งใส่ฉันเหมือนไม่พอใจเล็กๆ หยิ่งซะด้วย คิกๆ

“น่ารักจัง หนูชื่ออะไรครับ”

ฉันส่งยิ้มแล้วชวนน้องคุยเพื่อยื้อเวลาเล็กน้อย คือฉันชอบเด็กมากเวลาเจอเด็กทีไรชอบหมั่นเขี้ยวแล้วก็อดที่จะเข้าไปเล่นด้วยไม่ได้ทุกที ดูมือเล็กๆ ที่ยื่นมือมาขอบอลจากฉันนั่นสิ น่ารักจัง ฮือออ TwT

“ผมชื่อยูตะ =^=” เด็กน้อยตัวขาวตอบพลางยกมือน้อยขึ้นกอดอกวางมาด ท่าทางที่ทำเป็นเลียนแบบผู้ใหญ่นั่นทำให้ฉันหลุดขำออกมาด้วยความเอ็นดูอย่างไม่ถือสาแม้อีกฝ่ายจะทำเสียงแข็งห้วนใส่ ก็ดูปากน้อยๆ ที่บึนเชิดขึ้นนั่นสิ

งุ้ยยย >w< น่ารักกกก

“ยูตะรู้ไหมเวลาผู้ใหญ่ให้ของต้องทำยังไงก่อน”

“แต่ลูกบอลนั้นมันของผมนะ” คิ้วน้อยๆ ขมวดเข้าหากันแล้วมองฉันกลับอย่างเอาเรื่อง ท่าทางแสบน่าดู ฟังจากคำพูดคำจาบวกกับท่าทีดื้อแพ่งนั่นสิ เห็นแล้วอยากจับฟัดชะมัด =3=

“ไม่ใช่สิ ก็พี่เก็บได้แล้วจะคืนให้ หนูรับของจากผู้ใหญ่ก็ต้องขอบคุณครับนะรู้ไหม”

“แต่มันเป็นของผม---“

“ถ้างั้นพี่ก็ไม่คืนให้หรอก โห่ อยู่ดีๆ ก็เตะลูกบอลมาโดนเขา ขอโทษสักคำก็ไม่มี พอเก็บลูกบอลให้ก็ไม่ขอบคุณอีก ทำไมใจร้ายจังน้า เด็กดื้อแบบนี้ไม่คืนลูกบอลให้ดีกว่า =.=”

“ขอบคุณ...ก็ได้“ ยูตะยอมพูดออกมาในที่สุดเมื่อเห็นว่าฉันจะไม่ยอมคืนลูกบอลให้จริงๆ

“เก่งมาก” ฉันยีหัวเด็กน้อยด้วยความเอ็นดูแล้วมองเจ้าตัวเล็กที่กอดลูกบอลนั้นไว้แน่นหลังจากฉันส่งให้

           “แล้วพี่มาที่นี่คนเดียวเหรอ”

“ใช่จ้ะ พี่มาคนเดียว ^^”

“ถ้าพี่มาคนเดียวแล้วลุงหน้าตาน่ากลัวที่ยืนอยู่ข้างหลังนั่นใครงะ -O-“

หลังจากที่สายตาไล่มองไปตามมือเด็กน้อยที่ชี้ข้ามไหล่ฉันไปยังด้านหลังก็ต้องผงะไปเมื่อพบเงาร่างสูงใหญ่ดูคุ้นตาที่นั่งยองๆ ซ้อนไหล่ฉันอยู่พร้อมยื่นหน้ามามองยูตะด้วยสีหน้าถมึงทึง

เฮ้ย มาได้ไง =[]=!!

“เรียกใครลุง แล้วแกหาว่าใครน่ากลัว ไอ้เด็กเตี้ย!” พี่ชูก้าร์โวยวายเสียงดังจนฉันและน้องสะดุ้งไปตามๆ กัน ให้ตาย...เขาเป็นบ้าอะไรของเขาเนี่ย แค่โดนเด็กว่าแค่นี้ต้องอารมณ์เสียด้วยเรอะ -_- ประสาทชัดๆ

“พี่ชูก้าร์! อย่าทำน้องนะ”

            “ไม่เตี้ยนะ!!”

            “ตัวเท่าลูกหมาริอาจมาทำซ่า เดี๋ยวเตะกลิ้งเลยนี่ -_-“

            “ลุงใจร้าย!!”

            พอน้องเบะปากเหมือนจะร้องให้ฉันเลยรีบคว้าตัวน้องเข้ามากอดไว้อย่างปกป้องพร้อมกับตวัดตาหันไปมองคนใจร้ายด้วยสายตาตำหนิ

            “พี่เป็นบ้าอะไร แล้วตามมุกมาทำไม”

            “เปล่าตาม”

            “ถ้างั้นมาอยู่นี่ได้ไง”

            “เดินมา”

            เออจ้ะ -_-!! ฉันถอนหายใจทิ้ง เลิกสนใจคนกวนประสาทก่อนจะหันไปคุยกับน้องยูตะต่อ

            “โอ๋ๆ ไม่ร้องนะเด็กดี ลุงนิสัยไม่ดีไม่ต้องไปยุ่งหรอกเนอะ ว่าแต่แม่หนูไปไหนครับเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง”

            “ไปทำธุระ แม่บอกให้ผมรออยู่ในนี้”

            “อ่อ -O- งั้น...หนูอยากกินไอติมนู่นไหม” ฉันชี้ไปยังรถขายไอศกรีมที่จอดอยู่ตรงทางเข้าสวนสาธารณะแล้วฉีกยิ้มใจดีให้เด็กน้อยในอ้อมกอด ซึ่งพอเจ้าตัวน้อยเห็นรถไอติมก็ดวงตาเป็นประกายวูบวาบดีใจทันทีพร้อมพยักหน้ารัวๆ

            “งั้นหนูรอตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่วิ่งไปซื้อแปบหนึ่ง”

            ฉันวางน้องลงนั่งแล้ววิ่งตรงไปยังรถขายไอติมทันที ตอนแรกตั้งใจว่าจะให้พี่ชูก้าร์มาซื้อให้แต่ก็เก็บพับความคิดนั้นไป ตลกสิ้นดี อย่างเขาน่ะเหรอจะทำให้ =_= ทำไมฉันถึงคิดอะไรบ้าบอแบบนั้นไปได้นะ

            ระหว่างยืนรอคนขายตักไอติมฉันก็เหลียวหลังไปมองตรงจุดที่สองคนนั้นยืนอยู่แล้วเห็นว่าพี่ชูก้าร์คุยอะไรบางอย่างกับเด็กน้อยอยู่ท่าทางเป็นปกติไม่ได้จะแกล้งน้องแต่อย่างใดฉันจึงวางใจ ประจวบเหมาะกับมีสายเรียกเข้าโทรศัพท์พอดีฉันถึงหันเหความสนใจไปทางอื่น

            “ว่าไงสีเทียน”

            [ยัยมุกกก! คิดถึงมาก เห็นแกเช็คอินที่ Z Park แกอยู่กรุงเทพฯ เหรอ]

            ฉันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์หลังจากพบว่าเป็นสีเทียนเพื่อนสนิทสมัยมัธยมฯ ที่สอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ จึงย้ายมาเรียนที่นี่ เราไม่ได้เจอกันนานมาก

            “ช่ายยย มาทำธุระน่ะ อยู่สามวีค”

            [โอ๊ยๆๆ มาเจอกันเดี๋ยวนี้ยัยตัวแสบ เพื่อนคิดถึงจะแย่]

            “นี่ค่ะ” ฉันรับไอติมมาถือไว้แล้วส่งเงินให้คนขาย ก่อนจะตอบเพื่อน “ได้ๆ แต่เดี๋ยวดูวันว่างก่อนแล้วนัดอีกที”

            [ได้เลย ว่าแต่ตอนนี้แกทำอะไรอยู่]

            “กำลังจะ---“

            เอี๊ยดดดด!

            แงงงงง!!!

            “อ้าวแม่หนู เดี๋ยว!”

            คุณลุงคนขายตะโกนร้องเรียกฉันที่สับเท้าวิ่งกลับไปยังจุดที่จากมาอย่างเร่งรีบหลังจากได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมและเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยดังแว่วมา เมื่อถึงจุดเกิดเหตุฉันพบว่าน้องยูตะเด็กน้อยจอมแสบบัดนี้ลงไปนั่งร้องไห้อยู่บนพื้นถนนเล็กๆ ตรงกลางสวนที่เป็นทางสำหรับปั่นจักรยาน ใบหน้าจิ้มลิ้มเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ฝ่ามือน้อยกุมหัวเข่าตัวเองที่มีรอบแผลถลอกและรอยเลือดไว้ ขณะที่ผู้ชายตัวสูงเอาแต่มองน้องร้องไห้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขายืนนิ่งอยู่กับที่ไม่แสดงปฏิกิริยาใดต่อเหตุการณ์ตรงหน้า

“พี่ทำอะไรน้องน่ะ!!”

            “...”

            “ฮือๆๆ” ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดปลอบเด็กน้อยที่ยืนร้องไห้จ้าเรียกหาแม่จนหน้าดำหน้าแดง แล้วมองเขาอย่างคาดโทษ พี่ชูก้าร์ยังคงไม่ขยับไปไหน สายตาเขาเอาแต่จับจ้องออกไปยังพื้นถนนที่มีลูกบอลพลาสติกกลิ้งอยู่อย่างเหม่อลอยเหมือนคนสติหลุด

            “ฉัน...” คนร่างสูงล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกำไว้แน่นพร้อมมองน้องยูตะด้วยท่าทีลังเล นัยน์ตาคมกริบที่เคยมีแต่ความสงบนิ่งสั่นไหว

            “ยูตะ!!”

            ร่างท้วมของหญิงวัยกลางคนพุ่งเข้ามาอุ้มน้องยูตะไว้แนบอก เธอตวัดสายตามองเราสองคนทันทีหลังจากสำรวจเห็นแผลบนตัวน้อง ยิ่งเห็นพี่ชูก้าร์มีท่าทางแปลกๆ และก้มหน้าเหมือนสำนึกผิดเธอยิ่งจับจ้องเหมือนเตรียมเอาเรื่อง ฉันที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบพูดก่อน

            “แม่จ๋า TOT แงงง!”

            “ใครทำอะไรลูกฉัน!”

            “หนูว่าน่าจะเป็นอุบัติเหตุมากกว่าค่ะ น้องร้องใหญ่แล้วหนูว่าคุณแม่รีบพาน้องไปทำแผลก่อนดีไหมคะ” ฉันมองน้องที่ร้องไห้จ้าอย่างสงสาร แม้แผลที่เข่าและข้อศอกจะไม่ได้ใหญ่อะไรมากแต่ด้วยความเป็นเด็กฉันเชื่อว่าน้องคงตกใจถึงฉันจะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นก็เถอะ

            “ก็ได้ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะลูก”

            “เดี๋ยวค่ะคุณแม่ นี่เบอร์ติดต่อหนูค่ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือก็ติดต่อหนูได้นะคะ เมื่อกี้หนูอยู่กับน้องแล้วมัวแต่ไปซื้อของไม่ทันระวังปล่อยให้น้องรอแถวนี้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ”

            แม่น้องยูตะเหลือบมองหน้าฉันที่ยื่นกระดาษจดเบอร์โทรให้แล้วรับไปลวกๆ ก่อนจะรีบอุ้มน้องเดินไป พอสองแม่ลูกเดินลับตาฉันก็หันมาเคลียร์กับพี่ชูก้าร์ต่อทันที

            “พี่มัวทำอะไรอยู่ทำไมปล่อยให้น้องเป็นแบบนั้น มันเกิดอะไรขึ้น”

            “...”

            “พี่ดูท่าไม่ชอบเด็ก หรือต้องการจะกวนประสาทมุกอะไรก็แล้วแต่ แต่มุกว่ามันควรมีขอบเขตไหม เห็นอยู่แท้ๆ ว่าน้องล้มลงตรงหน้าพี่ยังจะใจดำยืนนิ่งเฉยอยู่อีก ใจร้ายไปหรือเปล่า เฮ้ เดี๋ยว!!”

            พูดยังไม่ทันจบอีกฝ่ายก็หมุนตัวเดินหนีไปอย่างไม่ใยดี ไม่ว่าฉันจะตะโกนไล่หลังเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหันกลับมา สุดท้ายฉันก็ได้แต่ยืนหัวเสียอยู่คนเดียว

            “ฮึ่ย! ไอ้คนใจดำ!”

..................

#ตกเย็น

            หลังจากกลับมาบ้านฉันเลือกที่จะเมินพี่ชูก้าร์ที่นั่งรอทานข้าวอยู่บนโต๊ะอาหาร(ตอนหลังเขาให้ฉันกลับมาร่วมโต๊ะตามคำสั่งลุงพงศ์) แล้วปิดประตูเข้าห้องนอนอย่างอารมณ์ไม่ดีแทน ฉันไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้ายแบบนั้นหรอก ถึงจะไม่เข้าใจนิสัยและการกระทำหลายๆ อย่างของเขา แต่เหตุการณ์และการกระทำวันนี้มันสุดทน ฉันเลยพูดไม่ค่อยดีกับเขานิดหน่อยในตอนที่เขาชวนกินข้าวเย็น ที่แปลกคือเขาไม่ได้ทำท่าไม่พอใจหลังจากฉันทำแบบนั้นใส่ กลับกันเขาได้แต่ทำหน้าสงบกว่าที่เคยเป็นแล้วนั่งเหม่อลอยทานข้าวคนเดียวเงียบๆ

            เขาเป็นอะไรของเขากันนะ

            นั่นคือคำถามที่ฉันเฝ้าคิดตลอดเย็น จนกระทั่งช่วงค่ำๆ มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาปรากฏว่าเป็นแม่ของน้องยูตะที่โทรมาบอกว่าน้องยูตะสบายดีไม่ได้เป็นอะไร น้องหลับไปแล้ว และคุณแม่ขอโทษที่เกรี้ยวกราดใส่โดยก่อนวางสายไปคุณแม่ได้ฝากขอโทษพี่ชูก้าร์ด้วย เพราะก่อนน้องยูตะจะหลับไปน้องเล่าให้ฟังว่าแท้ที่จริงแล้วตอนที่ฉันไปซื้อไอติมแล้วน้องอยู่กับพี่ชูก้าร์สองคน บังเอิญมีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับฝ่าทางจักรยานเข้ามาด้วยความเร็วแล้วพี่ชูก้าร์ก็เข้ามาดึงน้องให้หลบได้ทัน แต่น้องหกล้มเป็นแผลบวกกับความตกใจจึงเอาแต่ร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวเลยไม่ได้พูดอะไรออกมาตอนนั้น

            ฉันเข้าใจผิด...

            “ยัยงี่เง่าเอ้ย!”

            ฉันยกมือขึ้นเขกหัวตัวเองเมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองเอาแต่ด่าเขาโดยไม่ฟังหรือสังเกตอะไรก่อนเลย ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ ฉันมองไปยังกลอนประตูที่อยู่ตรงหน้า ถูกต้องแล้วตอนนี้ฉันพาตัวเองมายืนอยู่หน้าห้องพี่ชูก้าร์ ตั้งใจจะมาขอโทษเขาทว่ากลับยืนลังเลมาได้สิบนาทีแล้ว

            “เปิดเข้าไปสิยัยมุก!”

            พอด่าตัวเองจบฉันก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อตั้งสติจากนั้นก็ลงมือเคาะบานประตูนั้นสองสามทีทว่าไม่มีเสียงตอบรับ เมื่อลองเคาะใหม่ก็ยังคงเงียบ ฉันเลยได้แต่ถอนหายใจ ความคิดหนึ่งในหัวก็รู้สึกโล่งใจแต่อีกความคิดหนึ่งคือมันคาราคาซัง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้สามทุ่มแล้ว ถ้าเขาไม่หลับก็คงออกไปสังสรรค์กับเพื่อนข้างนอกแหละ

            จ๊อกกก~

            ฉันตัดสินใจหมุนตัวหันหลังกลับเพื่อเดินลงไปด้านล่างหลังจากที่เสียงกระเพาะและลำไส้คำรามประท้วงเนื่องจากไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เที่ยง ฉันติดนิสัยเสียไปแล้วคือถ้าวันไหนทะเลาะกับพี่ชูก้าร์ฉันก็จะประท้วงไม่ยอมกินข้าวเย็น ไม่ยอมร่วมโต๊ะด้วยเพราะไม่อยากเห็นหน้า อีกส่วนหนึ่งอาจเพราะรู้ว่าพี่แววมักจะเตรียมอาหารเก็บไว้ให้ รอฉันลงมากินรอบดึกเสมอ -.,-

            “หิวจัง พี่แววมีอะไรให้กินนะ”

            ฉันพึมพำพร้อมกับลูบท้องไปด้วย มือหนึ่งยกมือถือขึ้นมาดูเวลาจึงเห็นว่าวันนี้ฉันลงมาหาอะไรกินเร็วกว่าทุกที เพราะปกติฉันมักจะลงมาสักห้าทุ่มเที่ยงคืนเสมอ แต่วันนี้ไม่ไหวจริงๆ อาจจะเพราะเครียดด้วยทำให้หิวจนแสบท้องไปหมด

            “พี่แววขึ้นไปเถอะ เดี๋ยวตรงนี้ผมจัดการเอง”

            “งั้นเดี๋ยวแววเขียนโน้ตเตรียมไว้ให้เหมือนเดิมนะคะ”

            “ขอบคุณครับ”

            ...?

            อะไรกันน่ะ...ฉันชะลอฝีเท้าลงเมื่อเดินใกล้ถึงห้องครัวหลังจากได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกัน ถึงแม้เสียงนั้นจะไม่ได้ดังอะไรแต่ฉันกลับได้ยินชัดเต็มสองหู เสียงนั้นมัน...

            เสียงพี่ชูก้าร์กับพี่แววนี่!!

[...โปรดติดตามตอนต่อไป...]

----------------------------------------

TALK;

เนื่องจากหนูไม่แน่ใจว่าวีคนี้เป็นวีคสุดท้ายที่จะได้คอมเม้นหรือเปล่า

เลยขออนุญาตรบกวนถามพี่อายสำหรับเรื่องที่อยากรู้และพี่อายยังไม่เคยบอกนะคะ

(แต่ถ้าพี่อายยุ่งก็ข้ามได้ค่า TOT)

1. อยากทราบจุดบอดที่ต้องปรับปรุง/หรือเพิ่มเติมของเรื่องอะค่ะ

2. ส่วนของการบรรยายจุดที่ต้องปรับปรุง

สุดท้ายนี้ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ TwT

สำหรับคำแนะนำและคอมเม้นที่ผ่านมาทั้งพี่อายแล้วก็พี่ชุบ ขอบคุณมากเลยค่า

....
ในตอนนี้รู้สึกตัวเองน่าจะบกพร่องไปหลายอย่างเลย =_=;; ขออภัยมานะที่นี้ด้วยค่ะ