ตอนที่ 3

โลกมันกลม มันไม่ได้แบน

          Part: ลูกหมี

            ฉันดูสิ่งที่เขียนไว้ในกระดาษโน้ตที่เขาเอาซ่อนไว้ในหนังสือแต่ละเล่ม มันเป็นพวกหนังสือนิยายต่างประเทศ ไม่ทราบว่าเขาว่าง หรืออยากได้เบอร์ของฉันขนาดนั้นเลยเหรอ ? แต่ที่น่าขำไปกว่านั้นคือฉันดันยอมบ้าจี้เล่นหาหนังสือเหมือนเด็กน้อยกับเขาด้วยน่ะสิ!!

            “หมอนี่ซ่อนไว้กี่เล่มกันเนี่ย” ฉันเปิดหนังสือเล่มที่คาดว่าจะเป็นเล่มสุดท้าย แต่มันก็ไม่ใช่เล่มสุดท้าย ! เพราะมันมีกระดาษโน้ตแนบอยู่ด้วย

            ลืมสังเกตไปเลยว่าลายมือของหมอนี่สวยดีแฮะ นั่นไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย! จริง ๆ เลขหนังสือที่ถูกเขียนไว้คุ้นตาฉันมาก

            (เล่มสุดท้ายแล้วนะครับ 04563)

            ก็จะไม่ให้คุ้นตาได้ยังไงกันในเมื่อนี่มันเป็นเลขหนังสือที่ฉันให้เขาตอนเจอกันครั้งแรก ดูท่าทางเขาจะฝังใจกับเลขหนังสือที่ฉันให้เขาแทนเบอร์น่าดู หนังสือเล่มนี้เป็นเทพนิยายเกี่ยวกับเจ้าชายและเจ้าหญิงที่เชื่อในพรหมลิขิต เป็นเล่มโปรดของฉันเลยล่ะ มันเป็นหนังสือที่ฉันเองก็รู้จักที่อยู่มันดี

            “อ้าว มันไม่ได้อยู่ที่ชั้น มีคนยืมไปแล้วเหรอ” ฉันไล่นิ้วดูชั้นหนังสือตรงหน้าก่อนจะสะดุ้งเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นในระยะใกล้ ฉันหันขวับไปสบตากับคลาสสิคที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับหนังสือเล่มสุดท้ายที่ฉันหา

            “หาเล่มนี้อยู่เหรอครับ?” เขาถามทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบ แต่ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไร เขาก็พูดต่อ

            “นี่พี่จำไม่ได้จริง ๆ เหรอ” คำถามแปลก ๆ ถูกถามออกมาจากเขา

            “จำอะไร?”

            “อ่านหนังสือจนความจำสั้นเลยเหรอครับ” หมอนี่ทำไมพูดจาแปลก ถามว่าหัวสมองฉันประมวลผลทันไหม ? ไม่...ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

            “ช่างเถอะครับ” เขาตัดบท ฉันที่กำลังคิดอยู่ก็ถึงกับเอ๋อ ฉันเริ่มสงสัยนิดหน่อยว่าเขาเป็นคนติ๊งต๊องหรือเปล่า

            “ทำตามข้อตกลงที่พี่ให้ไว้ด้วยนะครับ พี่สนใจสิ่งที่ผมทำให้จนจบ เพราะงั้นขอเบอร์ด้วยครับ” เขาทวงขึ้นมา แหม...อยากจะมาได้เบอร์ผู้หญิงอย่างฉันทำไมกันนักกันหนา ไม่ใช่ว่าฉันหยิ่งอะไรหรอกนะ แต่จู่ ๆ มาอยากได้เบอร์กันมันก็ชักจะยังไง ๆ อยู่

            “มองหน้าเหมือนไม่อยากให้เลยนะครับ”

            “เปล๊า...” ฉันบอกเสียงสูง จริง ๆ มีผู้ชายมาขอเบอร์มันก็ต้องฟินอยู่แล้วล่ะ แต่ฉันเป็นคนที่มีนิสัยปากอย่างใจอย่าง หรือเรียกง่าย ๆ ว่าพวกปากไม่ตรงกับใจ บวกกับประสบการณ์ความรักของฉันที่เคยโดนแฟนเก่าหลอก มันเลยทำให้ฉันเข็ดที่จะเข้าใกล้ผู้ชายที่มีท่าทางเหมือนคลาสสิคเป๊ะ

            ผู้ชายมันไว้ใจไม่ได้ ! และฉันก็หวังว่าจะไม่หลงกลผู้ชายแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง

            “ขอเบอร์ด้วยครับ” เขายังคงทวง จะเอาให้ได้ใช่ไหมเนี่ย!

            “ยื่นหมูยื่นแมว ส่งกระเป๋าฉันคืนมาก่อนสิ ^^” ฉันแบมือขอกระเป๋าคืน เขามองเหมือนจะไม่ยอมคืน แต่สักพักก็ยอมยื่นคืนให้ฉันพร้อมกับกระดาษและปากกา

            “เอาแบบนั้นก็ได้ครับ พี่ก็เขียนเบอร์ให้ผมก็แล้วกัน” ฉันพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ฉันจดเบอร์ลงกระดาษ แต่การให้เบอร์ของฉันมันก็ต้องมีหลักเทคนิคนิด ๆ

            ฉันเขียนเสร็จก็ยื่นคืนให้เขาอย่างรวดเร็วและไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ถามอะไร ฉันก็วิ่งก็หนีออกไปจากตรงนี้ทันที ขืนยืนอยู่นานกว่านี้เขาก็รู้กันพอดีว่าฉันเขียนอะไรลงไปในกระดาษ ถามว่าฉันเขียนอะไรลงไปเหรอ ก็เขียนว่า

            ( 0XX-XXXXXX_  ตัวสุดท้ายเดาเอานะ :P ) 

            สกิลการกวนระดับ 1 ของฉันใช้ได้เลยใช่ไหม >0< มันเป็นวิธีการพิสูจน์นิด ๆ หน่อย ๆ ของฉัน  ที่อยากจะรู้ว่าเขาจะมีความพยายามในการโทรจริง ๆ รึเปล่า ถ้ามี เขาก็คงจะหาเบอร์ฉันเจอแน่นอน

            เลิกเรียน

            ฉันเดินเข้ามาในบ้านก็เจอแม่พอดี แม่กำลังดูซีรี่ย์โอปป้าเกาหลีอย่างสบายใจพร้อมกับขนมนมเนย แม่ของฉันมีความชิวจริง ๆ

            “ลูกหมี มานี่หน่อย” แม่กวักมือเรียกเมื่อเห็นฉันกำลังจะย่องขึ้นไปบนห้อง

            “สวัสดีค่ะแม่”

            “นั่ง ๆ แม่มีเรื่องจะบอก” เวลาคนมาบอกกับเราว่า...มีเรื่องจะบอก... มันดูตื่นเต้นและกดดันในเวลาเดียวกัน ก็ให้อารมณ์เหมือนเขาจะบอกอะไรเรา เรื่องดีรึเปล่า?

            “พรุ่งนี้ตอนเย็นลูกหมีว่างไหม...ไม่ว่างก็ต้องว่าง” แม่มีสกิลการกวนคล้ายฉันเลย ฉันรู้แล้วฉันได้ความกวนมาจากใคร คำพูดอย่างนี้บังคับฉันแน่นอน ฉันพยักหน้าหงึก ๆ

            “ว่างค่ะ ว่างงง...=0=” ฉันลากเสียง

            “แม่ว่าจะพาไปเยี่ยมทักทายเพื่อนของพ่อกับแม่สมัยมัธยมซะหน่อย พอดีเขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ จำได้รึเปล่าตอนเด็ก ๆ แม่เคยพาเราไปบ้านเขาอยู่นะ”

            “หนูจะบอกว่าจำไม่ได้เลยค่ะ” ฉันทำหน้าเอ๋อ ปกติฉันมันเป็นคนความจำสั้นสุด ๆ เขาเรียกความจำปลาทอง =3=

            “เด็กผู้ชายผิวขาวตัวเล็ก ๆ ลูกชายของเพื่อนพ่อกับแม่ คนที่ลูกหมีเคยไปปกป้องน้องเขาน่ะ แต่แม่ก็จำไม่ได้ว่าลูกเพื่อนแม่ชื่ออะไร แต่เห็นว่าปีนี้น่าจะโตเป็นหนุ่มแล้วนะ อยู่ปี 1” แม่ของฉันว่าออกมา ฉันคิดย้อนไปถึงสมัยเด็กก็พอจะนึกออกอยู่บ้าง

            “อ๋อออ...เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก ๆ ที่ถูกเด็กผู้ชายคนอื่นแกล้งอยู่ที่สนามเด็กเล่น แล้วหนูก็เข้าไปช่วยเขาใช่ไหมคะ”

            “ใช่ แต่เราก็ไม่ได้เจอกับครอบครัวนั้นมาเกือบ 7 ปีแล้ว น่าจะจำกันไม่ได้แล้วล่ะ แม่ว่า” แม่บอก ฉันก็พยักหน้าเห็นด้วย ผ่านมานานขนาดนั้นฉันไม่มีทางจำได้แน่ เพราะขนาดคนที่ฉันไม่ได้เจอหรือไม่ได้คุยกันแค่หนึ่งเดือน ฉันยังลืมเลย ไม่ใช่ว่าลืมหมดนะแต่ฉันลืมพวกชื่อ บอกแล้วว่าฉันมันความจำสั้นแต่ถ้าเป็นเรื่องของหนังสือ แปลกที่ฉันกลับจำทุกบททุกตอนได้อย่างดี

            ฉันตกลงกับแม่ว่าจะไปบ้านเพื่อนของแม่ แม่เลยยอมปล่อยฉันขึ้นไปบนห้องนอน นี่ถ้าฉันไม่ยอมไปด้วยมีหวังไม่ได้ขึ้นมาบนห้องแน่ ๆ ฉันกระโดดลงเตียงนุ่มด้วยความเหนื่อย ฉันหยิบตุ๊กตาตัวโปรดมากอดไว้ตามความเคยชิน

            “ขี้เกียจอาบน้ำจังเลยอ่า...” ฉันบ่นแล้วพลิกตัวนอนตะแคงมองนาฬิกาที่หัวเตียง ยังไม่ดึกเท่าไหร่ ขออ่านนิยายสักเรื่องก่อนแล้วค่อยไปอาบดีกว่า

            แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะหยิบหนังสือ เสียงมือถือของฉันที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังขึ้น

            Rrrrrr

            ฉันหยิบออกมาก็พบว่ามันเป็นเบอร์แปลก แต่ฉันก็ไม่ได้เอะใจอะไร

            “สวัสดีค่ะ” ฉันกดรับสายตามปกติ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วกับเสียงทุ้มที่ดังกลับมาจากปลายสาย

            (“นั่นใคร”) เสียงทุ้มดังกวนนิด ๆ โทรมาหาฉันแต่กลับมาถามว่า นั่นใคร สติดีรึเปล่า ?

            “แล้วนั่นใครล่ะคะ” ถามกวนมาฉันก็ตอบกวนกลับไปสิ

            (“หึหึ และแล้วผมก็เจอจนได้”) เสียงฝ่ายนั้นหัวเราะในลำคอ

            (“น่ารักมากเลยนะครับ ที่กล้าให้เบอร์ผมไม่ครบแบบนี้”) พอเขาพูดประโยคนี้มาเท่านั้นแหละ ฉันก็รู้ทันทีเลยว่าคนที่ฉันกำลังคุยด้วยคือ คลาสสิค

            “คลาสสิค”

            (“ดีใจจังครับ พี่จำชื่อของผมได้ด้วย”)

            “ชื่อของนายมันจำยากตรงไหนกันเหรอ” ฉันถามกลับก่อนจะชะงัก แล้วฉันจะไปคุยกับเขาต่อทำไมกันเล่า

            (“ถ้าจำง่ายก็ช่วยจำไว้ให้ดีด้วยละกันนะครับ”)

            “เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันก็ลืม ฉันจะวางแล้วนะ” ฉันกำลังวางสาย เพราะไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฉันต้องไปคุยกับเขา แต่ปลายสายก็ตะโกนออกมาก่อน

            (“เดี๋ยวครับ! ทำไมรีบวางจัง ไม่คิดจะถามผมหน่อยเหรอว่าผมลองสุ่มหาเบอร์พี่กี่ครั้งกัน”)

            “........”

            (“ผมสุ่มเบอร์โทรพี่ไล่จากเลข 1 มาจนถึงเลข 9 ที่เป็นเบอร์จริง ๆ ของพี่ พี่รู้ไหมว่าผมไปเจออะไรมาบ้างในแต่ละสาย”)

            “เจออะไรมาบ้างล่ะ?” ฉันถามด้วยความอยากรู้

            (“เจอเบอร์ที่ไม่ใช่เบอร์พี่ไงครับ”) ไม่รู้ว่าเขามีเจตนากวนฉันรึเปล่า แต่คำพูดที่ออกมาจากปากเขาเข้าข่ายกวนประสาทคนอื่นชัด ๆ

            “ตอนนี้นายก็เจอเบอร์ของฉันแล้ว ทีนี้ก็วางสายไปได้แล้ว” ฉันพยายามจะวางสายจากเขา

            (“พี่เป็นโรคกลัวผู้ชายเหรอ”) คำถามที่ถามออกมาทำให้ฉันที่กำลังจะตัดสายของเขาทิ้งอย่างเสียมารยาทก็ชะงัก

            “ห๊ะ”

            (“ก็ดูท่าทางพี่กลัวผมยังไงไม่รู้ เลยอยากรู้ว่ากลัวผู้ชายเหรอ”) อยู่ดี ๆ ฉันก็ถูกหาว่าเป็นโรคกลัวผู้ชายซะงั้น เขาต้องมีความติ๊งต๊องอยู่ในตัวแน่ ๆ

            “เปล่า ฉันไม่ได้กลัว”

            (“จริงเหรอ”)

            “จริง”

            (“จริง ๆ ผมก็เป็นโรคนะ”) จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปสักพัก    



      

            “นายเป็นโรคอะไร” ฉันถามออกไปด้วยความอยากรู้

            (“ผมเป็นโรคไม่กินผัก”)

            “มีโรคนี้ด้วยเหรอ” คนอะไรกัน โตขนาดนี้แล้วยังไม่กินผักอีก

            (“...ผักไหมที่จะริด ผิดไหมที่จะรัก...”) มุขนี้ตั้งแต่สมัยไหนแล้ว !! เป็นมุขที่ไม่น่าจะเขินแต่ฉันดันเขิน โอ๊ย ลูกหมีเธอจะมาหวั่นไหวคารมของเขาไม่ได้นะยะ!

            “ไม่น่าเอามาเล่นเลยนะ มุขมันแป๊กมาก...” แป๊กกลางใจฉันเต็ม ๆ >-<

            (“พี่ก็ต้องใช้ใจของพี่ฟังไงครับ ถึงจะเข้าใจมุขนี้อย่างลึกซึ้ง”) เขาว่าด้วยเสียงทุ้ม ๆ

            “สงสัยฉันจะเป็นคนไม่มีหัวใจ เลยไม่เข้าใจลึกซึ้งกับมุขของนาย” ฉันว่าอย่างขำ ๆ แต่ก็แอบยิ้มออกมาคนเดียว แล้วนี่ฉันจะมานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียวทำไมเนี่ย !!

            (“เขินมุขผมอยู่ใช่ไหม”)

            “ใครเขิน?” ฉันตอบทันควัน

            (“หึหึ พี่กำลังยิ้มอยู่ใช่ไหมครับ ผมรู้...ผมอยู่ข้างหลังพี่”) สิ้นเสียงของเขาฉันก็หันขวับไปมองข้างหลังอย่างลืมตัว เขาจะมาอยู่ข้างหลังฉันได้ยังไงกันเล่า นี่ก็บ้าจี้ไปกับเขาอีกแล้ว

            “นายเป็นบ้ารึเปล่าเนี่ย” ฉันโวยวายแก้เขินกับตัวเองโดยการพาลใส่เขาแทน =0=

            (“อย่าบอกนะว่าพี่หันไปดู โอ๊ย พี่บ้ากว่าผมอีก”) คลาสสิคหัวเราะดังมาก ไม่รู้หัวเราะอะไรกันนักกันหนา ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้มันดูน่าตลกเลยสักนิด หรือจริง ๆ ฉันทำตัวน่าตลกกันนะ =^=

            “บางทีนายก็เส้นตื้นไปนะฉันว่า...นายมีอะไรจะพูดอีกไหม ฉันจะวางแล้ว” ฉันมองดูเวลาก็พบว่าฉันคุยกับเขามานานได้สักพักแล้ว ไหนบอกว่าไม่อยากคุยกับเขายังไงล่ะ หลวมตัวคุยกับเขาไปซะเพลิน

            (“มีครับ แต่เอาไว้พูดวันอื่นก็ได้ เพราะเรายังมีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ...คืนนี้ฝันดีนะครับ พี่ลูกหมี”) เขาพูดทิ้งท้ายประโยคแปลก ๆ ไว้ก่อนจะวางสาย

            ฉันสงสัยแต่ก็ไม่ได้เก็บคำพูดของเขามาคิดอะไรมาก

            เช้าวันต่อมา

            ฉันนั่งเอามือท้าวคางพร้อมกับหมุนปากกาเล่นระหว่างเรียนคาบภาษาศาสตร์

            “ลูกหมี...ยัยลูกหมี” ฉันที่กำลังเหม่อก็หันไปหาตาลที่เรียกอยู่หลายรอบ

            “ว่า?”

            “เห็นเหม่อ เป็นอะไรรึเปล่า?” ที่ฉันเหม่อวันนี้ถามว่าคิดเรื่องอะไรอยู่ ก็เรื่องของคลาสสิคแหละ   ฉันกำลังสงสัยว่าทำไมเขาถึงอยากเข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้ ๆ ฉันนัก ฉันเลยเล่าเรื่องเมื่อวานให้ตาลฟัง เรื่องที่ฉันให้เบอร์กับคลาสสิคไป

            “แสดงว่าน้องเขาก็สุ่มจนเจอเบอร์ลูกหมีเลยอ่ะดิ” พอฟังจบก็มีการตั้งประเด็นต่อ

            “ใช่”

            “น้องมีความพยายามสูง แล้วนี่เธอใจอ่อนให้น้องเขาบ้างรึยังล่ะ” ตาลถาม

            “ใจอ่อนอะไร”

            “ก็น้องเขามาจีบเธอชัวร์เลย” ตาลพูดอย่างมั่นใจ

            “น้องเขาไม่ได้มาจีบฉันซะหน่อย” ฉันปฏิเสธ ตาลเลยยิ้มล้อ

            “แหม นี่ไม่ได้จีบเล๊ยยย...ทั้งขอเบอร์ ทั้งโทรหาขนาดนี้”

            “น้องคลาสสิคน่าจะดีกว่าคนที่เธอเคยเจอมานะ” ตาลบอกอย่างเข้าใจเพราะเธอเองก็รู้ว่าฉันเคยมีประสบการณ์ความรักแบบไหนมา

            ฉันไม่ได้ตอบคำถามอะไรต่อ บทสนทนานั้นเลยจบลงแค่นั้น....

          เลิกเรียน

            วันนี้ตอนเลิกเรียนฉันไม่ได้แวะไปห้องสมุดเพราะฉันมีนัดกับแม่ ส่วนตาลก็ไปซ้อมกีฬาเหมือนเดิม

            “กลับดี ๆ นะลูกหมีไว้เจอกันพรุ่งนี้” ตาลโบกมือบ๊ายบาย

            “โอเค บ๊ายบายตาล” แล้วฉันก็เดินตรงกลับบ้านทันที

            ฉันกับแม่นั่งรถมาไม่นานก็มาถึงบ้านเพื่อนพ่อกับแม่ของฉัน วันนี้พ่อไม่ได้มาด้วยกับพวกเราเพราะพ่อติดประชุมสัมมนา ฉันก็เลยได้มากับแม่สองคน

            บ้านหลังใหญ่เหมือนคฤหาสน์ตรงหน้า บ่งบอกฐานะของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี ฉันกับแม่ถูกเชิญเข้าไปในบ้าน พอเข้ามาตรงห้องโถงใหญ่ก็เจอกับผู้หญิงที่วัยเท่า ๆ กันกับแม่ของฉัน ฉันยกมือไหว้

            “สวัสดีจ๊ะ นี่ลูกสาวของนาราหรือเนี่ย อ๊ายยย โตเป็นสาวแล้ว” เพื่อนของแม่เรียกชื่อเล่นของแม่สมัยยังสาว ๆ

            “ลูกสาวของฉันเอง ลูกหมีจ๊ะ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีเลย” แม่ของฉันว่า

            “ใช่ หลายปีมาก ลูกหมีต้องจำน้าดาวกับน้าภานุไม่ได้แน่ ๆ เลย ตอนนั้นมาเที่ยวบ้านน้ายังตัวเล็กกว่าเอวน้าเลย แถมครอบครัวของเธอยังย้ายที่อยู่บ่อยด้วย กว่าฉันจะหาเจอ” น้าดาวพูดกับแม่ของฉัน

            “ดูสิ โตเป็นสาวแล้วสวยน่ารักน่าเอ็นดูมาก หนูลูกหมี” น้าดาวชม ฉันเลยยกมือไหว้

            “ขอบคุณค่ะ” ฉันยิ้มเขิน ก็เวลาโดนชมมันก็มีเขินเป็นธรรมดาแหละ >0<

            “แล้วนี่ลูกชายของดาวไปไหนแล้วล่ะ” แม่ของฉันถาม แต่น้าดาวหันมาตอบกับฉันเหมือนอยากให้ฉันฟัง

            “ลูกชายของน้ากลับมาตั้งแต่บ่ายแล้ว เห็นว่าไม่มีเรียนน่ะ ดูเหมือนเขาจะหลับตั้งแต่กลับมาแล้ว ไม่รู้ว่าหนูจะจำได้ไหม เด็กผู้ชายน่ารัก ๆ ตอนเด็ก ๆ โตเป็นหนุ่มแล้วนะจ๊ะ” น้าดาวพูดถึงลูกชายของตัวเองฉันยิ้มรับและไม่ได้ตอบอะไรเพราะฉันจำไม่ได้ แต่อยากจะถามว่า ลูกชายคุณน้าหล่อไหมคะ ><

            “อ้อ! ลืมไปเลยว่าน้าทำต้มยำไก่ไว้ เดี๋ยวน้าเข้าไปดูในครัวก่อนนะจ๊ะ ตามสบายเลยนะ” น้าดาวพูดขึ้นอย่างนึกได้ ฉันเลยรีบอาสา

            “หนูช่วยจัดโต๊ะอาหารให้นะคะ” ก่อนจะมีเสียงทุ้มที่ดังขึ้นคุ้นหูของฉันมาก

            “แม่ ทำอะไรกินเย็นนี้อ่ะ หอมจัง...” ฉันเงยหน้าแล้วเบิกตากว้างเมื่อสายตาปะทะกับซิกแพคแน่น ๆ ที่มีหยดน้ำเกาะพราวอยู่บวกกับกางเกงบ็อกเซอร์ลายสไปเดอร์แมน

            แต่สิ่งที่น่าตกใจกว่านั้นคือ ผู้ชายตรงหน้าคือ คลาสสิค !!

            เฮือก ! 0___0 ...สายตาของฉันเลื่อนไปยังซิกแพคของเขา ตัวของเขาขาวเนียนมาก ฉันเลือดกำเดาจะไหล !

            มีอะไรบังเอิญกว่านี้ไหม?! ... เขาคือลูกชายของเพื่อนแม่ฉันก็แสดงว่าเขาคือ เด็กผู้ชายตัวเล็กคนนั้นที่แม่กับฉันเพิ่งพูดถึงไป แต่ไม่ยักจะมีเค้าโครงเหมือนกันเลย เด็กน้อยในวัยเด็กออกจะตัวเล็ก ๆ ที่ฉันจำได้ในความทรงจำ แต่ฉันจำรายละเอียดอย่างอื่นไม่ได้ ฉันจำได้ว่าเคยเล่นด้วยกันก็เท่านั้น

            แต่ชายหนุ่มตรงหน้าตอนนี้ล่ำดีจริง ๆ เห็นเขาดูตัวผอมแต่ซิกแพคแน่นใช้ได้เลยอ่ะ เฮ้ย ไม่ใช่...ยัยลูกหมีจะไปจ้องทำไมเล่า

            “ตาคลาสสิคทำไมลงมาชุดนี้ ไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวเลยนะ! มีแขกน่ะเห็นไหม” แม่ของคลาสสิคว่าขึ้นเมื่อเห็นเขาแต่งตัวไม่เรียบร้อย ก็สมควรแล้ว! เดี๋ยวเกิดมีคนหัวใจวายเพราะเห็นซิกแพคของเขาจะไม่แย่เหรอ ! -///-

            “หึ ผมไม่ได้แก้ผ้าสักหน่อยนิครับ...ใช่ไหมครับ พี่ลูกหมี ^^” ใบหน้าหล่อยักคิ้วกวนอย่างยียวน

            “คลาสสิคจำลูกหมีได้ด้วยเหรอจ๊ะ?” แม่ของฉันถามขึ้น ส่วนแม่ของเขาก็ยิ้ม

            ฉันมองเขาที่ยืนโชว์ซิกแพคอย่างไม่อายอยู่ข้างหน้าฉัน เขากระตุกยิ้มมุมปากและไม่ได้ตอบคำถามของแม่ฉัน แต่กลับเดินเข้ามาหาฉัน ฉันผงะออกเล็กน้อยเมื่อเขาโน้มตัวมากระซิบข้างหูของฉัน ท่ามกลางแม่ ๆ ของเราที่มองอย่างงง ๆ และลุ้นแทน

            “ผมบอกพี่แล้วใช่ไหมครับ ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ...จำมันให้ได้สักทีสิครับ” ประโยคหลังเขาพูดเบาจนฉันเกือบไม่ได้ยิน เขาพูดถึงเรื่องจำอีกแล้ว ! ก็บอกว่าฉันจำอะไรไม่ค่อยได้

            “ผมจะมาทวงเวลาที่หายไปเจ็ดปีคืนนะครับ” เขาพูดให้ได้ยินแค่สองคน ก่อนเขาจะเดินกลับขึ้นไปบนห้องของเขา ทิ้งให้ฉันอยู่กับประโยคที่ฉันไม่เข้าใจมันเลยสักนิด

            เวลาที่หายไปอะไรของเขากัน ? ฉันไปเอาเวลาของเขามาตั้งแต่ตอนไหนกัน ? มีเรื่องอะไรที่ฉันลืมมันไปงั้นเหรอ...              ฉันพยายามคิดแต่ก็ไม่สามารถคิดออกได้จริง ๆ 






........................................................................................................................................................................................

รอติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^0^ ขอบคุณค่า